Tears don't fall

Kenneth stond op de pier en staarde een tijd voor zich uit. Achter hem was het vrij druk, en aangezien hij aan het einde van de pier stond voelde hij soms een duw. Maar hij wou niet weg gaan. Zijn blik hong strak op het water en nergens anders lette hij op alleen het water. Het geluid van de mensen hoorde hij niet, alleen het geklots van het water tegen de pier hoorde en voelde hij. Enkele ogen achter hem keken hem raar aan, daar was hij zich bewust van. Heel bewust. Iedereen hier vond hem vast raar. Hun probleem maar. Met een geïrriteerde zucht zette hij zich tegen de reling en keek nog steeds naar het water. Op de een of andere manier leek dat hem in de ban te hebben, alsof hij er hypnose stond. Enkele roddels waren hem ter oren gekomen, over zijn vrienden, over Sawyer, maar ook over Ruby. Hij had tegen die mensen verteld dat ze eens een leven moesten gaan zoeken in plaats van dat ze gewoon over iedereen aan roddelde. Toen hij zich had omgedraaid en hierheen was gekomen hoorde hij dat ze opeens over hem begonnen. De drang om zich toen om te draaien was groot, hij kookte nog steeds vanbinnen over wat hij had gehoord over zichzelf. 'Ja, die gozer daar zou meisjes misbruiken.' Woorden die hem diep troffen. Nog nooit had hij iemand aangeraakt, allesins niet op die manier. Zijn hand die op de ijzeren buis lag spande zich meteen op. Langzamerhand kleurde ook zijn knokels wit. De jongen was kwaad, maar ook bang. Wat als Emilie die woorden te horen kreeg? Dan was het meteen afgelopen. Nu had hij as de drang om over die reling te kruipen en gewoon in het water te worden geduwd, waarschijnlijk zou hij een val van deze hoogte niet eens overleven, en als hij dat wel moest doen dan wist hij nog enkele andere manieren. Nee, daar mocht hij niet eens aandenken, er was zelfs geen sprake van dat Emilie het te horen kreeg. Maar wat nu als dat wel het geval was? Hij schudde zijn hoofd en richte zijn blik weer op het water en keek niet meer op of om. De enigste beweging die je nog zag bij hem was dat zijn borst op en neer gingen door zijn ademhaling. Maar voor de rest leek de jongen wel een standbeeld. Raar maar waar speelde er een liedje van Bullet For My Valentine op de pier. 'This battered room I've seen before. The broken bones they heal no more, no more. With my last breath I'm choking. Will this ever end I'm hoping. My world is over one more time.' Zachtjes gingen zijn lippen mee met de woorden die er klonken vanuit de boxen die er hongen.

Het was erg druk op de pier van Santa Monica. Er waren veel attracties geweest en allerlei demonstraties. Jazlyn was gevraagd om een voetbal demonstratie te leveren. Allerlei trucjes die ze voor moest doen aan de kleine kinderen zodat ze later voetbal ook helemaal geweldig vonden. Na ongeveer 3 uur had ze eindelijk even pauze gekregen. Ze droeg een korte broek en een strak shirtje die nauw om de rondingen van haar lichaam sloot. Ze wilde ook haar sexapeal gebruiken hadden ze gezegd. Ze had er niets op tegen gehad, een beetje sexy doen kon toch geen kwaad. Ze liep over de pier heen en kwam uit bij een rustig stukje wat meer naar het einde van de pier toe. Daar waren wat verliefde stelletjes te vinden of gewoon mensen die wat rust wilde. Ze wurmde zich door het laatste beetje mensen massa heen en hoorde wat gefluit en gejoel van jongens achter zich. Ze had al veel vieze blikken gekregen van meisjes van haar leeftijd, het kon haar niet zo heel veel schelen. Ze liep over het rustige gedeelte van de pier en bekeek de mensen die er stonden. Bij de reling ontdekte ze Kenneth. Ze had met hem gepraat op het voetbal veld toen ze als enige over was gebleven om nog een balletje te trappen. 'Hey Kenneth!' riep ze. Ze begon naar hem toe te rennen en zag weer wat hete blikken van jongens langs haar gaan. Ergens voelde ze zich trots maar ook niet heel erg lekker. Het was wel een voetbaloutfit voor meisjes maar niet het originele. Ze kwam tot stilstand naast Kenneth en leunde tegen de reling aan. Ze had geen idee van wat er was voorgevallen net. Ze zag dat zijn lippen zachtjes de woorden van het liedje dat over de pier schalde herhaalde. Ze begon aandachtig te luisteren en herkende het liedje van Bullet For My Valentine. 'Alles goed?' vroeg ze terwijl ze Kenneth in zijn ogen probeerde te kijken. De reling voelde koud aan tegen haar warme huid. Ondanks dat het herfst was had ze geen last van de kou.

Kenneth staarde een tijd voor zich uit, er was een luid gejoel van enkele jongens die achter hem stonden te horen. Ergens wou hij zich omdraaien en uitbarsten tegen een van hen zodat ze op zijn minst hun kop zouden houden zodat hij zijn gedachten even kon verzetten, en kon bedenken hoe hij die roddel kon gaan verklaren aan Emilie. Als hij haar iets of wat goed kende wist hij dat ze hem wel zou geloven, allesins dit hoopte hij. Weer richte hij zijn blik die op zijn inmiddels wit geworden knokkels had gestaan op het water, dat was het gene wat hem nog iets of wat rustig houde hier. Anders had hij al lang tegen een van die klungels hier gaan lopen schreeuwen uit irritatie. 'Hey Kenneth!' Een stem die zijn naam riep schalde over de pier heen, maar hij zou zicg niet gaan omdraaien. Weer klonk er een hels lawaai van enkele jongens maar na een tijd hield dat ook weer op. Al snel hoorde hij een stem naast zich, een stem die hij herkende als Jazlyn, dat meisje waarmee hij ooit eens had gevoetbalt na een wedstrijd. De jongen haalde zijn schouders op. 'Ik weet het eerlijk gezegd niet, met jou?' Zijn stem klonk nog normaal, maar dat was dan ook het enigste normale aan hem nu. In zijn hoofd was hij aan het bedenken hoe in godsnaam hij het moest uitleggen aan Emms, hoe hij degene die hij het had horen zeggen eens op zijn plaats zou zetten. Terwijl hij sprak, keek hij nog steeds naar het water met diezelfde gepijnigde blik als eerst.

Jazlyn voelde de wind van de zee langs haar huid kriebelen. Er schoot door haar hoofd dat ze Nick hier eens mee naartoe moest nemen. Na een paar seconden kneep ze ongezien hard in haar arm en hield haar kaken stijf op elkaar zodat ze het neit zou uitgillen. Ze mocht niet aan Nick denken, het leek alsof hij niks verder wilde dus moest ze hem gewoon vergeten. Ze luisterde naar Kenneth die er niet al te vrolijk bij stond tot haar verbazing. Ze hield haar hoofd wat schuin en keek verrast. 'Oh, met mij gaat het prima hoor .. wat is er dan gebeurd dat je het niet weet?' vroeg ze. Het was niet erg uit nieuwsgierigheid, ze was gewoon bezorgd en wilde een vriend in nood graag helpen. Ze had nog minstens een half uurtje die kon ze makkelijk vullen door met Kenneth bij te praten. Ze glimlachte vriendelijk en wachtte tot hij antwoord zou geven. Dit was een hele andere Kenneth dan ze had leren kennen, die was vrolijk geweest en daar kon ze lekker mee praten over van alles en nog wat. Toen het een tijdje stil bleef fronste ze en wist ze dat het goed fout zat. Ze sloeg haar armen om Kenneth heen en knuffelde hem. 'Je kan me alles vertellen dat weet je hé.' zei ze. Ze liet hem weer los en gaf hem een bemoedigend kneepje in zijn hand. Rustig leunde ze weer tegen de reling aan en luisterde naar het geklots van het water tegen de pier aan. Ze staarde even naar het water dat zwart was gekleurd door de duisternis. Alle attracties op de pier gaven genoeg licht voor de toeristen en gewone mensen. Ze keek weer naar Kenneth en worstelde met het verlangen naar Nick in haar hoofd. Ze moest er echt iets aan doen.

Kenneth staarde nog een lange tijd naar het water. Mensen achter hen keken de twee iets of wat raar aan maar het kon hem allemaal niet meer boeien. Nog nooit in zijn gehele leven had een roddel hem zo hard geraakt als deze. Zijn greep om de buis was nog altijd even sterk, zijn knokeels bijna helemaal wit buiten dan de gitzwarte letters obsessed. 'Je wilt het wel erg graag weten hé?' Sprak hij kalm tegen haar, maar zijn stem klonk toch iets anders. Kwader, maar ook triester dan ooit. De kans dat Emilie het geloofde was klein, maar toch wou hij dat die kans niet had bestaan. Hij zelf moest het haar zeggen, anders hadden ze waarschijnlijk toch dikke ruzie en dan konden ze nog altijd splitten. Opeens voelde hij dat Jazlyn haar armen om hem heen sloeg en hij zelf plaatste zijn armen voor enkele korte seconde om haar heen. Maar lie vrijwel meteen weer los. 'Wel dan. Er is dus een roddel begonnen over mij. En niet zo een van dat ik een freak ben ofzo, maar een ergere. De roddel gaat dat ik meisjes misbruik. Maar ik heb sinds gisteren een vriendin, en ik ben bang dat zij die roddel gaat geloven en dat ze me gewoon laat zitten, zonder dat ik de kans krijg om het uit te leggen.' Toen hij sprak keek hij haar voor het eerst sinds ze hier bij hem stond aan, maar zodra zijn woorden koud waren richte hij zijn blik op de grond en haalde even diep adem. Nu was het aan Jazlyn om iets te zeggen of hem te helpen. Maar eerlijk gezegd rekende hij daar nij daar niet meer op. Waarom wist hij niet maar het was gewoon zo.

Kenneth's stem leek iets kwader te zijn dan voorheen. Jazlyn voelde zich meteen schuldig en fronste. Ze wilde alleen maar helpen. Voorzichtig beet ze op de binnenkant van haar wang en staarde ook het water in. Ze luisterde aandachtig naar het verhaal van Kenneth en was gedeeltelijk geschokt. 'Ik weet niet wie die Emilie is maar ik weet zeker dat ze je niet zomaar laat zitten als ze echt van je houdt. Je moet haar jou kant van de roddel vertellen, ik weet zeker dat zij jóu kant zal geloven omdat ze van je houd. Dat is het belangrijkste.' zei ze. Ze sprak met kracht en voelde de energie door haar lichaam bruizen. Ze hield nooit van roddelen, en al helemaal niet als de roddel beledigend was of gewoon niet waar. Ze voelde zich even een nerdje dat alleen maar goeie dingen deed maar schoof die gedachten meteen weer opzij. In het verleden had ze genoeg dingen gedaan die niet goedgekeurd zouden worden door de mensen die ze kende. Ze keek Kenneth even aan en draaide zich weer om naar het water dat nog steeds duister zwart was. Ze had zin om van de reling te springen, het koude water in. Jazlyn wist niet waar dat gevoel opeens vandaan kwam, alle zorgen leken weg te gaan als ze aan het kodue water dacht en de val die je zou maken. Ze fronste en keek weer naar Kenneth. 'Ik geloof die roddel over jou in ieder geval niet. Als je wilt dat ik Emillie overtuig wil ik dat wel doen hoor.' zei ze. Jazlyn hing nonchalant tegen de reling aan en voelde het koude ijzer tegen haar rug duwen. Het was best een lekker plekje om te blijven staan hier.

Kenneth zuchte even. 'Ik hoop maar dat je gelijk hebt. Ik wil haar niet verliezen aan een domme roddel.' Sprak hij zacht, zijn stem kwam nog net iets boven het geluid van de golven uit. Jazlyn kon hij beschouwen als een vriendin dat wist hij. Maar voor hem was het gewoon moeilijk om zoiets over zichzelf te horen. Een tijd lang staarde hij weer naar het water en hoorde dan ook nog de andere woorden van haar. Voorzichtig richte hij zijn blik op haar en legde zijn arm om haar heen. 'Dankje, maar dit moet ik zelf oplossen Jazz.' Zei hij iets luider. Nog steeds had hij de neiging om gewoon zich in het water te gooien. Een moment van de adrenaline die door je lijf heen schoot te voelen. Alles om je heen vergeten, en je richten op het moment. 'Wat doe je eigenlijk hier?' Vroeg hij aan haar en wachte rustig op een reactie en richte even zijn blik op haar.


[Inspiloos T_T]

'Geloof me, volgens mij ga je haar echt niet verliezen. Ze lijkt me een meisje dat precies weet wat ze moet geloven en wat niet.' zei Jazlyn met een knipoog. Ze keek uit over de duistere zee en likte over haar lippen, ze waren droog geworden. Uit haar broekzak haalde ze een mini lipglos en smeerde een laagje over haar lippen. Ze voelde de arm van Kenneth om haar heen en sloeg ook een arm om hem heen, voor zover dat lukte. Ze was niet erg lang qua lengte, daardoor dachten veel mensen dat ze maar lief, schattig en braaf was .. dat was totaal niet zo. Ze vond het grappig als mensen van haar schrokken als ze eens een tegen antwoord gaf of de stoeren jongens te lijf ging. Ze werd uit haar gedachten getrokken door de vraag van Kenneth. Ze draaide haar hoofd een slag zodat ze hem kon aankijken en onblootte haar tanden in een glimlach. 'Ik ben gevraagd om wat voetbal tricks te laten zien hier. Om kleine kinderen aan te sporen ook de sport te gaan doen later.' zei ze lachend. Ze keek op haar horloge en zag dat ze over een paar minuten weer verder moest gaan met waar ze mee bezig was. Ze beet peinzend op haar lip en stopte er al gauw mee omdat ze wat restjes lipglos naar binnen kreeg. 'Heb je zin om ook wat tricks te laten zien? Ze kunnen vast wel een vrijwilliger gebruiken. En jij bent er ook erg goed in.' zei ze vrolijk. Ze was van plan Kenneth af te leiden van zijn zorgen. Dat was het minste wat ze kon doen als vriend. Ze leunde weer tegen de reling en hield haar hoofd wat schuin terwijl ze het antwoord van Kenneth afwachtte.

Kenneth knikte zacht. Em zou hem gaan geloven als hij het haar zou vertellen. En als dat niet zo was had hij een fout gemaakt. Dus ze kwam hier wat tricks showen om de jonge kinderen aan te zetten om voetbal te gaan doen. Eigenlijk was het wel een goed doel. Dan zouden ze van de straten blijven, en wie weet zat er wel een volgende Ronaldo tussen. Alles kon in het leven, dat was gewoon een feit. 'Ik ga wel mee.' Een ding, hij had geen voetbal kleren aan. Ach, het was niet dat zijn jeans meteen ging scheuren als hij begon te hoog te houden of als hij enkele andere tricks deed. Maar een voetbal tenue was natuurlijk altijd beter voor meet te voetballen. Maar dat was logisch. 'Dankje trouwens, dat je geholpen hebt enzo.' Kalm haalde hij zijn arm van haar schouder af en keek even om zich heen. Nog steeds werd hij aangestaard door enkele mensen, maar die keken al gauw weg toen hij zijn blik op hen richte.


[Blueh, inspi]