It's time for a brand new start.

Een lang meisje met oranjebruin haar liep met strakke passen over de stoep, ze keek geen moment een andere kant op dan naar voren. Een klootzak was het. Kwaad schopte ze met de punt van haar laars tegen een prullebak aan. Hij het had weer geflikt hoor, het was altijd weer hetzelfde. Huisarrest. En wat voor reden? Het kon echt geen kwaad om Darren’s vriend op te bellen. Winnie had zijn telefoonnummer van iemand op school gekregen, en ze wou hem bellen, om te vragen of hij meer wist over de moord. Haar vader betrapt haar voor de zoveelste keer, en een straf volgt. Maar het kon haar geen moer meer schelen. Ze moest en zou weten wie het had gedaan, het was géén zelfmoord, zoals de politie had gezegd. Daar had hij geen enkele reden toe, daar kende ze hem te goed voor. Niemand die hem kende kon zich voorstellen dat hij dat zou doen. Nee, het was een ander. Had het te maken met het geheimzinnige gedoe over die fabriek? Ze hoorde hem er meerdere keer over praten tijdens een telefoongesprek, maar hij wou er niets over kwijt aan haar. Misschien hield hij zich bezig met een of andere geheime zaak, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij zulke risico’s nam. Langzaam dreef de woede weg uit haar gedachten. Darren was het enige waar ze nog aan dacht, misschien moest ze zich eens op iets anders focussen. Als ze ooit een eigen organisatie op wou richten moest ze toch echt beter haar best doen, ze had de laatste tijd niet echt geweldige cijfers gehaald. Ze zag haar broers bijna nooit meer, die haar altijd hielpen met leren. Maar nu ze op Monica High zat was alles veranderd. Ze had helemaal nergens zin meer in, behalve slapen en wakker worden met het nieuws dat Darren toch nog leefde. Ze kneep haar ogen samen om een traan tegen te houden, maar het lukte niet. Vandaag was het twee jaar geleden dat hij was begraven. Ze zou vanavond hem vanavond met andere vrienden en familie herdenken. Het zou vrolijk moeten worden, omdat Darren dat zo zou willen. Maar dat zou het toch niet worden, iedereen miste hem verschrikkelijk. Een zucht ontsnapte uit haar keelgat, ze had nu een gigantische behoefte aan iemand waar ze haar verhaal aan kwijt kon. Die haar kon steunen. Met haar armen over elkaar bleef ze staan, in de koude wind, en staarde even voor zich uit. Misschien moest ze zo maar eens gaan. Een vreemd gevoel drong naar binnen, een gevoel van levenslust. Ze moest opnieuw beginnen, en de laatste twee jaar achter zich zetten. Ze was nieuw op Monica, misschien kon ze weer een beetje de oude Winnie terughalen. Gewoon aardig doen, vrolijk doen, jezelf zijn. Een lichte glimlach krulde haar mondhoeken, waarbij er kuiltjes ontstonden. Als ze weer gelukkig wou worden, zou dit een goed begin zijn.

[Open ^^]

De winkel was prachtig van binnen. Overal lagen verschillende soorten snoep. Gewone chocola, zuurstokken, jelly beans, zuurtjes, knetterchocolade, dropstaafjes, gewoon téveel om allemaal op te noemen. 'Jamin' gaf het grote bord aan wat boven de winkel hing. Haar mond viel open van verbazing en haar ogen glinsterden van geluk. Niet dat ze iets ging kopen, nee dat zeker niet. Maar zo'n winkel had zij nooit gehad in dat dorpje waar ze woonde. Daar waren slechts de standaard winkels, supermarkt en C&A. Winkels waarmee je gewoon normaal kon leven, als ieder mens. Daar waren geen overbodige snoepzaken of dure juwelieren te vinden. Esther had het gevoel dat ze hier al wat te lang rond bleef hangen. Aangezien ze toch niks ging kopen, kon ze maar beter gaan. De werkneemster achter de kassa bestudeerde haar al, en dat was voor haar geen goed teken. Het liefste bleef ze een beetje onopvallend in deze stad. Ze had nog niet veel mensen ontmoet, ze was er dan ook nog maar net. Haar eerste ontmoeting was met een jongen, genaamd Chase. Per ongeluk struikelde ze en viel ze op hem. Daarna had ze nog twee meiden ontmoet, niet dat ze ze persé wilde kennen ging dat toch automatisch. Het meisje met bruin haar wat er al bij zat heette Ayse. En het blonde huppeltutje wat er later ook bij kwam zitten, wat haar totaal niet in de smaak viel en wat ook te merken was aan het andere meisje, verpestte zo'n beetje alles voor haar. Maar daar kon ze mee leven, het leven was nou eenmaal met ups and downs. Helaas. Met haar rug naar de uitgang van de winkel toegekeerd liep ze achteruit. Nog een laatste blik op de winkel werpend. Daardoor zag ze niet dat ze tegen een ander meisje aanbotste. Van schrik wist ze nog snel haar evenwicht te bewaren en pakte het meisje, met haar snelle reflexen, voorzichtig bij haar arm. ''Oeps, ik lette niet zo goed op,'' was het enige wat eruit kwam. Ze zag dat het ook een meisje met rood haar was.