This is for taking my girl

“It’s over, ik kan veel beter krijgen”. Starend naar deze woorden zette Steven zijn lege beker starbucks neer die hij tegen zijn kater opdronk. Het was een gemiddelde maandag ochtend om 10 uur, met zijn hoofdpijn van de vorige nacht. Bijna elke maandag ging zo, behalve dan dat die eikel zijn vriendin had afgepakt. Natuurlijk wist hij wie ze nu had, hij had het ook kunnen weten. Welk meisje viel nou niet voor de charmes van een goodlooking football aanvoerder. Steven voelde zijn bloed als vergif door zijn aderen pompen en gooide 3 euro voor de starbuck neer op tafel en griste zijn skateboard onder zijn tafeltje vandaan en zette zijn capuchon op tegen de snijdende wind, het was immers nog winter, hoewel de zon scheen kon er een koud windje staan. Boos gooide Steven zijn bord, waar hij meestal zo voorzichtig mee was op de grond en sprong er op. Met zijn linkervoet zette hij zich eens stevig af en zo begon zijn board door de menigte te skate. De skulls die hij binnen om zijn nek had hangen zette hij al skatend op en de muziek van Rage against the machine dreunde door zijn hoofd heen , terwijl hij in een rotgang richting de school ging. Zonder veel moeite gleed hij door de menigte, het was hier al aardig druk op een maandag ochtend want iedereen ging naar zijn werk. Af en moest Steven met zijn hand rustig iemand wegduwen ,maar nu hij zo boos was ging dat onbewust met wat meer geweld. Echter bleef het boze commentaar uit want voor de mensen in pak hun mond konden opentrekken was Steven al weer voorbij. Normaal was het ene half uur lopen vanuit de stad naar het schoolplein maar met het skateboard ging het nu eenmaal sneller, al helemaal als je boos was en dus extra krachtig afzette. Dit betekende dus dat hij 15 minuten later met een soepele sprong het stoepje van het schoolplein op skatte. Even zijn woede vergetend keek hij grijnzend naar de lege rand van het fonteintje. Met nog steeds de zelfde vaart skate steven door de klagende jeugd. Of ze klaagde over hem, omdat hij ze afsneed, of over de vroege morgen. Met een brede grijns sprong hij op het randje van de fontein en grinde er over heen. Eenmaal op de grond gekomen kwam zijn woede ook weer naar boven en wist hij waarom hij hier was. Met nog een grote afzet rolde hij naar de grote deuren die als hoofdingang stonden aangeduid op school. Daar was het uiterste verboden om te skateboarden , daarom stapte hij net voor het randje aan en pakte zijn skateboard in een soepele beweging op en stak deze tussen zijn rug en zijn rugzak. Zijn vuur spuwende ogen speurde de gangen door, op zoek naar die eikel. Hoe durfde hij haar af te pakken, Steven hield van haar, hoe moeilijk ze het ook soms maakte. Bij het zien van die lelijke rotkop, oke natuurlijk loog hij nu die jonge was een van de knapste jongens op school. Mar toch hoe durfde hij. Bij het zien van de jongen schoot Stevens adrenaline van normaal tot overhead, met een hand greep hij al lopend met enorme woedende stappen pakte hij het board tussen zijn rug en tas vandaan. Eenmaal bij de jongen gekomen haalde hij met een flinke zwaai uit naar het gezicht van de jongen, voor die nog kon wegduiken kwam het hout tegen zijn gezicht aan. Tot het genoegen van steven hoorde hij een gekraak dat niet van zijn board kwam en keek naar de jongen die op de grond viel. “Dit is voor het stele van me vriendin” luide stevens stem woedend. Het viel hem niet eens op dat er nu ineens allemaal mensen naar hem keken. Hij schopte nog eens na met de woorden “Dit is omdat ik je gewoon niet mag, dick” en liep daarna met een trillende vuist richting de deuren. Hij had nu echt geen zin meer in een dag in de schoolbanken zitten, maar bedacht zich toen dat hij nog wat belangrijks in zijn kluisje had liggen. Wat er zeker uit moest want morgen zouden ze de kluisjes komen controleren. Hij liep naar zijn lokker, terwijl hij met trillende handen zijn skateboard weer tussen zijn tas deed. Hij probeerde zo normaal mogelijk te reageren alsof er niets aan de hand was toen hij een shim naast zijn kluisje zag staan. Nog steeds stond zijn muziek op en nog steeds Rage against te machine. De locker deur van Steven was wat gekladderd met graffiti, hij was er niet echt een held in, hoewel het steeds beter ging. Met een wat agressieve handeling opende hij zijn locker en haalde zijn ‘spul’ eruit. Echter nam hij wat losse papiertjes mee waar zelf geschreven teksten op stonden, sommige vol woede andere vol emotie. En deze vielen dwarrelden verspreid over de vloer. Scheld woorden sissend bukte Steven zich en begon ze op te ruimen, na hij zijn 'spul' in zijn tas had verborgen.

Fabiènna zag er verschrikkelijk tegen op. Een nieuwe school, een nieuwe woonplaats en dan ook nog nieuwe vrienden maken. Alles kwam ineens tegelijk. Het kon haar niet schelen dat haar tante vond dat ze Steven een beetje in de gaten moest houden. Okee dan kende ze wel iemand maar waarom moest dat zo ineens komen. Fabiènna liep met tegenzin de campus over. Voor ze naar de les kon moest ze eerst langs de decaan. Bij het kantoor moest ze even wachten maar werd ze al snel binnen geroepen. Ze kreeg wat informatie omdat ze eigenlijk midden in het semester hier op de campus kwam. Ook kreeg ze haar les rooster, code van haar lokker net zoals het nummer, sleutel van haar kamer en een plattegrond omdat het terrein erg groot was. Ze bedankte de decaan en liep de deur uit. Vervolgens liep ze met een stapel boeken al kijkend op de plattegrond de campus over en zocht haar lokker. Terwijl ze richting haar lokker liep zag ze een gozer flink uithalen naar een andere. Blijkbaar ging het hier over een meisje. Het zou ook weer eens niet zo zijn. Al schuddend met haar hoofd liep ze verder. Na ongeveer een half uurtje gezocht te hebben vond ze eindelijk haar lokker. Ze voerde de code in en deed hem open. Even schrok ze toen het kluisje naast haar met wat agressie werd open gemaakt. Ze keek naar de jongen die van de grond zijn papieren aan het oprapen was. Eigenlijk kon je makkelijk zien dat het een jongen was aan de lichaamsbouw en haarstijl. Toen ze goed keek zag ze dat het de jongen was die net met een skateboard naar iemand had uit gehaald. Toen ze beter keek zag ze dat het Steven was. Het zoeken naar haar broer was blijkbaar makkelijker dan dat ze had verwacht. ”Steven?” Blijkbaar hoorde hij haar niet wat hij bleef door gaan met zijn spullen oprapen. Fabiènna ook wel Fay genoemd zuchten even en ging door haar hurken. Ze begon te helpen met de papieren van de grond op te rapen. Even werd ze heel raar aan gekeken. Het leek haast wel alsof hij haar niet meer kende. Zo erg was ze toch niet veranderd. Ineens schrok ze even toen de papieren uit haar handen werden getrokken. Ergens had ze niet hun her ontmoeting zo in gedachten. Toen alle papieren in zijn tas gepropt waren stond hij op en begon haar ineens te knuffelen. ”Dus je kent me nog wel? Ik was even bang dat je, je zusje niet meer zou kennen.” Natuurlijk kwam de vraag wat ze ineens hier kwam doen. Ze had hun tante beloofd dat ze niet zou zeggen dat ze hem in de gaten moest gaan houden. ”Tante Jessie vind dat ik hier heen moest. Omdat dit een goede school is. Ook al denk ik meer dat het is omdat ze het huis weer voor zichzelf wilde hebben.” Toch sprak ze een deel de waarheid want ze had echt het gevoel dat ze daarom hier ook heen moest. Ze keek haar broer aan en merkte dat hij anders was dan een jaar geleden. Ze bekeek hem even en merkte op dat hij best emotioneel was. Toen ze hem in zijn ogen aan keek viel het haar op dat zijn pupillen best groot waren.

Op zijn hurken zittend griste hij zo snelmogelijk zijn blaadjes bij elkaar op. Niemand hoefde te zien wat hij allemaal schreef. Vandaar keek hij ook even raar toen een nogal bekend meisje hem probeerde te helpen. Hij kon haar zo goed, maar hij kon het even niet plaatsen. Misschien kwam dat omdat hij met zo veel dingen tegelijk bezig was in zijn hoofd. Met die eikel van Dyson, de muziek, zijn geschreven muziek en met nog veel meer dingen. Af en toe voelde het net alsof zijn hoofd ging ontploffen, dan was hij echt even toe aan die pilletjes. Pas toen hij geërgerd opstond wist hij waar hij haar kon plaatsen. Namelijk onder het kopje dierbare en dan weer onder het kopje zus. Het was zijn tweeling zus, hoewel hij zich nog steeds haar grote broer voelde, hij was immers als eerste geboren, en een kop groter. Hij vloog haar bijna letterlijk in haar armen. Hij was blij haar te zien, maar in plaats van blij te zijn, balde hij juist zijn vuisten om tegen zijn tranen te vechten. Hij hield er niet van om te moeten ‘janken’. Het was namelijk niet een huilbui te noemen, want er liepen gewoon enkele tranen over zijn gezicht. Steven keek Fay aan toen ze vertelde wat ze hier deed. “Ik heb je echt gemist meis” zei hij terwijl hij haar weer even tegen zich aandrukte. Daarna deed hij zijn capuchon af en zijn skulls weer op zijn nek. Zijn just out bed look , van zijn bruine haren, stond hem goed. Hoewel hij bezig was met zijn skulls voelde Steven de blik van Fay die naar zijn ogen staarde, waar enorme wallen onder te zien waren. Zou ze zijn shot nog zien in zijn ogen. “Shit” ontglipte door zijn lippen en verontschuldigde terwijl hij naar de wc liep. Daar deed hij druppeltjes in zijn ogen zodat deze weer normaal waren, en om even af te koelen gooide hij een plens water in zijn gezicht en kwam hij met een grijns terug. Alsof hij gewoon naar de wc was gegaan, zoals hij haar liet denken. “Nou, waar moet je heen” bood hij haar aan om te helpen. Ze zou vast verdwalen in z’n gebouw.

Fay merkte goed dat hij haar echt had gemist. ”Ik heb jou ook gemist. Ik snap nog steeds niet dat tante Jessie ons uit elkaar heeft gehaald.” Ze vond het toen zo verschrikkelijk toen ze uit elkaar werden gehaald een jaar geleden. Net toen ze in zijn ogen had gekeken zei hij shit en excuseerde zich omdat hij naar de wc moest. Fay schudden even der hoofd. In de tijd dat haar broer naar de wc ging deed Fay haar spullen in der lokker. Ze keek even op haar lesrooster en zag dat ze straks een blokuur biologie had. Waarschijnlijk zou dat zoals altijd herhaling zijn van wat ze zelfs nog op de basisschool had gehad maar ja. Ze pakte het goede boek uit haar lokker. Der lesrooster en plattegrond legde ze op haar boek. Daarna deed ze haar lokker dicht duwen en zetten alvast de eerste twee cijfers goed. Dit was veel makkelijker voor straks dan hoefde ze alleen maar het laatste cijfer te doen en dan was hij open. Met haar boek in haar armen wachten ze even op Steven. Al snel was hij weer terug en zag er toch was frisser uit. Nog voor ze iets kon zeggen vroeg hij waar ze naar toe moest. ”Ehum naar het audiotorium voor biologie.” Tot haar verbazing hoorde ze van Steven dat hij ook in die les zat. Het werd alleen maar nog sterker toen Steven haar hele rooster bekeek zag hij dat ze alle lessen samen hadden. Fay der ogen werden even groot. Waarom moesten ze nou hetzelfde rooster hebben. Als ze dan zou spijbelen dan zou het Steven opvallen. Misschien dat hij dan ook nog wel het tegen hun tante zou zeggen. Als de decaan het al niet ging doen. Samen met haar grote broer zoals hij zich altijd voelde liep ze over de campus. Het was zo raar ze was altijd een kleinere school gewend. Één waar je na je lessen weer naar huis ging. Maar nu moest ze hier gewoon blijven wonen. Het voelde best ongemakkelijk. Gelukkig dat Steven er was. Maar ook gelukkig had ze hem al zo snel gevonden had. ”Echt zo irritant om op een nieuwe school te beginnen midden in het semester. En ik hoop zo dat ik niet weer bij je weggehaald wordt.” Het voelde gewoon vertrouwd om weer bij haar tweelingbroer te zijn. Misschien ook omdat hij der altijd beschermde.

Steven kwam wat beter terug gelopen, zijn pupillen waren weer enig dan normaal en die plens water had hem ook goed gedaan. Steven luisterde naar waar Fay heen moest, zijn gezicht vertrok even toen hij hoorde dat ze het zelfde rooster als hem had. Nu zou hij nooit meer ongemerkt kunnen spijbelen, zonder dat zijn tante het kwam te weten. En misschien zou Fay nu gaan zorgen dat hij elke les ging volgen en zou blijven zeuren. Maar steven vermande zich snel weer hij kon immers toch niet teleurgesteld zijn als hij zijn zusje net terug zag na een jaar. Niet dat hij hier een jaar geleden meteen was begonnen, hij had eerst een tijdje bij een pleeggezin ingeleefd. Tante Jullia had hem nooit echt gemogen , tenminste zo dacht Steven er over. Tante Julia had eigenlijk nooit iets van kinderen af willen weten, vandaar dat ze er een in huis al erg vond. Dus omdat hij de jongen was en niet veel in huis zou doen, in haar ogen, en hij wat koppig was werd hij uithuis gezet. Maar nu kwam mevrouw er toch achter dat het huis voor zich zelf hebben nog beter uit kwam. Ze kreeg toch geld van de regering om hen op te vangen, dit kon ze dan besteden aan een school waar ze niet meer thuis kwamen. Nu kon ze doen en laten wat ze wou. “Ik leg even me skatebaord in me kluis en dan loop ik met je mee” vertelde hij haar. Hij draaide de laatste 2 wieltjes op het goede cijfer en met een klikje ging het slot open. Hij legde zijn board in de ruime lokker en sloot hem weer af. Het voelde eigenlijk best gek want hij was eigenlijk van plan geweest om terug naar de campus te gaan en zijn dag te verneuken met een shot, en een beetje zielig zijn. Denkend aan zijn slet van een ex, maar nu kon hij moeilijk zijn zusje in de steek laten. Hoewel hij er wel tegen op zag dat hij voor het eerst sinds de tijd dat hij op school zat naar die les ging. Steven had Bio nooit leuk gevonden, en zeker niet van die eikel van een leraar waar hij ooit eens ruzie me had gehad. Bij het lokaal aangekomen verontschuldigde steven zich met de woorden “Shit, sorry zusje ik ben een boek vergeten. Zie je zo. Hou je een plekje voor mij vrij?” Hij had voor de dood van zijn ouders nooit gelogen tegen zijn zus, en het voelde aardig onwennig. Maar hij kon en wilde zijn gezicht hier niet vertonen. Hij zag Fay naar binnen lopen en Steven zetten zijn capuchon weer op en zijn skulls zonder muziek ging hij nergens heen. Hij liep naar buiten na hij zijn board weer uit zijn kluisje te halen. Zijn geweten knaagde iets aan hem maar deze wist hij zo weer van zich af te schudden toen hij op zijn board richting zijn favo hangplek te skate. Hij zou 2 uur de tijd hebben om zich even te relaxen en weer bij zijn zusje te staan om haar naar de volgende klas te begeleiden, wiskunde. Dat was tenminste iets waar hij goed in was. Skatend door de smalle steegjes kwam Steven via een binnen doorweg bij de afgelegen halfpipe terecht. Hij skate zich omhoog en planten zich daar neer. Met een tevreden glimlach hing hij onderuit tegen de rand en haalde hij een zakje voorgerolde joints tevoorschijn. Relaxt stak hij er eentje op. Niet veel later begon hij het effect te voelen en werd hij relaxt en een beetje wazig in zijn hoofd. Geamuseerd keek hij met zijn steeds groter wordende puppillen naar de dikke wolkjes die hij uitblies. Hij kon op zulke momenten zijn leven even vergeten, zijn verlies en alles er bij. Hij kon even ontsnappen aan de realiteit. Even te veel want hij keek op zijn grote horloge en zag dat hij over 10 minuten weer bij zijn zus zijn. In zijn haast viel hij bijna van de halfpipe naar beneden maar kwam gelukkig nog goed terrecht. Maar het deed hem niks , hij moest nu snel bij zijn zus zijn. Hij nam dus niet meer innachting dat hij nog naar weed rook. Nog geen minuut voor de bel ging stond Steven nonchalant met een voet tegen de muur in de buurt van het biologie lokaal. Toen de bel ging zag hij Fay, en riep haar weer bij zich. “Heey, meis. Op naar wiskunde” zei hij alsof er niks aan de hand was. Hij nam zijn knappe zus nog eens met zijn grote pupillen op. Zijn capuchon en skulls zaten nog op zijn hoofd.

Rustig keek ze rond terwijl ze over de campus liepen. Het was echt indrukwekkend. Maar tegelijk ook doodeng. Iedereen leek haar ook wel aan te staren. Eenmaal bij het lokaal aangekomen keek ze naar Steven die sorry zei omdat hij een boek was vergeten. Ze moest maar een plekje voor hem vrij houden dan ging hij zijn boek halen. Fay liep naar binnen en keek der ogen even uit. Het was echt gewoon enorm. Omdat ze niet zo wilde opvallen ging ze maar helemaal achterin zitten. Ze legde haar boek voor zich neer en keek naar het bord. De les duurde verschrikkelijk lang zeker omdat ze eigenlijk op Steven wachten. Die kwam alleen niet opdagen. Ze voelde zich in de steek gelaten door hem. Ze kon niet tegen het gevoel en probeerde het weg te duwen. Ineens schrok ze zich rot omdat haar naam genoemd werd door de docent. Omdat ze zo verdwaald was met haar gedachten wist ze het antwoord op de vraag niet. Het gevolg was dat ze na de les nog even moest blijven. Toen de les eenmaal voorbij was liep ze naar beneden waar ze bij de docent kwam te staan. Gelijk wist ze dat ze nu voor altijd de klos was bij die docent. Ze kreeg een preek dat ondanks dat ze nieuw was hier op school moest ze toch opletten en de gebruikelijke woorden. Even draaide Fay ongezien even met haar ogen. Toen ze weg mocht wist ze niet hoe snel ze weg moest komen. Gelukkig was het geen lange preek en stond ze snel buiten het lokaal. Daar stond haar broer te nonchalant tegen de muur aan. Ze moest even diep adem halen omdat ze anders tegen Steven zou uitvallen waar hij was gebleven. Misschien ging ze ook wel beetje uitvallen omdat ze net al een preek van een docent had gekregen. Toen Steven zei op naar wiskunde zei Fay alleen maar kort ja. Ergens rook ze de geur van weed maar het drong niet helemaal tot haar door omdat die docent nog in haar hoofd zat. Even zuchten ze best diep en hard. Ze schrok even omdat Steven vroeg wat er was. ”Niet echt een goede start met die docent van biologie. Ik zat min of meer af te vragen waar jij bleef waardoor ik niet opletten. Ik wist het antwoord op zijn vraag niet gevolg was dat ik een preek kreeg net.” Hopelijk ging het de volgende les veel beter. Als het de volgende les nog steeds zo was dan zou ze niet meer naar biologie gaan ook al zou Steven het aan hun tante vertellen. Onderweg naar het volgende lokaal maakte ze een stop bij Fay der lokker zodat ze de goede boeken kon pakken. Gelukkig had ze vandaag alleen nog wiskunde en kon ze daarna door naar het zoeken van haar kamer net als de winkel omdat er waarschijnlijk nog geen eten of drinken was. Met een diepe zucht ging ze na Steven het lokaal binnen. Natuurlijk ging ze naast haar broer zitten. Deze les leek ook echt weer een eeuw te duren. Het begon haar vervelend te worden. Half letten ze op en voor de rest was ze een beetje aan het tekenen in haar collegeblok. Ineens kreeg ze een por in haar zij van Steven. Snel begon ze weer op te letten. Toen de les was afgelopen stonden ze op en gingen ze naar hun lokkers. Een beetje geïrriteerd gooide Fay haar boeken er in. Ze was gewoon geïrriteerd omdat ze midden in een semester ineens lessen moest gaan volgen op een nieuwe school. Ze had veel liever haar jaar op de oude school afgemaakt en daarna hier heen gekomen. Okee ze was nu wel weer bij haar broer maar toch. Nadat ze bij hun lokkers waren geweest kreeg ze een rondeleiding van Steven. Toen ze langs de winkel kwamen kocht ze gelijk spullen voor in haar koelkast en alles. Omdat Steven ook wist waar haar kamer was liep hij mee. ”Blijf je vanavond hier? Kunnen we zo als vroeger weer film samen kijken?” Ze had echt de tijd met haar broer gemist. Vooral de dingen die ze ’s avonds deden. Zoals film kijken. In het jaar dat Steven ook weg was had Fay zich steeds meer terug getrokken op haar kamer. Haar ritme was toen slapen, eten, naar school, thuis komen, naar boven, even naar beneden voor het avond eten, weer naar boven en weer slapen. Dag in dag uit was het zo. Ook mocht ze amper achter de pc van haar tante.

Steven keek naar zijn ontzette zusje die een beetje over haar toeren was omdat hij niet kwam opdagen, en om de biologie leraar die haar een preek had gegeven. Steven moest ondanks haar leed toch breed grijnzen. Boos keek Fay hem aan,hoe kon hij nu blij zijn als ze zo rot les had gehad. Het leek net als Steven haar uitlachte. Hoewel hij licht aan stoned was kwam het grijnzen niet door de wiet. “Typisch iets voor ons om met de zelfde leraar oorlog te hebben “grijnsde Steven. Dat was de hele clue, Meneer hoogman had gewoon de pik op hem, en waarschijnlijk daarom ook op iedereen die de zelfde achternaam droeg. Maar zonder er nog veel meer woorden aan vuil gemaakt te hebben liepen ze naar het kluisje van Steven om haar boeken te pakken. De wiskunde boeken van hem zaten al braaf in zijn gehavende oude rugzak. Hij was niet zo mooi meer, en kapot maar hij deed nog waarvoor hij gemaakt was. Daar ging het toch om, en hij had niet veel keuze want hij had nu eenmaal geen geld voor iets nieuws. Hij stopte al zijn geld, zakgeld die hij van zijn tante kreeg en geld van het werken, in zijn ‘hobby’s’. als hij het geld kon missen kocht hij nieuwe spullen voor zijn skateboard of gitaar. Als het echt nodig was kocht hij pas nieuwe kleding, want afgetrapt was toch in ? Wiskunde was een van de weinige lessen, zoals Gym en muziek, waar Steven zich er op verheugde. Hij was altijd al goed in cijfers geweest maar sinds hij hier op Monica high zat was hij nog beter geworden. Dat deed hem denken aan vroeger, hij was nooit echt goed in talen geweest, hij kon het wel na veel stampen, en dan onthield hij het wel, maar het ging nooit zo makkelijk als bij wiskunde. En sinds Steven geen tijd meer in studeren stopte, wat had het nu toch voor nut, zijn ouders hadden in hun jeugd altijd hun tijd in studeren gestopt. Niet veel vrije tijd genomen, omdat ze een goede baan wouden. Maar nu waren ze dood, gestudeerd voor niks dus. In gedachten verzonken, wat nooit echt iets voor hem was want vroeger was hij altijd iemand die niet tegen een stilte kon en die altijd probeerde te verbreken. Maar de laatste tijd vond hij stilte alleen maar fijner, dan hoefde je tenminste niet te bedenken wat je wel en niet kon zeggen. De afgetrapte sneakers van Steven waren hot item voor zijn ogen, hij wist niet waar hij anders zijn blik op moest richten. Hij wou niet met zijn grote pupillen zich bij Fay verraden. En hij wou niet herkend worden door een van die vrienden van die lul die hij een klap met zijn board een mep had verkocht. Nu hij er weer over na dacht borrelde zijn bloed weer, die uit woede ging koken. Maar omdat hij nu de pret niet wou bederven schudde hij zijn hoofd en sloot die gedachten buiten. Rustig namen ze plaats ergens in het midden van het lokaal zodat Steven niet geheel opviel maar wel alles mee kreeg wat er voor in het lokaal gebeurde. Fay bleek dit vak niet echt te interesseren want ze viel bijna in slaap. Steven tikte haar even onopgemerkt aan, anders zou ze dadelijk nog een preek krijgen niet echt een goede eerste indruk. Nu werden er een paar sommen klassikaal besproken en iedereen moest zijn rekenmachine tevoorschijn halen. Hoewel hij deze bijna nooit nodig had haalde hij hem toch tevoorschijn om gezeik te voorkomen. Enkele jongeren kregen een som opgenoemd die ze moesten oplossen. Voor Steven een pieche of cake, want hij had een wiskunde knobbel. Fay niet, mevrouw had een talen knobbel, wel makkelijk want dan konden ze elkaar helpen met huiswerk. “Steven –luide de stem van Meneer raymond- 2786 gedeeld door 800 keer de wortel van 49.+ 7059712-852 “ De meesten jongeren begonnen meteen de getallen in te type voor het geval Steven het niet goed had en ze dan de kans kregen. Steven nam niet eens de moeite om een machintje te pakken. Enkele tellen bleef het stil, iets korter dat het duurde om iets in te tikken. “7058884,3775.”Luide de stem van Steven simpel alsof hij zijn hand er niet voor hoefde om te draaien, dit klopte ook want hij vond het niet moeilijk het was alsof de puzzel zich zelf legde. Hij negeerde de blik van sommige die hem raar aankeken , ja zelfs stoned kon hij nog rekenen. Na wiskunde waren ze uit, een relaxt dagje voor hem dus. Ze brachten hun boeken terug naar hun kluisje, die toevallig naast elkaar stonden. Ook haalde hij natuurlijk zijn skateboard uit zijn locker, en tijdens een rondleiding geven skate hij langzaam naast haar. Bij de winkel wachtte hij rustig buiten, met zijn board en tas mocht hij niet binnen. Zeker niet omdat zijn capuchon half over zijn haar had getrokken. Geduldig stond hij met een sigaret in zijn mond buiten te wachten. Gebiologeerd keek hij naar de rookwolkjes die hij uitblies. Hij knikte even toen Fay weer naar buitenkwam. Daarna gingen ze richting de kamers, hij had aangeboden om het eten mee te nemen van haar, hij was immers al sneller op zijn board dus kon hij haar even minder belasten. In de living building moest hij natuurlijk van zijn board af, en deed deze weer tussen zijn rugzak en rug in. Hij wees haar een kamer, en was blij met het aanbod wat ze gaf. Met een glimlach stemde Steven er voor in om samen te eten en film te kijken, zoals vroeger. “maar dan moeten we wel koekjes bakken voor de film, net zoals vroeger” Vroeger bakte ze overdag koekjes om s’avonds bij een film op te eten. “Anders kook jij alvast, mijn kook kunsten zijn in het jaar echt naar beneden gegaan, dan haal ik spul” bood hij aan. Vroeger, toen zijn ouders nog leefde kon hij altijd heel lekker koken, en had hij er lol in. Maar nu stak hij er geen tijd meer in, eigenlijk alleen nog maar in skate en ander shit. Soms nog zijn gitaar. Hij sprong weer buitengekomen op zijn board en ging met een rotvaart richting de winkels. Hij zou zijn board wel even wegleggen, en meteen even langs de shop gaan om zijn shots voor de rest van de week te halen. Hij bleef daarom iets langer als normaal weg, en stak daar nog snel even een sigaret op. Tenmiste ondertussen rookte hij die op omdat hij Anders te laat zou komen bij Fay.

In de winkel deed Fay verschillende dingen in het mandje wat zij en Steven vroeger altijd aten. Zowel snoepjes als chips maar ook voor het avond eten. Hopelijk zou Steven in gaan op het idee wat ze had. Toen ze had betaald en in een tas had gedaan liep ze naar buiten waar ze haar ogen niet kon geloven. Haar broer stond te roken. Als ze het van iemand niet had verwacht was het wel van haar broer. Hoe kon hij het in zijn hoofd halen om te gaan roken. Maar omdat ze geen zin had om nu al ergens ruzie om te hebben met Steven liet ze het maar. Als hij er iets over kwijt wilde moest hij er zelf maar mee komen. Ook al was ze benieuwd waarom hij het was gaan doen maar goed. Ze stelde haar plan voor aan Steven en gelukkig vond hij het een goed idee. Alleen moesten ze wel koekjes gaan bakken zoals vroeger. Fay stak haar sleutel in het slot en knikte. ”Is goed. Even een jaar tijd in halen.” Hij stelde voor dat zij alvast ging koken aangezien zijn koken niet echt meer goed was. Fay moest er even om lachen. ”Is goed ik ga alvast koken. Iets wat we vroeger vaak aten als één van ons ging koken.” Terwijl Steven weer naar de winkel ging liep Fay haar kamer binnen. Gelukkig hoefde ze haar kamer niet met iemand te delen. En als ze met iemand zou moeten delen hoopte ze op haar broer. De verhuisdozen stonden in het midden van haar kamertje. Bah die moest ze ook nog allemaal gaan uit pakken. Het scheelde dat in het keukentje al pannen en dat soort dingen stonden. Voordat ze ging koken zetten ze de dozen aan de kant. Één van de dozen zetten ze nog niet aan de kant daar zat haar stereo in. Die haalde ze er uit en zetten hem een kastje. Gelukkig stond er op de kamer al een tv met dvdspeler. Anders had ze die ook nog moeten halen. Ze zetten haar stereo aan en begon vrolijk met koken. Heerlijk spaghetti carbonada maken. Het was lang geleden dat ze het had gemaakt aangezien hun tante niet graag spaghetti at. Automatisch ging ze met de muziek die op de radio was mee zingen. Gelukkig kon ze redelijk mooi zingen. Tenminste dat zeiden altijd andere mensen. Zelf vond ze het nooit zo bijzonder maar ja. Toen alles op stond ging ze haar bed op maken. Na een half uurtje hoorde ze geklop op de deur. Ze liep naar de deur en deed hem open. Natuurlijk wist Steven aan de geur te herkennen wat ze aan het maken was. ”Ja je ruikt het goed. Ik hoop alleen dat het gelukt is want heb het al een tijdje niet gemaakt.” Gelukkig konden ze gelijk eten want ze had best trek. Ze pakte twee borden, twee lepels en twee vorken. Ze pakte met een tang spaghetti uit de ene pan en legde het op beide borden en schepte daarna wat corbonada saus uit de andere pan en deed het over de spaghetti heen. Met de borden op haar ene arm en het bestek in haar andere hand liep ze naar haar broer. Eerst gaf ze hem al het bestek en daarna gaf ze hem een bord en pakte ze een vork en een lepel van Steven over. Ze ging naast hem op het bed zitten. Ergens was het best raar om weer naast haar broer te zitten te eten. Na het eten waste ze de afwas af en begonnen ze met het deeg voor de koekjes. Fay had wat bloem aan haar handen. Eigenlijk kon ze het niet laten en smeerde ze het op Stevens wang. Zacht lachde ze om zijn reactie. Hij had het toch kunnen weten. Vroeger konden ze ook nooit normaal koekjes maken. Vaak hadden ze op hun kop gekregen van hun moeder omdat de hele keuken onder het bloem en alles zat. Nu was dit Fay der eigen keukentje dus kon ze het makkelijk flikken. Ook al mocht haar broer leuk mee helpen met opruimen en schoonmaken als het echt een puinhoop zou worden of zijn.

Het eten wat Fay op tafel had gezet rook heerlijk toen hij binnen kwam,hoelang ze het ook niet had gedaan ze was het niet verleert. Daar was ze bang voor geweest maar de spaghetti karbonade was overheerlijk. Toen alles op was, steven kon voor 20 personen eten en dik werd hij nooit, en ze hadden opgeruimd begonnen ze met de koekjes. Vroeger konden ze nooit fatsoenlijk bakken, er werd altijd wel geknoeid met bloem of wat dan ook.Steven incasseerde de veeg bloem lachend hij zou zijn zusje wel terug pakken, maar eerst moest er genoeg bloem zijn voor de cake. Toen ze de bloem hadden gewogen was er nog een kwart van het pak over. Met een sadistische grijns pakte hij het pak en keerde die boven haar hoofd om, haar gezicht en kleren waren ook geheel bedenkt. De vloer was een en al bloem geworden, maar dat zouden ze zo met een dweil oplossen. “Sorry ik moest even al die keren die we het niet konden doen inhalen”. Zei hij verontschuldigend met een plagende ondertoon. Omdat het te ver ging om met de boter of eieren te gaan knoeien bleven ze braaf het recept volgen zodat het perfecte koekjes zouden worden. Hij vond het heerlijk om in de volle aandacht van Fay te zijn. Hij vond het zelfs heerlijk om van iemand aandacht te krijgen, om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Hij haalde zijn bebloemde hand door zijn haren zonder dat hij het wist, het was een soort van tik. Dus nu had hij ook bloem in zijn warrige haren, zijn tante vond het maar niks dat soort van lange haar dat alle kanten op stond. Ze wou het altijd knippen, maar over zijn dead body dat iemand aan zijn haar kwam.

Fay had net het bloem voor de koekje afgewogen en het pak op het aanrecht gezet toen Steven het pakte. Nog voor ze het door had keerde hij het pak boven haar hoofd om. ”Steven!” riep ze van de schrik. Alles zat er gelijk onder. Niet alleen haar kleren en haren maar ook de grond en op de kastjes was een witte waas te zien. Het bloem op haar hoofd veegde ze er af richting Steven. Hopelijk kreeg haar broer nog een zooi op zich. Toen hij sorry zei keek ze hem lachend aan. ”Alsof we dit mochten van onze tante. Hoor der nog schreeuwen. Steven, Fay laat dat straks kan ik weer de keuken schoonmaken.” zei ze lachend. ”Maar weet wel dat je zo mooi kan mee helpen met opruimen voordat je weg gaat meneertje.” Ze gaf hem een duw tegen zijn schouder een keek hem aan. De koekjes gingen de oven in. Ze zetten de tv aan. De film deden ze er nog niet in aangezien de koekjes binnen twintig minuutjes klaar. Ondertussen begon Fay maar een beetje het bloem ,wat Steven over der heen had gegooid, op te ruimen. Echt alles zat er gewoon onder. Gelukkig zodra ze hem aan keek begon hij te helpen in plaats van op haar bed te zitten. Door het schoonmaken waren de twintig minuutjes zo voorbij. Ze haalde en bakplaat uit de oven , natuurlijk met ovenwanten aan, en zetten die op het aanrecht. Jammer genoeg moesten ze nog even afkoelen voordat ze de koekjes konden eten. Gelukkig was dat best snel gebeurt en gingen ze weer op haar bed zitten om een bord waar de koekjes op lagen. Hopelijk waren ze het ook niet verleerd het koekjes bakken met ze tweeën. Eigenlijk was het een rare gewoonte van ze. Ze waren zeventien en ze bakte koekjes met elkaar zoals vroeger.

Steven keek even met een glimlach naar de witte Fay, de bloem zat echt overal, niet alleen in haar haren, maar ook op haar gezicht in haar lange wimpers en op haar kleding. Ze bukte zich om de bloem,die verspreid over de hele vloer lag, op te ruimen. Even keek ze hem vragend aan, waarschijn was ze bang dat hij haar al het werk liet doen. Echter zou hij vandaag eens aardig zijn en haar helpen, eigenlijk viste hij gewoon naar een bedankje of complimentje maar dat kon hij natuurlijk charmant laten overkomen. “Ga jij je maar even opfrissen, anders zit het dadelijk overal, dan regel ik dit wel” bood hij haar vriendelijk aan. Het zou namelijk best irritant voor haar zijn als er allemaal bloem door de hele kamer lag en ze moesten toch nog dik 20 minuten wachten. In elke kamer hing een kruimeldief, en daar was zo de bloem mee opgezogen. Terwijl hij de bloem opzoog begon het steeds lekkerder te ruiken. Ze waren het dus nog niet verleerd, of was de geur gewoon verleidelijk en zouden de koekjes niet te vreten zijn. Hopend dat ze lekker waren ging hij verder, het zou namelijk geen echte broer-zus-film-avond zijn zonder de koekjes. Eigenlijk was het best raar dat ze deze gewoonte aan hielden terwijl ze al 17 waren. Koekjes bakken was iets voor kleine kinderen, maar hun hadden er gewoon nog lol in en daar ging het toch om? De keuken was al snel weer schoon alsof er niks was gebeurd en de koekjes waren klaar. Gelukkig kwam Fay net op tijd binnen, hij zou zijn handen niet in dat hete ding stoppen, veel te bang dat hij zijn handen zou verbranden en niet meer kon spelen. Met spelen bedoelde hij gitaar spelen, daar had je al je vingers voor nodig. Ze settelde zich op het bed van Fay met de schaal koekjes tussen hun in, de tv had Steven al aangezet en de dvd had hij er ook al ingestopt. Omdat Fay geen fan was van horror en trillers, dat was ze overigens nooit geweest en Steven altijd wel, gingen ze een komedie kijken. Beide hadden ze de film nog nooit gezien, maar de tekst die er op stond leek hun wel grappig. De film hete Hangover en ging over een stel vrienden, waarvan er een verloofd was, naar een vrijgezellen feest gingen. Ze werden de volgende dag met knallende hoofdpijn wakker en wisten niet meer wat er gebeurd was die nacht. Ze moeten erachter komen wat hun fout hebben gedaan en hoe ze terug komen in L.A.. Alleen hoe meer ze weten hoe meer ze in de pinarie zaten. De avond was geslaagd, ze hadden zich volgegeten met heerlijke koekjes. Ze waren het toch niet verleerd, en ze hadden zich dood gelachen door de film. Met een glimlach nam Steven afscheid en zei, dan zie ik je morgen. Hij gaf haar nog een knuffel voor hij naar zijn kamer ging. Tenminste dat dacht hij, hij zou eerst nog even een naar de kroeg gaan, kijken als daar die sexy barvrouw weer werkte. Het leek wel alsof hij zijn vriendin, nu ex geheel was vergeten maar eigenlijk zou hij vanavond zijn verdriet wegdrinken. Die nacht dronk hij zoals gewoonlijk veel, alleen dit keer meer sterke drank. Het was een wonder dat hij nog thuis kwam. De volgende ochtend wist hij wat of eerder gezegd wie het wonder was. Hij opende zijn ogen en werd wakker naast een knap uitziende blonde meid. Echter wist Steven in geen duizend jaar meer wie ze was en waar hij haar had ontmoet, het enigste wat hij wist was dat hij koppijn had, met haar had geneukt en dik 3 uur te laat was voor school. Eigenlijk maakte Steven het niks uit, behalve dan dat hij haar naam niet wist. Gelukkig had ze een kettinkje om met haar naam er op. Sofie was de naam, mooi nu moest hij haar zo snel mogelijk uit huis werken en zich opfrissen voor hij de decaan weer op zijn dak kreeg. En nu had hij er nog een zorg bij, wat moest hij Fay zeggen. Hoe moest hij verklaren dat hij zo veel te laat kon zijn. Het duurde nog dik een half uur voor hij die trut wakker kreeg, in haar kleren kreeg, dat was altijd het minst leuke gedeelte, en haar uit de deur kreeg. Ze liep gepikeerd weg, natuurlijk vond ze het niet leuk om zo snel weg te worden gewerkt maar Steven moest nu echt aanwezig zijn op school, ze zouden over een half uur locker controle krijgen en hij moest er zeker van zijn dat ze niks ‘raars’ in zijn kluisje had. Snel schoof hij een kop koffie naar binnen en een stuk koude pizza die nog in de koelkast lag. De trap af gedraafd sprong hij op zijn bord, en 5 minuten later stond hij net op tijd klaar voor de controle. Hij deed een vluchtige blik in zijn kluis, en vond niks raars. Zijn skateboard deed hij er in en ging toen met zijn rug naar zijn locker staan. De verbaasde, raar opkijkende blik van Fay ontging hem niet, het was inmiddels al weer 12 uur. Eigenlijk zou de smoes zich verslapen niet werken maar toch gebruikte hij deze en zei “Hee, heb me verslapen sorry”. Zijn haar was niet gedaan, maar het warrig was dan ook zijn label. Met een zucht ging hij tegen de lockers aan leunen en luisterend naar zijn muziek wachtte hij tot de decaan en politie zijn kluisje onderzochten. Hoewel zijn hart in zijn keel klopte, bang dat hij wat had achter gelaten, keek hij hun nonchalant aan. Hij peuterde even aan een gat in zijn broek en trok en rolde zijn mauwen van zijn zwarte, en witte shirt die eronder zat, een stukje omhoog. Twee grote armbanden sierde zijn polsen, en nu pas viel zijn blik op zijn arm, waar een telefoonnummer met pen was opgekrabbeld. Hij haalde even zijn wenkbrauw omhoog en grinnikte toen triomfantelijk. Die was dus van Sofie, misschien kon hij haar nog eens ‘zien’. Fay en Steven kwamen vlekkeloos door de keuring, iets wat de decaan verbaasde maar niks over kon zeggen. Terwijl ze voor de lunch naar de kantine liepen vroeg steven “Heb ik nog wat gemist”.