Kamer van Blake en Chester

Met een luide zucht verliet Blake de overdrukke school, die barste van de duwende bruggers. Echt, het was leuk op school hoor.. Maar af en toe werd ze helemaal gek door de drukte. Eindelijk had ze nu wat tijd voor zichzelf, dus kon ze mooi even naar haar kamer gaan. Ze had nog geen flauw idee en welke kamer ze moest zijn, maar daar zou ze snel achterkomen. Blake liet haar tas van haar schouder zakken, en haalde er een formulier in. Er stonden onbelangrijke dingen op, maar al snel had ze haar kamernummer gevonden. 'Kamer 221' luidde de tekst. Snel propte ze het blad weer terug in haar tas, en ging dan maar op zoek. Het was verschikkelijk groot, maar ze zou haar kamer er vast wel tussen vinden. Ze zette beweging in haar voeten en liep richting de kamers. Ook zou ze vandaag zien wie haar kamergenoot zou zijn. Iris was het sowieso niet, want die zat met Mike en een of andere Rhiannon in een kamer. Ze zou hem of haar vast niet kennen, maar dat kon ook weer een leuke 'uitdaging' zijn. En misschien maakte ze wel nieuwe vrienden. Haar blauwe ogen keken heen en weer, en lazen de nummers af. 199, 200, 201.. Ze was er al bijna. Ze had het hier al erg naar d'r zin, en had al een paar vrienden. Iris natuurlijk, die ze al van vroeger kon. Ook was ze aan ene Mike voorgesteld, die haar ook erg aardig leek. Verder had ze nog een meisje ontmoet, Zélie en een jongen Damian. Wel was het jammer dat deze school zo vol zat, dat er geen einde aan de trappen leken te komen. Maarja.. In de paar dagen dat ze hier was had ze wel gemerkt dat dit een leuke, gezellige en drukke school was.
En ze moest nu ook nog niet gaan vooroordelen, want misschien werd het wel supertof en maakte ze nog veel vrienden. In die drie dagen kon je er niet echt veel over zeggen. Ondertussen was Blake bij nummer 221 aangekomen, en uitgeput door haar zware tas stopte ze daar. Snel dumpte ze de tas op de grond, en klopte op de deur. Binnen hoorde ze geluid, dus haar kamergenoot moest binnen zijn. Na drie keer kloppen, deed ze de rode deur open. Een jongen zat daar voorover-gebogen spelletjes te spelen, en zat onderwel uit een zak chips te eten. Tsja, echt knap was hij ook niet.. Maar dat deed er eigenlijk niet toe. Ze pakte haar tas van de grond, en liep naar binnen. De jongen had nog niks door, maar nadat de deur achter haar was dicht gevallen vast wel. "Ehm, haai?" klonk haar stem meer vragend. Ze keek hem vriendelijk aan en liep naar hem toe. "Ik ben Blake," zei ze waarna ze haar hand naar hem uitstak. Je moest toch ergens beginnen?

[Kijk maar naar de titel-naam! ]

Chester haalde zijn sleutel uit zijn zak en stak deze in het slot. Hij draaide het met een simepel beweging om en opende de deur. Hij had een rugzak om, maar hij drog hem maar op een schouder. Hij stapte de ruimte binnen. Zijn kamergenote was er blijkbaar nog niet. Hij had gedacht dat hij bij Naila in de kamer zou zitten, maar dat was niet zo. Ergens vond hij het wel jammer, maar aan de andere kant ook niet. Ze hadden het te druk met school om elkaar nog te zien. Eigenlijk sms'te ze enkel. Dat deed hij graag op z'n Samsung Galaxy. Hij had ervoor gespaard en gewerkt, en uiteindelijk had hij hem. Maar, daar ging het niet om. Naila wist niet eens meer hoe hij eruit zag en hij was haar ook alweer vergeten. Nou, qua uiterlijk dan. Hij moest zeggen dat hij zich wel wat had laten gaan. Hij had wat vetjes, dat was niet te ontkennen. Ook was zijn haar van zwart naar bruin gegaan, omdat hij het niet meer kleurde. Eigenlijk was hij er veel te lui voor. Verder was hij niet echt verandert.. Hij had zich wat ingehouden wat zijn spelletjes begaf, maar nu had hij zich daar weer mee bezig gehouden.
Hij plofte neer op de bank terwijl hij zijn tas op de grond liet vallen. Zijn tas kraakte en dat deed hem eraan denken wat hij erin had zitten. Toch sloot hij even zijn ogen voor wat rust. Na een kleine minuut opende hij ze weer en boog voorover. Hij opende met een snelle beweging zijn tas door middel van een rits. Snel graaide hij erin en pakte er een zak paprika chips uit zijn tas. Dat werd al snel gevolgd door drie blikjes monster en vijf blikjes energy. Das spul vermoordde je tanden, maar het was het waard. Hij scheurde de tas open en opende een blikje blauwe monster. Hij nam er snel een slok van terwijl hij zijn Xbox aansloot aan de TV. Al gauw zette hij deze aan en nam hij zijn console in de hand.
Af en toe at hij een chip, maar niet heel vaak. Hij was te geconcentreerd op zijn spelletje: Call of Duty; Black Ops. Hij wist nog goed dat hij een gesprek had gehad met zijn vrienden.
"De Tweede Wereldoorlog is blijkbaar niet interessant genoeg meer voor spelontwikkelaars. Medal of Honor is al van setting veranderd en ook Call of Duty heeft met de Modern Warfare-delen een andere kant gekozen. Maar tot nu toe nam Treyarch de Call of Duty-serie uit handen van Infinity Ward en werd er gewoon weer een lekkere, traditionele nazishooter uitgebracht. Tot nu dan! Want ook Treyarch is het blijkbaar zat. Met Call of Duty: Black Ops gaan we namelijk naar de Koude Oorlog. Uit de recente trailer blijkt dat de game zich vermoedelijk afspeelt rond 1974, als de Amerikanen en Russen elkaar constant afbluffen met wapen- en ruimtetechnologie. Ondanks dat het aan de oppervlakte niet rechttoe, rechtaan knokken was, weet niemand wat er zich achter de schermen precies afspeelde. Dat is waar Black Ops over gaat. Je neemt de controle over een soldaat die onderdeel is van de Military Assistance Command Vietnam - Studies and Operations Group. Deze eenheid bestaat eigenlijk een clubje kerels die door middel van onconventionele oorlogsvoering angst en verwarring proberen te zaaien bij de tegenstander. Deze eenheid was behoorlijk berucht tijdens de Vietnam-oorlog."
"Haai?" Chester zette zijn spel op pauze en keek van de bank achterom. Al gauw had hij zich op zijn knieën gezet en zijn armen op de bank laten leunen. "Wel hallo." grijnsde hij even naar haar. Ze stelde zich voor als Blake en stak haar hand naar hem uit. Hij schudde deze toen even. "Chester, aangenaam." zei hij toen terug. Hij stond op van de bank en deed zijn Xbox uit. Wat hield hij van dat ding. Hij deed de zak chips weer dicht en nam een laatste slok van zijn monster die hij toen in de prullenbak naast de bank gooide. "Sorry voor de troep.. Ik heb nog geen slaapkamer uit gekozen, ik dacht dat jij wel als eerste zou willen." zei hij toen met een glimlach rond zijn mond.

[I want a chippie! *wenkbrauwwiebel*]

Blake liet haar tas alweer op de grond zakken, dit keer in de kamer. Het was echt een troep, en de jongen zat diep in zijn spel op de Xbox. Al snel had hij haar opgemerkt, en keek om. De jongen zette zijn spel op pauze. "Wel hallo." zei hij nu, waarna hij naar haar grijnsde. Hij zag er vriendelijk uit, alleen een beetje vreterig om het zacht uit te drukken. Maar Energy had hij genoeg in huis, en dat was iets waar zij ook wel van hield. Ze gooide een zak chips van de bank af, en ging op de bank zitten. "Chester, aangenaam." Hm, hij heette dus Chester. "Nice to meet you to.." zei ze ook met een grijnst terug, en haar ogen keken hem vriendelijk aan. "Sorry voor de troep.. Ik heb nog geen slaapkamer uit gekozen, ik dacht dat jij wel als eerste zou willen." zei hij. Hij was wel vriendelijk, dat was een ding wat zeker was. Ze kon meteen aan hem zien dat hij onwijs gehecht was aan zijn Xbox. Zelf snapte ze niks van zo'n ding, maar misschien kon hij haar op weg helpen. Ze keek hem aan en een glimlach speelde sierig rond haar lippen. "Bedankt, en neehoor, dat geeft niks," zei ze antwoordend op zijn woorden. "Als ik wel een blikje van je mag pikken." zei ze met een plagerige grijns rond haar lippen. Zonder antwoord pakte ze een blikje en maakte hem open. Gretig nam ze een slokje van het drinken. "Dankje!" zei ze grijnzend. Blake keek even om haar heen, en zag dat er een badkamer was, twee aparte slaapkamers, een soort ingebouwd keukentje en dan nog de woonkamer. Het was aardig ruim, ze konden er vast wel met z'n tweeën in verblijven. Ze was al blij genoeg dat ze niet met zo'n bitch was opgescheept. Ze wist natuurlijk niet of Chester geen 'mannelijke bitch' was, maar schijnbaar dus niet. Voorzichtig pakte ze een spel op die hij blijkbaar aan het spelen was, en las de beschrijving.
"Zo, ehm, welke kamer wil jij?" vroeg ze maar, om ergens te beginnen.

Hij had teveel op. Alle mensen leken te verdwijnen. Hij was duizelig, hij kon niemand vinden, hij was zijn sleutels en telefoon kwijt. Wat gebeurde er allemaal? Hij hoorde een liedje dat hij leuk vond, maar hij kon niet eens meer normaal kijken. Waar was hij, hoe heette de plek? Hij was er eerder geweest, maar hij had geen idee meer hoe het heette. Hij hoorde zijn telefoon niet, ook al trilde deze als een gek in zijn broek. Hij dacht dat hij hem kwijt was. Ook zijn sleutels zaten daarnaast. Hij danste maar wat, maar hij had geen idee wat hij allemaal deed. Het kwam vanzelf wel goed..
Ja, dat was waarom hij de oude Chester weer was geworden. Omdat het hem in gevaar bracht, of zo. "Ja hoor, pak maar een blikje." Ze greep naar een blikje Slammers energy. Ze had al gepakt, maar ja, daar moest hij blijkbaar maar aan wennen. Hij vond het niet zo erg, geld had hij genoeg.
Blake nam de kamer in zich op terwijl Chester even geeuwde. Ze vroeg welke kamer hij wou en al gauw lagen zijn ellebogen om zijn knieen terwijl hij Blake aankeek. "Dus, ik kom vroeg en laat jou de kamer kiezen, en nu vraag je aan mij welke kamer ik wil?" hij grijnsde eventjes, maar wist niet goed wat hij moest zeggen. "... Het komt erop neer dat jij moet kiezen."

"Ja hoor, pak maar een blikje." antwoorde hij nog, maar al voordat hij dat kon zeggen had ze het blikje al in haar hand. Ondertussen dronk ze het blikje leeg waar ze meestal veel energie door kreeg. Het heette ook niks voor niks Energy. "Dus, ik kom vroeg en laat jou de kamer kiezen, en nu vraag je aan mij welke kamer ik wil?" merkte hij op. Blake keek hem met een half glimlachje aan en grinnikte even. "Tsja, blijkbaar wel.." zei ze tegen hem. "Maar alsnog bedankt dat je mij laat kiezen.." zei ze nog. Ze wou dus totaal niet arrogant overkomen, dus daarom bedankte ze hem nogmaals. Ze bekeek de twee kamers omstebeurt en vond de rechter toch het leukste. Én er was een grote kast waar ze al haar spullen in kwijt kon. "Ehm, ik weet niet of je het erg vind, maar mag ik de rechter?" vroeg ze hem, waarna ze haar blauwe kijkers naar hem draaide. Rustig nam ze een slokje van haar Energy, terwijl ze hem bleef aankijken. Hij was wel erg aardig, dat kon ze wel al merken. En gelukkig was hij ook wel een beetje een sloddervos, net als zijzelf. Het uiterlijk zei niet altijd wat, dat had ze inmiddels nu geleerd. Misschien konden ze binnenkort wel een keertje wat met z'n tweeën gaan doen. Nu had ze eindelijk een kamergenoot, dan kon ze er maar het beste van maken.

[Ik had echt geen inspiratie, sorry porry ><]

"Tsja, blijkbaar wel..." reageerde Blake toen ietwat twijfelend. Alsof ze niet precies wist wat ze zei of waarom ze het zei. Ergens begreep hij het wel, ze wou beleefd zijn waardoor ze vergat waar ze het precies over hadden gehad. Al gauw besloot ze zich te herstellen met een kleine "bedankt" met daarbij een uitleg waarom; omdat hij haar haar kamer liet kiezen voordat hij dat deed. Ze deed blijkbaar haar best niet egoistisch over te komen, wat wel lukte. Ze bekeek de kamers even. Van links naar rechts en weer van rechts naar links.
"Ehm, ik weet niet of je het erg vind, maar mag ik de rechter?" vroeg ze waarnaar ze een vluchtig slokje nam van zijn blikje energie. Nou ja, nu was het van haar. Maar het was van hem geweest, hij had er immers voor betaalt. Maar, ze had hem de troep vergeven en daarom mocht ze een blikje. "Nee joh, ga je gang. Ik had niet echt een voorkeur." zei hij. De rechter was inderdaad mooi, maar hij zag niet zo een groot verschil. Misschien dat de rechter iets groter was, maar hij hield zijn voorkeur voor zich. Hij vond Blake best aardig, al had hij eerst verwacht dat ze ontzettend arrogant zou zijn, Maar dat kwam door haar uiterlijk, ze leek net een model. Snel riep hij zichzelf tot orde, en hield Naïla in gedachten.

---------------------------------------------------------------------

Blake rukte de deur open van de kamer van Iris en Mike, en stormde naar buiten. Bah, ze was het helemaal zat. Die Mike, die lekker al met Iris had, zonder dat ze het wist. Wat een rotsituatie, en zij was er natuurlijk in beland. Net nadat ze iemand leuk vond. Bah, bah, bah. Snel liep ze over de gangen op weg naar haar eigen kamer, die ze met Chester deelde. Of hij er was wist ze niet, maar dat deed er ook even niet toe. Een traan stroomde over haar wang, bij de gedachtes aan wat er net gebeurd was. Ze had Mike gezoend, terwijl Iris al met hem had. Nu had ze niet alleen liefdesverdriet, maar ook meteen ruzie met haar vriendin. Bijna de enige die ze hier had. Het was echt afschuwelijk, gelijk was ze twee dingen kwijt en het was allemaal haar schuld ook nog.
De tranen stroomde over haar wangen, terwijl haar hakken de grond telkens de rode vloer raakte. Inmiddels was ze aangekomen bij hun kamer, en ook met een ruk ging deze open. Chester zat er, die haar hopelijk niet opmerkte. Door haar tranen zat haar mascara tot haar kin, ze zag er niet uit dus. Zonder Chester gedag te zeggen liep ze haar slaapkamer in, de rechter van de twee. Haar tas gooide ze neer op de grond, waar een lading inhoud uitkwam. Ze negeerde het, en ze trapte haar laarzen uit. Al snel lagen die ook op de grond, en meteen dook ze het bed in. Ze ging op de dekens liggen, en nu kwam haar huilbui eruit. Zo zachtjes mogelijk begon ze te snikken, en een liter tranen vlogen over haar wangen. Godsiedorrie.

Chester zat weer achter de laptop, die hij laatst had gekocht in Santa Monica. Hij ging enkel naar buiten voor voedsel, vrienden en technologie. Eigenlijk wel een paar uur per dag, maar het klonk als minder. Hij tikte met een enorme snelheid toetsen aan op zijn toetsenbord. Hij had een microfoon om zijn hoofd die bij zijn mond zat en praatte erin. "DeathSeaker down, Pit, rez please?" sprak hij erin. Al gauw kwam een andere alt hem de dood uit helpen en leefde hij opnieuw. Hij begon weer meteen met zijn melee aanvallen tot de deur opeens dichtsloeg. "Be right back guys, room mate troubles, I suspect." sprak hij erin. Hij krijg enkele "ok" en "good lock"'s terug, maar negeerde deze. Hij ging op volg stand en deed de microfoon uit en van zijn hoofd. Hij hoorde zacht gesnik vanuit Blake's kamer.
Hij opende zachtjes en geruisloos de deur. Ja zeker, daar lag Blake. Op bed, in een huil bui. Hij ging bij haar op het bed zitten, al was hij niet helemaal zeker wat hij moest doen. Het voelde alsof hij Naila bedroog, maar aan de andere kant kon hij haar daar ook niet laten zitten. "Blake?" fluisterde hij, en legde zijn hand op haar schouder. Hij draaide wat met zijn hand in een beetje een half masseerden beweging, terwijl hij hoopte dat Blake zou reageren.

Blake's gezicht liep vol van de tranen en haar mascara zat inmiddels al in haar dekbed. Ze had echt alles verpest. Had ze eindelijk een vriendin, en vond ze iemand leuk, had ze het helemaal verpest. Achter zich hoorde ze iets zachtjes kraken, maar ze deed geen moeite om ernaar te kijken. Het was vast een vogel buiten of een ander dier. "Blake?" klonk opeens een bekende stem achter haar, van een jongen. Hij legde zijn hand op haar schouder, en ze draaide haar hoofd voorzichtig om. "Chester?" zei ze zachtjes terug. Snel veegde ze haar tranen en zo veel mogelijk mascara van haar gezicht af. "Sorry.." zei ze schoor. Ze schaamde zich dood. Ze zag er niet uit, en zat nu zielig te janken. Haar lange haar hing langs haar gezicht, terwijl ze nog af en toe snikte. Ze voelde zich echt dom, en het leek wel of ze vroeg om aandacht. Maar ze kon er niks aan doen, het moest er gewoon even uit. Ze grijnsde half door haar tranen heen toen ze hem aankeek. Het was aardig dat hij was gestopt met zijn spel om te kijken wat er aan de hand was. En dan trof hij hier zo'n monster aan. Een zucht verliet haar keel, waarna ze een pluk haar achter haar oor streek.

Chester keek toen Blake zich omdraaide en zijn naam sprak. Ergens voelde hij een golf van gelukzaligheid toen ze zijn naam uitsprak maar onderdrukte deze. Ze verontschuldigde zich voor.. Tja, eigenlijk wist hij niet waar ze zich voor verontschuldigde. Ze had mascara tot haar kin, haar haar zat helemaal in de war en ze was ook lichtelijk bezweet. Maar nog steeds even mooi. Snel drukte hij die gedachten weg. Elke jongen zou dat bij Blake denken, dat lag heus niet aan hem.
Hij sloeg zijn armen maar om haar heen en hield haar vast. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij wist enkel dat hij er nu beter voor haar kon zijn. "Het is goed." fluisterde hij zachtjes. Hij vroeg zich nog steeds af wat er precies gebeurd was met Blake, maar wist dat ze het vanzelf wel zou vertellen. En waarschijnlijk als ze daar klaar voor was, en die tijd was dus nog niet aangebroken. Hij verwachtte wel dat hij het spoedig te horen zou krijgen.

[Waar is die inspiratie.. ]

[Hihi, nog altijd meer inspiratie dan mij! :'D]

Blake keek nog steeds naar Chester. Ze vond het fijn dat hij er was, waarom wist ze niet. Ze had nu sowieso gewoon behoefte aan gezelschap, van wie dan ook. Het was echt aardig van hem dat hij zijn geliefde spel voor haar had laten liggen. Nogmaals verscheen er een waterige glimlach op haar gezicht, terwijl haar blauwe ogen -voor hoever die nog blauw waren, door al het zwart- hem aankeken. Hij sloeg zijn armen om haar heen, en ze kon merken dat hij niets wist om te zeggen. Maar dat hoefte ook niet, want ze vond het al lief genoeg dat hij was komen kijken. "Het is goed." klonk zijn jongensachtige stem. "Nee, het is niet goed." antwoorde ze terug, nog steeds met een zachte en schore stem. "Ik ben blij dat je nog met me wilt praten, met een mascara monster. Ik zie er vast niet uit.." zei ze tegen hem, en even grinnikte ze. Het echte huilen was gestopt, alleen af en toe een traantje was er op haar gezicht te ontdekken, en haar mascara dan. Hij wist natuurlijk helemaal niet wat er aan de hand was, hij zou vast wel denken.. Net alsof iemand dood was gegaan ofzo. Maarja, ze vertelde het zo wel aan hem.

"Nee, het is niet goed." Er zat haar blijkbaar wel iets heel erg dwars als ze zo reageerde. Chester voelde zich wat machteloos, hij had geen idee wat hij tegen haar kon zeggen om haar op te vrolijken, of wat hij überhaupt kon doen. Hij grinnikte even toen ze zei dat ze een mascara monster was. Hij legde zijn hand onder haar kin en zette een kleine glimlach op. "je bent wel een hele mooie mascara monster. Power aan de drie M's." zei hij lachend en legde zijn hand neer op het bed. Opeens dacht hij eraan. Het Halloween feest. Dat was waar, dat was vanavond! Hij keek naar Blake. Mascara monster..
"Blake, misschien moet je gewoon naar buiten. Wat dansen, opgevrolijkt worden? Waarom ga je niet naar het Halloween feest?" vroeg hij toen. Hij aarzelde even en liet Naila in zijn gedachten komen. Die had hij in maanden al niet meer gezien. Hij duwde haar zijn gedachten uit. Hij ging niet vreemd, hij ging enkel Blake vergezellen naar het Halloween feest. "Met mij?"

Blake richte haar blik weer op Chester, die zijn mond opende om wat te zeggen. Hij grinnikte blijkbaar om haar 'mascara monster' gezegde, en ook om haar lippen speelde een halve glimlach. "je bent wel een hele mooie mascara monster. Power aan de drie M's." klonk even later zijn stem. Ze keek hem aan en streek haar haar uit haar gezicht. "Ehm.. Bedankt," zei ze zachtjes. Ze grijnsde even naar hem, toen hij het over de 'drie M's' had. Hij was erg aardig, ookal kon ze hem pas net. "Blake, misschien moet je gewoon naar buiten. Wat dansen, opgevrolijkt worden? Waarom ga je niet naar het Halloween feest?" vroeg hij toen aan haar. "Maar, met wie..?" zei ze, en voordat ze wie uit kon spreken antwoorde hij weer. "Met mij?" zei hij. Ze dacht even na, het Halloween feest hè.. Het leek haar wel leuk, en een goed idee. Het kon haar opvrolijken, dus waarom niet? "Waarom niet?" antwoorde ze toen ook, terwijl ze hem aankeek. Ze ging wat meer overeind zitten en veegde onder haar ogen de mascara weg. "Ik vind het goed, alleen voordat ik klaar ben om er nog redelijk uit te zien ben jij ondertussen zo'n beetje halfgaar denk ik." zei ze, het was een beetje als grapje bedoeld. Ze gaf Chester even een aaitje over zijn wang en stond op. "Bedankt hè, voor wat je net hebt gedaan.." bracht ze uit, terwijl een glimlach op haar gezicht werd getoverd.

------ Eenmaal terug van het feest.. ------

Chester opende de deur van hun kamer en suste Blake even. Al gauw kon hij haar naar binnen begeleiden, wat hij dan ook deed. Hij trok haar mee naar de bank en duwde haar toen een blikje energy in de handen. Hij had een brede glimlach rond z'n mond. Zijn Halloween kostuum was simpelweg het wit verven van z'n haar en wat vage kleding met bloedspetters erop. Hij had totaal geen moeite gedaan, aangezien het feest al op gang was toen ze besloten hadden om te gaan. Hij pakte zelf een Monster en legde zich toen naast Blake neer.
"Dat was leuk." hikte hij vervolgens. Iemand had drank meegesmokkeld waardoor Blake en hij lichtelijk aangeschoten waren. Maar het viel nog wel mee, hij had het nog onder controle. Hopelijk. "Ik zei toch dat we moesten gaan. Jij had het toch ook leuk?" grinnikte hij toen even naar Blake de mascara monster. Hij ging met een hand door z'n haar en zuchtte even. Hij had niet heel veel te zeggen. Hij opende zijn blikje en nam er even een gulzige teug van. Al gauw volgde er meerdere slokken om z'n dorst te lessen.

[GEEN INSPIRATIE D: ]

Blake liep Chester achterna, die op weg ging naar hun kamer die ze met z'n tweetjes deelden. Hij deed de deur open, en ze liep rustig naar binnen. Ze hadden wat gedronken, dus vandaar dacht ze niet meer zo helder. Gelukkig was ze niet helemaal bezopen, en al haar gedachtes kon ze nog op een rijtje krijgen. Maar toch merkte ze dat ze nu geen verkeerde dingen moesten doen, want ja.. Vrouwen werden nou eerder dronken of aangeschoten dan mannen. "Dat was leuk." klonk de stem van Chester waarna hij haar een blikje energy toeschoof. Ze pakte het net als hem, en begon rustig van het blikje te drinken. "Bedankt, ja het was inderdaad erg leuk.." zei ze tegen hem, waarna ze glimlachte. Het had haar wel goed gedaan, na al die stomme Mike-ellende. "Ik zei toch dat we moesten gaan. Jij had het toch ook leuk?" zei hij. "Natuurlijk," zei ze grinnikend. Af en toe nam ze een slokje van haar drinken, en richte haar blik weer op de jongen naast haar. Ze sloeg haar been over de andere, en haar haar bewoog mee met haar beweging. "En, wat gaan we nu doen?" vroeg ze maar, terwijl ze het ondertussen lege blikje op de tafel plaatste. Ze zuchte even, maar moe was ze niet. Ze was gewoon blij dat hij haar had opgevrolijkt, anders lag ze hier nog steeds zielig te janken. Ze klopte naast haar neer op de bank als teken dat hij naast haar moest komen zitten. Nogmaals zuchte ze terwijl ze met een grijns naar Chester keek.