Vamos a la playa..

Gelukkig was het living building niet zo ver van het strand af; het geluid van de voorbijrijdende wagens zorgde ervoor dat ze wat hunkerde naar rust, hoewel het bijzijn van Lyron haar genoeg afleidde. Zo hield ze haar hand constant in de zijne, en keek ze hem meermaals even zijdelings aan, waardoor ze een leuk gevoel kreeg vanbinnen. Een gevoel dat ze niet meteen kon beschrijven, ze wist enkel dat ze er gelukkig van werd. Voor hen, zag ze het strand al verschijnen. Een deel ervan, het meest rechtse punt, was slecht belicht, gewoon omdat daar een deel van het strand verlaten was. Links en in het midden, was alles goed belicht, maar zag je niet al te veel mensen. Enkele voetballende jongens, wat meisjes dat erop zat te kijken en intussen een sigaretje rookten, wat RedBull of Breezer dronken en tegelijk wat babbelden en de jongens aanmoedigden, wat kleinere jongetjes en meisjes die bijna naar bed moesten, een koppeltje hier, eentje daar. Niet echt heel veel volk dus, wat ze niet had verwacht, maar des te beter vond.
Eens ze aan de dijk waren, en je hier - voor het strand begon- naar beneden kon gaan, stopte ze even en keek hem aan, waarna ze haar schoeisel uitdeed, zodat ze met haar blote voeten op de grond stond, geen zand in haar schoenen, want dat voelde gewoon irritant aan. Hierna keek ze Lyron even afwachtend aan, waarna ze hem een zoete kus op de wang gaf, en haar lippen even dicht bij zijn gezicht hield. "Je bent geweldig", fluisterde ze zachtjes in zijn oor, en glimlachte even.

[Posten gaat even moeizaam ]

Lyron was van haar gaan houden, dat besefte de succesvolle player ondertussen wel. Houden van iemand waren woorden of gevoelens die hem de afgelopen maanden niet overkomen waren, er stond een groot taboe op en de jongen praatte hier -of over de toekomst- liever niet over. Hij had ondertussen wel gemerkt dat het woord 'kinderen' hem sneller wegjaagde dan iets anders kan veroorzaken, dus wanneer een meisje totaal niet geïnteresseerd in hem was zou ze zoiets kunnen gebruiken. Ook waren de woorden 'verloven' en 'trouwen' angstaanjagend voor de jongen, maar gelukkig had Emilie tot dusver nog geen van deze woorden uitgesproken. Zo kon hun verhouding langer voortduren, en haar doen en laten zorgde er zéker voor dat hij haar langzamerhand leuk begon te vinden. Leuker, en dan leuk in de zin van blijvend. Het was niets tijdelijks, hij had een gevoel bij haar dat hij nog één à twee meisjes eerder had gehad, en dat was zeker een goed teken voor haar. Juist, een goed iets voor háár, maar totaal niet goed voor hem. Gisteren, toen hij met een meisje was geweest in La Palapa -die overduidelijk van Pacific kwam- had hij zich de hele nacht waarin hij naast haar in het bed gelegen had schuldig gevoeld. Jennifer, zo heette ze, had hem meerdere malen gevraagd waarom hij niet kon slapen en uiteindelijk -om maar van de vragen af te zijn- had hij gedaan alsof hij sliep. Dat leverde hem diepe wallen en een slaperige blik op, hoewel het met een middagdutje al snel verholpen was.
Een fluistering in zijn oor, zeggende dat hij geweldig was, deed hem opschrikken uit zijn overpeinzingen. Het was Emilie, wie anders, die hem dit toegefluisterd had. Wat betekende dit..? Betekende het dat hij geweldiger was dan Kenneth, of geweldig op een andere manier? Hij zuchtte onhoorbaar, waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. "Weet ik." zei hij voor de grap zelfvoldaan, waarna hij de zoete kus van haar in ontvangst nam. Hij deed zijn schoenen uit en legde deze vlak naast de trap waar ze zojuist afgelopen waren, zich niet echt druk makend om het feit dat ze best gestolen konden worden. Het waren afgetrapte sneakers, en hoewel Lyron van mening was dat deze juist karakter hadden kon hij ze best missen. Hij had er thuis immers nog een stuk of veertig liggen, verstopt in een redelijk kleine kast op zijn kamer. Welke vrouw vond het immers aantrekkelijk wanneer haar vriendje of scharrel meer schoenen dan haarzelf had? Er zat wel een voordeel aan vast, namelijk dat ze samen konden gaan winkelen. Hij grinnikte zachtjes om de gedachte van het hand-in-hand winkelend met Emilie, wat hij hen nog niet zo heel snel zag doen. Hield Emilie eigenlijk wel van winkelen? Het deed hem beseffen dat hij nog lang niet zo veel wist over haar, maar misschien kreeg hij vanavond de kans om haar een paar vragen te stellen.
"Jij bent ook wel een beetje geweldig hoor.." zei hij, nadat hij zijn zwarte nike sokken had uitgetrokken en deze -ze zaten direct onder het zand- in zijn schoenen had gepropt. Zijn voeten waren netjes, niet zo harig en met gele schimmeltenen zoals sommige jongens hadden, en hoewel hij in het verleden wel een paar keer naar de pedicure was geweest deed hij het nu liever zelf. Hij was toen in slaap gevallen, waardoor de vrouw die hem behandelde dacht dat ze hem wel een leuk nagellakje op kon doen.. Zijn zussen hadden zich slap gelachen toen hij ze vroeg om nagellak remover, en hoewel hij het toentertijds verschrikkelijk had gevonden kon hij er nu wel om lachen. Hij kon een korte lach niet onderdrukken toen hij de gezichten van zijn zussen weer voor zijn geestesoog haalde, gepaard met het geschreeuw over hun buik die pijn deed en het feit dat ze niet meer normaal konden ademen. "Nee, je bent niet alleen geweldig.. Je bent prachtig, van binnen en van buiten." glimlachtte hij, zijn stem een toontje zachter. Je bent het soort persoon waar ik een vaste relatie mee zou kunnen beginnen.. maakte hij in zijn gedachtes af, waardoor zijn blik een beetje verzachtte.

Haar schoenen belandden naast die van hem, waardoor haar blik even onwillekeurig naar zijn voeten gleed; en ze was niet eens verrast. Hoe kon het ook anders, zijn voeten leken net juweeltjes, ze waren niet vies of vuil of harig of zo, ze waren gewoon perfect. Meteen gleed haar blik even naar haar voeten; die ze gisteren nog - ode aan de bezigheidstherapie - eens lekker verwend had; haar nagels hadden een zwart kleurtje gekregen deze keer, neutraal maar toch stoer volgens haar en aangezien ze normaal andere kleuren nam, vond ze dit wel een leuke afwisseling.
Zijn "weet ik" opmerking, vond ze zo droog en lekker grappig dat ze gewoon even een lachje onderdrukte. Hij kon zo droog maar grappig uit de hoek komen, dat ze gewoon niet serieus kon blijven, hoewel ze vroeger droge mopjes van vrienden niet echt grappig vond.. Het kwam er altijd op neer dat de verteller van de mop, of degene die de opmerking maakte, strijk ging door het lachen, terwijl zij met een wee-tee-eff-blik stond te staren. Maar Lyron deed het zo leuk, zelf meestal enkel grijnzend om zijn opmerkingen, waardoor het zo serieus leek dat ze wel moést lachen. Of het was gewoon omdat hij het zei, omdat hij Lyron heette, omdat hij eruit zag zoals Lyron en omdat hij praatte zoals Lyron.
De wee-tee-effblik deed haar denken aan een jongen die ze ooit gekend had.. Hij noemde zichzelf Gringo ofzo, en die naam had Ines niet van 'Amika', ze had er nog nooit naar gekeken, en begon altijd overdreven hysterisch en luid te lachen als ze iets grappig zei. Dus om te testen of hij zou lachen om alles; hadden ze besloten om een mop te verzinnen waar totaal geen clue inzat. Ze luidde als volgt: Twee pinguïns staan op een gletsjer, zegt de ene tegen de andere: 'Mag ik je eraf duwen?' Zegt de andere: 'Nee!'. En toen Emilie die vertelde tijdens een feestje, begon hij zo hard te lachen, dat zijn gelach de muziek overstemde en mensen raar begonnen te kijken. En toen hij een poging waagde om te drinken; verslikte hij zichzelf, waardoor de omstanders begonnen te lachen. Arme Gringo.. Hij had het nooit slecht bedoeld, toch?
Een glimlach verscheen even onwillekeurig op haar gezicht, terugdenkend aan de tijden die ze beleefd had voor Monica, maar ze voelde geen heimwee naar die tijden. Ze wilde hier zijn. Hier, bij Lyron. Vooral bij Lyron, en zijn volgende opmerking zorgde ervoor dat ze nog breder glimlachte, met verschillende fonkelingen in haar ogen. Ze beet al glimlachend even op haar lip en gaf hem een zachte kus op zijn onderlip, vluchtig, waarna ze wat verder liep en al meteen het zand rond haar voeten begon te voelen, waardoor ze er een ontspannend gevoel bij kreeg. Haar blik gleed even terloops naar de mensen op het strand, terwijl ze enkele jongens even zag kijken naar haar; elkaar even met de elleboog aanstompend. Eén ervan knikte even bijna onzichtbaar naar Lyron, waarna de anderen hun schouders ophaalden en eerder met een beteuterd gezicht wegkeken. Ze zuchtte even, draaide wat geïrriteerd met haar ogen en keek even naar de zee die wat verder met haar golven het strand leek te overspoelen.

[Haha, ik kan me wel verplaatsen in Gringo. Ik zou daar ook helemaal stuk om gaan xD!]

Zijn hand liet de hare voorzichtig los, waarna ze verder over het zand liep in de richting van de zee. Hij had zin om haar voorbij te rennen, of nog beter: huppelen. Maar aangezien er andere mensen om hen geen waren wilde hij niet dat Emilie zich zou schamen in het bijzijn van een huppelende Lyron. Opmerkelijk was echter dat hij eerder dacht aan haar schaamtegevoel dan aan de zijne, aangezien het hem zo ongeveer weinig kon schelen wat onbekende mensen die hij toch nooit zou spreken van hem dachten. Dit was bij Emilie wel het geval, net als bij zijn voormalige vrienden en bedpartners.
Zijn blik gleed bij toeval naar een groepje jongens die wat rumoerig waren, elkaar soms aanstootten om vervolgens met zijn allen overduidelijk naar Emilie keken. Walgelijk vond hij ze, net beesten, en Lyron dacht ergens te weten dat het niet veel verder zou komen dan het kijken, aangezien de jongens die zich overal in groepjes begaven niet de stoersten maar juist de onzekerste waren. Je had toch geen vrienden nodig om een bepaalde move te zetten? Hij begreep dat vrienden veiligheid boden, zo had hij het vroeger immers ook gevoeld, maar wist dat hij daar nu boven stond. Voor de laatste keer wierp Lyron een blik op de jongens, wetende dat hij zijn bek open zouden trekken wanneer ze vieze dingen of iets dergelijks naar Emilie zouden werpen. Hij versneldde zijn pas zodat hij naast haar kwam lopen en keek haar grijnzend aan. "Wat doe je het liefst in je vrije tijd, prinses?" grinnikte hij zachtjes, de eerste vraag van deze avond stellend om wat meer te weten te komen over het meisje waar hij de afgelopen weken mee had doorgebracht. De dingen die hij over haar wist moeten immers toch wat minder oppervlakkig worden..

^^ik ook... Die mop is gewoon geweldig, ;D

Ze negeerde die lummels verder; wetend dat Lyron bij haar was en de jongens toch, als ze een beetje verstand hadden, zouden beseffen dat het gewoon niets uithaalde om te staan staren. Momenteel voelde het zand nog droog aan haar voeten, maar uit ervaring wist ze dat verder het zand vochtiger zou worden, wat ze best wel leuk vond. Ze wilde de zee even over haar voeten voelen stromen, straks, want ze wist dat ze dat een geweldig moment zou vinden. Vooral als ze naast Lyron zou staan.
Net voor ze zich begon af te vragen waar hij bleef, hoorde ze achter haar het doffe, toch unieke geluid van voetstappen in het fijne zand; waardoor ze wist dat Lyron naderde. En als ze het niet aan de voetstappen hoorde, was het gewoon zijn stem die haar soms zo van de wijs kon brengen; die kenbaar maakte dat hij hélemaal aanwezig was. Hij vroeg, grinnikend, wat ze het liefst in haar vrije tijd deed. Daar wist ze echt véél antwoorden op; en probeerde wat selecties te maken. "Bedoel je dan buiten bij jou zijn?", vroeg ze dan liefjes en glimlachte even, terwijl ze hem even onschuldig had aangekeken. "Squash spelen, hardlopen, mezelf mooi maken, met vrienden een grappige karaoke organiseren met kinderliedjes - don't ask -, winkelen, mensen ontmoeten en uitgaan.", sprak ze dan even opsommend en beantwoordde hierdoor zijn vraag redelijk straight, maar met evenveel zachtheid in haar stem als anders. "En wat doe jij, Lieve Lyron, in je vrije tijd.?", kaatste ze de vraag handig terug , terwijl ze het zand natter voelde worden onder haar voeten.

Het antwoord dat Emilie gaf op zijn vraag, ongeveer zeggend dat ze het liefst haar tijd met hem doorbracht, deed hem lachen. Een drie lettergrepen durende lach, aangezien hij aan haar gezichtsuitdrukking en stem al snel opmerkte dat ze er behoorlijk serieus over was. Hij keek de jongens aan, die ondertussen al wat stiller waren geworden, en trok heel subtiel één wenkbrouw op. Dit resulteerde in wat commotie bij de groep, waar Lyron alleen maar om kon lachen. Vervolgens richtte hij zich weer tot Emilie, totdat ze wat zei luisterend naar hun voetstappen in het zand.
Squash, was iets wat ze als eerst noemde. Het was een sport die hij nog nooit gespeeld had, of iemand anders had zien spelen, maar waar hij wel de globale lijnen van het spel van wist. Het leek hem een intensieve en leuke sport, maar aangezien hij meer van het fitnessen en hardlopen hield zou hij hier niet aan beginnen. Hij had ook nog een paar jaar aan kickboxen gedaan, iets wat hij zo nog een keer zou kunnen doen. Het was leuk, afwisselend, en het was nog behoorlijk goed -buiten de blessures om- voor je lichaam ook. Verder noemde ze het zingen van kinderliedjes op een Karaoke avond met haar vrienden, waardoor hij een lach niet kon onderdrukken, en in de laatste drie dingen die ze noemde kon Lyron zich goed vinden. Hij hield ook van winkelen en van uitgaan, omdat je daar nieuwe mensen ontmoette en je eens flink kon laten gaan.
De tegenvraag die ze stelde was niet onverwachts, waardoor hij enkele seconden meer denktijd had verkregen. Vrouwen versieren, met vrouwen in bed liggen, vrouwen zoenen, een spelletje maken van zo veel mogelijk relaties tegelijk en dit ook volhouden.. Natuurlijk waren geen van deze dingen echt geschikt om aan Emilie te vertellen, hoewel hij wel dacht dat ze zoiets -waarschijnlijk minder erg- van hem verwacht had. "Ehm.. Ik vind het geweldig om uit te gaan, kook graag, ook ben ik de laatste tijd wat serieuzer met mijn studie bezig en zijn veel van mijn uren gepland met jou." glimlachtte hij, "Verder ben ik dól op weddenschappen of spelletjes, en sta hier altijd open voor." voegde hij er grinnikend aan toe, wetende dat zijn komst naar Amerika ook allemaal met een weddenschap begonnen was. Hij keek even glimlachend naar haar en vroeg zich af of hij de vraag die al dagenlang in zijn hoofd brandde en schreeuwde om gesteld te worden, en besloot het uiteindelijk toch maar te doen. "Heb jij wel eens kat gegeten?" vroeg hij, waarna hij wild zijn hoofd schudde. Wat was dit nou, durfde hij -de legendarische Lyron- haar een vraag niet te stellen? "Nee, grapje.. Ik bedoelde: hoe zie jij mij? Als een vriend, kennis, meer dan dat.. Of toekomstige echtgenoot?" vroeg hij het in een grapje, hoewel hij hier wel graag antwoord op wilde weten.

Hm.. hij kookte graag, dan zouden dat wel overheerlijke Italiaanse gerechten zijn die enkel door een échte Italiaan gemaakt, op z'n best zouden zijn, wat haar deed uitkijken naar een moment waarop hij eens voor haar zou koken. Het beeld verscheen even voor haar geestesoog, waardoor een subtiele glimlach even niet uit kon blijven. En ze hoopte vurig dat ze dat moment ooit zou mogen beleven. Studies, aight.. die kwamen er bij haar ook nog meer dan naar haar believen bij, maar voorlopig hoefde ze nog niet te panikeren; ze haalde goede punten en studeerde op een goeie manier, waardoor alles vrijwel vlekkeloos verliep dit jaar. Uren gepland met jou, die uren stonden gelijkgesteld aan de hare. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht waarna ze even grinnikte toen ihij zei dat hij dol was op spelletjes of weddenschappen. "Goed om te weten", mompelde ze even zachtjes; waardoor ze onbewust meteen dacht aan vroegere weddenschappen van haar en vriendinnen. Ze won er vrij veel.. Gewoon omdat de meeste dingen die ze deed bij weddenschappen haar niet veel konden schelen, en als ze dan geld won of gewoon een grappig moment meemaakte, waarin de tegenstrijder die verloren was, een vuile opdracht moest uitvoeren, vond ze weddenschappen en spelletjes ook leuk; en kon ze hem daar perfect in vinden. Natuurlijk wist ze wel dat er buiten deze bezigheden nog wel 'andere' zouden zijn, maar ze besloot er gewoon niet aan te denken, er niets over te vragen, noch over te zeggen. Want spreken is zilver, maar zwijgen is goud.
Of ze wel eens kat had gegeten? Ze schoot in de lach en schudde verwoed haar hoofd, terwijl ze - hoewel ze zag dat hij het niet meende - met afgrijzen even dacht aan de mensen die dat wel deden. Arme kat. Toen hij echter serieuzer klonk, achter die grappende toon, had ze zijn vraag niet meteen zien aankomen; waardoor ze even moest nadenken. Ze zag hem als iemand met wie ze ooit eens een vaste relatie mee zou kunnen hebben; met wie ze misschien, stiekem, later, wel samen wilde wonen. Maar ze wist niet of het wel verstandig was om hier zo op te antwoorden. Hoe zij hem zag, lag aan hoe hij haar zag. Het moest van twee kanten komen, toch? "Ik zie me samen met jou nog getrouwd met 18 kinderen en kleinkinderen later in de schommelstoel voor televisie zitten, kijkend naar de wielrenners.", sprak ze even grappend, waardoor ze een lachje niet kon onderdrukken, maar toen weer serieuzer, hem aankeek. "Maar nu serieus. Daar kan ik niet alleen over beslissen. Dat hangt er vanaf van wat jij in mij ziet."

Emilie reageerde op zijn 'ik hou van spelletjes en weddenschappen', zeggende dat ze het goed vond om te weten, waardoor hij haar even nadenkend aankeek. Bedoelde ze hiermee dat het fijn vond omdat ze er zelf ook van hield, of omdat ze het goed om te weten vond omdat ze er een bloedhekel aan had en hier zo rekening mee kon houden?
Hij kon een lach niet onderdrukken toen Emilie moest lachen om de vraag of ze ooit een kat had gegeten, en verwoed haar hoofd schudde. Nee, hij zou dat ook niet doen. En hoewel hij meer een hondenmens was zou hij een kat nooit op kunnen eten, hij zag het als een huisdier en niet als voedsel. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen Emilie vertelde dat ze zich later getrouwd met hem en 18 kinderen en kleinkinderen zag staan, en noemde ook nog iets over een schommelstoel, televisie en wielrenners. Zou ze zoiets serieus menen..? Als hij moest nagaan hoeveel jaar dat zou duren zouden ze 18 jaar samen moeten zijn, voor elk kind één jaar. Maar rekening houdend met de leeftijd waarop Emilie geen kinderen meer zouden kunnen krijgen zouden ze minimaal op hun 22ste moeten beginnen met het verwekken van zoons en dochters, én zou hij 18 jaar trouw aan haar moeten zijn. Want wanneer hij het bed met een andere vrouw zou delen en het condoom zou scheuren zou hij er nóg meer kinderen bij krijgen, wat hij niet kon gebruiken met het weinige geld dat ze waarschijnlijk over zouden hebben voor hun eigen kinderen en hunzelf.
Zijn mondhoeken trokken langzaam omlaag bij dit mismoedigmakende beeld, en nadat hij zijn blik van het oneindige op Emilie had gericht merkte hij dat dit allemaal een grote grap was. "Ha, ha." reageerde hij, zijn stem laag en hij was duidelijk niet vermaakt. Toch kon hij er ergens wel om lachen, maar dan vooral omdat hij dacht dat het écht waar was. "Hoezo hangt het er vanaf? Jij kan toch wel weten wat je wilt?" grijnsde hij, terwijl zijn blote voeten het zand alsmaar natter voelden worden. De jongens van daarnet waren uit het beeld verdwenen, hoewel ze nog wel ergens achter hen stonden, en het natte zand toonde aan dat ze steeds dichter bij de zee kwamen. Hij lette namelijk niet op het uitzicht, maar eerder op het beeldschone meisje dat naast hem stond. "Had ik je al gezegd dat ik je prachtig vind?" zei hij, zijn blik op de grond gericht, zijn stem wat zachter dan voorheen. Hij gaf hierdoor een onzekere indruk, maar hij was alles behalve, en dat was duidelijk te zien aan bepaalde delen van zijn houding.

Een overtuigende 'Ha ha', maakte duidelijk dat hij haar opmerking blijkbaar wat serieuzer had genomen dan ze had verwacht, waardoor ze even haar hoofd schudde en zuchtte. "Sorry voor de hartaanval die ik je bijna bezorgde", sprak ze al grijnzend, haar tong even wat ondeugend naar hem uitstekend. Ach, zo zag ze de toekomst helemaal niet. Verre van. Wel had ze een plannetje dat ze voor zichzelf had gemaakt, een plannetje waarover ze vroeger altijd had gezegd het uit te voeren, hoe dan ook, maar nu ze 'grown up' was, dacht ze daar helemaal niet meer over. 'Things come and go, and you have to accept that', had een leerkracht haar een jaar geleden nog gezegd, toen haar beste vriendin zou verhuizen naar India, een keuze die ze niet begreep.. En op dat moment dacht ze dat die uitspraak zinloos was, maar daarover was ze dus duidelijk van mening veranderd. Toen hij niet leek te begrepen waarom het van hem afhing, en zei dat ze toch kon weten wat ze wilde, dacht ze even na; maar luisterde eerst nog naar het volgende wat hij zei; iets wat ze ontzéttend lief vond. Ze zuchtte even zachtjes en zette toen een stapje dichter naar hem toe, nadat ze gestopt was. Ze legde haar hand op zijn wang en kuste hem zacht op zijn onderlip. "Ja, dat zei je al, en ik vind jou enorm lief.", mompelde ze fluisterend, waarna ze toch weer afstand nam, en zo, volgens zichzelf, meer uitkeek naar het moment waarop ze misschien binnenkort samen en schaars gekleed in bed zouden liggen. Deze gedachte liet haar even een spannend maar leuk gevoel in haar onderbuik krijgen, waardoor een fijne glimlach op haar gezicht verscheen.
Nog enkele stappen maar waren ze verwijderd van de zee, haar voeten werden nu, alleen door het zand al, nat werden. "Die vraag van daarnet; je zou die anders kunnen stellen, weet je.. Bijvoorbeeld hoe ik de toekomst zie.", sprak ze dan op een - mensen zouden het zo kunnen omschrijven - dromerig toontje. "En dan zou ik antwoorden dat ik enkel wil trouwen, maar enkel moest mijn partner dat willen. Dat ik misschien wel twee kinderen wil, in de verre toekomst; maar enkel als mijn partner dat zou willen. En moest hij dat niet willen, en moest ik echt van hem houden; dan zou ik dat aanvaarden.", sprak ze, met een zachte, toch serieuze stem, hem voorlopig niet aankijkend; bang dat hij misschien zou walgen van haar 'plannetje'. Ze zuchtte even en draaide zich dan om naar hem, aangezien ze wat verder dan hem was gelopen. "Maar ja, weet je, dat is toekomst. En toekomst is een variabele."

"Ja, zeg dat wel.. Wil je me dood hebben, ofzo?" grijnsde hij, als reactie op de 'sorry voor de hartaanval die ik je bijna bezorgde'. Hij drukte een zachte kus op haar wang als teken dat hij het helemaal niet erg vond, en liep langzaam met haar door. Het was heerlijk om met haar over het strand te lopen, en hoewel hij van haar uiterlijk, stem en manier van doen genoot was dat het niet het enige waardoor hij dit moment fijn vond. Ook de frisse lucht die weer eens wat anders was dan de keren dat hij in zijn kamer, in de kamer van een ander of in een druk bezette discotheek een avond met een meisje had doorgebracht.
Een glimlach verscheen onbewust op het gezicht van Lyron toen zij hem lief noemde; het was altijd fijn om een compliment te krijgen van een meisje die je wel zag zitten. Ondertussen hadden ze het water bereikt, het echte water, niet het natte zand, waardoor hij langzaam wat vaart minderde en uiteindelijk stil bleef staan. De rustige golven die vannacht met niet zo'n vaart in de branding terecht kwamen kabbelden rustig tegen zijn benen aan, en maakten hierdoor de onderkant van zijn broek nat. Ach, what the hell.. Al werd hij nat, of werd de broek op een vreemde manier lelijk van zeewater, het deerde hem niets. Hij had er thuis genoeg liggen en hij was niet zo van het materalisme, hoewel mensen dit wel vaak van hem dachten door de aantallen kleren die hij had en de nieuwste technische snufjes die hij meestal wel in zijn bezit had. Ach, hij verdiende nu eenmaal veel geld met het modellenwerk!
Hij liet zich vallen in het zand, eerst een stukje achteruitgaand zodat hij niet een nat achterwerk zou krijgen, en ging op de grond liggen met opgetrokken benen en zijn handen achter zijn hoofd. De lucht werd steeds donkerder en kleurde bloedrood, en was aan de plaatsen waar de zon het verst vanaf stond al paarskleurig. Hij keek er voor een kort moment naar, maar al snel verveelde het hem zodat hij zich overheind werkte en Emilie aan keek. Ze verveelde hem nooit, en het leek haast alsof elke keer dat hij naar haar keek er weer wat veranderd was aan haar. Een scheve, jongensachtige grijns verscheen op zijn gezicht toen ze het over later had. Over hoeveel kinderen ze graag wilde, maar ook dat wanneer haar partner dat niet wilde ze dat zou accepteren. "Ik wil drie dochters en een zoon, en als mijn vrouw dat niet wilt zoek ik gewoon een ander." vertelde hij, hoewel hij dat laatste niet meende. Want hij wist dat je liefde niet uit kon kiezen, en wist ook dat hij later een meisje zou vinden waar hij zó stapel op was dat hij niet zou weten wat hij zonder haar moest. Datgene wat hij nu ook al lichtjes bij Emilie had, maar dan tientallen keren erger.

Wil je me dood hebben ofzo?, deze woorden herhaalde ze even in zichzelf, waardoor ze tot het besluit kwam dat moest Lyron sterven, een groot deel van haar ziel ook zou sterven. Van haar eigen gedachten schrok ze even, probeerde er niet aan te denken, maar de kus die ze dan zacht op haar wang voelde, zorgde ervoor dat haar gedachten opnieuw aangewakkerd werden, al vond ze het raar dat ze over zoiets werkelijk nadacht. Momenteel kon ze zich - op zo'n korte tijd al - niet echt een leven zonder hem voorstellen. Hetzij als vriend, hetzij als iemand met wie ze een zogenaamde verhouding had. Ze ademde even de frisse zeelucht in en kwam tot de conclusie dat ze Lyron gewoon niet kwijt wilde, en ze had het gevoel dat ze er alles aan zou doen om tenminste vrienden te blijven; waarvan ze ook meteen een belofte maakte met zichzelf.
Lyron stopte na een tijdje, eens de golven hun voeten en benen raakten. De broekspijpen van haar jeans werden nat, maar ze deerde er niet echt om, ze wilde gewoon genieten van het moment nu en voelde de drang om gewoon het water in te duiken, en, vreemd genoeg, tot aan de boei te zwemmen en weer terug. Een genietende glimlach verscheen even op haar gezicht, waarna ze even omkeek om te kijken wat Lyron aan het doen was. Blijkbaar had hij even in het zand gelegen, want achter hem zag ze een afdruk in het zand. Hij stond echter recht, en keek haar aan, haar vertellende over wat hij later wilde; waardoor ze - door het laatste deel van zijn zin - hem enkele seconden wat nadenkend aankeek, dan haar schouders ophaalde, en knikte. "Goed plan", sprak ze dan met een glimlach op haar gezicht, hoewel deze niet doorbrak over haar hele gelaat. Dan zoek ik 'gewoon' een ander', had het einde van zijn zin op een -volgens haar- nonchalante toon geklonken. Ze richtte haar blik even op de zonsondergang en tegelijk op oneindig, waardoor ze wat begon na te denken. Ze wist niet of hij het meende of niet en besloot hem het voordeel van de twijfel te geven. Gewoon een ander zoeken; het leek wel kinderspel. Alsof het niet veel betekende. Maar; zoals gezegd, gaf Emilie hem het voordeel van de twijfel en besliste dat hij het gewoon niet meende.
"Je hield van weddenschappen?", sprak ze daarna op een vrij speels toontje, het voorgaande gewoon uit haar gedachten bannend; waarna ze hem met een uitdagende blik aankeek. "Wedden dat ik eerder aan de boei geraak dan jij, mét kleren aan? Tenzij je de jongens ginderachter natuurlijk een show wilt geven, dan doen we gewoon zonder kleren..", opperde ze grijnzend; waarna ze wat achteruitliep. "Als ik win; heb ik een avondje tegoed om te genieten van jou kookkunsten. En bepaal nu maar wat jij wilt als jij wint", sprak ze hem toe, waarna ze even stil bleef staan ergens met het water ter hoogte van haar knieën. "Kom op, ik heb nog plannen vannacht, en heb niet uren de tijd", plaagde ze hem wat, hem uitdagend aankijkend. Hij kon vragen wat hij wilde, een weddenschap was een weddenschap, en als hij zijn prijs hoog genoeg stelde, zou hij des te meer moeite doen om te winnen.

Een korte stilte brak door in hun gesprek, een stilte waarin Emilie hoogstwaarschijnlijk nadacht over de woorden die hij gesproken had en Lyron simpelweg naar het roodgekleurde water staarde. Het doorzichtige vloeistof dat normaalgesproken een helderblauwe kleur was reflecteerde nu de laatste zonnestralen van de dag, en hoewel hij van mening was dat Emilie interessanter was dan dat stomme kabbelende water deed zij nu ook niet zo veel. Bovendien had hij haar de afgelopen uren al genoeg laten zien dat hij haar leuk vond en wilde hij niet dat ze té veel ervan ging denken, hij wist immers nooit wanneer zijn gevoelens voor haar zouden eindigen en hij weer door zou gaan naar het andere meisje. Iets wat hem nu nog onmogelijk leek, hoewel hij gister het nog 'gezellig' met een meisje in een jacuzzi had gehad. Echter wist de jongen dat dit onverwachts kon gebeuren, door een afknapper of doordat het meisje een serieuze relatie met hem wilde beginnen en hij dit niet zag zitten met haar. Hij was als de dood voor een relatie met de meesten, bij Emilie lag dat anders. Bij Emilie zou hij het wel willen wagen, waardoor hij zeker wist dat ze hem aan het twijfelen zou kunnen krijgen wanneer ze de vraag op de juiste manier op het juiste moment zou stellen.
De woorden die Emilie zei deden hem opkijken, de speelse toon in haar stem was zeker niet onopgemerkt gebleven. Een brede grijns sierde zijn gezicht terwijl hij zijn shirt uit trok en het hier verder bij liet, vervolgens zijn armen over elkaar sloeg en haar met een zelfverzekerde blik aan keek. "En als ík win, heb ik een avondje tegoed om te genieten van jou." zei hij met een brede grijns, haar woorden herhalend maar simpeltjes het woordje 'kookkunsten' weglatend. Hij gaf haar een subtiele knipoog en wreef even over zijn borstspieren, terwijl hij wachtte tot Emilie klaar stond voor het leuke zwemwedstrijdje dat hij natuurlijk ging winnen. Zeker wanneer Emilie de beloning zou zijn, en hij een avondje met haar mocht spenderen waarvan al duidelijk was wát hij precies wilde doen.

Ja, oké, ze was er zeker van dat hij zou winnen; maar dat was de onderliggende bedoeling toch? Toen hij zijn shirt uitdeed, liet ze haar blik even subtiel langs zijn bovenlichaam glijden, iets wat ze al meerdere malen had gezien, maar elke keer leek het gewoon gespierder te zijn én aantrekkelijker dan voorheen, waardoor ze even op haar onderlip beet en intussen hem glimlachend aankeek. Terwijl hij zei wat híj wilde; verscheen er een speelse grijns op haar gezicht, en traag liep ze wat meer achteruit, met haar lichaam wel nog altijd naar hem toegedraaid, om gewoon een minuscule voorsprong te creëren, die waarschijnlijk toch niets zou uithalen. Tenzij Lyron natuurlijk schrik had van water.. En die kans was gewoon té klein. Ze keek hem heel de tijd glimlachend aan, wetende dat hij wachtte op het moment dat ze duidelijk zou maken dat de 'race' begonnen was. Ze stopte rustig op het moment dat het water ter hoogte van haar heupen stond; waarna ze even héél stoer twee vingers in haar mond stak, en floot, waarna ze zich zo snel ze kon omdraaide en zonder veel nadenken het water indook.
Haar kleren waren sowieso om zeep; tot en met de eerstvolgende wasbeurt, maar al waar ze aan kon denken, was die boei, en er voor proberen te zorgen dat hij voor haar zou koken en hoewel ze wist dat ze 9 op tien toch zou verliezen, deed ze haar uiterste best. Haar handen sloegen ombeurten, ritmisch door het water; een crawlslag gebruikend, terwijl ze haar ogen dichtkneep om geen zout in haar ogen te krijgen, en zich tegelijk afvroeg of haar haar zometeen zou gaan krullen; zoals het altijd deed als het nat werd. Af en toe keek ze even naar de gele boei in de verte; en haalde regelmatig adem - een kwestie om ervoor te zorgen dat ze niet boven kwam te drijven na een tijdje-, terwijl ze zich afvroeg waar Lyron was. Was hij al zover voor dat ze hem niet kon zien, of was hij gewoon achter haar gebleven om haar dan uiteindelijk toch in te halen? Of zwom hij onder haar door, wat ze vrij onmogelijk vond zonder een slag in zijn gezicht te krijgen..

Emilie stond ondertussen tot in haar heupen in het water, terwijl ook Lyron zich langzaam in het water waande en tot halverwege zijn bovenbenen in het water stond. De ondertussen rode zon die ver achter haar achter de horizon stond waardoor er een tegenlicht ontstond, en Emilie een donkere kleur kreeg. Hij kon haar lichaamsvormen hierdoor perfect onderscheiden van de rest, waardoor hij even goedkeurend op zijn lip beet.
Doordat hij meer op haar lichaam lette dan op het feit dat ze niet langer meer in het water stond maar al met elke seconde verder van hem weg zwom had hij een late start. Ook doordat hij nadacht of hij voor haar wilde koken of haar voor zichzelf wilde hebben dook hij seconden later het water in. Het maakte hem niet veel uit, zou hij voor haar koken dan zou ze wellicht even later bij hem in bed belanden, en wanneer hij met haar kon doen wat hij wilde zou hij die avond vast nog wel eens voor haar koken. Omgekeerd evenredig dus. Met een glimlach op zijn gezicht haalde hij de eerste hap adem nadat hij een aantal slagen had gedaan, hij had natuurlijk voor de borstcrawl gekozen. Een zwemslag of vlinderslag waren niet echt geschikt voor een wedstrijdje zwemmen.
Al snel haalde hij haar in, waardoor hij van binnen grijnsde en door bleef zwemmen tot zijn spieren haast niet meer konden. Uiteindelijk, door de vele krachttraining en het feit dat hij een man was, bereikte hij de boei eerder dan Emilie dat deed. Buiten adem zocht hij steun bij het ding en wachtte hi totdat ze haar verlies in ontvangst kwam nemen, terwijl hij de eerste weddenschap van haar gewonnen had. Hij had het gevoel dat er meerderen aan zaten te komen, en maakte met zichzelf de afspraak dat hij haar de volgende keer zou laten winnen. Nu hingen er echter te veel consequenties aan vast. Lyron streek een natte pluk haar uit zijn gezicht terwijl zijn adem al gekalmeerd was, en hij wachtte op Emilie.

[Post vanaf mijn Blackberry, dus hij is misschien een beetje kort xd!]

Ergens halverwege al, schoot hij voorbij, op een plaatst waar ze al - moest ze toegeven- enorm moe was. En hoewel ze wist dat het hopeloos was, bleef ze gewoon doorzwemmen, ze wist waarom ze zo'n weddenschap had gekozen, niet alleen voor de gevolgen, maar ook om een excuus te hebben om het water in te kunnen duiken. Wel moest ze toegeven dat het water nét dat ietsje kouder was dan verwacht, waardoor ze de tippen van haar tenen en toppen van haar vingers niet meer kon voelen. Maar anyway, de boei kwam al dichterbij, en toen ze er een meter of vijftien vanaf was, zag ze Lyron al uitrusten aan de boei, waarna ze overging van crawl naar schoolslag en pas toen ze aan de boei was, zich buiten adem wat optrok en glimlachte. "Wat een verrassing", mompelde ze eens ze wat gekalmeerd was, en haalde met haar hand haar haren wat naar achteren die - nu misschien nog niet, maar binnenkort - zouden beginnen krullen. Ach, hij mocht haar zien in welke toestand dan ook; tenzij het natuurlijk zo was dat ze zichzelf niet eens wilde zien in de spiegel. Maar gelukkig voor haar - en ook voor hem - was dat nu niet het geval. Ze hing aan de tegenovergestelde kant van de boei dan waar hij hing, en grijnsde even speels.
"Zo, lieve grote winnaar, al een idee wanneer je je avondje gaat spenderen, of moet je eerst nog een plekje in je agenda vrijmaken?", sprak ze, hem even afwachtend aankijkend. Ze voelde hoe ze het stilaan wel kouder kreeg door stil te blijven hangen, en de golven hier waren wat wilder dan aan het begin van het zwempartijtje, waardoor ze alle moeite deed om wat boven water te blijven. Maar doordat ze hem onophoudelijk in de ogen bleef kijken, en hierdoor een warm gevoel kreeg, viel dit alles niet echt meteen op, integendeel; was het nu gewoon haar interpretatie of weerspiegelde de zonsondergang overduidelijk in zijn donkere, mysterieuze ogen?

De woorden die Emilie had gemompeld, 'wat een verrassing', hadden in zijn ogen nogal.. neerslachtig geklonken. "Ah, geen zorgen. De volgende keer win jij, dat weet ik zeker." glimlachtte hij, waarna hij diep inademde en deze lucht weer uitzuchtte. Hij wist zeker dat ze zou gaan winnen omdat hij haar de weddenschap zou láten winnen, tenzij ze een enorme fout maakte of er zoiets hoogs in werd gezet dat hij zijn beste beentje wel voor móest zetten.
Beiden waren ze voor de helft verlicht door de zon, die ondertussen de rand van de horizon al geraakt had en hier langzamerhand mee aan het versmelten was. Het duurde niet lang voordat de nacht zou vallen en de maan op zou komen, hiermee het startsein gevend voor vele mensen die deze avond gepland hadden als een avond om te feesten. Lyron had deze avond voor het eerst eens niet zo ingepland, en het verrassend koude water zorgde ervoor dat hij sterk hunkerde naar een hete douche. Toen Emilie hem vroeg wanneer hij de avond met haar ingepland had keek hij haar met een brede grijns op zijn gezicht aan; de grap die ze erin verwerkt had zorgde ervoor dat hij deze vraag met een andere grap beantwoordde. "Even kijken.." zei hij, terwijl hij zijn blik ergens rechtsboven op de voorbijgaande, roodgekleurde wolken had gericht, ".. Morgen heb ik een etentje met Rachelle, overmorgen ga ik naar de sauna met Maaike.. En verder in de week zit ik ook vol, dus ik denk dat vanavond het beste uit komt." zei hij met een serieus gezicht, zijn pokerface zoals sommigen dat noemden. Zijn gedachtes dwaalden voor een moment af, denkend aan de twee meiden die hij daarnet had genoemd, en hoewel hij geen echte afspraken met hen had waren het wel echte mensen die hij kende. Rachelle was een meisje uit Frankrijk, die duidelijk een slechte kant had en wat meer van het kinky hield, terwijl Maaike een verlegen meisje was waar hij het wat rustiger bij aan moest doen. Het was een jong meisje, ongeveer 16, uit Nederland met donker, golvend haar. En hoewel hij meestal niet hield van de preutse meisjes vond hij de tijd die hij met haar gehad had gezellig, hoewel het maar een halfuur of iets was geweest. Ze had hem haar telefoonnummer gegeven, die hij vervolgens in het boekje had gezet waar hij alle telefoonnummers van de 'misschien' gevallen in had gezet. Maaike zat nu misschien wel thuis, met haar telefoon vlak naast haar omdat ze een telefoontje van hem verwachtte, echter vond hij Emilie belangrijker op dit moment.
Rustig wachtte hij af tot Emilie op hem zou reageren, terwijl hij het feit dat ze elkaar nu niet aan konden raken niet langer meer kon verdragen en wat dichter naar haar toe zwom. Hij ging aan haar kant op de boei leunen waardoor het ding wat meer de kant van hun twee op heldde, maar verre van omvallen was. Hierdoor raakten de twee zwemmers wel wat dieper onder water -echter nog steeds met hun hoofd erboven- waardoor hij even glimlachtte en haar hierna met de zwoele zomerblik aankeek die alleen Latino's en Latina's konden bezitten, naar zijn mening dan.

Ze wilde doorgaan en hem vragen hoe hij dat zo zeker wist, maar besloot het er maar bij te laten. De volgende keer zou ze zich alleszins van haar sterkste kant laten zien. Hij zou haar kunnen laten winnen, en hierdoor dan zijn zekerheid bevestigen, maar ze wilde toch winnen met eer, want anders telde het voor haar niet, en dat had ze zichzelf al van aan het begin duidelijk gemaakt.
Toen hij antwoordde op de vraag die ze gesteld had en het spelletje duidelijk meespeelde, glimlachte ze even en besloot ze zich er niet te veel mee bezig te houden.. Maaike, Rachelle, zijzelf, leken allemaal even belangrijk voor hem; en dat besloot ze dan maar te aanvaarden. Hoéwel.. Hoéwel; hij zei dat hij van haar hield en dat hij dat amper tegen iemand zei ofzo, wat dan zou betekenen dat ze hen misschien een klein stapje voor was; misschien. Hij leek er nogal serieus bij, waardoor ze even wat twijfels kreeg. Ja, misschien moest ze maar stoppen met twijfelen, en hem gewoon altijd het voordeel van de twijfel geven. Dat zou simpeler zijn voor hen allebei, en minder verwarrend voor haar. Maar dan zou ze ook gewoon naïef lijken, en dan zou het lijken alsof het haar allemaal niets kon schelen. En dat was dan weer iets dat ze - natuurlijk- niet wilde. Met haar blik even op oneindig, onbewust weliswaar, staarde ze naar het blauwe zeewater, of eerder zwarte, of paarse, door de zonsondergang.
Toen ze wat beweging vlak bij haar opmerkte echter, keek ze Lyron weer aan, die dichter naar haar toe kwam gezwommen. De boei helde wat meer over, doordat het gewicht nu ongelijk verdeeld was, maar leek niet vervaarlijk valneigingen te gaan vertonen, dus ze voelde zich gerust. Vooral omdat Lyron nu vlak bij haar was. Haar lippen waren zachtjes beginnen te trillen van de koude, maar veel kon haar dat niet schelen. Waarschijnlijk zouden haar lippen, eens ze eruit zou komen, wel blauw zien, maar dat zou zo over zijn. Je ging er tenslotte niet dood aan. Zijn blik was het trouwens, die haar uit haar blauwe lippengedachten haalde, waardoor haar gedachten meteen de mond gesnoerd werden en ze hem enkel diep in de ogen keek. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar zijn gelaat, dat vol zoute druppels hing, en ze vond het best wel sexy, maar dat was haar mening toch.
"Oh? Vanàvond?", sprak ze toen, haar stem was slechts een fluistering, "dan zal ik mijn date met Jürgen spijtig genoeg moeten schrappen", mompelde ze daarna alsof ze het meende, waarna ze even nadenkend omhoog keek en wat dichter naar hem toe kwam, waardoor ze, toen ze hem weer aankeek, met haar gezicht vlak bij het zijne. "En die met Lucas", zei ze daarna, hem een zachte kus op de lippen drukkend. "En die met Arno", fluisterde ze dan zachtjes en glimlachte even.

Lyron liet één hand los, welke hij langzaam over haar middel naar haar onderrug liet glijden. Hij trok haar wat dichter tegen zich aan en glimlachtte, terwijl hij zijn gewicht -wat toch half boven water hing- makkelijk kon houden met zijn ene arm. Ze leek voor een moment met haar gedachtes ergens anders te zitten, waardoor hij zich af vroeg wáár ze aan dacht, maar gelukkig ging haar blik al snel weer richting hem.
De volgende woorden die ze sprak, zeggende dat ze haar dat emet Jürgen, Lucas en die met Arno af moest zeggen, deden hem lachen. Hij maakte zich totaal niet zorgen om Emilie die zijn pad op geslagen zou kunnen zijn, simpelweg doordat het onmogelijk was. Vrouwen konden dat niet, konden niet hetzelfde als mannen zoals hij konden, omdat gevoelens al snel bij hen op kwamen spelen. Het was een feit; vrouwen waren meer emotionele wezens dan mannen waren. "Zorg je wel dat je de goede naam bij de goede jongen noemt? Het is een veel voorkomende fout.." grijnsde hij droogjes, terwijl hij zijn lippen op de hare drukte en deze beweging om het vrijkomende gevoel enkele seconden vast hield. Hierna liet hij de boei los en zwom hij een stukje op zijn rug terug, haar aankijkend, hoewel hij zich al snel omdraaide om in een gewone schoolslag naar de kust te zwemmen. "Had je niet wat betere namen kunnen verzinnen? Arno.." grinnikte hij, terwijl hij in de branding op zijn rug bleef liggen en zich meer concentreerde op het vreemde gevoel dat het water veroorzaakte wanneer het langs hem heen trok en langzaam weer de zee terug in gleed.

De plaatsen die hij met zijn hand aanraakte, werden opslag warmer. En meteen toen ze voelde hoe ze tegen hem aan werd getrokken, met zijn hand nog steeds op haar onderrug, ontsnapte er even wat spanning uit haar lichaam, terwijl ze hem lief aankeek.
Nadat ze had geopperd over Jürgen, Lucas en Arno, gaf hij haar de goede raad om de juiste naam bij de juiste persoon, waarna ze een geïrriteerde, toch plagerige "Ha-ha-ha" liet horen, en daarbij zo'n overdreven beweging maakte, dat het wel duidelijk moest zijn dat ze hem énorm grappig vond. En dat was dan wat ironie..
Toen Lyron vertrok naar de kust, zwom ze hen wat rustig achterna, en eenmaal aangekomen - het leek wat verder dan eerst- bleef ze even naast hem in de branding liggen. Op haar buik, weliswaar. Toen hij begon over de namen die ze had kunnen verzonnen, haalde ze haar schouders even op en vroeg zich even af of Arno écht zo raar klonk. En ja, hoor, na drie keer achter elkaar 'Arno' genoemd te hebben in haar hoofd, klonk het inderdaad afgrijselijk. En het leuke was dat Arno de enige naam was van iemand die ze vaag kende.
"Zo vreemd is Arno niet hoor.. Er heeft ooit een Arno bij me in de klas gezeten; geen idee waarom zijn moeder hem zo genoemd had, maar hij kon er niet zelf over beslissen, weet je. Hij was trouwens wel een goeie jongen.. beetje over-sekst, maar daar moest je gewoon mee om kunnen gaan", sprak ze wat grinnikend, en keek hem dan aan, waarna ze met haar beide armen op de grond steunde en even zuchtte. Ze zette haar ene arm over hem heen en ging zo met haar bovenlichaam een stukje boven hem hangen, waarna ze fluisterde dat ze het goed vond dat hij gewonnen was, en haar lippen enkele seconden op de zijn drukte; waarna ze -veel te snel volgens haar- rechtstond en naar het strand liep.

Emilie begon een heel verhaal op te hangen over het niet-vreemd zijnde van Arno, waar hij uit concludeerde dat ze het over de naam in het algemeen had en dit toelichtte met het voorbeeld over een oud klasgenoot van haar. Hij werd ook als oversekst door haar omschreven, wat hem deed denken aan een paar jochies uit zijn jeugd die klasgenootjes zonder pardon aanraakten op die bepaalde plekken of van die geweldige opmerkingen maakte. Lyron had ze maar dom gevonden, en was meer bezig met het doen van typische jongensdingen dan met de meisjes. Iets wat nu zeker veranderd was, hij had de kunst van het verleiden zich zelfs eigen gemaakt!
Hij werd op een totaal niet brute wijze uit zijn gedachtes gehaald, toen hij Emilie boven zich zag hangen. Een erg prettig beeld om te zien, al moest hij het zelf zeggen. Ze vertelde hem op een fluisterende toon dat ze het goed vond dat hij de weddenschap gewonnen had, waarna ze een kus op zijn mond drukte en al snel het strand op liep, Lyron met een brede grijns achterlatend. Was dat daarnet iets dat ze naar hem signaleerde, was dit haar manier van het verwerken van een verlies en wilde ze haar symphatie laten zien of was hij gek aan het worden? Hij krabbelde soepeltjes overeind en raapte zijn shirt van de grond af, welke van binnen en van buiten onder zat met zand en hij dus niet meer aan zou doen, en versneldde zijn pas om naast haar te gaan lopen. Hij sloeg zijn arm om haar middel, waar hij door haar natte kleding de warmte van haar huid al snel deelde met de zijne. Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht, omdat hij langs het groepje jongens liep mét de grote prijs. Een zelfvoldane blik verscheen in zijn ogen, en net toen hij zijn hoofd weer wilde draaien stak hij voor de grap zijn tong uit. De jongens leken dit niet zo te waarderen, wat te merken was aan de stemverheffingen, maar dat deerde hem niets.
Hij sloeg zijn shirt nonchalant over zijn schouder heen terwijl hij zijn andere arm langzaam van haar middel af liet glijden en haar redelijk koude hand vastpakte en deze begon op te warmen met de zijne. "Heb je eigenlijk al een nieuwe kamer gekregen, of had je die al voordat je bij zo ongeveer bij Kenneth ging wonen?" vroeg hij, zonder verdere bedoelingen of achterliggende redenen.

Ze rilde even toen ze enkel het vochtige zand nog onder haar voeten voelde, en keek even naar hoe die korrels aan haar voeten en enkels koppig bleven plakken. Het geruis van zand achter haar, liet haar weten dat Lyron op komst was, waardoor ze, hoewel hij het hele strand had, even instinctief een stapje opzij zette, zodat hij naast haar kon lopen. Een speelse glimlach speelde al heel de tijd op haar gezicht, en toen ze zijn arm om haar middel voelde, schonk ze hem even een voldane blik, terwijl ze het wat warmer kreeg door zijn lichaam tegen het hare te voelen.
Ze merkte op dat hij de jongens - die jaloers zijn kant op keken - duidelijk overtroffen had en aan het pesten was, vervolgens keek ze even om naar de jongens, tot hun blikken kruisten, waarna ze op dat moment een kus op Lyrons wang drukte, waardoor de jongens meteen koppig fronsten en hun blik verslagen afwendden. Ze grijnsde even en voelde hoe hij haar koude hand vastnam: hij leek perfect te weten wat ze nodig had, en dat was warmte, veel warmte momenteel, iets wat hij wel degelijk wist te vervullen. Zijn vraag kwam onverwacht, maar vond ze niet irritant ofzo, nee, ze deed er gewoon losjes over. Kenneth kon haar gedachten niet meer bezitten, niet meer zoals voorheen.
"Ik heb voor een nieuwe gezorgd, natuurlijk. Nog geen kamergenoot of genote, maar die kon een van de weken aankomen. Waar had ik vannacht anders geslapen, schattie, op het strand misschien? Bij die snulletjes?", zei ze even en knikte naar het groepje jongens, waarna ze haar hoofd even kort schudde. "Nee, dan slaap ik nog liever bij jou", zei ze droogjes, hem speels even aankijkend en haar hoofd schuddend. "Just Kidding", sprak ze daarna, terwijl ze even zachtjes in zijn hand kneep en het zand weer wat droger voelde worden aan haar voeten. Ze ging wat tegen hem aanlopen en merkte dat de natuurlijke - Spaanse - krullen die ze in haar haren had, al waren aan het opkomen, waardoor ze even binnensmonds vloekte. Hier in Amerika had ze nooit die krullen laten zijn zoals ze waren, nee, hier stijlden de meisjes hun haren allemaal, wat haar bijna een kroeskop zou laten lijken - terwijl ze helemaal geen kroeshaar had- maar dat zou ze toch altijd erg vinden. Dus ging ze gewoon met de stroom mee, voor één keertje dan, en stijlde, net als ieder ander meisje, haar krullen altijd uit haar haren.. En natuurlijk , als ze nat werden, kregen ze die volgens haar irritante krul weer terug.

Okay, misschien had Jeanine daarnet iets gelogen. Lyron had wel dégelijk een bedoeling achter de vraag, hij wilde haar namelijk vragen of ze bij hem wilde slapen. Want wanneer ze bij hem sliep, zoenden ze hoogstwaarschijnlijk, en van het één zou het ander gebeuren. Iets waar hij een week geleden al aan toe was maar wat Emilie nu waarschijnlijk pas zou willen, wat hij natuurlijk begrijpen kon. Vrouwen konden niet zo snel van de ene relatie overspringen naar de ander, hoewel Emilie een geval apart was en ze hem hiermee verbaasde.
"Ik hoop dat je een leuke kamergenoot of genote krijgt." glimlachtte hij, terwijl hij zachtjes in haar hand kneep. "Je had toch ook een bruidssuite kunnen huren aan een van de hotels aan het strand?" grinnikte hij zachtjes, terwijl hij zijn blik over de hotels liet glijden die er stuk voor stuk luxe en duur uit zagen. Lyron had niet belachelijk veel geld, maar wanneer hij een meisje als Emilie een goede nacht aan zou kunnen bieden zou hij zeker een kamer daar huren. De duurste het liefst, om haar te laten zien dat ze bijzonder voor hem was. Echter hing hier het risico aan vast dat ze zou denken dat hij dacht dat hij haar makkelijk om zou kunnen kopen, maar dat risico zou hij dan maar nemen. Lyron probeerde zich in te beelden dat Emilie nú naar de jongens toe zou lopen en zou vragen of ze bij hen kon slapen. Natuurlijk zouden ze allemaal aanbieden dat ze in hún bed konden gaan slapen, en dat Emilie dat zou doen zag hij nou niet echt bepaald voor zich. Zo goedkoop was ze niet, maar dat was zijn mening. De jongens hoopten overduidelijk op iets anders..
Hij richtte zijn blik weer op haar toen ze wat dichter tegen hem aan ging lopen, waardoor hij de krul die lichtjes weer terug kwam in haar haren opmerkte. De jongen had zich altijd al afgevraagd waarom ze haar haar stijlde, en ze niet de typische Spaanse krullen er in liet zitten, maar had zijn mond er destijds over gehouden. Ook nu begon hij er niet over, simpelweg omdat hij niet wist wat hij haar erover zou moeten vragen. "En, jij slaapt vanavond liever in je eigen, eenzame kamer dan dat je bij mij slaapt?" vroeg hij terwijl hij haar via zijn ooghoeken aankeek, om haar reactie te peilen.

"Bedankt, ik hoop het ook", sprak ze even en keek hem dan aan. Ze vond het geweldig lief dat hij dat zei, gewoon omdat hij zo toonde dat hij blij zou zijn voor haar moest de persoon waar ze binnenkort haar kamer mee zou delen, een vriend of vriendin van haar worden. "En daar gek veel geld voor betalen? Trouwens, als je in een bruidssuite alleen ligt, is er ook niet echt veel aan, hé..?", sprak ze even grinnikend toen ze een blik wierp op de vele hotels die elk op elkaar leken maar toch hun verschillen hadden.
Terwijl ze tegen hem aan was gaan lopen, sloot ze haar ogen even, genietend, en luisterde geconcentreerd naar zijn vraag. Of ze niet liever bij hem zou slapen, vannacht, dan alleen bij haar op de kamer? Ze opende haar ogen even en keek hem even kort aan. Een wat nadenkende blik rustte in haar ogen, terwijl ze ook écht nadacht. Als ze vannacht bij hem zou slapen, wist ze wat er - waarschijnlijk - zou gebeuren en dit schrok haar niet af, maar er was gewoon één punt dat haar tegenhield. Ze dacht aan hoe ze er op dit moment zelf schaars gekleed zou uitzien, en zag in haar ogen enkele blauwe plekken in haar zij staan, plekken die het haar misschien moeilijk zouden maken om door Lyron bekeken te worden. Ze schaamde zich er rot voor, maar wilde echt wel bij Lyron slapen, vannacht, met Lyron slapen vannacht. Het was alleen een serieuze domper die ervoor zorgde dat er twijfel in haar ogen te lezen stond.
"Ik wil wel", begon ze zachtjes, hem even onderzoekend aankijkend, "maar ik weet niet of.." jij het wel zou willen, moest je me zo zien , vulde ze in gedachten aan, maar ze zweeg. Misschien moest ze het hem dan gewoon maar zeggen, zonder te veel poespas; gewoon zeggen wàarom ze niet wilde, en dat het niet aan hém lag, want ze wilde eigenlijk dolgraag bij hem slapen, vannacht, en dat kon je wél in haar ogen lezen. "Ik zie er..", stamelde ze even, nadat ze de moed had bij elkaar geschraapt om het hem te zeggen; maar haar zin gewoon niet kon afmaken.

Zijn haren, die daarnet nog redelijk plat hadden gelegen, krulden nu weer lichtjes omhoog. Hij ging er met zijn handen doorheen en merkte dat ze nog ietwat vochtig waren. Lyron stoorde zich aan het feit dat hij geen spiegel had om in te kijken, omdat hij er waarschijnlijk niet uit zag en hij dit het liefste wilde voorkomen. Hij was een ontzettend ijdel persoon, dat wist hij wel van zichzelf, want wanneer hij een date had met een meisje of gewoon zo'n avond met Emilie doorbracht kon hij de deur niet uit voordat hij uitgebreid naar zijn eigen spiegelbeeld had gekeken en de imperfectieheden zoals een overhemd dat verkeerd had had weggewerkt.
Zijn shirt gleed van zijn blote bovenlichaam af terwijl Emilie zei dat ze wel wilde, hem het gevoel brengend dat er nog een 'maar' achter aan kwam. En terwijl hij bukte om het shirt uit het zand op te rapen kwam deze maar te voorschijn. Ze stamelde, had duidelijk moeite met het vinden van de juiste woorden of had deze woorden al gevonden maar had de moed niet om ze uit te spreken. Hij kwam overheind en keek haar aan, de plek op haar sleutelbeen was ontbloot en trok -zonder dat hij er erg in had- zijn aandacht, waardoor hij plotseling wist waarom ze er moeite mee had. Waarschijnlijk zou ze er nog veel meer over haar lichaam hebben.. "Het zijn de blauwe plekken, of niet soms?" vroeg hij met een twijfelachtig glimlachje, terwijl hij stil bleef staan. Niet omdat hij hier graag wat langer wilde blijven, maar omdat hij vond dat het gesprek een serieuse toon had aangenomen en hij niet wilde dat dit werd uitgesteld door een of andere reden. "Geen zorgen, het hoeft niet.." zei hij vlug, woorden die waarheidsgetrouw waren. Hij wilde haar niet dwingen in iets wat ze niet wilde, dat zou van hem een ongelovelijke klootzak maken: iets wat hij niet wilde.

Toen Lyron de spijker op de kop sloeg door de blauwe plekken te noemen, liep ze nog even door, zijn hand loslatend en niet merkend dat Lyron stil was blijven staan. Na enkele passen bleek ze het wel door te hebben en stopte ze, draaide zich om en hield haar hand op haar voorhoofd, terwijl ze even naar de grond keek en zuchtte. "Ik zie er niet uit, zo", mompelde ze zachtjes en liet haar hand weer zakken. Geen zorgen, het hoeft niet, klonk het dan, waarna ze haar hoofd schudde en dichter naar hem toeliep. "Maar ik wil het wel, dat moet je weten. Ik denk gewoon niet dat het gezellig voor je is moest je die plekken zien.", sprak ze daarna wat onzeker, en nam zijn beide handen, en legde die dan ter hoogte van haar zij, langs weerskanten. "Ik voel me er gewoon erg onzeker over", mompelde ze dan zachtjes en keek hem met diezelfde onzekerheid in haar ogen aan. Ze zuchtte even en sloeg haar ogen weer neer.
Hoe kon ze ook voor hem verschijnen met die plekken op haar lichaam? Hij zou haar gewoon niet kunnen aankijken, niet willen aanraken; bedacht ze zich dan en voelde de onzekerheidsgraad in zichzelf wat stijgen. Dit was gewoon belachelijk, waarschijnlijk, ze leek een excuus te willen verzinnen om niet met hem te hoeven slapen, maar zo zat het hélemaal niet. En daarvan wilde ze hem overtuigen. "Ik wil het wél, maar schaam me gewoon", gooide ze er dan uit en beet even zachtjes op haar lip, terwijl ze naar zijn voeten in het zand keek en haar hoofd even zachtjes schudde. Zo kwam het er wel doodeerlijk uit, en ze slikte even, niet wetend hoe hij zou reageren en wat hij zou doen.