New girl..

Al mompelend liep er een meisje langs het strand. Haar haar was quasi bruin, maar als de zon er over scheen waren er hier en daar wat blonde plukjes te zien. Haar huid was sneeuwwit, dat had ze van haar moeder geërfd -die overleden is. Haar gezicht was kinderlijk en een echt meisjes meisje gezicht, waar Hayley zelf een hekel aan had. Links onder haar lip kon je een piercing zien, waar Hayley zelf spijt van had gehad dat ze het had genomen.

Haar vader had niet genoeg geld om haar en hemzelf te kunnen onderhouden, daarom had Hayley maar het risico genomen weer naar school te gaan. "Als ik thuis kom, komt alles weer goed." had ze gemompeld. Alleen ze wist dat dat waarschijnlijk niet zo zou zijn.

Hayley slofte verder terwijl ze haar oranje allstars door het zand heen haalde. Zou ze hier überhaupt wel geaccepteerd worden? Of vrienden krijgen? Lol hebben zoals het hoorde? Ze zuchtte weer terwijl ze verder het strand opliep, verder van het water af. Toen ze ver genoeg was liet ze haarzelf in het zand zakken en ging ze zitten.
Ze was geen ster in vrienden maken, dat was duidelijk. Was dat dan ook een reden om haar te moeten verstoppen? Nee, dacht ze. Alleen het feit dat ze midden in het semester komt binnenvallen draagt consequenties met zich mee, dacht ze spottend terwijl ze een hartje in het zand tekende die onmiddelijk weer werd vervaagd door de wind.

Het was tijden geleden dat Mike op het strand was geweest, had gezien hoe de golven kapot sloegen tegen het strand. De zoute zee lucht, kwam hem nog altijd vertrouwd voor. De laatste keer dat hij de zee had gezien was nog in Italië geweest, hij zuchtte onhoorbaar. Zijn moeder land spookte nog altijd veel door zijn hoofd. Ondanks het feit dat in behoorlijk verbetering was als hij het vergeleek met Engeland, voelde ook dit land niet als zijn thuis. Italië, dat was het enige land waar hij thuis hoorde. Maar er waren mensen die hem hier hielden, mensen die hij niet kwijt wilde. Langzaam slenterde hij het strand op, hij moest binnenkort eens een surf plank zien te regelen. Waarschijnlijk was hij het nog niet verleert, nee vier jaar was niet lang genoeg om zoiets te vergeten. Mike ging met zijn hand door zijn bruine haren, enkele plukken vielen voor zijn ogen. Hij nam niet de moeite ze weg te strijken. Hij had gemerkt dat hij al weer een stuk bruiner was geworden, normaal gesproken had hij al een licht getinte huid. Maar de zon die in Engeland vaak ontbroken had kleurde zijn huid nog wat donkerder. Zijn blik viel op een meisje dat een eindje bij hem vandaan in het zand zat. Kennelijk was hij niet de enige die in zijn eentje naar het strand ging. Na een korte aarzeling liep hij op haar af. "Hé." zei hij, een kleine glimlach speelde op zijn lippen. Hij kende hier nog niet zo heel veel mensen, en van degene die hij kende kwamen de meeste net als hem uit TL. Ook zijn zusje was hier, hij was blij dat ze had besloten ook naar Monica te gaan en dat ze niet terug was gekeerd naar Italië. Hij wou niet nog eens zo lang van haar worden gescheiden, en hij wist dat het zelfde voor haar gold. "Ik ben Mike." zei hij tegen het meisje, keek haar een moment aan.

Hayley zat nog steeds in gedachten verzonken en staarde kil voor zich uit. Ze zat nog steeds hopeloze smoezen te verzinnen om hier weg te kunnen komen, maar wist dat ze geen schijn van kans had tegen de waarheid. Kut waarheid, mompelde ze nors tegen haarzelf. Ze wou haar vader immers geen pijn doen. Ineens werd haar zon onderbroken door een schaduw. Er stond een jongen voor haar zicht die haar begroette. Hayley probeerde te glimlachen, hopend dat het niet nep zou overkomen omdat ze haar humeur ineenkeer zou moeten omschakelen. 'Hey..' Zei ze, zo vriendelijk mogelijk terug. Blijkbaar waren de mensen niet zo egoïstisch als ze dacht. Hoe kun je dat nou denken Hayley?, dacht ze in haarzelf. Natuurlijk zijn ze niet egoïstisch!, hield haar geweten vol. Ze zuchtte terwijl ze een dom figuurtje in het zand tekende, daarna keek ze weer naar de jongen. Misschien was hij ook nieuw. "Ik ben Mike."" Hayley glimlachtte, en meende het dit keer. Het was al fijn dat iemand haar aansprak zodat zei dat niet hoefde toe doen vanwege haar verlegenheid. 'Ik ben Hayley', zei ze grijnzend terwijl ze haar verwaaide haar terug op zijn plaats schoof.

Even dwaalden Hayley's gedachten onopgemerkt en onbewust terug naar thuis, naar de bergen, de wildernis, het houten huisje.. Háar houten huisje, een teken van thuis zijn. Zou ze al die herinneringen plus gebieden in kunnen ruilen voor het Santa Monica leven? Hayley dacht na. Na een kleine stilte kwam ze tot de conclusie dat het niet zo lukken, maar toch maar het beste ervan moest maken. Hayley zuchtte, verlaten en gewonnen tegen de waarheid. Kut waarheid, herhaalde ze in haarzelf en keek daaran weer naar Mike.

'Hey..' reageerde het meisje, Mike merkte dat ze haar best deed vriendelijk te klinken. Ook de glimlach die op haar gezicht ruste leek niet op recht. Hij twijfelde of hij er goed aan had gedaan op haar af te stappen. Hij had gedacht, dat de mensen hier wat socialer waren dan in TL. Maar misschien zat hij er wel naast. De enige twee die hij hier had ontmoet waren Vivianna en Avril, en Vivianna kwam uit Spanje. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hield zijn ogen op het meisje gericht. Op wiens gezicht een oprechte glimlach was verschenen. Zat hij er dan toch weer naast? Aarzelend ging hij naast het meisje in het zand zitten, richtte zijn blik op de zee. 'Ik ben Hayley' zei het meisje, Mike maakte zijn blik met enige moeite los van de golven en richtte hem op het meisje. "Ben je al lang op Monica?" vroeg hij aarzelend, zelf was hij er nu bijna twee weken. Zowel het weer, als het feit dat de zee vlak bij was beviel hem wel. Ook was hij van zijn vader af, hij hoefde niet langer bang te zijn dat die zijn vriendin of zusje wat aan zou doen. Allemaal voordelen, hij miste Engeland dan ook niet. Hij had zich nooit verbonden gevoeld met dat land. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, diepte in zijn zak en viste er een sigaret en zijn aansteker uit. Terwijl hij de sigaret op stak, nam hij Hayley in zich op. Ze had bruin haar, en lichte huid. Er voor zorgend dat de rook niet in haar gezicht kwam, nam hij een trek van zijn sigaret. Voelde hoe er een lichte steek in zijn borst joeg, maar besteedde hier zoals altijd geen verdere aandacht aan. Zijn ogen dwaalde weer naar de zee, vroeger had hij bijna aan het strand geweest. Vanaf hun terras had hij de zee kunnen zien. Het was een mooi plekje, vooral als je bedacht dat ze aan de rand van de achterbuurt woonde. Mike nam nog een trek van zijn sigaret, om vervolgens Hayley weer aan te kijken.

Hayley streek aarzelend weer haar los verloren haarlok naar achter.
Ze keek naar Mike terwijl hij een sigaret en een aansteker uit zijn zak haalde. Het deed haar niks omdat haar vader ook rookte. Ze zuchtte toen ze automatisch weer aan thuis dacht en vedrong met moeite de gedachte.

"Ben je al lang op monica?" vroeg de jongen ineens. Hayley schudde verward haar hoofd en schrok op uit haar gedachten. 'Euh nee, pas sinds vandaag..' Zei ze rustig terwijl ze naar Mike keek. Hayley schatte dat hij al langer hier was, maar durfde het niet zeker te zeggen.
Uiteindelijk nam ze maar het risico. 'En jij?' Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar de vredige golven keek die af en aan dreven. Het kalmeerde haar op de éen of andere manier. Het was opzich wel fijn dat er tenminste nog iets aan natuur hier was, anders had ze het vast en zeker niet volgehouden.

'Euh nee, pas sinds vandaag..' antwoorden het meisje, nadat ze verward haar hoofd had geschut. Een moment aarzelde hij, moest hij nou verder vragen of niet? Zelf had hij een hekel aan vragen, althans hij kon best om gaan met simpele vragen. Maar zodra mensen probeerde zijn leven binnen te dringen, ging het mis. Eén verkeerde vraag en de woede laaide in hem op. Meestal kon hij zich wel beheersen, als mensen maar niet te lang door vroegen over iets wat hem gevoelig lag. Dat was de reden, dat hij al jaren geleden een muur om zich heen had gebouwd. Zijn ogen waren ondoorgrondelijk, er was geen emotie in te lezen. "Waar kom je vandaan?" vroeg hij uiteindelijk toch, het was een vrij onschuldige vraag. 'En jij?' vroeg ze hem. "Bijna twee weken." antwoorden hij. Om vervolgens zijn ogen weer op de zee te richten, die deed zo vertrouwd aan. Zorgde ervoor dat hij zich hier beter thuis voelde dan in Engeland. Maar ook deed het hem nog vaker aan Italië denken. Hij had nu ook daar kunnen zijn. Bij zijn vrienden. Hij had het graf van zijn moeder kunnen bezoeken, en eindelijk echt afscheid van haar kunnen nemen. Maar nee, hij was hier heen gegaan. Omdat Iris hier heen ging. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij had er geen spijt van. Hij had haar gemist in de korte tijd dat ze gescheiden waren, en hij wilde haar niet langer moeten missen. Maar dat zorgde er niet voor dat hij niet naar Italië verlangde. "Het is misschien nog een beetje vroeg, maar wat Santa Monica?" vroeg hij.

Hayley plukte aan haar haar terwijl ze een seconde naar Mike keek en daarna haar blik weer afwendde naar de zee. "Waar kom je vandaan?". Even schoten Hayley's gedachten weer naar de herinneringen. Pijnlijke herinneringen, maar ze kon het niet eeuwig verstoppen. Hayley zuchtte verslagen terwijl ze weer Mike's richting opdraaide.
'Rocky mountains..' Zei ze, onzeker maar ook vastbesloten van haar antwoord. Ze glimlachtte voorzichtig terwijl ze naar de grond staarde.
Even dacht ze weer terug aan de vertrouwde bosgeur, de bergen, de wildernis en wilde dieren. Tja, het leek zo onrealistisch om het in te moeten ruilen voor Santa Monica -dé gruwelijk harde party-city. Maar, het kon niet anders, dacht ze verslagen. Verloren van haar geweten -álwéer.
'En waar kom jij vandaan?' Vroeg ze plots, om de stilte maar te verbreken. Ze wou niet zo'n goed gesprek ineens laten vervagen. Vervagen in het niets.
Hayley zuchtte nogmaals en staarde nu naar het strand, dat langzaam maar zeker wat voller begon te lopen. Haar ogen bleven vastgeplakt aan 2 spelende meisjes, hoogstwaarschijnlijk zusjes. Vlug draaide Hayley haar blik de andere kant op, met een steek in haar borstkas.
"Wat is Santa Monica?" vroeg Mike. Hayley haalde haar schouders op als antwoord en dacht een seconde na om het goeie gepaste antwoord te vinden op iets wat ze niet wist.
'Een harde uitgaansstad ofzo..' Zei ze maar vervolgens. Ze wist het niet zeker, maar aan de geruchten te horen waren die niet positief.

'Rocky mountains..' zei Hayley, het antwoord verbaasde hem. Een moment keek hij haar aan, besloot niet verder te vragen. Hij had het idee dat zij er liever niet over sprak, en hij begreep dat. Hield dan ook wijselijk zijn mond dicht, zijn ogen dwaalde weer af naar de zee. Zelf had hij enkel van de Rocky mountains horen praten, maar het was vast heel anders dan Santa Monica. Hij vond de verschillen al groot, zowel met Engeland als met Italië. Bij de steden waren vrij klein geweest als hij ze met Santa Monica vergeleek, en het straat leven in Italië was harder. Tenminste dat vond hij, hier zag je niet zoveel junks en zwervers als je in Italië had gezien. Misschien kwam dat ook omdat hij nu vooral naar de achterbuurt keek, daar had hij tenslotte de meest van zijn tijd door gebracht. Zij hadden aan de rand gewoond, maar hun vriendenkring kwam uit de achterbuurt. Het was zo'n verschil met hier, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Legde zijn hoofd in zijn nek en staarde naar de lucht, die strak blauw was. 'En waar kom jij vandaan?' vroeg Hayley hem, hij richtte zijn blik weer op haar. "Ik ben oorspronkelijk Italiaans, maar ik heb vier jaar in Engeland gewoond en ben toen hier heen gekomen." antwoorden hij rustig. 'Een harde uitgaansstad ofzo..' antwoorden Hayley op zijn vraag. "En wat vind je er van?" vroeg hij vervolgens aarzelend. Zelf maakte het hem niet zo veel uit dat er veel clubs in de buurt waren, hij was er niet echt het type voor. Of misschien ook wel, maar het feit dat hij geen alcohol dronk maakte dat hij daar niet paste. Zijn vrienden in Italië hadden er nooit vragen over gesteld, ze leken er ook totaal geen problemen mee te hebben. In Engeland was het anders geweest, daar hadden zijn klasgenoten hem telkens gevraagd waarom hij wel zijn longen verpeste met zijn gerook maar weigerde alcohol te dronken. Maar hij zweeg, beantwoorde hun vragen slechts met een duistere blik. Hij nam een trek van zijn bijna opgerookte sigaret en liet hem vervolgens in het zand vallen.

Hayley zweeg weer even. Mike dacht blijkbaar na over haar antwoord, bedacht ze.
Ze was een echte wegdromer, als ze in een les zat, zat ze vast in haar eigen wereldje ver weg hier vandaan.
Even liet Hayley een duidelijke zucht horen. Toen sprak Mike weer.
Hmm, half italiaan engels.. Fascinating.. "Italië.." zuchtte Hayley, terugdenkend aan een mooie vakantie met haar vader, moeder en zusje.. Tóen was alles nog perfect..
Hayley hield de gedachte vast en glimlachtte automatisch toen ze eraan terugdacht.
"Maar.. Hoe kwam dat dat je ineens naar Engeland ging? Als het iets.. Privé's is hoef je het niet te vertellen hoor," Zei ze terwijl ze glimlachtte en hem aankeek. Hayley tekende een muziek nootje in het zand. "En tja, ik lijd liever in stilte enzo.. Een keer uitgaan is best oké, maar als er iets met me zou gebeuren.. Dat zou ik mijn vader niet aan willen doen.." Hayley dacht na. Hoe zou Mike hierop reageren? Hayley zuchtte terwijl ze aan haar piercing draaide.

"Italië.." zuchtte Hayley, hij keek haar een moment aan. Vroeg zich af of ze er ooit was geweest, een moment sloot hij zijn ogen. Met het geruis op de achtergrond, was het niet moeilijk om Italië voor zich te zien. Zijn oude huis, zijn oude stad, zijn oude vrienden. Hij verlangde nog altijd terug naar zijn moeder land. Daar hoorde hij thuis, niet hier en niet in Engeland. Hier was het beter dan in Engeland, dat zeker. Het land had meer weg van Italië, ondanks dat het stukken verder van elkaar verwijdert lag dan Italië en Engeland. "Maar.. Hoe kwam dat dat je ineens naar Engeland ging? Als het iets.. Privé's is hoef je het niet te vertellen hoor," vroeg Hayley. Daar had je het al, een vraag waarvan het antwoord haar niks aan ging. Ze hoefde niet te weten, waarom hij destijds met zijn vader uit Italië was vertrokken. Waarom hij zijn moeder en zusje achter had gelaten. Destijds had hij gedacht dat dat het beste was wat hij kon doen. Maar later had hij daar zijn twijfels over gekregen. Misschien dat zijn moeder nog had geleefd als hij bij hen was gebleven. Maar wat als zijn vader een recht zaak had aan gespannen, omdat hij niet zoals hij dat wilde één van zijn twee kinderen mee kreeg? Wat als zijn moeder die recht zaak verloren had? Dan had ze zowel haar zoon als haar dochter moeten missen. En zelfs als ze de rechtszaak zou winnen. Zou er een lange sleur aan voor af gaan, dat had hij haar niet aan kunnen doen. Onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd. "Dat is privé." antwoorden hij, keek haar een moment aan. "En tja, ik lijd liever in stilte enzo.. Een keer uitgaan is best oké, maar als er iets met me zou gebeuren.. Dat zou ik mijn vader niet aan willen doen.." zei het meisje, hij knikte langzaam. Zoals ze het zij klonk het alsof ze enkel nog een vader had. "Waarom ben je eigenlijk naar monica gegaan?" vroeg hij na een korte aarzeling.

Na Hayley's vraag dacht Mike blijkbaar na. Ze wist dat hij het niet wou vertellen, en dat hoefde ook niet. Waarschijnlijk was zijn levensverhaal ook niet leuk. Natuurlijk niet, anders zou hij het wel vertellen, dacht Hayley.
'Dat is privé.' zei Mike rustig terwijl hij haar aankeek. Hayley knikte begrijpelijk.
Een moment dacht zéi na over háar verhaal, blijkbaar waren er dan toch nog mensen die ook iets tragisch hadden meegemaakt. Of in iedergeval niet-leuke dingen. Ik ben niet de enige.. de woorden herhaalden zich in honderd'sten in haar hoofd. Ze voelde zich opgelucht. Opgelucht dat eindelijk de steen in haar maag was verpamperd tot as. Ze glimlachtte automatisch.
'Waarom ben je eigenlijk naar Monica gegaan?' Vroeg Mike, aarzelend.
Hayley pakte een handje zand en liet het door haar vingers glijden.
"Zoals je misschien al wel dacht.." Zei Hayley, haar brok uit haar keel wegslikkend met moeite. "Ben ik de enige samen met mijn vader.. En mijn vader gaat zegmaar bijna.." Hayley stopte. Waarom begon ze erover? Daar kwamen de herinneringen. "..En dus kan hij niet meer werken, daarom moet ik naar school om een goeie tweede diploma te krijgen.." Hayley snoof even. Ze had niet gemerkt dat er een klein straaltje vloeistof over haar wang was gelopen. De veraddelijke tranen waar ze zo'n hekel aan had, de reden om alles weg te stoppen in een doos met een zwaar slot die ze voor eeuwig uit haar leven had verband. Maar nu de waarheid weer was teruggekomen sneed het als een mes.
Ze wreef onopgemerkt haar tranen weg en keek even weg van Mike. Nu niet zielig doen, zei haar geweten boos tegen haar.

Als reactie op zijn woorden knikte Hayley ten teken dat ze het begreep. Hij was blij dat ze niet verder vroeg, dat ze geen antwoord van hem verlangde. Een moment dacht hij aan Vivianna, beide hadden ze in een bende gezeten. Hij in Italië, zij in Spanje. Ze kende dan ook beide de ongeschreven regel die zei dat je over iemands anders verleden en thuis omstandigheden niets moest vragen. Toch hadden ze elkaar vragen gesteld, eerst had Vivianna er voor gezorgd dat ze de woede van Mike bijna over zich heen kreeg. En vervolgens had hij er voor gezorgd dat zij een paniek aanval kreeg, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Het was raar dat ze terwijl ze beide die ongeschreven regel kende, elkaar dingen hadden gevraagd. "Zoals je misschien al wel dacht.." begon Hayley, trok hem met die woorden uit zijn gedachten. Hij richtte zijn blik op haar. "Ben ik de enige samen met mijn vader.. En mijn vader gaat zegmaar bijna.." Hayley brak haar zin af, Mike keek haar aan. Voelde enig medelijden met haar, maar liet dit niet blijken. "..En dus kan hij niet meer werken, daarom moet ik naar school om een goeie tweede diploma te krijgen.." vervolgde ze, hij knikte langzaam ten teken dat hij het begreep. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij was nooit erg goed geweest met woorden. Iets wat hem op dit soort moment altijd vreselijk irriteerde. Hij zag dat er een traan over haar wang liep. Legde na een korte aarzeling zijn hand op zijn schouder. Probeerde te bedenken wat hij moest zeggen. Hij wist hoe het was om één van je ouders te verliezen, maar het leek hem vreselijk het te weten. Te weten dat de dood steeds dichter bij kwam. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. "Ik vind het knap dat je hier heen bent gegaan om hem te helpen." zei hij uit eindelijk zacht, keek haar een moment aan. Om vervolgens zijn ogen weer op de zee te richten.

Hayley dacht zwijgend na over wat ze moest doen als haar vader er niet meer zou zijn. Waarschijnlijk was haar plots verdwenen familie niet zo sociaal om haar voogd te worden en als dat wel zo was, zou ze nog eerder een leraar op Monica vragen haar te adopteren.
Ze wou niets met haar overige familie te maken hebben.
Hayley zuchtte hoorbaar. Het feit dat zei alle klote dingen op haar kreeg was niet altijd makkelijk geweest, maar ze had haarzelf beloofd gewoon verder te gaan met leven.
"Ik vind het knap dat je hier heen bent gegaan om hem te helpen." Zei mike.
Hayley zweeg een paar minuten.
"Veel keus heb ik niet." Zei ze uiteindelijk als antwoord. Want keus had ze inderdaad niet. Geld had ze niet, waar moest ze het geld van haar vader's begrafenis dan straks vandaan halen? Moest ze dan ook hopeloos lang gaan werken om haarzelf uit schulden te redden?
Ze was al blij genoeg dat ze nog geen 18 was, dan zou de ellende al helemaal gaan toeslaan.
"Leuk is anders." Mompelde Hayley iets wat droog, grotendeels ook tegen haarzelf.

-Inspiratie is weggelopen T_T-

Het bleef stil naar zijn woorden, Mike had spijt dat hij ze had gezegd. Maar hij had niks beters geweten. Hij was nooit goed geweest om de juiste woorden op het juiste moment te vinden. Hoe dat kwam wist hij niet, het was gewoon zo. Eerst had hij gedacht dat het kwam omdat hij gewend was om Italiaans te praten. Maar ook in zijn moeder taal wist hij vaak niet wat hij precies moest zeggen. "Veel keus heb ik niet." zei ze uiteindelijk, hij knikte langzaam. Zelf had hij ook weinig keus gehad toen hij met zijn vader naar Engeland ging. Er waren wel twee andere optie's geweest, maar deze had hij vrijwel direct buiten gesloten. Voor geen goud had hij zijn zusje alleen met Ricardo naar Engeland laten gaan, en later nadat hun moeder was gestorven en Rhiannon bij hen was komen wonen. Was gebleken dat zijn vermoede juist waren. Eén maal was zijn zusje alleen met hun vader in het huis geweest, daar had Ricardo direct gebruik van gedaan. Hij had haar enkele klappen verkocht, iets dat de woede in Mike had doen ontvlammen. Zijn zusje had op de stoep voor hun huis gestaan, hij hoefde haar slechts aan te kijken om te weten wat er was gebeurd. Woedend was hij naar binnen gegaan, had zijn vader enkele klappen verkocht. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. De meeste mensen zouden het raar vinden als een kind zijn vader sloeg. Maar moest hij zichzelf en Rhiannon dan gewoon laten slaan? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, merkte dat zijn gedachten weer waren af gedwaald. Zijn ogen richtte hij weer op Hayley. "Leuk is anders." zei ze. "Soms moeten we dingen doen, ook als ze niet leuk zijn." zei hij enkel, keek haar een moment aan.

Hayley schudde haar hoofd in de hoop de gedachtens te vergeten, wat moeizaam ging.
Ze huiverde nog steeds bij het idee om rekeningen te moeten betalen van geld dat ze niet had. Om nog maar te zwijgen als ze ziek zou worden ofzo, wie zal dan háár rekeningen betalen? Hayley lachtte, eerder een vals hachje dan echt lachen. En altijd ik weer, was datgene dat door haar hoofd spookte.
"Soms moeten we dingen doen, ook als ze niet leuk zijn." Zei Mike, precies op het goede moment. Hayley knikte en dacht lang na, zoekend naar een gepast antwoord.
"Dat moeten we inderdaad.." Zuchtte Hayley, verslagen door Mike's antwoord of opmerking.
Ben benieuwd hoe ik het hier überhaupt ga volhouden, dacht Hayley hoofdschuddend terwijl ze haar haar uit haar ogen streek.

-Inspiloos x3-

Mike had zijn blik weer op de zee gericht, staarde naar de golven die telkens weer kapot sloegen tegen het strand. De zee won steeds meer terrein het strand werd steeds kleiner, als ze hier nog lang zouden blijven zitten zou het water straks tot aan hun voeten komen. Het leek alsof de zee en het strand telkens weer in gevecht waren, steeds weer voerde ze een nieuwe strijd. Steeds weer won het strand, nooit werd het helemaal bedekt door de zee. Deze verloor naar enkele uren weer terrein, trok zich langzaam terug. Om vervolgens weer een nieuwe aanval te beginnen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen op Hayley die naast hem zat. Ze lachte, waarom wist hij niet. Maar het was nep, dat hoorde hij. Ze leek te vechten met haar gedachten, net als hij vaak deed. Het was net als het gevecht van de zee en het strand. Steeds weer vocht je om de gedachten weg te banen, net als de zee vocht om het strand te bemachtigen. Maar steeds als het de goede kant op ging, kwamen ze terug de beelden. Ze overspoelde je. Steeds weer verloor je, het was een strijd waarvan de winnaar al bekent was. En toch bleef je vechten, al wist je de uitslag al voor de strijd gestreden was. Weer schudde hij zijn hoofd, ging met zijn hand door zijn haar. "Dat moeten we inderdaad.." zuchtte Hayley, hij keek haar een moment aan. "De meeste dingen hebben ook een goede kant." zei hij na een korte aarzeling. Hij dacht voor een moment aan Iris, zij was iets goeds wat hij had over gehouden aan zijn vertrek uit Italië. Als hij daar niet weg was gegaan, had hij haar nooit ontmoet.

[Dit topic was nog voor Mike en Iris uit elkaar gingen, dus houdt ik dat maar even zo in mijn post ]