Iets anders doen

[Emms en me]

Kenneth keek haar met een grijnsje aan. Eindelijk waren ze op het strand aangekomen. 'Je hebt gelijk, we zitten zowat in hetzelfde schuitje. En dat ik kan betalen is omdat ik net 18 geworden ben. En op de dagdat ik 18 ben geworden, is er geld van mijn pa vrijgekomen op mijn rekening. Maar weet trouwens wel, dat als je wilt praten ik ervoor je ben.' Kenneth's blik was op de zee gericht. Waarschijnlijk zouden ze hier gaan praten met elkaar, en desnoods wat drinken in een van de strandbars die hier waren. Maar waar zouden ze gaan zitten? Er was verassend veel plaats nu je het eigenlijk bekeek. Was het dan al zo laat? Of was het gewoon een ultiem rare dag? 'Dus waar wil je gaan zitten?' Aangezien hij mocht beslissen waar ze heen konden gaan, mocht zij wel beslissen. Dat was volgens hem het eerlijkste. Met een kleine grijns keek hij haar aan met zijn donkere ogen, even voelde hij een akelig goed gevoel door zijn hele lichaam trekken maar liet het vallen. Het was waarschijnlijk toch niets. In de verte zag hij enkele mensen lopen, bijna de enigste op heel dit strand. Buiten hun dan. Dit was echt wel raar, en zeker omdat hij hier al eens een keer geweest was rond hetzelfde uur. Maar toen liep het hier nog vol. Dit was ook uiterst uitzonderlijk voor Santa Monica Beach. Ach, hem boeide het niet. Minder mensen die hem vuil konden aankijken, minder meiden die toch probeerde bij hem op te vallen. Echt onbegonnen werk. Hij was toch veel te anders dan de meeste jongens hier. Ook met zijn gevoelens voor meisjes. Dat was echt onbegonnen werk voor hem. Daarom was hij dus ook al een lange poos single. Ergens wou hij het wel zo houden, maar toch begon het te knagen aan hem.

'Ik weet niet eens of ik wel een rekening heb van het geld van mijn ouders, ze hebben het me ooit uitgelegd, maar ik was toen jong, dus ben ik het volgens mij rats vergeten. Ach, ik hoef hun geld niet.' Ze volgde zijn blik even naar de zee en haalde diep adem. Even weg van de stad en de drukte, was precies geweest wat ze nodig had. Hij had perfect gekozen. Waar wilde ze gaan zitten? Moeilijke vraag; bij nader inzien. Alles was leeg en ze wilde even uit de buurt van de bars blijven. Haar blik viel op het uiterste deel van het strand waar de rotsen begonnen; hier knalde de zee altijd met een gigantisch geweld op, en toch was het- als je hoog genoeg zat- lekker gezellig om te zitten. De blik die hij haar even gunde, nogal kort, leek haar goedkeurend. Verder hoefde ze -zo zei ze zichzelf- er niets achter te zoeken. 'Die rotsen daar lijken me gezellig? Misschien niet vanaf hier, maar als je er bovenop zit volgens mij wel', sprak ze rustig, terwijl ze hem zachtjes meetrok in de richting van het gestaande. Ze kende dit strand niet echt, misschien was ze hier 3 keer geweest op de twee jaren dat ze hier rondliep. Maar alleen op het strand zijn was helemaal anders dan met z'n tweeën. Ze keek hem ondertussen even peilend aan, om te zien of hij het wel oké vond dat ze daarheen gingen, maar veel tijd om na te denken had ze niet echt, aangezien ze al vlakbij waren. 'En nu laat ik wel de eer aan jou om eerst te gaan', vervolgde ze terwijl ze snel haar schoenen uittrok, die veel te snel zouden gaan glijden. Ze liet haar schoenen achter aan de rotsen en keek hem toen met haar chocoladebruine ogen aan. 'Ik ben nogal slecht in op het goede pad te blijven', sprak ze dubbelzinnig en glimlachte.

Kenneth liep kalm met haar mee. De rotsen was een perfecte plek voor hem. 'Em, het zou je echt kunnen helpen, ik zit ook nog op de straat. Maar ik heb het geld nu. Het heeft me echt al vaak geholpen hoor.' Sprak hij vrij serieus tegen haar. Even stak er een iets sterkere wind op, hij voelde een druppel water op zijn gezicht vallen. Maar dat was zeewater dat mee werd gevoerd door de wind. 'Dan gaan we naar de rotsen.' Kort keek hij haar aan en weer voelde hij dat gevoel. Meteen schoot zijn blik weer naar de grond. Opeens hoorde hij haar zeggen dat hij nu mocht voorgaan. Meteen knikte hij maar en glimlachte eventjes naar haar. Zijn schoenen hadden een antislip zool dus dat zou wel goed komen. En tja, als hij viel dan zou hij niet meteen dood zijn, aangezien het niet zo hoog was. Allesins nog niet. Voorzichtig plaatste hij zijn eerste voet. Een stevige ondergrond. Mooizo. Dus wegzakken zou ook al niet gebeuren. Heel zachtjes trok hij haar achter zich aan toen hij verder op de rots ging. Bij elke stap die hij verder zette duwde hij eerst met zijn voet. Simpel, omdat hij moest weten wanneer hij zou kunnen doorzakken. Kort schoot zijn voet weg waardoor hij dreigde te vallen, maar nog net op tijd zijn evenwicht kon bewaren. Meteen zuchte hij even diep toen hij er weer stond en fronste. 'Oke, die was zo close.' Wel ging hij meteen weer verder. En zo bereikte hij uiteindelijk met haar de top. 'Ik ben ook niet zo'n meester in op het juiste pad blijven hoor.'

Ze luisterde even aandachtig toen hij op een vrij serieuze toen tegen haar sprak en haalde haar schouders op. 'Zoals dat het je helpt om criminele meisjes te redden uit de klauwen van gemene bewakers?', vroeg ze even glimlachend, maar werd toen even serieuzer zelf. 'Ik zie wel, als het komt is het goed, komt het niet is het even goed voor mij', zei ze rustig en knikte even om haar woorden kracht bij te zetten. Langzaam maar zeker klom Kenneth de rots voor haar op en terwijl ze haar voet als eerste stap op de rots zette, voelde ze een eerder koude, harde, maar ook vochtige ondergrond. Iets wat hij niet zou voelen, momenteel. Hij zorgde er nochtans wel voor dat ze veilig verder kwamen, zowel hij àls zij, maar ze kon niet ontkennen dat haar adem even stokte toen zijn voet wat wegschoot. Toen hij zijn evenwicht bewaarde, echter, haalde ze opgelucht adem. 'Nogal erg, close", sprak ze toen opgelucht lachend en een hele spanning ontsnapte haar toen ze boven kwamen. Daar ging ze zitten op het hoogste stuk en keek hem even van beneden af aan, waarna ze glimlachte. 'Wel, dan hebben we veel gemeen,' sprak ze zachtjes terwijl ze hem enkele seconden aankeek. 'Maar het is het altijd waard, hoe dan ook', zei ze toen, waarna ze haar blik over de zee liet glijden. Het uitzicht was 100x mooier nu.

Met een glimlachje kwam hij naast haar zitten en keek zelf even naar de zee. 'Inderdaad.' Kalmpjes wreeg hij door zijn ogen. Moe was hij niet eerder verveeld. Maar dat zou wel gaan ophouden zodra er een gesprek opgang kwam met Emilie. 'Dus, je bent wel eens van het pad afgeslagen? Meer als mij kan het denk ik niet hoor.' Zei hij droog en grijnsde eventjes. Hij was echt veel te veel afgeslagen. Van drugs tot drank en zo weer naar diefstallen en gevechten. Nu deed hij het niet meer. Kenneth had zijn leven gebeterd om de een of andere manier, waarom wist hij niet meer. Waarschijnlijk omdat hij niet wou worden zoals zijn moeder. En toch wel wou eindigen met een soort van vrienden. Met een vriendin, een vriendin die niet zou sterven. Omdat hij haar dan altijd zou gaan beschermen no matter what. Even richte hij zijn blik op haar en glimlachte even. Hij voelde het water van de oceaan tegen de rotsen knotsen. En het was best wel een stoer iets. De schokken van het water, die tot soms over je hele lichaam gingen. Het was gevaarlijk ja, maar dat is dan iets wat je zelf moest ontdekken. Bang was hij niet voor het gevaarlijke deel. Dat leek hem echt wel stoer eigenlijk.

Terwijl ze aandachtig luisterde naar de zee, sloot ze haar ogen even. Waarom kwam ze hier niet meer? Gewoon even zinnen verzetten, niet te hoeven rekenen om aan voedsel te komen of te hoeven zoeken naar geld, niet te hoeven stelen of je niet te hoeven bekommeren om je toekomst. Toen Kenneth over het pad begon, haalde ze haar schouders even op; 'Ach wat wil je, op straat sla je nu eenmaal donkere steegjes in', zei ze even, waarna haar mondhoeken moeizaam omhoogkrulden. 'Eens in een bende, altijd in een bende is wel iets wat je bekend is. En wat gebeurt er met een meisje dat aandacht krijgt van zo'n bende? Ze wordt er in opgenomen.', begon ze even wat verwarrend. 'Ja, was wel gezellig, tot er werkelijk drugs bij gemoeid kwamen en sommigen zelfs werden afgevoerd, geen wonder dat ik er wegwilde.' Ze keek hem even zijdelings aan en sloeg haar ogen weer neer. 'Na ja, tijdje nogal achtervolgd enzo, gedurende 6 maanden, en dan ben ik wat meer in het zuiden van de stad gaan leven. Lekker weggelopen van de problemen , wat een watje', sprak ze zachtjes, waarna ze haar hoofd even verward schudde en hem weer aankeek; 'En jij?', vroeg ze toen kort en liet haar blik even over zijn gezicht glijden.

Dus ze had in een bende gezeten. Hijzelf niet. Maar hij werd wel achtervolg daarom had hij al snel een soort eigen bende opgericht. Meerdere malen had hij in gevechten gezeten, ook in de wapenhandel hoewel hij daar niet van afwist. Vuurgevechten. Drugs alles. 'Wel, ik leidde zowat mijn eigen bende laten we stellen. Ik werd ook achtervolgd en tja, ik heb in vuurgevechten gezeten, gewone gevechten. Drugshandel, wapenhandel. Elke dag viel er wel een dode bij ons door de rivaliserende bendes. Er was een meisje bij ons, maar zij was net zoals alle leden van die bende, een wegloper. Zij is gestorven door mijn toedoen, en dat toen ik nog maar 15 jaar oud was. Na een jaar bendeleider ben ik gestopt door haar dood. Ik wou niet nog meer doden op mijn geweten.' Dat was dus zijn bende verhaal. Even zuchte Kenneth diep en staarde naar het water. Toen vervolgde hij met de rest van zijn verhaal. 'Maar na de bende, ben ik aan de drugs geraakt, een jaar lang was ik verslaafd maar dan hield ik er mee op. Ik ben in een band geraakt en we speelde muziek dat trok me deels uit alles weg. Maar toch zag ik elke nacht het gezicht van dat ene meisje. Ik be me beginnen focussen op voetbal en muziek en sindsdien gaat alles wel weer de normale richting uit. Sport en muziek hebben mijn leven gered.' Normaal praate hij nooit over zijn bende leven en verslaving. Maar Em kon hij wel vertrouwen. Dat wist hij bijna zeker.

Ze luisterde aandachtig naar hem en voelde zich deels slecht omdat ze er achter had gevraagd, deels omdat ze zelf niet zo'n zwaar verleden had als hem. 'Maar achter al die bezigheden, beschuldig je jezelf nog steeds, klopt?', vroeg ze voorzichtig. 'Het is misschien niet hetzelfde, maar ik voel me verantwoordelijk voor de dood van mijn ouders; omwille van het feit dat mijn vader mijn kussen gebruikte om mijn moeder te.;', ze slikte even. 'Moest hij iets anders gebruikt hebben was het hem misschien niet gelukt, snap je?', ze keek hem even aan, niet zeker of wat ze zei wel juist was, maar wist zeker dat hij het haar niet kwalijk zou nemen moest het een foute opmerking zijn. Haar blik gleed weer over de zee, de golven en de spetters die af en toe haar voeten raakten; en als ze dat deden, krompen die even ineen, het water van de zee was nochtans niet koud, maar het vocht dat in aanraking kwam met haar voeten zorgde voor een rilling doorheen haar lichaam. Of was het Kenneth die naast haar zat?

'Van mijn vader, ik vind het wel rot enzo, maar mezelf de schuld geven doe ik niet. Maar ik mocht hem ook niet, maar ja ik geef wel ergens erom.' Opeens hoorde hij haar vertellen wat er gebeurd was met haar moeder en zonder er besef in te hebben legde hij zijn arm om haar heen. Het moet gewoon helemaal kut zijn omdat mee te maken. 'Geef jezelf er niet de schuld van Em, je weet dat het niet door jou komt. Hij handelde, misschien met jou kussen. Maar het is niet jou fout hoor je me.' De jongen keek een tijdje voorzich uit en zuchte even diep. Kort staarde hij naar zijn arm en zag dat er kleine bobbeltjes waren verschenen. Waarom in godsnaam had hij kippenvel? Het was niet eens koud. Even sloot de jongen zijn ogen en zag alles wat de laatstejaren was gebeurd weer voorzich. Meteen deed hij zijn ogen open en ademde diep in en uit. Oke, dit had echt niet gehoeven. 'Ik weet niet of je je moeder mocht. Maar ik weet zeker dat ze nu op je neerkijkt en trots op je is dat je het zo er hebt geschopt in je eentje.' Glimlachte hij zachtjes naar haar. Hier was hij weer, de behulpzame maar toch diep in zich de gebroken Kenneth.

Ze knikte even bij zijn eerstvolgende woorden. 'Ja, dat begrijp ik best', zei ze zachtjes, terwijl ze hem even peilend aankeek; om te zien of hij wat hij zei echt meende. Een kleine schok ging door haar lichaam toen ze een arm om haar heen voelde, die van Kenneth. Op dit moment zou hem aankijken haar een knalrood hoofd bezorgen, dus bleef ze maar een tijdje naar de golven staren, zich duidelijk bewust van de arm om haar heen. Bewegen durfde ze niet, misschien was ze bang om de arm om haar heen te verliezen, want Kenneth was ongeveer de eerste die haar steunde. 'Ik weet het', sprak ze zachtjes toen hij zei dat het niet haar fout was. Ja, diep vanbinnen wist ze dat, maar waarom had ze dan toch schuldgevoelens? Of was het het gemis waar ze niet aan toegaf, dat aan haar begon te knagen. Ze keek hem uiteindelijk aan, bij zijn laatste woorden, en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. ' Ik mis haar', vertelde ze toen zachtjes, 3 woorden die ze nooit had durven uitspreken, die sprak ze nu tegen hem. 'Ontzettend hard', vervolgde ze toen, maar naar het einde toe stierf haar stem weg, waarna ze onbewust tegen hem aan ging zitten en haar hoofd op zijn schouder legde.

[ik ga ook kleur gebruiken, lijkt me overzichtelijker ]

Kenneth voelde na een tijd haar hoofd op zijn schouder en streek even over haar arm. 'Rustig maar, ze weet dat je haar mist. Maar ze is altijd bij je. In je hart.' Met een bezorgde glimlach keek hij haar aan en plaatste zijn hoofd tegen het hare en sloot voor een moment zijn ogen. Het kon hem niet meer schelen welke beelden hij zag als hij ze sloot. Nu draaide het om Em. Ze gaf zichzelf de schuld van de dood van haar moeder, hijzelf kon zich er ook de schuld van geven. Maar hij zou niet weten waarom. Zijn vader gaf niet om hem, zijn moeder gaf niet om zijn vader, en hij gaf niet om beide zijn ouders. Dus hij trof hier geen schuld aan. Alleen trof hij schuld aan het meisje dat was vermoord doordat ze in de bende zat. Als hij haar er niet had bijgelaten leefde ze waarschijnlijk nu nog. Maar nee, hij moest ze er weer zonodig bij laten. En door hem was zij nu dood, omdat hij in het midden van het vuurgevecht haar uit het oog was verloren. Toen hij doorhad dat ze was neergeschoten schoot hij uit alle woede zijn gehele magazijn leeg op de rivaliserende bende. Kreeg hij zelf ook enkele kogels in zijn lijf, niet dodelijk. Allemaal schampschoten. Na een tijd opende hij zijn ogen weer en staarde naar het water. 'Vergeet nooit, dat wie je ook hebt verloren. Deze zullen altijd over je waken.'

Terwijl ze daar zo even tegen hem aanzat, en de streling over haar arm voelde, voelde ze zich opgelucht. Ze was opgelucht dat iemand haar begreep, of dat tenminste probeerde te doen. Ze knikte even toen hij wat zei en voelde zijn hoofd dan tegen het hare. Eigenlijk, wat betekende dit allemaal? Dat ze zich eigenlijk, ondanks het onderwerp, goed bij elkaar voelden, was overduidelijk. Dat ze graag bij hem was, daar was ook geen twijfel aan. Maar was dit 'gewoon' vriendschappelijk voor hem? Want bij haar voelde dit niet zo aan. Ze schudde die gedachten uit haar hoofd en dacht weer aan haar moeder. 'Ja, in mijn hart', zei ze zachtjes en zuchtte, waarna ze haar ogen opende en naar de zee keek. Ze luisterde naar wat hij nog zei en knikte. 'Daar zal ik aan denken', zei ze hem toen, en hief haar hoofd dan op, waarna ze hem aankeek. 'Bedankt, Kenneth, ik..', wilde ze zeggen, waarna haar blik viel op twee jonge gastjes die naar hen waren aan het staren en aan het fluisteren, en dat gefluister brak uit in gelach. Ze zuchtte even. 'Pottekijkers'.

Kenneth keek nog steeds voorzich uit en weer kwam dat onbegrijpelijke gevoel in hem op. Zachtjes hefte hij zijn hoofd weer van het hare en glimlachte even. Zodra ze zijn naam noemde keek hij haar weer aan en fronste kort. Al snel hoorde hij ook een schatterend gelach. 'Ach, laat hun maar Em. Wat wilde je me zeggen?' Kort schoot zijn blik naar de jongens en grijnsde even. Kleine klunzen ook. Kalmpjes plaatste hij zijn beide ellebogen op de stenen ondergrond. Zo leek hij percies te gaan liggen, eigenlijk zat dit ook wel beter. Al was het op steen. Wat zou ze hem eigenlijk willen zeggen? Voor een moment sloot hij zijn ogen en ademde even diep in. Kort dacht hij na over wat dat gevoel was tussen bij hem. Maar toch kwam hij er nog steeds niet uit. Een onbegrijpelijk gevoel dus.


[Inspiloos =(]

De jongens schaterden het uit, maar zodra Kenneth wat zei tegen haar en ze zelf ook deed alsof het haar niets kon schelen; leken ze het 'kijken' niet zo leuk meer te vinden, en dropen ze af. Wat ze hem wilde zeggen? Misschien moest ze toch maar niet datgene zeggen wat ze echt wilde zeggen, want moest ze hem vertellen dat ze een raar, maar toch aangenaam gevoel had als ze bij hem was, en dat dat gevoel erger werd als hij haar aanraakte, zou hij zich misschien ongemakkelijk voelen en zou de sfeer er enkel slechter op worden. 'Ik wilde je zeggen dat ik je erg dankbaar ben, je luistert naar me, en dat alleen al is een enorme steun.' Ze keek even opzij en zag dat hij wat naar achteren leunde, op zijn ellebogen steunend. onwillekeurig gleed haar blik even over zijn - overigens prachtige- lichaam. Haar mondhoeken krulden even lichtjes omhoog toen ze haar gedachten even de vrije loop liet. Zou ze ooit zijn tattoeages op zijn bovenlichaam mogen zien en voelen? Wanneer ze merkte dat ze echter wat aan het staren was naar hem, wendde ze, wat beschaamd, haar blik af, alsof hij haar gedachten had kunnen lezen.

Kort glimlachte hij en keek haar even aan. Toen ze zag dat ze hem even aanstaarde keek hij naar voor. 'Maakt niet uit Em, ik ben blij dat ik er voor je kan zijn.' Sprak hij vriendelijk tegen haar en even kwam hij recht en drukte een kus op haar wang. Vervolgens stond hij recht en wandelde helemaal naar de rand van de rots en staarde zo over het waer uit. Emillie zag nu een andere kant van Kenneth, meestal was hij gesloten en terug getrokken. Een tijd lang staarde hij over het water uit, ergens wou hij nu gewoon af de klif springen en in het water belanden. Kort keek hij om naar Em en beet kort op zijn onderlip. Dit was nu duidelijk. Kenneth begon het meisje leuk te vinden, iets wat hij zelf niet kon vatten op het moment. Nooit, hij had gezworen om nooit verliefd te worden. Simpelweg omdat de ban die ze hadden zo fragiel was en meteen kon gebroken worden. Plus hij was een kneus in liefde, hoelang hij al single was wist hij niet echt meer. Maar het was al een wreedlange tijd.

Toen ze zijn woorden aanhoorde, glimlachte ze even en doordat ze hem niet had aangekeken, zag ze ook niet aankomen dat hij rechtkwam en een zoen op haar wang drukte. Een warm gevoel en een rilling tegelijk ging door haar heen. En dit verraste haar, enorm, en ze wilde hem meteen bijna knuffelen, maar toch bleef ze gewoon zitten en al wat ze kón doen was glimlachen, het leek wel of ze niet kon bewegen, alsof ze een standbeeld was. Ze keek hem na toen hij rechtstond en aan de rand van de rots ging staan. Het duurde een tijdje eer Emilie zich weer bewust werd van al het andere buiten Kenneth, aangezien hij de enige was waaraan ze gedacht had gedurende ettelijke minuten. Een goed gevoel overspoelde haar, maar het slechte gevoel dat ze had bleef aanwezig, en ze wist precies wat dat slechte gevoel was: Angst. Angst om zich te binden met hem en angst om hem dan te verliezen. Vooral dat laatste. Ze kende hem misschien nog maar enkele uren, maar wist dat ze enorm veel verdriet zou hebben moest hij er niet meer zijn. Ze keek op en zag Kenneth aan de rand van de rots staan; waarna ze opstond en rustig naar hem toe liep. Ze ging schuin achter hem staan en nam zijn hand vast, waarna ze probeerde hem wat naar achteren te krijgen. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt, dus ga alsjeblieft niet zo dicht bij de rand staan, je maakt me bang', sprak ze zachtjes en beet even op haar lip. Ze was duidelijk bang hem te verliezen.

Zijn hand werd door haar vastgenomen en hij voelde dat ze hem naar achteren wou trekken. Zachtjes deed hij een stap naar haar richting toe. 'Je gaat me niet verliezen Emillie, dat beloof ik je.' Zachtjes streek h.ij met zijn hand over haar wang en glimlachte even. Het was een kleine glimlach, maar toch was die goed zichtbaar. Hij vond het nog steeds raar dat zij bij hem was. Er zat helemaal geen logica in. Beiden hadden ze een heel gelijk verleden, maar toch ook weer zo verschillend. Nu nam hij ook met de hand die eerst op haar wang lag, haar vrije hand vast en streek zachtjes met zijn duim over haar handpalm. Was er werkelijk een connectie tussen hen? Hij wist het niet, maar als die er moest zijn, dan zou het niet heel normaal lopen. Kenneth wou haar geen pijn doen, dan zou hij zichzelf werkelijk wat aandoen. Plus de band die ze hadden zou dan zo hard veranderen. Nee, hij kon niet verliefd worden op haar. Niet omdat hij niet wou, maar omdat hij haar niet wou verliezen.

Ze slikte even en keek hem moeilijk aan toen hij zei dat ze hem niet zou verliezen. Ze zuchtte even en knikte traag, zonder hem aan te kijken. Ze ontweek zijn blik, bang om door zijn blik vastgehouden te worden. De hand op haar wang voelde warm aan, maar o, waarom waren haar gedachten tegenstrijdig? Waarom was haar gevoel tegenstrijdig? Haar verstand waarschuwde haar om niet op hem verliefd te worden, het zou haar ooit enorm veel pijn kunnen doen, maar haar hart sprak haar verstand tegen; liefde is bàng zijn een ander te verliezen. Ze voelde hoe hij haar andere hand vastnam en zachtjes over haar handpalm wreef. Die tijd keek ze hem niet aan, om dezelfde reden als voorheen; zijn blik zou haar gewoon vasthouden. Ze slikte even en liet zijn handen toen los. Ze moest ofwel hier stoppen, zich omdraaien, weglopen en nooit meer omkijken, of hier blijven met de angst hem te verliezen; en weglopen van haar 'problemen', daar was ze goed in. 'Ik kan beter gaan,' zei ze zachtjes en onverwachts, waarna ze even op haar lip beet, en hem uiteindelijk aankeek. ' Dit is verwarrend.'

Kenneth wist niet wat hij moest doen. En toen ze zei dat ze beter kon gaan zonk de moed hem helemaal in de schoenen. 'Em, ik weet niet wat er aan de hand is met me. Maar je zal me nooit verliezen, niet als vriend. Altijd zal ik er voor je staan. Ik weet dat het verwarrend is, want geloof me ik voel me net hetzelfde. Maar als je wilt gaan, ik dwing je niet om hier te blijven met me.' Hij liet haar handen los en staarde haar voor een moment recht in haar ogen aan, weer dat rare gevoel. Als ze nu weg ging dan wist hij niet wat hij moest doen, Em was een meisje dat hij graag zag. Als dat het gevoel was wat hij voelde. 'Maar beloof me een ding, als je weg gaat. Dat ik je nog kan zien later. Want ik weet nu al dat ik geen dag zonder jou kan.' Hij staarde onbegrijpelijk naar de grond. Zoveel zin had hij om haar in zijn armen te sluiten, om haar nooit meer los te laten. Maar daarvoor was hij veel te bang. Waarom had hij toch zoveel bang van het onbekende? Van het geen wat hij jarenlang wou mijden? 'Het spijt me.' Wist hij nog net uit te brengen.

Ze sloot haar ogen kort toen hij reageerde op haar 'weggaan'reactie. Ze had niet moeten spreken van weggaan, nu maakte ze hem wat overstuur, en dat was wel het laatste wat ze wilde. Ze beet even op haar lip en opende haar ogen weer. Ze keken elkaar nu recht in de ogen aan, en een tinteling ging door haar heen, ze voelde zich blij en verdrietig tegelijk; maar voelde dat ze er niet voor uit kon komen; Pas toen hij zei dat hij geen dag zonder haar kon, slikte ze even en haalde diep adem. Op veilig spelen was afgezaagd!, besefte ze plots toen hij zich verontschuldigde, Ze was het beu bang te zijn van nieuwe dingen en een knop in haar draaide om. In een flits gebeurde het, sneller dan iemand gedacht had; ze leunde wat naar voren, en drukte zacht een korte, bijna niet-rakende kus op zijn lippen, waarna ze, met enige angst in haar ogen hem weer aankeek, gedurende een seconde, en zich dan omdraaide en terug wilde lopen. 'Het spijt me', zei ze luid genoeg dat hij het zou horen en probeerde zo snel mogelijk af te dalen, wat wat tegensloeg aangezien ze niet gelogen had toen ze daarstraks beweerde dat ze niet echt goed was in op het goede pad te blijven.

Kenneth keek haar aan en zuchte even. Opeens voelde hij daarna een zachte kus op zijn lippen en hij wou haar naar zich toe trekken maar het was al weer in een klap over. Toen ze zich omdraaide voelde hij iets in zich knappen. De woorden drongen nog wel door maar hij was te verward. Toen zij aan de afdaling begon rende hij achter aan. Door de snelheid, was hij bijna uitgegleden maar kon zich nog net op tijd afzette aan de rotsen en rende verder naar haar toe. Aangezien ze nog niet beneden was en hij nu vlak bij haar was nam hij haar hand vast. En hielt halt. 'Em, waarom spijt het je? Ik kan mijn gevoelens voor jou niet verklaren, maar toen je me net een kus gaf voelde ik me zo gelukkig.' Een rilling trok over zijn gehele rug, maar hij negeerde het. De jongen moest weten of er degelijk wat was tussen hen twee. 'Je mag gaan, ik hou je niet tegen. Maar weet wel dat ik het meen met je.'

Vol twijfels daalde ze verder af naar beneden, bang dat ze iets vreselijks had gedaan, bang dat ze afgewezen werd. In een waas merkte ze niet echt dat hij achter haar aankwam, en toen plots een hand de hare vastnam en tegenhield, bleef ze meteen staan en draaide zich om naar hem. Ze keek hem in de ogen en beet even op haar lip. 'Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb, Kenneth, maar ik zou spijt hebben gehad moest ik iets kapot gemaakt hebben tussen ons.' Ze rilde even toen hij zei dat hij zich zo gelukkig voelde toen ze hem een kus had gegeven. Ze voelde zich geweldig, omdat hij blijkbaar hetzelfde gevoeld had als haar. 'Ik wil niet meer gaan nu', zei ze daarna rustig en keek even naar de grond. ''Ik wil nergens anders zijn dan bij jou, maar ben gewoon bang je te verliezen.'

Kenneth keek haar aan en zuchte even diep. Kalmpjes trok hij haar naar hem toe en legde zijn armen om haar heen. 'Je zult me niet verliezen, dat beloof ik je Em.' Zachtjes streek hij over haar rug en sloot even zijn ogen. Hij wou haar niet meer loslaten toch nog bang om haar op de een of andere manier te verliezen. Toch liet hij haar met tegenzin iets losser en keek hij haar met een glimlachje aan. 'Em, als er iets is wat ik nooit zal kwijt raken, dan ben jij het.' Zei hij zachtjes tegen haar en glimlachte. Misschien werd het niets tussen hen, maar dan hadden ze nog steeds hun vriendschap. Die zou nooit eindigen dat wist hij nu al. Kort bedacht hij zich dat ze nog steeds op de helling van de rotsen stonden. Dus ze mochten niet echt een of andere onverwachtse beweging maken want de kans dat ze dan beneden lagen was heel groot. En aangezien hij toch nog wou voetballen dit jaar en wou lopen mocht hij dus niets breken. En Em al zeker niet.

De armen van Kenneth sloten haar dicht bij hem op en zelf sloeg ze dan ook haar armen om hem heen. Zijn warmte voelen, hém voelen, bezorgde haar een geweldig gevoel, alsof ze alles rondom zich vergat. Een rilling ging door haar heen en het bleef zelfs nog nazinderen toen hij haar wat losser liet en haar een glimlach schonk. Ze glimlachte weer na zijn woorden en keek hem even lief aan. 'Maar wat als..', wilde ze zeggen, wat als er met één van hen iets gebeurde? Dan kon hij daar toch niet zeker van zijn? Ze glimlachte even en kneep in zijn hand. Geen domme onderwerpen meer voor nu. Even komaf mee maken en elkaar zonder veel moeiljke momenten leren kennen, zou zo veel eenvoudiger zijn. 'Laat maar, we zijn gewoon allebei bang elkaar te verliezen. Maar dat gaat inderdaad niet gebeuren', zei ze tenslotte, waarna ze hem enkele seconden nog aankeek en zich toen weer van haar omgeving bewust werd. 'Gaan we hieraf?',klonk het toen wat smekerig, waarna ze hem een kus op de wang drukte. 'Risico's nemen met jou erbij, daar doe ik niét meer aan mee.

Kenneth keek haar aan en schudde zachtjes zijn hoofd. 'We moeten genieten van onze tijd nu, zonder na te denken over wat er misschien komen mag.' Beiden mochten ze niet nadenken over wat er zou kunnen gebeuren. Gewoon van elkaar genieten van dag tot dag. Al was dat iets moeilijker voor hen beiden. Maar het was het proberen waard. Want hij was er honder percent zeker van dat ze elkaar gewoon zouden beschermen voor enig ander gevaar. 'Maar inderdaad, we kunnen hier denk ik beter af gaan. Anders flikkeren we zodadelijk nog naar beneden.' Een sterke wind kwam aanzetten en meteen nam hij haar hand iets steviger vast en begon naar beneden te gaan. Ver moesten ze niet meer gaan, maar alles kon nog gebeuren op zo'n hoogte. Al zou het wel heel idioot zijn om hier naar benede te vallen. Het gevoel was eindelijk bekend gemaakt. En hij voelde zich de gelukkigste man van heel Sante Monica. Of nee, van heel de wereld.