Iets anders doen

Ze glimlachte even en knikte bevestigend. 'Groot gelijk',zei ze hem toen, waarna ze hem even in de ogen keek. [darkred]'Snel'[/color], sprak ze rustig toen een felle wind begon op te steken. Deze keer gleed een rilling van koude over haar heen, de wind was eigenlijk best fris. Ze beet even op haar lip toen ze voelde dat hij haar hand steviger vastnam, en volgde hem zo snel mogelijk naar beneden, tenminste zo voorzichtig mogelijk. Hem vertrouwde ze volledig, door de dingen die gezegd waren. Haar voeten gleden af en toe een beetje uit, maar ze hield zich goed vast aan Kenneth, af en toe legde ze haar andere hand op zijn schouder ter steun, of gewoon om hem aan te raken.
[ff inspiloos, maar voel het nog opkomen hooor ]

Uiteindelijk stond hij op de begane grond. Lang had het echter niet meer gedurrd voor hij op de grond zou zijn gevallen. Domme rotsen ook. Kalmpjes draaide hij zich naar haar en keek haar met een kleine glimlach aan. Heel zacht ging hij met zijn duim over haar handpalm en drukte haar een kus op haar voorhoofd. 'Heb je het koud ofzo?' Die wind van zonet was wel vrij koud geweest, maar hij kon er wel tegen. Maar zij misschien niet. Ach, hij wist hier wel enkele plekjes waar de wind hen niet kon kou laten lijden. Zijn ogen leken wel te glanzen, elke keer hij zijn blik op haar richte. Em maakte hem gelukkig en dat mocht heel het land weten. Voor een moment keek hij naar het water en glimlachte even. Waar een simpele ontmoeting allemaal al niet kon leiden, eerst was zij gewoon een meisje dat hij wou helpen. Nu was zij, zowat het gehele punt waar zijn leven om begon heen te draaien. Dat was gewoon een feit.

Eindelijk, die laatste rots! Handig sprong ze in het zand, voor hem. Ze voelde zijn handen en de kus op haar voorhoofd en keek hem even glimlachend aan. Toen hij vroeg of ze het koud had, schudde ze ontkennend haar hoofd. 'Nee, hoor, helemaal niet', opperde ze terwijl ze hem even glimlachend aankeek. Zijn ogen leken veranderd te zijn, ze blonken meer, of verbeeldde ze het zich? Misschien was het omdat zij zo'n goed gevoel had, dat alles om haar heen mooier leek dan anders. Hoewel, Kenneth toch. Haar ogen gleden voor even naar de grond, waar haar schoenen stonden. 'Deze niet vergeten,', sprak ze tegen zichzelf toen ze zich bukte om ze op te rapen, waarna ze toen ze rechtkwam een stukje dichter bij Kenneth leek te staan, zodat ze wat naar boven moest kijken om hem in de ogen te kijken. In een reflex verscheen er een glimlach op haar gezicht, terwijl ze vanbinnen raasde van geluk en opwinding. Dit was gewoon niet normaal, dit had ze nog nooit gevoeld, en ze had ook nooit gedacht dat ze dit zou gaan voelen, ooit. Alhoewel, ze had altijd al geweten dat ze van jongens hield die een éigen persoonlijkheid hadden, een eigen wil.

Kenneth keek haar met een glimlach aan. En zodra ze haar schoenen aan had legde hij zijn handen voorzichtig op haar heupen. Hij was heel voorzichtig bij haar, omdat hij niet wou dat hij haar iets aan zou doen. Al was die kans vrij klein. Voor een moment voelde hij zijn hart veel sneller slaan dan normaal. Dit alles kwam door haar. Waarschijnlijk had ze stiekem toen hij niet keek een of ander ding op hem geplaatst waardoor hij zich nu zo voelde. Jaja, dat was wat er gebeurt was. Daar was hij zeker van. Kort grinnikte hij om zijn eigen gedachten. Zachtjes bracht hij zijn gezicht dichter bij het hare en drukte een zachte kus op haar lippen die toch iets langer duurde als die van haar een tijdje terug. 'Ik hou van je.' Prevelde hij zacht tegen haar lippen toen hij die gelost had. Iemand die hem zou kennen hier, zou denken dat hij gloeide. Het intense geluk dat hij nu door zich heen voelde gaan was zo intens. Er leek geen ophouden meer aan te komen. En dit alles kwam door Emillie.

Toen ze zijn handen zacht op haar heupen voelde, beet ze even kort op haar lip. Voor ze "wat valt er te lachen", kon zeggen omdat hij grinnikte, werd haar mond zachtjes gesnoerd door zijn lippen, die zachtjes de hare raakten. Als ze gevonden had dat de kus die ze daarnet haastig op zijn lippen drukte, haar gek maakte, dan was dit die gekheid in het kwadraat. Of meer. Nog meer. Ze rilde even onmerkbaar van opwinding en legde dan haar beide handen op zijn beide schouders. Echt lang duurde de kus zelf niet, maar de woorden die erna kwamen, bevestigden dat hij ook zoiets zou voelen. Ze voelde zijn adem zachtjes tegen haar lippen wanneer hij vier kleine woordjes tegen haar fluisterde, zo klein, zo kort, maar met een gigantische betekenis voor haar. Ze glimlachte eventjes, zo dicht bij hem, en keek hem lief aan. 'Ik ook van jou', sprak ze zachtjes, waarna ze hem nog drie korte zoenen gaf op zijn mond, waarna ze zich, met tegenzin, weliswaar, losmaakte en enkel zijn hand nog vasthield terwijl ze verder wandelde. 'Kom, of ik word helemaal gek.'; zei ze zachtjes, waarna ze hem een plagende glimlach bezorgde.

Kenneth hoorde de woren en voelde dan de drie zachte kussen op zijn lippen. Toen ze zich los maakte voelde hij een sterke drang om haar gewoon weer in zijn armen te nemen maar hij liet het maar. Rustig wandelde hij met haar mee en hoorde dan haar woorden en zag nog net die glimlach op haar gezicht. Zijn blik trok even naar de grond, welliswaar uit verlegenheid. En als je heel goed zou kijken zag je de hele licht rode kleur op zijn wangen tevoorschijn komen. 'Waar gaan we dan naar toe?' Sprak hij uiteindelijk na enkele seconde stilte. Eigenlijk had hij dit van zichzelf helemaal niet verwacht. Enkele weken terug had hij nog gedacht dat liefde voor hem gewoon niet was weg gelegd. En nu, nu was hij tot over zijn oren verliefd.

[Sorry, kortheid maar moet gaan]

Zelf voelde ze zeker de drang om Kenneth voor onbepaalde tijd te voelen, te zien en te horen. Maar alles moest bij haar rustiger gaan, er waren al veel dingen gezegd, in grote lijnen, maar details waren nog lang niet verteld. Sinds haar allereerste en vóór Kenneth ook haar laatste wàre relatie hélemaal uit de hand gelopen was, durfde ze zich niet meer snel te binden aan iemand. Ze had zich zelfs voorgenomen zich gewoon niét meer te binden aan iemand, en dat had ze volgehouden, tot nu. Hij leek met één kleine glimlach haar helemaal te doen smelten en niets, maar dan ook niets kon zij daar tegenin brengen. Het zat niet alleen in haar hart, maar ook in haar hoofd. Toen ze haar blik weer even op hem richtte, stelde hij nét een vraag. 'Waar we heen gaan?', vroeg ze even lachend en liep wat verder naar voren, waarna ze zich omdraaide en achterwaarts voor hem liep. Ze glimlachte even en nam nu ook zijn andere hand vast. 'Nu gaan we naar míjn wereld, maar je moet wel beloven niét te lachen, verwacht er gewoon niet te veel van.', zei ze hem rustig, waarna ze weer normaal ging lopen nadat ze één hand had losgelaten. 'Het is vlakbij'

Klikkerdekliknieuwtopic