Fresh start. Or not?

Triing..! De schoolbel ging.

Met haar tas in de ene en een zwart leren jack in haar andere hand geklemd liep Kaylee achter iemand anders aan naar buiten. Achter zich voelde ze het getrek en geduw van klasgenoten die ook naar buiten toe wilden aangezien ze net hun laatste les gehad hadden. Het was irritant, vervelend en misselijkmakend dat die kids achter haar niet normaal naar buiten toe konden lopen zonder haar eerst weg te duwen en aan te raken. De nieuwelinge had slechts enkele stappen op het schoolplein gezet waarna sommige jongens weer dachten grappig te zijn. Twee gespierde armen klemden zich om haar heen waarna twee andere jongens haar tas en jack uit haar handen griste. `Laat me los!´ beveelde Kaylee met een pissige stem. Een laag gegrinnik hoorde ze achter zich waarna ze zich snel omdraaide. De jongen had waarschijnlijk niet verwacht dat ze sterker was dan de meeste andere zoete meisjes en staarde haar een korte tijd aan waarna hij weer grinnikte en een korte blik op zijn vrienden wierp. Kaylee voelde in haar broekzak. De vorm van het dichtgeklapte handvat van het vlindermes in haar broekzak voelde bekend aan. Kaylee's mondhoeken schoten een tikje omhoog waarna ze in een snelle beweging het mes uit haar zak griste en het voorwerp uit de beschermhoes haalde. Ook dit leek de jongen niet verwacht te hebben... Kaylee deed een paar stappen naar de jongen toe. `Geef mijn spullen terug,´ vroeg ze, beleefd. De grijns was alweer van haar lippen afgezakt die nu een pissige streep vormden. Kaylee hield het vlindermes bij het gezicht van de jongen, keek hem even aan met een doordringende blik. Dit was pas de tweede keer in haar leven dat ze dreeg met 'verboden' spulletjes, maar het werkte. De jongen haalde even later haar jack en tas terug van zijn vrienden. Ze hadden iets van haar gejat, dat was duidelijk af te leiden van de grijnzen op de gezichten. Maar het enige wat ze hadden kunnen stelen waren haar sigaretten en/of mobiel, misschien ook nog wat geld. Kaylee zuchtte en rolde met haar ogen waarna ze in de zakken van haar jack en tas voelde. Leeg. Nou ja, haar oninteressante schoolspullen waren nog wel in haar tas. Nogmaals zuchtte Kaylee waarna ze naar de fontein toe slofte. Onderweg wierp ze enkele kwade blikken naar de weinige voorbijgangers om duidelijk te maken dat ze niet in de stemming was. De blikken die op haar geworpen werden voelde raar aan, bijna beledigend. Kaylee balde haar handen tot vuisten en merkten toen pas dat ze het vlindermes nog uitgeklapt in haar hand vast had. `Shit..!´ vloekte ze binnensmond waarna ze het voorwerp dichtklapte en in haar broekzak liet glijden. Waarschijnlijk hadden sommigen het gezien en gingen ze haar verlinken en was ze voor de 6e keer geschorst dit schooljaar. Dan kon ze maar beter weer van school switchen...
Kaylee schrok op uit haar gedachten toen ze een fontein recht voor haar zag staan. Wat klasgenoten die verderop stonden wierpen een geamuseerde blik naar haar. Die hadden waarschijnlijk alles gezien en gingen het zo meteen in geuren en kleuren doorvertellen. Kaylee snoof en wierp haar tas naast haar op de grond en legde haar lievelings leren jack naast haar. Zoals gewoonlijk schoot haar hand naar de binnenzak van haar jack waar het pakje sigaretten inzat. Echter was de zak leeg. Kaylee vloekte nogmaals en keek even rond opzoek naar de jongens die haar sigaretten gejat hadden. Ze konden een klap of tas naar hun lelijke rotkop verwachten...

De schoolbel. Een prachtig geluid, als het tenminste aangaf dat de volgende oersaaie schooldag eindelijk weer voorbij was. Elliot propte zo snel als hij kon zijn boeken en andere spullen in zijn rugzak. Om vervolgens zijn ipod eruit te vissen. Hij deed hem aan, plugde het stekkertje van zijn koptelefoon - die al de hele dag om zijn nek hing - erin en deed zijn mp3-speler in zijn zak. Een nummer van BMTH sprong aan. Death Breath. Elliot liep de gang op. Nog even langs zijn kluisje en dan zo snel mogelijk naar buiten. Weg van die duffe lucht in de klaslokalen. Oli Sykes schreeuwde zijn tekst door de koptelefoon van Elliot. Als zijn muziek nog iets harder was, zouden de leerlingen die in de drukke gangen naast hem liepen mee kunnen luisteren.
Daar waren de kluisjes al. Elliot liep naar de zijne, draaide zijn code en maakte zijn kluis open. Hij keek in zijn agenda. Gelukkig had hij niet zo heel veel huiswerk, want hij had nu echt geen zin om nog iets aan school te doen. Hij propte het laatste boek in zijn tas en sloot zijn kluisje. Hij smeet zijn tas op zijn rug en liep richting de uitgang.
Bij de uitgang leek het nog drukker dan in de overvolle gangen. Iedereen wilde natuurlijk zo snel mogelijk naar buiten. En daar was de deur iets te klein voor. Elliot deed rustig aan. Hij had geen zin in ruzie en probeerde daarom ook niet voor te dringen, zoals de meeste mensen wel deden. Elliot wist dat hij er vanzelf toch wel uitkwam. Of hij het nu wilde of niet, hij werd toch wel door die stroming meegenomen. Hij keek even naar een paar mensen die naast de ingang stonden en een beetje hopeloos naar al die duwde en trekkende mensen keken. Het zou nog even duren voor hun eindelijk rustig naar binnen konden lopen.
Elliot liep naar de fontein. Hij had nog geen zin om naar de living building te gaan en al helemaal geen zin om zijn huiswerk te maken in zijn kamer. Daarom bleef hij nog even bij de fontein zitten en luisteren naar de muziek die uit zijn zwarte koptelefoon kwam. Op dat moment kwam er een meisje aan lopen. Elliot kende haar wel. Zij was het nieuwe meisje uit hun klas, Kaylee. Hij keek even naar haar, maar hij had het vlindermes in haar hand nog niet gezien. Pas toen ze zelf ook merkte dat ze het mes nog in haar handen had, viel het hem ook op. Hij zag hoe een paar van hun klasgenoten op een manier naar haar keken, waardoor meteen duidelijk was dat het mes hun ook al was opgevallen. En waarschijnlijk wilde ze het nu gaan verklikken. Elliot voelde wel een beetje met haar mee. Hij wist zelf ook maar al te goed hoe het was om nieuw te zijn op school. Hij had het zelf al vaak genoeg meegemaakt en wist dat, zeker de eerste weken, de meeste klasgenoten erg rot tegen je deden.
Elliot zag vanuit zijn ooghoeken hoe Kaylee ook op de rand van de fontein ging zitten. Hij bedacht dat hij misschien iets moest zeggen, maar zoals gewoonlijk, wist hij niet zo goed hoe hij moest beginnen. Op dat moment begon ze te vloeken. Elliot keek op. "Wat is er?" vroeg hij met een glimlach.

Kaylee keek ietwat verschrikt op toen ze een stem naast haar hoorde. De schrik die enkele seconden in haar ogen was af te lezen maakte plaats voor een geïrriteerd uitziende blik. Haar lippen vormden zich tot een norse streep op haar gezicht. Ze bracht de beleefdheid niet op om op te kijken en te zien wie iets aan haar vroeg. Ergens vermoedde Kaylee dat de jongen een wannabe van het een of ander was. Ze rolde ongegeneerd met haar ogen. `Hoef je niet te weten,´ snauwde ze tegen de jongen waarna ze toch opkeek. De glimlach die op het gezicht van de jongen stond was walgelijk om naar te kijken, misselijkmakend gewoon hoe blij het eruit zag. Kaylee wendde haar ogen van hem af en balde haar handen tot vuisten waarna ze zich onmerkbaar een stukje van de jongen wegdraaide. Zonder zich nog tot de jongen te wenden staarde Kaylee doelloos naar de tegels/stenen waar haar voeten nu op rustten. Het was wonderbaarlijk genoeg irritant om te weten dat je binnen nu en een week verlinkt zou worden door; - Kaylee wierp een vuile blik op de jongen die eruit zag als een klasgenoot van haar - Elliot en de andere mensen die haar wapenbezit hadden gezien, tenzij vlindermessen niet als wapens gerekend zouden worden. Kaylee's mondhoeken schoten een miniscuul tikje omhoog, misschien dat ze er toch onder uit kwam. Even testen... Kaylee draaide zich naar de jongen; Elliot, toe. Een scheinhelig lachje was rondom haar mond verschenen. `Weet jij soms iets over wapenbezit hier op school?´ Ze probeerde het voorzichtig en aarzelend te brengen, ook al wist ze zelf wel degelijk waarop ze doelde en welke antwoorden ze nodig zou hebben van Elliot voordat ze alles in scene moest zetten om niet al weer van school getrapt te worden. Een aarzelende glimlach verscheen rondom Kaylee's lippen. Geheel nep, het zag er zelfs bijna pijnlijk uit. Haar ogen verraadde ook dat ze met moeite en doorzettingsvermogen een soort van glimlach had weten te creeëren. Maar ach, misschien merkte Elliot het wel niet en vertelde hij haar elk sappig detail van de schoolregels.
Nu pas merkte Kaylee het uiterlijk van de jongen op; zijn steile zwarte haar en helder blauwe ogen. Snakebites. Kaylee keek er kort naar. Ze wilde ze zelf ook, op zijn minst een tongpiercing en uiteindelijk ook een piercing door haar wenkbrauw en navel. Dit keer was het niet van Kaylee's gezicht af te lezen dat ze Elliot zijn piercing goed keurde. Het enige wat ze van hem had goedgekeurd en ooit nog zou goed keuren. Zo was het nou eenmaal en zo zou het altijd zijn. In haar gedachten stond er nu een kleine grijns op haar gezicht getekend.

Elliot trok een seconde lang zijn wenkbrauwen op en keek Kaylee droog aan. Hij had niet verwacht dat ze zo snauwend zou reageren. "Hoef je niet te weten," had ze bits gezegd. Elliot had net besloten maar weg te lopen toen Kaylee zich ineens weer naar hem draaide. Een vreemd glimlachje speelde rond haar mond. Elliot vroeg zich af wat ze nu dacht. Hij probeerde het een beetje van haar gezicht af te lezen, maar erg goed lukte dat niet. Hij was daar nooit goed in geweest.
"Weet jij soms iets over wapenbezit hier op school?" vroeg ze toen. Elliot schudde langzaam zijn hoofd, terwijl hij nog over de vraag nadacht. "Ik geloof van niet, nee," zei hij uiteindelijk vertwijfeld. Elliot wist precies wat ze met die vraag bedoelde. Het vlindermes dat ze net had weggestopt. Hij zuchtte onhoorbaar en keek Kaylee weer aan. Ze had een aarzeldende glimlach op haar gezicht, maar Elliot vond het er niet erg vriendelijk en zelfs nep uitzien. "Misschien helpt het als je zegt dat het uit zelfverdediging was?" zei hij toen aarzelend. Hij wist niet eens of het waar was, maar dat maakte eigenlijk niet echt veel uit. Hij zag haar niet als iemand die zich druk zou maken om een leugentje. En dan nog, Elliot wist dat dit ook niet veel zou helpen. Maar als nieuwe leerling werd je wel minder snel van school getrapt dan als je hier al wat langer zat. Je viwst dan zogenamd de regels nog niet. Elliot probeerde te glimlachen, maar dat lukte niet zo goed, waardoor het er pijnlijk uitzag. Dus keek hij maar weer normaal.
Hij vroeg zich af wat hij zou hebben gedaan in haar situatie. Waarschijnlijk was dat niet eens gebeurd. Hij kon zich prima verdedigen zonder wapen. Vechtsport. Hij had vroeger een hele tijd op aikido gezeten. Dat heeft hem regelmatig geholpen. Even dacht hij terug aan Engeland. Hij was blij dat hij nu hier zat. In Engeland was het nu lang niet zo lekker weer als hier. Elliot keek weer op naar Kaylee en vroeg zich af wat hij nu zou moeten doen of zeggen.