Kamer van Kiara &Clive

Een glimlach sierde Kiara's gezicht terwijl ze door een gang paradeerde. Achter zich sleepte ze een glimmend witte koffer mee en in haar hand waren enkele tassen geklemd die propvol gevuld waren waardoor ze er bol en vormloos uitzagen. Maar dat was Kiara's probleem niet. Haar glimlach werd breder toen ze zich bedacht dat ze een nieuwe kamer en kamergenoot had. Echter had ze niet echt geluisterd naar de medewerker die haar dat kwam vertellen dus wist ze niet hoe haar nieuwe kamergenoot zou heten. Om de een of andere reden - of meerdere - vondt ze het echter wel jammer dat Jess en Jake haar kamergenootjes niet meer waren. Kiara ademde uit en stopte bij de eerst volgende deur die ze tegenkwam. De gedachtens over vroeger probeerde ze uit haar hoofd te verdringen. Met een plof en een zucht liet ze de tassen op de grond vallen en haalde ze een hand door haar blonde haar heen waarna haar ogen naar de nummertjes zochten die haar vertelden voor welke kamer ze nu stond. Nummer 114... Hm, welk nummer ook al weer. Het zal wel. Kiara's fronste met haar wenkbrauwen en haalde toen nonchalant haar schouders op. Haar handen schoten naar de broekzakken van haar lichte skinny jeans. Ze voelde niets in haar zak, zelfs geen muntje of iets. `O ja,´ mompelde Kiara. De deur van haar slaapkamer was open, tenminste, dat had die vent tegen haar gezegd. Verwachtingsvol legde ze haar hand op de deurknop waarna ze zachtjes duwde. Ze merkte tot haar eigen verbazing dat de deur open was en dat dit - hopelijk - de goede kamer was. Kiara draaide zich tevreden om, vervolgens schraapte ze haar tassen bij elkaar en trok ze haar koffer ook mee naar binnen de kamer in. Met moeite had Kiara haar bagage weten mee te slepen naar het eerste bed waar ze zich op neer liet vallen en waar ze op de grond haar bagage had neergegooit. Een korte tijd lag ze op het opgemaakte bed, doelloos naar het plafond starend waarna ze rechtop ging zitten en haar blik door de kamer liet gaan. Deze kamer verschilde niet veel van haar vorige, alleen miste ze het derde bed en de aanwezigheid van haar kamergenoot. Kiara stond op en liep vrolijk, bijna huppelend, naar het enige raam in de kamer toe. Van het zonlicht dat naar binnen scheen kreeg ze spontaan de neiging om te gaan Cheerleaden. Buiten. Kiara sloot voor een kort moment haar ogen en opende ze vervolgens weer. Nee, ze moest nu niet overdrijven. Een paar keer trainen in de week en bij wedstrijden haar ding doen was genoeg. Kiara beet op haar lip en zette een glimlach op voor het geval er iemand binnen zou komen. Elegant draaide ze zich om waarna ze naar de badkamer toeliep om haar make-up bij te werken. Dat was wel zo verstandig als ze een goede eerste indruk bij haar kamergenoot wilde maken... Ze had net een paar stappen de naar de wasbak en spiegel gedaan waarna ze zich bedacht dat ze haar make-up wel nodig had om het bij te kunnen werken. Kiara glimlachte griste haar make-up tasje snel uit een van tassen, aangezien ze al haar kleren in de koffer had gedaan hoefde ze die dus nog niet open te maken. Alsof ze al jaren in dit slaapvertrek overnachtte liep ze naar de spiegel toe en opende ze het toilettasje waar ze in dit geval al haar make-up in had gewerpt. Het eerste wat ze bij ging werken was haar lipgloss...

Met de sporttas in zijn hand en een kleine glimlach op zijn gezicht liep de jongen door de gang heen. Zijn ogen gleden over de nummers, terwijl hij naar het juiste nummer zocht. Welk nummer was het ook al weer? De man beneden was ook niet echt helder tegen hem geweest. De deur van zijn kamer zou open moeten staan. Dus, zou dat dan betekenen dat zijn kamergenoot, wiens naam nog steeds onbekend was bij hem, er dan al was? Hij schudde verbaast zijn hoofd en liep verder. In deze gang kon hij geen open deuren vinden, dus sloeg hij rechts af en nam de volgende gang door. Ondertussen zaten zijn gedachten weer totaal ergens anders. Zoals gewoonlijk dacht hij weer te veel aan het verleden, en aan de schade die het hem had aangericht. Clive wist dat hij niet te lang moest blijven stil staan bij dit soort dingen en probeerde zich groot te houden. Zoals zijn pleegmoeder altijd tegen hem had gezegd. Het verleden kan niet worden veranderd, dus moest je jezelf maar naar de toekomst werken. Zijn groen/blauwe ogen stonden wat dof, terwijl hij door de gang heen liep. Hij was weer te ver in gedachten verzonken en liep versuft tegen een deur aan. Terwijl hij met zijn hand over zijn voorhoofd ging, een kloppende hoofdpijn voelde opkomen, ging hij de volgende gang in. Hoeveel gangen had dit gebouw wel niet? Clive was zijn, meestal wel goede, richtingsgevoel totaal kwijt. Nu had hij echt geen idee waar hij zat, en waar hij moest wezen. Rechts van hem viel hem een open deur op. Hij keek op het nummerplaatje van de deur en glimlachte. Uiteindelijk had hij de kamer dus alsnog gevonden. Met zijn sporttas in zijn hand, en zijn andere hand tegen zijn voorhoofd liep hij het vertrek binnen. Er stond al een koffer in de kamer. Dus blijkbaar was zijn kamergenoot er al. Hij glimlachte en zette zijn tas naast het tweede lege bed. Hij ging erop liggen en vroeg zich af wie zijn kamer genoot was. Hij hoorde geluiden van uit de badkamer, maar had geen zin om te gaan kijken. Stel dat het een meisje was, dan werd hij nog voor gluurder aangezien. En dat wilde hij liever niet hebben. Met een glimlach op zijn gezicht sloot Clive zijn ogen. Wachtend op enig reactie van diegene in de badkamer.

Kiara draaide de dop van haar lipgloss erop waarna ze zich omdraaide om te zien wie de kamer was binnengelopen. Ze vermoedde dat het haar nieuwe kamergenoot was, dat zou wel zo logisch zijn ook al wist ze het niet zeker. Al in een paar stappen stond Kiara in de deuropening die tot de badkamer - of slaapkamer - leidde. Ze legde een hand op haar zij. Een glimlach stond op haar gezicht getekend waarna ze haar ogen nieuwsgierig de kamer rond liet gaan. Op één van de twee bedden lag een jongen. Haar nieuwe kamergenoot? Verwachtingsvol keek Kiara hem een korte tijd aan. `Hay. Ik ben Kiara,´ stelde ze zich voor waarna ze nogmaals glimlachte en haar hand van haar zij af haalde. Haar ogen gleden over de jongen heen. Hij had donker haar, een blanke huidskleur, een schattig gezichtje... Meer hoefde Kiara eigenlijk niet te weten. Ze liep naar haar eigen bed toe en liet zichzelf neerploffen, wachtte enkele seconden af. `Ben jij dus mijn nieuwe kamergenoot?´ Haar stem klonk vrolijk, bijna tevreden. De looks van de jongen waren goedgekeurd, tenminste als hij een beetje spieren op zijn bovenlichaam en armen had maar dat liet Kiara even achter wegen. Nu moest zijn innerlijk nog matchen met uiterlijk, dan was hij definetly hot. Kiara wendde haar ogen van hem af toen ze zich bedacht dat hij misschien wél haar kamergenoot kon zijn en ze dus niet zo met hem moest doen als ze met andere jongens deed. Ach, wat maakte het eigenlijk uit? Kiara's lippen krulden omhoog waarna ze zich tot haar koffer die op de grond lag wendde. Die moest ze nog uitpakken. Vervolgens schoten haar ogen naar de twee tassen, beide waren ze van een klein formaat maar het was alsnog te veel om op te ruimen. Met een zucht liet Kiara zich in het kussen van haar bed neerploffen en draaide ze haar hoofd naar de jongen op het andere bed toe. `Ben je nieuw?´ vroeg ze om de stilte te verbreken en om een poging te doen om een gesprek aan te knopen met het 'lekkere ding'. Ze glimlachte nogmaals en haalde een hand door haar blonde haar...

~Inspi is kwijt -__-

Met zijn groen/blauwe ogen gesloten luisterde Clive naar de geluiden die uit de badkamer kwamen. Echt luisteren was het nou ook weer niet, meer af en toe wat oppikken. Zo bestempelde hij het liever. En tevens hoorde hij de geluiden van buiten af ook nog. Een stel naaldhakken die op de grond tikte, het geschreeuw van zijn buren, een vogel die buiten aan het fluiten was. Zijn glimlach stond op zijn gezicht gegrift terwijl hij zachtjes een liedje neuriede. Hij vroeg zich stiekem af hoe zijn kamergenoot eruit zou zien. Hij ging niet zo snel op het uiterlijk af, voor hem was het innerlijk ook belangrijk. Hij koesterde diep van binnen een haat, maar zou het nooit laten zien aan de buiten kant. Hij weet zich rustig te houden als hij in een moeilijke situatie zit. Nee, voor hem was zowel uiterlijk als innerlijk belangrijk. Zijn ogen gingen open toen hij geluiden vanuit de badkamer hoorde. Er kwam een meisje uit, hij schatte haar iets jonger dan hem. Ongeveer een jaartje, misschien iets minder. Ze zag er zeker niet verkeerd uit, dat zag hij meteen. Ze had haar hand op haar zij, en sprak rustig tegen hem; `Hay. Ik ben Kiara.´ Ze glimlachte en haalde de hand van haar zij af. Clive ging rechtop zitten, tegen de achterkant van zijn bed aan en glimlachte haar vriendelijk toe. 'De naam is Clive,' zei hij vriendelijk. Lang geleden had hij zich geschaamd voor zijn duidelijke Engelse accent, nu vond hij het juist wel leuk klinken. Like a true gentleman, dacht hij en zijn mondhoeken krulde op in een kleine glimlach. `Ben jij dus mijn nieuwe kamergenoot?´ Hij knikte. 'Ik neem aan van wel, anders zit ik wel heel erg verkeerd. Al hoewel...' Hij glimlachte haar toe en keek naar buiten toe. Voor een winterdag zag het er niet echt winterachtig uit. Niet zoals in Engeland, waar alles al lang en breed met sneeuw zou moeten zijn bedekt. `Ben je nieuw?´ Een constatering van een feit. Zo bedacht Clive zich rustig. 'That's true. Ik ben vandaag aangekomen,' Hij ging met zijn hand door zijn zwarte haar heen en keek de kamer rond. Ondertussen probeerde hij zich een voorstelling te maken van hoe alles kwam te staan en zo. 'En jij?' vroeg hij kalm, terwijl zijn groen/blauwe ogen terug schoten naar Kiara.

'De naam is Clive.' Kiara glimlachte zonder moeite te doen om de naam van de jongen te onthouden. Het schattige Engelse accent was hoorbaar in zijn stem, waarschijnlijk kwam hij uit Engeland of hij was gewoon bekakt. Misschien was hij wel miljonair..! Kiara keek hem enkele seconden bestuderend aan waarna haar lippen zich weer omhoog krulden in een glimlach. Een neppe glimlach zoals 80 procent van al haar glimlachjes, voor haar gevoel had ze niet echt het idee dat anderen dat merkten. Maar veel kon het haar eigenlijk ook niet schelen ook al had ze liever dat ze het niet merkten. 'Ik neem aan van wel, anders zit ik wel heel erg verkeerd. Al hoewel...' Kiara schrok op uit haar gedachten en ging rechtop zitten waarna ze haar aandacht op Clive vestigde. Hij praatte bekakt, zijn accent was bekakt. In een woord was hij gewoon bekakt. Kiara keek een korte tijd met een verbaasde blik in haar ogen waarna ze zuchtte en haar ogen van de jongen afwendde. Zo zonde..! Hij zag er geweldig leuk uit met die blauwe ogen maar dan moest hij zo zijn; een kakker. Bijna wilde Kiara opstaan en onbeleefd het gesprek stoppen om vervolgens haar tassen uit te pakken maar toen begon Clive weer te praten. Hij was schattig om te zien maar zijn taalgebruik! Kiara probeerde zich daar niet aan te ergeren en was blij toen hij wat aan haar vroeg zodat zij weer aan het woord kon komen zonder zich te ergeren aan taalgebruik die zij als 'bekakt' aanschouwde. De laatste tijd had ze snel een uitgesproken mening over personen wat nu weer het geval was, of Clive het nog kon veranderen? Waarschijnlijk niet. `Nee, ik zit hier al een tijdje op school maar ben een paar maanden op een cruise geweest en ben nu weer terug,´ legde Kiara uit waarna haar mondhoeken lichtjes omhoog schoten. Al snel stond Kiara op. Ze was niet van plan haar tassen uit te gaan pakken maar om weg te gaan uit de Living Building en buiten iets te gaan doen waarna ze zich naar Clive omdraaide. `Waar kom je eigenlijk vandaan?´ vroeg ze aan hem waarna ze weer glimlachte.

Clive keek wat verveeld naar buiten toe. Kiara wachten, na zijn mening, te lang op het antwoord waar hij over had gewacht. Hij zuchtte zacht en zocht enige afleiding. Maar er stond niet echt veel in de kamer, en zijn spullen waren nog niet uitgepakt. Misschien kon hij dat wel doen, terwijl hij op het antwoord van Kiara wachten. Telkens, voelde hij haar ogen in zijn rug branden. Iets wat hem de kriebels gaf. HIj wist ook wel dat hij niet prefect was, met zijn warrige haar, Britse accent en liefde voor thee. Maar het boeide hem niet zo veel. Hij zou zich niet gaan aanpassen voor iemand anders. Zo zat hij totaal niet in elkaar. `Nee, ik zit hier al een tijdje op school maar ben een paar maanden op een cruise geweest en ben nu weer terug,´ Hij glimlachte vriendelijk en knikte. Oké, een logische verklaring, niet waar? Whatever, Het zou hem een zorg zijn. Hij leefde hier voor de komende paar jaar, en meer maakte hem niet uit. Als Kiara niet met hem zou kunnen opschieten, dan ging ze maar weg. Hij zou er in ieder geval het beste van proberen te maken, en als ze het er niet meer eens was kon ze net zo goed zelf opzouten. `Waar kom je eigenlijk vandaan?´ Kiara was opgestaan en had hem de indruk gegeven dat ze weg zou gaan, maar draaide zich met deze woorden weer naar hem toe. Hij keek haar even met samengeknepen ogen aan en antwoorden: 'Londen. Engeland,' Nu maar eens zien hoe ze erop gaat reageren.

-Late reactie + kud post T_T-