De kamer van Mikayla en Isabella

Op haar gemak liep het meisje met de twee koffers en rugzak langs alle kamerdeuren. '161...162...' Noemde Mikayla zachtjes de nummers op. Op de sleutel in haar hand stond het getal 175. Ze stond voor een paar seconden stil en keek naar de lange hal. Ze telde de deuren en liet haar blik hangen op de deur met het nummer 175. Ze begon weer te lopen en stopte pas bij die deur. Ze zette haar koffers neer op opende het slot. Ze haalde de sleutel uit het slot en gooide de deur open. De kamer zag er opzich wel schoon uit. Terwijl ze verder liep viel haar blik op het tweede bed. 'Damn...' Mompelde ze. Ze had dus echt geen zin in een kamergenoot, vooral niet als het een jongen was. Gelukkig was het bed nog leeg en was haar kamergenoot er nog niet. Ze tilde haar koffers op en zette ze op haar bed, ze ging zo wel uitpakken. Ook haalde ze haar tas van haar rug. Hier deed ze iets voorzichtiger mee. Haar laptop zat er namelijk in. Ze haalde die eruit en legde hem op het bureau. De rest van haar tas pakte ze ook uit en legde op de juiste plaatsen. Ze gooide haar lege tas in ern hoekje en ging naast haar koffers op het bed zitten. De kamerdeur stond nog open, voor als haar kamergenoot kwam. Voor dat ze ging uitpakken checkte ze eerst haar sms'jes op haar mobiel. Eèn was van haar moeder, de andere van haar kleine broertje en de laatste van een vriendin. Alle berichtjes waren in het Spaans, iets wat ze express gevraagd had. Nu sprak ze wel een andere taal, maar Spaans mocht er niet onder leiden. Ze beantwoordde de berichtjes dus ook in het Spaans en legde toen haar mobiel op het nachtkastje.

Ze sleepte met haar koffers over de gladde vloer. 175, daar moest ze zijn. Ze keek naar de voorbijgaande nummers. 172, 173, 174... Ah, 175. De deur was al open. Binnen zag een meisje en ze glimlachte vluchtig. "Dit is kamer 175, toch?" vroeg ze zacht. Nou had ze nog een kamergenoot ook! Daar had ze echt niet op gewacht. Ze wachtte niet op antwoord maar keek eventjes in het rond. Het zag er best schoon uit, maar het was een typische acedemi kamer. Praktisch. Twee bedden plus twee kasten en nog twee bureaus. Ze zag het meisje knikken en ze knikte verlegen terug. Ze zette haar tas op het lege bed en ritste de bovenkant open. Ze haalde haar lievelingsboek eruit en legde het op het bureau dat nog leeg was. Ze deed een van de kasten open en legde haar kleding erin. Toen de eerste tas leeg was, begon ze de tweede uit te ruimen. Hier zaten al haar schoolspullen in en nog een paar boeken. Een laptop had ze nooit gehad, maar had ze ook niet nodig. Ze zuchtte en keek naar het meisje dat zat te ratelen achter haar eigen laptop. Vreemd wat mensen eraan vonden om achter zo'n kastje te zitten. Zijzelf las liever een boek, buiten in het zonnetje. Ze legde haar lege tassen bovenop de kast en ging op het bed zitten. "Wat is je naam?" vroeg ze. Vanaf hier zag ze alleen de achterkant van het meisje, maar ze zag merkkleding. Daar had ze zwaar de pest in, want zelf had ze altijd haar eigen boontjes moeten doppen, dus merkkleding zat er voor haar niet in. Ze keek naar haar skinny jeans en het zwarte shirt dat ze erop droeg. Niet verkeerd, en niet al te opvallend.

Mikayla keek op toen ze een stem hoorde praten. Ze liet een klein glimlachje op en knikte. 'yep' Zei ze erachteraan. Ze zag dat het meisje begon uit te pakken en begon er zelf ook al aan. Ze klapte haar simpele, zwarte koffer open. Deze koffer zat vol met haar kleren en schoenen. Verschillende soorten shirtjes, waarvan de meeste zelf ontworpen, Veel sneakers en All stars en erg veel Skinny jeans, sommige met kettinkjes eraan. Ze opende haar kast en hing en legde er alles netjes in. Haar schoenen perfect naast elkaar en haar shirtjes op een nette stapel. Zodra de koffer leeg was opende ze haar anderen. Deze zat vol met boeken, tekenvellen en tekenspullen. Ze legde dit allemaal netjes op haar bureau. Toen ook dit klaar was opende ze haar laptop en startte ze hem op. Ze hoorde het meisje naar haar naam vragen. Ze draaide om. 'Mikayla Marià Gomez' Antwoordde ze het meisje. 'En jij?' Vroeg ze er nieuwsgierig achteraan. Terwijl ze op antwoord wachtte haalde ze een elastiekje uit haar zak en bond haar haren in een strakke staart. Haar laptop was ondertussen opgestart. Ze melde zich aan. Meteen verscheen er een foto van haar oude vriendje op de achtergrond. Ze keek er een paar seconden naar en glimlachte ze. Msn sprong automatisch aan en gelijk begonnen er drie mensen in het Spaans tegen haar te praten. Ze besloot ze nog even geen antwoord te geven en richte zich weer op haar nieuwe kamergenoot.

"Mijn naam is Isabella Swann," zei ze een beetje verlegen. Ze keek naar de punten van haar schoenen omdat ze niet meer wist wat te zeggen. Haar schoenen zagen er trouwens ook behoorlijk oud uit. Ze had zelf het idee dat als ze maar met één teen zou bewegen dat heel de schoen uit elkaar zou vallen. Ze keek op naar Mikayla. Ze was een echte Spaanse. Lang en donker haar en grote Bambi-ogen. Ze bekeek zichzelf in gedachten. Dof haar en donkerbruine, bijna zwarte ogen. Niet echt was zij mooi vond, maar ze moest het er mee doen. Ze pakte een van de boeken die ze op haar bureau had neergelegd en bladerde er wat in, tot ze bij het stukje uitkam dat ze zocht. Dit was haar lievelingsboek, en dit stukje kende ze al bijna uit haar hoofd. Ze begon voor zichzelf te lezen. Ik werd vroeg wakker. Ik kwam half slaapdronken mijn bed uit en keek naar mijn zwarte haar dat alle kanten op piekte. Ik waagde het niet met mijn hoofd te schudden om ze weer in model te krijgen, want als ik dat zou doen zou mijn avondeten er weer uitkomen. Ik liep naar de badkamer van mijn kamer en plensde wat water in mijn gezicht. Het was gisteravond laat geworden, dus ik had wallen. Ik haalde snel een borstel door mijn haar heen en trok mijn kleding aan. Een skinny-jeans en een wit t-shirt dat nogal strak zat. Ik bekeek mezelf in de spiegel en knikte goedkeurend. Ik hing mijn onmisbare koptelefoon om mijn nek en liep naar de koelkast om er een glas melk uit te halen. Ik keek op de wekker. Zeven uur pas. Ik redde het makkelijk om negen uur op school te zijn. Maar ik had afgesproken... Ik trok mijn spijkerjack aan en liep de voordeur uit. Ik liep naar mijn brommer, maar er stond iemand bij. Ik kende hem/haar niet, en door de schemering kon ik zijn/haar gelaatstrekken niet zien. Ik klemde mijn vingers om mijn sleutelbos en liep dichterbij. Haar gedachten vloeiden makkelijk over in de realiteit. Ik legde een boekenlegger tussen het boek en klapte hem zachtjes dicht. Ik streelde met mijn vingers zachtjes de kaft waarop een zwarte roos stond afgebeeld. Ik zuchtte onhoorbaar. Dit leek een beetje op het voorgevoel dat ik had over deze school. Ik keek naar Mikayla en glimlachte eventjes. "Ik ga even naar buiten," zei ik terwijl ik opstond en naar de deur liep. Zonder nog op antwoord te wachten, liep ik naar buiten. Ik ging met mijn knieën opgetrokken onder een grote boom zitten en klapte mijn boek weer open.