Vamos a la playa..

Een zucht van opluchting ontsnapte tussen haar tanden door toen hij, na een korte stilte twijfelen, haar handen vastnam en dichter naar haar toeliep. De vraag die hij haar stelde, liet haar even lachen, waarna ze deed of ze nadacht over de vraag. Ze glimlachte even en knikte traag, waarna ze hem met een vrij uitdagende blik aankeek. Ze vroeg zich af waar hij aan dacht, wat er zich in dat mooie hoofd van hem afspeelde, wat hij overwoog. Toen ze zijn volgende vraag echter hoorde, begreep ze niet waar die vandaan kwam en snapte ze de link seks-school niet echt. Een kleine frons verscheen op haar voorhoofd, maar vervaagde al snel toen ze zijn vraag beantwoorde. "Lander ging naar Pacific, dus ging ik naar Monica High.", was haar, voor haar duidelijke en korte antwoord. De volgende moment voelde ze een kus op haar lippen, een kus die haar gedachten over zijn plotse verandering van onderwerp deden verdwijnen; hij zal wel weten waar hij mee bezig was. Toen hij begon over dat hij haar mee wilde nemen naar een juwelier, wilde ze haar hoofd traag schudden, want zo vroeg al.? Het leek net of hij haar wilde omkopen ofzo, om één of andere reden. Of wilde hij het gewoon doen uit teken van zijn..blijdschap..dat hij haar hàd? Had als in hebben, bezitten, beschouwen als iemand van jou? Maar welke vrouw wilde nu geen juweeltje? Wat zijn bedoeling ook was, ze ging erop in, het zou ook gewoon raar zijn moest ze weigeren, toch? Het enige wat ze wilde was dat ze niet overspoeld werd door cadeautjes, omdat ze dan het gevoel zou krijgen dat hij dingen wilde goedmaken, dingen wilde goedkopen. "Is goed," sprak ze eerst, waarna ze dacht aan de kleren die ze aan had en die daarnet nog enorm nat waren geweest, maar nu droger werden, waardoor ze wat klammig waren en ze zich hiermee niet graag naar een juwelier begaf, maar aangezien Lyron er ook zo uitzag, vond ze het.. Wel.. niet zo héél erg meer.

Lyron was niet de enige player hier, al was zij tegenover Lyron wel een groentje geweest, en was zij er definitief mee opgehouden. In haar leven had ze 3 relaties gehad en een hoopje verhoudingen. Andreo was de eerste; hij was lief, grappig en dolverliefd op haar geweest, bovendien was hij even oud als haar en kon hij zoenen als de beste. Het enige probleem was de ze hem al snel beu raakte en hierdoor zich wat afstandelijker ging gedragen, waardoor ze het beter vonden om uit elkaar te gaan. Darwen, degene die ze ontmoet had via Lander en best wel oké was, die haar gaf wat ze wilde, maar omdat ze alles zo gemakkelijk vond, had ze er een einde aangemaakt. En Kenneth, die kennen we dan weer allemaal. De andere jongens die er tussen zaten, waarmee ze een nachtje naar huis was gegaan en waar ze zelf 's morgens vroeg was vertrokken, hadden allemaal hetzelfde profiel; zo knap dat ze bezet waren, wat voor beide partijen dan een uitdaging bleek. Dit echter, baarde haar wat zorgen. Lyron zou sowieso de verleiding niet kunnen weerstaan, maar betekende dat dan meteen dat ze er een einde aan moest maken? Of was hij haar dan al gewoon beu gezien? Deze gedachten leidden haar tot het feit dat ze allebei moeite zouden moeten doen om deze relatie te behouden; hij om niet te veel te verleiden, en zij om vergevingsgezind te zijn. Ze keek hem, omdat haar blik een tijdje op oneindig had gestaan, weer aan en drukte een kus vlak naast zijn mond, waarna ze zijn ene hand losliet en voorzichtig verderliep, traag, in afwachting of hij zou volgen. "Waarom eigenlijk? Wat is de reden van het bezoekje aan de juwelier? Wat is de aangelegenheid? ", vroeg ze hem dan terwijl ze naar hem omkeek en een glimlach op haar gezicht toverde.

[ik heb dat ook, maar je moet helemaal geen lange post terugschrijven ofzo he! Ik kan er bijna altijd wat mee;]

Emilie gaf antwoord op zijn vraag over Pacific, waarop ze antwoordde dat ze naar deze school was gegaan omdat Lander naar de andere zou gaan. Zou ze buiten hem nog enige connecties hebben? Lyron zat in voorlopig in ieder geval veilig, omdat Lander nog niet wist hoe hij er uit zag. Hij onderbrak zijn eigen gedachtes nogal abrupt toen hij nogmaals besefte dat hij nu al een heel plannetje uit aan het stippelen was voor het vreemdgaan, iets wat niet bepaald een goede daad was. Vreemdgaan was een slecht iets, en zelfs al zou het hem overkomen dan zou hij in de put moeten zitten omdat hij zich bij Emilie moest houden of hij zou vreselijk dronken moeten zijn. Maar aangezien de jongen veel dronk maar nooit helemaal dronken werd leek dit laatste hem onwaarschijnlijk, hoewel alles mogelijk was.
"Ik zal speciaal voor jou van de zware flessen drank afblijven.." grinnikte hij, doelend op het feit dat hij dan niet dronken met een ander in het bed zou belanden. Natuurlijk zou hij altijd nog de smoes 'het was donker en ik dacht dat jij het was' kunnen gebruiken, maar of Emilie dit echt zou geloven wist hij niet. Zelfs al had ze een kléin vermoeden zou ze hem dumpen, zoals ze precies hetzelfde bij Kenneth gedaan had. Toen ze een kus vlak naast zijn lippen plaatste grijnsde hij even, waarna hij haar langzaam met zijn ogen volgde terwijl ze zijn hand los liet en langzaam verder liep. Hij ging naast haar lopen en stak zijn handen nonchalant in zijn zakken, waar hij de goed gevulde, leren portemonnee voelde die hij daar daarnet in had gestopt. "Geen idee, het leek me gewoon leuk om je zo'n cadeautje te geven nu je mijn vriendin bent. Het hoeft niet hoor: ik koop met gemak een nieuwe stereoinstallatie ervan, dat oude ding van mij is namelijk kapot." zei hij lachend, terwijl ze langzaam verder liepen. Was het niet goed als hij haar trakteerde op een mooie ring, ketting, armband of iets dergelijks? Hoorde dat niet wanneer je in een relatie zat? Zijn vorige vriendin vond het anders niet erg toen hij haar een -wellicht wat minder dure, omdat hij toen nog maar 16 was en net was begonnen met modellenwerk- ketting had gegeven. Misschien was dat toch het kleine beetje verschil in cultuur tussen de Spanjaarden en de Italianen?

"Oh leuk, bedankt voor de moeite", antwoordde ze droog op zijn zware-flessen-dranktheorie, waarna ze hem even aankeek en hem verzekerde dat hij dat niet hoefde te doen, omdat ze zijn plezier niet wilde afnemen. "Een relatie is er niet om je minder te gaan amuseren, je meer grenzen op te leggen. Al zul je je wel aan bepààlde dingen moeten houden", sprak ze zachtjes, wetende dat hij zéker wist over wat ze het had. Ze wist dat zijn drang naar andere vrouwen waarschijnlijk bijna onbedwingbaar zou zijn, maar probeerde dit voor eens en voor altijd van haar af te zetten. Die twijfel zou, nog voor hij haar zou bedriegen, hun relatie al kunnen verpesten.
Toen ze wegliep, wachtte ze tot hij naast haar ging lopen en ze zijn nabijheid weer leuk kon aanvoelen, nog zonder dat hij haar aanraakte. Toen Lyron haar echter vertelde dat hij evengoed een nieuwe stereointstalatie kon kopen als het voor haar niet hoefde, dat cadeautje aangezien ze nu toch zijn vriendin was. Ze keek hem even hoofdschuddend aan en legde haar hand om zijn onderarm, waarna ze hem wat dichter naar zich toe trok en op haar tippen ging staan om de afstand wat meer te overbruggen, waarna ze hem een zachte, liefdevolle kus op de wang gaf. "Ach, ik vind zo'n cadeautje ook best leuk, anders zou ik geen vrouw zijn, toch?", sprak ze hem even fluisterend toe, waarop ze even normaal ging lopen, maar nog altijd haar hand om zijn arm liet liggen. Ze was blij dat Lyron haar vriend was, en keek al uit naar de nog leukere momenten die ze samen zouden hebben, nog leuker dan degenen die ze nu al hadden gehad. Het zou echt fantastisch worden.
Net als het bij Kenneth was geweest. Voor enkele dagen, toch. Waar deze gedachte vandaan kwam wist ze niet, maar ze wist wel dat ze er een acuut grimmig gezicht van kreeg. Ze kreeg het gevoel dat het net zou worden als bij Kenneth en de greep om Lyrons bovenarm verzwakte even. Pas als je er op zou letten, zou je dit merken. Iemand moest haar gedachten nodig het zwijgen opleggen, of haar humeur zou gewoon helemaal verpest worden. Liefde is.. Liefde is beweren dat je van iemand houdt, zoals je nooit tevoren hebt gedaan, en je een gevoel krijgt dat het excentriek is, en dan de volgende dag iemand anders ontmoeten waarbij je hetzelfde gevoel kreeg? Ze had Kenneth als een dove blinde gevolgd en geloofd. Maar bij Lyron lag het anders. Er was één grote zekerheid in zijn hele persoonlijkheid. Hij werd zelden écht verliefd, zelden zo verliefd dat hij met die persoon een relatie wilde aangaan. En dat was dan weer een enorm groot verschil tegenover Kenneth.

"Dat klinkt al meer naar de Emilie die ik ken.." grinnikte hij zachtjes, toen ze zei dat ze het cadeautje toch wel leuk vond. Een vrouw die zoiets niet leuk zou vinden zou een man in het verkeerde lichaam zijn, of zo'n persoon met zo'n speciaal soort geloof -waar hij even geen voorbeeld van kon noemen- waar je jezelf niet mag versieren. Geen mooi ondergoed voor hen dus, en het was de arme jongen één keer overkomen. Hij had een ietwat verlegen, blond meisje zijn slaapkamer in weten te krijgen en hoewel zij geen sex voor het huwelijk mocht durfde ze het toch aan met Lyron, maar toen het op het uitkleden aan kwam en ze met niet meer dan lingerie aan voor hem stond had hij zijn ogen geschrokken over haar lichaam laten glijden. Niet omdat het er zo verschrikkelijk uit zag, nee, maar omdat ze een onderbroek droeg die uit haar oma's tijd afstamde. Hij had haar nog gevraagd of haar eigen lingerie allemaal in de was zat en ze er daarom maar eentje van haar oma had geleend, waarop ze als reactie begon te huilen. Ze legde hem vervolgens helemaal overstuur uit dat dat niet mocht in haar geloof, en vertelde dat ze zich er altijd al zo onzeker over had gevoeld en gebruikte zijn schouder om op uit te huilen. Lyron had haar toen, ongevoelig en snakkend naar vrouwen met wél mooi lingerie, de deur uit gegooid. Of hij er trots op was? Nee. Maar de terugblik aan het moment zorgde er wel voor dat er een huivering door het lichaam van Lyron trok.
Doordat hij teruggezogen werd in het verleden en daardoor niet veel op de omgeving om hem heen lette -en op wat Emilie deed- had hij niet opgemerkt dat de grip om zijn arm wat verslapt was. Terwijl hij ietwat versufd probeerde te achterhalen hoe hij in godsnaam met zijn gedachtes bij het meisje met het lelijke ondergoed beland was, keek hij haar aan. De grimmige uitdrukking op haar gezicht ontging hem zeker niet, waardoor hij haar vervolgens aan keek met een ietwat verwarde blik. "Nare gedachtes?" grijnsde hij, waarna hij zijn blik weer voor zich richtte en samen met Emilie op een langzaam tempo over de pier liep. De jongen keek ondertussen af en toe naar de winkels, hoewel hier -nadat ze de hotels gepasseerd waren- alleen maar restaurantjes en souvenirshops te vinden waren. "Ik denk dat als we een juwelier willen vinden, we hier rechts moeten.." deelde hij droog mede, terwijl hij voor een soort kruispunt in de wegen bleef staan en naar het schattig belichtte steegje keek wat hen zou leiden naar de binnenstad.

Ze had even terloops geglimlacht toen Lyron zei dat dat al meer als Emilie klonk. En gelijk had hij, ze was niet meer dezelfde geweest als voorheen, afgelopen dagen, door al die toestanden. Ze was niet meer die spontane, altijd vrolijke Emilie. Ze was cynischer geworden, minder spontaan en stelde zich overal te veel vragen bij. Bijvoorbeeld zoals bij het geschenk van Lyron. Als hij er een wilde geven, dan moest ze hem toch niet gaan overtuigen om haar een geldige reden te geven? Niet alle dingen en acties moesten een reden hebben, toch?
Om dan weer even over te schakelen op hoe het dan gebeurd was dat zij, zij en Lyron, een koppel werden. Op zo'n ingewikkelde manier dat zelfs een professor aan de unief kop nog staart aan zou kunnen knopen. Ze maakte alles zo ingewikkeld omdat ze overal begon over na te denken, en soms moest je gewoon eens je verstand op nul zetten en ergens voor gaan. Iets wat ze vroeger deed, maar voorlopig nogal onlogisch leek voor haar.
"Nare gedachtes?" klonk het naast haar, waarna ze even dacht aan Kenneth, haar schouders even ophaalde, en - denkend aan het feit dat ze veranderd was- even met haar ogen draaide. Onbewust begon ze dichter tegen hem aan te lopen, en even onbewust liet ze haar blik langs de winkels glijden. Winkels.. waar zochten ze nu weer achter? Oh ja, een juwelier. Hoe kon ze het ook vergeten? Misschien was het het feit dat Ines deze post nu al voor een derde keer typte. Toen Lyron halthield, stopte zij ook en toverde een glimlach op haar gezicht. Ze liet haar blik op het steegje brandden en vond het een enorm leuk steegje , waardoor ze moesten - of mochten, zo'n eer was het wel om erdoor te lopen - gaan. "Oké dan", zei ze even droog als hem en grijnsde dan even kort naar hem. Het steegje was verlaten, maar niet eng of zo. Wel was het lekker uit het zicht en kwam er ook niet zo veel volk langs...

[Holy crap, ik had het helemaal niet gezien, maar.. WE ZIJN AL OP PAGINA 4 ]

Emilie reageerde niet direct met woorden op zijn 'Nare gedachtes?' waardoor hij even nieuwsgierig haar kant op keek. Boeide het haar niet zo veel, had ze helemaal geen nare gedachtes of wilde ze hem er niet mee lastig vallen..? Of was het soms wel iets groots maar durfde ze het niet te vertellen? Zo veel verschillende redenen voor het simpele ophalen van haar schouder! Hij dwong zichzelf om kalm te worden, waar was hij immers mee bezig? Lyron leek op dit moment verre op hoe hij vroeger was, de zelfverzekerde en uitermate relaxede jongen, en met een beetje moeite en het motto van Bob Marley stond zijn hoofd niet langer op ontploffen en werd het wat rustiger binnenin die krullebol van 'm.
Hij sloeg samen met Emilie het steegje in, waar het verlaten was. Er zou een luchubere sfeer hangen wanneer de leuke, toch simpele, lampjes niet boven de steeg gespannen hing, wat hijzelf een goede oplossing vond van de eigenaren van de huizen of panden die er naast stonden: het maakte het 's avonds voor een hoop mensen prettiger om door heen te lopen. Het steegje was niet langgerekt, en al snel waren de twee er doorheen gelopen en kwamen ze uit in een stuk bredere straat. Santa Monica was wat dat betrof een stuk anders dan Venetië was, omdat die stad redelijk oud was en smalle en gezellige straatjes had, terwijl deze stad niet bepaald dunne straten had. Het was een stuk practischer, omdat de hoeveelheden toeristen die hier jaarlijks kwamen zo makkelijker met zijn allen in de stad pastten. Lyron was echter nog niet helemaal bekend met de binnenstad van Santa Monica, en tot hoe laat de winkels open zouden zijn, waardoor hij samen met Emilie uiteindelijk voor een gesloten juwelier belandden. "Hè, verdorie..! Nu moet ik toch nog de stereo-installatie kopen!" grijnsde hij, waarna hij haar een subtiele knipoog schonk. Wat zouden ze nu eens moeten doen..?

Het steegje was zoals ze dacht dat het zou zijn, gedeeltelijk toch. Het was gezellig en schattig, droeg een leuke sfeer met zich mee en was aangenaam om door te wandelen. Maar het was ook erg kort, en het bracht hen naar een grote, minder tot zelfs ongezellige straat, waardoor ze even wilde terugrennen naar het steegje, alsof ze was vergeten ademhalen voor ze als mooi visje de grote oceaan inzwom. Maar ze bleef meelopen, omdat het een raar zich zou zijn, en keek even rond. De winkels waren hier gesloten.. Hoezo? In Spanje waren ze gewoon open tot tien uur, half elf. Hoe laat was het nu dan? Ze richtte haar blik even op één van de gebouwen, en zag daar dat het al elf uur was; te laat blijkbaar om hier nog een juwelier binnen te stappen. Ze lachte even kort om zijn opmerking en keek hem dan met een glinstering in haar ogen aan.
"Je bent wel goed in jezelf inhouden", begon ze even, terwijl ze even wat uitdagend aan het kraagje van zijn shirt prutste, terwijl ze af en toe met haar vingertoppen rakelings langs zijn nek streelde. "Je hebt echt wel veel geduld", mompelde ze even, hem af en toe aankijkend, waarna ze even glimlachte. "Ik ben jouw vriendin. Ik geef mezelf helemaal aan jou, en je lijkt zo voorzichtig met me, alsof een aanraking te veel me zou afschrikken ofzo." Ze beet even zachtjes op haar lip en keek hem lief aan. "En dat is enorm lief van je, en je doet wat je wil, maar ik ben niet van porselein; ik voel echt een enorme drang om je aan te raken, en dan denk ik niet rechtstreeks aan seks ofzo", zei ze lachend, waarna ze hem weer aankeek. Ze legde haar armen even rond zijn nek en kwam wat dichterbij. "Want een man en een vrouw schaars gekleed naast elkaar in bed hoeft niet persé als resultaat seks hebben te zijn?" Een vrolijk lachje sierde even om haar lippen terwijl ze zin had om de jongen te kussen, maar dit niet deed. Hij zou bepalen, beslissen, wat er zou gebeuren, op dit moment, en of ze zouden kussen of niet, ze wilde hem mee hebben in haar uitspraak en hieruit zou blijken of hij akkoord ging of niet. Ze keek hem met die donkere ogen van haar, vragend aan.

Hij keek nog even met een grijns naar Emilie, het prachtige meisje dat nu van hem was en hij met geen enkele andere jongen hoefde te delen, hoewel deze al snel wat minde breed werd toen ze begon te praten en voor een omwenteling zorgde in het gesprek waar hij geen grip op kon krijgen. Ze zei dat hij goed was in het inhouden van zichzelf, waarop hij als reactie kort knikte: hij was het er meer dan mee eens. Hij was daar geweldig in, hoewel hij wist dat hij geen behoefte had aan een heftige vrijpartij met Emilie. Ze was knap, rook lekker en had een geweldig lichaam, daar lag het niet aan, maar van hem hoefde het niet zo. Hij vond het lopen met haar door dat gezellige steegje ook leuk en wilde graag met haar opzoek gaan naar een wat langer steegje dan de vorige, gewoon, zodat hij wat langer van de sfeer kon genieten, maar wist ergens dat er een punt kwam dat ze naar huis moesten gaan. En dat punt zat er snel aan te komen, had de jongen opgemerkt nadat hij een vluchtige blik op de klok had geworpen en hier had gezien dat het ondertussen al 11 uur 's avonds was.
Toen ze echter zei dat ze niet van porselein was was hij het niet met haar eens, hoewel hij hier niets van liet merken en er enkel een klein glimlachje op zijn lippen stond. Ze was breekbaar in zijn ogen, iets speciaals. Iets wat hij zou moeten koesteren en wat hij niet zou moeten kwetsen, omdat hij haar verre van pijn wilde doen. Lander bracht haar fysieke pijn toe en Kenneth bracht haar mentale pijn toe, en hij zag het toch als zijn taak om het leed van deze twee te verzachten. Toen ze een stap dichterbij zette en veronderstelde dat een schaars geklede naastte naast een vrouw lag die even veel -of eigenlijk even weinig- kleren aan had niet perse sex hoefden te hebben kon hij een lach niet onderdrukken. "Jawel, dat komt door iets wat 'lust' heet." glimlachtte hij, terwijl hij genoot van de aanrakingen van Emilie. Hij bracht zijn hoofd wat dichterbij en sloot zijn ogen ietsjes, en terwijl hij zijn blik af en toe op haar gelaat richtte ging hij steeds dichter naar haar hals. Zijn handen gleden soepeltjes over haar rug en eentje bleef ter hoogte van haar bh-sluiting hangen, terwijl hij de ander geplaatst had op haar onderrug. Hij drukte een kus in haar nek en gleed hierna -haar zijdezachte huid me het puntje van zijn neus aanrakend- langzaam naar boven. Hier glimlachtte hij even, waarna hij zijn lippen langzamerhand bij de hare plaatste en haar kuste. "Ik was eigenlijk iets anders met je van plan vanavond, maar als jij perse zoiets wilt doen.." grijnsde hij, terwijl hij haar met zijn donkerbruine ogen aankeek.

Ze lachte even toen ze hoorde dat Lyron het niet met haar eens was en zei dat et sowieso wél seks uit zou komen, aangezien het 'lust' heette. "Oké, oké, da's waar", sprak ze even glimlachend en haalde haar schouders op. Ze wist dat, moest ze hem vragen om het niet te doen, hij; hoe moeilijk hij het ook misschien vond, het niet zou doen. Hij bracht zijn hoofd iets dichterbij, een beweging waardoor ze het moeilijk kreeg om rustig te blijven. Maar het lukte wel - ze bleef gewoon staan toen hij een overheerlijke kus in haar nek plantte, en ze een lichte tinteling voelde gaan wanneer hij met het puntje van zijn neus zich een weg zocht naar boven. Onbewust verscheen er een glimlach op haar gezicht, waarna ze zijn kus ontving en hem even aankeek toen hij wat zei. Haar nieuwsgierigheids receptoren begonnen te tintelen toen hij zei dat hij eigenlijk wat anders met haar van plan was, vanavond.
"Oh, wat dan?", vroeg ze benieuwd met een glimlach op haar gezicht, terwijl ze zachtjes met haar vingertoppen over zijn nek streek. "Want dit is nog steeds jouw avond, en ik ben gewoon razenbenieuwd", sprak ze even lachend en gaf hem even een zachte kus op zijn onderlip. Een moment keek ze hem even aan, waarna ze kort haar ogen sloot en haar hoofd op zijn borst legde, terwijl een zucht uit haar keel ontsnapte en ze zijn warmte aan één kant van haar gezicht voelde en als ze gewoon door haar neus ademde, kon ze hem ruiken. En dat was gewoon übergeweldig. Híj was geweldig.
Na een tijdje liet ze hem echter los, waarna ze een stapje naar achteren zette en hem aankeek. En terwijl ze wachtte op een waarschijnlijk geweldig antwoord, en hem hierdoor wat meer bekeek, prijsde ze zichzelf gelukkig met zo'n vriendje, nu niet over zijn innerlijk nadenkend. Hij was knap, enorm knap, en élk maar dan ook élk meisje zou met hem over de straat willen lopen. Doodgraag. Ze hield de gedachte die ze kreeg - namelijk dat alle meisjes dan concurrentie waren voor haar - even tegen. Waarom kwam ze altijd daar op uit? Kon ze hem gewoon niet bekijken als haar één uit de duizend vriendje zonder te denken aan de miljoenen meisjes die als blokken voor hem vielen?

Lyron besefte wat hij voor een reactie bij Emilie had opgeroepen nadat hij haar vertelde dat hij eigenlijk iets anders met haar van plan was geweest: ze werd ontzettend nieuwsgierig. Ook dacht hij dat ze niet zou stoppen met vragen voordat hij het haar verteld had, dus echt veel zin had het verzwijgen van datgene met wat hij haar wilde doen niet. De nieuwsgierigheid was duidelijk van haar gezicht af te lezen, waardoor hij een korte lach niet kon onderdrukken.
"Ik was benieuwd of jij de naam van Spanjaarden naleeft en goed kan dansen, en dan heb ik het over het dansen op Salsa." glimlachtte hij, terwijl hij zijn ene hand verzette en deze bij de andere op haar onderrug liet rusten. Het dansen van de meest intieme en sexy dans die er volgens hem op de wereld bestond was altijd een favoriet tijdsverdrijf van de jongen geweest, iets wat hij daarom ook zeker met Emilie wilde doen. Hij wist echter niet of ze zoiets kon of er überhaupt zin in had, bovendien zou het dan wel érg laat worden. Eerst zouden ze nog naar hun kamers moeten gaan om zich om te kleden -het dragen van mooie kleding was immers een vereiste in een zaal waar enkel salsa werd gedanst- en daarna zouden ze nog de juiste club moeten vinden. Nee, het was misschien beter als ze dit een andere keer deden. "Maar daar is het nu al te laat voor, besef ik me net." vatte de jongen zijn laatste gedachtes samen, nadat hij een zachte kus op haar voorhoofd geplaatst had. "We kunnen ook altijd nog dansen op mijn bed?" grijnsde hij er achteraan, waarna hij haar een subtiele knipoog gaf. Als ze een beetje hersens had en wist hoe Lyron in elkaar zat zou ze weten wat hij hier mee bedoelde.

Of ze Salsa kon dansen, de meest mooiste en intieme dans uit Spanje? Natuurlijk kon ze dat. "Als ik niet zou kunnen dansen zoals ze in Spanje doen, dan zou ik de Spaanse naam niet eens waardig zijn." ze grijnsde even en een speelse glimlach sierde haar gezicht. Als ze dacht aan zij en Lyron die die dans zouden uitvoeren, kreeg ze het spontaan warm. Toen hij zei dat het wel wat te laat was, kon ze een wat teleurgestelde blik niet verbergen. "Volgende keer dan?", vroeg ze dan, bevestiging vragend of ze dat zéker nog zouden doen. Zijn handen lagen nu allebei op haar onderrug en ze speelde even met onderste lokken van zijn haren. Ze glimlachte even en drukte hem een zachte kus op de wang. Toen hij zijn laatste opmerking hoorde, grijnsde ze even en haalde ze haar schouders op. "Ja, dat kan natuurlijk ook altijd", sprak ze met een speelse grijns op haar gezicht, waarna ze haar handen verplaatste naar zijn onderrug en trok hem wat dichter tegen zich aan. "Gaan we dan al stilletjes aan naar je bed? Ik kan niet wachten om te dansen.", sprak ze terwijl ze even glimlachend op haar lip beet en hem met een je-weet-wel-wat-ik-bedoelblik aankeek. Daarna liet ze hem wat losser, drukte hem een vluchtige kus op de lippen en zette een stapje naar achteren, waarna ze hem aankeek. "Welke kant op?", vroeg ze dan even gedesoriënteerd.

"Daar ging ik al van uit, natuurlijk." glimlachtte hij, doelend op het feit dat ze wel dégelijk kon Salsadansen. En zelfs als ze het niet kon zou hij het haar leren, gewoon, omdat hij vond dat je een groot stukje cultuur mistte wanneer je niet naar die feesten ging. De vraag of ze het de volgende keer zouden doen gaf aan dat ze het leuk vond om te doen, en het niet haatte of iets dergelijks, waarop hij als antwoord kort knikte. "Volgende keer is prima." zei hij nog, voordat er een brede grijns op zijn gezicht verscheen toen ze een redelijk droog antwoord gaf op zijn voorstel om op zijn bed te gaan dansen.
Toen ze echter vroeg of ze langzaamaan naar zijn bed zouden gaan, omdat ze niet konden wachten om te dansen, fronsde hij eventjes. Deze was echter van korte duur, net als de bijbehorende gedachte, omdat hij al snel vervangen werd door een glimlach. "Als jij dat wilt, mijn liefste tomaat." sprak hij lachend, waarna hij zijn blik langs de omgeving liet glijden en een punt zocht wat hij zou kunnen herkennen. Toen spotte hij een kebab-zaak, waar hij vorige week nog in was geweest na het uitgaan omdat het het enige restaurant achtig iets was wat nog geopend was rond die tijd, wat volgens hem de grootste vergissing was. Hij was er ontzettend misselijk van geworden, wat waarschijnlijk eerder door de drank kwam dan door het eten, maar alsnog durfte hij het niet aan om daar nog eens te gaan eten.
Hij pakte Emilie's hand vast en begon langzamerhand de goede richting op te lopen. "Ik weet waar we heen moeten, ben hier wel eens eerder geweest." glimlachtte hij, waarna hij zijn blik weer de kant op richtte waar ze heen zouden moeten gaan.

"Het zou zonde zijn om die dans niet te kunnen, toch?", mompelde ze zachtjes, waarna ze terugdacht aan hoe zij het geleerd had.. Haar nonkel was dansleraar en specialiseerde zich vooral in de Salsa. En als zij hem bezig zag, dansen alsof de wereld van hem was, wilde ze het ook leren. Ongeveer zes was ze toen, toen ze zelfzeker met haar armen over elkaar tegenover haar ouders ging staan en zo volwassen als ze maar kon zijn, sprak : "Emilie gaat Salsa dansen." Hierop klonk er even wat gelach van haar ouders, die waarschijnlijk met haar zin moesten lachen, maar ze was koppig en serieus voor zich blijven kijken. Haar ouders merkten dat ze het serieus nam, en zo begon ze dan lessen te volgen bij Haar nonkel.. En dat was best goed gegaan. Al was het wel al een tijdje geleden. Toen hij haar bijnaampje 'tomaat' noemde, rolde ze even nep met haar ogen en keek hem toen onschuldig aan. "Lijk ik dan op een tomaat? Dik, rood, rond?", vroeg ze even met een pruillipje, eentje dat al snel verdween toen ze een grijns op haar gezicht gewoon niet kon laten. "Ik krijg er haast honger van", sprak ze dan, een losse opmerking, maar waar misschien wel een tikkie waarheid in zat.. Sinds ze Lyron had gebeld (iets wat dus al acht pagina's geleden was), had ze er eigenlijk niet aan gedacht om nog te eten.. Achja, ze had wel genoeg aan Lyron. >=]
"I follow you, my leader", sprak ze lachend en op een officiële toon, waarna ze even in de hand kneep die hij vastgenomen had en haar pas wat versnelde om naast hem te komen, en af en toe liep ze eens zacht tegen hem aan. Want naast hem lopen was een eer, voor haar. Met hem hand in hand lopen nog meer, dat vond ze echt zalig. Ze keek hem een tijdlang zijdelings aan en bestudeerde zijn gezicht, om tot de constatatie te komen dat - in haar ogen - zijn gezicht perfect was. Alles in verhouding, kissable lips en een stel ogen om 'u' tegen te zeggen. Toen ze merkte dat ze wat lang naar hem keek, wendde ze kort haar blik even af en verplaatste die naar één of ander oud gebouw. Ja, ze was een prachtjongen tegen gekomen. En hij was van haar. Gedee... Nee! Stop, gedachten! Hij was helemaal van haar! Hij zou niet naar andere meisjes gaan; wel kijken of flirten, maar met hen een relatie beginnen? Nee toch? Niet als hij met haar was, daar hield ze zich aan vast en zou ze zich elke keer aan gaan optrekken. Want hij was het waard. Hij was het waard om ervoor te vechten, te vechten om bij haar te blijven.

En ze bande een komende maar resoluut uit haar gedachten...