Vamos a la playa..

Lyron had het goed wat de blauwe plekken betrof, waardoor hij een zucht van verlichting slaakte. Natuurlijk was het niet leuk voor Emilie, maar in zijn ogen waren de blauwe plekken helemaal niet lelijk of iets dergelijks dus zo'n drama vond hij het niet. Erger had hij het gevonden wanneer ze nog steeds niet over Kenneth heen was, of zoiets gewoon niet met hem wilde doen. Bovendien kon ze toch ook gewoon in een allesverhullende pyama bij hem in bed liggen, zodat hij naast haar wakker zou kunnen worden en ze de volgende dag ook weer samen door konden brengen? Normaal stuurde Lyron het meisje zo vroeg mogelijk weg, met de reden dat hij wat te doen had die dag, maar voor Emilie wilde hij wel een uitzondering maken. Zoals hij altijd uitzonderingen voor alleen haar maakte, iets wat hem de laatste dagen maar bleef achtervolgen. Wat overkwam hem?
Toen ze zei dat ze het wel wilde maar dat ze zich schaamde schudde hij even zachtjes zijn hoofd, waarna hij zijn donkerbruine ogen weer op haar richtte. "Waarom zou je je over zoiets schamen? Is het jouw schuld dat je die plekken hebt?" vroeg hij. Het was misschien wel een beetje haar schuld, omdat ze haar broer opgezocht had, maar kon zij weten dat hij haar zou gaan slaan? Nee. "En.. Ik wil niet slijmen, maar.. Ik denk dat je lichaam zo adembenemend mooi is dat ik die blauwe plekken niet eens op merk." fluisterde hij, zijn blik van haar afgewend, waarna hij even zuchtte.

Emilie hoorde een zucht, een eerder wat opgeluchte zucht van zijn kant. Ze wist niet wat dat betekende, maar hoopte dat hij gewoon opgelucht was dat het "maar' die plekken waren. Na haar woorden, schudde hij langzaam zijn hoofd, waardoor ze haar hoofd even ophief en in zijn mooie, donkere ogen keek. "Laten we over schuld niet gaan beslissen, maar ik zie mezelf toch liever zonder die plekken", grijnsde ze even en zuchtte. Toen hij haar echter zei dat hij haar lichaam zo adembenemend mooi vond, en de plekken niet eens zou opmerken, voelde ze een leuk gevoel vanbinnen. Hij was geweldig. Hij fluisterde zachtjes en keek haar niet aan, maar een glimlach verscheen op haar gezicht. "Hoorde ik dat net goed?", vroeg ze speels aan hem, waarna ze hem met een uitdagende blik aankeek. "Wil je dat nog eens herhalen?", vervolgde ze even, genietend van het complimentje dat hij haar had gegeven, waarna ze wat dichter bij hem kwam staan. Ze trok haar mondhoeken omhoog en gaf hem een zachte kus in zijn nek. "En je slijmt niet, hélémaal niet, je bent gewoon geweldig lief, en dat staat niet gelijk aan slijmen. Ik zie je graag ", fluisterde ze zachtjes en nam dan wat afstand van hem, keek hem aan en kuste hem zachtjes op de mond vervolgens, terwijl ze intussen even glimlachte en de kus enkele seconden volhield, haar gevoel even kort gaan latend.
Lyron wàs gewoon, soms onbewust misschien, echt wel lief voor haar, waardoor ze elke keer hij zo'n opmerking maakte, een stuk zelfzekerder werd en zich geweldig begon te voelen. "Staat je verzoek nog altijd open?" vroeg ze hem zachtjes, waarna ze even verduidelijkte. "Van dat slapen bij jou, natuurlijk..En als dat zo is, ga ik er alleszins graag op in, lieve schat.", sprak ze zachtjes en keek hem afwachtend aan.

De kus die ze in zijn nek plaatste bezorgde hem tintelingen; het gevoel was heerlijk. Hij was de tel kwijtgeraakt van hoe vaak hij een kus in zijn nek had gekregen van een meisje, laat staan hoeveel hij er had gegeven, hoewel hij wel ergens een vermoeden had dat Emilie zo ongeveer de honderdste was. Of had hij het daar nu mis? "Natuurlijk, dat zou ik ook hebben.." gaf hij braafjes toe, "Maar als ik moest kiezen tussen jou schaars gekleed zien mét die plekken, of jou met kleren aan zien.. dan zou ik de keuze makkelijk kunnen maken." klonk zijn stem zachtjes, terwijl hij haar met dezelfde zwoele zomerblik als eerder aankeek, waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. Emilie zou vast wel begrijpen wat hij zou kiezen..
Toen Emilie zei dat ze hem geweldig lief vond en dat ze hem graag zag, keek hij haar even samenzweerderig vanuit zijn ooghoeken aan, waarna hij weer begon te lopen. Zijn shirt weer over zijn schouder geslagen en zijn handen nonchalant in zijn broekzakken. Hij liep Emilie voorbij op een rustig tempo en hoefde niet persé te wachten op haar, ze zou wel naast hem gaan lopen.. toch? "Voor jou geldt dat verzoek altijd." glimlachtte hij, even achterom kijkend, waarna hij zijn blik weer voor zich richtte. Behalve als er iemand anders is, natuurlijk.. maakte hij in zijn gedachtes af. De laatste woorden die ze had gesproken waren alles behalve negatief, en vatte hij dan ook zeer positief op. Een glimlach verscheen onbewust op zijn gezicht, terwijl hij langzaam door liep en zijn witte schoenen al zag staan in de verte. Hij wreef even met zijn hand over zijn borst waar kleine druppeltjes zout water zich hadden gevormd maar langzaam aan het opdrogen waren, waardoor zijn borst nog ietwat vochtig bleef. Thuis zou hij maar gaan douchen, aangezien al dat zout op je huid niet echt bepaald goed was..

"Ja ja, dat weet ik ook wel", grijnsde ze even en zuchtte even zachtjes, waardoor ze dacht aan het moment waarop ze hem zou zien, even schaars gekleed als haar, en een glimlach verscheen onbewust op haar gezicht. De blik in zijn ogen, degene die hij haar al enkele keren had geschonken, zorgde ervoor dat ze even bleef stilstaan toen Lyron verderliep, en even tot het besef moest komen dat hij al een paar passen verder was. Toen ze weer een normaal beeld voor ogen kreeg, zag ze het, en liep ze hem even achterna, tot ze naast hem kwam lopen.
Verzoek? Oh, ja, juist.. Ines kon d'r concentratie er even niet meer bijhouden.. Het gold dus altijd.. Bijna altijd, vermoedde ze, aangezien Lyron toch regelmatig op 'dool' ging met andere meisjes. Ze haalde haar schouders even op en zag het einde van het strand al in zicht komen. Haar kleren leken al wat droger geworden te zijn, maar begonnen zachtjes te schuren, wat een oncomfortabel gevoel teweegbracht. Ze zuchtte even zachtjes toen ze haar schoenen zag staan en dacht aan het moment dat ze die weer zou aan moeten trekken en er waarschijnlijk enkele koppige zandkorreltjes zouden in blijven steken. Na ja, Lyron was toch zo veel belangrijker nu. Hieraan denkende keek ze hem even zijdelings aan en voelde zich goed, goed om bij hem te zijn.
Eenmaal aan de schoenen, nam ze die vast, liep ze de trap op en ging dan op de rand zitten, waar ze haar schoenen even proper maakte, net als haar voeten en zich er dan in wurmde. Kort keek ze nog even naar de zon, die nu helemaal onder was, en stond dan op, om te zien waar Lyron mee bezig was.

"Is het dan zo duidelijk?" vroeg hij lachend, doelend op hetgeen wat hij het liefst wilde. Misschien was het gewoon makkelijk te raden omdat elke jongen met gezond verstand zoiets wilde..? Het stukje lopen naar hun schoenen werd zwijgend gedaan, waardoor er een stilte ontstond die hij het liefst wilde verbreken. Er kwamen echter geen goede ideeën in hem op, waarom hij maar wat rust nam en uiteindelijk zwijgend zijn schoenen aan begon te trekken.
De trap die hen weer naar de pier leidde was lang, en saai, en om het een beetje wat leuker te maken voor zichzelf besloot hij er een weddenschap van te maken. Eentje waarbij Emilie gewoon toe kon kijken en kon hopen dat ze het bij het juiste eind had gehad. "Okay.. Als ik het red om de hele trap te lopen op mijn handen, mag ik jou naakt zien." grijnsde hij, terwijl hij haar met een zelfverzekerde blik aan keek. Zou ze de weddenschap aandurven, of wilde ze het risico niet lopen? Lyron was in ieder geval behoorlijk zelfverzekerd, want hoewel het traplopen op zijn handen een behoorlijke tijd geleden was had hij wel eens stijlere en langere trappen als deze gehad. Bovendien had hij zijn training op zijn armen voortgezet, dus het enige wat hem nu onderuit kon halen was het verliezen van zijn evenwicht omdat het zo lang geleden was dat hij dát had geoefend.
Langzaam zette hij een paar stappen naar haar toe, en hield hij zijn shirt in zijn ene hand, met de ander streek hij even over haar bovenbeen, deze verplaatste hij vervolgens naar haar derrière, waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. "Dus, wat zeg je?" klonken zijn woorden, waarna hij rustig afwachtte wat ze zou zeggen.

"Het is niet alleen duidelijk, het is ook verbazend logisch", antwoordde ze even lachend en bedacht zich dat ze er bij niemand nog zo losjes had over gedaan als nu. Met Lyron daar over praten leek even normaal als praten over muziek of zo, wat wel voor een leuke sfeer zorgde. Maar ze kon niet ontkennen dat ze wist dat als ze mét hem zou slapen, ze dit niet normaal zou vinden. In haar ogen, misschien niet in de zijne, leek het niet normaal, maar eerder speciaal. Voor Lyron was het waarschijnlijk routine en vond hij er al niets speciaals meer aan, maar ook daar kon ze mis zitten.
Toen Lyron begon te praten, echter, fixeerde ze haar aandacht weer op hem terwijl ze zijn weddenschap aanhoorde. Onbewust liet ze haar blik even over de trap glijden, met een klein, speels glimlachje op haar gezicht. De zelfverzekerde blik in zijn ogen leek te duiden op het feit dat hij dit al véél eerder had gedaan, en ze wist best dat er voor hem te veel op het spel stond om de weddenschap te verliezen. Dus moest ze zeggen dat hij het zou halen, kon hij zich, 'per ongeluk', laten vallen, waardoor er volgens haar niet veel spannends meer aan zou zijn. De enige uitdaging zou zijn dat hij het zou moeten halen, dus krulde ze één mondhoek omhoog. Ze wist wat ze zou kiezen.
Toen hij dichter bij haar kwam staan, en ze zijn hand eerst over haar bovenbeen en dan naar haar derrière, voelde gaan, beet ze even zachtjes op haar lip, nadenkend, maar tegelijk genietend van zijn aanraking. Ze legde haar handen in zijn zij, en glimlachte lief naar hem. "Ik wed dat jij het niét haalt, de trap is lang en moest ik zeggen dat je het wél zou halen, kon je jezelf nog altijd even laten vallen, niet? Dus dat is de grootste uitdaging voor je." Ze grijnsde even en drukte een, door het opgedroogde zeewater nog zoute, kus op zijn onderlip, gedurende enkele seconden. "Maar wees wel voorzichtig, lieve schat, je hebt zo'n perfect lichaam, ik zou niet willen dat je jezelf pijn doet. Je lichaam, bedoel ik", fluisterde ze even eerst lief, dan plagend, waarna ze één van haar handen naar boven bracht en met haar wijsvinger even zachtjes over zijn middenrif streek, zijn huid nét aanrakend.

Emilie wedde dat hij het niet zou halen, omdat dat de enige manier was waarop ze het nog zou kunnen winnen. Als ze namelijk dacht dat hij het wél zou halen zou de jongen zich simpelweg kunnen laten vallen bij de eerste tree, om niet te veel moeite te doen, en had hij de weddenschap verloren. "Geen zorgen, ik zal voorzichtig doen.." glimlachtte hij, waarna hij een zachte kus op haar lippen drukte. Hierna drukte hij zijn shirt in haar handen en liep hij naar de trap. Hij ademde diep in en uit, bereidde zich voor op de zware fysieke inspanning die hij zometeen zou moeten leveren en op het rare beeld dat hij zou krijgen door zijn lichaam om te draaien.
Hij plaatste zijn handen op de grond en zwaaide zijn benen de lucht in, waarna hij zijn balans hervond en enkele stappen op het verharde deel richting de trap zette. Hier concentreerde hij zich niet langer op Emilie maar op de weddenschap die hij móest winnen, en haalde hij heel beheerst zijn ene hand van de grond af. Al zijn gewicht was nu verdeeld op zijn linkerarm, waardoor deze héél lichtjes begon te trillen, en nadat hij deze op de eerste tree had gezet plaatste hij de rechter op precies dezelfde wijze naast de linker. Dit proces herhaalde zich meerdere keren, en elke keer nadat zijn evenwicht weer goed was durfde hij het weer aan om nóg een trede omhoog te klimmen. Bij de zesenveertigste tree ging het echter fout, nog maar veertien tredes verwijderd van de eindstreep, en doordat hij te snel wilde gaan gleed zijn hand weg van de met zand bedekte tree van de trap. Zijn andere arm hield hem nog staande, maar omdat hij zich niet snel genoeg kon herstellen viel hij achterover. Hij maakte een overslag, iets wat hij vroeger bij gym op zijn basisschool vaak genoeg had gedaan en zich eigen had gemaakt, maar omdat hij nu op een behoorlijk stijle trap stond lukte dit hem niet. De scherpe randen van sommige treden boorden zich met een heus geweld in zijn rug, en hierdoor kreeg hij een behoorlijke klap op zijn longen. Lyron hapte naar adem en bleef liggen, terwijl de pijn steeds meer verergerde. De jongen genas echter snel van dit soort gebeurtenissen, waardoor hij wist dat het akelige gevoel over enkele minuten wel over zou zijn. Waar Emilie was en wat ze deed wist hij niet, omdat het enige waar hij zich op concentreren niet de pijn was maar de weddenschap die hij had verloren was. "Fuck.." vloekte hij, zijn stem ietwat samengeknepen, terwijl hij zijn handen tot vuisten samenkneep.

Hij verzekerde haar dat hij voorzichtig zou doen, waardoor ze een beetje werd gerustgesteld. Ze nam zijn kus in ontvangst, samen met zijn shirt, en hield dat wat gespannen tegen zich aan. De betonnen treden van de trap waren vrij hard, en zouden niet garanderen dat hij zacht zou vallen, moest hij vallen, en dit zorgde ervoor dat ze wat dichter naar de trap toeliep, dat ze, moest hij vallen, meteen bij hem zou zijn. Ze beet even op haar lip en wachtte gespannen af, terwijl ze zag hoe Lyron behendig de treden begon te nemen. Ze telde wat gespannen elke stap die hij deed, en was elke keer weer opgelucht dat hij er ééntje gedaan had, en dat hij met beide voeten. Ehm.. Handen op de grond stond.
En toen, ergens tussen de zesenveertigste en de zevenenveertigste, liep het mis. Lyrons hand gleed weg, maar hij leek zichzelf niet te kunnen houden en maakte een beweging om zichzelf nog recht te krijgen, maar leek de begane grond te missen, waardoor ze even onbewust zijn naam riep toen hij viel en enkele tredes naar beneden gleed. Ze bleef even ontzet staan, maar rende na enkele seconden al naar hem toe, waarna ze zich naast hem neer zette en hem met een bezorgde blik aankeek, terwijl ze hem wat comfortabeler probeerde te leggen door zijn hoofd even op haar schoot te leggen. Zijn buik zag er goed uit, zoals altijd, maar zijn rug, die had hij echt wel pijn gedaan, volgens haar. Ze beet even op haar lip, en door zo te schrikken waren er enkele tranen in haar ogen gesprongen, zonder dat ze het besefte. Ze wilde geen preek geven als 'ik heb je nog zo gezegd..', maar schudde haar hoofd even zachtjes. "Gaat het wel? Niet te veel pijn? Ik had je dit niet mogen laten doen en je gewoon moeten zeggen dat ik wedde dat je het wél zou halen." Ze beet even zachtjes op haar lip en streek over zijn voorhoofd. "Verdomme, Lyron, laat me niet zo schrikken, ik zie je gewoon te graag om dit aan te kunnen zien", vloekte ze even tegen hem, terwijl er een traan over haar wang rolde. Mensen zouden zeggen dat ze zich aanstelde, maar ze kon het gewoon niet helpen, haar gevoel kwam gewoon even naar boven.

Zijn buikspieren trokken zonder dat de jongen het door had samen, omdat de pijn in zijn rug ondraaglijk was. Lyron wist dat hij snel weer kon opstaan en weer weg kon lopen, en tot die tijd hoopte hij vurig dat het ook snél gebeurde. De jongen had dit vaak genoeg gehad tijdens de trainingen, ook met dezelfde stekende pijn, en het enige wat hij er toentertijds aan had overgehouden was een deuk in zijn ego.
Zijn hoofd werd zachtjes opgetild en als het ware op een warm kussentje gelegd, waarvan hij wist dat het Emilie haar benen waren. Damn, wat een afgang! "Alsof jij me had tegen kunnen houden om dit te doen, ik was het zowiezo al van plan." glimlachtte de jongen als een boer met kiespijn. Emilie was bezorgd, iets wat in zijn ogen niet hoefde. Ze deed hem hierdoor aan zijn moeder denken, die elke keer als hij op de grond viel met zijn pimpmobiel, a.k.a. driewieler, een hartverzakking kreeg en hem in haar armen hield alsof hij zijn leven bijna verloren was. Hij irriteerde zich toen aan haar, hoewel het bij Emilie anders was. Ze liet hierdoor zien dat ze hem liever niet pijn zag lijden en ze hem niet wilde verliezen -als hij het goed opvatte-, en dat waardeerde hij in haar. Het verbaasde hem echter dat ze dit soort gevoelens na zo'n kort tijd al had, maar echt veel tijd had hij niet gekregen om hierover na te denken omdat er opnieuw een serieuze pijnscheut door hem heen trok.
Haastig -tegen de wil van zijn lichaam in- krabbelde hij overheind en ging hij op een traptrede zitten. Hij probeerde zich groot te houden door naar haar te glimlachen, maar het feit dat de glimlach niet doorbrak in zijn hele gezicht verraadde de pijn die hij nog steeds voelde. "Rustig maar, ik ga niet dood.." lachtte hij, hoewel de lach al snel wegstierf in de stilte. Hij kon wel door de grond zakken op dit moment, hij had gefaald en om dat feit schaamde hij zich ontzettend. "Ik heb dit vaak genoeg gedaan en ben wel vaker gevallen, dus het is niets." mompelde hij, toen hij dacht dat hij Emilie nog niet had overtuigd. "Maar.. Ik denk dat het beter is als je in je eigen kamer slaapt, en we hier gewoon uit elkaar gaan." zei hij, zijn stem was wat zachter dan normaal omdat hij ergens wist dat Emilie dit totaal niet goed zou vinden. De zoveelste steek trok door hem heen, zo te zien was de pijn rake klappen aan het uitdelen! Hij sloot zijn ogen en begroef zijn gezicht in zijn handen, zodat Emilie de pijn die anders duidelijk op zijn gezicht af te lezen was niet kon zien.

"Ja, ja, Lyron, ik had je vàst niet kunnen tegenhouden", reageerde ze even, op dit moment zijn grote ego even vervloekend, net als ze op zijn volgende reacties zou doen. Ze ging wat achteruit toen hij op een traptrede ging zitten, en haar met een geforceerde glimlach geruststelde dat hij niet dood zou gaan, reageerde ze heel anders dan hij misschien verwacht zou hebben. "Damn, mislukt.. Maar er is natuurlijk wel een troostprijs..", grijnsde ze even, doelend op het feit dat ze hem - zogezegd- dood wilde hebben, en dat haar 'plannetje' niet zo goed gelukt was, maar ook zeggend dat ze wegens zijn, volgens haar eervol, verlies, een prijsje in petto had voor hem. Maar die plagende glimlach op haar gezicht, verdween als ijskoude sneeuw voor de gloeiend hete zon, toen hij een 'ideetje' kreeg. Gewoon uit elkaar gaan en alles van de vorige uren gewoon vergeten, stond gelijk aan wat hij zei, volgens haar. Met een niet-begrijpende blik die tegelijk ook teleurgesteld én gepijnigd leek, staarde ze hem even aan.
Zijn ego leek gewoon groter dan de drang om bij haar te zijn, hij leek wel in de grond kunnen zakken van schaamte, terwijl dat voor hààr helemaal niet nodig was. Misschien waren de reacties van de mensen om hen heen dan ook veel belangrijker dan de hare. Ze stond op en stak haar handen in haar zakken, terwijl ze even nadacht over wat ze precies nog kon zeggen, maar gewoon geen geschikte reactie vond. Ze verplaatste haar blik even naar de zee, keek naar de opkomende maan, en zuchtte zachtjes. Geen slotwoord, geen afscheidswoordje, gebruikte ze. Aangezien hij gewoon ook zo bruut een einde had gemaakt aan hun uitgelopen afspraakje, vond ze het niet de moeite om hem noch een kus, noch een aanraking, noch een énkel woord van waardering te geven. Als hij het zo nodig vond om gewoon zo een leuk einde te maken aan hun afspraakje, kon ze het even hard én gevoelloos spelen, al was dat volledig controversieel met wat haar hart haar vertelde. Ze haalde haar schouders even op en draaide zich dan naar de trappen toe, de overige veertien treden oplopend. Hij leek niet echt zoals ze dacht dat hij was, ze dacht dat hij enkel loog om meisjes in zijn bed te krijgen, maar als je van iemand hield, zoals hij verklaard had aan haar; stuurde je die toch niet zomaar weg? Had ze niet gereageerd zoals hij wilde? Of had hij gewoon plots het idee gekregen om haar weg te sturen, en dat op een zachte, en subtiele manier te doen? Ze kon gewoon geen hoogte van hem krijgen en dat bracht haar echt in de war.

Lyron begreep de reactie van Emilie niet, die al vrij snel gekomen was. De fluisterende en voorzichtige toon die hij had gebruikt was niet misplaatst geweest, en toen ze zonder wat te zeggen of te doen naar boven liep keek hij haar verbijsterd achterna. Woede vlamde in hem op, woede omdat ze het hier bij liet. Woede die hoogstwaarschijnlijk bij zijn teleurstelling vandaan kwam, omdat hij verwacht had dat ze op zijn minst naar zijn plotselinge wens om afscheid te nemen zou vragen. Hij wilde het niet beëindigen voor altijd, maar alleen voor vanavond. Emilie zag dit duidelijk niet, en doordat ze zonder pardon van hem weg liep zag hij direct in dat de sfeer van de avond zijn hoogtepunt had bereikt en nu alleen maar zou dalen.
"Emilie.." zuchtte hij, onhoorbaar voor het meisje dat tussen zijn vingers vandaan leek te glippen, waarna hij zijn shirt van de grond af raapte wat ze had laten vallen en deze aantrok. Hij had het plotseling koud gekregen, de reden ervan kon hij niet bedenken, en hij nam zich voor om het deze avond rustig aan te doen. Hij zou niet uit gaan zoals hij na ieder ander meisje deed. Hij zou niet proberen de avond nog te redden en hij zou geen meisje regelen om de nacht mee door te brengen, en omdat hij zich net bedacht dat hij nog een verslag voor Biologie moest maken besloot hij dat te doen. Zo te zien had hij een geweldige avond voor de boeg..
De jongen bleef op de trap zitten en staarde koppig voor zich uit, terwijl hij langzaam afscheid begon te nemen van Emilie. Een hoofdstuk van zijn leven wat hij weer achter zich liet, of was Emilie nu niet de enige die overdreven gehandeld had?

Elke stap die ze verder van Lyron weg deed, voelde fout aan. Elke keer dat ze uitademde of inademde, had ze gewoon zin om terug te keren naar hem, hem te vragen waarom hij dat had gezegd. En elke keer ze de koude zeebries langs haar heen voelde gaan -die schuurde langs haar kleding- wilde ze achteromkijken, maar ze kon het niet. Ze wilde niet zien dat Lyron gewoon bleef zitten en er niets om leek te geven dat ze wegging, ze wilde niet zien hoe hij misschien al naar een ander meisje zou gaan. Al wat ze wilde was hem in haar armen nemen, en zeggen dat ze vanavond bij hem zou blijven, maar daar stak haar koppigheid dan weer de kop op. Ze was hem al genoeg achterna gekomen, kon de tel niet meer bijhouden. Maar hij? Wilde hij zich niet tot dat niveau verlagen, of was ze hem daarvoor niet genoeg waard?
Al wat ze wist, was dat ze een wijze levensles had geleerd, en naar haar mening hem te veel gevolgd had. Maar het zat niet helemaal zo. Hij was lief voor haar, zacht voor haar, en hij had beweerd van haar te houden. Allemaal gespeeld? Waarom zou hij? Wat was zijn doel?
Haar in zijn bed krijgen was alleszins niet gelukt, al wees alles erop dat dat wel zou gebeuren. En als hij dat echt wilde, waarom stuurde hij haar dan weg? Waarom zo opeens? Of was zij het? Had zij zich te veel verbeeld? Had ze elk woord dat hij zei, elke aanraking die hij bij haar maakte zo verheerlijkt dat hij enkel in haar fantasiewereld verliefd op haar was?
Allemaal vragen, en zeeën van tijd om daarop een antwoord te zoeken, maar vinden zou ze geen enkel antwoord. Enkel zou ze veronderstellingen maken, die negen kansen van de tien fout waren, maar er zou geen scheidsrechter zijn die haar zou wijzen op die fouten.

Lyron besefte dat hij haar niet alleen om zijn gedeukte ego had weggestuurd. En terwijl hij naar de opkomst van de maan, die alleen stond bij een heldere nacht net zoals hij weldra alleen zou zijn, keek begon hij de reden van zijn eigen daad te begrijpen. Hij wilde niet zo snel met haar gaan omdat hij wist dat het na het hoogtepunt -het moment dat hij haar in bed kreeg, volgens hem- alleen maar bergafwaarts zou gaan. Hij wilde nog langer van Emilie genieten, en omdat datgene wat vele affaires met vrouwen de nek had gekost vanavond hoogstwaarschijnlijk zou gebeuren wanneer ze vanavond met hem naar huis zou gaan, had hij dit geprobeerd uit te stellen door haar weg te sturen. Iets wat duidelijk niet in d smaak was gevallen, iets wat zijn schuld was omdat hij datgene wat in hem om ging niet met haar deelde.
Uit frustratie greep hij naar zijn haar, hoewel dit niets hielp aan de situatie waar hij nu in zat. Waar was hij mee bezig? Alsof zijn eigen gedachte een gigantische eye-opener was stond hij plotseling op, iets waar zijn rug een bezwaar in diende door ontzettend veel zeer te gaan doen. Hij verbeet de pijn en nam de laatste 14 treden, zich voornemend dat hij niet zo eenzaam als de maan vannacht zou zijn. Emilie was nog niet zo ver als hij dacht, en zonder iets te roepen of iets dergelijks liep hij naar haar toe en sloeg hij zijn armen om haar heen. Hij kon haar gezichtsuitdrukking niet zien omdat het haar rug was waar hij zo'n ongeveer tegen aan keek, hoewel het meer de zijkant van haar gezicht was, en voordat ze zou denken dat hij een vieze vreemdeling zou zijn die graag jonge meisjes zou aanranden begon hij met praten. "Het spijt me, Emilie.." fluisterde hij in haar oor, waarna hij een voorzichtige kus in haar nek drukte.

Ze had zichzelf al duidelijk gemaakt dat Lyron niet zou terugkomen, niet nu, en gewoon nooit niet, dat had hij, volgens haar, wel laten zien. Ze wilde zich sterk houden, en op zijn minst pas in een straal van vijfhonderd meter van Lyron af, zichzelf toelaten om het afscheid te gaan betreuren, wat haar, navenant haar gevoelens, wonderbaarlijk goed lukte. Maar wat nu zou gebeuren, iets wat ze helemaal niet meer verwacht had, zou voor haar veel verklaren.
Plotseling voelde ze twee armen om haar heen, en instinctief wilde ze die armen wegduwen, maar toen haar handen op de jongen zijn armen lagen, keek ze ernaar en beet zachtjes op haar lip. De fluistering in haar oor vertelde haar dat het Lyron was en ook de zachte, aarzelende kus in haar nek, bewees dat feit. Ze draaide zich om in zijn armen en keek hem, met donkere ogen en een vragende blik, aan, terwijl ze haar handen om hem heen sloeg.
Ze had gedaan wat hij vroeg, en was, weliswaar zonder enig afscheid, vertrokken. Wat was zijn bedoeling geweest? Misschien was hij toch niet zoals ze dacht, aangezien hij wél achter haar aan was gekomen. Emilies armen lagen twijfelend om hem heen, al waren de woorden die hij had uitgesproken al meer dan voldoende geweest om haar te overtuigen dat hij, wanneer hij zei dat hij van haar hield, niet gelogen had. Want anders had hij haar gewoon laten gaan. Ze haalde even adem en zuchtte. "Waarom stuurde je me weg?", vroeg ze daarna rechtuit, zonder meer uitleg te geven om haar vraag, aangezien hij haar vraag toch zou verstaan. In afwachting drukte ze hem even een geruststellende kus op zijn onderlip, geruststellend omdat ze zijn excuses, wat zijn uitleg ook zou zijn, aanvaardde, want om die niet te aanvaarden, moest ze hem echt wel haten, want hij leek zijn principes overboord te gooien, omdat het waarschijnlijk zelden gebeurde dat hij achter een meisje aankwam.. Of deed hij het bij elk meisje? Ze geloofde het niet, maar hoopte dat zijn antwoord duidelijkheid zou scheppen. Of was het nog een laatste poging om haar tóch in zijn bed te krijgen?

Emilie leek zich duidelijk niet voor de gek te laten houden, toen ze behoorlijk resoluut vroeg waarom hij haar weggestuurd had. "Ik.." begon hij, waarna hij een diepe zucht slaakte. Ze had zich ondertussen omgedraaid in zijn armen, terwijl hij met de zijne haar rug streelde. "Ik.. ben mijzelf niet meer de laatste tijd. Of, nee, ik ben mijzelf wél.. maar ik weet niet wat ik daar mee aan moet. Met bepaalde dingen, enzo." begon hij onsamenhangend uit te leggen, waar Emilie waarschijnlijk nog meer verward van raakte dan ze nu al was. Eigenlijk legde hij helemaal niets uit, en probeerde hij haar zo min mogelijk te laten merken dat zíj degene was waar hij over in de war was. "Er is iemand die mij dingen laat doen die tegen mijn principes zijn." grijnsde hij, waarna hij verder uitlegde omdat het hem hoogstens onwaarschijnlijk leek dat ze hem nu al zou begrijpen. "Zie mij als een konijn, die zich strikt houd aan het eten van andijvie. En dat er een ander konijn is die mij overhaalt om ook tomaten te gaan eten." legde hij lachend uit, waarna hij even kort zijn hoofd schudde. "Oké, dit slaat nergens op." grijnsde hij zachtjes, waarna hij zijn hoofd dichter naar haar toe boog en een tedere kus op haar lippen drukte.

[Sorrysorrysorry voor de korte post !]

Ohwja, nu had ze het zéker door.. Dus hij was zichzelf niet, maar eigenlijk wel en hij wist niet wat daar mee te doen, met bepaalde dingen. De frons op haar voorhoofd liet zien dat ze het moeilijk vond zijn warrige taal te verstaan, al deed ze er wel moeite voor. Ze wilde begrijpen waarom hij dat zei, en luisterde daarvoor geconcentreerd verder. Er is iemand die mij dingen laat doen die tegen zijn principes zijn., klonk het dan, niet al te veel verhulend, waardoor ze verschillende dingen begon te denken. Was het een persoon die ervoor zorgde dat hij niet meer met een meisje naar bed wilde, iemand die hem ervan weerhield dat te doen? Ze zuchtte even, maar haar gezicht klaarde op toen hij over konijnen begon. Ze lachte even om die vergelijking, die op het eerste zicht leek te zeggen dat hij naar de andere kant neigde, met andere woorden, aangetrokken werd tot het homo-wezen, maar dat schudde ze al meteen uit haar hoofd. Tegen de tijd dat Lyron ooit homo zou worden, was de wereld al vergaan, voor miljoenen en miljoenen jaren. Nee, homo was totally out of the question.
Een andere theorie kwam dus in haar op, een theorie die haar een veel logischere verklaring voor dit alles gaf. Hij was verliefd, de tomaten stelden een relatie met degene van wie hij érg veel hield voor, de andijvie die van de andere meisjes waarvan hij regelmatig 'proefde'. Toen hij echter zei dat dit nergens op sloeg, en hij haar een zeemzoete kus op de lippen drukte, kreeg ze een vermoeden van wie die persoon precies was, al wilde én durfde ze niet denken dat het zij was. Ze onderbrak de kus even zachtjes door haar hoofd enkele centimeters van hem af te houden, en keek hem even aan; wetend dat hij wat ze nu ging zeggen op verschillende manieren kon interpreteren. Hopelijk de juiste. "Proéf dan van die tomaten, en beslis of die lekkerder zijn dan de andijvie, of niet.", was haar logische redenering, hem even afwachtend aankijkend, ergens wetend dat hij zich misschien opgesloten zou kunnen voelen, in een hoekje gedreven. Ze slikte even de spanning weg en trok haar wenkbrauwen dan even, onbewust, op. Ze wist niet wat voor een reactie ze kon verwachten, maar ze hoopte, ze bad, dat het een goede zou zijn.

De vragen van Emilie waren breinbrekers, niet omdat hij het antwoord er niet op wist maar omdat hij flink na moest denken over hóe hij het haar zou moeten brengen. Haar laten weten dat zij het was was het laatste wat hij wilde doen, vooral omdat hij wist dat het behoorlijk veel dingen in zijn leven zou veranderen. Dat zij hem leuk vond stond zo ongeveer vast, en wanneer ze erachter kwam dat hij gek op haar was zouden ze zonder twijfel een stelletje worden. Het ging tegen zijn principes in, maar zijn gevoel probeerde hem juist weer te overtuigen..
Hij wilde het hebben zoals het vroeger was, gewoon, omdat het altijd al zo was geweest en het volgens hem zo hoorde. Lyron hoorde gewoon geen vaste relatie te hebben, omdat hij iemand was die snel verveeld was en bijzonder erg van verandering hield. Verandering in de vorm van een ander meisje iedere week, omdat ieder meisje anders was en het zo nooit saai zou worden. Toen Emilie vroeg of hij niet gewoon van die tomaten kon proeven en kon beslissen of die lekkerder waren dan de andijvie of niet, beet hij even twijfelend op zijn lip. Was dit een hint en had ze hem door? Betrok ze het hele verhaal over de konijntjes op zichzelf en had ze het hier bij het juiste eind..? Hij schudde zijn hoofd en keek haar hierna met een uitgestreken gelaat aan. "Ik verlang zó erg naar die tomaat.. Het is iets wat ik nog nooit eerder geproefd heb, als een soort superieur soort andijvie. ." mompelde hij, waarna hij zijn blik afwendde. "Maar andijvie is vertrouwd en het blijft lekker, bovendien kan ik van andijvie zoveel nemen als ik wil en is er maar één tomaat. Ik verhonger als ik die ene tomaat kies." zei hij zuchtend, waarna hij zijn donkere ogen weer op haar richtte.

Met een gezicht waarop niet veel emoties waren te lezen, keek ze Lyron aan toen hij vertelde over de onbekende tomaat, en over de rijkelijk aanwezige andijvie. Ze had hem door, wist enkel niet dat zij degene was die tomaat speelde, en legde haar blik even toe op het oneindige, nadenkend, andijvies en tomaten huppelden rond in haar gedachten, terwijl ze zich in de plaats stelde van het konijn. Het moest vreselijk zijn. En te weten dat Lyron het konijn was, maakte haar gewoon gek. "Maar hoeveel andijvie je ook zult eten, en hoe vers en sappig die ook zou zijn, je zal je nooit perfect voldaan voelen. Tenminste, zo zou ik me voelen, moest ik het konijntje zijn." Ze zuchtte even zachtjes en keek hem even moeilijk aan. "Als het nu niet is, dan is het morgen, maar een keuze zal je konijntje ooit moeten maken. Neemt het een risico door de tomaat te proeven, of zal het altijd, tijdens het eten van andijvie, toch stiekem verlangen naar die tomaat?" Ze besloot het over een andere boeg te gooien en over mensen te beginnen. Niet over haar, neen, over een meisje en vele andere meisjes. Ze keek hem even aan. "Dat meisje, de tomaat, van wie ik niet weet wie ze is, zal altijd een onvoldaan verlangen blijven, de andere meisjes, die zijn hongerstillers; of verlangendoders, maar op een gegeven moment zullen ze uitgewerkt zijn, dat snap je toch wel? Niet dat ze dan op zijn, gewoon omdat je, misschien.. het verlangen nooit voltrokken krijgt?", sprak ze even aarzelend, haar schouders ophalend, waarna ze even zuchtte. "Ik hou van je, maar als je dat meisje kiest, volg ik je daar volledig in. Neem gewoon af en toe een risico, vertrouw me, we kunnen nog steeds gewoon vrienden blijven."
[korte post van mijn kant ;s]

"Ik wou dat ik nooit van de tomaat af wist, dan had ik deze problemen ook niet gehad." mompelde hij wat mismoedig, een gedachtestroming dat op dit moment vele malen rondcirkelde in zijn hoofd en hem langzamerhand begon te overtuigen. Het wás beter wanneer hij Emilie niet kende, dan zou hij gewoon door gaan met playen en wist hij niets van haar bestaan af. Echter zou hij ongelukkig worden wanneer ze nu doordat hij er zo door in de war was uit elkaar zouden gaan, omdat hij wist dat hij haar ontzettend zou missen wanneer hij haar een aantal weken niet had gezien. Het was een beetje hetzelfde verhaal als arme mensen die haast stierven van de honger; ze voelden zich miserabel wanneer ze afwisten van de welvaart in de westelijke landen, maar als ze hier niets van af zouden weten waren ze gewoon gelukkig geweest.
Emilie leek de rol van de tomaat niet op zich te nemen, omdat ze 'dat meisje' noemde in plaats van zichzelf. "Ik denk niet dat we vrienden kunnen blijven wanneer ik voor haar kies, Emilie.." zuchtte hij, waarna hij haar langzaam los liet. Hij liep haar langzaam voorbij en bleef enkele stappen van haar af stil staan, zijn rug naar haar toegedraaid. Wat ze niet zag was de brede grijns op zijn gezicht, en toch de twijfelachtige blik in zijn ogen.
"Want dacht je nou echt dat je een doorsnee andijvie was?" voegde hij er na een lange twijfeling aan toe, zijn woorden waren meer fluisterend dan hardop. Hij had de knoop die hem dagenlang, nee wekenlang, al dwars zat eindelijk doorgehakt. Hij had eindelijk genoeg moed verzameld om een levensstijl, zíjn levensstijl te veranderen. De jongen wist dat hij Emilie op dit moment meer dan ieder ander meisje wilde, en baalde ervan dat hij niet in de toekomst kon kijken om te zien hoe trouw hij na een paar weken zou zijn. Geloven in tarotkaarten deed hij al lang niet meer, aangezien de vrouw bij zijn vorige komst hem had verzekerd dat hij een gelukkig leven tegemoed ging en het bloed dat in zijn familie stroomde gezond was. Kort daarna stierf zijn opa. Lieve opa Andréos, 87 jaar.. Het was veel te vroeg voor hem om te sterven, en toch was het zijn tijd geweest. Stomme tarotkaarten! Een traan rolde over zijn wang naar beneden terwijl hij terugdacht aan het karakteristiek en gerimpelde hoofd van de oude man, waarna hij zuchtte en deze in een subtiele beweging -hij deed namelijk alsof hij zijn hand door zijn krullende haren- wegveegde. Goed, terug naar Emilie. Hoe zou ze op zijn woorden reageren..?

Dat hij nooit van die tomaat afwist, dat hij niet wist dat er zo'n verlangen kon bestaan.Ze keek hem ietwat begrijpend aan, maar wendde haar blik al onbewust snel af door enkele gedachten toe te laten in haar hoofd. Ze dacht aan een zelfde tomaten en andijvie probleem dat ze ooit gehad had. Maar niet in de betekenis van verlangens, in de betekenis van kinderspeelgoed. Ja, met haar verjaardag mocht ze , toen ze een jaar of 5 was, kiezen wat ze het liefste wilde. En ze wilde echt dolgraag die ene pop, maar had andere paarden van Barbie nodig om haar collectie, die generaties lang al doorgegeven werd, uit te breiden. Die ene pop, die was echt speciaal, maar als ze die zou kiezen, kreeg ze er maar één, en als ze die paarden zou kiezen, kreeg ze er drie! Elk klein kindje zou denken 'hoe meer hoe beter', maar zij niet, ze koos voor de pop en liet zo haar barbiecollectie tot volgend jaar incompleet. En ze had er nooit spijt van gehad, want de pop was geweldig geweest.
Haar lip kreeg twijfelachtig tanden op zich gedrukt, toen hij zei dat ze geen vrienden konden blijven moest hij voor haar kiezen. Haar theorie die aan zou sluiten bij die ene die haar vertelde dat hij het over een ander meisje had? Het meisje was een ontzettend jaloers type en Lyron leek de kans niet te willen lopen om haar te verliezen, en dat begreep ze wel, al snapte ze niet waarom vrienden zijn een risico zou zijn. Maar heel deze theorie verdween als sneeuw voor de zon toen Lyron langs haar heen liep, en het enorm lang duurde voor hij nog wat zei? Een uitloper van haar gedachten vertelde haar dat dit het moment was waarop ze afscheid zouden nemen, en elkaar amper nog zouden zien. De uitloper werd met een simpele zin vermorzelt tot een gedachte die er ooit eens geweest was. Of ze nu echt dacht dat ze een simpele andijvie was? Haar ogen werden even groter, het ongeloof ook. "Ik...?", herhaalde ze even zachtjes, waarna ze zich omdraaide. "Ben ik degene die je laat twijfelen?", was haar bijna overbodige vraag, en hoewel ze zich enorm blij voelde, voelde ze zich ook schuldig; was zij degene die hem deze moeilijke keuze bezorgde? Was ze zo gemeen? Ze had haar blik op zijn rug gericht, en keek hem moeilijk aan. "Ik wil niet degene zijn die je vrijheid afneemt, Lyron. Dat zou ik nooit willen.", sprak ze, haar woorden waren slechts een fluistering. Ze legde twijfelend een hand op zijn schouder en kwam toen wat dichter bij hem staan. Ze rook hém, hij rook goed, maar ze weerhield zich ervan om hem te kussen, of méér aan te raken. De hand op zijn schouder gloeide; en moest ze hem meer aanraken, zou hij meer gaan twijfelen, en dat wilde ze hem niet aandoen.

[Ik las mijn post nog een x door en ontdekte enorm veel fouten ;o Maarre, als je naar het uur kijkt, is dat wel forgivable? xD]

"Nee, het is de koningin van dit stomme Amerika." grijnsde hij, doelend op Emilies 'Ben ik degene die je laat twijfelen?', terwijl hij nog altijd met zijn rug naar haar toe stond maar dit wat moeilijker om vol te houden was aangezien hij haar warme hand op zijn schouder voelde drukken. "Wacht eens..", hij sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd aan omdat hij de domme fout plotseling ontdekte. Amerika heeft helemaal geen koningin, en zal waarschijnlijk ook niet snel geregeerd worden door een vrouw. Hmm, het was vast de schuld van Emilie, die haar puntige haken ondertussen in zijn hart en geest vast had geslagen en hier voorlopig niet meer uit zou verdwijnen. "Amerika heeft een president, Obama.." verbeterde hij zichzelf op een fluisterende toon, en hoewel Emilie dit gesprek met hemzelf waarschijnlijk niet zou volgen kon hij het niet laten hem te voeren. Lyron was slim, ergens ook wel perfectionistisch -wat prima in contact stond met zijn ijdelheid-, en kon het daarom ook niet hebben dat hij zo'n domme fout had gemaakt. Ach, liefde.. het deed je gekke dingen doen. Zoals hij haar ook had verklaard dat zíj het speciale meisje was, terwijl hij haar dit nooit had willen vertellen.
"Waarom denk je aan mij, en niet over wat je zelf wilt?" vroeg hij wat resoluut, nadat hij zich omgedraaid had en Emilies hand als een gevolg hiervan van zijn schouder afgegleden was. Hij hield bewust wat ruimte tussen hen twee in omdat hij wist dat hij nog maar aan één ding zou denken wanneer hij haar perfecte lichaam zou voelen, en keek haar afwachtend aan.

Een frons verscheen na enkele lange seconden op haar voorhoofd, toen Lyron over de koningin van Amerika begon. Iets klopte er niet in die zin, wat, daar kon ze even niet achter komen, maar Lyron leek al snel te merken dat er iets niet klopte. Hij leek te beginnen nadenken, en net op dat moment realiseerde zíj zich dat Amerika helemaal geen absolutisme bezat. Het was president Obama die de touwtjes gedeeltelijk in handen had, hier. Op hetzelfde moment verbeterde Lyron zich en meteen liet ze een retarded 'Oh ja.' horen. Ze had het wel degelijk gehoord, en besloot zijn verwarring te wijten aan het feit dat ook zij nu even niet zuiver wetenschappelijk kon denken.
De vraag die hij stelde toen hij zich had omgedraaid, waardoor haar hand van zijn schouder gleed en dit haar even een rilling over haar hele lijf bezorgde door de koude die nu op haar warme handpalm kwam, liet haar haar schouders ophalen, haar handen stak ze snel in de zakken van haar vestje, dat al wat droger was dan voorheen. Om aan zichzelf te denken. Daar had ze nog niet eens aan gedacht. "Omdat jij meer moet opgeven dan ik.", sprak ze dan na een halve minuut stilte. Een halve minuut stilte die ze gebruikte om te denken aan ook maar één reden te vinden die haar zou aanmanen om aan zichzelf te denken, aan wat ze zelf wilde. "En bovendien denk ik wél aan mezelf. Aangezien ik mezelf niet schuldig wil voelen door jou vrijheid af te nemen, door jou voor een keuze te stellen." Ze zuchtte even en richtte haar blik, die de hele tijd op oneindig was gericht, dan op hem. "Ik wil dingen niet moeilijk maken voor je, omdat ik ook weet dat ik er zelf dan ook slechte gevoelens over zou hebben. Dat is gewoon egoïsme, als je het relativeert."
Bij deze uitleg dacht ze even over een theorie die haar oude grootmoeder haar nog uitgelegd had, een week voor zij stierf. "Huilen om iemands leven is niet erg, het is normaal. Maar huilen omdat jij iemand zult missen , of nooit meer zou zien, is gewoon egoïstisch." En daar zat een enorme bron van waarheid in, een die nu gewoon van pas kwam. Al was ze zich er niet van bewust dat ze die theorie daarnet luidop, al was het slechts een fluistering, had opgezegd. Ze zuchtte even zachtjes en een twijfelende blik verscheen in haar ogen. Ze wist wat ze zelf wilde, maar die keuze vond ze enorm zelfzuchtig moest Lyron zich verplicht voelen haar daarin te volgen.

"Dat is onzin, ik vind het niet erg." loog hij, doelend op Emilie's 'jij moet meer opgeven dan ik'. Hij loog, maar dan enkel en alleen omdat hij dacht dat het haar goed zou doen. Hij zou het haast zeker weten, mits ze hem zou geloven. Want welke player zou zeggen dat hij het niet erg vond om zoiets op te geven, en zich liever concentreerde op één persoon? Hoe langer Lyron er over na dacht, hoe dommer zijn leugen hem leek. Natuurlijk kon hij hier ook altijd nog over liegen tegen haar om haar voor zichzelf te hebben, terwijl hij dit ook gezegd had tegen vijf anderen. Het was iets wat werkte voor iets van een korte duur, omdat ieder meisje als een blok voor je zou vallen wanneer je dat zei, maar op den lange duur zouden ze meer van hem vragen. Ze zouden téveel van hem vragen: een relatie.
"Denk nou eens na over je eigen woorden, Emilie.." zuchtte hij, en nadat hij enkele seconden stil was geweest begon hij weer te praten. "Je zegt dat je mijn vrijheid afneemt door me voor een keuze te stellen? Je zegt me net dat we practisch vrienden zullen blijven no matter what, dus kwijtraken zal ik je niet. Dan zal je het wel hebben over relatie of geen relatie, en zoals je net zei wilde je mij niet voor die keuze stellen." begon hij, wat onsamenhangend, "Maar Emilie.. Ik heb toch alle vrijheid van de wereld? Om te kiezen uit de twee gegeven opties, om te kiezen wat ík wil?" glimlachtte hij, hij snapte niet waarom ze zo moeilijk deed. Zou ze zoiets ook tegen Kenneth hebben gezegd, voordat zij wat kregen? Nee, Kenneth had waarschijnlijk naast Emilie niet veel te kiezen. Waarschijnlijk helemaal niets, omdat het Lyron sterk leek dat er veel meiden op hem zouden vallen. Waarschijnlijk was hij gewoon op het juiste moment in haar leven gestapt, als een schouder om op uit te huilen, en was ze hem daarom leuk gaan vinden.
Onbewust was zijn gezichtsuitdrukking wat grimmig geworden, welke al wat herstelde toen hij zich ergens anders op focuste. Emilie had het over een gestorven iemand, waar je wel om mocht treuren omdat diegene overleden was maar niet om mocht treuren omdat je hem of haar zou gaan missen. Voor hem hadden die twee nauw aan elkaar gelegen toen zijn opa overleden was, maakte dat hem meteen een slecht mens?
"Ach, Emilie.. Ik begrijp het wel wanneer je met een omweg probeert te zeggen dat je niet wilt." begon hij met een waterige glimlach, "Mijn uiterlijk, glimlach, manier van doen en geur nodigen je uit om meer tijd met me door te brengen. Maar wat weet je nou eigenlijk echt van mij? Alleen datgene wat ik je wil laten zien, tenzij jij meer weet dan je eigenlijk zou moeten." zei hij, langzaam achteruit lopend. Hij wist dat Emilie hem niet wilde kiezen, althans, dat hield hij zichzelf voor, en maakte het zo makkelijker voor haar om de waarheid uit te spreken. "Bovendien ben ik niet goed in vaste relaties. Ik ben goed in verhoudingen, in het verwennen van vrouwen, maar dat is over een korte tijdsspanne. Het is handiger wanneer je iemand als vriend neemt die zich tijdens de relatie niet de hele tijd moet behouden om vreemd te gaan en alleen naar jou kijkt, zelfs wanneer je met kleren aan in een kamer vol naakte vrouwen stond." legde hij uit, zichzelf behoorlijk naar beneden halend met deze woorden. Wie had gedacht dat de zelfverzekerde jongen zo'n negatief zelfbeeld had? Lyron genoot even van het beeld van naakte vrouwen en Emilie, en liet zijn fantasie erop los gaan voordat hij weer met twee voeten op aarde stond. "Dus, wat ik hier mee wil zeggen is.. Dat ik het niet erg zou vinden wanneer.. Jij niet die ene tomaat wil zijn. Ik weet dat je beter verdient." eindigde hij, waarna hij diep inademde en dit weer uit zuchtte.

'Dat is onzin, ik vind het niet erg', klonk het als reactie op haar woorden, waardoor ze hem even met een ongelovige blik aankeek. Ze kende hem toch wel voldoende om te weten dat het voor hem wél een serieuze verandering en drastische verandering zou zijn moest hij opeens overschakelen naar één vrouw, Emilie noemde dat het 'Absolutisme', (het hebben van verschillende vrouwen tegelijk, noemde ze dan logischerwijze het 'pluralisme') en dat het hem wel degelijk moeite zou kosten. Ze schudde even onmerkbaar haar hoofd om zijn leugen af te keuren, maar ze wist hierdoor wel dat hij haar wilde overtuigen om het met hem te wagen, iets wat totaal overbodig was, aangezien zij al lang overtuigd was, maar dit gewoon niet liet zien, om hem goed te laten nadenken over zijn keuze.

Al fronsend luisterde naar zijn, volgens haar warrige en door elkaar gehaalde, woorden waarvan ze zich niet kon herinneren dat ze die werkelijk uitgesproken had. Misschien was het haar kortetermijngeheugen dat het liet afweten, op dit moment, of misschien wist ze gewoon niet meer wat ze allemaal zei.. Al kwam dat op hetzelfde neer. 'Ik heb toch alle vrijheid van de wereld?', klonk het daarna, waardoor ze even kort met haar hand over haar voorhoofd streek. Dit was allemaal zo ingewikkeld, zo moeilijk voor haar om te begrijpen, zo moeilijk om hetgene wat ze wilde precies uit te drukken. Haar blik richtte ze echter op de grond toen hij zei dat hij begreep dat ze dit niet wilde, waardoor ze resoluut haar hoofd wilde schudden en wilde schrééuwen dat ze het wél wilde, maar haar lichaam en haar geest lieten Lyron uitspreken. Toen hij haar vroeg wat ze echt van hem wist, en hij haar alleen dingen zou laten weten waarvan hij vond dat zij die mocht weten, beet ze even op haar lip en verdrong ze die uitspraak. Hoewel, verdringen was niet het beste woord. De schoof deze uitspraak opzij, ze liet hem niet verdwijnen. Toen hij achteruitwandelde, wilde ze hem tegenhouden, maar alweer onderbrak haar geest haar en zorgde ervoor dat ze hem liet uitspreken. Tot en met zijn laatste woord, zweeg ze, waarna ze haar blik van de grond naar zijn ogen verplaatste, en hem aankeek. "Je weet dat ik altijd de moeilijke weg kies, handig is géén optie, dat is gewoon saai. Dus het zou saaier zijn moest ik iemand kiezen die zich niet zou moeten behouden om naar andere vrouwen te kijken, noch hen te versieren. Minder handig is het feit dat ik iemand zou kiezen die ik elke keer weer zou moeten overtuigen van míjn schoonheid, wiens aandacht ik altijd op mij zou moeten gericht houden, omdat het risico dan te groot zou zijn om hem te verliezen. Maar Lyron, ik hou van je, en ik weet dat het misschien moeilijk is, en dat er op een dag een verleiding zou komen die je niet zou kunnen weerstaan. En op die dag, zal ik jou verliezen, en dat schrikt me zo af. Toch wil ik het wél proberen, welk risico dat ook inhoudt." Ze dacht even na over haar volgende woorden, liet de vorige hierdoor even bezinken, waarna ze zuchtte en haar blik naar de grond richtte.

"Ik ben geen kattenmens, durf er geen enkele aanraken omdat ik bang ben dat ze me zouden krabben. Ik heb een litteken op mijn linkerenkel, doordat ik vroeger eens op een punt van een scherp paaltje ben gevallen. Ik heb gedurende twee uurtjes yoga gevolgd, maar werd eruit gegooid omdat ik mijn lach niet kon inhouden. Ik heb een tijdlang overwogen om een tatoeage met twee zwaluwen op mijn linkerschouderblad te laten zetten, maar durfde niet omdat ik bang was van de naald van het apparaat. Vroeger at ik graag bruine suiker bij mijn spaghetti, een gewoonte die ik ondertussen gelukkig heb afgeleerd. Mijn rechterarm is vier en een halve milimeter korter dan mijn linkerarm en ik heb jarenlang geoefend om met mijn tong aan mijn elleboog te likken, het is me nooit gelukt. Ik heb bang om alleen in een slaapkamer te slapen als het donker is, dus laat ik de deur op een kier staan of steek de lader van mijn mobiel in, zodat er een klein lichtje brand. Ik heb een ongelofelijke schrik van sprinkhanen, spinnen daarentegen durf ik wel aan te raken. En tenslotte drink ik graag één keer per maand een superhete chocomelk met slagroom.", sprak ze hem toe, terwijl ze haar blik op oneindig had gericht. "Die dingen zijn kleine puntjes die ik niet van je hoéf te weten, maar waarvan het wel leuk zou zijn ze te weten. Jij vertelt me wat je wil, laat me weten wat je wilt dat ik weet, maar er zijn zoveel dingen die je kan vertellen over jezelf, zonder dat je grote dingen onthult. Die kleine dingen zijn eens zo interessant. Ik ken je misschien niet, maar ik wil je wel léren kennen. Ik sta open voor een relatie met jou, en wil het er best op wagen, maar enkel en alleen als jij er van overtuigd bent dat je het wilt. Ik wil dolgraag die tomaat zijn.", mompelde ze even zachtjes, en toverde een klein glimlachje op haar gezicht, terwijl ze aarzelend een klein stapje naar hem toe zette en hem aarzelend aankeek, haar beide handen naar hem uitstekend, zodat hij deze zou kunnen vastnemen of iets dergelijks, van haar mocht hij ze natuurlijk ook gewoon wegslaan, al zou dat best gevolgen kunnen krijgen.

[alinea's kwamen niet overzichtelijk uit, dan maar een entertje ertussen; sorry voor de lengte.. x) Had een inspi-boost..]

[Haha, zo'n lange post zorgt er altijd voor dat ik me schuldig voel wanneer ik een ultrakorte schrijf .. Ja, ik zit weer eens op mijn iPod xd]

Als Lyron zich niet vergistte, dacht hij meer na over een relatie of geen relatie dan hij in zijn hele leven gedaan had. Voorheen was het niet moeilijk voor de jongen om te kiezen en koos hij datgene wat het leukst was en de meeste afwisseling bood: vrijgezel. Happy single, zoals hij het ook wel vaak noemde, omdat hij zeker niet een persoon was die zielig voor een haardvuur ging zitten omdat dat de enige warmte was die hij nog van iets anders zou krijgen, maar omdat hij zijn stunning looks zo veel mogelijk misbruikte als hij kon. Meisjes vielen als een blok voor de jongen zodra hij zijn zinnen op hen had gezet, en Emilie was hier het meest recente voorbeeld van. Toch was zij anders, zij was geen overwinning. Zij was niet een van de duizenden die alleen bedoeld was om zijn ego te strelen of om een heerlijke avond mee te hebben, nee.. ze leek voor meer te zijn. Ze was er om mee te lachen, om activiteiten búiten de slaapkamer mee te doen en boven alles om van te genieten..
Hij zou zijn woede en vooral frustratie hebben geuit op een levenloos voorwerp als dat in de buurt had gestaan, naar sinds dat niet het geval was kneep hij zijn handen tot vuisten totdat zijn nagels die in zijn vel drukten zeer begonnen te doen. Waarom had hij toch dit probleem? Emilie noemde vervolgens allerlei feitjes over zichzelf op, feitjes waarvan hij niet begreep waarom ze ze noemde. Toen ze er een uitleg bij gaf knikte hij langzaam, begrijpend, en liet hij toe hoe ze een stapje dichterbij zette en haar handen naar hem uit stak.
Een korte twijfeling was er te zien in de houding en blik van Lyron, waardoor er een korte stilte viel waarin er niet veel gedaan werd. Hierna pakte hij haar handen voorzichtig beet en liep hij langzaam op haar af, omdat hij de ruimte tussen hen in maar al te graag wilde overbruggen. "Betekend dit.. dat we sex kunnne hebben zonder dat er erg is?" zei hij, zijn stem was wat zachter van toon dan normaal, terwijl een grijnsje zijn gezicht sierde. Hij maakte altijd grapjes wanneer hij zich oncomfortabel voelde, of in dit geval: zich op glad ijs begaf. Kon hij nu geen verhoudingen hebben met andere meisjes, niet met ze zoenen..? Meisjes van Pacific zouden geen kwaad kunnen, besefte hij, omdat Emilie daar in geen enkele manier achter zou kunnen komen. Of zou ze soms connecties hebben binnen die school? "Waarom ben je eigenlijk naar Monica High gegaan? Is het omdat je bijna geen vrienden had op Pacific..? Of gewoon omdat deze school je meer aan trok?" glimlachtte hij, de rede van zijn vraag was voor hem maar al te duidelijk. Toen hij merkte waar hij mee bezig was, wat hij nu al als noodplan aan het verzinnen was voor het geval dat hij het niet meer vol kon houden, duwde hij deze gedachtes uit zijn hoofd en drukte hij een kus op haar lippen. Ergens uit schuld, maar ook omdat hij gewoon blij met haar was. Blij met zijn gloednieuwe overwinning.. eh.. vriendin. "Emilie.. Als je het niet erg vind, zou ik je nu graag mee willen nemen naar een juwelier.." glimlachtte hij voorzichtig. Hij had zijn portemonnee in zijn schoen gedaan voordat ze gingen zwemmen en daar zat genoeg geld in om haar een mooie ketting, armband, ring of oorbellen te geven. Natuurlijk was het verstandiger om dit pas later te geven, maar hij wilde het op deze manier toch vieren met haar. Op de tweede vriendin die hij ooit in zijn leven heeft gehad..!