It don't make any sense

Onbekend iemand als het mogelijk is

Hij wandelde de nieuwe trap op. Zijn felblauwe ogen strak voor zich gericht en met een hand aan de trapleuning ging hij omhoog. De trap was van gewoon hout gemaakt en zag er niet speciaal uit. Alleen functioneel. Hij deed de deur open en kwam op het dak van de slaapvertrekken. Er waaide een gure wind en hij zag enkele stoelen staan met tafels. Hier mocht je dus ook gewoon hangen. Hij wandelde het dak even rond het was zeker zo groot als een half voetbal veld. Hij zakte neer in een stoel en vond een bierflesje dat leeg was. Hij keek over de rand heen en zag auto's staan op de parkeerplaats. Er reed er slechts een rond. Hij staarde voor zich uit naar de lucht. Het was een redelijk warme dag vandaag. Hij had zijn vest beneden gelaten. Hij legde zijn voeten op het tafeltje neer en sloot zijn ogen even. Hij had zijn hoedje dat wit was met een zwarte band naar voren geschoven. Gewoon rustig aan vandaag. Er vlogen een paar vogels over en hij grimaste. Ja, vogels waren altijd wel leuk. Langzaam doezelde hij een beetje weg. Hij viste zijn MP5 uit zijn broekzak en zette zijn muziek aan. Hij had niet zo vaak muziek aan maar hij had veel dingen om overna te denken vandaag. Er was zoveel gebeurt nu hij hier op Monica was gearriveerd. Hij vond het wel gezellig hier en hij had al enkele vrienden. Hij zuchtte eens en deed een paar ademhalings oefeningen. Hij wilde wat rustiger worden maar of het nu werkte wist hij niet. Hij wilde graag nog eens kennismaken met mensen die hij niet kende. Hij keek naar de muur die hier op het dak stond en vol was gespoten met graffiti. Er zat ook een boos kijkende buldog op maar hij pakte zijn ketting vast en er woeide weer een bries over het dak heen door zijn haar heen. Hij glimlachte even. Misschien was het gewoon even afwachten wie er zou komen

Zo geruisloos mogelijk sloot Mike de deur van de kamer van hem en Iris achter zich, al was er niemand die hem zo kunnen horen. Waar Iris was wist hij niet, maar ze was niet in hun kamer. Anders was hij er ook niet naar binnen gedaan, hij wist maar al te goed dat het laf was. Maar hij kon haar simpelweg niet onder ogen nemen. Hij kon niet bij haar in één kamer zijn, als hij haar niet mocht aan raken. Als hij telkens die gepijnigde blik in haar ogen moest zien. Nee, dan was het beter om een zekere afstand te bewaren. Iris wou nadenken, zij zou naar hem toe komen als ze hem weer terug wou. Hij had gedaan wat hij kon, maar het mocht niet baten. Een zucht verliet zijn keel, met zijn hand ging hij door zijn bruine haren. Waarvan enkele plukken in zijn ogen vielen, een zucht verliet zijn keel. Hij had zijn vest open aan getrokken, zodat hij deze niet mee hoefde te slepen. Het werd s'nachts koud, niet zo koud als in Engeland. Gelukkig. Maar wel koud. Na een korte aarzeling, liep hij in de richting van de trap die naar het flat roof leiden. Daar boven was hij nog nooit geweest, maar nu hij er zo over na dacht wou hij het best eens zien. Bovendien had hij geen zin weer de straat op te gaan, daar hing hij nu al een paar dagen rond. In het begin had hij lang moeten zoeken naar een slaap plek, nu had hij er onderhand eentje gevonden. Hij was beter, dan de plekken waar hij in Engeland had geslapen. Veel beter. Hij vroeg zich af wat Iris er van zou vinden dat hij weer op straat sliep. Duwde die gedachten direct weg, hij moest niet zo vaak aan haar denken. Het was uit, en dat was zijn schuld. Met zijn vrije hand duwde Mike de deur open, in zijn andere hand hield hij zijn gitaar koffer. De gure wind blies hem in zijn gezicht, hij kon de zee reuken. Onwillekeurig grijnsde hij, het deed hem denken aan Italië. Dit land was beter dan Engeland, niet zo goed als Italië maar toch. het was al een hele verbetering, en misschien. Misschien zou hij binnenkort weer in zijn eigen land zijn. Mike liep naar één van de zit zakken die op het dak stond, liet zich er op vallen. Vermoeid sloot hij zijn ogen, ondanks het feit dat hij er aan gewend was om op straat te slapen. Sliep hij daar wel slecht. Hij opende zijn ogen, staarde naar de lucht. Viste een sigaret en zijn aansteker uit zijn broekzak, zijn gitaar koffer had hij naast zich neer gezet. In gedachten verzonken stak hij de sigaret op, nam een trekje. Waarna hij zijn ogen over het flat roof liet dwalen. Nu pas viel het hem op dat hij niet de enige was. Een jongen van zijn leeftijd zat in een stoel een eindje bij hem vandaan. Mike aarzelde, hij had niet zo veel zin in en gesprek. Maar aan de andere kant, wou hij wel andere mensen leren kennen. Hij aarzelde drukte zich overeind, pakte zijn gitaar koffer. Nam nog een trek van zijn sigaret, inhaleerde de rook diep. "Hé." zei hij, liep rustig op de jonge af. En ging op een stoel tegenover de jongen zitten.

In de tussentijd had hij zijn oortjes al uitgedaan maar dan nog. Er was nog iemand het dak opgekomen. Hij hoorde hoe deze hem begroette en hij draaide zijn hoofd in de richting van het geluid. . "Hé." Klonk het. Hij glimlachte. ‘Hey’ zei hij. Hij rook een sterke geur van sigaretten maar negeerde het maar eens. Het stonk wel maar niet zo erg als iemand die aan het kotsen was. Hij wist niet zo goed wat hij hiervan moest denken maar toen hij een gitaar in de hand zag van degene die hem had aangesproken gebaarde hij afwezig naar de stoel. Er zaten verder geen mensen hier op het dak maar misschien zouden er nog een paar komen. Er waaide weer een gure wind en deze keer bracht deze een zee geur mee. Het rook aangenaam en het blies de rook van de sigaret weg. Hijzelf dronk liever dan dat hij rookte. Allebei even slecht alleen rook stonk meer. Althans, dat vond hij. Had hij Whisky meegenomen naar hier? Dan kon hij misschien wat schenken en misschien wilde deze jongen ook wel wat. ‘Speel jij?’ vroeg hij rustig. Hij wist zeker dat het antwoord ‘ja’ zou zijn. Eigenlijk was het gewoon een zinloze vraag. Hij hield zijn gedachten leeg en dacht na waar hij de Whisky had gelaten. Hij viste een tas van de grond af en haalde er een fles met bruin gele vloeistof uit. Er speelde en schaapachtige glimlach op zijn gezicht toen hij zag dat er in een hoek van het dak een kastje was neergezet waar glazen en andere spullen in bewaard werden. Er stond een klein afdakje boven. Maar hij had geen zin om erheen te lopen. Hij viste een tweede fles uit zijn tas een geeuwde. Hij zette hem prompt voor de jongen neer van wie hij de naam niet eens kende. Het maakte hem opzich ook niet zo veel uit. Gewoon even alle spanning vergeten en aan de Whisky zitten. Dat deed hij gewoon graag. Er was een bekend iets aan deze jongen maar hij kon het niet thuisbrengen. Had deze misschien met het Halloweenfeest muziek gemaakt? Het zou best kunnen. Hij pakte zijn zakmes uit zijn zak en pakte de kurkentrekker en maakte de Whisky open. De sterke geur kwam al snel zijn neus binnen en hij ontspande al. Sommige mensen werden rustig van sigaretten. Andere weer van alcohol. Hijzelf van alcohol. Toen hij een jaar of 15 was geweest was hij eraan begonnen en had niet meer kunnen stoppen. Zeg maar gerust dat hij een alcohollist was geworden. Hij snoof even en zakte toen onderuit in de stoel. Hij zat prima zo en nam een slok Whisky. Hij knikte de andere jongen ook toe. ‘Mijn naam is Ian. En wie ben jij?’ vroeg hij beleefd. De wind speelde met zijn haren en liet ze met elkaar verstrikt raken. Als hij dadelijk terug ging naar zijn slaapkamer zou hij er wel een kam doorheen halen als hij zin had. En als hij de trap nog af kon komen… Hij had nog 2 flessen in zijn rugzak zitten maar die kwamen pas tevoorschijn als hij deze op had gedronken met deze jongen. Misschien moest hij gewoon ook eens een keer een sigaret proberen. Of het lekker was wist hij niet. Sigaren roken anders. Naar zijn idee beter.

‘Hey’ reageerde de jongen, een glimlach stond op diens gezicht. Mike nam nog een trek van zijn sigaret, voelde een lichte steek door zijn borst gaan. Iets waar hij onderhand wel aan gewend was. Zolang ze niet te heftig werden kon hij het ook zonder moeite verbergen. Iets wat maar goed was, hij had geen zin in vragen. En wou al helemaal niet dat Rhiannon bezorgd werd. Hij was de enige die ze nog had. Hij wist niet hoe ze zou reageren, als ze ook hem zou verliezen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, daar moest hij niet over na denken. Hij stond hier toch gewoon? Waar maakte hij zich druk in, dat hij één maal in het ziekenhuis belande betekende niet dat het snel een tweede keer zou gebeuren. Toch wist hij dat als hij zo door ging het wel zou gebeuren, maar zelfs dat besef kon hem niet laten stoppen. Het was gewoon te laat, hij rookte al te lang. En te veel. Hij was al net zo zwak als zijn vader, een zucht verliet zijn keel. ‘Speel jij?’ vroeg de jongen, trok hem met deze woorden uit zijn gedachten. Mike keek hem aan. "Nee, ik draag hem mee omdat ik hem leuk vind." zei hij hoofdschuddend. "Natuurlijk speel ik." vervolgde hij. Hij vond het een wat domme vraag, maar ging er verder niet op in. Hij had geen zin in ruzie, niet nu, niet hier. Eén maal had hij in Engeland met iemand gevochten, enkel omdat hij zijn frustratie kwijt moest. En de jongen, Jun, zei dingen waar hij op dat moment niet tegen kon. Later hadden ze zo ongeveer vriendschap gesloten, het was vreemd gelopen. Maar op dat moment had hij zichzelf niet onder controle, het was net drie uur nadat hij Autumn levenloos in haar kamer had gevonden. Een mes in haar borst. De jongen viste een fles whisky uit zijn tas, vervolgd door nog één. Deze zette hij voor Mike neer, een aardig gebaar. Maar Mike was niet van plan een slok van het spul te nemen. Hij wou niet eindigen als zijn vader, hij wou niet net als hem mensen die hem dierbaar waren pijn doen. Hij wou niet worden, zoals die man die zijn leven tot een hel had gemaakt. En hij wist dat als hij zo gaan drinken, dit zou gebeuren. Alleen al het feit dat hij een kettingroker was bevestigde dat hij al net zo slecht met verslaving om kon gaan als zijn vader. Hij schoof de fles dan ook terug naar de jongen, nam nog een trek van zijn sigaret. "Dankje, maar ik drink niet." zei hij, hij wist maar al te goed dat het rare woorden waren uit de mond van een achttien jarige jonge. Al helemaal omdat hij er niet echt onschuldig uit zag. Dat was hij ook niet, maar hij had zijn reden om niet te drinken. En die hoefde niemand te weten. ‘Mijn naam is Ian. En wie ben jij?’ vroeg de jongen, Mike nam een laatste trek van zijn sigaret waarna hij hem weg wierp. "Ik ben Mike." zei hij rustig, glimlachte even naar de jongen. Hij aarzelde viste zijn pakje sigaretten uit zijn broekzak, haalde er eerst voor zichzelf één uit en vervolgens hield hij de jongen het pakje voor. Normaal gesproken gaf hij zijn sigaretten liever niet weg, simpelweg omdat hij er behoorlijk wat rookte op één dag en hij erg veel geld had. Maar de jongen had hem ook drank aan geboden, al had hij dit af geslagen, het was wel zo beleefd om iets in die richting terug te doen. "Pak maar als je wilt." zei hij. Legde het pakje op tafel, waarna hij zelf een sigaret op stak. Hij nam en trek van zijn sigaret, blies de rook vervolgens langzaam uit.

Hij wist niet zo heel goed wat hij van die sigaretten moest denken. Zo te zien was de jongen die zich had voorgesteld als Mike verslaafd aan sigaretten. Er werdt plots een pakje van die dingen voor zijn neus gehouden en Mike zei dat hij gewoon kon pakken. Hij keek er eens naar en vond toch dat zijn Whisky een hogere prioriteit had. 'Nope, ik rook niet. Drinken en roken zijn beiden even dodelijk maar ikzelf houd het liever bij deze jongens' Hij tikte tegen de hals van de fles aan en pakte die vast. Hij nam nog een slok en hij ontspande weer een beetje. Hij zag ook zelf best wel dat Mike net zo verslaafd aan zijn sigaretten als hij aan zijn alcohol. Hij maakte altijd zijn geld op aan alcohol maar sigaretten bleef hij liever van af. Hij vond dat meer stinken dan andere dingen. Hij zag dat Mike de fles terug schoof en het niet wilde drinken. Nou, eigen keuze toch? Hij rekte zich eens uit toen er een spat regen op zijn neus viel. Gatver. Nee toch? Hij had helemaal geen trek in regen. Hij veegde over zijn neus heen en zag dat het gewoon een enkele regendruppel was. Snel keek hij omhoog. Er hing een normale herfstlucht. Hij fronste even en bedacht zichzelf dat als hij Sarah zou zien hij haar ook mee naar het dak zou gaan sleuren. In de zomer was hier vast wel verkoeling te vinden en met de aankomende Valentijnsdag zou toch met iemand moeten komen. Misschien kon hij Sarah over de streep trekken en had hij een date voordat iemand anders er met haar vandoor zou gaan. Hij glimlachte even en nam nog een slok Whisky. Hij sloeg de dop er weer op omdat hij nog heelhuids in bed wilde komen dadelijk. Als dat niet zou lukken wist hij niet zo goed wat hij dan moest doen. Op het dak slapen? Nee, geen optie. Hij grinnikte hardop. Hij zag hoe Mike de rook uitblies en hij hoestte even. Nee, het stonk gewoon en het was gewoon vies om het te ruiken. Hijzelf zou er niet aan beginnen of misschien wel. Hij wist het zonet nog niet. Zijn vingers raakten verstrikt in zijn ketting die hij om had en hij had al zijn aandacht nodig om zijn vinger weer los te krijgen. Het Halloween feest was wel anders geweest. Hij meende Mike toen ook gezien te hebben maar toen was hij nieuw en had hij niet gedacht dat hij hier ooit alle namen zou leren kennen. Blijkbaar kreeg hij nu wel die kans. Er sprongen lampen aan op het dak en hij keek er verbaasd naar. Hij keek daarna op zijn horloge. 10.00 PM stond er. Oke, hij had geweten dat het laat was maar niet zo laat. Hij had geen zin om nu al te kappen met praten maar hij had gewoon behoefte aan een zwijgzame stilte. Een aangename wel te verstaan. Meer vroeg hij eigenlijk niet. Gewoon zo nu en dan een woordwisseling en dan weer een stilte. De zee begon wat sterker te geuren. Zeker vloed geworden. Of eb. Hij leunde op een elleboog en staarde naar het pakje dat op tafel lag. Hij zou ze niet aanraken maar hij zou er alleen naar kijken.

Mike's ogen gingen een moment naar de whisky fles, die hij weer terug naar de jongen had geschoven. Soms, ook nu, had hij wel eens de neiging gehad wat te proberen. Om alles om je heen maar even te kunnen vergeten, maar elke keer had hij zich weer in kunnen houden. En ook nu zou hij niet toe geven aan het verlangen alles te vergeten met de hulp van alcohol. Na de dood van zijn moeder had hij niet gedronken, na de dood van Autumn niet, en nu ook niet. Zelfs in Italië had hij niet gedronken, al had hij destijds al weel veel gerookt. Zijn vrienden daar accepteerde het, stelde er nooit vragen over. Een soort ongeschreven regel, die in de meeste bende's gelden zei dat je niet zomaar iets over iemand thuis situatie mocht vragen. Hij wist maar al te goed waarom. Mensen hadden hun geheimen, sommige meer dan andere. Bijna iedereen uit hun buurt had wel iets mee gemaakt waar hij of zij liever over zweeg. Daarom vroeg je er ook niet naar, zo simpel lag dat. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, nam een trek van zijn sigaret. 'Nope, ik rook niet. Drinken en roken zijn beiden even dodelijk maar ikzelf houd het liever bij deze jongens' zei Ian, Mike had het idee dat de jongen verslaafd was aan alcohol. Iets wat hem niet echt aan stond. Het deed hem denken aan zijn vader, telkens weer. Onbewust ging hij met zijn hand naar zijn slaap, waar een groot litteken verborgen lag onder zijn bruine haren. Het afscheidscadeau van zijn vader. Een zucht verliet zijn keel, hij keek naar de jongen tegenover hem. Beide verslaafd, maar allebei aan iets anders. Mike wou geen alcohol proberen, omdat hij bang was dat hij ging handelen zoals zijn vader deed. Als je alcohol dronk had je jezelf niet meer onder controle, iets wat hem bij een woede aanval al over kwam. Maar bij alcohol was het anders, en hij wou niet zou eindigen als zijn vader. Nooit. Waarom Ian niet rookte wist hij niet, maar het maakte hem ook niet veel uit. Roken was slecht, beter dat je er nooit mee begon. Of stopte voor het te laat was. Daar was hij nu onderhand wel achter, voor hem was het helaas al te laat. Mike tikte wat as van zijn sigaret, Ian hoestte. "Sorry." mompelde Mike, die wel wist dat het dor de rook van zijn sigaret kwam. Hij nam nog een laatste trek van zijn onderhand opgerookte sigaret, wierp hem vervolgens weer weg. Waarna hij zijn handen voor zich op de tafel legde, zwijgend staarde hij voor zich uit. Wierp een korte blik op de lucht, die onderhand al behoorlijk donker werd. Het zou hem niet verbazen als de zon straks helemaal verdwenen was. Toch was hij niet van plan al weg te gaan, hij kon toch niet slapen voor het nachtleven een beetje tot een einde kwam. De plek waar hij de laatste nachten sliep, was niet erg rustig. Helaas. Maar betere drogen plekken waren er niet. Een zucht verliet zijn keel. Hij wist heus wel dat hij laf was dat hij niet gewoon naar zijn kamer ging. Maar hij wou Iris niet lastig vallen, bovendien kon hij de blik in haar ogen niet verdragen. Even keek hij Ian aan, beide hadden ze al een tijd niks gezegd. Maar Mike irriteerde zich niet aan de stilte tussen hen, waarom dat zo was wist hij niet. De jongen staarde naar het pakje sigaretten, maar maakte geen aanstalten er eentje uit te pakken. Mike wende zijn blik weer af, de geur van de zee was sterker geworden. Een moment sloot hij zijn ogen, het was bijna net als in Italië. Al zaten hier wat meer uitlaatgassen in de licht. Al hoe wel in de zomer was er aardig wat verkeer in hun stad. Ook s'nachts was het verkeer nog redelijk druk. Maar zij hadden zo dicht bij de zee gewoond dat de geur van uitlaatgassen zich nog nauwelijks had kunnen mengen met die van de zee. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, opende zijn ogen. Misschien dat hij binnenkort weer was waar hij thuishoorde. Toch was hij er nog niet helemaal zeker van, of hij terug moest gaan. Of hier moest blijven.

Met haar handen in haar zakken kwam Jessica het dak op. Ze zag er heel gewoontjes uit, voor haar doen. Maar velen anderen zouden het als een party-look opvatten. Ze ging zitten in de buurt van twee pratende jongens. Waarschijnlijk van haar leeftijd, of iets ouder. Na neergeploft te zijn in een stoel, haar ze haar mobiel uit haar broekzak. Niks. Geen bericht, geen gemiste oproepen, niks. Ze had op z'n minst een sms'je verwacht van de jongen die ze laatst in een of andere discotheek haar nummer had gegeven. Maar nee, blijkbaar was hij te bezopen geweest om haar te onthouden, samen met het hele gesprek. Ach joh, wat maakte het ook uit.
Ze stopte haar mobiel weer weg en haalde uit haar andere zak een aansteker, waarmee ze - heel levenloos - een beetje begon te kloten. Binnen de kortste keren begonnen haar duimen pijn te doen, en stopte ze de aansteker ook weer weg.
Ze keek nu voor het eerst de jongens aan. De ene had een gitaar bij zich, de ander drank. Tja, zo ieder z'n eigen hobby, toch? Onderuitgezakt keek ze naar de lucht, ze verveelde zich dood. Waarom zat ze hier eigenlijk? Ze keek nog eens naar de twee jongens en zuchtte. 'Hai,' zei ze droogjes. De twee leken elkaar ook nog niet lang te kennen. Maar dat kon ze fout hebben.

Mike bood zijn excuses aan voor de rook die hij in zijn gezicht blies. Hij knikte even en liet zijn ogen over het dak glijden. Hij meende de klink omlaag te zien gaan maar wist het niet zeker. 'Wat ga jij vanavond doen Mike?' vroeg hij nonchalant. Er wandelde een meisje het dak op en hij herkende een gedeelte van Matthew erin. Hij keek even vragend en haalde toen zijn schouders op. Hij knikte haar vriendelijk toe en keek toen weer naar de fles die hij had dichtgemaakt. Hij zou er beter vanaf blijven maar hij kon het niet laten. Hij greep de fles en nam nog een klein beetje van de drank. De drank klotste tegen het glas aan en hij deed de dop er weer op. Mike was niet zo'n iemand die veel sprak maar hij kon het wel waarderen. Niet alles moest gezegd worden. Het meisje speelde met een aansteker. Waarschijnlijk zou zij ook roken. Of misschien ook wel niet. Het boeide hem eigenlijk ook helemaal niet. Ieder zijn eigen ding. Hij voelde onbewust aan zijn ketting en dacht terug aan thuis. Hij had deze gekregen als kleine jongen van een docent in de eerste klas. Hij was pas 6 geweest. Deze ketting had de docent gehad voor geluk. Hij had hem aan hem gegeven in de wetenschap dat hij hem altijd zou dragen en hij had gelijk gehad. Hij was niet compleet meer sinds die dag zonder deze ketting. Hij glimlachte en liet de ketting tussen zijn vingers door rollen. Als hij de ketting om had voelde hij zich altijd wat beter.

De lucht die onderhand al behoorlijk donker gekleurd was, bracht een zekere koelte met zich mee. Het was duidelijk te merken, dat de zomer plaatst had gemerkt op de herfst. Al was het hier nog altijd warmer dan in Engeland. Maar in dat land was het gewoon belachelijk koud, en nat. Hij had niks gehad met dat land, waar hij vier jaar had gewoond. Eerst alleen mest zijn vader, vervolgens ook met zijn zusje. Al hadden ze elkaar soms maanden lang niet gezien, hadden ze beide op straat geslapen. Zover hij wist was Rhiannon niet meer naar hun huis gegaan, nadat ze door hun vader in elkaar was geslagen. Dat had hij haar ook doen beloven, hij wou niet dat ze alleen met die vent in één huis was. En anders moest hij er bij zijn want hij kon Ricardo aan. Daarvoor had hij destijds zo zijn best gedaan bij karate, om beter te worden dan die man. Het was hem ook gelukt, en hij wist dat dat er voor had gezorgd dat hij al die jaren door was gekomen. Het feit dat hij zijn vader aan kon, dat hij sterker was dan hem. Een zucht verliet zijn keel, waarom dacht hij daar nu weer aan? Een moment dwaalde zijn ogen naar de fles van Ian, het zou geweldig zijn om alles even te vergeten. Maar hij zou er niet aan beginnen, de kans dat hij zou eindigen als zijn vader was te groot. 'Wat ga jij vanavond doen Mike?' vroeg Ian, Mike keek hem een moment aan. "Niet veel." zei hij enkel, hij was van plan hier nog even te blijven en vervolgens zijn slaap plek op te zoeken. Of nog een beetje over de pier te lopen, tot de ergste drukte voor bij was. Terug gaan naar zijn slaapkamer zou hij niet, niet voor het goed was tussen hem en Iris. En als het niet goed kwam, ging hij terug. Terug naar waar hij thuis hoorde, naar Italië. "Jij?" vroeg hij, keek Ian een moment vragend aan. Waarna hij zijn blik weer af liet dwalen, een meisje was het dak op gekomen. Ging een eindje bij hen vandaan zitten, speelde met een aansteker. Al vrij snel wende hij zijn blik weer af, staarde een moment voor zich uit.
'Hai,' begroette het meisje hen plots, voorkwam daarmee dat Mike weer in zijn gedachten verzonken. "Hé." zei hij, knikte even naar haar. "Ik ben Mike." vervolgde hij, keek haar even aan. Waarna hij weer naar Ian keek, die zich nog niet had voorgesteld en met de ketting speelde die om zijn hals hing.

Het was een beetje stilletjes hier. Je zou het rustig kunnen noemen, of saai. De mensen die hier zaten, die praatten weinig tot niet. Het kwam een beetje ongemakkelijk over.
Een van de jongens begroette haar nu ook, en stelde zich voor. Hij zei Mike te heten. Jessica glimlachte en knikte. 'Ik ben Jessica,' stelde zij zich nu ook voor.
Ze zat er een beetje onderuitgezakt bij. Normaal zat ze altijd met een rechte rug, en opgeheven hoofd, maar nu was het tegenovergestelde het geval. Ze was verveeld, en eigenlijk veel te wakker om met deze stilte te moeten omgaan. Maar aan de andere kant was het juist fijn om een keer een avond (en ochtend) zonder koppijn door te brengen.
Haar blik ging weer naar de jongens. Enkel één had zich voorgesteld. De ander nog niet. Hem keek ze met een lichte blik van afwachting aan.
Het was echt best wel doods hier, maar nu wist ze in elk geval dat ze hier niet heen moest gaan als ze de drukte opzocht.