Kamer van Zélie en Vincent

Zélie leunde nog even tegen de muur en pakte de sleutel uit haar zak. Ze hield haar hand tegen de muur en maakte de deur open. Ze opende deze en hinkelde naar binnen. Haar hand schoof over de muur tot binnen. Ze volgde de muur tot aan haar bed en ze plofte neer. Ze zuchtte eens diep en keek rond. Geen Vincent, zelfs geen spoor. Ze keek even triest naar de grond en keek dan naar Mike. "Wil je blijven tot Vincent er is?" vroeg ze zacht en keek hem wanhopig aan -Zoals haar zus waar ze niets van weet ook gedaan had xD- Zélie trok haar broekspijp omhoog en merktte de blauwe knie op. Ze slikte even en verstopte hem al snel. Het zag er dik en slecht uit. Ze kroop achteruit op het bed en zette haar rug tegen de muur. Even gleed haar blik naar de foto die ze ooit gemaakt had en al snel keek ze weer stil naar Mike. Hopelijk wilde hij dat doen natuurlijk want nu alleen blijven en wachten op Vincent? Nee.. Dat hield ze niet vol. Ze zou alleen maar foute dingen doen en haar erger blesseren.

Mike volgde met zijn ogen Zélie's bewegingen, ze viste haar sleutel uit haar broekzak en terwijl ze zich met één hand vast hield aan de muur opende ze de deur. Hij wou haar weer ondersteunen, net als hij eerder had gedaan maar ze was de kamer al in gehinkeld. Steunend aan de muur, hij volgde haar zwijgend. Sloot de deur achter zich, Zélie was op haar bed gaan zitten. Mike's ogen dwaalde door de kamer, er was niemand. Niet dat hij anders had verwacht, het feit dat niemand de deur had geopend nadat hij had geklopt zei genoeg. "Wil je blijven tot Vincent er is?" vroeg ze hem, waarna ze hem wanhopig aan keek. Hij knikte, ging na een korte aarzeling op haar bed zitten. Haar wanhopige blik deed hem denken aan Avril, die had hem met exact dezelfde blik aan gekeken. "Heb jij een zus?" vroeg hij, na kort na gedacht te hebben. Misschien dat Zélie zich nog wel wat kon herrineren. Het kon gewoon geen toeval zijn, die twee leken op elkaar en een deel van hun geschiedenis was het zelfde. Hij zag dat Zélie naar haar knie keek, die behoorlijk dik en blauw was. Maar hij besloot er niks van te zeggen, simpelweg omdat hij haar er niet steeds mee lastig wou vallen.

[Sorry korte post, moet eten]