There's a girl that gives a shit

Joey
Liberty was al een aantal dagen ziek geweest. Maar toch wou ze niet naar de dokter. Ze had er een hekel aan. Telkens als ze er heen moest was het slecht nieuws. Of de tumor was groter geworden of de chemo sloeg niet aan. En dat was nog wel het ergste van alles. In die tijd. De chemo.
Het maakte haar ziek. Zieker dan dat ze werkelijk was. Maar toch was ze blij dat chemo er bestond. Anders was ze er al lang niet.
Zuchtend stapte Liberty uit bed. Ze was dan misschien ziek maar ze wou frisse lucht hebben. En aangezien het nu niet zo druk was omdat iedereen school had vond ze dat het tijd was om naar buiten te gaan. Ze kleden zich dik aan. Liberty keek niet eens in de spiegel. Ze liet snel een borstel door haar haren gaan en pakte haar gitaar. Ze liep naar boven. Ze was er nog niet zo vaak geweest maar de Flat roof was mooi. Eenmaal daar liet ze zich zakken op een van de zitzakken die er stonden. Gelukkig was er niemand. Zo dat ze ongestoord kon oefenen.
Liberty keek of alle snaren van haar gitaar nog goed waren en speelde kort een deuntje.
Toen ze dat had gedaan schoot haar een nummer binnen.
I can be tough
I can be strong
But with you, It's not like that at all

There's a girl that gives a shit
Behind this wall
You just walk through it

Liberty stopte even en schapte haar keel en begon dan toch weer over nieuw.
Het klonk niet mooi genoeg. Dus deed ze het nog een keer over nieuw. En zo ging ze door tot dat het haar lukte en ze verder ging met het refrein.

And I remember all those crazy thing you said
You left them running through my head
You're always there, you're everywhere
But right now I wish you were here

All those crazy things we did
Didn't think about it just went with it
You're always there, you're everywhere
But right now I wish you were here

Met tegenzin kwam Joey zijn bed uit, denkend aan drie dagen geleden. Hij had zich voor vandaag ziekgemeld voor school, en had werkelijk geen idee wanneer hij weer lessen zou kunnen volgen. Hij bleef een tijdje op de rand van zijn bed zitten maar stond uiteindelijk op. Zachtjes vloekend trok hij een joggingsbroek aan maar liet zijn bovenlichaam nog even ontbloot, gister was hij namelijk betrokken geraakt in een vechtpartij in Smokey Joe's omdat een vriend van hem had gebruikt en zijn mond niet kon houden. Jammer genoeg voor Joey had één van de anderen een mes bij zich en vond hij het leuk doktertje te gaan spelen: in zijn onderbuik zat een redelijk diepe snee. Gelukkig had het mes geen organen geraakt en was het scherpe lemmet alleen door zijn bovenste huidlaag gegaan. Joey had redelijk veel bloed verloren in die nacht en had naar het ziekenhuis gemoeten, ook al had hij een bloedhekel aan het ziekenhuis. Nu hoefde hij alleen voor het slapengaan en iedere ochtend het verband te verwisselen en het goed schoon te houden, en dan zou hij vanzelf weer de oude zijn. Het litteken zou helemaal niet of juist amper zichtbaar zijn, waar hij blij mee was, hij wilde daar namelijk nog een tattoo laten zetten.
Nadat hij zich had aangekleed haalde hij een pakje sigaretten en een aansteker ergens uit een sokkenla. Het was niet zo dat hij ze verstopte, maar hij rookte gewoon niet vaak. Hierna liep hij voorzichtig de trappen op naar de Flat Roof. De verwachting hier alleen te kunnen zijn bleek niet te kloppen, maar gelukkig was er maar één iemand. En het was een meisje, gelukkig geen jongen. Joey zocht namelijk nogal snel problemen met andere jongens omdat hij snel bepaalde signalen dacht op te merken die er soms helemaal niet waren, en hij kon het niet gebruiken nu in een gevecht te raken. Hij nam niet de moeite om aan de andere kant van het dak te gaan staan, maar leunde in plaats daarvan tegen een muurtje aan redelijk dichtbij het meisje.
Terwijl hij zijn eerste sigaret op stak weerklonk het gezang van het meisje over The Roof. Het klonk mooi, dat moest hij toegeven. En luisterend naar de betekenissen van de woorden die ze zong begon hij nieuwsgierig naar haar te worden. Het leek alsof ze behoorlijk veel crap had meegemaakt, maar toen hij haar bekeek wist hij niets opmerkelijks te vinden. Het enige wat hij vreemd vond was dat ze zich warm had aangekleed terwijl het buiten bloedheet was in Santa Monica, misschien was ze ziek?
"Je zingt mooi." zei hij plotseling, geen idee of het meisje hem al had opgemerkt of niet, toen ze opnieuw stopte met zingen.

Liberty merkte niet dat er iemand het dak op kwam. Meestal als ze zong en speelde was ze in een andere wereld.
Een betere wereld. Een wereld zonder ziekte en al die shit. Ze genoot van het gevoel als haar vingers de snaren raakte. Liberty deed zelfs haar ogen dicht. Toen ze weer stopte deed ze haar ogen weer los. Ze schrok zich rot toen ze een stem hoorde die haar vertelde dat ze mooi kon zingen.
Liberty liet haar ogen over de ruimte heen gaan en zag plots een jongen zitten. BedanktZei ze dan toch maar op een zachte toon. Terwijl ze zwakjes naar hem glimlachte. En nam de tijd om hem te bekijken. Hij zou het vast niet erg vinden aangezien hij niet echt had gemeld dat hij of er al was. Maar dat kon niet want ze had niemand gezien toen ze hier heen ging. En als er wel iemand was geweest dan ging ze zeker niet zitten zingen. Misschien bang dat het niet klonk? Of was het gewoon iets dat niemand van haar af mocht pakken. Er was namelijk al genoeg van haar afgenomen. Een rilling ging door haar heen toen ze terug dacht aan die tijd. Een tijd vol ziekenhuis bezoeken en pijn. Nee daar moest ze niet aan terug denken. Allen ging dat niet echt goed aangezien ze weer de zelfde symptomen had als voor dat die periode begon vol pijn en leed. Daarom wou ze niet naar de dokter. Toen Liberty merkte dat ze nog steeds naar de jongen keek liet ze haar blik varen. Een zucht kwam er van haar kant toen de wind wat op speelde en ze het tegen haar huid aan voelde gaan. Dit was echt niet goed. Liberty wou dat ze haar handschoentjes mee had genomen. Het kon dan misschien raar zijn dat ze hier niet in een shirt zat maar met een vest. Maar de warmte en de kou deden haar pijn. Liberty speelde nog een paar noten maar zette hem daarna naast haar op de grond. Ze keek de jongen aan en vroeg zich af waarom hij niet in de les zat. Heb je geen les nu?Vroeg ze dan ook maar. Omdat ze er een hekel aan had als mensen naar haar keken zonder dat er wat gezegd werd.

Het meisje schrok, waardoor er onbewust een grijns op Joey zijn gezicht verscheen. Hij vond het ergens grappig dat ze van hem schrok, maar kon het zich ook wel voorstellen aangezien ze waarschijnlijk niet had verwacht dat ze niet langer alleen was. Toen ze hem op een zachte toon bedankte en zachtjes naar hem glimlachtte, trokken zijn mondhoeken voor een kort moment omhoog in een kleine lach. Zou ze verlegen zijn? Joey had veel kennis van mensen en wist meestal wel goed hoe hij met ze om moest gaan, maar verlegen mensen waren altijd wat moeilijk voor hem. Niet te veel praten maar ook niet te weinig, als hij het goed had.
In de korte stilte die er ontstaan was richtte hij zijn blik van haar af en keek hij rustig voor zich uit, ondertussen af en toe een trekje van zijn sigaret nemend en deze in kleine cirkeltjes uit te blazen. Zijn buik begon te steken en het deed behoorlijk zeer, maar hij wist de pijn van zijn gezicht af te houden. Joey was niet iemand die geloofde in de kracht van de dokters, hij deed het liefst het meeste zelf. Ook de snee van enkele nachten geleden had hij zelf willen verbinden, maar dit was niet mogelijk geweest aangezien de eigenaar van de bar erop gestaan had dat hij het ziekenhuis een bezoek zou brengen. Gelukkig was de wond makkelijk te verbergen en had het meisje met de gitaar niets vreemds kunnen opmerken, hij kon het niet gebruiken om hier in Santa Monica als vreemdeling gezien te worden want dat was hij niet.
Hij luisterde verder naar haar gitaarspel, maar jammer genoeg haalde ze maar een paar noten aan. Zijn blik gleed naar haar toe om te zien waarom ze niet verder ging, om er achter te komen dat ze er blijkbaar genoeg van had. "Nee, ik denk dat ik pas over een weekje weer naar school ga." glimlachtte hij zijn typische, scheve en jongensachtige glimlach. Zou ze deze vraag gesteld hebben omdat ze wilde dat hij weg ging? "En waarom zit jij niet in de les?" vroeg hij vervolgens wat plagerig, terwijl hij zijn sigaret tegen de muur uitdrukte en daarna haar kant op liep.

Toen Liberty hem bedankte en een kleine glimlach liet zien. Zag ze hoe zijn mondhoeken lichtjes omhoog gingen. "Nee, ik denk dat ik pas over een weekje weer naar school ga." Ze keek hem nieuwsgierig aan. Wat zou hij hebben. Had hij gewoon de griep of had hij wat anders. Liberty grinnikte kort toen ze zijn glimlach zag. Waarom konden sommige jongens altijd zo leuk glimlachen. "En waarom zit jij niet in de les?" Ze dacht even naar en vroeg zich af wat ze moest antwoordden. ZiekMompelde ze terwijl ze naar beneden keek en haar handen verder in haar mauwen deed. Toen ze weer op keek zag ze hoe de jongen zijn sigaret uit deed en naar haar toe kwam lopen. Wat as hij van plan. Liberty keek hem onderzoekend aan. Ze had nog nooit wat van een jongen gesnapt en dat zou ze misschien ook nooit kunnen. Misschien omdat ze weer ziek zou worden. Misschien was het al lang weer terug. Liberty beet op haar lip om een zucht in te houden. Ze wou niet dat de jongen dacht dat er misschien meer aan de hand was. Liberty was in die tijd dat ze kanker had bang geworden voor de liefde. Omdat ze al die jongens had bang gemaakt. Geloofde ze niet meer dat er ook maar een iemand van haar zou kunnen houden. Nou ja behalve haar moeder en vader dan. Welk jongen wou nou een vriendin die elk moment dood kon gaan. Niemand toch. Of had ze het nou verkeerd. Toen de jongen eenmaal bij haar was keek ze hem weer aan. ik denk dat het makkelijk is om elkaars namen te weten.Zei ze met een glimlachje. Daarna keek ze naar de lucht maar al snel keek ze weer terug. LibertyZei ze allen maar.