Lyron's kamer

"Wel, graag gedaan", zei ze even kort lachend, om zijn reactie, waarna ze haar hoofd even traag schudde en kort naar haar handen keek, die net op het punt waar haar enkels gekruist bij elkaar kwamen, lagen, en ze eraan dacht dat ze best we een handcrème had kunnen gebruiken vanavond, aangezien het zout van daarstraks, ondanks de douche, haar handen ietsje ruwer en minder zacht dan normaal hadden gemaakt. Maar handcrème was ze vergeten, dus echt hele zachte handjes hebben als normaal, dat kon ze wel schudden. Kort keek ze even naar Lyron, die blijkbaar even in gedachten verzonken was, en profiteerde van het moment dat ze hem even kon bekijken, terwijl hij dat niet meteen zou merken. Hij was lief, en had een geweldig uiterlijk, zoals ze wel meer opgemerkt had, elke stukje van de puzzel van zijn lichaam, leek met perfectie afgewerkt te zijn, voor haar, terwijl zij, daarentegen - zoals zij het zag - niet echt speciaal was. Ze was gewoon een meisje. Een meisje waarop Lyron viel, meer dan op andere meisjes. Maar waarom? Was het omdat ze kwetsbaar leek? Maar ze had hem eerder ontmoet dan die gebeurtenis, toch? Ze wilde het hem best vragen, en zou dat zometeen gaan doen ook.
"Ja natuurlijk is het al goed zo", glimlachte ze, waardoor ze besefte dat ze niet echt lang boos op Lyron kon zijn, haar feitelijke woede duurde niet langer dan 5 seconden, en het vervolg was gewoon een mix van vele gevoelens samen, als ze kwaad werd. Toen hij gebaarde dat ze tegen hem aan moest komen zitten, deed ze dat ook, zonder nadenken, met alle plezier. Ze draaide zichzelf wat en ging tegen hem aanzitten, waardoor ze van deze aanraking genoot, en hem even aankeek. "Misschien een moeilijke en tegelijk onbeantwoordbare vraag, Lyron, maar wat zie je eigenlijk in mij? Ik ben toch maar een normaal meisje?", vroeg ze even zachtjes. "Je hoeft de vraag niet te beantwoorden hoor..", mompelde ze er daarna achterna, waarna ze hem even tijd gaf om de vraag te beantwoorden - als hij dat deed- en legde haar hand even op de zijne, waarover ze lichtjes streek, gewoon om hem via haar vingertoppen te kunnen voelen, want naast je tong, waren die topjes toch één van de gevoeligste plekjes van je lichaam?

Hij glimlachtte even onbewust toen Emilie tegen hem aan ging zitten, en zich in de holte tussen zijn arm en zij bevond. Zijn arm had hij om haar heen geslagen en met zijn hand, die zich iets hoger dan haar elleboog bevond, streelde hij zachtjes haar huid. Lyron sloot zijn ogen genietend en benutte het moment van stilte en rust goed. Hij gebruikte het echter niet om piekerig na te gaan denken, maar gewoon.. om zijn gedachtes even nergens over te laten gaan.
Toen Emilie hem vroeg wat hij nou eigenlijk in haar zag duurde het pas lang voordat hij door had dat het geen grapje was. Waarom vroeg ze hem zoiets? Was ze onzeker over zijn gevoelens voor haar, wilde ze gewoon een complimentje krijgen of was er iets anders aan de hand? Hij had geen zin om nog langer hierover te piekeren en besloot gewoon antwoord op haar vraag te geven, hoewel ze hem de optie had gegeven om niet te antwoorden. Hij zag echter niet waarom hij daar voor zou kiezen, terwijl hij zijn wang op haar hoofd legde en met deze beweging de heerlijke geur van haar haar rook. "Omdat jij geen standaard meisje bent, je zegt wat je zelf wilt en niet iets waarvan je denkt dat ík het wil.." begon hij, het gebeurde hem vaak genoeg dat hij zo'n meisje tegenkwam die zo dat het haar niet uitmaakte wat ze zouden doen, wellicht omdat ze bang zijn om hem kwijt te raken? Hij noemde het meisjes zonder mening, zonder personaliteit, en had liever iemand die duidelijk aangaf wat ze wilde. "Je bent gewoon prachtig, en de eerste indruk die je me gaf was behoorlijk positief. Je gaf aan dat je wel hield van een spelletje, of het nou een spelletje flirten is of iets anders, en daar hou ik van." hij stopte even om diep in te ademen via zijn neus en bracht zijn hoofd wat meer naar boven. "En je ruikt zo verschrikkelijk lekker.." eindigde hij met een zacht lachje, waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. "Hoezo wilde je dat weten?" vroeg hij omdat hij dacht dat ze weer eens na had zitten denken, na een redelijk lange stilte. Een stilte waarin hij genoot van het delen van de warmte van hun lichamen, een stilte waarin de invloed van de alcohol behoorlijk op begon te spelen. Of was het iets anders wat de enorme lust aanwakkerde..?

De strelingen van Lyron en de holte waarin ze zich bevond, zorgden ervoor dat ze zich tegelijk beschermd, dus veilig, en vol verlangen voelde. Verlangen om hier zo nog een eeuwigheid te zitten, en verlangen om hem méér aan te raken; maar daar wachtte ze mee, zijn antwoord, daar was ze nieuwsgierig naar. Doordat hij zijn wang op haar hoofd legde, leunde ze wat meer tegen hem aan, alsof ze dat contact niet wilde verbreken, waarna ze aandachtig luisterde naar zijn antwoord slash verklaring. En die vond ze geweldig. Geweldig.. eerlijk, geweldig.. treffend, én geweldig lief. Een glimlach verscheen op haar gezicht, voldaan, omdat ze nu een duidelijke reden had om zijn liefde voor haar - ze wist dat die er was, maar zag niet in waarom zij nu precies die uitverkorene was- en was overtuigd van de oprechtheid van zijn antwoord. Het voelde goed aan, ze kon zichzelf zijn nu, bij Lyron, de spontane meid die ze was meteen bij hun eerste ontmoeting, en die een beetje verschrompeld was tot een oud nadenkend wicht vol rimpels. Zijn laatste opmerking, deed haar even kort, zacht lachen, waarna ze even op haar lip beet, omdat ze zijn laatste complimentje echt leuk vond, hoewel ze niet meteen om complimentjes gevraagd had. Haar nieuwsgierigheid was weggewerkt, ze wist nu genoeg, ze wist de redenen waarom hij haar had gekozen, en die vertelden haar dat hij haar leuk vond zoals ze was, en niet zoals iedereen wilde hoe ze zou zijn.
Ze genoot van zijn warmte en legde haar hand op wat voor zijn knie, welke plaats ze even zachtjes streelde, en al was er een joggingsbroek tussen haar vingertoppen en zijn huid, het deed nu al veel bij haar om hem zo aan te raken, laat staan als ze hem zonder die broek zou aanraken. Waarom ze dat wilde weten? Die vraag haalde haar even uit haar genietende gedachtes, waarna ze even haar schouders ophaalde en haar ogen sloot. "Ik kon het gewoon even niet vatten, dat ik het recht heb gekregen om bij je te mogen zijn, als je vriendin. En ik vroeg me - zonder rimpels - af of er een reden voor zou zijn.", verklaarde ze even, waarna ze haar hoofd wat naar zijn nek toedraaide, en daar dan zachtjes een kusje op plaatste. "En blijkbaar is daar een reden voor.."

De verklaring die ze gaf voor haar vraag deden zijn mondhoeken omhoog krullen, niet omdat hij het grappig vond maar eerder omdat hij het schattig van haar vond dat ze zo onzeker over zijn liefde voor haar geweest was. "Ik begrijp nog steeds niet van mezelf waarom ik plotseling, in een heel ander land, wel bereid ben om een vriendin te nemen. Misschien ben ik wel veranderd: een ander land, een andere Lyron?" grijnsde hij even kort, terwijl hij zichzelf de vraag opnieuw stelde. De vraag die nog steeds onbeantwoord was, en dat waarschijnlijk ook altijd zou blijven. Hij had echt geen flauw idee hoe hij bij de eerste de beste verliefdheid bereid het vrijgezellenleven op te geven, aangezien hij hetzelfde vaak genoeg in Italië had meegemaakt maar hij daar destijds geen relatie had genomen. Met geen enkel meisje, niet sinds zijn tijd als player. Hij ging een week of twee met een bijzonder meisje om en verliet haar daarna, met de slappe smoes met dat hij haar niet leuk meer vond en het zo niet meer zou werken voor hem. Een slappe smoes die elke keer opnieuw werkte, hoewel hij ook vaak beweert had dat hij bindingsangst had. Dat laatste was misschen waar, hij wist het niet, omdat hij ook best angst had voor het verliezen van het geweldige vrijgezellen leven dat hij geleid had. "Maar het zit me niet echt dwars.. De tijd met jou is geweldig, en misschien was het wel gewoon de bedoeling dat ik hier voor de tomaat zou kiezen in plaats van voo de wortels?" eindigde hij, de woorden die hij eerder deze avond had gebruikt om zijn situatie uit te leggen zonder iets te verhullen gebruikend.
Hij genoot van de aanrakingen die ze bij hem maakte, en hield zijn ogen voor een kort moment gesloten toen ze een kus in zijn nek geplaatst had. Hij genoot van de aanrakingen die niet te veel en niet te weinig waren, en vond het fijn dat hij hier gewoon met haar in het bed kon verkeren zonder dat ze naakt bovenop elkaar lagen. "En wat zie je in mij? Ik heb geen Tattoo's, geen kapsel dat mijn halve gezicht bedekt.. Hoewel ik wel weer eens naar de kapper mag gaan.." vroeg hij vervolgens grinnikend, "Ik heb gewoon het uiterlijk van die ene jongen, die ene jongen die je waarschijnlijk al vaak genoeg in Spanje tegengekomen ben." glimlachte hij. Hij vond Spanjaarden behoorlijk veel op Italianen lijken, misschien was de bouw van hun gezicht iets anders, maar de haarkleur en oogkleur van hem was haast hetzelfde als een Spaanse muchacho. Hij was er wel benieuwd naar, hoewel hij niet twijfelde aan haar liefde voor hem. Misschien lag dat aan zijn zelfverzekerde persoonlijkheid? De jongen plaatste zijn hand op de hare en streelde de zijkant ervan met zijn duim, terwijl hij wachtte op een antwoord.

Ze luisterde naar zijn veranderingstheorie en haalde dan kort haar schouders op. "Ik weet niet hoe het komt dat je veranderd bent, maar ik weet wel dat ik dat enorm leuk vind.", zei ze even glimlachend, waarna ze even kort zuchtte, het zat hem niet dwars, en hij verklaarde dat het gewoon zo voorbestemd was, dat hij daarvoor zou kiezen. Ze knikte even en verbeterde hem op het einde van zijn zin. "Andijvie , geen wortels, het waren andijvie.", zei ze even zachtjes lachend, waarna ze even via haar neus inademde en zo zijn geweldige geur kon ontdekken. Toen hij vroeg wat ze in hem zag, glimlachte ze even om zijn voorbeelden en en schudde toen haar hoofd zachtjes. "Je hebt misschien wel het uiterlijk van zo'n jongen die ik al vaak ben tegengekomen daar, maar dan net een tikkeltje specialer, perfecter, mooier. Elke keer als ik bij jou ben, komt er hoe dan ook een glimlach op mijn gezicht, je kan me op de meest onmogelijke momenten doen lachen."
Ze glimlachte even toen ze zijn hand op de hare voelde, hoe zijn duim langs haar hand streek. Zachtjes draaide ze haar hand om, om dan haar vingers in de zijne te vlechten, en ging toen verder. "Je bent gevoelig, al leek dat eerst eerlijk gezegd niet zo, maar dat bewees zijn tegendeel al snel. En je bent voorzichtig met me, doet niets wat ik niet wil, je bent grappig en kan ook als het moet serieus zijn. En ja, ik houd gewoon van je", sprak ze, met haar mondhoeken omhoog gekruld, terwijl ze af en toe zachtjes in zijn hand kneep en met haar wang tegen zijn nek aan ging liggen. Zachtjes zuchtte ze even en genoot ze van het geweldige, op zich voor anderen misschien niet veel betekenend moment. Maar voor haar wel. Voor haar betekende het enorm veel; dit was een moment dat ze niet snel zou vergeten, met een jongen die ze nooit zou vergeten. "En je bent gewoon lekker", voegde ze er nog smalend aan toe, waarna ze even speels in zijn handen kneep en zachtjes zuchtte. Ja, het leek alsof hij haar vast had genomen, en haar voorlopig niet meer gemakkelijk zou laten gaan. En dat voelde zo geweldig, het feit dat ze bij hem mocht zijn, was dan weer ongelofelijk.

Een onbewuste glimlach verscheen op zijn gezicht toen Emilie zei dat ze niet wist hoe het kwam dat hij veranderd was, maar wel wist dat ze dat leuk vond. Maakte het wat uit in de eerste weken? Naar zijn mening niet, omdat hij zich nu gedroeg zoals hij de eerste weken altijd bij een iets permanenter meisje deed. Hij hield van haar zoals hij bij zo'n meisje deed, maar het enige verschil was dat hij het idee had dat hij langer van haar zou houden. Dat het niet plotseling zou verdwijnen en hij het uit zou maken, en ergens had hij het idee dat dat kwam door de problemen die ze samen hebben gehad. Het waren als het ware een soort tests voor hun relatie, welke ze doorstaan hadden, en naar zijn mening werd hun relatie daar sterker door. De liefde werd er permanenter, heviger, door. En natuurlijk was er de lust. Oh, die lust.. Hij wist niet hoe hij hier nog normaal naast haar kon liggen zonder haar lichaam continu te verkennen met zijn handen, hoewel hij hoopte dat dat punt nog zou komen deze avond.
"Hmm.." zei hij, terwijl hij zijn ogen genietend had gesloten, "Het blijft geweldig om complimentjes te ontvangen." voegde hij er grijnzend aan toe. Hoewel het leuker is om deze te geven.. maakte hij de zin in zijn gedachtes af. Misschien lag dat aan zijn waardering voor het andere geslacht, misschien omdat hij er van hield deze complimentjes op een flirterige manier te brengen, misschien omdat hij een player was.. Hij wist het niet. De warme wang van Emilie lag in zijn nek, terwijl hij haar hand nog altijd vasthield en deze zachtjes streelde. "Het is echt geweldig zo, hier.. met jou.." zei hij smalend, na een korte stilte. Hij bracht zijn hoofd iets opzij zodat hij de heerlijke geur van Emilie kon ruiken, en glimlachtte eventjes. "Ik zou geen enkel meisje voor jou willen ruilen, Emilie." fluisterde hij, woorden die de waarheid bevatten. De keiharde waarheid, en het waren woorden waar de jongen van schrok. Hij besefte dat deze relatie behoorlijk serieus aan het worden was voor hem, wat werd veroorzaakt doordat hij op een andere manier van haar hield dan dat hij van andere meisjes hield. Het werd serieus, en in een serieuze relatie kon hij maar al te makkelijk gekwetst worden..

"Ik zou zeggen, wen er maar aan. Maar complimentjes wennen nooit, en dat is net zo leuk", mompelde ze even zachtjes en glimlachte kort. Ze genoot van de stilte, en van haar lichaam zo dicht bij het zijne, terwijl ze even glimlachte, de streling van zijn hand voelend, en knikte. "Ik weet perfect waarover je spreekt", fluisterde ze even zachtjes grinnikend, op zijn opmerking over de geweldige momenten die ze nu beleefden, terwijl ze luisterde naar wat de jongen hierna zei, iets waar ze niet van schrok, maar wel iets wat ze niet meteen verwacht had dat hij zou zeggen. Hierdoor verscheen er onbewust een oprechte glimlach op haar gezicht en duwde zich wat meer tegen hem aan, waarna ze haar vrije hand even in zijn nek legde, daar een kus in drukte en dan zachtjes zijn nek streelde. Vervolgens legde ze haar hand achter in zijn nek zodat ze zichzelf dichter tegen hem aan kon trekken.
"Elke andere jongen is te min voor me, ik wil enkel maar jou", zei ze hierna glimlachend en zuchtte zachtjes. Ze zuchtte van verlangen, van geluk en blijdschap. Verlangen naar hem, zowel fysiek als mentaal; geluk, omdat ze zich met hem enorm rijk voelde, zo. Blijdschap omdat deze twee factoren bij elkaar genomen, haar gewoon enorm blij maakten. En de tijd vloog, bijna spijtig genoeg, razendsnel als ze bij Lyron was. Het was spijtig omdat de momenten die ze met hem door bracht zo kort leken, alsof ze maar niet genoeg van hem kon krijgen. Een vraag die haar te binnen schoot, was hoe laat het was, maar die vraag verdrong ze; ze wilde het gewoon niet weten, ze had geen besef van tijd en wilde ook niet terug door zo'n gegeven naar de realiteit getrokken worden. Ze leek in een droomwereld te leven, al was het feit dat ze bij Lyron was, en mét Lyron was, de zalige realiteit..
Hoe van die kleine dingen, aanrakingen, soms zo geweldig konden worden, daar had ze nog het gissen naar. Want als Lyron haar aanraakte, werd ze zich bewust van elke, kleine of grote, tinteling die door haar lichaam ging. En dan was de plaats waar Lyron haar aanraakte, een soort hotspot. Een hotspot, theoretisch gezien het punt dat bij aardbevingen het zwaarst getroffen werd, ook wel het epicentrum genoemd, of ook wel de plaats waar vulkanen ontstonden door bovenkomend magma en botsingen tussen twee platen. Even lesgeven x) En bij haar was die hotspot een plek waar het hoogste aantal tintelingen plaatsvond, en de plek die de meeste verlangens opwekte. En ze genoot ervan, steeds weer opnieuw.

"Je word steeds beter in het geven van complimentjes, Emilie." grijnsde hij op een plagerig toon, nadat er een stilte ontstaan was. "Maar je hebt het perfecte niveau nog niet bereikt.. Gelukkig ben ik er daar om jou dat te leren." voegde hij er aan toe, de grijns op zijn gezicht verbreedde zich. De plek waar ze hem luttele seconden geleden nog een kus had gegeven tintelde nog lichtjes na, hoewel dit gevoel al snel verdween. Hij wilde dat ze hem meerdere kusjes gaf, en dan niet alleen op zijn mond of in zijn nek, maar over zijn hele lichaam.. Zijn blik verzachtte wat bij deze gedachte, hoewel hij zichzelf streng toesprak en zei dat hij niet aan dat soort dingen moest denken. Nu was het daar niet de tijd voor, maar dan had je ook weer het feit dat hij Lyron was. Lyron kon nooit al te lang van een meisje af blijven.. Hij gaf zich over aan deze gedachte en liet zijn hand over haar rug glijden, waarna hij haar wat dichter tegen zich aan trok. Haar jurk was zo zacht als zijde, nee, het leek eerder satijn. En die zachte stof die haar blote huid van zijn vingers scheidde voelde heerlijk aan, hoewel hij wist dat hij liever had gehad dat ze dat hele ding thuisgelaten had. Een naakt meisje die voor zijn deur stond kon hij immers nooit weigeren, zeker niet wanneer het Emilie was. Ieder random meisje zou hij kleren van zichzelf aanbieden, dat wist hij, maar Emilie? Emilie zou hij gewoon laten zoals ze aan was komen lopen, zonder kleren..
Zijn fantasieën gingen vrolijk verder, hoewel zijn geweten de fantasieën al snel op het matje riep en ze dwong er mee op te houden. Zijn gedachtes werden weer wat actueler, wat meer op aarde, hoewel het verzonnen zicht van haar lichaam zeker niet verkeerd geweest was. Hij liet zijn hand ter hoogte van haar heupen hangen en glimlachtte eventjes, als het ware als een verontschuldiging. "Hoe zit het met die blauwe plekken?" zei hij met een scheve grijns, terwijl hij haar met een blik aankeek die boekdelen sprak.

"Oh, wel, bedankt dan. Ik kijk zeker uit naar het moment dat ik daar ook sta", reageerde ze even glimlachend. Terwijl ze genoot van zijn warmte en zijn hand die over haar rug gleed, droomde ze kort weg en dacht ze aan het moment waarop zij en Lyron.. ja, gewoon genoten van het moment dat ze misschien naakt tegenover elkaar zouden liggen. Deels vond ze dat moment dan weer het moeilijkst, omdat ze gewoon niet zeker was over haar lichaam. Als ze het in de spiegel zag, wilde ze er zoveel aan veranderen, hier een beetje meer, daar een klein beetje minder.. Ze vond zichzelf niet lélijk, maar ook niet mooi. En dan vreesde ze tegelijk ook dat Lyron die puntjes waar zij niet tevreden over was, zou opmerken, en dat hij haar dan niet mooi zou vinden. Of niet meer.
Toen Lyrons hand bleef liggen op haar heupen en ze dit merkte, werd ze weer even naar de werkelijkheid getrokken. Ze keek hem even glimlachend aan toen hij vroeg naar haar blauwe plekken, in zijn blik ontdekkend wat hij hier precies mee wilde bereiken, waarna ze traag maar glimlachend haar schouders ophaalde zo goed en zo kwaad als het kon. "Geen flauw idee, maar wil je anders even kijken?", ze glimlachte even, duwde zich rustig wat naar boven en gaf de jongen een langdurige, zoete zoen op de lippen, waarna -na tien seconden ongeveer - ze hem even veelzeggend aankeek, en zich dan omdraaide, zijn hand losgelaten, zodat hij de rits van haar jurk zo kunnen openmaken. Ze legde haar haren naar één kant en zuchtte zachtjes. "Wees niet perfectionistisch als je me zo ziet", mompelde ze even kort naar achteren, voor de zekerheid, dat hij zich geen bult zou verschieten wanneer hij haar zag waarna ze glimlachte en weer naar voren keek, wachtend op het moment waarop de jongen met zijn zachte handen haar rug zou aanraken, en wetend dat dat moment waarschijnlijk elk ogenblik kon komen. Ze was blij dat ze haar veilige en sexy én mooie zwarte setje had aangedaan, ergens omdat ze toch wist dat het gewoon niet bij alle kleren aan zou blijven.

"Mwah, ik gok niet dat je lang hoeft te wachten op dat moment.. Je hebt tenslotte dé meester van het verleiden en complimenteren als leermeester." zei hij zo zelfverzekerd als maar kon, waarna de grijns op zijn gezicht verbreedde. Natuurlijk was het allemaal lichtjes overdreven, dat kon vast geen kwaad en was in Lyrons ogen zelfs grappig. Hij drukte even kort zijn lippen op de hare en glimlachtte hierna, terwijl hij haar reactie op zijn vraag naar haar blauwe plekken afwachtte.
Wat ze zei was alles behalve verwacht, maar daarom niet minder prettig. Ze draaide zich om zodat de rits van haar jurk zichtbaar werd nadat ze haar haar aan de kant had gedaan, waarop hij instinctief wat rechter achter haar ging zitten. Ook bevond zijn lichaam zich nu wat dichter bij de hare en drukte hij een zachte kus in haar nek, alsof hij als het ware hiermee wilde aangeven dat hij niets overhaast zou doen en uitermate voorzichtig met haar zou zijn. Hierna pakte hij met zijn vingers het lipje van de rits vast en trok hij deze naar beneden, op een langzaam tempo. Een beweging die hij maar al te vaak had uitgevoerd, een beweging die hij zelfs al een keer bij haar had gedaan, toen ze nog niet zo openlijk hun liefde aan elkaar verklaard hadden en een beetje achter de bedoelingen van de ander te komen door te flirten. Toen de rits zijn verste punt bereikt had liet hij zijn blik over haar lichaam glijden, voor zover hij deze kon zien. In feite zag hij alleen maar haar rug, maar het bandje van de BH die hierdoor blootgesteld werd vertelde voor hem genoeg. Het was kant wat hij zag als hij zich niet vergistte. "Mag ik de jurk verder uit trekken?" vroeg hij, zijn stem was slechts een fluistering, terwijl hij zijn hoofd dichtbij de hare had gebracht en met zijn hand over de stof bij haar buik gleed.

[Je moet me wel even helpen met de plaatsen van de blauwe plekken xd..]

"Oh ja, dat weet ik wel, hoor", reageerde ze op zijn zelfverzekerde veronderstelling, terwijl ze hem even kort lachend aangekeken had. Eens ze zich omgedraaid had, en wachtte op een reactie, kreeg ze die al bijna meteen, hij zette zich wat rechter, en ze voelde de aanwezigheid van zijn lichaam quasi vlakbij. Niet quasi, hij wàs vlakbij. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze een zachte kus in haar nek drukte, die haar een fijn gevoel gaf. Beschermd, alsof er niets zou gebeuren. Toen ze was beweging aan haar rug voelde en het geluid van een rits die langzaam openging hoorde, trok er een zachte, maar fijne rilling door haar heen. Vooral dan aan haar rug ,en de plaatsen waar de rits traag openging. Meteen dacht ze terug aan het moment waarop ze dit nog wel eens gedaan hadden, maar dan lag er waarschijnlijk voor haar part nog niet zo veel gevoel in als nu. Het leek wel alsof ze één of andere mijlpaal zouden doorbreken. De jurk om haar lichaam begon losjes aan te voelen, en zakte aan één kant bijna van haar schouder. Toen hij fluisterend een vraag stelde en zijn hoofd vlakbij het hare had gebracht, keek ze even opzij, terwijl ze kort haar hand op de hand die over haar buik gleed legde, en hem een zachte kus op de wang gaf. Ze glimlachte zacht en knikte, ergens wel wetende dat zometeen de blauwe plekken, die waren ontstaan zowel in haar linker als rechter zij, evenals twee plekjes onder haar ribben, en dan die ene op haar sleutelbeen, zichtbaar zouden worden. Daarvoor hield ze zich klaar, terwijl ze zich goed probeerde te concentreren op zijn bewegingen en aanrakingen, ergens wat ongeduldig, al straalde ze rust uit, gewoon omdat ze wilde weten of hij haar nog steeds even mooi vond als daarvoor, of ofdat hij een afkeer van haar had gekregen én ze was ook wat ongeduldig omdat ze hém wilde aanraken, iets wat, zolang ze met haar rug naar hem toe gedraaid zat, bijna -jammer genoeg- onmogelijk was.
Het was goed van hem, dat hij vroeg of hij haar van haar jurk mocht ontdoen, want dat verwachtte ze niet meteen, dat hij dat zou vragen. Maar tegenwoordig, bleef Lyron haar steeds maar verrassen, en omdat hij toestemming vroeg, voelde ze zich meer op haar gemak, zo kon ze ook makkelijker zeggen op een gegeven moment dat het voor haar ver genoeg was, voor die eerste keer dat ze elkaar bewùst zouden aanraken.

Lyron lette goed op haar lichaamshouding, of deze geschrokken of in zichzelf gekeerd zou zijn, maar kon enkel een ontspannen houding ontdekken. Het feit dat ze zich ontspannen en op haar gemak voelde in zijn buurt was een goed teken, een geweldig teken zelfs. Toen ze knikte om aan te geven dat hij de rest van de jurk uit mocht trekken glimlachtte hij even, zich voor één honderdste van een seconde afvragend waarom ze het niet gewoon zei, maar de simpelheid die hij zichzelf dwong aan te nemen overwon uiteindelijk. Hij liet de bandjes van haar jurk van haar schouders af glijden en trok de jurk naar beneden, en uiteindelijk helemaal uit, ondertussen goed oplettend of ze het niet allemaal te snel vond gaan. Hij duwde haar zachtjes op het bed, maar hard genoeg zodat ze kon opmerken dat hij haar maar al te graag op het bed wilde hebben, waarna hij even kort grijnsde. Zijn blik had hij allang over haar lichaam laten glijden, en had geen flauw idee wat ze er zo verschrikkelijk aan zou kunnen vinden. Haar lichaam was, moest hij zeggen, bijna perfect. Al bestond die perfectie niet, volgens hem was het perfecte lichaam een asymptoot, naderend naar de perfectie.
Haar lichaam was prachtig, slank, en die blauwe plekken verwaterden bij de mooie vormen die haar taille en heupen hadden. De lingerie die ze droeg maakten hem nog meer nieuwsgierig naar hetgeen wat er onder zou zitten, hoewel hij deze voor nu aan liet. Ze zou zelf moeten aangeven wilde ze verder dan dit of niet, en als het aan hem lag zou het vanavond hier bij blijven. Hij plaatste zijn handen aan weerskanten van haar hoofd en glimlachtte even, waarna hij zich iets liet zakken zodat hij haar vrouwelijke vormen ook met zijn eigen lichaam zou kunnen voelen. Hij legde echter niet zijn hele gewicht op haar, uit angst dat hij haar zou pletten of haar blauwe plekken pijn zouden beginnen te doen. "Jezus.." vloekte hij even kort, hoewel hij vloekte met een glimlach op zijn gezicht, waarna hij een langdurige kus op haar lippen drukte. "Jij weet ook hoe je je aan moet stellen.." fluisterde hij hierna, waarna hij haar even een subtiele knipoog gaf. Ja, het was waar, Emilie was de grootste aansteller die hij ooit had ontmoet. Of zei ze dat haar lichaam lelijk was om hem voor te bereiden op het ergste, en er zo voor te zorgen dat hij positief op haar zou zijn? Lyron dacht van niet, en zelfs wanneer ze zei dat haar lichaam leek op die van duizenden schone maagden samen zou hij alsnog niet teleurgesteld zijn. Ze was prachtig, en Lyron wist niet of dit lag aan het feit dat hij echt van haar hield en verliefd op haar was geworden of aan het feit dat ze écht een schoonheid was. Hij gokte op de laatste, ook omdat hij te koppig was om toe te geven dat hij verliefd op haar was. "Ik weet dat het een verschrikkelijk fout moment is om het te zeggen, maar.. ik hou van je." zei hij daarna, een scheve grijns sierde zijn gezicht terwijl hij dit tegen haar zei, waarna hij haar opnieuw kuste.

Ze voelde het lichte gewicht van haar jurk zacht naar beneden glijden, waardoor ze een zich misschien nét iets minder op haar gemak ging voelen eens de jurk helemaal uit was, gewoon omdat dat gevoel bij iedereen wel nogal onwennig was. Ze was onzeker, ja, over haar lichaam, al leek het niet zo. Enkel de laatste minuten had ze dat laten merken, gewoon omdat het moment waarop hij haar zo zou zien gewoon akelig dichtbij was gekomen. Ze glimlachte even toen hij haar op het bed duwde, voorzichtig, maar toch kordaat. Het warme deken voelde ze nu zachtjes onder haar rug, terwijl ze genoot van het zicht dat ze had boven zich, Lyron. En enkele seconden later, voelde ze hem ook, zijn lichaam voelde ze zachtjes op het hare, waardoor ze de drang kreeg om hem aan te raken, al hield ze zich in toen hij zachtjes, met een glimlach op zijn gezicht, vloekte. "Hoezo aanstellen, ik? Nooit.. Zie je het dan niet?", fluisterde ze zachtjes, glimlachend, waarna ze zachtjes zijn ene hand vastnam - hopend dat hij zichzelf voor even op één hand zou kunnen houden, terwijl ze haar hand kort op haar blote buik legde, die op slag enorm warm aanvoelde. "Dik", grijnsde ze even kort, waarna ze grinnikte en haar tong even naar hem uitstak. Ja, om hem te plagen, 'dik' om hem te plagen.. Ze grijnsde even terwijl ze met haar ogen draaide, eens hij zei dat hij van haar hield, wat hij erg fout vond om te zeggen. 'Ik ook van jou, en dat is geen fout antwoord", fluisterde ze even zachtjes. Kort kuste ze hem terug toen zijn lippen de hare raakten en legde haar handen even om zijn rug, terwijl ze die handen naar onderen liet glijden, zodat ze onder zijn shirt kon kruipen met haar handen en zo zijn blote huid kon verkennen met haar vingertoppen. Ze ging meer naar boven met haar handen, zodat zijn shirt ook naar boven kroop, en hij de hint zou begrijpen. Ze onderbrak de kus door traag haar hoofd wat achteruit te halen. "Iedereen gelijk voor de wet," grijnsde ze even zachtjes, "In je ondergoed", mompelde ze even zachtjes, waarna ze hem kort een kus gaf op zijn mond.
Dit had ze best gemist. Het rustig verkennen van elkaars lichaam. Bij Kenneth was het anders gegaan, sneller, en dat hadden ze allebei gewoon gemist, ze wist nu wat ze gemist had, en genoot van elke minuut, nee, seconde, miniseconde, dat ze bij Lyron was. Hij deed haar anders denken. Ruimer denken, als een asymptoot naderend naar het oneindige..ô.o Ze zuchtte zachtjes en haalde diep adem, terwijl ze ergens wachtte tot de jongen zijn shirt zou uittrekken en ze hem aan kon raken, niet terwijl ze tegen werd gehouden door het feit dat ze in het openbaar waren of het feit dat ze niet wist of hij van haar hield, want dat deed hij, dat wist ze. Dat geloofde ze.

[Gehe >=D..]

Zoals verwacht wees Emilie zijn soort van compliment af, wat het voor hem des te leuker maakte wilde het moment daar komen dat ze hem wél zou geloven. Ze pakte zijn hand vast, waar hij zijn gewicht van af haalde. Hij had geen moeite om zo in deze positie te blijven liggen, hoewel hij zijn positie voor zichzelf vermakkelijkte door twee benen aan weerskanten van Emilie neer te zetten en hier op te leunen. Ze legde zijn hand op haar buik waardoor de twee warme lichaamsvlakten met elkaar leken te versmelten, en toen ze met wat minder woorden zei dat ze dik was kon hij een lach niet onderdrukken. Deze lach stierf echter al behoorlijk snel weg, doordat hij plotseling iets besefte: ze kon namelijk door twee verschillende oorzaken dik zijn geworden.. "Hij heeft je toch niet bezwangerd hè?" vroeg hij, een scheve grijns op zijn gezicht, terwijl aan zijn gezicht te zien was dat hij het allemaal niet zo serieus opvatte. Hij schudde hierna resoluut zijn hoofd en wilde hiermee zeggen dat hij het helemaal niet met haar eens was. "Helemaal niet. Je bent zo plat als een tomaat. Of ik bedoel.. grasspriet. Nouja, ook weer niet zo dun, en de goede delen zijn niet plat.. en.. Ach, je begrijpt me wel." zei hij grijnzend, waarna hij wat naar voren leunde en een kus op haar lippen drukte.
Het volgende wat ze zei verbaasde hem. Niet omdat hij de woorden nog nooit had gehoord, integendeel, hij had ze vaak genoeg gehoord! Uit zijn eigen mond nog wel, en het verbaasde hem daarom lichtjes dat Emilie zoiets geniaals ook bedacht had. Het gebeurde vaak dat Lyron zich poedeltjenaakt gepresenteerd had voor een meisje en dit ene zinnetje gezegd had. "Natuurlijk." grijnsde hij enkel, niet perse kortaf, waarna hij van haar af ging en voor haar ging staan. Het lukte hem makkelijk om zijn shirt uit te trekken, hij deed dit echter extreem langzaam om Emilie wellicht wat te plagen. Toen hij eenmaal met ontbloot bovenlichaam voor haar stond keek hij haar even met een uitdagende glimlach aan, zich afvragend of hij voor de grap zijn spieren moest showen zoals echte bodybuilders dat deden, waarna hij dit aan de kant schoof als mogelijk iets voor later en zich van zijn broek ontdeed. Hierna ging hij weer met beide benen aan weerskanten van Emilie boven haar zitten, waarna hij zich langzaam meer op haar begaf en hierbij het lichaamscontact zeker niet vermijdde. Het glijden van zijn warme huid over de hare voelde daar gewoon te lekker voor. Toen zijn hoofd eenmaal dicht bij de hare plaatsvond, zette hij zijn handen weer naast haar hoofd neer en liet hij één hand tijdelijk los, om door haar haren te strelen terwijl hij haar zoende.

Toen hij met een raar woord begon na te denken over 'dik', en het woord ook uitsprak, wist ze zichzelf net op tijd serieus te denken, waardoor ze nadacht, en deed alsof ze begon te tellen.., waarna ze haar ogen even groot liet worden en haar wenkbrauwen optrok, terwijl ze een 'ow fuck' mompelde en terwijl ze hem aankeek op haar onderlip beet om het wat geloofwaardiger te laten lijken, al lukte dat niet.. Terwijl ze hem aankeek begon ze te glimlachen en al snel gewoon te grinniken. Toen hij 'zo plat als een tomaat' zei, glimlachte ze even en dacht ze spontaan aan tomatenpuree, maar die gedachte verdween al even snel als ze gekomen was, toen hij haar een grasspriet noemde en het wat warrig begon uit te leggen, met als benaming ' de goede delen'. Ze keek hem even quasi-niet begrijpend aan en glimlachte even. "Mijn 'goede' delen, dus, hé?", grijnsde ze even, nog voor ze een kus op de mond kreeg en ze zachtjes haar lippen tuitte.
Ze zette haar ellebogen op de matras en duwde zich wat rechter, om zo Lyron zich te zien uitkleden, en het leek eeuwen voor zijn shirt uit was, terwijl ze gewoon recht wilde kruipen en hem mee terug in het bed wilde trekken, terwijl ze hem zou zeggen dat het geen goed idee van haar was geweest, en ze zijn kleren zelf wel zou uittrekken, dan pas zou het sneller gaan. Ze beet kort op haar lip toen hij zo voor haar stond, met zijn ontblootte bovenlichaam, waardoor het ongeduld groter werd. Ze keek toe naar hoe hij zijn broek uitdeed en grijnsde even kort, waarna ze wachtte tot hij weer boven haar kwam zitten en ze nog geen tien seconde later voelde hoe de jongen zijn lichaam het hare raakte, waardoor ze een immense tinteling door zich heen voelde gaan, het was gewoon een geweldig gevoel, als een drug waar ze maar niet genoeg van kon krijgen. Zijn hoofd bevond zich dichtbij, en ze sloot haar ogen zachtjes toen hij haar begon te zoenen, terwijl haar handen bijna automatisch over zijn rug begonnen te glijden, verkennend, zachtjes strelend, terwijl haar ene hand ergens ter hoogte van zijn nek bleef hangen, om die lichtjes te strelen, en de andere hand helemaal vlak verhuisde naar zijn zij, alsof ze de hele oppervlakte van één kant van haar hand, wilde vullen met warmte van zíjn huid, met de geur van zíjn douchegel. Met hém.
Hoewel hij haar veel om toestemming had gevraagd, en altijd voorzichtig was geweest, begon ze toch te twijfelen of ze, aangezien ze niet verder dan dit wilde vannacht, hem niet tekort deed. Vond hij haar dan te preuts als ze hét niet wilde, vannacht, dat ze helemaal naakt niet eens wilde vannacht. Zou hij haar saai vinden? Ze wilde het niet echt vragen, maar moest het weten, ze moést het gewoon. Zachtjes beëindigde ze het zoenen even, terwijl ze haar ogen opende en hem even glimlachend, maar met een twijfelende blik in haar ogen aankeek. "Als ik je zou zeggen dat ik niet verder wil vannacht, niet verder dan dit, vind je me dan preuts? Of saai? Of.. of een bangerik? Ik heb geen schrik, maar.. Anders is het zo snel en.. ik weet dat je het misschien niet gewoon bent, maar.." Ze raakte maar niet uit haar woorden en al fluisterend geraakte ze er zeker niet uit. Maar momenteel kon ze het niet echt anders uitdrukken dan zo.

De aanrakingen die hij voelde op zijn rug en zij voelden fantastisch, echter moest hij toegeven dat hij wel eens beter bemind was. Die ene keer was alles vol overgave geweest, Emilie leek nog wat te twijfelen. En juist die twijfel zorgde ervoor dat het natuurlijke eruit verdween, en alles niet meer zo vloeiend vanzelf leek te gaan.
Emilie beëindigde de zoen, waarna hij haar verward aan keek. Hij vergrootte de afstand tussen hun twee hoofden wat meer zodat hij haar aan kon kijken zonder dat hij scheel hoefde te kijken, en toen ze eenmaal uitgesproken was ging hij van haar af en ging hij naast haar liggen, evengoed nog behoorlijk dichtbij. Hij deed dit niet omdat hij teleurgesteld was maar gewoon omdat hij het gevoel had dat er een lang gesprek zou volgen, en hoopte dat Emilie dit zou begrijpen en niet meteen verkeerde dingen zou gaan denken. Hij glimlachtte even, bemoedigend, hoewel hij geen idee voor wie die glimlach nou eigenlijk bedoeld was: voor haar of hemzelf. Emilie maakte hem namelijk haast onzeker, door zelf zo onzeker te doen, en die onzekerheid was een verschrikkelijk gevoel voor de jongen. "Preuts ben je in ieder geval niet. Want anders zou je niet zoiets-" hij stopte even om zijn blik over haar lichaam en met name haar lingerie te laten glijden, "- uitdagends aan trekken. Dan zou je in lange rokken en allesverhullende shirts rondlopen, en in een.. een..", het kostte de jongen veel moeite om de woorden uit te spreken, omdat hij er een trauma aan leek overgehouden te hebben, ".. Een setje die afkomstig is uit je oma's tijd." eindigde hij, waarna er een onwillekeurige rilling door hem heen trok. Oma-ondergoed.. Er was maar één type persoon die van hem de toestemming had gekregen om zoiets te dragen: Oma's. En met hoge uitzondering iemand die al zijn uitwerpselen en urine niet meer binnen kon houden, maar daar wilde hij het liefst niet aan denken omdat het een reminder was aan het ziekenhuis. Man, wat had het daar gestonken.. Echter had hij het niet erg gevonden om daar stage te lopen: hij had er een hoop leuke nachten aan overgehouden.
Lyron riep zichzelf weer terug naar de werkelijkheid, en hoopte dat zijn moment van zwijgen niet al te lang had geduurd. "Maar, wat ik wil zeggen is.. Dat ik het totaal niet erg vind. Ik wil je niets dwingen en wil ook niets overhaasten, dus dat komt mooi uit." glimlachtte hij wat afwezig, dat laatste een leugen. Hij mocht eerder dan wel hebben gedacht dat hij niets moest overhaasten, op dit moment wilde hij niets liever dan Emilie. Hij wilde haar, haar lichaam, maar besefte dat hij voorlopig maar zoet moest blijven met kleine beetje lichaam en een hoop van haar geest. Hij zuchtte eventjes en liet zijn hoofd hierna naast zich neer vallen, waarna hij zijn ogen sloot, zichzelf verwijtend dat hij het had overhaast en het moment verkloot had.

Toen hij haar blik over haar heen liet glijden, en haar vertelde dat als ze preuts was, ze heel andere kleding zou aantrekken, inclusief ondergoed, beet ze even glimlachend op haar lip. Hij was ook altijd geweldig eerlijk, vond ze, en het leek wel alsof hij ergens een trauma aan had overgehouden, zo 'spuwde hij het woord 'oma' bijna uit. Ze sloot haar ogen kort en nam het hem niet kwalijk dat hij naast haar kwam liggen, maar voelde zich wel -terecht- de verprutser van het moment. Ja, waarom moest ze het perse dan vragen, had ze haar stomme mond niet kunnen houden daarvoor? Toch leek Lyron haar - volgens zij kon zien- niet hélemaal wat kwalijk te nemen, hij vond het totaal niet erg en wilde zelf ook niets overhaasten, en daar was ze op zich wel blij om, maar ergens wist ze wel dat de geest van de jongen en ook het lichaam van de jongen ergens hunkerde naar haar lichaam, volledig, en waarschijnlijk wel vannacht; en daarover voelde ze zich wel schuldig. Was het niet de bedoeling dat ze hem gelukkig maakte, niet dat ze hem een slecht gevoel gaf? Aan zijn reactie - een zucht, zijn hoofd naast zich neer laten vallen en zijn ogen sluitend- kon ze merken dat ze hem nu een slecht gevoel gaf, wat ze helemaal niet wilde doen. "Nee", mompelde ze even, waarna ze zachtjes haar hand over zijn bovenarm liet gaan en hem aankeek, terwijl hij zijn ogen gesloten had. "Het ligt niet aan jou, liefje, het ligt aan mij, vergeet maar wat ik gezegd heb", mompelde ze even, waarna ze hem een kus op de mond gaf. "Ik meen het, vergéét het", drong ze zachtjes aan, waarna ze haar hoofd wat liet zakken en hem kleine kusjes in de hals drukte, en zo zachtjes naar beneden ging met haar lippen, over zijn borst, over zijn sjieke six-pack, waarna ze even stopte en hoopte dat hij deed wat ze had gezegd en haar woorden gewoon opzij zou schuiven, en liefst zou vergeten. Want de lust die ze tegenhield, begon zich, hoe dan ook, op te stapelen, en zou op een gegeven moment sowieso als een enorme explosie van emotie en verlangen, losbarsten, en dat moment leek niet meer zo veraf. Ze gleed met haar hand langs de plaatsen waar ze hem kusjes had gegeven, en bracht haar hoofd daarna weer naar boven, waar ze zich tegen hem aandrukte en hem zoende.
[ik rea morgen, slaapsels!]

[Bwaah, stuff die me bezighoud..]

Al snel begon Emilie te zeggen dat het niet aan hem lag maar aan haarzelf, waardoor hij zich afvroeg waarom ze dat dacht. Misschien was ze zo'n vrouw die alles aflezen kon van de gezichtsuitdrukking van een man, of iets in die richting? Toen ze zei dat hij het moest vergeten schudde hij twijfelend zijn hoofd, en hoewel hij tegen haar in wilde gaan lukte hem dat voor een moment niet omdat hij haar langzaam naar beneden voelde glijden. De kusjes op zijn buik voelden heerlijk en zorgden ervoor dat alle woorden die ze had gezegd ook daadwerkelijk vergeten waren, maar toen ze weer naar boven kwam en hem op zijn lippen kustte kwamen deze langzamerhand weer terug.
"N-nee.." begon hij twijfelend, terwijl hij hun zoen -die overigens heerlijk was- onderbrak. Hij sloeg zijn armen om haar heen, hoewel deze greep niet erg stevig of strak was, en streelde haar zij met zijn rechterhand. "Ik kan zoiets niet vergeten alsof ik een gehoorzame puppy ben.." bracht hij er wat verontwaardigd uit, waarna er langzaam maar zeker een grijns op zijn gezicht verscheen. "Dat jij spijt krijgt is wel het laatste wat ik wil, bovendien zei je het niet voor niets.. Dus ik ga liever ook niet verder dan dit vanavond." mompelde hij zachtjes, bang voor een uitval of iets dergelijks van haar kant, waarna hij een kus op haar lippen drukte.

'N-nee', klonk het, terwijl de jongen de zoen onderbrak en ze haar ogen zachtjes, met een vragende blik opende. Dit was toch wat hij wilde? Tenminste.. wat ze dacht dat hij wilde? Wat logisch was, gewoon. Blijkbaar niet echt, ze vroeg hem op commando wat te vergeten, en hij had gelijk in wat hij zei: die woorden zou ze zelf ook niet op slag kunnen vergeten. Onbewust trok ze één mondhoek wat naar boven, ergens omdat ze zijn reactie op haar woorden wel schattig had gevonden én omdat ze vond dat hij wày too sweet was, op dit moment. Ze wist dat, moesten haar vriendinnen dit gehoord hebben, ze allemaal gewoon gesmolten zouden zijn. '¡mi novio nunca ha dicho algo similar a mí!', zouden ze zeggen; waarna ze Emilie gewoon aan de kant zouden duwen. Kan zijn dat hun vriendje nog nooit zoiets tegen hen had gezegd, misschien omdat hun vriendje nooit een situatie als dit zou hebben gekregen om dat te zeggen. Haar vriendinnen waren veel minder ingewikkeld dan haar, en lieten zich gewoon leiden door hun gevoelens, en hun vriendje. Maar zij? Zij niet.. Ze was bang? Nee, bang was ze niet, ze had er geen reden toe. Ze wilde gewoon zichzelf zijn, eerlijk zijn in wat ze dacht, en dat laten weten aan Lyron, al bracht dat meestal vervelende situaties met zich mee. Al was voor haar dit niet perse wat je kon noemen 'vervelend'. Ze kreeg een zachte kus op haar lippen gedrukt, waardoor ze even aarzelend glimlachte.
"Dus je.. je gaat niet weglopen.. Of.. me wegsturen.. omdat ik je vraag om nog te wachten?", vroeg ze, haar stem wat breekbaar omdat ze wat hij zei zo ontzettend lief vond. Er waren genoeg jongens die zich gewoon omdraaiden en haar weg zouden sturen ofzo, omdat ze niet kregen wat ze wilden, die avond. Maar hij leek het gewoon te aanvaarden.. te.. begrijpen? Ze zuchtte even zachtjes en sloeg haar ogen neer terwijl ze met haar vinger zachtjes zijn zij streelde. "Ik ben redelijk verwarrend, zeker?", mompelde ze even, kort glimlachend en hem voor een moment aankijkend. Ze had daarstraks nog laten blijken dat ze hém wilde, en dacht toen nog aan seks, maar nu het moment eigenlijk vlakbij was, wilde ze toch nog wacthen. God, wat had ze medelijden met hem.. Met zo'n meisje samen zijn, waarvan je maar geen hoogte van kon krijgen.

"Ik stuur je niet weg om een stomme reden als deze, je bent mijn vriendin." zei hij, het feit dat ze dit überhaupt nog vroeg een beetje vreemd vindend. Natuurlijk waren er genoeg jongens die een relatie namen puur voor de sex, maar hij was niet zo. Geen relatie was zelfs beter, vond hij, omdat hij dan veel meer meiden binnen kon halen. Hij kon een lach niet onderdrukken toen hij besefte dat Emilie hem blijkbaar tot die jongens rekende, en hoewel hij ontzettend positief ingesteld was kon hij dit op geen enkele positieve manier opvatten. Enkel negatief, en dat was niet bepaald iets leuks voor de jongen. En hoewel deze gedachte die ze over hem had hem behoorlijk dwars zat wist hij dit perfect te verbergen aan de buitenkant, met de bedoeling geen ruzie uit te lokken of iets dergelijks, en glimlachtte hij naar haar.
"Je hoeft je echt geen zorgen te maken en iedere stap die je wilt zetten te overwegen. Natuurlijk kan een beetje nadenken geen kwaad, maar ik wil de relatie met jou nog niet beëindigen. Nu niet, morgen niet, over een week niet, en over de tijd die daarna komt kan ik niet met zekerheid oordelen." probeerde hij haar gerust te stellen, waarbij hij het laatste met een brede grijns vertelde. Hij wist niet wat het was, en waarom het zo plotseling was, maar hij begon het behoorlijk koud te krijgen. Misschien was het de slaap die rond middernacht toe sloeg? Een andere reden kon hij niet echt bedenken, en terwijl hij even lichtjes fronsde kroop hij onder de warme dekens, zeggende dat hij het koud kreeg en ze best naast hem mocht liggen, als ze dat wilde. Niet echt goed wetend wat hij moest doen buiten het afwachten van haar antwoord om, en sloeg zijn armen over elkaar om vervolgens naar zijn voeten onder de dekens te staren, die hij met ritmische bewegingen om de beurt op en neer bewoog.

De woorden die hij daarna sprak, en dan vooral de laatste vier woorden, gaven haar vrij veel zekerheid, want daarom vroeg ze elke keer; alsof zíj degene was die niet van de tomaat wilde proeven, noch van de Andijvie, bang dat zowel de tomaat als de andijvie in zekere zin rot zouden zijn. Maar de Tomaat niet. Nee, daar was ze nu wel meer dan 100% zeker van. Ze glimlachte even en keek de jongen rustig aan, terwijl ze luisterde naar zijn woorden, die haar nóg meer zekerheid gaven dan ze al had.
Ze lachte even om het einde van zijn zin, maar ook om de blijdschap die hij haar bracht door heel zijn zeggen. Ze volgde zijn bewegingen even en knikte even om zijn woorden. Ja, zij had het ook best koud gekregen, nu ze haar aandacht daarop focuste. Ze kroop mee onder het deken en voelde de warmte over zich heenkomen, even zuchtend, terwijl ze zich wat tegen hem aan nestelde en hem even kort aankeek. "Ik ben er lichtjes, zo heel lichtjes zeker van dat we binnenkort wél verder kunnen gaan, maar dat wil natuurlijk wel niet zeggen dat je op dit moment van me af moet blijven, hé..", mompelde ze even glimlachend, waarna ze kort haar beide handen op zijn gekruiste armen legde, en met haar duimen daar zachtjes over streelde. Haar reactie had misschien daarnet het gebeuren verpest, maar ergens was ze wél blij dat ze het gezegd had, anders waren ze misschien sowieso op een nog ongelegener moment moeten stoppen, en dat had hij misschien minder makkelijk kunnen aanvaarden dan nu. Ze gaf hem kort een kus op de mond en steunde op haar ene elleboog, zodat ze haar vinger over zijn buik kon laten gaan, zachtjes, zijn huid nauwelijks aanrakend.

"Het maakt me niet echt uit wannéer we verder gaan, Emilie.." zei hij glimlachend, waarna hij besefde wat hij gezegd had. Ze moest nu natuurlijk niet denken dat er voor hem helemaal geen haast achter zat en ze het net zo goed zo lang uit kon stellen totdat het helemaal niet meer gebeurde. "Zolang het maar gebeurt." zei hij daarom ook, nadat de glimlach was veranderd in een brede grijns. Hij voelde hoe haar lichaamswarmte de zijne ook wat minder koud maakte, waardoor hij het meteen heerlijk aangenaam kreeg. Hij ging wat meer haar kant op liggen, waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte, en met zijn vingers haar dijen streelde. "Ik begrijp dat je niet meteen zoiets wilt doen na Kenneth.. Misschien heb je nog trauma's aan de keren dat je sex met hem hebt gehad overgehouden, je weet maar nooit.." zei hij grijnzend; hoewel de ruzie tussen Kenneth en hem wat tot bedaren was gekomen kon hij het nog altijd niet laten om hem een soort van zwart te maken. "En ook is het handiger voor onze relatie om niet meteen all the way te gaan.." gaf hij na een kort moment van stilte toe, waarna hij even glimlachtte.
Hij herinnerde zich plotseling dat hij Emilie nog had beloofd op zijn Vespa te rijden, en schudde lachend zijn hoofd toen hij zich inbeelde hoe ze op dat ding rijden zou. Zouden ze dat nu doen, midden in de nacht..? Of was het leuker wanneer ze nu gewoon gingen rusten en eventueel slapen? Hij besloot er maar niet over te beginnen en dacht aan de andere dingen die hij nog allemaal met haar wilde doen; Salsadansen, misschien een fotoshoot houden.. En terwijl hij hier aan dacht keek hij haar aan, zijn blik nogal afwezig, en zuchtte hij eventjes.

Het maakte hem niet uit wannéer? Nou, haar ergens wel.. Ze wist dat ze zichzelf niet eeuwen, of misschien een week zou kunnen tegenhouden om verder te gaan; want daarvoor was het verlangen te groot. Wat ze dan ook gedaan had, kwam vooral uit van haar verstand, en haar verstand had haar hart tot bedaren gebracht. Ze knikte even toen hij vervolgde met een 'zolang het maar gebeurt', waardoor er even een brede smile op haar gezicht verscheen en ze kort op haar lip beet. Toen hij begon over Kenneth, draaide ze even quasi geïrriteerd met haar ogen, waarna ze zuchtte en hem aankeek. "Een trauma van één keer?", vroeg ze hem hoofdschuddend, hiermee hem wat vertellend, waarna ze hem even een zachte stoot tegen zijn borst gaf. "En praat zo niet over mijn ex", wees ze hem glimlachend op de vingers, terwijl ze haar vingertoppen over zijn borst liet glijden. Ze knikte kort toen hij zei wat er handiger was voor hun relatie, en glimlachte zachtjes.
Toen de jongen na een korte stilte haar aankeek en zachtjes zuchtte, streelde ze even liefkozend langs zijn wang. "Waaraan denk je?", vroeg ze hem fluisterend, terwijl ze haar hoofd voor zover dat ging wat schuiner hield en hem met haar puppy-eyes aankeek, met een blik die hem overtuigde om het maar te zeggen. "Je mag me het zeggen, hoor, of ik kietel je dood", sprak ze speels, waarna ze even subtiel knipoogde en dan nadacht over haar woorden. "Nee", vervolgde ze dan. "Niet dood. Half dood, zodat ik je nog kan reanimeren, desnoods met mond-op-mondbeademing.." grijnsde ze liefjes, waarna ze even wachtte op een antwoord, beseffend dat ze hem eigenlijk wel ergens de keuze liet.. Zijn gedachten aan haar vertellen óf door haar aangeraakt worden op een bijzonder niet-werkende en overigens waarschijnlijk heerlijke moordpoging, waarna ze sowieso haar versie van die mond-op-mondbeademing zou uitvoeren. "Of allebei, kan ook", glimlachte ze even, hem speels aankijkend terwijl ze met haar vingers zacht op zijn borst tokkelde.

Hij kon een lach niet onderdrukken toen Emilie zijn woorden in een vragende zin herhaalde, hiermee zeggende dat ze een trauma had opgelopen van meerdere keren. Of, dat was wat hij er uit opmaakte. Toen ze vervolgens glimlachend zei dat hij niet zo over haar ex moest praten grijnsde hij enkel, en hoewel ze een glimlach op haar gezicht had gehad had de toon in haar stem behoorlijk serieus geklonken. "Aye, sir!" zei hij grinnikend, waarna hij zijn hand door haar haren haalde en haar een tedere kus gaf.
Toen ze vervolgens door leek te hebben dat hij ergens anders met zijn gedachtes zat, probeerde hij met man en macht deze afwezige blik te verwijderen uit zijn ogen. De puppy-eyes techniek leek niet alleen door hem gebruikt te worden; ook Emilie gebruikte deze, en het was erg verleidelijk voor hem om het haar gewoon te vertellen. Gewoon, omdat die schattige ogen hem haast overhaalden om het gewoon te zéggen, het leek hem echter onnodig om zoiets op dit moment te bespreken. "Ik ga maar voor de kieteldood.." zei hij daarom, terwijl hij haar met een uitdagende blik aan keek en er een scheve grijns op zijn gezicht stond. Dat hij tegen kietelen kon hield hij maar even achterwege, voor het geval ze van de keuze géén keuze zou maken en hij het gewoon vertellen moest. "En die mond-op-mondbeademing lijkt mij niet bepaald verkeerd.." zei hij met een ietwat zwoele zomerstem, waarna hij zijn gezicht dichter bij haar bracht en zijn hand op haar zij plaatste. Hier kneep hij zachtjes in, plagerig, voor het geval zij níet tegen kietelen kon, waarna hij een kus op haar bovenlip drukte.

Een beetje teleurgesteld omdat hij zijn gedachten niet met haar wilde delen, nu, keek ze hem even aan, maar ze glimlachte toch nog. Als hij het niet wilde zeggen, zou het niet héél belangrijk zijn en ze zou het sowieso toch te weten komen, ooit. Bovendien vond ze het wel leuk dat hij voor de kieteldood koos, niet echt wetend of hij er tegen kon of niet, waarna ze luisterde naar zijn volgende woorden en kort , glimlachend, op haar lip beet, waarna ze, toen hij haar hand op haar zij had gelegd en wat dichter kwam bij haar gezicht, een prettig gevoel kreeg vanbinnen. Hij kneep echter in haar zij, waar ze eigenlijk dus totàal niet tegen kwam, waarna ze even begon te giechelen en haar hand beschermend op de zijne drukte, om hem te laten stoppen, tot ze een kus op haar bovenlip kreeg en ze zachtjes wat rechter kroop, tot ze wat bovenhem hing. Ze beet genietend van het moment op haar lip, terwijl ze haar handen naar zijn zij liet glijden en eerst er rakelings over heen ging, om hem dan zachtjes te beginnen kietelen, en al had dat misschien geen succes, ze besloot toch maar mond-op-mondbeademing te doen. 'Weetj je, een goede arts moet er zeker van zijn dat haar patiënt blijft leven.. Dus ik zal je toch maat reanimeren", glimlachte ze even, waarna ze wat vooroverboog en zo bijna helemaal over hem ging hangen, terwijl ze haar mond zachtjes opende en hem eerst nogal traag, maar dan sneller begon te zoenen. Af en toe onderbrak ze de zoen op het leukste moment, en keek ze hem even plagerig aan. "Nee, moet méér, nog zo dood als een pier", mompelde ze dan, al grinnikend, om dan haar techniekje weer toe te passen.

[got2go as u know .. ]