Kamer van Zélie en Vincent

Rustig liep Zélie door de gangen van de slaapkamers. Ze had haar koffer bij haar. Haar bruine ogen gleden over de kamernummers die aan de deuren hingen. Ze sliep in kamer 52 en ze za al bij 40. Ze keek van links naar rechts en eindelijk vond ze haar kamer. Ze glimlachtte tevreden en opende de deur. Nieuwsgierig keek ze naar binnen. Er stonden drie bedden, ze sliep er dus vast niet alleen. Ze liep naar binnen en liet de deur maar op een kier. Ze koos een bed uit en zette haar koffer erop. Ze zuchtte even en begon hem uit te pakken. Ze zette een paar foto's op het nachtkastje en keek ernaar. Ze schudde zuchtend haar hoofd en keek even naar de deur. Ze was nieuwsgierig wie er nog bij haar zou slapen. Ze keek weer naar de foto. Eentje waar haar ouders en haar broer opstonden. Maar ze had haar broer eruit geknipt en op de foto getekend. Boven haar beide ouders stond een gebroken hart en een kruis. En boven de hap stond een mes en een doodskop. Dat had ze toen ze in het weeshuis zat getekend. Tranen sprongen in haar ogen toen ze aan het verleden dacht en trok haar benen op. Ze zette haar tegen de muur. Ze koos vaak een bed die tegen een muur stond. Ze zuchtte en sloeg haar armen om haar benen heen. Ze veegde de tranen weg en zette de foto weer weg. Ze keek rond en hoorde toen het kraken van de deur waardoor ze nieuwsgierig op keek.

Hij las de nummers die op of naast de deuren stonden, op zoek naar nummer 52. Hij wist niet wie zijn kamergenoten zouden zijn, maar hij wist wel dat hij niet alleen sliep. Hij hoopte dat het een beetje leuk werd, want een kamer delen met mensen die je haatte was niet alles, had hij een paar jaar geleden ondervonden.
Er heerste een enorme drukte in de gang. Iedereen zocht zijn kamer, mensen schreeuwden heen en weer en uit sommige kamers kwam al muziek. Vincent hoopte niet dat hij bij iemand zat die ervan hield om dag en nacht muziek te draaiden.
Eindelijk vond hij de deur die hij nodig had. Hij bleef even staan, keek naar het nummer en duwde toen de deur open. Wat hij zag, beviel hem wel. Ruime kamer, kasten, bedden... Hij zou het hier wel overleven, al zou hij de golven wel missen in de week. Vincent surfte al zo'n twee jaar en hij bleef het leuk vinden. Normaal gezien hield hij iets niet zo lang uit. Aangezien hij vroeger wel om de dag surfte, zou het nu een beetje afkicken zijn.
Pas nu merkte hij het meisje op dat al in de kamer was. Zijn kamergenote, veronderstelde hij. Eerst vond hij de gedachte aan een kamer delen met een meisje wel een beetje vreemd, maar dat zette hij al snel van zich af. 'Yo,' zei hij. Hij vroeg zich af waarom hij dat weer had gezegd. 'Jij bent mijn nieuwe kamergenoot?' vervolgde hij snel met één opgetrokken wenkbrauw. Hij richtte zijn blik op de twee overgebleven bedden en koos uiteindelijk datgene dat het dichtste bij het raam stond. Met een behendige zwaai gooide hij zijn tas op het bed. Daarna keek hij het meisje weer aan en vroeg zich af of hij antwoord zou krijgen en ze aardig zou zijn of ze een enorme bitch was.

Zélie keek rustig naar de deur die openging. Ze merktte nu pas op dat in vele kamers het best wild was. Hopelijk zou haar kamergenoot af en toe wel eens van stilte en rust houden. Ze hield van rust en lezen. Vaak zat ze af en toe eens stil om aan haar ouders te kunnen denken. Ze was niet echt een wild type maar als je haar begon te plagen zou ze wel terug plagen. Maar dat was alleen als ze je vertrouwde en dat deed ze juist niet snel. Ze keek even zuchtend naar de foto en keek op toen er een jongen de kamer binnenkwam. Dat was dus haar nieuwe kamergenoot. Daar kon ze wel mee leven al was het soms misschien wat raar. Zeker omdat ze zo onzeker was en ze elke avond wel eens in tranen uit kon barsten. Ze slikte even bij die gedachte maar negeerde het. Ze moest haar nu even op de jongen richtten en dat deed ze ook. De jongen begroette haar met een 'yo' en vroeg dan wat. Zélie glimlachtte vriendelijk maar lichtjes onzeker naar hem. "Hoi" zei ze zacht tegen hem. "Ik ben inderdaad je kamergenoot" zei ze en grinnikte even. Ze keek even stil naar de grond en merktte op dat ze weer eens aan de verkeerde dingen dacht. Opstaan Zélie, je moet je dringend voorstellen als je vrienden wilt. Ze zuchtte even en al snel stond ze op. Rustig liep ze naar hem toe en stak haar hand uit. "Ik ben Zélie, aangenaam" zei ze vriendelijk tegen hem. Haar heldere ogen keken rustig naar hem. Ze schatte de jongen ongeveer even oud al was hij groter dan haar.

Hij liet zijn blik nog een keer door de kamer dwalen. Zijn oog viel op een foto die het meisje waarschijnlijk had geplaatst. Het was een best vreemde foto. Vincent besloot er niet over na te denken en keek gewoon verder. Hij had niet eens zo lang naar de foto gekeken, en waarschijnlijk had het meisje zelfs niet gezien dat hij de foto had opgemerkt. Toen hij haar stem hoorde, keek hij haar weer aan. Hij grijnsde. Ze was verlegen, maar dat was nergens voor nodig. Hij was natuurlijk wel blij dat ze geen barbiepop was, want die meiden haatte hij echt. 'Dat kan leuk worden,' lachte hij. Hij had er eigenlijk wel zin in, in het nieuwe schooljaar, met allemaal nieuwe mensen. Het zou vast wel leuk zijn. Plots stond het meisje op en stelde zichzelf aan haar voor. Hij schudde haar hand. ‘Hallo,'’ zei hij nog een keer. Hij liep naar het bed waarin hij de komende tijd zou slapen en plofte neer. Langzaam liet hij zich zakken op de matras en staarde naar het plafond. Hij miste Stella. Nu al. Gelukkig zou zij hier ook nog toekomen, met een beetje geluk. Er was nog niets beslist, maar Vincent had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Daarbij; hij had het in Florida ook overleefd zonder haar. Hij kwam overeind en zocht in zijn sporttas naar zijn mobiel. Na een hoop gerommel vond hij hem. Hij keek even onverschillig naar de kleren die hij op zijn bed had gegooid om zijn mobiel te vinden, maar richtte daarna zijn blik geïnteresseerd op zijn telefoon. Drie berichten. Eén van Nick, een vriend uit Florida met het bericht dat er een grote beachparty zou komen en dat Vince wat miste. Bedankt, Nick, dacht die laatste zuur. De andere twee waren van Stella. Zijn gezicht klaarde op. Ze zei dat het zo goed als zeker was dat ze ook naar Monica High mocht. Haar vader zou zijn ‘kleine meid’ wel ongelooflijk missen, maar hij had eindelijk toegestemd. ‘Yeah,’ zei Vincent, even vergetend dat er nog iemand in de kamer was. Hij antwoordde wat, drukte op verzenden en gooide zijn mobiel toen op de tafel in de buurt van zijn bed. Het ding kaatste terug op de grond. Vincent keek er niet eens naar. Hij had nooit echt om zijn mobiel gegeven, daarom dat het ding ook op sterven na dood was.
Hij ging weer liggen en zei even niets. Na een tijdje keek hij weg van het plafond naar Zélie. ‘Wat brengt jou hier?’ vroeg hij, in een poging een gesprek aan te knopen.

Zélie keek rustig naar de jongen en grinnikte even. Ze hoorde wat hij zei en knikte even. "Misschien vind je me juist saai en dan word het niet leuk.. Ik ben niet echt iemand die vaak lol maakt.. Ik leef graag in stilte" zei ze en glimlachtte even naar hem. Ze hoopte stiekem dat hij dat ook vond. Rust, stilte en af en toe kon je wel eens wat leuks doen, maar niet té wild. Zélie keek op toen hij haar hand schudde en ze ging weer op haar eigen bed zitten. Ze keek even naar de foto en had nog niet opgemerkt dat ook hij de foto zag. Het maakt haar niet zoveel uit. Ze had het gedaan toen ze nog klein was. Toen was ze erg bang geweest voor het verleden. Ze liet haar blik even naar haar shirt glijden, daar zat het litteken verstopt. Zélie zuchtte en schudde de gedachte alweer weg. Ze keek alweer naar de jongen die wat zei maar ze verstond er niet veel van. Al wist ze dat het tegen zijn GSM was die hij even later weggooide. Ze negeerde het maar en hoorde toen de vraag. Ze keek alweer naar de jongen en glimlachtte even. "Ik wilde erg graag studeren en beter leren dansen.. Al twijfel ik dat ik nog in het cheerteam blijf.. Allemaal stomme meiden die alleen denken aan het uiterlijk" zei ze zacht en zuchtte diep. "Wat ga jij doen als sport?" vroeg ze daarna weer aan hem en keek naar de jongen. Ze wachtte af maar al snel begon ze weer te denken. Nu aan het cheerteam. Ze haatte het nu al. Ze twijfelde nog steeds over voetbal. Ze schudde zuchtend haar hoofd en keek alweer naar de jongen. Rustig wachtte ze op zijn antwoord.

Met een grote grijns op zijn gezicht keek hij Zélie aan. ‘Ts,’ plaagde hij haar hoofdschuddend. ‘Rust en stilte moet kunnen, maar ik ga niet als een monnik gaan leven.’ Hij zweeg even. ‘Af en toe moet je eens losgaan.’ Hij glimlachte naar haar. Zélie was best een leuke meid. Nee, ze was echt leuk. En goodlooking... Vincent haalde zijn hand door zijn haar. Het was niet de bedoeling dat hij hier al onmiddelijk aan meisjes zou gaan denken. Bovendien: als Stella kwam zou die hem wel weer zeggen dat hij een beetje normaal moest doen. Van Stella kon hij die woorden accepteren. Hij hield op met denken aan Stella en bedacht dat hij Zélie eens moest leren ‘los gaan’. Eigenlijk moest hij daar nu nog niet aan denken, ze kenden elkaar pas twee minuten. Zijn gedachten struikelden over elkaar en hij vroeg zich ook nog eens af waarom hij zo ongeconcentreerd was. Plotseling hoorde hij dat ze antwoordde op zijn vraag en hij keek op. Hij was eigenlijk wel verbaasd dat Zélie in het cheerteam zat. ‘Ben jij een cheerleader?’ vroeg hij dan ook ongelovig. Te laat besefte hij dat het best beledigend overkwam, wat hij zei. ‘Ik bedoel, niet dat je het niet zou kunnen of zo, maar je lijkt me er gewoon het type niet voor,’ mompelde hij. Hij hoopte dat Zélie niet beledigd was. Dat zou wel niet. Ze leek hem niet zo’n aanstellerig type. Gelukkig zei ze net dat ze het cheeren haatte. Zoals Vincent had kunnen denken, was het cheerleaderteam één groot speelpaleis van make-up en plastische chirurgie, al was dat laatste misschien een beetje overdreven. ‘Hm, ik zou het ook niet lang uithouden tussen allemaal barbiepoppen,’ mompelde hij. ‘Als je het niet leuk vind, moet je eruit gaan.’ Hij keek haar even indringend aan en antwoordde toen op haar vraag. ‘Ik weet niet... Er zit niet echt iets bij dat me echt lang bezig zal houden. Ik hou van afwisseling. De eerste weken kan ik me met een sport bezighouden, maar daarna wordt het dodelijk vervelend. Alleen bij surfen is dat niet zo, maar dat kan hier natuurlijk niet.’ Hij fronste en keek daarna Zélie aan.

Zélie keek rustig naar hem en hoorde wat hij zei. Ze grinnikte even en luisterde verder. "Nou dat bedoeli ik ook niet" zei ze met een grijnsje. "Ik bedoel niet de hele dag en de hele nacht muziek en losgaan.. Af en toe heb ik even wat rust nodig of een studietijd, af en toe kan ik wel eens wat leuks doen maar niet zoals de kamers hiernaast" zei ze en grinnikte. Ze vond hem best aardig, hij was grappig en niet té onaardig zoals sommige jongens. Ze zuchtte en keek hem alweer aan. Ze hoorde dan wat hij vroeg over het cheerleaden en knikte zacht. "Jep" zei ze zacht en hoorde de rest. "Het is niet erg.. Ik begrijp het. Ik hoor er niet echt bij.. Het enige dat ik leuk vind is het dansen. Ik dans al jaren en kan het goed" zei ze en glimlachtte. "Ik kan dansen, radslagen, salto's en daarom koos ik dit.. Af en toe twijfel ik over voetbal omdat dat ook leuk is" zei ze en glimlachtte naar hem. Ze hoorde dan de woorden en grinnikte even. "Veel barbiepoppen" zei ze en keek hem aan. Haar ogen glinsterden even van plezier. Ze vond dit gesprek steeds leuker worden. Ze wist zeker dat hij haar los kon laten gaan. Dan kon ze misschien eindelijk na al die jaren haar verleden los laten. Ze schudde haar hoofd even en keek weer naar Vincent die over zijn sport begon. "Je kan het niet op de school maar hier dichtbij is er wel een strand. Ik wil je wel eens zien surfen hoor" zei ze en glimlachtte naar hem. Ja, ze wilde het zeker wel zien. Ze vond surfen gaaf, al kon ze het zelf niet.

'Yup,' ging Vincent met haar akkoord. 'Af en toe moet je wel eens rusten... en studeren, om te zorgen dat je overgaat.' Hij fronste bij de gedachte aan het feit dat hij binnenkort weer zou moeten gaan leren. Dat was niet echt iets waar hij naar uitkeek, maar wat moet, dat moet. Net toen Zélie zei dat de mensen in andere kamers echt veel te luidruchtig waren, weerklonk er een gil. Met een ruk kwam hij overeind, maar hij ging gerustgesteld weer liggen toen iemand riep: 'Mijn schoenen! Die ga je betalen!' Het zag er naar uit dat één van de barbiepopjes in haar persoonlijke nachtmerrie was beland. Hij rolde met zijn ogen.
Zélie vertelde waarom ze het niet leuk vond bij de cheerleaders. Hij knikte begrijpend. 'Jij doet niet mee aan al die beautydingen?' vroeg hij glimlachend. Daar was hij wel blij om. Hij zou het niet aankunnen om een kamer met een modepop te delen. Elke ochtend wakker worden gemaakt met de vraag of hij haar eyeliner, mascara, ballerina's had gezien... Daar bedankte hij voor. Hij was best tevreden met Zélie als kamergenoot. Ze was oké. Geen Stella, maar dat kon hij natuurlijk niet verwachten. Hij dacht wel dat ze goede vrienden zouden worden. Dat was misschien ook wel normaal, omdat ze een kamer deelden. Zélie rukte hem uit zijn gedachten door over het surfen verder te gaan. 'Over dat strand heb ik gehoord,' knikte hij. 'Nu maar hopen dat de golven goed zijn.' Dat zou vast wel, hij was hier tenslotte in Santa Monica. Hij grijnsde naar Zélie. 'Ik geef wel eens een show weg,' zei hij, een beetje sarcastisch. 'Geïnteresseerd in surfen?' Hij verwachtte niet dat ze het kon, anders had ze dat vast wel al gezegd. Als ze wilde, kon hij haar wel iets leren. Dat zag hij wel zitten, een leerlinge.
Zijn gsm begon te trillen en hij stond op, liep naar het ding toe en raapte het op. Hij zag dat het bericht van Joe was. Vincent ging zijn geheugen af - Joe, Joe, Joe. Toen herinnerde hij zich wie Joe was: hij had hem één keer gezien op een feestje. Wat wilde die gozer nu van hem? Vincent was er niet in geïnteresseerd dus legde hij de gsm op de tafel en ging weer op zijn bed liggen.

Zélie keek hem rustig aan en grinnikte even. Ze hoorde wat hij zei en knikte even. "Gelukkig maar.. Ik was al wat bang voor een luidruchtig typje.." gaf ze zuchtend toe. "Maar jij valt gelukkig mee.. En dat is een compliment" zei ze grijnzend en keek hem speels aan. Ze begon het echt leuk te vinden waardoor ze, zoals ze al gehoopt had, haar verleden wat achter zich kon laten. "Maar als je wat leuks wil.. Moet je me leren om los te gaan" zei ze dan plagend en haar ogen schitterden. Dit kon nog eens leuk gaan worden, dat wist ze heel zeker. Ze hoorde toen mensen roepen en rolde met haar ogen. Ze herkende ze stem wel. "Barbiepop nummer 1 van het team" mompelde ze droog en snoof even. Ze keek weer naar Vincent die wat vroeg en schudde snel haar hoofd. "Echt niet.." zei ze grijnzend en keek hem aan. Hij was echt aardig en ze kon misschien eindelijk weer eens plezier gaan maken. Ze keek even rond en dan al snel weer naar Vincent die wat zei over het strand. Ze knikte even en glimlachtte naar hem. Ze hoorde dan de woorden en grinnikte. "Een beetje.. Het is wel cool maar ik kan het echt niet" zei ze en keek hem speels aan. "Misschien kun jij het me leren?" vroeg ze dan en keek hem nieuwsgierig aan. Hij al leraar zou nog grappig en leuk gaan worden, daar was ze 100% zeker van.

'Ik kan luidruchtig zijn, hoor,' plaagde Vincent Zélie toen ze zei dat ze bang was voor een luidruchtig type. 'Eigenlijk is dit niet de echte Vincent,' ging hij verder, 'ik hang nu even het brave jongetje uit maar vannacht neem ik drugs en morgenochtend spring ik op je bed.' Hij grijnsde. 'Tegen het einde van de week ben je zo wanhopig dat je op de gang gaat slapen.' Zélie zou wel snappen dat hij dit niet serieus meende. Hij was geen engeltje, maar ook geen crimineel-in-spé. 'Hoe dan ook, ik was bang dat ik met een barbiepop opgescheept zou zitten,' zei hij, 'dus ik ben heel blij met jou. Dat was ook een compliment,' voegde hij er nog aan toe. Hij onderdrukte de neiging om te knipogen. Overdrijven was nou ook weer niet nodig. Het was niet de bedoeling dat hij hier één dag was en al meisjes versierde. Hij had een imago.
Zélie kan er anders ook wat van, dacht hij toen ze zei dat hij haar moest leren los te gaan. Hij grijnsde. 'Misschien doe ik dat wel.'
Zélie kende Barbie blijkbaar. 'Hm,' zei Vincent bedenkelijk, 'ik zou wegrennen als ik zo'n team had. Gelukkig voor mij, doe ik niet aan cheerleaden. Zo'n pakje lijkt me niets...' Hij kwam overeind en ging met zijn rug tegen de muur zitten. Door het raam keek hij naar buiten, naar de schoolterreinen. Het was hier huge. Vincent hoopte niet dat hij zou verdwalen en te laat zou komen in de les, daar had hij een enorme hekel aan. Niet omdat hij zo'n lieverdje was, maar omdat hij het haatte dat iedereen hem dan aankeek.
Hij keek weer naar Zélie. 'Echt niet? Dus je gaat niet eng lopen doen met van die komkommers op je ogen? Dat heb ik echt nooit gesnapt.' Hij glimlachte en keek haar aan. Ze was echt mooi. En vooral... écht. Niet nep. Geen half lichaam siliconen. En ze was grappig en leuk.
'Ik kan je alles leren als het op surfen aankomt,' zei hij grijnzend. Het was ongeveer zo, maar hij zei het niet om op te scheppen. Plots bedacht hij iets, maar hij hield nog net op tijd zijn mond. Zélie mocht dan wel mooi zijn, hij moest het niet te bont maken. Dus was hij blij dat hij zijn mond had gehouden. 'Dus... wil je les?'

Zélie keek hem rustig aan en glimlachtte even. Ze hoorde dan wat hij zei en grinnikte even. "Nou dan jaag ik je hierbuiten hoor" zei ze plagend en keek even in zijn ogen. Ook al zaten ze een stukje uit elkaar, ze kon nog goed in zijn ogen kijken. Ze hoorde wat hij verder zei en grinnikte even. "Dan ga je problemen krijgen.. En niet alleen met mij" zei ze grijnzend en dacht even aan Mike. Ze keek hem aan terwijl hij nog wat zei over barbiepoppen. Ze grijnsde even en keek even rond. Ze liet haar blik even naar de foto glijden maar keek snel weer naar hem. Ze wilde er niet weer aan denken. Ze keek hem aan en glimlachtte even. Hij was knap en echt leuk. Maar ze had nog nooit een vriendje gehad. De reden wist ze niet dus ze wist zeker dat er echt niemand haar leuk vond, nooit. Ze zuchtte en keek weer naar Vincent. Ze lachtte even toen hij wat zei over het cheerteam. "Ik zie je er nog wel in lopen.. Het staat je vast beeldig" zei ze plagend en stond op. Ze keek even rond en liep dan rustig naar hem toe. Ze leunde tegen de muur en keek naar hem. Even keek ze weer in zijn ogen maar snel liet ze haar blik naar het raam glijden. Ze hoorde de woorden van hem en grinnikte even. "Ik ben geen spook hoor" zei ze glimlachend tegen hem en stak haar handen in haar zakken. Ze voelde haar weer vrolijker dan anders. En wat losser. Zou het door hem komen? Dat kon toch niet..? Ze slikte even en keek naar buiten. Toen hij even later vroeg of ze les wilde keek ze hem aan. "Nou is goed" zei ze en grijnsde even. Ze bedacht haar opeens iets en slikte. Hoe moest ze dat doen? Ze zuchtte en keek hem aan. "Moet het in euhm.. Bikini of bestaat er een soort.. Pak?" vroeg ze dan héél zacht en keek in zijn ogen. Een trieste onzekere blik was te zien in haar heldere ogen. Ze wilde het niet laten zien.. Ze durfde het gewoon niet.

Hij trok zijn ene wenkbrauw op, iets wat hij heel veel deed als hij verbaasd of sarcastisch was. 'Dat kan je niet, garandeer ik je,' grijnsde hij. Hij stak zijn tong uit. Haar bedreigingen vond hij wel grappig. Toen Zélie zei dat ze hem graag zou zien in een rokje en topje, stond hij op en paradeerde de kamer door als een volleerd model. Daarna plofte hij weer neer op zijn bed. 'Ik maak me belachelijk. Je haalt het slechtste in me naar boven.'
Hij keek Zélie grijnzend aan. Ze lachte leuk. Gosh, bedacht hij onmiddelijk daarna, dit kon hij echt niet maken. Niet, niet, niet. Gelukkig zou Stella binnenkort komen en hem voor stomme actie's behoeden. Hij was blij dat hij op Stella kon vertrouwen. En binnenkort waarschijnlijk ook op Zélie.
Ze stond op en liep naar hem toe. Hij keek naar haar gezicht. Ze had erg mooie ogen. Erg sprekend. Stop - hier - mee, beval hij zichzelf in gedachten. Wie ben je? Shakespeare? Op dat moment zei Zélie dat ze wel les wilde. Hij glimlachte spontaan. Dat kon nog leuk worden. Vincent hield van niets meer dan surfen. En met z'n tweetjes was altijd leuker dan alleen. Plotseling stelde Zélie een vraag. Hij grijnsde. 'Nou, je hebt wel een wetsuit, maar dat zit niet echt lekker. Plakt zo aan je lichaam. Bij bikini's heb je alleen het risico dat de golven ze meenemen.' Hij wilde net glimlachen toen hij zag dat ze er... bang uitzag. Even zweeg hij, maar toen legde hij aarzelend zijn hand op haar schouder. 'Hé, is er wat?' vroeg hij bezorgd.

Zélie keek hem plagend aan en hoorde de woorden. "Oh nee? Dan ken je me nog niet goed.." zei ze erg geheimzinnig en grinnikte. Ze keek even rond en haar blik gleed weer even naar het raam. Ze staarde even naar buiten en keek alweer naar hem. Ze zag dat hij zijn tong uitstak en door de kamer paradeerde. Ze barstte in lachen uit en beet daarna op haar lip om niet weer te gaan lachen. "Zie je.. Perfect" zei ze plagend en glimlachtte lief naar hem. Haar ogen schitterden van plezier. Zoveel plezier had ze allang niet meer gehad. Zeker niet met een leuke jongen. Zélie zuchtte en rolde met haar ogen. Fijn. Ze kon opeens aan niets anders denken. Maar het kon toch niet? Niemand vond haar.. Leuk. Zélie schudde de gedachte weg en keek weer in de ogen van Vincent. Ze glimlachtte zacht en een beetje verlegen, al wilde ze dat helemaal niet laten merken. Het ene moment kon ze uitbarsten in tranen of het andere moment kon ze beginnen blozen en kon ze niets meer zeggen. Ze keek weer naar buiten terwijl ze naar de woorden luisterde. Ze slikte en keek even naar de grond. "Ow.." zei ze dan heel zacht en keek even niet meer. Ze zuchtte en beet nerveus op haar lip. Ze voelde opeens zijn hand op haar schouder en voorzichtig draaide ze haar om. Haar heldere ogen keken in de zijne en ze slikte even. "Ik heb een verleden.. Er is zoveel gebeurd en.." begon ze en zuchtte. Ze pakte zijn hand en nam hem mee naar het bed. Ze trok hem naast haar en gaf hem de foto. "Dit zijn.. Waren mijn ouders. Het uitgeknipte figuur is mijn broer. Hij vermoordde mijn ouders toen ik nog een peuter was. Daarna dumptte hij me in het weeshuis. Ik werd vaak gepest en geslagen door oudere jongens daar. En toen werd ik geadopteerd. Er was een jongen, nu mijn pleegbroer en hij was erg aardig. De ouders ook en ik voelde me al snel thuis." vertelde ze aan hem en haalde even diep adem. "Ik was een paar keer mijn echte broer weer tegengekomen. Ik was bang en nog klein. Iemand die ook op onze school zit hielp me vaak met zijn bende. Ik was naar de disco gegaan en mijn broer had me daar gelokt met een SMSje. Hij nam me mee naar buiten, achter de discotheek waar hij me bijna vermoordde. Mijn pleegbroer Sergei kwam me helpen.. Het ging helemaal beter en ik kon weer voetballen met vrienden maar het liep slecht af. Mijn broer schoot me neer en nu heb ik dit.." zei ze zacht en liet het litteken op haar buik zien. "Ik schaam me ervoor en ben ook bang dat ze vaak dingen erover vragen.. Ik kan er niet tegen" zei ze zachtjes en tranen sprongen in haar ogen. Ze kneep haar ogen even dicht en stond op. Ze liep naar het raam en keek stil naar buiten terwijl de tranen nog over haar wangen gleden.

'Wat ga je doen dan, hè?' daagde hij haar plagend uit. Ze keek naar buiten en hij volgde haar voorbeeld. Het was best raar, dat ze hier zo allebei uit het raam stonden te staren. Het zou zo een scène uit een film kunnen zijn. Het was niet iets dat je elke dag deed - filosofisch naar buiten staren met een meisje dat je een halfuur kende. Hij vond het ergens wel leuk, al zou hij doodgaan als hij dat tegen wie dan ook zou toegeven. Het was niet iets dat een gezonde jongen van zijn leeftijd leuk hoorde te vinden. Hij zou niet geïnteresseerd moeten zijn in het uitzicht, maar in zijn gezelschap. Niet dat hij dat niet was... Hij keek opzij, naar Zélie. Hij had het gevoel dat hij haar zomaar zou kunnen zoenen, maar hij wilde het risico niet lopen dat ze hem haatte. Wat wist hij nou van haar? Voor hetzelfde geld had ze een vriendje. Misschien - waarschijnlijk - wilde ze enkel goede vrienden zijn. Hij richtte zijn blik weer strak op Monica buiten. Studenten liepen rond, lachtten, roddelden, deden niets. Het was best een leuk idee om deel uit te maken van dit geheel.
Plots zei Zélie wat en hij keek haar weer aan. Hij grijnsde. 'Heb ik je al verteld over mijn verleden als professioneel cheerleader?' grijnsde hij. Dat meende hij natuurlijk niet.
Door wat ze zei toen hij opmerkte dat een bikini het handigste was, merkte hij dat er echt iets mis was. Hij wilde het net vragen toen ze zijn hand beetnam en hem naar het bed trok. Ze duwde de foto in zijn handen. Hij keek ernaar en een vervelend gevoel bekroop hem. Een mes, een doodskop, een kruis. Tekenen van de dood. En dan dat gebroken hart. Hij slikte en keek Zélie vragend aan. Hij wilde zeggen dat ze niets moest vertellen als ze dat niet wilde, want tenslotte waren ze zo goed als vreemden, maar toen begon ze met haar verhaal. Per woord dat ze zei, werden zijn ogen wijder. Dat was een nachtmerrie. Vincent kon zich het niet voorstellen. Zelf had hij, besefte hij nu, een perfect leventje gehad. Zijn beide ouders bleven bij elkaar, hielden van hem en hij van hen, ze deden veel dingen samen maar lieten hem ook vrij. Ze begonnen de verhuis pas te regelen toen ze zeker wisten dat hij het er ook mee eens was. En wat had Zélie in plaats gehad? Zo goed als niets. Gelukkig was ze door leuke mensen geadopteerd, want anders zou haar leven een nog grotere hel geweest zijn.
Ze toonde het litteken op haar buik. Hij keek van haar buik naar haar betraande gezicht. Voor hij iets kon zeggen, stond ze op en liep ze naar het raam. Na even aarzelen liep hij haar achterna. Uiteindelijk omhelsde hij haar, sloeg zijn armen om haar heen. Het voelde vreemd, maar tegelijkertijd ook zo goed en vertrouwd. Niet nu! Hij was nooit een held geweest in troosten en ook nu wist hij niet wat te zeggen. 'Je bent nu hier,' begon hij onhandig. 'Het verleden herhaalt zich niet meer. En wat dat litteken betreft: ik kan begrijpen dat je het moeilijk hebt, maar het is niets om je voor te schamen. En mensen zijn nou eenmaal nieuwsgierige wezens, maar als jij hen niets wilt vertellen, dan doe je dat niet.' Hij had zijn zegje gedaan. Troosten wreef hij met zijn hand over haar rug.

Zélie keek hem aan en glimlachtte zacht. "Dat zie je wel als het zover is" zei ze nog steeds geheimzinnig tegen hem. Ze keek weer even naar buiten en grinnikte even. Het voelde goed om hier te staan samen met hem. Ze voelde haar weer wat vrolijker en minder verlegen. Hij was echt alles, perfect. Ze durfde er niet aan denken. Aan al die gevoelens. Ze had iets.. Buikpijn ofzo. Ze snapte het niet maar vragen durfde ze zeker niet. Hij begon veel voor haar te betekenen, ook al kenden ze elkaar net. Hij was al meteen aardig en ze hadden zelfs al plezier, iets dat ze nog nooit zo snel gehad had. Ze zuchtte en beet op haar lip. Nu pas besefte ze hoeveel hij voor haar begon te betekenen. Meer dan haar pleegbroer, meer dan.. Mike. En hij was al een super vriend. Ze keek even naar de grond en zuchtte. Ze durfde er gewoon niet aan te denken. Hij had vast een vriendin en ze was nog nooit verliefd geweest. Ze wist gewoon hoe dat kwam: Niemand vond haar leuk. Stop met twijfelen Zélie. Wacht af en alles komt goed. Zélie keek naar buiten naar de wolken. Alsof die iets gezegd hadden. De stem van haar moeder. Ze slikte en keek weer even naar Vincent die wat zei. "Niet liegen" zei ze zacht en grinnikte.

Toen ze het verhaal verteld had staarde ze nog steeds uit het raam. Tranen gleden over haar wangen en drupten op de grond. Haar blik was triest en pijnlijk. Ze voelde opeens armen om haar heen en erg voorzichtig draaide ze haar om. Even keek ze hem in de ogen aan maar ze zette een stapje dichterbij. Ze sloeg ook haar armen rond hem en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze snikte even en sloot kort haar ogen. Het voelde zo fijn nu. Ze luisterde naar de woorden die hij zei en knikte zacht. "Dankje" zei ze zacht en keek hem weer aan. De tranen begonnen op te drogen en ze kalmeerde. Ze beet even op haar lip en keek even naar de grond. Ze stonden nu tegen elkaar en.. Het voelde gewoon te goed. Het was een gevoel dat ze nog nooit eerder gehad had. Ze wist niet wat het was maar had een vermoeden. Al durfde ze haar niet over te geven aan dat gevoel.

[Aaahw xD]

'Die dingen werken niet bij mij,' grijnsde hij. Hij zweeg verder en Zélie ook. Ze waren een behoorlijke tijd stil. Het was geen gespannen stilte, maar een fijne stilte. Vincent keek subtiel vanuit zijn ooghoeken naar Zélie. Ze was een beetje kleiner dan hij, hoewel ze zelf lang en slank was. Ze had een erg mooi lichaam - ze zou zo model kunnen worden. Haar bruine haren en ogen waren nog mooier. Ze was gewoon knap. Toen zei ze wat en hij kwam weer terug uit zijn gedachten. Hij grinnikte ook.

Eerst aarzelde ze, maar daarna sloeg ze ook haar armen om hem heen en legde haar hoofd op zijn borst. Hij hield zijn adem in, maar besefte dat ze dat zou merken, dus hij blies zo snel mogelijk weer uit. Het voelde zo goed, met Zélie in zijn armen. Het kon hem niets meer schelen dat hij haar nog geen uur kende, het kon hem niets meer schelen dat hij overkwam als een player. Het kon hem enkel schelen dat Zélie tegen hem aan stond. Hij keek naar beneden, naar haar hoofd. Doe het gewoon, schoot het door zijn hoofd. Hij haalde zijn hand weg van haar rug en legde zijn vingers onder haar kin. Langzaam hief hij haar gezicht op. Hij keek haar even in de ogen, aarzelde, vroeg zich af of hij dit wel kon maken, maar uiteindelijk boog hij zijn hoofd gewoon naar het hare en kuste haar.

Zélie sloot opnieuw haar ogen en liet haar hoofd nog steeds rusten op zijn borst. Ze liet haar armen om hem heen maar het verzwakte een beetje. Ze dacht even aan een aantal dingen maar het maakte haar niets meer uit. Ze kenden elkaar kort maar dit was anders. Ze voelde haar voor de eerste keer weer vrolijk. Dankzij hem kon ze haar concentreren op andere dingen en het verleden weer vergeten. Door hem kon ze weer plezier maken en lachen. En nu wist hij haar grootste geheim. Hij was bezorgd en troostte haar. Bezorgde haar een heerlijk gevoel. Ze zuchtte even tevreden en glimlachtte zacht. Ze voelde haar goed en het maakte haar niets meer uit. Haar gevoel en het stemmetje hadden gelijk. Ze voelde opeens zijn vingers onder haar kin en liet haar armen zakken. Ze keek naar hem en haar heldere ogen schitterden. Ze wist wat er nu volgde. Alsof het een echte filmscène was. Maar dan wel een hele leuke met een super jongen. Ze glimlachtte zacht en keek nog steeds in zijn ogen. Ze zag dat hij naar haar toe boog en sloot haar ogen. Ze voelde zijn lippen op de hare en legde haar armen om zijn nek. De grootte viel mee en ze hoefde niet op haar tenen te staan. Ze genoot en ging mee in de zoen. Ze drukte voorzichtig haar lippen wat meer op de zijne. Alles werd vergeten. Alles genegeerd. Zelfs de omgeving. Het voelde alsof zij alleen waren, zonder een omgeving of wat anders. Het leek alsof ze droomde maar ze was blij.. Blij dat dit echt was.

Foute actie! schoot het eerst nog door zijn hoofd. Hij wist niet zeker of Zélie hier wel zo blij mee zo zijn. Misschien haatte ze hem nu wel - misschien had hij hun vriendschap verpest. Waarschijnlijk wel, want het was bijna onmogelijk dat ze geen vriendje had. Ze was superaardig, bloedmooi en te vertrouwen. Hij voelde zich rustig bij haar en vrolijk, vertrouwd. Alsof ze elkaar al jaren kenden. Alsof ze soulmates waren, meer dan soulmates. Zo voelde hij het in elk geval. Hij wist bijna zeker dat Zélie er anders over dacht, dat ze enkel vrienden waren... Maar het voelde te goed om nu te stoppen. Hij wist dat het overkwam alsof hij een zak was, een egoïstische zak dan nog, maar hij wilde niet stoppen. Dan kon hij er nu nog beter van genieten, dacht hij en hij haatte zichzelf erom. Dat ging er door zijn hoofd terwijl hij zijn lippen op de hare had. Toen voelde hij dat Zélie haar lippen meer op de zijne drukte. Zijn maag maakte een salto en hij glimlachte, voor zover dat kon.
Zélie, Zélie, Zélie. Hij was blij dat ze het niet erg vond dat hij haar kuste. Hij was blij dat ze zijn kamergenoot was. Hij was gewoon blij dat hij haar had leren kennen. Het klikte gewoon te goed.
Alles om hen heen was weg, verdwenen. Alleen Zélie bestond nog, en vaag was hij zich bewust van zichzelf. Op dit moment was hij zo gelukkig als je maar kon zijn. Echt.
Na wat lichtjaren leek te duren, liet hij haar los. Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Het was best vreemd, maar hij voelde zich nog steeds gelukkig. Hij keek weer naar buiten, vroeg zich plots af hoeveel mensen hen zouden hebben opgemerkt en keek daarna Zélie weer aan. Hij glimlachte, een beetje verlegen en hoopte dat ze goed zou reageren.

Zélie voelde haar op dit moment gelukkig. Niets kon nu nog fout gaan. Haar broer kon zeker niets meer verpesten door een dreigsmsje te gaan sturen. Haar hart bonktte heviger dan anders alsof hij elk moment eruit kon springen. Misschien zou hij wel ontsploffen. Zélie wilde grinniken maar daardoor zoende ze nog wat langer. Ze keek even naar Vincent maar sloot al snel weer haar ogen. Ze streelde over zijn rug tijdens het zoenen door. Haar echte broer en het verleden konden dit niet aan. Ze konden niet winnen tegen de liefde. Vincent was te sterk ervoor. Zélie voelde dat Vincent stopte en zette een stapje achteruit. Haar wangen waren rood gekleurd en de tranen waren verdwenen. Ze had een heerlijk gevoel nu en keek in de ogen van Vincent. Zachtjes en verlegen glimlachtte ze naar hem. Ze pakte zijn arm en trok hem mee. Ze ging op het bed zitten en keek in zijn ogen. "Ik.. Ik hou van je" zei ze dan heel zacht en keek snel naar de grond. Ze liet zijn arm los en keek verlegen en blozend weg. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Ze was eerst bang geweest dat niemand haar wilde. Dat ze helemaal niet mooi en leuk was. Dat ze nooit de ware zou vinden. Maar toch.. Haar droom kwam gewoon uit. Ze glimlachtte maar bleef nog steeds wegkijken. Zou hij misschien spijt hebben? Misschien wel en dan was het voor hem toch geen liefde..

Zélie zag er... gelukkig uit. Dat schokte hem ergens wel - was hij daarvoor verantwoordelijk? Dat vond hij een best angstaanjagende gedachte, maar toen bedacht hij dat hij blij moest zijn dat ze gelukkig was en dat was hij dan ook. Plotseling voelde hij weer haar hand stevig om zijn arm en ze trok hem weer mee naar het bed. Hij glimlachte bij het déja vû-gevoel. Hij liet zichzelf op de matras zakken en keek Zélie aan. Haar prachtige bruine ogen keken hem indringend aan en hij keek terug. Toen glimlachte ze en zei ze dat ze van hem hield. Daarna draaide ze snel haar hoofd weg, verlegen. Hij zweeg even, glimlachte terug en zei toen: 'Ik hou meer van jou... En, niet zo onzeker, waar dat ook over mag gaan,' voegde hij er nog grijnzend aan toe. Hij gaf haar een speels klopje op haar arm. Hij voelde zich ongemakkelijk. Hij vond het vreemd om nu naast haar te zitten, terwijl hij haar net gezoend had. Hij wist dat dat nergens voor nodig was, maar toch voelde het raar. Normaal gezien kende hij een meisje toch al minstens enkele dagen voor hij haar durfde zoenen. Zélie kende hij nu misschien een uurtje. Goed, daar wilde hij niet over nadenken. Hij had zich nog nooit zo goed gevoeld als net, en aan haar glimlach te zien dacht zij er ook zo over. Ze straalde. Dan maakte het niets uit dat ze elkaar nog maar net kenden.

Zélie keek nog een tijdje weg en voelde hoe hij naast haar kwam zitten. Ze keek wat op en voelde het klopje. Ze knikte zacht bij de woorden en keek hem weer aan. Haar ogen schitterden. Ze voelde haar anders dan ze echt was. Kwam dat allemaal door dit? Ze had het nog nooit meegemaakt dus.. Dan vond ze liefde wel heel erg leuk. Ze glimlachtte zachtjes en legde voorzichtig haar wat tegen Vincent. Even sloot ze haar ogen en gaf een tevreden zucht. Toen ze haar iets bedacht keek ze op en keek ze naar hem. "Nou.. Het is mooi weer.. Zin om me te leren surfen?" zei ze en glimlachtte. Ze hoefde het vast niet te vragen maargoed. "Anders ga ik alleen" zei ze daarna speels en liep met haar bikini naar de badkamer. Ze kleedde haar om en kwam terug. Ze keek hem aan en zette haar weer op het bed. Ze gaapte even en keek weer glimlachend naar Vincent. Ze wachtte rustig af en sloot even haar ogen. Ze dacht een tijdje na over dingen maar al snel keek ze weer naar Vincent.

[Inspiloos o.o]

Ze glimlachte en werd zichtbaar vrolijker. Uiteindelijk vroeg ze zelfs naar de surfles - nu. Vincent grijnsde en knikte. Dit ging leuk worden. Twee dingen die hij het liefste had, Zélie en surfen natuurlijk, tegelijkertijd. Hij had er zin in. Zélie stond al op en tot zijn verbazing zag ze hoe ze haar bikini nam. Kwam het door hem dat ze haar angst en schaamte had overwonnen. Hij was er wel verbaasd over dat hij zo'n overtuigingskracht bezat en grinnikte. Ze liep naar de badkamer en Vincent grijnsde. 'Natuurlijk wil ik dat,' riep hij vrolijk. Hij dacht aan haar laatste woorden en lachte. Surfen was niet zo heel moeilijk, maar je had toch wel oefening nodig. Zélie alleen op zo'n bord zien staan zou nog grappig kunnen worden ook. Gelukkig was hij er, bedacht hij vrolijk. Terwijl Zélie weg was, stond hij op en rende naar zijn tas, die nog steeds op zijn bed geparkeerd stond. Hij ritste hem open en zocht naar zijn zwemshort. Vincent had nooit aan wetsuits gedaan - één keer, maar dat was dan ook meteen de laatste geweest. Hij surfte altijd in een zwemshort en daarom bezat hij er ook een behoorlijk aantal van. Hij trok een oranje short met witte bloemachtige dingen op uit de tas. Hij keek even naar de deur van de badkamer en kleedde zich toen snel om. Daarna gooide hij zijn tas op de grond en ging weer liggen op zijn bed, met zijn armen onder zijn hoofd. Toen Zélie terugkwam, ging hij rechtstaan. Hij keek haar goedkeurend aan. 'Die bikini staat je leuk,' grijnsde hij plagerig. Hij meende het wel. 'Nou, zullen we dan maar?' vroeg hij. Hij moest wel nog eerst zijn plank ophalen. Die had hij van het schoolbestuur ergens moeten dumpen in een kamer waar alle voorwerpen die niet op een kamer konden - mochten - werden geplaatst. Vincent had er nog een paar andere planken zien staan. Hij keek Zélie vragend aan en wachtte op antwoord.

Zélie keek naar de manier waarop hij op het bed lag en grinnikte even. Ze keek hem aan en haar ogen schitterden bij de woorden. "Dankje" zei ze en glimlachtte. Ze pakte zijn hand en trok hem recht. Ze trok zo hard dat ze dicht tegen hem aanstond. Ze keek hem even in de ogen en liet zijn hand los. Ze opende de deur en keek even naar hem. "Kom je nog?" vroeg ze plagend en liep daarna naar buiten. Ze wachtte natuurlijk ook op hem voor ze zou gaan. Ze had er zin in en hij vast ook wel. Ze had het nog nooit gedaan en ze wist heel zeker dat ze wel zou vallen. Ze grijnsde bij die gedachte en keek weer naar Vincent. Hij zag er best sexy uit in een zwemshort en een bloot bovenlijf. Ze schrok bij die gedachte en beet even op haar lip. Waarom dacht ze zo? Ze zuchtte en keek weer voor haar uit terwijl ze op hem wachtte. Toen hij er uiteindelijk was liep ze met hem mee naar de voorraadkamer (? xD) en daarna naar het strand. Ze had er zo'n zin in dat ze weer helemaal vrolijk was.

[Inspi xd]

Aangezien Zélie hem volgde, dacht hij wel dat ze er zin in had. Bovendien vertelde haar gezicht genoeg: ze grijnsde vrolijk en haar hele lichaam straalde gewoon blijheid uit. Hij grinnikte en was er blij om als hij dacht aan hoe verlegen en stil ze was geweest toen hij de kamer was binnengekomen. Ze riep of hij nog kwam. 'Natuurlijk,' grijnsde hij. Ondertussen bedacht hij dat Zélie voor de eerste keer op een surfbord zou staan. De eerste keer viel je altijd soieso. Hij wist bijna zeker dat hij zou gaan lachen. Niet om Zélie te kwetsen, maar als iemand viel was dat altijd ongelooflijk grappig. Zelf viel hij ook nog wel een keer en aangezien het strand nooit verlaten was, was er wel altijd iemand die hem onderuit zag gaan. Voor hem was het nog gênanter, want hij werd verondersteld vrij professioneel te zijn.

Ze hadden zijn board opgehaald en liepen nu naar het strand. Het voelde best wel vreemd om door de gangen van school en over het plein te lopen in zwemoutfit. Ach wat. Hij zag meisjes die minder aanhadden dan Zélie, bij wijze van spreken. Ze verlieten de schoolomgeving en liepen verder naar het strand. Vincent zei een tijdje niets, hij wist niet wat hij moest zeggen. Bovendien was hij behoorlijk opgewonden - hij zou eindelijk weer eens kunnen surfen. Hij moest zeggen dat hij het wel gemist had. Al zou hij nu natuurlijk niet veel surfen, nu ging het voornamelijk om Zélie.

_________________________________________________________

Vanuit de kamer kwam geen reactie, waarschijnlijk was er niemand aanwezig. Mike zuchtte onhoorbaar, keek naar Zelié. "Zet me maar even neer.. Ik leun wel tegen de muur. Anders kunnen we uren wachten" zei ze zacht, hij knikte. Zette haar voorzichtig neer zodat ze de kamer deur zou kunnen openen. Zijn ogen hield hij strak op haar gericht, zodat hij haar -als ze weer zou vallen- op kon vangen. Moest ze er echt niet naar laten kijken? Ze leek behoorlijk wat last van haar knie te hebben. Maar hij begreep wel dat ze niet weer naar het ziekenhuis wilde, in Engeland was ze er twee maal geweest. Beide keren door toe doen van haar broer. Zelf had hij ook één maal in het ziekenhuis gelegen, vreselijk had hij het gevonden. Hij was het niet gewend om lang stil te moeten liggen, daarbij kwam dat hij gek werd van de slangetjes waaraan hij destijds vast had gezeten. Om nog maar te zwijgen, van het irritante gepiep van het apparaat waarop zijn hartslag te zien was. Daarbij kwam dat hij daar niet had kunnen roken, al had hij er weinig last van gehad aangezien ze hem vol hadden gestopt met medicijnen. Hij dacht aan de woorden van de dokter, die man was echt naïef. Alsof iemand die op zo'n jonge leeftijd al een klaplong kreeg, zou kunnen stoppen met roken. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, vroeg zich af waarom hij daar juist nu aan moest denken. Zijn ogen gingen naar Zélie, rustig wachtte hij tot ze de deur zou openen.