Blue Sky Ranch

]Tyler is een jongen van 21 jaar, geboren in texas,die werkt in de Delta Force. Een elite eenheid van het Amerikaanse leger. Na 2 jaar te hebben gevochten in andermans oorlogen komt hij thuis voor 6 maanden verlof. Thuis is voor hem de Blue Sky Ranch beheerd door zijn vader en moeder, gelegen in Horse Home. Horse home is een klein stadje in het zuiden van Amerika. Wat staat hem te wachten het komende half jaar?

Hoofdstuk 1

Tyler keek met een tevreden blik door de stallen, tenminste wat je het kon noemen het waren een soort van stands, aan de zeikante afgebakend met hout, maar dan groter, de paarden konden zich nog draaien, de ingang werd versperd door een ketting.
Meer was er niet nodig om hun paarden binnen te houden, ze waren goed afgericht en tevens stonden ze vaker in het land dan hier.
Hij snoof de geur van voordroog en paarden op, dit had hij gemist. In die twee jaar dat hij weg was geweest was dit een van de dingen die hij het meest had gemist.
Natuurlijk ook zijn ouders, maar wat hij het meest had gemist waren de lange tochten buiten. Nu hij een half jaar had om uit te rusten, van het zware werk, van de traumatiserende ervaringen, zou hij veel gaan rijden.
Even het verstand op nul en alles vergeten wat je hebt mee gemaakt. Niet dat er voor hem nou echt rusten bij was, hij was net een weekje thuis en werd meteen weer aan het werk gezet. “Het werk op de Ranch houdt nooit op” had zijn vader gezegd.
Natuurlijk had hij het ‘bevel’ van zijn vader zo af kunnen weren, hij was immers 21 een sterke volwassen man die zijn vader van 48 zonder probleem aan kon. Maar hij had respect voor zijn ouders, en hij wou ze graag helpen. Tyler grinnikte even bij de terug blik op zijn thuis komst, na 2 jaar in het buitenland voor Amerika te hebben gevochten, niemand wist dat hij die dag terug zou komen. Het enige wat ze van hem wiste was dat hij nog leefde, ze hadden immers geen doggie tag opgestuurd gekregen.
Een taxi was toen de oprit opgedraaid, zonder dat zijn ouders er argwaan achter hadden, er kwam wel eens vaker een vreemde om een buitenrit te maken of te regelen.
Met 2 grote tassen op zijn rug, waar zijn spullen goed in waren opgeborgen inclusief geweer, en een cowboy hoed over zijn gemillimeterd haar getrokken bedankte hij de taxi en betaalde hij de aardige man, waar hij een wat moeizaam gesprek mee had gehad, met een flinke fooi. Niet elke taxi chauffeur zou naar dit uithoek van Horse home zijn gereden.
Zonder te bezwijken onder het zware gewicht van zijn tassen liep Tyler naar de voordeur, een grote grijns kwam op zijn gezicht te staan toen hij Shy hoorde aanslaan, dat was zijn hond een Pitbull.
Een ras dat zeker niet bekend stond om de kunst vee te drijven, maar deze gestoorde meid, die zijn beste vriendin was, had er op een rare manier wel aanleg voor. Ze was anders dan de cattle dogs die ze meestal gebruikte, brutaler, eigenwijzer en zag vaak een betere manier om het vee te drijven dan wat je haar beval.
Helaas bleef haar sterke kaak een nadeel en had ze wel eens een schaap dood gebeten. Haar eigenwil en soms wat agressief gedrag maakte dat Tyler haar alleen mee nam op pad, hij wist er goed mee in te spelen.
Tyler keek even naar de zon en vroeg zich af hoe laat het eigenlijk was, sinds hij was vertrokken met het vliegtuig had hij niet meer op een klok gekeken. Aan de zon te zien was het ongeveer iets voor 12 uur, waarschijnlijk zouden zijn ouders dan nog binnen zijn. Zachtjes sloot hij de deur weer achter zich, hier werden de deuren nooit op slot gedaan, geen gek reed z’n end om wat te jatten, en anders greep Shy hem wel.
Eigenlijk een rare naam voor de Pitbull, verlegen was ze zeker niet, maar als puppy wel, ze liet zich toen steeds verdrukken voor de rest. Daar heeft ze het vechten en het voor zich zelf opkomen van geleerd.
Het teefje stond al klaar om hem in zijn nek te vliegen. “Rustig maar meisje ik ben het” suste Tyler haar. Het gedrag van Shy veranderen meteen, in plaat van dat ze hem in zijn nek vloog sprong ze letterlijk in zijn armen. Door de kracht die in zijn armen terecht kwam, in combinatie van het gewicht op zijn rug, wankelde Tyler even. Maar hij vond zijn evenwicht al snel en begon de enthousiaste beige wit gevlekte hond te aaien.
Het leuke aan Shy was dat ze soms leek te lachen met haar bek zo vrolijk open en haar kont heen en weer schuddend van het kwispelen, op zulke momenten als dit.
“Ik heb jou ook gemist” fluisterde Tyler haar toe, zijn ouders wisten nog niet dat hij er was en wilde dat zo even houden. Shy blafte wel eens vaker, bijvoorbeeld als de postbode er was of er een vogel voor het raam zat. Haar missie was dan ook altijd al alle gevleugelde beesten uit te roeien.
Na zijn hond de benodigde aandacht te hebben gegeven legde Tyler zijn tassen netjes in de hoek van gang neer, zijn moeder hield nooit van rommel in het huis. Wat hij in zijn kamer deed was zijn eigenzorg maar de rest moest netjes blijven.
Een jas had hij niet aan, het was zomer en de zon deed aardig zijn best om de mensen uit te drogen, het zou hem niet verbazen dat het nu al 30 graden was. Maar dat putte hem niet uit, hij was in de oorlogslanden al vaker aan hogere tempraturen in aanraking gebracht, en daar had hij niet z’n luchtig pak aan als nu.
Nu had hij wel nog zijn uniform met al zijn medaillons en insignes aan, hij was regelrecht het vliegtuig op gestapt na het defilé.
Boven was wat gestommel te horen en blijkbaar was zijn moeder boven aan het opruimen of de was aan het doen. Hij kon nu al voorstellen hoe ze zou reageren, toen hij weg ging was ze geheel in tranen geweest het liefst had ze hem terug naar huis gesleurd. Maar vechten voor zijn land was en bleef nu eenmaal zijn roeping.
Meneer Hanson, zijn vader, zou vast in de stallen zijn, die zich niet zo ver van huis begaven, midden in de home paddock waar ook hun huis stond. Of hij zou op het kantoortje zitten om de papieren in orde maken.
Het was immers weer net zomer en dat zou beteken dat de kamp paarden naar huis moesten komen, en ze binnenkort weer mustangs gingen vangen. Dus het woord rust kon hij wel op zijn buik schrijven. En dat was juist net wat hij nodig had, even niks aan zijn hoofd.
Op zijn tenen liep hij naar de woonkamer, en zag de deur naar het kantoortje open staan zijn vader was daar dus aan het werken. Voor hij wat ging roepen keek Tyler even op de koekoeksklok de wijzers stonden gericht op 12 uur. De jaren training en ervaring hadden hem geleerd om van de zon de tijd af te lezen en zoals gewoonlijk was zijn gok aardig in de buurt geweest.
Dat betekende dat hij een 18 uur lange reis achter zijn rug had. Dat verklaarde zijn moeheid, de bank zag er best uitnodigend uit om een dutje te doen, maar eerst zou hij zijn ouders van hun zorgen af halen. Hij wist dat ze elke dag bang waren om het bericht te krijgen dat hij dood was, of voor altijd verminkt maar dan zou hij tenminste nog leven.
Even diep adem halend om zijn stem goed te kunnen verheven, riep hij “Iemand thuis” met zijn typisch texaanse accent ,wat hij mee had gekregen van zijn geboorten stad.
Meteen hoorde hij boven rennende voetstappen die niet veel later de trap af kwamen, in het kantoortje hoorde hij een stoel omvallen, die zijn vader waarschijnlijk in alle haast had omgestoten. De hysterische stem van zijn moeder kwam al uit de gang “Oowh Tay je bent thuis” Tay was zijn bijnaam, waar mee hij thuis meestal werd aangesproken omdat nu eenmaal makkelijker was.
Nog net op tijd kon hij zijn armen uitspreiden om zijn huilende moeder op te vangen, deze liet zich letterlijk in zijn armen vallen. “Ik ben zo blij dat je terug bent” snikte ze. Tay drukte een kus op haar voorhoofd en grijnsde even naar zijn vader, die de stoel eerst weer recht had gezet.
Hij was en bleef een nuchtere man, toch kon hij zijn blijheid niet onderdrukken, zodat die makkelijk van zijn gezicht af te lezen.
Bij het horen van nog meer voetstappen wist ook Tyler dat zijn zusje er was, waarschijnlijk had ze hem uit de taxi zien stappen vanuit de stallen, waar ze nooit was weg te slaan. Maar een knuffel van haar bleef uit, ze wou hem vast in alle rust spreken. Waarschijnlijk dacht ze dat ze ongehoord naar boven kon lopen, maar Tylers oren waren in die jaren van oorlog alleen maar aangescherpt.
Zijn vader gaf hem wel een knuffel, jaloers piepte Shy, ze wou niet worden buiten gesloten. Tyler lachte even en keek teder naar zijn moeder. Wat was ze oud geworden in die twee jaar, haar gezicht kreeg meer rimpels en ze was nog maar 50. Ze werkte ook veel te hard. “ Zal ik koffie zetten” vroeg ze na een tijd zwijgend hem te hebben geknuffeld.
Tyler was vanaf zijn 15de al gek op koffie, en dan wel zwart. “Ma, ik ben oud en wijs genoeg om het gevecht met de koffie zet apparaat aan te gaan” zei hij met een glimlach. Nu hij hier was hoefde ze minder hard te werken. Natuurlijk een man hoorde niet achter het fornuis te staan, maar je kon haar toch niet helemaal alleen laten koken voor al dat personeel dat elke avond bij hen at. “Jij werkt al hard genoeg” gaf hij als argument tegen zijn moeder toen die wou tegenstribbelen. Maar niemand kon van haar winnen, en zo kwam het dus dat hij onderuit op de bank gezakt zat en zijn moeder de koffie klaar maakte. Wat was het toch een wereldse vrouw, ze was nog steeds van mening dat ze voor haar mannen moest zorgen.
Eigenlijk best dom, ze dacht dat ze faalde als ze niet zelf alles schoonmaakte. Maar je kon er niets tegen inbrengen, ze had altijd wel een argument klaar om gelijk te krijgen.
Even viel er een stilte tussen zijn vader, die nooit zo goed was met woorden, en toen werd hem gevraagd “ Hoe gaat het, zoon. Je ziet er moe uit”. “Goed, maak je maar niet druk. Gewoon een lange vlucht gehad” antwoordde Tay gerust stellend.
Natuurlijk was hij kapot, maar hij was een sterke man en zou zijn gebreken niet tonen. “En met jullie en de Ranch?” vroeg Tyler.
Meteen kreeg hij een heel verhaal over dat ze toestemming hadden om nog meer mustangs te vangen, dat de populatie was gestegen en werd veel gepraat over de werkkampen. Dat die steeds beter ging lopen.
Tyler vond het altijd fijner om te luisteren dan te spreken. Er niet over hoeven na denken wat hij moest zeggen zonder iemand te kwetsen of zijn gevoelens bloot te geven. Zeker nu hij moe was luisterde hij liever.
Hij bedankte zijn moeder toen ze aan kwam zetten met zijn zwarte koffie en een gevulde koek. Honger had hij niet, voor hij een taxi had besteld had hij wat gegeten. Zijn ouders wisten niet dat hij thuis kwam dus hadden ze vast geen rekening met hem gehouden, betreft de lunch.
Echter at hij uit beleefdheid de koek op en nam hij een slok van de nog hete koffie. Tay kreeg het altijd voor elkaar om hete dingen te eten of drinken zonder zijn mond of slokdarm te verbranden, een lode pijp noemde ze dat ook wel eens.
Met zijn ogen scande hij zijn ouders af, die zaten nieuwsgierig op het puntje van hun stoel, zich afvragend wat hij hun zou vertellen over de afgelopen 2 jaar. Maar hij zou ze uit hun droom halen, niemand zou hij ooit vertellen wat hij allemaal in het veld had mee gemaakt, hij wou niemand met zijn trauma’s op willen schepen. En het belangrijkste was hij wou het niet nog allemaal een keer beleven.
Ze hielden het daarom maar op koetjes en kalfjes, tot Tyler het gesprek verbrak en zei. “Sorry, ik ben echt kapot ik ga even een paar uur liggen, na ik mijn tas heb uitgeruimd. “ Hij stond op en liep naar de gang waar hij zijn tassen had gedumpt en hees er eentje op elke schouder en begon naar boven te lopen. Zijn kistjes lieten steeds een bonk horen op de trede wanneer hij zijn voet neer zette. Het was nu eenmaal een wat ouder huis waar de meeste dingen nog van hout waren. Zijn ogen gleden langs de muur van de trap door de overloop tot zijn slaapkamer deur. Hij begroette zijn zusje even met een knuffel, ze voerde iets in haar schild maar wat. Ach, ze was 18 en Tyler ging zich er niet druk om maken, ze was oud en wijs genoeg om voor haar zelf te zorgen.
Zijn ogen gleden nog eens door de overloop. Niks was veranderd, elk schilderrijtje hing er nog precies zo als voor hij weg ging. Wat waren zijn ouders toch ouderwets, niet dat hij het erg vond , nee , luxe was niet voor hem weg gelegd. Hij sliep liever in een hangmat dan op een waterbed of bokspring.
Vandaar dat hij ook gewoon twee tweepersoons matrassen die op de grondlagen als bed had. Deze was netjes opgemaakt, mam kon het toch niet laten om ook zijn kamer schoon te houden. Als ze er nu maar weg bleef als hij thuis was.
Met een plof liet hij de 2 legergroene tassen op de grond vallen, op zijn knieën zittend begon hij aan de rist te trekken zodat de tas open ging. Hij had er eigenlijk geen puf voor om eerst op te ruimen, maar nu hij er net was wou hij niet meteen zijn moeder op zijn dak hebben.
Dus zijn leger spullen, werden ver achter in de kast opgehangen zodat hij alles even kon vergeten. Zijn geweer haalde hij uit el kaar, alle onderdelen los, kogels eruit,opgeborgen in een kluis, volgens de regels om veiligheid te behouden.
Ze waren niet meer in Texas waar een geweer dood normaal was. Toch miste hij het volk daar wel, ze waren misschien wel extreem rechts maar simpel en trots op wat ze hadden. In horsehome was het vaak dat iedereen beter als andere wou zijn.
Natuurlijk had hij ook burger kleding mee genomen, spijkerbroeken blouse shirts ect, deze werden bij de rest neergehangen of op gevouwd. Met een zucht legde hij de lege tassen onderin de kast en liet zich met een klap achter over vallen op zijn bed.
Hoewel hij niet zo veel om luxe gaf vond hij het toch weer fijn om in zijn eigenbed te liggen, meteen voelde hij zich slaperig. Met een duf hoofd kleedde hij zich uit tot zijn boxer en legde dit naast het bed.
Puf om het raam dicht te doen had hij niet, en het werkte wel rustgevend die geluiden van buiten, plus de koele bries die er door kwam was niet verkeerd.
Door dat het zomer was hoefde hij ook niet de dekens over zich heen te trekken en viel hij zo in een lange diepe slaap. Het was tijden geleden dat hij zonder zorgen over zijn veiligheid weer kon slapen.
Tyler opende slaperig zijn ogen toen er op de deur werd geklopt en er woorden vervolgde “Tay, het is 7 uur, kom je dineren” Slaperig wreef Tyler de slaap uit zijn ogen en keek op zijn smartphone voor de tijd. Het was inderdaad 7 uur in de avond.
Zijn ouders hadden hem vast laten slapen omdat hij er zo moe uitzag. Met een nog steeds duf gezicht zocht hij een spijkerbroek uit zijn kast, tenminste zocht. Hij trok de bovenste er van af en griste ook een T-shirt van de plank af.
Tyler grinnikte even bij het zien welk shirt hij had gepakt, eentje die zijn moeder niet zo leuk vond. Hij was namelijk wit en er stonden twee naakte vrouwen op. Ach, het waren maar kleren.
Om zijn voeten deed hij sokken en zo schoot hij snel in zijn broek en shirt. Aan zijn haar hoefde hij niks te doen die waren niet langer dan een millimeter.
Het fijne aan dit huis was dat elke slaapkamer, in totaal 4, een eigen badkamer had. Dus snel gooide hij een plens water in zijn gezicht en liep in een drafje de overloop op en de trap af.
Hij zag dat iedereen al in de grote eetkamer, met een lange tafel zodat al het personeel er aan kon eten, zat.
“Hè jonge, goed je te zien” werd hem door enkele toe geroepen. Tyler schoot bijna in de lach van de afkeurende blik van zijn moeder op het shirt. Voor hij ging zitten keek hij eerst even de tafel rond, de meeste mensen kon hij al voor dat hij 2 jaar geleden weg ging, maar enkele gezichten waren nieuw.
Ach, pap wist wat hij deed dus zou hij het personeel niet eerst hoeven uit te horen. Met een kleine glimlach ging hij zitten, het was goed om weer thuis te zijn. Het was nooit stil aan de tafel rond het diner, behalve dan als ze cheers gingen zeggen.
Dit keer was het de beurt van zijn vader, die god bedankte dat zijn zoon veilig thuis was gekomen, en dat het super ging met het vee.
De rest van het eten leek het wel een kippenhok te zijn, iedereen praatte door elkaar heen. Er werden hem dingen gevraagd, over van alles en nog wat. Maar als iemand hem vroeg hoe het er nu eigenlijk was deed hij net alsof hij het niet had gehoord, wat ook goed had gekund met al die drukte.
Na het eten van een overheerlijk toetje, appeltaart met slagroom, stond zijn moeder op. Haar gezicht stond wat somber, en Tyler wist meteen waarom, ze zou haar hele avond bezig zijn met het in en uitruimen van de vaatwasser. Zo ging het elke dag. Valerie, zijn zus, werkte meestal ook op de stallen en had dus geen tijd om te helpen, Tyler vroeg zich af of zijn moeder niet nog liever een dochter had gehad die haar hielp in huis. Met een zucht stond hij op om zijn moeder te helpen en stapelde alle borden op om deze naar de keuken te brengen. Hij zou zeker twee keer moeten lopen om de borden niet te laten vallen.
Ze hadden veel mensen in dienst rond deze tijd, de schapen moesten worden geschoren, mustangs worden gevangen, de kamppaarden moesten klaar worden gemaakt en er moesten kampen worden begeleid tevens als de buitenritten.
Het was gevaarlijk om in dit gebied rond te rijden zonder iemand die de weg kon, er leefde nog cheeta’s die het niet erg vonden om een paard aan te vallen, je kon er nog makkelijk verdwalen ook. Tevens als je een mustang kudde tegenkwam was er grote kans dat je paard met hun mee wilde.
Toen Tyler terug kwam voor nog een lading van 5 borden, dit was het laatste, en deze in zijn handen nam werd er een opmerking naar zijn hoofd gegooid die niet goed terecht kwam. “Ik dacht dat alleen mannen in het leger werden aangenomen, en volgens mij doen mannen geen afwas” Tyler verstijfde en liet de borden uit zijn handen glippen deze vielen in schreven kapot op de grond.
Zijn bloed begon te koken en de woede kroop door zijn lichaam als een vergif, zijn spieren spande zich aan en met een woedende blik draaide hij naar de domme jongen die de foute opmerking maakte. Tyler zag meteen dat het een nieuwe was, het andere personeel had veel meer respect voor zijn moeder en wist ook dat je zoiets niet tegen Tay hoefde te zeggen.
Geschrokken was de man, hoewel het eerder een jonge was want meneer was niet veel jaar ouder als Tyler, opgestaan.
Zijn moeder die was komen kijken waarom de borden waren gevallen probeerde hem tegen te houden met het geroep van “Tay, het is goed”. Maar Tyler was al op de jonge afgestormd en had deze bij zijn kraag tegen de muur omhoog gehesen. “Ik had wel verwacht dat je meer respect voor mevrouw Hanson en haar familie had, ze zorgt dat jij hier te eten krijgt en onderdak hebt, Maar na wat je nu hebt gezegd zoek je het maar uit, je bied je excuses aan en je verlaat vanavond nog het terrein” siste hij de jongen woedend toe.
Hoe durfde die knul z’n disrespect voor zijn familie te hebben. Tyler vergat even dat zijn zusje er ook bij was, waarvan hij liever niet had dat ze zijn agressieve kant zag. De angst in de ogen van de jongen deed hem niks. De jongen, waarvan hij niet eens de naam kon, wist ook goed dat Tyler hem net zo makkelijk door midden zou breken als een tandenstoker.
Tyler liet de jonge los en zie hem emotie loos. “Ga je je spullen nog pakken of hoe zit het” na dat het joch zijn excuses had aangeboden. Stamelend liep de jongen weg, daar ging zijn zomer baantje dan, had hij beter moeten na denken met wat hij zei.
Alsof er niks was gebeurd begon Tyler de scherven op te ruimen en het personeel ging wat geschrokken aan het werk. Meneer Hanson, Tylers vader keek even miskeurend naar zijn zoon en begon met een wat boze stem. “En nu moet ik de zomer dus met een man minder doen, sinds wanneer maak jij die beslissingen om iemand weg te sturen. “
Tyler bleef ontzet op zijn hurken zitten en keek zijn vader verbaasd aan. “ Wat moest ik dan, mijn familie laten beledigen door een of andere snot aap. “ verdedigde hij zich zelf met een wat verheven stem.
“Je had het hem al duidelijk gemaakt, je hoefde hem er niet uit te sturen” argumenteerde zijn vader terug. “Wie helpt nu met de kampen” vroeg zijn vader hem verder. “Jij gaat hier een beetje vakantie vieren en mijn personeel de deur uit sturen” Tyler stond op en keek zijn vader wat gekweld aan.
“Er zijn vast wel meerdere jongeren die z’n baan willen”. Zijn vader had meteen weer een argument er op terug.”Niet met zulke rijervaring”. Tyler wist dat zijn vader toch door ging tot hij gelijk kreeg, en zuchtte.
“Het spijt me pap, vraag het anders Valerie” verontschuldigde hij zich en gooide de scherven weg. Valerie vond het toch niet erg om buitenritten te begeleiden.
Nog steeds voelde hij zich moe, alsof hij weken niet had geslapen, dus na alles was opgeruimd en er op toe had gezien dat meneer de snotaap het terrein had verlaten ging hij naar boven.
Hij vertelde zijn moeder, vader en zusje dat hij niet wenste te worden gestoord. Deze week zou hij niks doen, alleen maar wat te zwemmen rondhangen in het home paddock en slapen in de schaduw. Zelfs niet rijden, want als hij zich eenmaal in het zadel had gehesen wist hij dat er werk aan de winkel te doen was.
Dus de rest van de weken was hij elke dag wel bij het meertje wat op een uur lopen lag te vinden, waar je wel altijd moest op passen voor slangen onder de vochtige stenen. Of in een hangmat onder een van de grote gombomen met zijn muziek aan. En altijd was Shy wel in de buurt te vinden. Het was heerlijk om even geheel niks te doen.
Na die week stond hij dus nu op stal met een western zadel in zijn armen, genietend van de geur. Zijn spijkerbroek over zijn cowboy laarzen en een dunne geblokte rode blouse, en om alles af te maken een lichtte cowboy hoed. Rond de stallen stonden de cattle dogs al enthousiast te blaffen, ze waren van hun kettingen los gemaakt en wisten dat er werk aan de winkel was. Nog steeds baalde Tyler dat Shy niet mee mocht, maar hij snapte het wel stel ze beet een van de kamp paarden.
Vandaag zouden ze de kamp paarden terug drijven naar de home paddock, waar ze klaar werden gemaakt voor de kampen. De meeste paarden waren of mustangs, of criollo’s of quarters/ paints. Er zaten ook enkele Arabische volbloeden bij en allemaal waren ze merrie of ruin. Hengsten bleven hier in de home paddock, ze zouden alleen maar gaan vechten.
Het klonk misschien raar maar hun paarden leefde behalve in de zomer als een wild paard. Ze liepen in een gebied van enkele kilometers groot, net als hun vee. Ze hadden veel van zulk soort landen zodat elk land bij kon groeien. Het was goedkoper, en zo kreeg je geharde paarden.
Tevens als ze hier in het land stonden zouden ze alleen maar meer kans hebben dat ze werden aangevallen door roofdieren, dan hadden ze niet genoeg ruimte om weg te komen. Om beide kuddes van ongeveer 15 a 20 paarden te vangen, hier toe te drijven in de kleinere weides te stoppen, die ongeveer 10 hectare groot was, ze kamp klaar maken en alles controleren zou een dagtaak zijn. Dan moesten ze nog een selectie maken van welk paard hier moest blijven voor de kampen, en welke weer lekker terug mochten om 2 weken erna opnieuw te worden gehaald om een nieuwe selectie te maken. Zo hadden ze ook wat te doen voor de mensen op werkkamp.
Tyler haalde een borstel over de rug van de gewillige vos ruin, niks was vervelender onder het drijven van een kudde dat je een eigenwijs rot beest onder je had. Na het opzadelen controleerde Tyler nog een keer de singel en keek even of zijn zusje ook klaar was voor het werk.
Soepel stapte hij op het paard, het voelen van een western zadel onder zich deed hem goed. Ook dit werk had hij gemist.
De zon was net opgekomen en ze stonden te wachten met een stuk of 12 man, 6 voor elke kudde tot ze het sein kregen dat ze mochten gaan. De enthousiast blaffende honden liepen achter hun aan, ze hielden algauw hun kop toen ze het home paddock verlieten.
In het home paddock bevonden zich de werknemers huisjes, enkele weides, aan de buitenkant wat grotere, de stallen een scheerdershawl en de voer opslag en niet te vergeten hun huis. Dit alles was omgeven door een mooi witte houten hek.
Aan een lang pad, dat je om het weiland kon afsluiten zodat de kudde niet de verkeerde kant opschoot, en ook met poorten was afgebakend aan de uiteinden, begaven zich een stuk of 6 weides, waar er nu maar 2 van in gebruik waren.
De weides, waren niet zoals de andere weides in Horse home, ze waren ruiger met ander soort gras, met rotsen bomen riviertjes. Het was gewoon ongerepte natuur met een hekje er om heen. Alleen de home paddock had groen gras zoals bekend was bij de dressuur mensen.
Dus na een half uur rijden moesten ze door een rivier wat tot de borst van de rijpaarden kwam, dit zou nog een moeilijk stuk worden om doorheen te waden, want op sommige stukken stond een stevige stroming.
Ze zouden nu eerst maar opzoek gaan naar de kudde die hun toe was gewezen. De paarden werden niet gevangen met een lasso maar gewoon bij elkaar drijven en dan de cirkel sluiten door aan de zeikante 2 rijpaarden en per rijpaard 2 honden, en aan de voorkant iemand, en aan de achterkant ook iemand.
Zo zouden ze de paarden die er tussen uit wouden piepen meteen weer terug kunnen halen. Maar meestal ging alles zonder problemen want dit gebeurde in de zomer 2 tot 3 keer en dan nog eens voor dierenarts keuring.
Nu reden ze nog naast elkaar opzoek naar de kudde en Tyler vroeg aan Valerie “Heb ik nog wat gemist? “ terwijl hij zijn ogen uit keek op de ongerepte natuur. Meteen kwam ze aanzetten met het verhaal dat hij haar 18de verjaardag had gemist. “Het spijt me zusje” mompelde hij.
Ook hij vond het jammer dat er zoveel was gebeurd zonder hem, zijn familie was gewoon verder gaan leven alsof hij er nooit was geweest. Natuurlijk kon je niks anders verwachten, er moest geld worden verdiend en ze hadden ook hun eigenleven.
Tyler vloot een van de honden bij zich die van plan was een wilde achtervolging achter een haas in te zetten. Zijn energie moest bespaard worden voor het echte werk. Behendig lieten ze hun paarden over het gebergte klimmen. Dankzij de nieuwste technieken was het niet zo moeilijk om hun kudde te vinden.
De alfa merrie van de kudde had een chip in haar nek waarmee ze haar konen opsporen doormiddel van een gps. Natuurlijk als de merrie ter overlijden kwam hadden ze een probleem, dan zou het echt een dagtaak worden om de paarden te zoeken.
Echter leefde de merrie nog want het stipje bleef rustig bewegen, en toonde aan dat ze achter het gebergte waren.
Tyler klakte met zijn tong om de ruin, good morning, naar voren te drijven. Om James, de man die vandaag de baas was over het groepje, te spreken. Als ze over de bergen heen moesten met de kudden in hun midden zou het te gevaarlijk worden.
Er zouden te veel ongelukken gebeuren met paarden die in paniek naar beneden donderen. “James, is er een mogelijkheid om op de terugweg om de bergen heen te rijden” luide Tyler stem.
“Het is mogelijk, maar dat gaat ons een extra uur kosten” werd er hem verteld. Eigenwijs antwoordde Tay. “Beter een uur dan enkele paarden, het is gekke werk om ze hier over te drijven:”
Meer kon hem niet zeggen want het pad werd smaller en ze moesten weer achter elkaar rijden.

Hoofdstuk 2

Gelukkig waren deze bergen niet zo moeilijk begaanbaar als degene waar ze morgen naar toe zouden gaan om een mustang te gaan vangen. Ze hadden namelijk het bericht gekregen dat daar een gewonde mustang rond liep.
Om de hulp te bieden die hij of zij nodig had, want het geslacht was nog onbekend, te geven moest het beestje wel worden gevangen.
Het pad dat ze volgde om bij hun kudde kamppaarden te komen liep af naar beneden, om het zijn ruin zo makkelijk mogelijk te maken ging Tyler diep in zijn zadel zitten. Hij voelde de achterhand van de ruin iets omhoog komen en de voorhand wat in zakken, het was niet heel stijl en dus niet een echte beproeving.
Zorgelijk keek hij even achterom naar zijn zusje, ze was natuurlijk een uitstekende ruiter maar hij bleef bezorgt om haar. Ze bracht het er net zo goed van af als hij.
De hele groep kwam tot stilstand op een plateau van het gebergte. Tyler vroeg zich even af waarom ze stilstonden, het was nog lang geen tijd voor de middagpauze. James kwam naar hem toe gereden en begon te spreken: “We gaan om de bergen heen, maar dan moet jij vanavond de Cheers doen onder het eten”
Tyler greens, eigenlijk was het James beurt om Cheers te zeggen maar hij had daar altijd z’n hekel aan. Nu moest Tyler het dus overnemen geen probleem hij had zo veel om god voor te bedanken.
Dat hij überhaupt nog leefde was hij god heel dankbaar voor, en dat hij nog gewoon kon lopen en paard rijden. Genoeg van zijn collega’s konden niet meer lopen of waren overleden in het buitenland.
“We kunnen er beter rechts langs gaan, zodat we met de stroming mee kunnen oversteken” Gaf Yannick James nog als tip. Na de 2 jaar dat hij weg was geweest kon hij nog steeds het gebied uit zijn hoofd.
Alsof James dat niet kon kwam er pas later in zijn gedachten omhoog, James werkte hier nu al vanaf het bestaan van Blue Sky Ranch. Waarschijnlijk vond James hem nu een bijdehante snotaap, maar hij wou alleen maar helpen.
Verstandig te doen aan zwijgen liet Tyler zijn paard met een kleine beenhulp draaien, zo kon hij beter van het uitzicht genieten. Hoewel ze nu nog niet zo hoog zaten konden ze een aardig stuk over het land heen kijken. Als je goed keek zag je zelfs de kudde lopen.
Voor Tyler het zijn zusje kon wijzen begon de groep van 6 paarden en 12 honden weer in beweging te komen. Ze moesten nog een stuk naar beneden voor ze weer op de ‘platte’ grond waren. Maar gelukkig was het laatste stukje niet zo stijl en konden ze in een langzame jogg naar beneden.
Volgens de gps zouden ze nog anderhalf uur moeten rijden voor ze bij de kudde waren, en aan de zon te zien was het ongeveer 9 uur. Dat betekende dat ze, omdat ze moesten om rijden, het net aan zouden halen met de lunch. Niet dat het werk dan klaar was, nee de paarden werden dan allemaal kamp klaar gemaakt en er werd een selectie gemaakt.
De volgende dag zouden ze dan eerst de paarden die nog enkele weekjes vakantie mochten vieren weer in het land loslaten, dat was niet z’n moeilijke opdracht en zou hoog uit een half uurtje duren. Want ze werden gewoon voor aan het land los gelaten. Dan zouden ze naar de bergen gaan de gewonden mustang zoeken.
Naar matte ze dichterbij de kudde kwamen werden de honden enthousiaster, ze roken de geur van de paarden vast al. Nu zou het echte werk gaan beginnen, waren de gedachten van Tyler toen de kudde in zicht kwam. Van te voren waren er al afspraken gemaakt hoe ze het zouden doen. Waarschijnlijk zouden de paarden eerst heel opgewonden worden van de honden, en hadden ze zeker geen zin om terug naar de Home paddock te gaan.
Zoals afgesproken reden ze er eerst in een jogg, wat een comfortabele draf was, met een boog om de kudden heen. Zo kregen ze geen kans om nog verder het land in te sprinten, want zoals verwacht schoten ze alle kanten op bij het zien van de honden. Maar omdat ze als een hoefijzer om de paarden heen reden, konden ze alleen maar naar voren gaan. Richting de home paddock, waar ze weer aan het werk werden gezet. De kudde stoof uit een, en besloot toen maar naar voren te galopperen omdat ze geen andere keus hadden.
De cutting paarden waar ze opreden hadden geen commando nodig om in galop aan te springen, ze hadden al zo veel ervaring met dit werk en wisten de situatie goed in te schatten. Het zelfde was zo met de honden die ook hun taak konden. Langzaam begonnen de cowboys die nog in hoefijzer vorm reden meer naar rechts te gaan, om de bergen te vermijden. Hopelijk zou de kudden over een tijdje kalmer worden, anders waren de cutting paarden al moe voor het zware werk begon.
Alle paarden heelhuids over de rivier krijgen zou het moeilijken worden, daarom hadden ze ook voor de rechterkant langs de bergen gekozen. Zo konden ze een stuk met de stroom mee om over te steken, hopelijk waren de paarden opgewassen tegen een beetje stroming. Je zou bijna zeggen van wel, hoe waren ze anders aan de andere kant van het water gekomen.
Pas na dat de paarden waren gekalmeerd kon James, die nog steeds de leiding had, voorop rijden, en een route beslissen. Of ze op tijd aankwamen lag dus in zijn handen, als hij een omweg koos konden ze zo een paar uur later terug zijn.
Gelukkig waren ze al een heel stuk voor de rivier tot rust gekomen, en stapte ze in een geslote kring, met de paarden in hun midden. De ruin onder Tyler snoof van de inspanning en de opwinding, elke spier in het paard zijn lichaam stond klaar om een sprint te nemen achter een ontsnapt paard. Niet dat het nodig was, nee de meeste kamppaarden konden dit allang. En de nieuwere hadden geen keuze en liepen dus ook maar mee als makke lammetjes.
De opschudding in het begin was gewoon uit instinct, een pack honden konden net zo goed een pack wolven zijn geweest. En wolven betekende meestal de dood voor de zwakste schakel van de kudde.
Automatisch lette Tyler goed op toen hij wat verschuiling in zijn ooghoeken opving, ze konden beter voorkomen dat er een paard tussen uit ging. Hij had geen zin om er als een gek achteraan te sprinten. Echter was er niks aan de hand, een dominanter paard zou vast meer ruimte hebben opgeëist.
Enige tijd verstreek, en nog steeds genoot Tyler er van om in het zadel te zitten. Het uitzicht wat hij had was ook prachtig, overal waar je keek ongerepte natuur. Waar geen mens wat aan durfde te veranderen of überhaupt aan kon veranderen.
Af en toe keek Tyler over zijn schouder om te kijken hoe zijn zusje het er vanaf bracht, hij had beloofd aan zijn vader om een oogje in het zijl te houden. Maar zoals Tyler het verwachtte ging alles goed, vanaf het begin af aan was zijn zusje al een natuurtalent met paarden geweest.
Bij de rivier snoven de paarden opgewonden, hun instinct vertelde dat het gevaarlijk was, maar hun aangeleerde gedrag zei dat ze gewoon door moesten. Hier zou het moeilijker werk beginnen, de honden konden niet zoveel doen omdat ze zelf ook moesten zwemmen.
Het voorste paard in de kudde weigerde, en als die er niet doorheen ging zou er zeker niemand gaan. Tyler wachtte geduldig af op de handelingen van James, zij zouden zich daar aan aanpassen. Deze nam de beslissing om de merrie die voorop liep te vangen met een lasso.
Met een glimlach keek Tyler toe hoe James de merrie binnen enkele tellen soepel het touw om haar nek had gegooid. Hoe ze ook zou tegenstribbelen ze zou het water door gaan. Bij de schapen gold er altijd als er eentje aan de overkant is komt de rest ook, gelukkig dachten deze knollen er precies het zelfde over.
Met enige aansporing en opheffing stonden de paarden snuivend aan de andere kant. Als toeschouwer zou het best een mooi gezicht zijn geweest, Het water dat opspatte als de paarden er in draafde, en het zelfde als ze er weer uit kwamen. De ruggen die net boven het water uitkwamen, en de cowboys die er omheen reden.
Gelukkig was het niet meer z´n heel eind rijden naar de home paddock toen ze de rivier waren over gestoken. Ondanks Tyler al vanaf dat hij klein was al reed kreeg hij toch zadelpijn. Wat verwachte je, hij had al twee jaar lang niet meer in het zadel gezeten. Het rijden van deze tocht en die van morgen zou vast zijn tol eisen, maar dan zou hij voor de rest van de zomer nergens meer last van hebben.
De laatste kilometers legde ze ontspannen af, Good morning, de ruin waar hij op reed, knabbelde rustig aan het bit. Tyler vond het heerlijk hoe een paard zo goed kon werden gestuurd aan zulke lange teugel en met een hand. Hij snapte nog steeds niet waarom de mensen in Horse home de paarden zo kort reden, en met twee handen.
Maar dat zou wel gewoon een mode item zijn. Mode was soms raar, zeker omdat het vaak oncomfortabel was. Nee, Tyler gaf er niks om, hij droeg gewoon iets wat makkelijk zat.
De hele groep hield halt toen ze bij de poort waren gearriveerd. Nu pas haalde James het touw van de merrie haar nek af en rolde deze rustig op. “We hebben niet de hele dag” mompelde Tyler tegen zich zelf. Hij zag het al gebeuren dat de kudde ongedurig werd, en ze op het laatste moment er nog tussen uit vlogen.
Het hek werd soepel geopend door James, wat waren de cutting paarden toch geweldig. Ze bleven echt stilstaan wanneer je het vroeg. Alles wat je ze opdroeg deden ze, hoe onmogelijk het soms ook was.
Zo te zien was de andere kudden ook gearriveerd, en stonden ze vredig van het groene gras in de home paddock te eten. Bij het denken aan eten ging Tylers maag al rammelen, hij had sinds zonsopgang niets meer gegeten en wel gewerkt. Echter zouden ze eerst de paarden nog via het pad de home paddock indrijven. Dit was niet zo moeilijk omdat het een recht pad was, en ze gewoon in de homepaddock mochten staan. Ze hoefde nog niet in een van de weides ernaast, dat ging pas gebeuren als ze een selectie hadden gemaakt.
De rijpaarden werden aan een balk vastgemaakt en konden daar uitrusten, voor de balk was een waterbak dus dorst zouden ze niet krijgen. Dadelijk waren ze weer nodig dus was het onzin om ze af te zadelen.
Dankbaar begon Tyler, net als de rest van het personeel aan een groot bord met soep. Onder het eten bespraken ze wie wat ging doen. Tyler offerde zich zelf op voor het grond werk. Hij zou de paarden met enkele anderen in de scheerderloods afspuiten en wassen. De manen van de criollo's zou hij ook afscheren en hij zou elk paard wat hij in handen kreeg controleren op wondjes. Wat ook zijn taak was om even te kijken of ze niet kreupel waren.
De beslissing lag ook in zijn handen of het paard deze 2 weken al mee mocht lopen of dat hij nog even vakantie kreeg. Daarvoor zouden ze de inschrijfformulieren mee krijgen om een passend paard voor die persoon te vinden. Op elk formulier stond namelijk rij ervaring en voorkeuren. Ook lengte en gewicht speelde mee.
Er was dus nog een hoop te doen, maar werken op lege maag kon niet. Dus na het eten van twee borden soep en 4 broodjes met kaas gingen ze weer aan de slag.