No place better than Home..

De gure, onrustige herfstwind had haar naar binnengewaaid. Blaadjes waren voor haar voeten opgevlogen en hadden een nijdige trap gekregen. Eenmaal binnen in het schoolgebouw, keek ze om zich heen. Gelukkig, geen kat te zien, wat normaal was voor dit uur. Om half negen zou school van start gaan en er waren niet bepaald veel leerlingen die zich om half acht al aan de school wilden wagen. Behalve als je natuurlijk een probleem had. Aan haar linkerschouder hing haar schooltas, en hoewel ze niet veel vakken had vandaag, was die aardig gevuld tot zelfs volgestoken.
Het begon allemaal deze morgen om 7 uur. Lander, haar broer, belde haar in allerijl op. De medeleden van de bende waar hij inzat, hadden het op haar gemunt, ze waren misschien wel medeleden, maar de honger naar een meisje dat ze zouden kunnen overmeesteren, bleef blijkbaar knagen. Lander vertelde dat ze zo snel mogelijk uit haar huisje wegmoest, ze wisten haar nu wonen. Hij zou haar nog terugbellen. Dus had ze, haastig, alle belangrijke spullen meegegritst, een dekentje, gsm, geld, kleren, alles wat broodnodig was, al zou het haar niet verbazen moest ze dingen vergeten zijn. En dan was ze naar hier gekomen, geen enkel plan, maar met het vertrouwen dat ze wel op iets zou komen. Vrienden had ze niet meteen hier in Monica High, en Kenneth zou ze het niet vertellen, aangezien hij, zodra hij de woorden 'bende' en 'Emilie' in één zin hoorde, zou ontploffen. En ze wilde hem niet onnodig bezorgd maken. Wat ze dus ging doen, was nog een raadsel.
Hier in de bibliotheek had je rust. De vrouw achter het bureautje keek eens raar op toen Emilie verscheen, maar besteedde verder, gelukkig geen aandacht aan haar. Ze liet haar blik even ronddwalen. Niet meteen volk hier. Goed. Haar blik viel op een tafeltje met enkele stoelen, waar ze ging zitten en even voorzich uitstaarde. Ze vloekte even binnensmonds en zette haar ene elleboog op de tafelrand. 'No place better than home', mompelde ze sarcastisch, waarna ze even een cynisch lachje tevoorschijn toverde. Rot toch op, allemaal!

Het was vreemd vertrouwd geweest om weer buiten te slapen. Al was het hier warmer dan in Engeland, iets wat hem wel beviel. Niet dat hij van plan was het nogmaals te doen, hij was het ook niet van plan geweest. Maar hij had niet terug gewild, hij had niet weer bij Iris willen zijn. Weer de pijn, die hij had veroorzaakt, in haar ogen te lezen. Dat kon hij niet. Hij beet op zijn lip, hij was hier voor haar. Als zij er niet was, was hij allang in Italië geweest. Had hij Sergei geholpen, om de bende weer bij elkaar te krijgen. En hun stad terug te krijgen. Dan had hij mee gevochten, zoals het hoorde. In plaats daar van, was hij hier heen gegaan, zodat hij bij haar kon zijn. Bij het meisje van wie hij hield, ja hield. Hij hield nog altijd van haar, al wou zij dat niet geloven. Een zucht verliet zijn keel, zijn bruine haren zaten door de war. Deels door het buiten slapen, deels door de herfst wind. Die geur was, niet zo geur als in Engeland dat niet maar toch. Hij nam een trek van zijn sigaret, sloot een moment zijn ogen. Voelde hoe er een steek door zijn borst joeg, iets waar hij onder tussen aan gewend was. Hij wist best dat hij door dat hij niet stopte met roken, het alleen maar erger maakte. Dat het de volgende keer niet goed zou af lopen, dat hij dan wel zou sterven. Maar hij kon niet stoppen, hij had dit al vaak genoeg geprobeerd. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hield halt voor de bibliotheek. Aarzelde even, nam een laatste trek van zijn sigaret en gooide deze vervolgens op de grond. Rustig liep hij naar binnen, Hij had zijn gitaar koffer in zijn hand, die had hij gister avond mee genomen. Tot diep in de nacht had hij zacht gespeeld, alsof hij daarmee een eind kon maken aan de duizenden gedachten die door zijn hoofd gingen. De hele nacht had hij over terug gaan gedacht, terug gaan naar Italië. Daar kon hij zich weer aan sluiten bij de bende, samen met Rhiannon. Hun stad mocht niet nogmaals in de handen van een andere bende vallen. Hij zou eindelijk het graf van zijn moeder kunnen zien, en officieel afscheid van haar kunnen nemen. Naar jaren zou hij zijn vrienden weer kunnen zien, zijn land, zijn oude huis. Al woonde naar waarschijnlijk nu al andere mensen. Een moment dacht hij aan zijn vader, die was nu alleen in Engeland. Hij had niemand meer om uit te schelden. Onwillekeurig ging Mike met zijn hand, naar het litteken iets boven zijn slaap. Het overblijfsel van de wond, die zijn vader hem met behulp van een wijnfles had toe gebracht. De dag van zijn vertrek. Een zucht verliet Mike's keel, zijn oog viel op een meisje dat aan een tafeltje zat. Hij ging tegenover haar zitten. Vroeg zich af wat ze hier deed, op dit uur van de dag. "Hé." zei hij aarzelend.

Hoewel deze sterk aanwezig was, de geur van oude, stoffige en tegelijk ook nieuwe boeken, drong die niet tot haar door. Wàt precies tot haar door drong op dat moment, was erg vaag. Ze wilde zich ergens anders op concentreren, maar dat lukte haar niet meteen. Een beetje geïrriteerd, liet ze haar tas van haar schouder op de vuile grond glijden, trok het uiteinde van haar mouwen tot iets aan haar handpalm en zette haar handen even onder haar kin terwijl ze nog steeds levenloos voor zich uit leek te staren. Haar donkere ogen gleden traag over de rekken met daarop talrijke boeken. Honderden. Duizenden. Alleszins veel, zo goed was ze wel in schatten. Zouden mensen die allemaal lezen? Zou elk boek al eens gekozen zijn? Zelf greep ze voor leesopdrachten meestal naar boeken met bijzondere titels of kaften. Die oude liet ze links liggen. Vijfentwintig boeken stonden er op het rek voor haar, bovenste rij. Onbewust had ze ze geteld, en het getal onthouden. Ja, verveling en tegelijk wanorde, heerste er in haar hoofd.
Tot op een bepaald moment. Een schaduw trok even langs haar heen en het beeld van het rek met de vijfentwintig boeken op de bovenste rij, werd nu vervangen door een jongen, wiens naam ze niet kende, noch zijn gezicht was haar bekend. Een pissige blik zou ze normaal op dit moment zeker niet achter zich laten, maar in deze situatie was dat anders. Ze had geen zin om moeilijk beginnen te doen over dingen, geen zin om alles ingewikkelder te maken. De jongen voor haar had bruine haren en leek haar aarzelend aan te kijken. Had hij dan wat gezegd tegen haar? De 'hé' die daarnet klonk was bij haar het ene oor in gegaan en het andere weer uit. Ze fronste even en leek weer terug naar de aarde gezogen te worden. Ja, hij zal haar wel begroet hebben. "Hallo", sprak ze dan rustig, zich afvragend wat hij hier deed. Haar goudbruine ogen - zoals haar moeder ze altijd noemde-, keken de jongen wat afwachtend aan. Ze vroeg hem af wat hij wilde, wat hij hier deed en waarom hij voor haar kwam zitten. Bovendien was ze een beetje gefrustreerd omdat ze nu de boeken niet meer kon tellen, al deed ze het onbewust.. Maar waarom ook niet.. Ze kon de woorden tellen die hij uitsprak. Misschien lukte dat, op één hand.

[Vraag me niet in wat voor een stemming ik ben x) Beetje raar...]

Waarom hij het meisje aan sprak wist hij niet precies, misschien gewoon omdat hij de behoefte had met iemand te praten. Om even zijn gedachte's ergens anders op te kunnen concentreren. Niet aan, Iris, Italië, zijn moeder of Autumn te bedenken. Elke gedachte's leek plots vreemd pijnlijk. Het leek alsof hij ieder en alles dat hem dierbaar was verloor. Hij alles kapot maakte. Zijn vader had al die tijd gelijk gehad. Alles wat hij vast pakte ging kapot, hij maakte de mensen die om hem gaven kapot. Mike staarde naar het tafel blad, hij was net als zijn vader. Was geen haar beter dan die alcoholist, die zijn eigen kinderen had geslagen. "Hallo" zei het meisje, Mike was blij dat ze hem met die woorden uit zijn gedachten trok. Keek haar aan, ze had bruine ogen die een soort gouden gloed over zich hadden. "Ik had niet verwacht dat er al iemand op dit uur van de dag in de bieb zou zijn." zei hij, om maar iets te zeggen. Hij wou niet nogmaals in gedachten verzinken, niet nogmaals al die beelden aan zijn ogen voor bij zien flitsen. Zijn ogen gingen naar de vrouw die bezig was boeken in de kasten te zetten. Hij kon hier onmogelijk een sigaret roken. Dan zou hij er direct uit gezet worden. Een zucht verliet zijn keel, met zijn hand ging hij door zijn haar. Was zich er van bewust, dat er iets aan hem te merken was. Al stonden zijn bruine ogen, ondoorgrondelijk als altijd. Al rond zijn negende had hij een muur om zich heen gebouwd, had er voor gezorgd dat er in zijn ogen geen enkele emotie te lezen was. Heel soms gaf hij zich bloot, maar dit kwam slechts zelden voor. Zijn zusje had hem hoog uit twee maal zien huilen, na de dood van Autumn, en bij zijn vertrek uit Italië. Hij uiten zijn gevoelens eerder in woede dan in verdriet. Een moment wierp hij een blik op zijn ontvelde knokkels. Muren weken nu eenmaal niet als je er tegen aan sloeg. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. "Ik ben Mike." zei hij, keek haar een moment aan.

Onbewust tokkelden haar nagels even over het houten, toch verniste tafelblad. Het zachte getik op de tafel was voor haar een rustgevend geluidje, voor anderen was het in de meeste gevallen irritant. Haar blik gleed even naar de vrouw die boeken in de rekken was aan het zetten. Het zachte geschuif en gerommel dat eerder klonk van boeken die heen en weer werden geschoven, was opgehouden. Enkel het getik van haar vingers weerklonk nog, terwijl de vrouw haar even waarschuwend aankeek, met haar blik het teken deed dat ze moest kappen met tokkelen en zich dan weer omdraaide naar de boeken. Enkele seconden nog weerklonk het getik, maar al snel vond Emilie het niet meer zo interessant om mensen met het getik te irriteren. Als er geen muziek was, moest je het toch maken...
Toen de jongen voor haar weer begon te spreken, keek ze even op. Ze trok haar ene wenkbrauw even op en een simpele glimlach verscheen op haar gezicht toen hij beweerde dat hij niet verwacht dat er al iemand zou zijn nu. "Wel, ik ook niet", antwoordde ze tenslotte, waarna ze haar hoofd even schudde. "Ach, je hebt zo van die mensen die niets beters te doen hebben..", reageerde ze vervolgens wat ironisch, waarna ze onbewust weer met haar nagels op de tafel begon te tokkelen. De bibliothecaresse keek haar nijdig aan en draaide zich om. Emilie maakte met een simpele opheffing van haar handen duidelijk dat ze niets verkeerds deed. Ze zuchtte even. Zo, hij heette dus Mike, leuke naam, paste goed bij zijn uiterlijk. "Emilie, Em of Emms", zei ze nadenkend, waarna ze weer een glimlach opzette. Ze gedroeg zich raar; met momenten was ze geïrriteerd, dan weer vrolijk, vervolgens lusteloos en dan weer enthousiast. Misschien zat ze zo nu eenmaal in elkaar..

Mike's gedachten begonnen weer af te dwalen, het leek of ze telkens weer mee gesleurd werden. Telkens weer dacht hij aan dingen, waaraan hij niet wilde denken. Beelden die hij wou vergeten, uit zijn leven wou bannen. Maar het was niet zo simpel, ze kwamen terug telkens weer. Vermoeid wreef hij met zijn vingers over zijn slapen, zijn hoofd bonkte lichtjes. Perfect. Een hoofdpijn kon hij er ook nog wel bij hebben. Een zucht verliet zijn keel, weer ging zijn blik naar de vrouw die wat geïrriteerd hun kant op keek, aangezien het meisje met haar vingers op de tafel roffelde. Het was zeker dat hij hier niet kon roken, zonder dat zij het zou merken. "Wel, ik ook niet" reageerde het meisje op haar woorden, hij keek haar aan. "Ach, je hebt zo van die mensen die niets beters te doen hebben.." vervolgde ze, hij grijnsde even. Dwong zichzelf niet te veel te laten merken, het meisje begon weer met haar nagels op de tafel te tikkelen. "Je doet het weer." zei Mike, slaagde er niet in een grijns te onderdrukken. "Emilie, Em of Emms" stelde ze zich zelf voor, hij glimlachte even naar haar. Merkte dat haar stemming constant leek te veranderen. Het leek er op dat zij ook ergens mee zat. Ergens was het logisch, ze zag er evenals hem niet uit als het type dat uren lang in de bieb rond zwierf. Hij zelf bracht zijn tijd liever door op het strand, daar had hij de nacht ook door gebracht. In Italië had hij dat ook wel eens gedaan, al was het dan zomer geweest. Zij moeder had het liever niet, die had liever dat hij gewoon thuis sliep. In Engeland was zij niet meer bij hem geweest, had hij de meeste tijd op straat door gebracht. Simpelweg omdat het moeilijk was, met zijn vader in één huis te moeten zijn. De hele dat zijn tirane's over zich heen laten komen, en elke keer weer zich zelf te moeten verdedigen. Als hij dacht, dat hij zijn zoon voor de verandering wel aan kon. "Maar wat doe jij hier? Op dit uur? Je lijkt me niet het type dat hier uren lang rond zwerft." zei hij, keek haar een moment vragend aan. "Je hoeft het niet te zeggen." voegde hij er aan toe, glimlachte even naar haar.

Emilie keek even langs hem heen naar enkele boeken op het rek achter hem, en dacht aan Lander; haar broer was degene die haar had kunnen redden uit het brandende huis, hun ouders haalden het niet. Lander had nog beweerd dat hij niet wist dat hun ouders er waren, en ze nam hem dat niet kwalijk. Hij was voor haar het huis binnengegaan en had haar uit de kamer gehaald. Voor haar ogen flitsten beelden van vuur en brandende meubelen voorbij; ze sloot even kort haar ogen om die beelden uit haar geheugen te bannen, maar ze had het al zo vaak geprobeerd, en de littekens zouden altijd blijven, no matter what. Lander was al jaar en dag haar held, maar momenteel was hij degene die haar diep in de problemen had gekregen. Misschien omdat ze alles voor haar held deed.
'Je doet het weer.', die woorden maakten haar wakker. Ze keek even op en staarde hem een seconde aan alsof hij net enkele niet-begrijpelijke woorden had uitgesproken. Wàt?, wilde ze zeggen, maar al snel keek ze naar haar handen en meteen liet ze die van de tafel afglijden. Ze mompelde een onverstaanbare sorry en richtte haar blik naar het tafelblad. "Maar wat doe jij hier? Op dit uur? Je lijkt me niet het type dat hier uren lang rond zwerft." Ze grijnsde even nogal geforceerd en schudde haar hoofd. "Dankje, nee, dat type ben ik niet..", sprak ze zachtjes, waarna ze hem even aankeek toen ze het vervolg van zijn vraag hoorde. Ze hoefde het niet te zeggen. Wel, gelukkig zei hij dat, anders had ze haar mond zeker niet open getrokken. Ze haalde haar schouders even op. "Gewoon wakker gebeld en niet meer in slaap gevallen, dus besloot ik maar naar hier te komen", sprak ze zonder hem aan te kijken, omdat ze wist dat haar ogen boekdelen konden spreken en zodra ze iemand als ze zo'n leugentje vertelde, kon die persoon meteen zien dat ze loog, of tenminste iets verzweeg, een trekje van haar dat ze haatte. Niets kon ze verbergen.

Mike vocht tegen de beelden die zich aan hem op drongen, hij wou ze niet zien. Niet weer. Het leek er op dat zijn vader gelijk kreeg, dat hij iedereen om wie hij gaf kapot maakte. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, Rhiannon zou boos worden als ze dat hoorde. Die vond het maar niks, als hij zichzelf met hun vader vergeleek. Een zucht verliet zijn keel. Hoe zou Rhiannon reageren als hij zei dat hij terug wou naar Italië? Dat als het niet goed kwam tussen hem en Iris hij zou vertrekken? Ze zou mee gaan, daar was hij vrij zeker van. Even als hem wou ze niet nogmaals gescheiden worden. Bovendien verlangde ze ook terug naar hun geboorte land. Weer gingen Mike's ogen naar de bibliothecaressen die nu behoorlijk ver van hen verwijderd was. Een moment aarzelde hij, ze zou het niet direct merken als hij hier zou roken. Maar de kans was groot dat ze er wel achter kwam, maar wat kon ze nu doen? Hem er uit zetten? Dan nog, dan was hij weer buiten zo veel maakte dat niet uit. Uiteindelijk viste hij een sigaret en zijn aansteker uit zijn broekzak. Stak een sigaret op, vanuit zijn ooghoeken hield hij de deur in de gaten waar de vrouw achter was verdwenen. Nam in gedachten verzonken een trek van de sigaret, liet zijn ogen terug gaan naar Emilie. Die hem een moment niet begrijpend had aan gekeken, maar vervolgens haar handen van de tafel had gehaald. "Mij maakt het niet uit hoor." zei hij tegen haar. Nam nog een trek van zijn sigaret. "Dankje, nee, dat type ben ik niet..", zei ze zacht. "Gewoon wakker gebeld en niet meer in slaap gevallen, dus besloot ik maar naar hier te komen" vervolgde ze. Het feit dat ze haar blik op de tafel richtte en weigerde hem aan te kijken. Maakte hem er op attent dat ze loog. Mensen in wiens ogen te lezen was dat ze logen, wende hun blik altijd af. Zoals Emilie nu. Toch ging hij er niet op in, als ze het hem niet wou vertellen dan was dat zo. "Zit jij al lang op Monica?" vroeg hij daarom maar, keek haar een moment vragend aan.

Onwillekeurig gleed haar nu oplettende blik naar de jongen, die een sigaret en een aansteker uit zijn zakken had gehaald; vanuit haar ooghoeken zag ze dat de vrouw wat uit het zicht verdwenen was. De pittige rook drong haar neusgaten binnen, al na enkele seconden; en binnen voelde ze de honger al weer knagen. Ja, zelf had ze het al enkele maanden kunnen volhouden zonder haar 'steun'. En vandaag, kwam die drang weer naar boven. Misschien was het de situatie, het moment momenteel, waarop ze zich zo miserabel voelde, dat ze gewoon snakte naar een ontspannend middeltje. Emilie wierp even een blik op de brandende sigaret, maar wendde haar blik dan af. Typisch het gedrag van een 'Ik-ben-net-gestopt-persoon. Ze glimlachte even hoofdschuddend om haar eigen bedenkingen, en en dacht ze aan de tas die naast haar stond, wat haar gedachte meteen bracht op iets anders; niet op de bende, noch op haar broer, maar op Kenneth, degene wie ze alles zou moeten vertellen; hij zou zichzelf in gevaren wagen en daar was ze niet mee opgezet.
Wat was ze blij dat Mike het over een andere boeg gooide, en begon over Monica. Hoelang was ze er al? Goh, daar moest ze even over nadenken. Eerste week, niet veel buitengekomen. Tweede week, eveneens. Derde week; Kenneth ontmoet, vierde week, halloween. 'Een maand,' antwoordde ze kort. Haar handen lagen ondertussen weer op de tafel en helemaal uit zenuwachtigheid, begon ze aan met haar wijsvingertoppen even tegen elkaar te tikken. Ze ademde eens diep in, en ademde de rook in, om het dan toch onwillekeurig als 'tweedehandsrook' te gebruiken. 'Jij al langer, zo te zien?', aangezien hij al begon te roken in de bib, moest hij toch vrij zeker zijn van zijn toestemming om te blijven hier op school. Tenminste, nieuwelingen deden dit niet zomaar.

Mike nam een trek van zijn sigaret, voelde een steek door zijn borst gaan. Negeerde deze, wat moest hij anders? Als hij er elke keer weer op zou reageren, zouden ze hem misschien weer naar de dokter sturen. Alsof hij zelf niet wist waar hij mee bezig was. De arts die hem in het ziekenhuis behandeld had, had tegen hem gezegd dat hij moest stopen met roken alsof het de makkelijkste zaak van de wereld was. Ook moest hij zorgen dat hij niet op de tocht sliep, ook dit had hij niet kunnen voorkomen. Buiten tochten het simpelweg altijd, en ook het laatste advies van de dokter had hij in de wind geslagen. Simpelweg omdat ook dit voor hem zo goed als onmogelijk was geweest, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Hij vroeg zich af hoe Rhiannon zou reageren, als het daadwerkelijk fout zou gaan. De kans dat hij het zou overleven als het zelfde als destijds in Engeland gebeurde, weer zou gebeuren was vrij klein. Dat wist hij maar al te goed. Hoe zou zijn zusje reageren, als ze weer een dierbare zou verliezen? Abrupt kapte hij die gedachten af, over dat soort dingen moest hij niet nadenken. Hij richtte zijn blik weer op Emmelie die een blik wierp op zijn brandende sigaret en vervolgens haar ogen neer sloeg. Hij vermoede dat ze zelf ook had gerookt maar was gestopt. Verstandig.
'Een maand,' antwoorden ze op zijn vraag, hij knikte kort. Nam nog een trek van zijn sigaret, liet zijn ogen weer in de richting van de deur dwalen waar achter de bibliothecaresse zonet was verdwenen. 'Jij al langer, zo te zien?' zei ze, hij grijnsde onwillekeurig. Schudde zijn hoofd. "Nee korter, ik ben hier nu bijna drie weken." zei hij. Hij wist dat ze haar veronderstelling waarschijnlijk baseerde op het feit dat hij hier begon te roken. "Waarom dacht je dat ik hier al langer was dan?" vroeg hij, keek haar een moment vragend aan.

Nog even kon Mike haar gedachten bij het gesprek houden. Ze trok haar ene wenkbrauw op toen hij vroeg waarom ze dacht dat hij hier al langer was. Haar blik gleed even naar zijn sigaret, waarna ze hem weer in de ogen keek. "Dat zul je zelf wel weten", sprak ze wat droog, waarna ze haar blik weer verlegde.. Geld, ja, daar moest ze aan zien te komen. In een bende gaan was geen optie, Kenneth zou haar gewoon opsluiten om haar veilig te houden zodra hij wist dat ze zelf bij een bende zou gaan. Ze glimlachte even om haar eigen gedachten en dacht hierbij aan Kenneth. Hoe hij van haar houden kon, was haar een raadsel, maar het werkte toch goed tussen hen twee. Wat zou hij ervan zeggen moest zij de criminele kant op gaan om de eindjes aan elkaar te knopen? Ze hadden elkaar ontmoet toen ze enkele kleren uit een winkel wilde stelen, maar voor de eerste keer in haar leven betrapt werd, waarna hij haar uit de nood hielp, veel hadden ze er niet meer over gesproken, uiteindelijk; maar ergens wist ze dat ze hier nog op terug gingen komen, en dan zou het misschien niet meer zo lukken om te praten met hem over haar verleden op dat vlak. Wel ja, ze zou wel zien, hij wist ook niet alles van haar, en zij niet alles van hem. Ze schudde haar gedachten even weg toen ze een deur hoorde dichtslaan. De vrouw was weer terug, en wierp een blik op hen getweeën, een veelzeggende blik. Meteen keek ze naar Mike, en stond toen rustig op, en nam haar tas. "Lessen beginnen zo, ik denk dat ik deze dag maar eens ga skippen", sprak ze rustig.

[kort, i know TwT]

"Dat zul je zelf wel weten" reageerde Emilie op zijn woorden, haar blik ging van zijn sigaret naar zijn ogen. "Ik wou het alleen zeker weten." zei hij, haalde zijn schouders op. Hij was niet iemand die regels erg nauw nam. Daar had zijn verleden voor gezorgd, al betwijfelde hij of het anders was geweest als hij onder andere omstandigheden op gegroeid was. In Engeland had hij tenslotte zelf een bende gehad, terwijl hij daar niet meer in de achterbuurt had gewoond. Zoals in Italië het geval was. Al had hij wel regelmatig op straat moeten slapen, omdat zijn vader met zijn dronken kop de deur op slot had gedaan. Of omdat hij het thuis simpelweg niet meer trok. Een zucht verliet zijn keel. Zijn bende was met zijn vertrek zo ongeveer uit elkaar gevallen, erg groot was die ook niet geweest. In tegen stelling tot degene waar in hij in Italië had gezeten. Maar daar waren de omstandigheden ook heel anders. Daar moest je in de achterbuurt bijna wel in een bende zitten, wilde je daar een beetje normaal kunnen leven. Met zijn hand ging hij door zijn haar. Keek even naar Emilie, beide spraken ze weinig. Hij had het idee, dat ze beide ergens mee zaten. Maar hij vroeg niks, simpelweg omdat hij ook niet zou willen dat zij iets over zijn stemming aan hem vroeg. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de vrouw terug keerde, nog voor hij zijn sigaret kon verbergen had ze hem al gezien. Keek hen aan met een veel zegende blik, Mike keek de vrouw een moment strak aan. Nam een trek van zijn sigaret, terwijl hij rustig op stond. En zijn gitaar koffer weer op pakte. "Lessen beginnen zo, ik denk dat ik deze dag maar eens ga skippen" sprak Emilie. "Ik heb pas vanaf het derde les." zei Mike, terwijl hij rustig in de richting van de uitgang liep. Hij voelde de ogen van de bibliothecaressen in zijn rug. Waarschijnlijk zou ze hem de eerst volgende keer dat hij hier kwam, hem niet toe laten. Hij duwde de deur open, stapte naar buiten. Daar gooide hij zijn onderhand opgebrande sigaret op de grond na er een laatste trek van te hebben genomen, hij trapte hem uit. Keek of Emilie hem had gevolgd, al betwijfelde hij of een gesprek tussen hen veel woorden zou bevatten.