Like I'm feeling born again

Wat down liep ze met haar handen, en een capuchon goed over haar hoofd getrokken, in haar zakken en slofte wat in de winkelstraat. De winkels waren al ongeveer voor haar gevoel al twee uur lang gesloten. Die gingen elke avond standaard om acht uur dicht. Al heel lang had ze haar liefje, Adina, niet meer gezien. Althans onderhand begon ze wel nogal te twijfelen of dat haar liefje was. Sinds die avond was ze spoorloos. Teleurgesteld schopte ze zachtjes een steentje aan de kant. Haar sneakers vielen het meeste op van haar gehele kleding, geheel zwart met wat rode strepen. Daarboven droeg ze een donkere skinny jean en als bovenstukje slechts een dun shirtje met daaroverheen een dik, bordeaux-rood vest. Sip keek ze naar beneden, haar blik gericht op de verlichte stenen. Slechts haar glanzende blonde haar stak uit de capuchon. Haar gezicht was nauwelijks te zien. Virginia slaakte een zucht en keek omhoog, naar de sterrenhemel. Plots voelde ze een stevige hand met grote vingers om haar schouder sluiten. Ze schrok op uit haar gedachten, aan haar schat denkend en draaide zich om. Een of andere zwerver stond voor haar neus, erg behaard en ze zag hem duidelijk in het licht van de lantaarnpalen. Hij rook erg vies. Bang werd ze er niet van, ze was wel wat gewend. ''Geef me je geld!'' kreunde hij zacht met zijn zware stem. Hij ademde ook nog eens zwaar, waar ze van walgde maar liet het niet merken. Rustig probeerde ze naar achteren te lopen, nadat hij haar had losgelaten. Maar dat liet hij niet toe en pakte hard haar pols vast. Ze hapte van schrik naar lucht. Hij had haar pols zo straks vast dat ze zich niet meer kon verroeren. Het deed gewoon ongelofelijk pijn. Met haar andere hand begon ze te slaan tegen zijn sterke hand, maar hij liet haar niet los.

[Adina & Me]

Adina liep met haar handen in haar zakken rond over straat. Ze droeg een lange zwarte jas, een leren; hij leek wel een beetje op zo'n jas uit de Matrix. Ze droeg de capuchon van de jas, een veels te wijde en lage, over haar gezicht, dat verhuld werd door de schaduw van de kap. Ze keek door de straat heen, en snoof. Ze stak een sigaret op, en klikte met de zippo, het mooie metalen aanstekertje tussen haar vingers. Ze stak het ding weg, en nam een lange trek van haar sigaret, die ze vervolgens lang en diep inhaleerde. Ze blies de grote walm rook uit terwijl ze doorliep, en merkte op dat ze haar rook nauwelijks inhaalde, maar dat ze in een wolk bleef hangen, alsof ze een engel was. Een grimmige engel met zware make-up, een zwarte lange jas en een verborgen gezicht. De getatoeëerde vleugels op haar rug deden even zeer. Ze had ze er net op laten zetten, en ze voelden alsof het brandmerken waren. De inkt moest nog goed intrekken, en de kleine gaatjes, de miljoenen kleine wondjes waarin de inkt waren gespoten, voelden als naalden in haar rug. Ze had ze echter ingesmeerd met zachte olie en soorten kruiden die het helingsproces bevorderden, dus ze voelde er maar weinig van; vooral als ze eraan dacht deden ze pijn merkte ze.

Toen ze een eind buiten het centrum was, werd het al goed donker. Ze zag niets meer buiten de halo's die de straatlampen op de grond wierpen, en ze keek de duisternis in. Opeens hoorde ze geschreeuw, en schrok ze op. Ze keek in het rond, en voelde in haar zak. Het zware metalen voorwerp zat er nog. Ze snoof, en keek nog eens goed om zich heen; verder in de straat stond een bekend lichaam, vastgegrepen door iemand in de duisternis. Adina snoof, en ze rende de donkerte in, waar haar zwarte jas haar verborg. Ze was zo stil als een lynx, en even lenig in de schaduwen. Ze bewoog zich langs de muur heen, en keek naar de man die haar lieve Virginia vasthield. Ze zag hoe haar arm werd verkleurd door de sterke hand; ze sloop in de schaduwen naar de man toe, en dook achter hem op. Haar ogen glansden in het licht, en ze pakte het zware metalen mes uit haar binnenzak. Ze klikte het lemmet eruit, en drukte de stiletto in de rug van de man.
'Laat haar los,' fluisterde ze met een ijzige, kalme stem. Ze drukte de man nog wat dieper in de rug, en pakte zijn bovenarm vast. 'Stap achteruit, en laat-haar-los.' Adina zweeg, en wachtte op reactie van de man...

Van blijdschap kon ze wel gillen, Adina kwam ineens uit het niets opdagen. Die lieve meid die ze al zolang niet meer had gezien. Maar haar pols deed er te pijn voor. Nog even en haar bloedvaten werden afgeknepen. ''Aaah,'' kreunde ze zacht. 'Laat haar los,' fluisterde haar grote liefde tegen de man. 'Stap achteruit en laat-haar-los.' Herhaalde ze nogmaals. De man gaf er echter niets om en kneep haar pols nog even wat harder. Uit paniek begon ze de man nog harder te slaan, en kneep op een gegeven moment haar hand tot een vuist en ramde zo hard ze kon op zijn arm. Helaas had het nog steeds geen effect. Tot dat moment voelde ze de hand van de zwerver om haar pols verslappen, maar hield haar nog steeds vast. 'Vuile hoer. Ga weg met dat verrotte ding voordat ik jou je strot dichtknijp,' bedreigde hij haar. ''Hee, niemand beledigd mijn vriendinnetje,'' vooral bij het laatste woord verhoogde ze haar stem wat. En ze wou hem zojuist slaan met haar losse hand, nog steeds gebald tot een vuist, totdat die werd vastgegrepen met de andere hand van de behaarde man. Voordat ze zich ook maar kon losrukken ging het allemaal zo snel. Met een enorme vaart werd ze naar achteren geduwd en voelde ze precies haar ruggengraat ongelofelijk hard tegen de lantaarnpaal knallen. Het was enorm gevoelig wanneer het midden werd geraakt. De pijn van haar pols was er bijna niet mee te vergelijken. Ademen ging al moeilijker. Door de enorme klap viel het licht van de lantaarnpaal uit.

Ik voelde me belabberd. Waarom moest dit nou bij mij gebeuren? Ik voelde me op dit moment hartstikke duizelig, net nadat ik die harde klap had gehad. Het enige wat nog tot me doordrong was dat mijn pols en ruggengraat een enorm veel zeer doen. Voordat ik het wist zakte ik als een slappe dweil door mijn knieën heen tegen de lantaarnpaal heen en mijn armen hingen er onhandig bij. Mijn ogen vielen zwaarder, de wereld draaide. Het laatste wat ik nog zag was dat er iets knipperde. Misschien viel het licht van de lantaarn wel uit. De oogleden vielen dicht voor mijn aquablauwe ogen. Het laatste wat ik nog ergens zacht hoorde was een extreem luid woest gebrul.

Adina schreeuwde van schrik toen de man zich opeens omdraaide en ze Virginia tegen de lantaarnpaal aan zag komen. Het mooie tengere blonde meisje met de blauwe ogen zakte ineen als een zak botten, en bleef met haar ogen dicht tegen de paal aangeleund zitten.
Adina snoof, en pakte haar mes stevig beet; de man, die zich nu op Adina's keel stortte, ontweek ze handig en ze sloeg hem met het zware metalen heft van het mes op zijn achterhoofd. De man schreeuwde; hij was duidelijk dronken, want de schreeuw klonk als het geroep van een wild beest, en hij viel even op de grond. 'Als je slim bent ga je nu een ander donker steegje opzoeken l*l,' zei Adina met een onheilspellende stem. Haar hakken klikten op de grond terwijl ze naar de man toeliep. 'Of jij eindigt hier met een paar extra gaten in je lichaam vrees ik.' Ze snoof, en klikte met de stiletto in haar hand.
De man keek om, en grijnsde even breed, waarbij zijn kraaloogjes schitterden, als die van een rat. Adina kreeg er de rillingen van, en moest opeens denken aan die zonnige dag, meer dan 10 jaar geleden: de dag dat haar moeder stierf. Ze snoof, en bande de gedachte uit. Maar de woede bleef zitten, zelfs toen ze niet meer aan haar moeder dacht. Ze gebruikte het om zich te concentreren op het bewegen van de man, die haar nu roerloos lag aan te staren.
'Wat wil je gaan doen met dat speelgoedding meisje? Je denkt toch niet dat je de ballen hebt om iemand zo neer te steken, midden op straat..? Daar krijgen meisjes straf voor hoor; zomaar weerloze dronken mensen neersteken.' Hij zette een pruillipje op, en sprong plotseling omhoog, omdat Adina's houding verslapte. Ze werd een tikkeltje geïntimideerd door de stem van de man; een rauwe harde stem, die haar aan iemand deed denken, maar ze wist niet wie.
De man, die nu helemaal op zijn voeten stond, vloog Adina weer aan, maar de sterke vrouw in de zwarte leren jas met capuchon dook weg, onder de man door, en stak hem een, twee, drie keer in zijn buik. Ze mikte expres op gedeelten waar voornamelijk vlees en spieren zaten, maar ze dacht toch een orgaan te raken, en dat speet haar. Ze wilde de man steken, niet doden. De man brulde als een beer, eentje met een dodelijke wond, en viel op de grond, met zijn handen op zijn buik. Hij kokhalsde van de pijn, en kronkelde. Adina pakte haar telefoon op, zette haar nummerherkenning uit, en zorgde ervoor dat het 112-telefoontje dat ze ging plegen niet traceerbaar was. Ze sprak minder dan 30 seconden met de vrouw aan de andere kant van de lijn, en hing op. Ze trok haar simkaart eruit, en stampte het mobieltje op de grond aan diggelen. De nummers zou ze later wel in een nieuw mobieltje zetten.

Adina snoof, en bewoog zich nu naar Virginia toe. Het blonde meisje zag er uit als een engeltje, ook al was ze nu een ingezakt persoon met een lijkbleke kleur. Adina omhelsde haar voorzichtig, en legde haar op haar zij op de grond. De man achter haar begon stil te worden; waarschijnlijk was hij bewusteloos geraakt. Ze keek om, en zag hem niet meer bewegen. Mooi. Toen ze zich weer op Virginia richtte, begon ze aan haar lichaam te voelen. Alles leek in orde, maar ze wist niet zeker of de klap Virginia's ruggenwervels had beschadigd. Ze ging ervan uit dat haar vriendinnetje bewusteloos was geworden toen de lucht uit haar longen was geslagen door de klap tegen het harde metaal.
Ze legde Virginia voorzichtig op haar rug, en luisterde naar haar hartslag. Het klopte normaal, maar leek haar nogal traag. Adina trok haar schouders op, en voelde nog eens aan de ruggengraat van Virginia. Ze was er zeker van dat er niets verkeerds was, geleerd van haar vader, en ze tilde het blonde meisje met het zachte haar op. Ze kuste haar eerst op haar voorhoofd, maar daarna maakte ze zich snel uit de voeten. Ze kwam uiteindelijk in een wat verlichter gedeelte, en zag een bankje naast een fontein op een geplaveid pleintje. Daar legde ze Virginia neer, met haar hoofd in Adina's schoot, en bedekt door de dikke zwarte jas van Adina. Ze legde een hand op haar borst, en wachtte kalm af totdat Virginia weer bij bewustzijn zou komen.

Door het stromende geluid van de fontein schrok ze wakker en probeerde omhoog te komen om adem te halen. De lucht stroomde door haar longen heen. Haar rug reageerde doordat ze omhoog schoot er niet goed op en begon hevig te steken waardoor ze weer achterover viel met haar hoofd. Ze landde niet op iets hards, maar voelde iets zachts. ''Ooh, nare droom gehad,'' kreunde ze. Voorzichtig opende ze opnieuw haar ogen en keek recht in de ogen van haar avontuurlijke vriendinnetje. Het ademen ging al wat rustiger. ''Wat is er gebeurd?'' fluisterde ze met haar tedere stem die zo kwetsbaar klonk. Met haar linkerhand wreef ze over haar voorhoofd. Die voelde pittig warm aan, maar ze gaf er geen aandacht aan. Door de klap van haar rug had ze een lichte hoofdpijn gekregen. Met haar andere hand aaide ze met haar zachte hand de wang van haar schattige duiveltje. ''Je hebt mijn leven gered,'' wist ze er daarna nog uit te krijgen. ''Maar hoe.. en waarom.. Waar was je al die tijd?'' Dit klonk al wat harder en bozer. ''Ik heb me al die tijd zorgen gemaakt!'' Nogmaals probeerde ze overeind te komen maar haar rug liet het niet toe. Ze plofte neer met haar hoofd op de schoot van haar bruinharige honingbij. De tranen schoten in haar ogen. Waarom kon ze nou niet opstaan, dit was belachelijk. Het was donker en verlaten in de stad. Er was geen enkel geluid te horen. ''Waar is die man gebleven?'' Vroeg ze terwijl ze met haar ogen alle kanten op schoot. Was hij nog in de buurt? Angstig begon ze aan haar onderlip te trekken en kapot te bijten.

[Volgende word écht langer, maar ga boodschappen doen]

'Hij wordt opgehaald door een ambulance. Met drie extra gaten in zijn lichaam.' Ze keek Virginia aan, en legde een warme, zachte hand op haar wang. 'Hoe gaat het? Kun je lopen..?' Adina keek bezorgd, en voelde aan Virginia's hoofd. Geen koorts; dus geen gebroken wervels, want de merg die dan vrijkwam zou in het bloed terechtkomen en koorts hebben veroorzaakt; dan zou ze Virginia ook naar het ziekenhuis moeten brengen. Ze voelde nog eens aan Virginia's rug, en ging toen verzitten.
'Ik ben een tijdje bezig geweest met een bepaalde zaak. Ik kon het je niet vertellen omdat ik je niet in gevaar wilde brengen oké..? Ik vertel het je nog wel... Maar het is nu allemaal voorbij, en ik wil het zo snel mogelijk achter me laten.' Adina snoof, en keek even om zich heen; er brandden lichten in de appartementen boven de winkels om haar heen, maar de gordijnen waren gesloten en ze kon geen enkele beweging bespeuren achter de verhullende stof. Ze zag wel dat Virginia weer wat kleur op haar wangen kreeg, en ze tilde Virginia enigszins op. Ze zette haar rechtop, en ging op haar hurken voor haar zitten. Ze keken elkaar nu recht aan, en Adina verbaasde zich even over de mooie ogen van het meisje, dat nota bene veel jonger was dan zij, zo had ze laatst ontdekt..
'Kun je lopen lieverd? Ik breng je wel naar huis. Mijn motor staat een eindje buiten de stad, vlakbij de plek waar ik die vent heb neergestoken. We moeten even omlopen. Zou je dat kunnen?' Adina's stem klonk vrij bedeesd, en het feit dat ze de man in koele bloeden had neergestoken scheen haar maar weinig te doen. Het tegengestelde was waar, maar alleen Adina kon die pijn voelen; ze wilde die last ook op niemand anders leggen. Het verwonden of doden van een ander persoon was een eigen fout. Zo dacht ze ook over de nazi's en andere vertegenwoordigers van de genocide in de hele wereld. Haar doel tijdens haar afwezigheid had haar gedreven tot vreselijke dingen besefte ze op dit moment. En ze wilde het allemaal weg drinken met sterke wodka en sigaretten...

'Hij wordt opgehaald door een ambulance. Met drie extra gaten in zijn lichaam.' Zei haar Adina, waarna ze een hand op haar wang legde. 'Hoe gaat het? Kun je lopen..?' Vroeg ze vervolgens aan haar. ''Wacht.. Wat? Nee, nee! Je hebt die man vermoord?'' Op dat moment flitste er iets terug in haar geheugen. Een brul, een pijnlijke woeste brul klonk er toen in haar oren. Een tikkeltje aangebrand wou ze opstaan, maar het ging met moeite. Iets te snel ging ze zitten, waardoor er weer een hevige pijnscheut door haar rug schoot. Lichtjes kreunde ze weer en bracht gelijk haar hand naar haar hoofd. Ze voelde zich weer duizelig en het leek wel alsof alles opnieuw zwart kon vallen. ''Goddamnit,'' fluisterde ze met een duidelijke boosheid in haar stem. 'Ik ben een tijdje bezig geweest met een bepaalde zaak. Ik kon het je niet vertellen omdat ik je niet in gevaar wilde brengen, oke..? Ik vertel het je nog wel.. Maar het is nu allemaal voorbij, en ik het zo snel mogelijk achter me laten.' Hierdoor voelde ze zich alleen maar bozer worden. ''Je gaat gewoon weg, nadat ik de liefde met jou hebt bedreven. En dan laat je gewoon niks meer van jezelf horen? Vervolgens duik je midden in de nacht, wanneer ik in gevaar ben, zomaar op en denk je dat je zomaar weer gezellig met mij verder kunt? Dacht het niet,'' Haar stem werd steeds luider, al had ze geen idee wat ze eigenlijk allemaal zei. Het was allemaal zo verwarrend. Ze voelde zich alsof ze ieder moment weer kon flauwvallen. Vanaf het stenen, koude bankje zette ze zich af op haar handen en stond voorzichtig op. Het licht van de lantaarnpalen verblinden haar zicht. Het leek wel te branden in haar ogen. Opnieuw wist ze niet hoe snel ze haar hand naar haar voorhoofd moest brengen. Ze sloot haar ogen en schudde teleurgesteld met haar hoofd. Als ze Adina nooit had ontmoet, dan was dit waarschijnlijk allemaal niet gebeurd. Dan voelde ze zich niet zo kl*te zoals nu. ''Weetje, laat alles maar zitten. Aangezien je het toch niet wilt vertellen, ik ben er vandoor.'' Zonder goed te kijken waar ze precies heen wou, begon ze al een stap te zetten. Die stap viel verkeerd waardoor ze wat wankelde.

Adina schudde haar hoofd, en kuchte. 'Nee, hij is alleen gewond. Als ik hem dood wilde hebben was hij dat al. Ik ben goed met messen.' Ze stond op, en stak een sigaret op. Ze was gestrest, en vond het vervelend dat ze Virginia nu tegen was gekomen; aan de andere kant was ze echter ook wel weer blij, maar ze wilde voornamelijk nog niet vertellen wat ze al die tijd had gedaan. Haar handen voelden nog steeds smerig...
'Virginia, ik heb nu geen tijd om het uit te leggen, en je krijgt het echt nog wel te weten. Eérst moeten we naar huis. Het liefst het jouwe, want het mijne staat leeg. Ik heb een appartement geregeld op school, voor het volgende semester, maar ik ben nog niet lang genoeg hier geweest om het in te richten..'

Toen Virginia opstond en ze wankelde, sprong Adina op, en ondersteunde ze haar vriendinnetje. 'Virgie, kappen nou. Je weet dat ik je niet wilde kwetsen, dat weet je best. Anders had je me nooit bij je laten slapen 's avonds, oké?!'
Adina tilde Virginia een stukje van de grond, en hield haar omhoog, stevig tegen zich aangedrukt. Het Israëlische meisje met de donkere huid en het zwarte tilde haar vriendinnetje met gemak op, al helemaal omdat ze de laatste tijd druk in de weer was geweest en bij haar donkere activiteiten veel spierkracht had gekweekt.
Ze keek Virginia in haar prachtige blauwe ogen, en legde één hand op haar wang. 'Virg. Ik wilde je niet kwetsen. Daarom heb ik je niets verteld; dat had je alleen maar bezorgd gemaakt; en daarbij een doelwit voor chantage.. Ik ben nu terug, en wil gewoon ons leven oppakken. Ik hoop dat je het me kan vergeven.' Adina zette Virginia op de grond, en legde haar hoofd in haar handen, waarna ze haar kuste..

Haar hoofd tolde nog steeds, de woorden die Adina sprak hoorde ze wel ergens vaag maar het ging te snel. Een warme hand voelde ze op haar wang. 'Virg. Ik wilde je niet kwetsen. Daarom heb ik je niets verteld; dat had je alleen maar bezorgd gemaakt; en daarbij een doelwit voor chantage.. Ik ben nu terug, en wil gewoon ons leven oppakken. Ik hoop dat je het me kan vergeven.' Waarna ze daarna weer terug op de grond werd gezet. Een doelwit voor chantage..? Waarvoor dan en waarom? Gewoon ons leven oppakken? Alsof er niks was gebeurd? Alsof Adina never nooit weg was geweest? Voordat ze ook maar één vraag kon stellen voelde ze Adina's handen om haar hoofd sluiten en de zachte, warme lippen van haar vriendinnetje op de hare drukken. Heel even wist ze niet wat ze moest doen, maar sloot toch haar ogen. Ze genoot ervan. Het was heerlijk. Het was zo ongelofelijk heerlijk. Hier had ze al die tijd, wanneer ze haar niet had gezien, opnieuw naar verlangd sinds die nacht. De zoen leek wel eeuwen te duren, wat hooguit tien seconden duurde. Naar liefde strevend bracht ze haar rechterhand, terwijl ze nog steeds op haar lippen drukte en haar ogen gesloten had, naar Adina's prachtige, glansende en tevens zwarte haar. Met haar linkerhand streelde ze de heupen. Ze was zo warm. Dit moment was zo hemels. Helaas kon het geen eeuwen duren. Virginia opende haar ogen en keek haar aan. Evengoed liet ze haar niet los, beter nog ze zette een pasje naar voren en knuffelde haar stevig. De geur van haar duiveltje d'r zwarte haar rook goddelijk. Haar handen zaten nog steeds op dezelfde plaats, maar hielden haar nog even steviger vast. ''Please, don't leave me!'' Zei ze. ''Please, don't leave me!'' Fluisterde ze deze keer in haar oor, op een sexy manier. Even liet ze haar los, hield haar zachtjes vast bij haar wangen en keek haar angstig in haar ogen aan. ''Ik wil je nooit meer kwijt, ik wil voor altijd bij je blijven. Die nacht.. Die tedere, heerlijke nacht die je me hebt bezorgd.. Het heeft me verward. En ik weet het zeker, ik wil je niet meer kwijt.'' Waarna ze haar daarna weer klem vasthield en zachtjes aan haar oorlelletje begon te trekken.

Adina sloot haar ogen, en omhelsde Virginia, en voelde haar aan haar oorlel trekken. Ze grijnsde in Virginia's nek, en trok haar dicht tegen zich aan.
'Ik laat je niet in de steek. Vertrouw me. Ik leg alles uit zodra we thuis zijn.' Adina besefte dat 'thuis' nu eigenlijk meer Virginia's appartement in Santa Monica High was, waar zij slechts te gast was geweest. Eén keer. Toch voelde het een beetje als thuis als Virginia er was.
Adina pakte Virginia bij haar rug vast, niet te hard, en streelde haar bezeerde ruggengraat.
'Kom. Ik weet wel een plekje om heen te gaan.' Adina pakte Virginia onder haar schouder beet, en ondersteunde haar kleine blonde engeltje goed, zodat ze geen last had van haar rug tijdens het lopen. Langzaam maar zeker bracht ze haar naar een lege parkeerplaats, waar één pikzwarte Ducati Monster stond. 'Adina's kindje'.
Ze tilde Virginia voorzichtig op, en bracht haar naar de motor, vanwege de grote plassen smerig water die op het parkeerterrein lagen, en Adina droeg haar donkere motorlaarzen.
Adina opende het hangslot van de motor, wat ook twee helmen vrijmaakte. Eéntje voor achterop, ééntje van Adina zelf; de helm van Adina was evenals de motor pikzwart, maar met het motief van een schedel erop aangebracht in metallic strepen.
Ze grijnsde toen ze Virginia haar helm opzette, en de motor startte.
'Houd je vast lieverd, we rijden naar een hotel. Ik betaal wel, en daar kunnen we rustig slapen. Morgen zien we wel verder, goed?' Adina ritste snel haar jas tot aan de kraag dicht, en voelde of haar capuchon niet te erg zou wapperen in Virginia's gezicht. Toen haalde ze de motor van de standaard, hielp ze Virginia achterop, en startte de sterke motor van het voertuig, die brulde als een wild dier toen hij werd opgestart. Adina gaf gas, en scheerde weg van de stad, zo snel als ze kon; al snel waren ze op de snelweg, op weg naar het hotelletje aan de rand van de stad, waar ze na een kwartier rijden de motor op slot zetten en in de ontvangstruimte aan kwamen lopen, nat van de regen.

De motor voelde veel zachter aan dan dat houten bankje. Voor dit moment voelde het goddelijk. De regen die onderweg viel maakte haar geen ene moer uit. 'Houd je vast lieverd, we rijden naar een hotel. Ik betaal wel, en daar kunnen we rustig slapen. Morgen zien we wel verder, goed?' Vroeg haar lieffie. ''Hmm hmm,'' neuriede ze verstaanbaar. Haar ogen vielen dicht, gewoon om te genieten van deze rit en dat ze haar duiveltje weer kon vasthouden. Voorzichtig, met haar rug mee rekening houdend, sloot ze haar armen om Adina's middel heen. Zo perfect warm. Ze schoof een stukje dichterbij en leunde haar hoofd tegen haar rug aan. Vlak daarna vertrokken ze. Doordat ze haar ogen prettig gesloten had, evengoed wel oplettend op de geluiden om zich heen, kon ze niet zien dat ze Santa Monica uitgingen. Maar door de geluiden en de lichtbronnen wist ze wel dat ze onderweg op de snelweg zaten. De rit was een pittig stukje rijden, maar voor haar gevoel waren ze binnen no time gearriveerd bij het hotel met de knipperende neon lichten. Normaal gesproken had ze dit niet bepaald een veilige plaats gevonden, maar doordat ze haar beschermduiveltje bij zich had voelde ze zich wel al meer op haar gemak. Ze klemde haar armen om Adina's arm heen nadat ze haar motor op slot had gedaan. Best wel een prachtig ding vond ze het, maar toch was haar eigen witte Vespa meer haar smaak. Ieder z'n eigen smaak. Haar vest was doorweekt, net zoals de rest van haar kleding. In haar haar leken wel liters water in te zitten. Uitknijpen had niet veel zin, het bleef er toch op een of andere manier inzitten. In de ontvangstruimte waren niet veel mensen, eigenlijk helemaal niemand. Behalve dan de jonge vrouw die bij de receptie zat. Haar hart bonkte liefdevol. Ze liet zich meevoeren naar de receptie. Snel genoeg hadden ze een vrije kamer gekregen. Morgen hoefden ze pas te betalen, melde de receptioniste. Oke, twee trappen op en dan links, kamer 175. Dat moest ze onthouden. In plaats van een sleutel hadden ze een kaartje gekregen. Toch, omdat dit gebouw er niet fijn en aantrekkelijk uitzag, vond ze het wel luxer dan Monica High zelf. De trappen op ging met moeite en wat langzamer dan normaal, maar het was haar gelukt. Het kaartje had ze in haar mond gestopt, om zich krampachtig vast te houden aan de leuningen die tevens niet al te goed vast gedraaid zaten. Bij de kamer aangekomen haalde ze het kaartje uit haar mond en schoof hem door het apparaat heen. Het rode lichtje veranderde in een groen lichtje en er volgde een klik. De deur was open.

Adina legde haar hand in Virginia's hand, en samen liepen ze de hotelkamer binnen. Ze snoof even, en merkte op dat de kamer niet zo stonk als de kamer die ze de vorige keer had gehad. Het hotel was dan ook wel wat verbeterd sinds de vorige keer dat ze hier was. Ze las dat het management was vervangen omdat de bedrijfsleider zelfmoord had gepleegd met een van zijn minnaressen, in één der hotelkamers. Adina keek rond op kogelgaten of donkere vlekken waarvan ze de herkomst niet meteen herkende, en plofte gerust op het grote tweepersoonsbed toen ze niets kon vinden, behalve een beetje stof onder het bed en de kastjes. Ze zou hier wel een tijdje kunnen blijven bedacht ze, maar aan de andere kant zou ze snel weer terug moeten naar school, omdat ze het volgende semester weer wilde beginnen met school. Ze ademde even diep in, en zuchtte toen, waarbij ze alle lucht uit haar longen liet lopen.
'Virgie, is het erg als ik rook?' Adina voelde zich niet helemaal goed door het hele gebeuren in de stad, en voelde even in haar binnenzak naar haar pakje peuken. Ze trok er één met haar lippen uit, en keek naar Virginia, terwijl ze de sigaret aanstak en een diepe trek nam. 'Ook één? Ik weet eigenlijk niet eens of je rookt, erg hé?' Adina glimlachte vermoeid, en zette met één ver uitgestrekte hand de radio aan die naast het bed stond. (https://www.youtube.com/watch?v=zZdcz1ALuBo F-ing awesome! )

'Virgie. Ik beloof je dat ik het je nog ooit vertel oké..?' Adina was langzaam recht op komen zitten, en keek met haar grote waterogen naar Virginia. Ze meende het wat ze zei, maar op het moment, nu ze nét terug was van gedane zaken, wilde ze niets zeggen. Even niet praten, maar douchen en slapen, naast haar Virginia, het liefst.

''Nee, het is niet erg hoor. Ik rook niet.'' Zei ze zacht een beetje afwezig maar met een glimlach op haar gezicht. De radio die Adina ondertussen had aangezet draaide oude muziek af, nouja zo klonk het voor haar dan. Om hem van zender te veranderen wou ze niet, als haar schat hiervan hield dan kon ze er best mee leven. Het was ook niet echt de stijl om gothicrock aan te zetten op zo'n prachtige avond als deze. 'Virgie. Ik beloof je dat ik het je nog ooit vertel oké..?' Klonk de liefhebbende engelstem van haar duiveltje. ''Oke, is goed.'' Ze kon er wel mee leven op dat moment. Ze wou de sfeer niet verpesten, net nu ze haar weer zag. Een beetje afwezig staarde ze uit het raam. Het was donker dus veel was er niet te zien. Maar de autolichten en het knipperende neon bord wat op het hotel hing trok haar aan. Op de radiozender was er een ander nummer gaan draaien. Door het nummer heen was er te horen welk radiostation het was, maar het kwam haar niet bepaald bekend voor. Wanneer het weer tot haar doordrong tilde ze haar armen van het vensterbankje af en knakte een beetje met haar rug. Het voelde niet fijn aan, maar de pijn was gelukkig alweer wat gestild. ''Hmm, ik denk dat ik maar mezelf op ga warmen,'' bracht ze vermoeid uit wanneer ze charmant naar Adina keek en haar armen in haar zij zette. Haar haar plakte nat op haar rug en de druppels stroomden door haar dunne vest heen zodat ze al het koude over haar rug voelde glijden. ''Je bent uitgenodigd,'' zei ze met een brede grijns op haar gezicht.

Het eerste wat ze zag wanneer ze de badkamerdeur open deed was een badkuip met een douchekop erin. Ze gromde lichtjes. Niet dat dit erg was, maar ze was luxer gewend. Maarja, wat moest je anders van een afgelegen hotel verwachten? Virginia had wel een lichte angst dat ze misschien, als ze niet oplette, uitgleed in de badkuip of dat ze bleef haken met haar voet als ze de kuip uitstapte. ''Hmm,'' neuriede ze onverstaanbaar, waarna ze de kranen aandraaiden. ''Ik denk dat ik toch maar een bad neem,'' zei ze richting de uitgang van de badkamer. Het koude water veranderde al snel naar warm. Langzaam maar zeker raakte het bad vol. Wachtend totdat ze erin kon staarde ze, terwijl ze op de rand van het witte bad zat, naar de shampooflesjes die op een houdertje klaar stonden om leeggegoten te worden.

Adina lag op haar rug op bed, haar jas had ze uitgedaan om het bed droog te houden, en de zwarte leren schaduw hing nu aan de kapstok vlakbij de deur.
Ze luisterde naar het nummer dat op de radio werd gespeeld, en sloot haar ogen voor het felle licht van de lamp boven haar. Ze greep zonder haar ogen open te doen naar de knop die de lamp controleerde, en ze was blij toen de lamp verstelbaar bleek; ze draaide aan de schakelaar, en het felle gele licht werd langzaamaan gedempt. Ze grijnsde breed, van genot: het bed was heerlijk zacht, en ze kon niet wachten totdat ze haar kleren uit had en in het bed kon gaan liggen. Ze hoorde Virginia haar uitnodigen. "Je bent uitgenodigd.." Virginia's zachte stem deed haar hart opspringen, en Adina ging rechtop zitten, waarna ze haar benen van het tweepersoonsbed afzwaaide, en richting de badkamer liep.

Adina leunde in de deurpost, en keek met zware ogen van de slaap naar Virginia. De spanning had haar lichaam moe gemaakt, alsof ze voor haar leven had gerend, en haar benen voelden aan als pudding. Ze ging rechtop staan, en stond een eindje van Virginia af. De tuniek die ze droeg, zwart met zilver, haakte ze los, en het warme wollen kledingstuk viel van haar schouders af, en gleed van haar donkere huid op de grond. Ze stond in haar ondergoed voor de blonde engel op de badrand, die ook al was uitgekleed, en ze haakte snel haar beha los, waarna ze ook haar zwarte string uittrok. Ze ging op haar knieën voor Virginia, en kuste eerst haar voeten, ging daarna door naar haar benen, en bewoog zich naar de binnenkant van haar dijen...

Nadat het voorbij was zoende ze Adina op haar zachte lippen. Het was zo heet.. Was het hier nou zo heet vanwege het warme water of lag dat nou aan haar? Ze streelde Adina's dijen terwijl ze haar ogen gesloten had, kneep even in haar kont en liet toen haar handen terugglijden naar haar duiveltje d'r wangen. ''Je bent zo charmant als je dat doet,'' zei ze wanneer ze haar ogen open had gedaan en haar lippen van haar vriendinnetje had afgehaald. Ze leunde even naar achteren, liet haar blonde droge, stijle haar onder het water nat worden, haalde haar handen erdoor heen en had haar ogen weer gesloten. Het was zo heerlijk warm. Het water verwarmde haar complete lichaam en de koude regendruppels die ze buiten had opgevangen waren totaal verdwenen. Haar ogen opende ze weer en draaide zich om zodat ze op Adina lag. Hetgene wat Adina zojuist bij haar had gedaan, deed ze hetzelfde bij haar alleen begon ze niet bij de voeten te kussen, maar eerst bij haar buik en zo naar beneden.

Alweer drukte ze haar lippen op de zwartharige meid. Deze keer op haar wang. ''Ik wil niet bij je weg, ik wil voor altijd bij je blijven,'' fluisterde ze maar wel over het watergeluid heen. Haar hand haalde ze door Adina's haar, zo perfect zacht. Even beet ze op haar onderlip, dat was de laatste tijd een vaste tik geworden. Maar daarna sloot ze haar ogen weer zodat ze van Adientje d'r lippen kon genieten die zij inmiddels al op haar had gedrukt. Haar tong was er ook al meerdere malen in geweest. Af en toe wanneer ze haar handen over haar lichaam streelde en weer naar haar gezicht hoorde ze het lichte plonsgeluid van het water in het bad. Hmm, het was nu wel tijd om haar haar te wassen. In principe kon ze er wel eeuwig in blijven liggen, maar dat was niet de bedoeling. Haar ogen begonnen tevens ook al dicht te vallen dus zolang wou ze hier niet in liggen, straks viel ze in bad in slaap. Ze giechelde even terwijl ze naar achteren ging, naar de andere kant van het bad. De shampoo die op het houdertje stond kon ze nu gemakkelijker bij en goot wat op haar hand nadat ze het had opengedraaid. ''Zal ik jou haar ook doen?'' Vroeg ze met een lichte grijns die op haar mond vormde.

Adina kreunde van genot terwijl Virginia haar streelde en kuste op de prettige plek tussen haar benen, en hoewel ze moe was, voelde ze de neiging opkomen om Virginia te bespringen en in het water met haar te gaan stoeien en zoenen, maar ze besloot lekker te blijven liggen, en veegde een aantal haren uit haar gezicht. Adina vond het geweldig om de fijne zachte handen van Virginia op haar lichaam te voelen, en ze glimlachte onwillekeurig naar het plafond.
Ze snoof even, en toen Virginia gewoon weer aan haar kant van het bad ging zitten, en Adina keek haar met één open oog aan.
Het blonde meisje tegenover haar was nog niet zo oud als zijzelf was, en als tiener maken een paar jaar, Adina geloofde dat het er drie waren, veel uit. Waar Adina natuurlijk ook veel gespierder was vanwege haar vele sporten en liefde voor klimmen en wandelen, was Virginia teer en zacht. De huid van Virginia leek op die van een perzik, zo zacht en fragiel, terwijl die van Adina leek op glanzende chocolade, maar dan lichter. Ze voelde even onwillekeurig aan haar borsten, en waste zich grondig met de zeep die kwam aandrijven van Virginia's kant.
Toen Virginia aanbood om haar haar te wassen, knikte Adina met een grijns. 'Graag.. Het is echt vern*ukt door die regen vrees ik.. Nu ben ik een duiveltje met een bad hair day!' Ze grijnsde, en dook onderwater, waarna ze zich richting Virginia begon te bewegen, haar naakte billen net boven het wateroppervlak uit, en haar glanzende zwarte haar, dat veel langer was dan het leek in de strakke knot die Adina altijd droeg, dreef op het wateroppervlak als fijn ruiken zeewier.

Virginia giechelde en voerde haar handen naar Adina's wangen waarbij ze haar boven water haalde. ''Wat voor bad hair day jij dan ook hebt, je blijft voor mij altijd dat schattige duiveltje!'' Waarbij ze haar een ondeugende blik gaf. Het beetje shampoo wat ze zojuist nog in haar handen had was in het badwater opgelost. Opnieuw pakte ze een scheut, verspreidde het over beide handen en masseerde haar meisje d'r hoofdhuid. Het was niet vet, haar haar veranderde door het spul van zwart naar soppig wit. Ze voelde haar eigen wangen wat gloeien, blijkbaar gloeiden ze roodkleurig. Schattig tikte ze even met haar wijsvinger op Adina's neus zodat ze er een witte neus op over hield. ''Hihi, nu ben je een schattig duiveltje met een wit neusje!'' Fluisterde ze waarna ze haar op haar b*k pakte. Ondertussen begon ze haar eigen haar in te soppen met de overige shampoo die nog in het kleine flesje zat. Nu hadden ze beide rossige, wilde witte haren. Ze gaf haar schat nog een lief, licht kusje en begon daarna aan haar zwarte haar te frunniken. Omdat het nu zo soepel en het zo gemakkelijk aan elkaar vast kleefde kon ze er een leuk punk kapsel van maken. Handig begon ze haar zwarte haar omhoog te werken zodat het een puntig geheel was. Ondeugend lachte ze even. ''Haha, dit word vast en zeker je nieuwe kapsel. Het staat je beeldig, alles staat je prachtig,'' grinnikte ze er doorheen, kwam bijna niet meer bij van het lachen. ''You must really love me, babe,'' zong ze om haar te plagen. Daarbij plonsde ze ook even lichtjes wat water richting haar.