the new girl in town.

Toen de bel ging was Chiara zowat opgesprongen, zo graag wilde ze hier weg. Snel had ze haar boeken in haar tas gedaan en het klaslokaal uitgelopen. Daarbij had ze de bitchy meisjes, van wie zij het pispaaltje was geworden, die weer eens zaten te lachen om haar genegeerd en was ze door gelopen. Deze school was vreselijk. Ze had geen vrienden, zat elke pauze alleen. Ze hoorde ook nergens bij. In het Cheer-team waar ze zat werd ze totaal genegeerd want, tja, wie wil er nou omgaan met een meisje dat chocola eet en misschien ietsje voller qua figuur is dan de anderen? Wie wil er nou omgaan met een meisje dat haar ogen niet helemaal vol smeerd met mascara, waardoor ze op een panda lijkt? In gedachten verzonken liep Chiara naar de automaat en haalde er een mars uit. Terwijl ze het papiertje van de mars afhaalde, draaide ze zich om en liep weg. Daarbij keek ze niet goed uit, met als gevolg dat ze tegen een jongen aan liep en al haar spullen op de grond vielen. Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij. Sorry... zei ze zacht tegen de jongen en ze bukte om een boek op te rapen.

Shane liep zijn lokaal uit richting de kantine. Hij had niet echt honger, maar er liepen altijd wel wat vrienden van hem rond. Hij keek opeens om toen hij ergens aan de andere kant van de kantine een bekende stem dacht te horen. Het was haar niet. Hij had het mis, hij had zich gewoon vergist. Zodra hij zich weer omdraaide om verder te lopen knalde hij tegen een meisje aan. Hij deed gelijk weer een stap achteruit. Hij hoorde dat het meisje zich verontschuldigde en schudde meteen zijn hoofd.'Het was mijn fout, ik lette niet op' Zei hij meteen. Hij liet een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij bekeek het meisje en richtte toen zijn blik op de boeken die ze had laten vallen 'Ik pak ze wel' Zei hij terwijl hij bukte. Hij pakte een deel van de boeken op en gaf ze aan het meisje. Hij ging weer rechtop staan. 'Nogmaals sorry' Zei hij glimlachend. Hij gooide zijn rugzak over zijn schouder. Hij keek de kantine rond en liet zijn blik weer op het meisje eindigen.'Ik ben Shane, Shane Grey' Stelde hij zich netjes voor, dat deed hij altijd.

Chiara was verbaasd toen de jongen een aantal boeken van haar oppakte, ze dacht dat zoiets alleen in films gebeurde, maar het kon dus ook in de werkelijkheid. Blozend pakte ze de boeken aan. Dankje.. zei ze zacht. De jongen stelde zich voor als Shane. Shane Grey. Ze had hem al eens eerder gehoord of gezien. Hij zat in hetzelfde jaar als Chiara, wist ze zeker, dus waarschijnlijk kende ze hem daar van. Chiara Moore stelde ze zichzelf voor, net zoals hij dat deed. Ik zit in 11 B zei ze. Het was eruit voordat ze er erg in had. Het was eigenlijk best nutteloos om dat te zeggen, maar het boeide haar niet. Ze keek Shane vragend aan.

'Geen probleem' Zei hij zodra ze de boeken had aangepakt en hem bedankte. Hij hoorde dat het meisje zich voorstelde als Chiara Moore. Hij knikte. 'Aangenaam, Chiara' Zei hij licht grijnzend. Ze zei dat ze in 11B zat. Meteen verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. 'Toevallig, ik ook' Zei hij. Hij streek met zijn hand door zijn haren. Hij gooide zijn doodsaaie zwarte rugzak op één van de tafels naar hem en richtte zijn blik weer op Chiara. 'Hoelang zit je al op Monica?' Vroeg hij terwijl hij haar vlug bekeek. Hij had haar wel vaker gezien, daar was hij zeker van. Misschien had hij het niet altijd gemerkt, maar hij zou vast wel een paar keer langs haar gelopen hebben. Zelf zat hij hier pas een week of twee, hij had nog niet eens een vaste kamer. Hij ging op een stoel aan het tafeltje zitten en hoopte dat Chiara ook ging zitten. Snel wierp hij een blik op de klok, hij had nog genoeg tijd. Zijn volgende les was uit gevallen, dus had hij op zijn minst een uur vrij.

Vandaag is mijn eerste dag hier zei Chiara als antwoord op Shane's vraag. Hij gooide zijn zwarte rugtas op de dichtstbijzijnde tafel en keek daarna weer naar Chiara. Zij had nog geen kluisje, dus ze moest alle boeken in haar schoudertas meeslepen. Dat herinnerde haar eraan dat ze nog naar de congierge. Ze liep naar de tafel waar Shane was gaan zitten, haalde het hengsel van haar schouder af en liet de tas op de grond vallen. Met een harde knal kwam de tas op de grond en Chiara kromp eventjes in elkaar. Ze plofte neer op de stoel, die vlak bij die van Shane stond. Weet jij waar de congiërge is? Ik moet straks mijn kluissleutel nog ophalen vroeg ze aan hem, terwijl ze verlegen lachte.

Hij glimlachte naar haar. 'In dat geval...Welkom op Monica' Zei hij. Hij zat er zelf ook nog nog niet lang, maar langer dan haar. Dus hij kon haar wel een welkom geven. Hij schrok van de harde knal. Er verscheen een klein grijnsje op zijn gezicht. 'Je hebt echt een kluisje nodig' Zei hij. Zelf had hij de eerste week ook zo gelopen, de boeken waren echt zwaar. Zoekend keek hij rond en toen schudde hij zijn hoofd. 'Hij kan overal lopen' Antwoordde hij. Hij zag de conciërge vaak genoeg, maar als ie hem nodig had was ie spoorloos. Hij richtte zijn blik weer op Chiara. 'Moet ik je helpen zoeken?' Vroeg hij. Hij keek even naar haar tas en toen weer naar Chiara. Hij wilde niet dat ze nog een hele week met dat zware ding zou lopen, hij zou het zelf ook niet overdoen.

Dankbaar keek Chiara Shane aan. Graag zei ze met een lieve glimlach. Hij was aardig. Die tas is veel te zwaar... 6 vakken en van elk vak minstens 1 boek én werkboek. legde ze uit. De schoolbel ging en alle leerlingen stonden op. Chiara volgde hun voorbeeld en stond op. Ze pakte de tas van de grond en hing hem met een pijnlijk gezicht over haar schouder. au.. voegde ze daar zachtjes aan toe. Dus.. Waar gaan we eerst zoeken? vroeg ze met een verlegen glimlach op haar gezicht en ze keek naar Shane.

'Ik weet er alles van' Antwoordde Shane glimlachend. 'Ik heb er ook met moeten lopen een weekje terug' vervolgde hij zijn antwoord. Hij hoorde de bel en keek toe hoe Chiara opstond. Hij gooide zijn tas weer over zijn schouder en stond ook op. 'Kom hier' Zei hij glimlachend. Hij haalde de tas voorzichtig van haar schouder en gooide hem over zijn eigen. 'Een meisje zoals jij moet niet met zo'n zware tas rondlopen' Zei hij glimlachend. Hij vond het totaal niet erg de tas voor haar te tillen, hij zou een uurtje nog wel aankunnen. Daarbij wilde hij aardig zijn. Hij was hier nog niet lang en en had nog niet echt veel vrienden. Ja, een paar jongens uit de klas. Maar die kende hij nog niet zo geweldig. Met meiden had hij nog niet eens gesproken. Hij hoorde haar weer iets zeggen en lette meteen weer op. Opnieuw keek hij de kantine rond en toen haalde hij zijn schouders op. 'Hij kan echt overal zijn' Antwoordde hij. In de kantine was de conciërge sowieso niet, dan had hij hem allang gezien.

Wauw, wat een luxe zei Chiara lachend toen Shane de tas van haar schouder haalde. Lief van je voegde ze er nog met een lieve glimlach aan toe. Ze keek door de kantine heen, maar de congiërge was er niet. Misschien is hij in een van de gangen ofzo? zei ze vragend en ze keek naar Shane. Ze kende de school nog niet zo goed. in gedachten verzonken liep ze door de school naast Shane. Hoe oud ben je eigenlijk? vroeg ze, terwijl ze goed om zich heen keek. Ze schatte hem een jaartje ouder dan zij, 17 dus. Chiara zelf was net 16, in de zomer geworden.

Er verscheen weer een glimlach op Shane's gezicht. 'Ik doe het graag' Zei hij. Hij keek even om naar de twee tassen en liep toen met Chiara mee. 'Zal vast wel ' Zei hij knikkend. Terwijl ze rondliepen bleef hij even staan bij elk lokaal. Je weet maar nooit, straks was die conciërge in één van de lokalen rond aan het lopen. '17' Beantwoordde hij haar vraag. Hij was pas 3 maanden 17, en hij voelde zich totaal niet zo oud. Hij voelde zich nog steeds dat 16-jarige joch dat nu alleen naar een andere school ging. 'En jij?' Vroeg hij om het gesprek door te laten gaan. Hij sloeg rechtsaf en liep de volgende gang in.

Shane was dus 17, zoals ze al had gedacht. 16 antwoordde Chiara. Net in de zomer geworden. Chiara keek goed de lokalen in, net zoals Shane deed. Waar zat die verdraaide(xd) congiërge nou? Dus, jij zit hier al 2 weken. Op welke kamer slaap je? vroeg ze. Haar kamernummer was makkelijk te onthouden. Nummer 111. Haar kamer was leeg toen ze hem toegewezen kreeg, dus waarschijnlijk zat ze een jaartje alleen. Jammer, maar dan kon ze ook niet afgeleid worden.

Hij knikte. 'Gefeliciteerd!' Er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Beter laat dan nooit' Hij lipe de volgende gang en zuchtte. Was die conciërge er vandaag eigenlijk wel? Hij liet zijn blik door de gangen glijden. Hij hoorde Chiara iets zeggen en richtte meteen zijn blik weer op haar. 'Ik slaap nog bij een paar anderen, maar ik wordt binnenkort in een andere kamer gezet' Antwoordde hij. De kamer waar hij nu sleep was enkel voor nood. Ze hadden blijkbaar nog niet besloten waar hij moest gaan slapen de rest van zijn school jaren. Het zal wel goed komen, hij had gehoord dat hij er vandaag of morgen één kreeg. 'In welke kamer slaap jij?' Vroeg hij glimlachend. 'Of heb je ook nog geen vaste?' Ging hij verder.

ik zit in kamer 111 zei Chiara Echt een geweldig nummer, vind ik. Je vergeet het nooit. Ze keek de gangen door. Ze waren allemaal helemaal leeg, wat niet echt een verassing was. De pauze was allang al afgelopen. Is de congiërge er wel? vroeg Chiara toen ze bij het zoveelste klaslokaal naar binnen keek. Ze keek vragend weer terug naar Shane, die ook nog steeds aan het zoeken was. Straks waren ze alle gangen aan het door zoeken terwijl de congiërge er niet eens was. Dat had ze op haar vorige school al zo vaak gehad.

Hij knikte. 'inderdaad een makkelijk nummer' Zei hij. 111 was erg makkelijk te onthouden, hij hoopte dat zijn kamer nummer ook zou makkelijk zou zijn. 'eerlijk gezegd heb ik geen idee' Zei hij grijzend. De kans dat hij er iet was werd steeds groter. Maar hij wilde nog niet opgeven, hij wilde haar niet de rest van de dag met die boeken laten lopen. Zodra ze langs de docentenkamer liepen opende hij heel even deur. Niks, helemaal leeg. Hij schudde zijn hoofd en liep verder. Hij zuchtte en keek Chiara weer aan. 'Had je trouwens geen les?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij gooide haar tas over zijn andere schouder, het begon al aardig zwaar te worde.

Nope. antwoordde Chiara. Dit uur viel uit. Frans. Gelukkig maar, want ik vind het echt een rotvak. zei ze lachend. Het was waar. Frans had ze altijd al een stom vak gevonden. Wat boeide haar Frans nou? Zij wilde later toch in engeland gaan studeren, en daar had je geen Frans voor nodig. Ik denk dat hij er niet is.. dus dat wordt nog een dagje met zware tas. zei ze glimlachend en ze stak haar hand uit naar haar tas,om hem weer aan te pakken. Shane had al genoeg gedaan. Eigenlijk vond ze dat deze school blok uren nodig had. Dan hoefde je de helft van de boeken mee en had je die les al gehad voor deze week. Er waren wel meer dingen wat ze wilde veranderen, maar nu hield ze het even bij dit.

Shane knikte. 'Bij mij viel er ook een uur uit' Zei hij glimlachend. Hij dacht even na, volgens hem was het ook Frans. 'Frans, denk ik' Zei hij toen ook meteen. Hij had ene hekel al Frans. Het was ene onnodige en moeilijke taal. Ik redde het heus wel met Engels & Nederlands, frans hoefde niet voor hem. 'Ik denk het ook' Antwoordde hij haar. Hij keek voor de zekerheid nog vlug rond en gaf toen de tas terug aan Chiara. 'Je kan ze ook wel even in mijn kluis leggen, als het echt te zwaar wordt' Bood hij glimlachend aan. Hij haalde ondertussen een flesje water uit zijn tas en dronk deze leeg. Hij draaide de dop er weer op en gooide hem in de prullenbak, die had hij toch niet meer nodig.

Oeps, verkeerde account...

'he dat is nou jammer' zei Chiara met een teleurgestelde blik. 'dat zou eigenlijk wel heel fijn zijn als dat mocht' voegde ze er nog met een lieve glimlach aan toe. De gangen waren alweer leeg en langs de lokalen waar ze liepen hadden de meeste hun boeken al voor hun neus, of waren de meeste al een toets aan het maken. De hakken van Chiara klakte door de gang en het gaf een vervelend geluid. Ze irriteerde zich er best wel erg aan. Ze begon een beetje op haar tenen te lopen zodat de hakken minder geluid gaven. De kluisjes waren al in zicht en ze waren eindelijk voorbij de lokalen, zodat Chiara weer gewoon normaal kon lopen. 'ehm, welke is van jou?' vroeg ze aan Shane en ze keek hem vragend aan. De kluisjes waren hoog en diep, dus er paste veel in. Ze stonden in rijen van vijf en waren rood.



Sorry voor heeele late post, maar ik was vergeten dat ik hier ook nog een account had...

Shane glimlachte. 'Kom op dan' Zei hij. Hij gooide zijn eigen tas weer goed over zijn schouder en begon samen met Chaira te lopen. Onderweg keek hij alle lokalen in, waarom wist hij eigenlijk niet. Misschien hoopte hij bekende te zien, of toch nog een verstopte concierge. Zodra ze bij de kluisjes waren liep hij door tot nummer 666. Hij haalde het slot eraf en opende hem. 'Deze hier' Zei hij glimlachend. Zijn kluis was superschoon. Zijn boeken stonden netjes en overzichtelijk naast elkaar en voor de rest was hij leeg. Op de kluisdeur hingen wel wat foto's, een paar van zijn vrienden, zijn ouders en zusje, van zijn honden en een foto van een meisje. Hij bekeek ze snel en ging toen aan de kant voor Chiara. 'Ga je gaan' Zei hij glimlachend.

[niet erg x)]