Let's ride

Twee dagen waren gepasseerd nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen. Aangezien hij al kon stappen was het voor hem eens tijd om de bergen hier te gaan verkennen. Op zijn mountainbike croste hij over de paden, richting de bergen die iets verder waren. Mountainbiken deed hij niet veel maar aangezien hij het hier nog niet had gedaan was het daar nu wel tijd voor. Toch? En zolang hij niet zou vallen dan was het goed voor hem. Dan zou hij geen last hebben van zijn knie, want deze was nog niet helemaal in orde. Maar voor hem was de beste remedie om iets snel beter te laten worden gewoon zoveel mogelijk sporten doen. Toen er een mens zich op zijn pad bevond maakte hij een grote bocht waardoor hij deze geheel veilig stelde. Even verloor hij zijn controle op het stuur maar vond deze al heel gauw weer terug en fietste verder. Na een tijd was hij bij de bergen aangekomen en begon aan zijn tocht erdoor. De jongen keek even omzich heen en zag niet echt veel mensen hier, waren er dan zo weinig mensen die hier echter kwamen mountainbiken of was hij gewoon op een fout uur gekomen. Even schoten zijn gedachten weg, ze gingen naar het verleden. Een vriend van hem buiten Lorenzo schoot voorbij. Maar wat was zijn naam. Liam? Ion? Nee, het was Ian, toch? Kort schudde hij zijn hoofd en trok weer verder.


[Ian und mich.]
[Inspiloos ]

Een zwarte Porche Turbo reed over een zandweg heen. De auto sloeg af en stopte op de parkeerplaats. Achterop zat een zwartoranje mountainbike gebonden op een drager. De bestuurder stapte uit en deed zijn zonnebril af. Zijn zonnebril stopte hij in zijn zak en liep naar de achterkant van de auto toe. Hij had al mountainbike handschoenen aan die goed vast zaten. Hij had de laatste tijd heel veel zaal sport gedaan maar dat hing hem nu echt de keel uit. Hij had er genoeg van. Hij had behoefte aan frisse lucht. Hij had al zo lang niemand meer uit zijn oude leven gezien. Het leven voordat hij op Monica High was gekomen. Hij had nog steeds de fel rode band om zijn bovenarm gebonden ookal waren sommige mensen er al mee gestopt. Hij vond het oké dat zij er mee stopten maar hijzelf deed dat niet. Hij had ondertussen zijn gifgroene mountainbike van de achterkant van de Porche gehaald en knipte de auto dicht. Hij rekte zich eens uit en deed een paar rek en strek oefeningen. Hij stak de autosleutels in zijn broekzak en stapte op zijn mountainbike en croste richting de bergen. Op de achtergrond in zijn hoofd speelde een foto en een jongen specifiek. Een jongen die zijn beste vriend was geweest. Hij had hem al heel lang niet gezien maar kende zijn naam nog precies. Joël. Wat zou er van hem geworden zijn? Hij staarde de weg af en keek of er niets was wat zijn weg blokkeerde. In de verte zag hij een andere biker en fietste ernaartoe. Toen werden de bruinen haren en de chocoladekleurige ogen zichtbaar. Hij remde. Hij kende hem. Het was Joël.

Joël had uiteindelijk halt gehouden op een prachtige plek waar hij een prachtig uitzicht had. Rustig stapte hij van zijn fiets af en zette die tegen een rots en legde zijn rugzak ook bij zijn fiets. Vervolgens keek hij over heel Santa Monica uit en glimlachte even. Het was hier werkelijk prachtig, deze plek zou hij vast en zeker aan Alice laten zien. En hier zou hij waarschijnlijk ook veel gaan zitten voor zijn tekeningen. Kort richtte hij zijn blik op de zwartrode mountainbike iets wat hij zelf had gekocht toen hij hier was aangekomen. Uiteindelijk had hij hier ook uiteindelijk werk gevonden in een of andere winkel en daarmee zou hij binnenkort een auto met gaan kopen want dat had hij hier ook wel nodig vond hij. Dan zou het hoogstwaarschijnlijk misschien een Mini Cooper worden of een Aston Martin Vanquish die laatste zou hem misschien wel wat meer gaan kosten maar hij had het er wel voor over. Uiteindelijk keek hij achterom en zag iets verder van hem een jongen staan. Kort fronste hij. Dit was echt wel eng eigenlijk. Dat was Ian. Dit was eng, hij dacht net aan die dude en nu stond hij hier. Onwetend wat te doen stak hij zijn hand op naar de jongen en glimlachtte even. Uiteindelijk besloot hij weer naar zijn fiets toe te lopen en hong zijn rugzak waar zijn drinken en teken gerei in zat weer op zijn rug. Joël fietste naar Ian toe en remde voor hem. Dit was echt te lang geleden. Iets wat ongelovig keek hij hem aan. Zou hij dromen ofzo?

Langzaam begon het tot hem door te dringen. Het was echt Joël. Hij had een rugzak op en zat op een zwartrode mountainbike. Hijzelf Zat op een zwart oranje mountainbike. Hij zag dat Joël ongelovig keek en zich afvroeg of dit ook echt was. Zou zijn stem ook zijn veranderd? Om zeker te weten of het Joël was stak hij aarzelend zijn vuist naar voren. Voor een box. 'Joël, ben jij het?' vroeg hij aarzelend. Hij wist het niet zeker maar hij had wel een goed voorgevoel. Joël was eigenlijk weinig veranderd. Hij zag er alleen ouder uit. Hij wist nog wel hoe ze vroeger met elkaar omgingen. Ouderejaars het leven zuur maken. Veel kattenkwaad en vaak thuis op de boerderij bij hem. En zo nu en dan ook naar het huis van Joël toe. Het was eigenlijk best wel eng om hem nu hier te zien. Hij had namelijk aan hem gedacht en dan plots bim bam badeboem was hij hier voor zijn neus terecht gekomen. Hij hoorde de wind waaien en merkte ook dat het frisser begon te worden. Hij wilde eigenlijk verder fietsen om warm te blijven. Hij had niet zo veel zin om morgen ziek te zijn. Het zou hem weer gebeuren dat hij ziek was.

Ian stak zijn vuist naar voren. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'The one and only.' Reageerde hij op zijn vraag en gaf hem dan een simpele stoot op zijn vuist, de box dus. Dus het was echt, geen hallucinatie. Helemaal echt. Kort grijnsde hij even. 'Lange tijd niet meer gezien.' Al lag dit aan hem. Want de laatste jaren in Marseille was hij niet meer buiten gekomen had hij alle contact verbroken met zijn vrienden en was hij gewoon alleen maar opzichzelf geweest. De dagen dat hij niet bij Alice was had hij daarvoor altijd bij Ian thuis doorgebracht, en een paar keer Ian ook bij hem maar dat had hij na de derde keer helemaal afgeschaft omdat bij zijn thuis helemaal niets was. Zijn ouders liepen toch altijd te zagen over dat hij niemand mocht binnen brengen, dus daarom was het na de derde keek ook gestopt. Dan was hij alleen nog naar hem gegaan als hij niet naar Alice ging. Rustig keek hij hem aan, zometeen zou hij echter toch wel verder gaan met fietsen. Dat was beter voor zijn knie, hij moest er weer veel mee bewegen om deze weer terug even krachtig te maken als ze was zodat hij weer goed zou kunnen dunken en gewoon weer zou kunnen basketten want dat mocht hij nu voor een week niet doen. En voor hem was dit echter hel. Maar nu kon hij bij Alice zijn, eindelijk weer. 'Dus, hoe gaat het nu met je?' Vroeg hij vriendelijk aan hem en keek even naar een naderende biker die hen gewoon voorbij reed en vervolgens zich op de rotsen waagde.

Toen zijn box werd beantwoord wist hij het zeker. Het was Joël. Geen twijfel mogelijk. Hij keek eerst ietswat schaapachtig naar Joël. En toen brak er een haast kinderlijke grijns door op zijn gezicht. 'The one and only' hoorde hij de vertrouwde stem zeggen. Het had hem eigenlijk niet moeten verbazen maar toch gebeurde het. Hij zag zijn oude vriend weer. Toen vroeg Joël hoe het met hem ging. Hij haalde zijn schouders op. 'Het kan altijd beter Joël. Maar nu ik jou weer zie gaat het weer veel beter met me. Ik heb je al zo lang niet gezien. Misschien dat we onder het biken verder kunnen praten?' zei hij grijnzend. Het was wel leuk om weer bij elkaar te zijn. Nu konden ze misschien over iets anders gaan praten dat astronaut of politieman worden. Het was wel leuk dat het zo was gegaan. Dat ze elkaar nu weer troffen. Bijna 6 jaar nadat ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Hij stapte op zijn fiets en keek even naar Joël. Zou Joël ook verder gaan met fietsen? Hij glimlachte naar hem. Hij zette een voet op de pedaal op te gaan fietsen en wachtte even. Hij zuchtte en begon toen te trappen. Hij begon het nu echt koud te krijgen dus moest hij maar gaan fietsen. Hij had geen zin om nog te wachtten dus croste hij verder. Hij had zelf alleen een grote fles water meegenomen in de bergen dus zou het maar even duren voordat het op was dat water. Hij was wakkerder als anders en lette goed op. Hij sprong over kuilen heen en trapte verder. De modder spatte op tegen zijn benen maar hij negeerde dat.

Joël knikte rustig en toen Ian weer vertrok ging hij achter hem aan. Meteen zat hij achter hem aan en keek alleen naar Ian's rug die hij al snel zou zien verdwijnen. Er zat een kuil aa te komen en daar sprong hij met een lichte moeite overheen, toen hij weer op de grond landde beet hij even op zijn tanden om de pijn van zijn knie te laten verdwijnen. Meteen reed hij vlak naast de jongen. 'Het is inderdaad veel te lang geleden mijn vriend. Maar ja, veel kunnen we daar niet meer aan veranderen. En hoezo het kan beter?' Vroeg hij kalm aan hem. Joêl moest uitwijken voor een tak die dwars over de weg lag en sprong daar simpel over, ditmaal deed zijn knie geen pijn meer. Stomme schot wonde ook, echt wreed irritant eigenlijk. Uiteindelijk was hij bij enkele rotsen die over elkaar lagen aangekomen. Even schatte hij de afstand in en de snelheid die hij vervolgens moest nemen om daar over te gaan, plus de kracht als hij zou neerkomen. Zijn knie zou het begeven. Uiteindelijk draaide hij af en nam een andere route die voor hem iets minder pijnlijker zou gaan verlopen. Kort schoot zijn blik naar enkele mensen die hem even raar aankeken, waarschijnlijk om het feit dat hij de makkelijke route nam. Hij wilde zijn been nog niet kwijt dus, daarom nam hij die route ook maar. Misschien dacht Ian daar anders over maar dat zou hij dan wel zien als ze boven waren en elkaar daar zagen. Even schoot zijn blik naar enkele jongens die stoer deden bij meisjes door de rotsen echter te gaan beklimmen. Sukkels ook, meisjes moest je met andere dingen imponeren. Al moest hij niemand meer imponeren, zijn hart behoorde Alice toe.

Hij spuugde op de grond en trapte harder door. De berg liep op. Het was zwaar fietsen en hij voelde het zweet in etappes van zijn rug af glijden. Hij was blij dat hij in de achterbak van zijn auto nog schone kleding had liggen. Niet dat hij een hekel aan zweet had ofzo maar gewoon dat plakken van kleding beviel hem niet. Joël fietste al vrij vlot naast hem. Hij zag het gezicht van zijn vriend even verrekken waarvan hij niet wist wat hij daarmee aanmoest. 'Joël, toen ik jou niet meer heb gesproken 6 jaar geleden is er veel veranderd. Ik heb sinds een tijd iemand ontmoet die ik leuk vind en die mij blijkbaar niet wil' hij slaakte een zucht en zijn gedachten waalden af naar Sarah. Het vreemde was dat hij ook Ruby in zijn gedachten zag. Hij lette even niet op en knalde toen hard door een kuil heen waardoor hij een salto maakte en met een hade klap de grond raakte. Hij kreunde en probeerde overeind te komen. Had hij weer, zag hij zijn oude jeugdvriend weer viel hij van zijn fiets af. Lekker slim ook om dat te doen. Hij had gewoon moeten opletten en hij probeerde weer overeind te komen. Weer kreunde hij. Hij trapte zijn moiuntainbike van zich af en kwam op zijn ellebogen overeind. Hij schoof naar achter toe en kwam tegen een steen aan te zitten. Misschien had Joël wel een E.H.B.O trommel in zijn rugzak. Zijn rug voelde pijnlijk aan. Hij was echt hard gevallen. Hij keek even of Joël het ook had gezien en betastte zijn rug toen. Niks gebroken. Misschien zwaar gekneusd.

Joël had nog net wat gehoord en daardoor was hij eigenlijk meteen terug gekeerd en al snel trof hij zijn vriend aan op de grond. In een vaart fietste hij op hem af, en vlak voor hem remde hij af en sprong van zijn fiets af wat een hele berg pijn en gevloek met zich meebracht. Voor even greep hij naar zijn eigen knie en mompelde wat tegen zichzelf. Vervolgens keek hij weer naar Ian en snoof even. 'Man weetje, er zal altijd wel iemand anders komen, en misschien moet je gewoon afachten met die meid.' Mompelde hij even als reactie op zijn eerste woorden maar bekeek hem dan serieus en snoof even. 'Kun je opstaan? En waar heb je pijn?' Twee basis vragen. Voor een kort moment keek hij zijn vriend aan, hij gokte op de rug van Ian, maar natuurlijk kon hij ook ergens anders pijn hebben. Een EHBO kit had hij niet in zijn rugzak steken, wat eigenlijk wel moest maar ja. Dan ging zijn rugzak kilo's wegen en daar had hij geen zin in. Uiteindelijk zette Joël zich neer op zijn achterwerk en keek even naar zijn eigen knie en schudde zijn hoofd. Op dit moment haatte hij de wonde zo hard, maar ja hij had ze opgelopen door zijn vriendin te helpen dus dat was iets goed. Plus Alice had ook wat opgelopen en dat vond hij erger dan zijn eigen knie. Maar nu was het Ian die even voorging op alles, want deze leek ergens heel veel last van te hebben door zijn val. Enkele mensen hadden hem zien vallen en keken hen nu aan alsof ze een paar apen waren in de dierentuin. Blijkbaar vond iedereen het wel leuk hier om gewoon op de feiten staan te kijken want ze deden niets om Ian ook maar te helpen.

Boze blikken wierp hij de mensen toe die bleven kijken en niks deden. Ze keken als een paar idioten naar hem en naar Joël. Hij had hier zo'n hekel aan. In het middelpunt van de elangstelling staan en dat ongewild. Niet dat hij er iets tegen had om een Gedicht voor te dragen aan iemand maar dit was toch iets wat te veel van het goede. Hij hoorde Joël vragen of hij kon opstaan en of hij pijn had. En zo ja, waar. Er speelde nu een grimmige uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik weet niet of ik kan opstaan maar pijn doet het zeker. Vooral op mijn rug' Hij kreunde weer. 'En wat is er in Godesnaam aan de hand met jou? Heb jij ook een wond?' hierbij staarde hij veelbetekend naar de knie van zijn vriend. Hij moest eens leren om zijn kop bij dingen te houden als hij bezig was met rijden. Met zijn auto had hij die problemen nooit. Hij kon wel van geluk spreken dat zijn hoofd niet was geraakt. Anders had hij weer helemaal de berg afgemoeten en had hij ergens in een klein hospitaal foto's moeten laten maken. Hij zat niet echt comfortabel op de grond. In de verte zag hij een bank staan met een picknic tafel. Hij zocht zijn waterfles en vond deze. De fles was nog koud dus deed hij deze op zijn rug. Hij gromde haart dierlijk. Zijn rug deed nu nog meer pijn dan daarstraks. Zou er een ruggewervel zijn verschoven? Hij hoopte oprecht van niet. Als dat zo was dan zat hij wel even op een stoel en kon hij voorlopig niet sportten. Iets waar hij helemaal geen zin in had. Hij probeerde op te staan maar viel als een jong veulen weer terug op zijn knie. De andere knie volgde en hij zat op zijn beiden knieën. Hij moest de lat nu niet hoog gaan leggen voor zichzelf. Misschien dat Joël nog had gefitnist in de tussenstijd. Dan kon hij hem misschien ondersteunen en naar die bank toe brengen. En Joël had ook een rijbewijs gehaald. Dan kon hij misschien de Porche naar boven rijden en hem naar beneden toe brengen en konden ze bij het meer gaan zitten daar.

Joël keek de jongen bezorgd aan en dacht na. Hij had niets bij voor hem te verzorgen ofzo. 'Dat vertel ik later wel.' De jongen dacht na en keek even rond. Iets verder van hem was een bankje. Hij moest hem naar daar brengen en dan iets zoeken om hem naar beneden te vervoeren. 'Dude, dit gaat misschien pijn doen maar je zult er even door moeten.' Joël zette zich naast hem neer en legde de arm van Ian over zijn schouder heen en stond dan op en keek kort rond naar de mensen. 'Niets beters te doen?' Riep hij kwaad naar hen toe en wandelde dan verder met Ian die kon steunen op hem. Hij zou hem wel kunnen dragen daar was hij zeker van. Plus, de dagen in de sportschool zouden nu hun werk kunnen leveren. Uiteindelijk was hij bij het bankje aangekomen en zette Ian daarop neer. 'Oke, nu moet jij nog beneden raken, enig idee hoe?' Vroeg hij droogjes aan hem toen hij naast Ian ging zitten en even kort rond keek. Zijn knie deed nog meer pijn dan het eigenlijk hoorde maar zolang Ian maar op de een of andere manier beneden raakt was het voor hem goed.

[Sorry, dooie post]

Hij kreunde weer toen Joël hem overeind hees. Hij liep mee op de schouder van zijn vriend en hoorde hem wat mompelen over dat vertel ik later wel en hij zat toen op de bank. Joël schoot uit zijn slof tegen de nog starende mensen en hij klopte hem op zijn schouder. Hij schudde zijn hoofd even. Het had niet veel nu om die mensen nu angst aan te jagen. Voor je het wist zat er zo'n messentrekker tussen. 'Oke, nu moet jij nog beneden raken, enig idee hoe?' Hij klopte op zijn zak. De sleutels hoorde je duidelijk. Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde er de glimmende autosleutels van zijn Porsche uit. 'Beantwoord dit je vraag soms dude?' zei hij grijnzend en gooide de sleutels naar Joël toe. Hij vertrouwde Joël zijn duurste bezit toe. Hij had nooit veel moeite genomen om kleding uit te zoeken maar dit was zijn grote speeltje. Hij had lang moeten sparen en kranten lopen maar het resultaat was er wel naar. Het was precies de auto die hij wilde hebben al vanaf klein kinds af aan. Hij had zelfs een schaal model gehad toen. Maar het echte werk stond daar beneden geparkeerd. Zijn fiets had hij zeker helemaal in de prak gereden en hij was blij dat het zijn auto niet was. Hij had het maar niks gevonden om door weer en wind kranten te lopen. En andere job's die hij moest invullen bij zijn ouder voor een paar armzalige dollars. Die dollars bij elkaar hadden wel mooi die auto betaal maar toch. Hopelijk kon Joël auto rijden...

Al gauw zag hij sleutels voor zijn neus bungelen en grijnsde even. Kalm ving hij ze op en knikte. 'Ik zorg ervoor dat ie heel blijft.' Zei hij met een grijnsje tegen hem. Kort keek hij rond en zag dat iedereen was vertrokken. 'Blijf maar zitten.' Grijnsde hij droog tegen hem en draaide zich om. Vervolgens liep hij dan naar zijn fiet en stapte weer op. Dan vertrok de jongen en daalde meteen af. Kort legde hij zijn hand op zijn knie maar ging toch al gauw weer verder met de afdaling. Beneden aangekomen zette hij zijn fiets neer bij een meer en legde die vast tegen een boom en keek dan even rond. Toen hij de Porshe zag staan liep hij er met een grimas naar toe en vervolgens opende hij het portier al ook en stapte in. Man, die wagen had vast fortuinen gekost. Rijden kon hij wel, daar moest niemand schrik voor hebben. Toen hij de motor startte klonk er een hevig gebrom van en meteen drukte hij kort op het gaspedaal nadat hij hem in achteruit had gezet. Kort keek hij achterzich en zag niemand lopen dus maakte hij een scherpe bocht achteruit en reed dan de berg op, over het pad waar de jeeps meestal over gingen. Hij wist waar hij eraf moest, dat kwam door de plaats die aangegeven was. Rustig draaide hij af en reed met de wagen zover mogelijk naar Ian toe en daar trapte hij op de rem en legde de motor meteen stil en stapte uit. 'That's on heck of a ride.' Grijnsde hij vrolijk naar hem toe en wandelde tot vlak voor hem en stak zijn hand uit zodat hij deze kon pakken en zich optrekken om vervolgens naar de auto heen te gaan.

Hij grimaste van de pijn toen Joël beloofde dat zijn Porsche heel zou blijven. Dat was z’n graaien ook want zijn auto was alles voor hem. Op Sarah na dan. Hij zag Joël beneden blijven staan en aar zijn auto kijken. Misschien was Joël verbaasd dat hij zo’n auto kon betalen. Hij zag Joël instappen en hij hoorde gelijk de motor van zijn Porsche grommen. Hij vond het zelfs na zo’n lange tijd nog steeds een geweldig geluid. Hij had zijn Porsche vanaf zijn zeventiende en was er toen al blij mee geweest. Als een klein gillend kind had hij door de showroom gelopen en gekeken naar elke Porsche maar degene die hij wou stond al naar hem te kijken. Zo had het althans geleken. Na een tijdje stond de Porsche voor zijn neus en hij grijnsde. Hij pakte de hand van Joël vast en ging op de bijrijdersstoel zitten. ‘Je moet de auto nu draaien zodat we naar beneden kunnen gaan’ Hij gunde Joël het wel dat hij in de Porsche reed. De eerste keer was ook een gigantische kick voor hem geweest. En misschien als Joël nog steeds dezelfde was zou hij vragen of hij de Porsche misschien een aantal keren kon lenen. Hij zakte maar niet onderuit op de lederen stoel want als hij dat zou doen zou zijn rug weer pijn gaan doen. Iets waar hij absoluut geen zin in had. Het was iets dat nog steeds maakte dat het klikte tussen hem en Joël. Joël nog steeds dezelfde persoon. Hijzelf was misschien wel veranderd maar lachen en kattenkwaad uithalen zou nooit veranderen tussen hen. Hij kon bijna wel raden dat Joël niet voor zichzelf naar de sportschool was gegaan. Er was een meid in het spel. Zou het Alice zijn naar wie hij altijd had staan kijken als kleiner kind? Als hij Joël dan aanstootte en wees naar Alice werd Joël altijd onherroepelijk rood. Hijzelf vond het leuk om Joël te plagen. Dan grijnsde hij altijd vals naar Joël en liep dan naar Alice toe om een praatje te maken. Altijd had hij geprobeert om ze aan elkaar te koppelen. Maar dat was tot nochtoe niet gelukt. Nu wel?

Joël knikte naar hem en zette zich weer in de wagen en startte de motor al snel weer. Hij wist nu hoe hij moest rijden met de auto, ditmaal zou hij wel iets tragers gaan omdat anders Ian te veel pijn zou hebben waarschijnlijk. Rustig reed hij iets achter uit en draaide dan ook meteen. Ergens was hij blij dat hij nog steeds kon rijden met de auto, want het was best al lang geleden. Uiteindelijk trapte hij weer op het gaspedaal en de auto schoot vooruit en na een paar minuten waren ze dan ook beneden aangekomen en zette hij de wagen op dezelfde plaats als waar hij hem gevonden had. 'Oké, nu zijn we hier. Hier nog blijven, of heeft meneer verzorging nodig?' Vroeg hij met een grijnsje aan haar en kruiste zijn armen nadat hij de handrem had opgezet. Even schoot Alice aan hem voorbij, Alice kende Ian ook. Die twee hadden vroeger vaak met elkaar gepraat, nadat Ian altijd tegen hem was begonnen over haar. Kort schudde hij zijn hoofd en zijn grijns vergrootte ook even. Ja, hij en Ian hadden veel meegemaakt, kattenkwaad uitgestoken, veel gelachen en veel te veel problemen gemaakt met andere mensen. Ja, dat was vroeger. Maar nu was het tja, niet meer vroeger. Hoewel ze nog kattenkwaad konden uithalen, alleen moesten ze ditmaal de gevolgen er zelf van dragen. Alhoewel hij dit al altijd had moeten doen omwille van zijn thuis situatie wisten zijn ouders niet van wat hij toen allemaal uitstook want dan had hij nog meer te verduren gekregen van zijn vader. Joël kreeg al snel door dat hij weer teveel aan het verleden dacht, meteen keek hij Ian weer aan en wachtte even af.

Hij mummelde wat en deed het portier van de auto open. Hij schudde zijn hoofd om het leeg te krijgen wat niet echt lukte. Hij rommelde wat op de achterbank en viste toen een lange stok tevoorschijn. Waarom had hij die ookweer in de auto liggen? Hij wist het helemaal niet meer Hij rommelde nu in het handschoenenkastje en haalde daar een Zwitsers Zakmes uit tevoorschijn. Hij begon zo goed en zo kwaad als het ging op de stok te zagen. Hij had de stok eindelijk door gezaagd en plantte de punt die hij eraan had gesneden in de drassige ondergrond. Hij liep met moeite naar het bankje aan het water en zakte zuchtend neer. Hij leek wel een opa zo. Hij staarde over het water heen en de jeugdherinneringen overspoelden hem weer. Het was geweldig geweest zijn jeugd met Joël. Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en keek naar hoe het water golfde. Er streek een vogel uit de lucht neer op het water waarvan hij zich de naam niet kon herinneren. Vroeger had hij vaak naar vogels gekeken en ze in de gaten gehouden. Nu was het wel anders. Hij hield meiden in de gaten. Dat waren pas leuke vogels. Chicks om precies te zijn. Hij grimaste toen hij er weer aan terug dacht. Konden ze nu maar weer iets van kattenkwaad uithalen. Toen kreeg hij een ingeving. Zo had hij Sarah immers ook ontmoet. 'Joël? Ik daag je uit. Ik wil met jou een wedstrijd Whisky gieten houden. Ik zorg voor de Whisky als jij voor de glazen zorgt.' zei hij grijnzend. Hij wist nu al dat het helemaal fout zou gaan en als ze 3 flessen op zouden hebben helemaal lam waren en alleen maar wartaal zouden uitslaan. En de volgende dag zouden ze een kater hebben. En geen kleine ook! Het idee sprak hem wel aan waardoor hij zijn rug even vergat. Misschien was het wel de shock geweest toen hij viel dat het extra pijn deed. Maar de drank zou alles wel verzachten.

[Rot post T.T ]

Ian stapte uit en hij volgde ook en deed de wagen dan ook weer op slot. Toen Ian al blijkbaar ergens op een bank zat keek hij even rond en wandelde dan ook naar het bankje toe. Een felle steek van pijn zorgde er echter voor dat hij al sneller zat dan hij eigenlijk gepland had. Kort legde hij zijn hand op zijn knie en voelde het verband nog om zijn knie heen zitten en snoof even. Opeens hoorde hij hem wat zeggen. Whisky binnen kappen? Hij had al erg lang niet meer gedronken en dat had zijn redenen eigenlijk wel gehad. Maar misschien één keer. Wat maakte het ook uit? Hij had twee dingen te vieren, hij had Alice weer terug, en hij had Ian ook weer terug als zijn vriend. 'Ik neem de uitdaging met plezier aan.' Zei hij met een grijns. Hoe moest hij aan glazen geraken hier? Of gingen ze nog ergens anders heen? Want openbaar drinken was eigenlijk wel verboden hier? Plus hoe moesten ze als ze helemaal dronken waren dan naar huis? Hij ging echt niet rijden met die wagen als hij helemaal lam lag van het drinken. Eveneens als Ian. 'En waar gaan we dat wedstrijdje houden? Want we moeten natuurlijk ook nog terug naar onze slaapkamers geraken aangezien ik hier niet voor zwerver wil gaan spelen.' Zei hij droogjes tegen Ian en streek door zijn haren. Kort schoot zijn blik naar enkele mensen die hen even aankeken toen ze voorbij kwamen. Toen kwam het in zijn hoofd dat zijn fiets ook nog tegen de boom die niet al te ver van hun was stond. Die moest hij ook nog bij school krijgen.

Hij grijnsde droog. Juist ja. ‘Hoe we aan drinken komen? Gewoon halen in de supermarkt! En glazen. Die staan denk ik nog wel ergens in mijn auto van Halloween. Ze zijn wel schoon hoor!’ voegde hij er lachend aan toe. Hij had tijdens de Halloween hier op Monica glazen uit de bar meegenomen. Had hij nou nog flessen in de kofferbak zitten of waren die opgegaan op het Flatroof? Hij wist het niet zeker meer en grijnsde toen Joël door zijn haren heen woelde. Hij schoof dichter naar hem toe en sloot zijn arm om zijn nek en woelde toen zijn haren door elkaar heen. Hij ging nog even door en grijnsde toen hij Joël weer losliet. Ze leken wel een stel zo samen. Hij grinnikte en onderdrukte een kreun toen hij weer normaal ging zitten. Zijn rug liet het niet toe. Hoe had hij toch tegen die boom op kunnen knallen? En hij grijnsde nog breder toen Joël zei dat hij de uitdaging aannam. Hij wist het nu zeker dat er nog een fles Whisky in zijn kofferbak lag. ‘Waar we de wedstrijd houden? Is het Flatroof een idee? Daar zit je ook goed uit de wind en daar heb je een mooi uitzicht. Of zullen we in jou kamer?’ hij wou wel zien of er nog iets van vroeger in Joël’s kamer hing. Misschien een grote paardenfoto? Of misschien wel iets heel anders. Zijn gedachten bleven even hangen bij paarden. Vroeger hadden ze thuis paarden gehad… even mijmerde hij bij het idee dat hij weer kon gaan paardrijden. De wind in je haren voelen en het paard voor je laten voelen werken. Het was altijd fijn geweest in de stallen. Hij had daar ook wel eens geslapen met Joël. Het gebries van de paarden bracht hem altijd in slaap en daar werd hij rustig van. Misschien was hier ook wel ergens een manege in de buurt. De gedachte alleen al maakte hem vrolijk. Hij vond gitzwarte en roestbruine paarden altijd helemaal geweldig. En dan geen aftekeningen. Dat waren voor hem echt paarden die hem aanspraken. Maar hij had al 8 paardenkrachten in zijn Porsche zitten. Hij schudde zijn hoofd. De laatste paar uren waren zijn gedachten vaker afgedwaald naar zijn Jeugd dan hij in de afgelopen 6 jaar had gehad. Hij voelde opeens de warmte van de zon op zijn huid. Hij deed zijn hoofd achterover om meer zon te vangen. Zijn zonnebril lag nog in de Porsche maar hij wou nu wel weer eens zo zon vangen. Hij negeerde de mensen die steeds om hem heen aan het zoemen waren en nam nu wat rust. Hij was samen met zijn Jeugdvriend. Wat kon hij zichzelf nou nog meer wensen behalve Sarah? Hij had werkelijk geen flauw idee wat nog belangrijker kon zijn voor hem. Dit was een regelrecht cadeau uit de hemel, Ookal geloofde hij er echt niet in.

'Dan zal ik wel even langs de supermarkt rijden om de flessen te halen. En ik hoop voor jou dat ze proper zijn.' Zei hij met een grijns tegen hem en streek zijn haren weer goed en keek hem lichtjes gepikeerd aan. 'Niet doen joh.' Mompelde hij en even snoof hij geïrriteerd. Vervolgens dacht hij na. Het flat roof of zijn kamer. Hij bezag het als zijn kamer omdat zijn kamergenote verdwenen was. Daarom had hij die kamer ook een eigen touch gegegeven, aan de muren hingen verschijdene tekeningen, ook had hij er wat posters van enkele bands die hij goed vond gehongen. 'Mijn kamer is een dikke puinhoop, dus laten we het flat roof maar nemen.' Grijnsde hij even. Even keek hij naar de mensen die hen voorbij liepen, sommige lachend, andere vertoonde geen enkele emotie. Ergens vond hij die mensen raar. Want iedereen had toch wel emoties dus waarom toonde mensen deze dan niet. Wouden ze zich niet zwak opstellen ofzo? Joël liet het maar vallen en plooide zijn been even waardoor de pijn die in zijn knie bleef uiteindelijk toch weer was verdwenen. 'Maar zeg eens, die Sarah. Wie is ze en wat in godsnaam heb je gedaan dat ze niets wil beginnen met jouw?' Joël was altijd al behulpzaam geweest naar andere toe en ook naar Ian. Al was dat naar hem toch iets meer toe als naar andere mensen die hij kende. Maar dat was normaal. Ian was een jeugdvriend, en hem kende hij ook veel beter. Al wist Ian een groot deel niet over hem, net zoals Alice tot gisteren dan. Maar dat kwam door zijn karakter dat heel gesloten was.

Hij moest moeite doen om het niet uit te proestten. Hij had Joël ook niet anders gekend dan als een sloddervos. De onderbroeken hingen nog net niet aan de lampen en de vloer was nog net geen verticale kledingkast. Hijzelf was niet veel anders. De kamer waar hij nu op zat daar kwam eigenlijk ook niemand meer. Hij keek naar Joël met zijn door de war zittende haar nu. Hij onderdrukte een stuiplach die hij echt niet kon gebruiken op dit moment. Op een gegeven moment liet Joël de naam Sarah vallen. Al zijn haren gingen overeind staan. Behalve die op zijn hoofd. Toen hoorde hij pas wat Joël had gezegd. 'Maar zeg eens, die Sarah. Wie is ze en wat in godsnaam heb je gedaan dat ze niets wil beginnen met jouw?' Hij liep iets rood aan en schudde toen zijn hoofd. Ookal kende hij Joël al lang dit was toch... raar. Hij besloot uiteindelijk om die vragende puppy eyes blik te ontwijken maar wat hij echt dacht. 'Ik zat eerst bij haar op de kamer. Ik heb haar met Halloween ontmoet. En zoals je weet ben ik geen casanova zoals sommige anderen hier' hij slaakte een zucht. Nee, dat was hij echt niet. 'Ik heb eigenlijk geen idee waarom ze me niet wil. Misschien heeft ze al iemand of ben ik gewoon een idioot' hij liet zijn gedachten nu niet afdwalen naar haar gezicht met haar chocoladekleurige ogen. Nee, daar mocht hij even niet aan denken. Nu was het tijd voor revanche. 'En hoe zit het met jou en Alice?' zei hij terloops en hield Joël in de gaten of hij niet rood zou worden zoals hij net had gedaan. Hijzelf werd bijna nooit rood dus dit was echt een grote uitzondering. Een hele grote.

Ian begon met zijn uitleg en Joël dacht na. Een grijns kon hij niet onderdrukken toen zijn vriend rood aanliep door zijn vraag. Dat was raar, want hij had hem nog niet vaak rood gezien eigenlijk. 'Je hebt gezegd dat je gevoelens hebt voor haar, tegen haar hé? Misschien moet je gewoon even wachten en dan zien wat er gebeuren gaat.' Opeens bracht hij Alice te boven. Zijn grijns werd groter. Alice, een droomvriendin. 'Wel, Alice en ik, we zijn een koppel. Nadat jij was verdwenen ofzo zijn we wat begonnen, dan moest zij vertrekken voor iets. En tja nu hebben we elkaar weer terug gevonden.' Zei hij met een trotse glimlach in zijn ogen. Als hij over Alice praatte verscheen er altijd een glans in zijn ogen. Deze was nu ook weer aanwezig. Kort keek hij naar de lucht. Hij had et getroffen met haar dat wist hij wel. Maar al zijn vrienden van vroeger wisten dat hij al jaren lang smoor op haar was. En Ian hier had hem daar altijd mij liggen pesten wat hij eigenlijk zo hard niet leuk vond. Joël keek Ian weer aan en wreef even door zijn eigen haren. Jaja, nu ging zijn leven weer goed. Hij had Alice weer, en nu ook Ian nog. Maar alleen zijn knie was momenteel een dieptepunt maar tja, een minpunt kon hij wel hebben de rest was allemaal goed voor hem. Heel goed zelfs. Binnenkort zou hij wel een nieuwe kamer gaan aanvragen, Zélie was er toch nooit en dan kon hij alle ruimte gebruiken die hij nodig had. Want, hij had veel ruimte nodig. Soms wel iets te veel voor al zijn tekeningen dan toch en zijn posters. Hij was al iets minder slordig, maar toch was hij wat erger geworden ook want nu liet hij in plaats van kleren zijn tekeningen slingeren.

Zijn mond viel wagenwijd open toen Joël zei dat hij eindelijk een koppel was met Alice. 'Ik wist het!' schreeuwde hij blij. Het was in feite een goed en leuk stel wat moeilijk uit elkaar te drijven zal worden. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd weer. Hij zag de pretlichtjes in de ogen van zijn vriend en kon het niet negeren. Hij grinnikte hardop. Tsja, dan had hij maar niet weg moeten gaan. Toen wees hij naar zijn knie. 'En vertel ome Ian maar wat er met je knietje is gebeurt' zei hij op dezelfde toon als hij vroeger had gedaan als hij Joël pestte met Alice. Zo'n zoet stemmetje waarvan je haren overeind gingen staan en waar je nachtmerries van kreeg. Zou Joël nog op zoek zijn naar een kamer? Hij had vandaag voor zichzelf de beslissing gemaakt om bij Sarah en Wyatt van de kamer af te gaan. 'Als je nog een kamer zoekt kunnen wij misschien samen op de kamer?' vroeg hij met een brede grijns. Als hij met Joël op de kamer zou gaan dan zou de kamer helemaal vol komen te hangen met band's en misschien wel een leuk huisdier voor op de kamer. Een wurg slang of een ander beest. Hij glimlachte en dacht aan katten. Hm, die kon hij natuurlijk niet houden hier op Monica maar toch. Het was toch een van zijn favoriete dieren om mee om te gaan op paarden na. Hij keek weer naar het meer. Door even te gaan fietsen had hij zijn oude Jeugdvriend weer terug gevonden. Hoe raar kon het leven lopen?

Joël grijnsde even naar Ian. Mooi zo, dus Ian was blij dat hij wat met haar had. Vroeger had Joël stiekem gedacht dat zijn vriend ook een oogje had op Alice en dat had hem stiekem altijd wel jaloers gemaakt, maar hij wist niet eens of het wel waar was geweest al zou hij het niet gaan vragen. Zo'n sukkel was hij nu ook weer niet. De vraag over zijn knie liet hij maar even voor zich. 'Weetje, dat zou een goed idee zijn, het eerste wat ik straks doe is een nieuwe kamer aanvragen.' Zei hij met een grijnsje tegen zijn vriend. Dan boog hij naar beneden en stak hij zijn handen uit naar zijn broekspijp en stroopte deze voorzichtig op zodat het verband niet zou loslaten. Uiteindelijk lag zijn knie bloot en keek hij even naar Ian. 'Raad maar wat er gebeurt is.' Zei hij met een kleine glimlach tegen hem. Waarschijnlijk zou hij het toch nooit raden. Wie zou er nu ook denken van een vriend dat hij was beschoten geweest omdat hij zijn lief wou redden van de dood? Ian niet, daar was hij al zeker van. 'Wel? Wat denkj e dat er gebeurd is, een tip geef ik je, het heeft niets met sport te maken.' Zei hij tegen de jongen en keek dan even rond naar een of andere gozer wiens oog blijkbaar was gevallen op zijn knie. Deze keek meteen weg, toen hij door had dat Joël naar hem keek. Dan ging zijn blik weer terug naar Ian en wachtte rustig af op wat deze zou gaan zeggen. Wat zou zijn voorgevoel zijn over wat er gebeurt was met zijn knie? Ach, dat werd gewoon kijken naar wat hij zei.

Hij glimlachte eventjes. Het had dus niks met Sport te maken. Juist ja. Aangereden? Gevallen of gewoon verzwikt? Hij kon het niet weten echt niet. Hij rommelde weer wat in zijn portemonnee en vond de oude sleutels van zijn kamer van Sarah en Wyatt. Hij draaide die om en nog een keer om. 'Even een waarschuwing. Ik wil geen vieze meiden platen op de deur hebben hangen' zei hij streng waarna hij zijn vinger opstak en weer in lachen uit barstte. Hij kon het niet laten. Vroeger had hij ook heel vaak de slappe lach gehad om niks. Het leek wel een enge ziekte waarmee hij besmet raakte als Joël in de buurt was. Altijd lachen. Hij keek nog eens naar de knie van Joël. Hij kon er zijn vinger niet op leggen. Had Joël soms weer rare dingen uitgehaald toen hij weg was? Alice had hem nooit geïnteresseerd. Ze was een aardige meid, daar niet van hoor maar hij voelde niks bij haar. Hij wist niet of ze vroeger nou wel of niet gezoend hadden maar zeker weten deed hij het niet. De laatste keer dat hij haar had gezien was ook heel lang geleden. Misschien zou hij haar nog wel eens zien als hij en Joël op een kamer zouden zitten. Film huren en dan popcorn erbij en allemaal andere dingen. Coca Cola bijvoorbeeld en XXL zakken chips. En het liefs horror films. Ja, hij was er nog steeds gek van. Hij tekende nu nog monsters die hij zich vroeger had ingebeeld en haalde toen een agenda uit zijn jaszak. Hij deed hem open op een pagina waar een draak stond die gif spuwde en schoof hem onder Joël's neus.

Oke, dat was de droogste opmerking ooit. Kort sloeg hij hem tegen zijn achter hoofd en lachte dan mee met hem. Tja, lachen om stomme grappen was iets voor hen. Uiteindelijk was hij wel uitgelachen. 'Dude, je weet dar ik zo niet ben.' Kort streek hij door zijn haren en kraakte zijn nek even. 'Maar goed, ik vertel je wel wat er gebeurd is. Laten we maar stellen dat ik een kogel in mijn knie heb gekregen.' Zei hij tegen hem en haalde zijn schouders even op. Uiteindelijk keek hij even naar de lucht en snoof even. Een kogel opvangen voor iemand was voor hem veel, er waren slechts twee mensen waar hij dit nu nog voor zou doen. Alice en Ian, meer niet. Wel vroeg hij zich af wanneer ze weer zouden vertrekken. Niet omdat hij het hier beu was. Maar als hij een wedstrijd had aangegaan met iemand had hij deze liever zo snel mogelijk achter de rug. Kort keek hij op zijn mobiel hoe laat het was. Iets van een vier uur ongeveer. Joël keek weer naar Ian en wachtte zijn reactie op wat hij verteld had aan hem af en stak zijn handen even in zijn broekzakken. 'Oh ja, binnenkort ga ik een tattoo laten zetten.' Zei hij met een grijns tegen hem. Zijn eigen ontwerp zou hij laten zetten. Maar dan zou hij ook wel naar een tattooshop gaan die echt wel goed was. Oftewel ging hij naar Miami, oftewel naar La. Daar had men de twee beste shops van de wereld. Het werk dat ze daar leverde was goed volgens enkele mensen die hij hier al had zien rondlopen met tattoage's dus dat zat wel goed.