Dark blue, dark blue.

Sawyer zette zich neer op een bankje en beet wat onzeker op haar lip. Haar handen rustte in haar schoot. Toen ze jonger was, zag ze haar vader huilen. En ze zag hem als hij naar niks aan het schelden was. Hij had zijn eigen hart gebroken en ze had hulpeloos toegekeken hoe hij het bij elkaar probeerde te lijmen. En als ze bij haar moeder was, die beloofde zichzelf steeds opnieuw dat ze het nooit zou vergeten. Ze zou nooit vergeten wat hij had gedaan. En op die dag had Sawyer zichzelf beloofd dat ze nooit over liefde zou nadenken als het niet eens bestond. Ze wist ook wel dat liefde niet gemaakt was om voor altijd te bestaan. Ze zette haar iPod aan.
I'll wait. I'll wait. For the ambulance to come. Ambulance to come. Pick us up off the floor. What did you possibly expect under this condition? Slow down.. this night's a perfect shade of.. Dark blue, dark blue. Have you ever been alone in a crowded room when I'm here with you? I said the world could be burning down. Dark blue, dark blue. Have you ever been alone in a crowded room well I'm here with you? I said the world could be burning 'til there's nothing but dark blue.. Just dark blue. De muziek van Jack's Mannequin stroomde haar hoofd als het ware binnen. Maar ze klikte haar iPod al gauw uit toen ze een hand op haar schouder voelde.
Ze keek nerveus naar diegene die het had aangeraakt. Een man, ouder dan dertig. Hij keek haar heel eng aan en ademde even diep in en uit. Wat moest die man? Waarom raakte hij haar aan? Ze stond op en deed een stap achteruit. De man kreunde. Ze draaide zich om en rende de straat zo snel als ze kon uit. Uit angst kwamen tranen uit haar ogen en gleden langs haar wangen. Opeens botste ze tegen iemand op. Ze duwde diegene van haar af. "S-s-sorry." stotterde ze en keek naar beneden.

'I can help you through this. But you have to take my hand. I can take you home. Take my hand, take my hand. I should've known the tides were getting higher. We can still survive. They think we're drowning but our heads are still above the waves.' Met zijn oortjes in dwaalde Kenneth door de straten van Santa Monica alles en iedereen ontwijkend. Blikken negeerde hij, geroep hoorde hij niet. De jongen zat duidelijk ver met zijn gedachten heel ver. Zijn gedachten zaten bij zijn geboorteplek. De plek waar hij steeds feller naar toe wou gaan. Monica High was niets voor hem meer. De mensen hier vielen wel mee, maar hij had er geen zin meer in. In niets eigenlijk. Opeens knalde iemand tegen hem aan die hij dus duidelijk niet had gezien. Kenneth keek kwaad op. Maar al snel deinsde hij iets achteruit toen hij de tranen in de ogen van het meisje zag. Even schudde hij zijn hoofd en keek even beter. Sawyer! Wat was er in godsnaam met haar. Meteen deed hij zijn oortjes uit en keek haar aan. 'Geen zorgen, ik eet je niet op hoor.' Zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Al snel plaatste hij een hand op haar schouder en zakte wat door zijn benen zodat hij op gelijke hoogte was met haar. 'Hé, wat is er mis?' Vroeg hij duidelijk bezorgd aan haar. Of ze het ging vertellen was dan weer een geheel ander verhaal. Maar ja zo niet, zou hij gewoon bij haar blijven om haar te troosten ofzo. Al zou je dat niet meteen denken van hem. De meeste mensen dachten dat hij hen ging slagen ofzo als hij een keertje pissig was. Terwijl het eigenlijk niet zo was. Alhoewel, hong er vanaf wat er was met hem.

Kenneth? Ze keek op toen ze zijn stem hoorde. Fijn, dat kon er ook nog wel bij! Het moest weer iemand zijn die ze wel vaker tegen zou komen. Het kon geen onbekende zijn. Hij was wel erg lang, want hij moest wat door zijn knieën gaan om op gelijke hoogte te zitten. Ze was zelf dan ook niet de langste. Sterker nog, ze was best wel klein. Ze bekeek hem even, blijkbaar luisterde hij ook naar muziek. Net zoals zij had gedaan, voordat ze half werd aangerand.
Na een kleine minuut had ze zich zodanig hersteld dat ze weer kon praten zonder te veel te stotteren. "Een, een onbekende man.. Hij raakte me aan, en dat geluid." wist ze uit te brengen. Of hij het begreep was weer een ander verhaal. Haar stem was dichtgeknepen en haar ogen wat opgepoft van het huilen. Ze schaamde zich nog altijd dood, al had ze inmiddels wel door dat Kenneth er geen problemen mee leek te hebben.
"Sorry." zei ze toen weer met een hese stem. Het was vreemd dat ze sorry zei, want ze had niks gedaan. Maar toch voelde ze zich wat schuldig tegenover hem. Dat hij haar zo tegen moest komen en nou net haar moest gaan troosten of zo.

Kenneth keek haar aan en fronste even. Oke, dus ze was aangeraakt door een onbekende. Alleen het geluid kon hij niet echt plaatsen. Toen ze zich excuseerde haalde hij zijn schouders op. 'Rustig maar. Er kan je niets meer gebeuren.' De jongen zette zich weer recht en trok haar dichter tegen zich aan. Oke, dit was nogal ongewoon voor hem. Maar hij kon niet tegen mensen die huilde, of gehuild hadden. Mensen mochten nu echt gaan denken wat ze wilden, hij stond hier welliswaar met een normaal best vrolijk meisje dat een schattig engels accent had. 'Laten we anders even gaan zitten, dat is makkelijker denk ik.' Na die woorden liet hij haar los en keek haar met een vriendelijke glimlach aan. Hij taste met zijn hand in zijn zak en viste zijn iPod eruit en zette die uit. Anders was zijn baterij helemaal leeg en zou hij toch de drang hebben om weer zijn oortjes in te steken. Een jongetje van ongeveer een jaar of elf kwam tot stilstand bij hen en keek even naar Kenneth. Meteen stak dat kind zijn tong uit naar hem en bekeek hem met een vieze blik. Vervolgens rende hij weg en liet Kenneth wat verdwaasd achter. 'Ik ben blijkbaar niet echt geliefd bij kinderen.' Zei hij droogjes. Kort streek hij zijn haar uit zijn gezicht en zuchte even. Kinderen waren dus blijkbaar al even raar als hun ouders.

Ze drukte even haar armen om de jongen heen. Ook al was ze het niet gewend en was het niets voor haar om dat zo maar te doen, toch zocht ze ergens "onderdak". Iets dat haar een beetje zou beschermen, haar een troostend gevoel zou geven. Ze knikte even toen Kenneth zei dat het misschien beter was als ze ergens gingen zitten. Ze liet haar armen van hem af zakken en zette een halve glimlach op toen hij naar haar glimlachte.
Achter hun stond een bankje waar ze dus ook op ging zitten. Ze strookte haar rode mauw op haar hand en veegde langs haar ogen. Het beschaamde gevoel kwam weer omhoog. "Waarom ik?" dacht ze. Het ging meer om dat ze Kenneth tegen kwam dan dat met die vreemde man. Als ze eraan terug dacht voelde ze een rilling over haar rug gaan en de tranen weer opzwellen. Wat had die man van haar gemoeten? Ze veegde opnieuw langs haar ogen. Een grote streep mascara was op haar mauw te zien. Maar het maakte niet uit, dat was nu wel het minste waar ze aan dacht.
Ze liet een soort lach horen, na de gebeurtenis met Kenneth en de kleine jongen. Alsof ze door haar gehuil heen moest lachen, alsof haar neus verstopt was en ze probeerde te lachen. Meteen toen ze het verlepte geluid uit haar mond hoorde komen stopte ze en sloeg ze al gauw haar hand over haar mond. Ze krabde met haar nagels even over haar wenkbrauw en liet het toen weer in haar schoot vallen. Ze ademde wat onregelmatig en voelde zich nogal een aansteller, maar verder ging het wel.

Kenneth zette zich naast haar neer en legde zijn arm om haar heen. 'Komop meis, die man komt niet meer terug hoor. En anders timmer ik hem wel een keertje in elkaar.' Zei hij tegen haar en glimlahte. De jongen zag nog een traan over haar wang lopen en die streek hij in een simpele beweging weg met zijn vinger. 'Je vind het toch niet erg dat ik hier zo bij je zit hé. Ik zie jou nu eenmaal niet graag huilen.' Zijn andere hand haalde hij door zijn haren en keek even naar voor. Die vent die dit had veroorzaakt kon best maar een tijdje uit de buurt blijven bij haar. Anders zou die wel wat meemaken. Sawyer was immers een meisje dat hij per toeval moest kennen. En daar kwam niemand aan, toch niet ongestraft. Maar misschien wou ze wel helemaal niet dat hij haar hielp nu. Dat had je dan weer met meiden, je wist nooit wanneer je ze mocht helpen. Tenzij ze het je echt moeilijk maakte, dan was je gedwongen om te helpen.

[Inspi TwT]

Ze hoorde Kenneth's troostende woorden en zette even een gebroken glimlach op. Ze vond het allemaal wel heel lief van hem. Ze voelde hoe hij een traan van haar wang veegde en liet haar glimlach vallen. Ze legde haar hoofd tegen ze zijkant van zijn arm en legde haar handen opnieuw in haar schoot en beet weer even op haar lip. Kenneth vroeg of ze het erg vond of niet, doelend op dat hij bij haar was. Maar ook zei hij dat hij haar niet graag zag huilen. Schaamte borrelde weer omhoog.
"Ik vind het helemaal niet erg.." zei ze hees. Haar stem klonk nog wat dichtgeknepen van de shock, maar verder ging het wel weer. Ze sloot haar ogen even. Ze lag nog steeds met haar hoofd tegen zijn arm. Na een paar tellen opende ze haar ogen weer. "Bedankt." fluisterde ze toen en keek even omhoog, met een kleine glimlach op haar mond.

[Same here TwT]

Kenneth keek voor zich uit en voelde hoe hij haar hoofd tegen zijn arm aanplaatste. Haar woorden deden hem enigszins goed. 'Het maakt me niets uit hoor. Ik help je liever dan dat ik het zo laat.' Zei hij tegen haar en glimlachte gemeend naar haar. Zachtjes streek hij over haar arm en voelde een zachte wind langs zijn gezicht gaan. Voor een moment sloot hij zijn ogen en ademde even diep in. Hier zaten ze dan, Sawyer en hijzelf, de een de ander troostend. 'Als je iets wilt gaan doen zeg het dan oke. Want ik denk dat het beter is dan hier gewoon te blijven zitten.' Kalm opende hij zijn ogen weer en keek haar met diezelfde vriendelijke blik aan als eerst. 'Weetje, je bent anders dan al die andere cheerleaders die hier op Monica zitten. Veel meer echter.' Zei hij opeens uit het niets. Het was wel waar. Sawyer was niets wat op die bitcherige kinderen trok, ze was in vele opzichten toch beter dan dat.

"Het maakt me niets uit hoor. Ik help je liever dan dat ik het zo laat." zei Kenneth toen en zette een glimlach op. Ze knikte met een kleine glimlach en sloot haar ogen voor een paar tellen. Ze friemelde wat met haar vingers door deze in elkaar te weven. "Oke, is goed Kenneth." zei ze weer. Haar stem was minder hees, maar nog niet gewoon. Ze was inmiddels wel wat gekalmeerd.

"Weetje, je bent anders.." hoorde ze Kenneth al beginnen. Hij was nog niet klaar met zijn zin, maar al gauw flitste het alweer door haar hoofd. Ik ben alweer anders.. "... Dan al die andere cheerleaders die hier op Monica zitten. Veel meer echter." Ze keek verbaasd omhoog en liet haar hoofd van zijn arm af gaan. Dat klonk als een compliment. Kreeg zij zojuist een compliment? Vrijwel onmogelijk, vond ze het.
"Euh.. Nou.." stotterde ze. Haar woorden waren kwijt, ze wist niet hoe ze zoiets moest ontvangen. Ze had nooit aandacht gehad, behalve op haar oude school. Maar dat was iets anders. Dat waren andere complimentjes. Die waren respectloos. "Zo iemand als jou kom je ook niet elke dag tegen." probeerde ze. Maar al gauw realiseerde ze zich dat het niet klonk zoals ze het bedoeld had. "En dat bedoel ik goed. Je.. Je bent niet eentonig. Euh, nou, laat maar." ze zuchtte en keek neer. Ze maakte het allemaal alleen maar erger.

Kenneth keek haar aan en grijnsde even om haar woorden. 'Ik begrijp het wel ongeveer hoor.' Zei hij vriendelijk tegen haar. Oke, eigenlijk verveelde hij zich nu wel hard, maar dat lag waarschijnlijk aan hem. Rustig keek hij haar aan en stond dan even op en wandelde naar een drank automaat toe en nam daar twee flesjes water uit. Uiteindelijk ging hij weer terug en zette een flesje voor haar op de bank. 'Zo, nu kan je dat water verlies compenseren met die fles helemaal op te drinken.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en plaatste zichzelf dan weer naast haar neer. Kort ging zijn mobiel af, een sms waarschijnlijk anders had hier nu wel de muziek geklonken die hij net aan het luisteren was. In no time had hij zijn mobiel al vast en las het ding vluchtig over. Niet belangrijks. Een berichtje van een van zijn ploegmaten dat die ziek was. Moest hem dat boeien ofzo? De jongen slaakte een diepe zucht en keek haar weer aan.
'Ik wil nu echt niets zeggen, maar ik verveel me wel steendood nu.' Zei hij droog tegen haar en kruiste zijn armen even over elkaar. Sawyer was best wel chill eigenlijk, ze was veel toffer dan hij eigenlijk echt had verwacht. Tja, eerste indrukken.

"Mooi zo." Sawyer keek hoe Kenneth op stond en naar de automaat liep. Zijn vingers raakte de toetsen snel aan en al gauw kwamen twee flesjes water eruit tuimelen. Dronk hij dan zo veel ...? Ze kon zelf net een hele fles op, laat staan twee. Al gauw kwam hij terug lopen met een fles water uitgestoken, blijkbaar was die voor haar. Met een glimlach nam ze hem aan.
"Zo, nu kan je dat water verlies compenseren met die fles helemaal op te drinken." zei Kenneth met een kleine grijns. Ze knikte even en opende met gemak de fles. Ze legde de dop even in haar schoot. "Dat doen ik dan maar," zei ze lachend en nam een kleine slok. Ze liet de fles weer zakken. "Ik ook, al was dat natuurlijk niet het eerste waar ik aan dacht." zei ze met een kleine glimlach. Ze trok aan haar rode T-shirt en beet op haar onderlip.
Ze nam nog een slok water.

Met een grijnsje opende hij zijn fles en nam er een vrij grote slok van. Blijkbaar had hij dorst. Dan liet hij de fles weer zakken en zette die naast zich neer. 'Dus wat zullen we eens een keer gaan doen dan?' Kort schoot zijn blik naar enkele jongens die hen twee vuil aanstaarden. Eigenlijk kon hij hen geen ongelijk geven maar toch irriteerde het hem. Dat was dan ook te zien aan hoe hij zijn vuist balde. Aan zo'n knulletjes had hij nu echt een zware hekel. In zijn ogen waren dat levenloze wezens die niet beter wisten, en waar hij sterk de nijging had om op te slaan. Alhoewel hij dat nu beter niet kon doen want dan werd hij zeker aangestaard en daar had hij helemaal geen zin in op het moment. 'Trouwens, in welke klas zit je eigenlijk?' Dat was een ding wat hij nog niet wist van haar, maar ja. Er waren nog zveel dingen die hij niet wist van haar. Kwam nog wel binnenkort.

Weer legde ze de fles tot haar lippen en nam enkele gulzige slokken. Ze had eerst niet door gehad dat ze dorst had, het was pas toen ze wat water in zich kreeg dat ze het wist. Eenmaal klaar draaide ze met een soepele beweging de dop er weer op en keek met een lichtelijk tevreden blik naar Kenneth. Ze veegde opnieuw langs haar ogen, maar had zich nog op Kenneth gericht. Wat ze moesten doen..
"We kunnen een terras zoeken, we kunnen hier nog even blijven zitten, we kunnen terug naar de kamers.." mompelde ze. Haar inspiratie was helemaal zoek, ze had geen idee wat ze konden doen. Ze gokte dat hij ook niet echt sensationeel goeie ideeën had. Ze keek even naar de jongens die hun aanstaarde. Hun blik was afkeurend. Ze keek weer naar Kenneth, meteen viel het haar op dat hij zijn vuist baalde. Ze legde haar hand even op de zijne. Ze ondeed zijn knoop en weefde haar vingers tussen die van hem en wreef met haar duim langs de palm van zijn hand. "Trek je er maar niets van aan." fluisterde ze tegen hem. Het werkte blijkbaar, want hij vroeg haar al gauw iets heel anders.
"Elf A, jij?"

Een warme hand plaatste zich op de zijne en maakte die los. Lichtelijk verbaasd keek hij haar aan maar liet haar toch begaan. Haar vingers werden in de zijne geweven alsof ze elkaar al langer kenden, alsof er iets was tussen hen. Allesins zo leek het voor de buitenwereld. Het kalmeerde hem enigsins wel, en dat was goed. 'Dankje,' Sprak hij zacht tegen haar en glimlachte. 'Twaalf A, en we kunnen misschien wel een terasje doen. Want ik wil je niet alleen laten hoor.' Kenneth's ogen schoten even naar die jongens maar hij kon niet meer kwaad worden op de een of andere manier. Misschien kwam het door Sawyer, omdat ze gewoon al bij hem was zonder hem te beledigen of eender wat. 'Ik ben het eigenlijk al gewoon dat ze zo naar me kijken, dat was altijd al het geval dusja.' Hij haalde zijn schouders op en besloot de negatieve gedachten maar weg te duwen. De jongen duwde zichzelf recht en keek even naar hun handen die nog altijd in elkaar lagen. 'Ik weet wel een klein caféetje hier zijn, er komt nooit echt veel volk maar het is er wel gezellig.'

"Twaalf A," sprak Kenneth toen wat rustiger. Zoals ze al had verwacht, had het hem wat gekalmeerd. 'Godverdomme, net een klas hoger.' dacht ze bij zichzelf. Ze kende nog helemaal niemand die in dezelfde klas zat als haar. Zoveel maakte het niet uit, maar het zou leuk zijn om iemand te kennen voordat ze in de klas zat.
"... en we kunnen misschien wel een terasje doen. Want ik wil je niet alleen laten hoor." Een kleine glimlach speelde rond Sawyer's lippen. Ze voelde zelf al dat ze wat losser kwam bij Kenneth, dat ze wat meer durfde te praten. "Dan doen we dat, als we een plek kunnen vinden." zei ze grinnikend.
"Ach, Kenneth, je moet gewoon niet op hun letten. Ze zijn zo naïef dat ze alleen al oordelen op uiterlijk," zei ze met een kleine glimlach rond haar mond. Ze snapte eigenlijk wel waarom die jongens zo deden. Kenneth zag er ook niet allerdaags uit, maar daar zat Sawyer niet mee. Ze vond hem eigenlijk wel aardig en chill, dus..
Kenneth sprak over een cafe dat hij kende. Ze knikte en stond op. "Zullen we?"

Met een vriendelijke grijns keek hij haar aan en begon dan rustig te wandelen. 'Daar zit ik niet mee. Maar soms is het zo irritant dat ik er niet mee kan omgaan.' Dat was de waarheid. Heel soms werd het gestaar hem te veel en dan liep het meestal uit op een gevecht met hun. 'Ik ben blij dat jij er was, anders hadden er klappen gevallen.' Een tijd lang staarde hij gewoon voorzich uit, nog even en ze waren er. Nog een straatje in en daar was het. Kort rekte hij zich uit en wreef even door zijn ogen. Het caféetje was nooit echt drukbezocht simpelweg omdat het een wat afgelegen café was. Kort keek hij haar aan en glimlachte even. 'Dus je bent van Maidenhead toch?' Vroeg hij kalmpjes aan haar. Ze kwam van Engeland dat was duidelijk voor hem, door haar accent welliswaar.

[Oke echt inspiloos]

"Daar zit ik niet mee. Maar soms is het zo irritant dat ik er niet mee kan omgaan." legde Kenneth toen uit. Ze knikte maar even en zette een paar stappen vooruit. Ze zette een kleine glimlach op bij Kenneth's woorden. "Ik ben nou eenmaal heel handig, je kunt me beter altijd bij je hebben." grinnikte ze even, al klonk het niet zoals ze het bedoelt had. Ze volgde Kenneth maar, ze had immers geen idee waar ze heen moest gaan.
"Dus... Je bent van Maidenhead, toch?" vroeg Kenneth toen met aan haar met een kalme toon. Ze knikte even, maar besloot daarna het helemaal niet klopte. Al lag het wel erg dichtbij Maidenhead. "Euh, eigenlijk niet.. Maar wel dichtbij, ik kom uit Haverhill." knikte ze toen opnieuw tegen Kenneth. Ze had eigenlijk geen idee waar hij vandaan kwam, al zwoor ze dat ze vroeger wel een Kenneth had gekent. "In Engeland hadden we ook een Kenneth, maar die was anders." zei ze toen.

Kort grijnsde hij om haar woorden en streek door zijn haren. 'Dat plaatsje ken ik niet.' Zei hij tegen haar en glimlachte even. Kenneth stak zijn handen in zijn zakken en geeuwde eventjes. 'Tja, niemand is zoals mij denk ik.' Zei hij lachend tegen haar. Op de hoek van de straat was het caféetje. Op het bord stond The Rock. Waarom hij hier altijd kwam wist hij geen eens maar het was een gewoonte geworden. Kalmpjes liep hij verder met Sawyer tot hij bij het café was. 'Euhm wil je binnen zitten of buiten?' Vroeg hij vriendelijk aan haar. Kort schoten zijn ogen naar binnen daar zaten enkele mensen die daar bijna elke dag kwamen. De normale groep dus. Die mensen waren best wel stoer. Met hen kon je nog lachen, en daardoor zat de sfeer er hier wel bijna altijd in. Dat was het leuke hieraan. Het was een klein café maar de sfeer was hier gewoon zo goed, beter als in de grotere cafés daar zaten ook weer gelijk meer Pacific mensen.

Sawyer grinnikte even toen Kenneth opmerkte dat hij dat plaatsje niet kende, met een kleine glimlach rond zijn mond. Ze knikte even terwijl ze doorliep, met haar handen op haar rug. "Het is ook niet zo bekend hoor. Wat ik al zei, het ligt wel dichtbij Maidenhead. Maar dan het stadje ernaast en een van de wijken daar. We hebben daar wel alles. Een bioscoop, een KFC, een Mac Donalds, een Tesco.. We hebben alles eigenlijk." grijnsde ze toen. Al gauw zei Kenneth lachend dat niemand zoals hem was. Ergens kon ze er niet om lachen, omdat ze het gevoel had dat hij zich... anders, voelde. Alsof hij niet lekker in zijn vel zat. Ze verdrong het, het was niet haar plek om zoiets te denken.
"Nou ja, wees blij. Uniek zijn is moeilijk, en mensen die bijzonder zijn zijn altijd super aardig." zei ze met een kleine glimlach. Al gauw kwamen ze aan bij het cafe. "Binnen, denk ik." zei ze zachtjes. Ze had daar een paar banken gezien - door het raam - en daar zat ze liever op dan zo'n houten krukje.
"Tenzij je buiten wilt zitten?" vroeg ze toen even aan Kenneth, meer uit beleefdheid dan wat anders.

Kenneth grijnsde even en haalde zijn handen door zijn haar. 'Ik ben niet altijd aardig hoor.' Dat was de waarheid. Mensen zagen hem als een freak, en de keren dat hij daarvoor al niet was uitgemaakt kon hij niet meer tellen. Daarom was hij blij dat Sawyer hem toch accepteerde hoe hij was. Allesins hij dacht toch dat ze het deed. Toen ze zei dat ze binnen wou gaan zitten knikte hij en wandelde kalmpjes naar binnen. Vervolgens nam hij plaats aan een van de tafeltjes. De muziek die ze hier speelde was nu nog vrij normaal, meestal was het hier bijna altijd muziek van rock tot zelfs metal. Een perfecte plek dus voor hem. Voor een moment schoot zijn blik naar de enkele mensen die er zaten en zo vriendelijk als hij was knikte hij even. Niet veel later kwam er een vrouw, hoogstens 27 jaar oud met zwart haar naar de tafel toe. 'Wat willen jullie drinken?' Kenneth dacht even na.
'Een fanta alsjeblieft.' Met een korte glimlach keek hij naar Sawyer en wachte rustig af. Oke, nu moest hij nog een onderwerp gaan zoeken om over te praten met haar. Dat viel eigenlijk best moeilijk, want meestal praate hij al niet veel met mensen, buiten dan met zijn teamgenoten.

'Ik ben niet altijd aardig hoor.' sprak Kenneth toen met een grijns. Een kleine glimlach sierde Sawyer's mond terwijl ze haar handen tegen elkaar plakte en met haar vingers speelde. "Voor mij wel, toch?" grinnikte ze toen even. Kenneth was immers de enige vriend die ze had, ze kon zich niet meer voorstellen dat ze hem niet zag. Al wist ze dat hij volgend jaar weg was, dan was hij van school af. Ze volgde hem maar naar binnen. Ze hoorde wat muziek en Kenneth werd door enkele mensen begroet. Toen ze aan een tafel gingen zitten, kwam er een vrouw naar hun toe. Deze had zwarte haren en leek net iets jonger dan dertig. Ze vroeg wat ze wouden drinken. Kenneth bestelde een fanta.
"Euh.. Doe mij maar," ze stopte even en dacht na. Wat hadden ze hier eigenlijk? Ze moest maar iets standaards nemen. "Een sprite." De vrouw knikte en liep weg. Ze draaide zich naar Kenneth en zette een kleine glimlach op. Waar zouden ze het eens over hebben?

'Tegen jouw zal ik altijd aardig doen. Beloof ik je.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en wreef even door zijn haar. Voor een moment keek hij naar de tafel. Wat zouden ze kunnen doen? Of waar zouden ze het over kunnen hebben? 'Eigenlijk, hoe vind je het hier in Santa Monica? Is het niet heel anders dan in Haverhill?' Oke dit was wellicht de domste vraag die hij had gesteld al vanaf de tijd dat hij bij haar was. Eigenlijk nu bedacht hij zich, Sawyer was een van zijn closeste vrienden hier, ook een van zijn enige maar ja. Als hij haar niet meer zou zien dan ja, dan zou er gewoon iets niet kloppen aan hem. Nja, hopelijk zou dat nooit gaan gebeuren met hem. Want hij wou haar zeker blijven zien, omdat hij haar gewoon mocht als een goeie vriendin. Even streek hij over zijn arm en wachte af. Al snel kwam de vrouw weer met het bestelde drinken aan en plaatste dat voor hun. 'Oh ja, Kenneth er werd gevraagd door een of andere gozer wanneer je nog eens speelde hier.' Even keek hij raar op. Een gozer die naar hem vroeg? Wie in godsnaam in heel Monica wist er nu dat hij hier eens een keertje had gespeeld. 'Dankje om het te zeggen, maar ik weet het niet.' De vrouw knikte en liep weer naar de toog en nam daar haar gesprek weer op met de mensen die aan de bar zaten.

Kenneth sprak weer, hij beloofde haar dat hij tegen haar altijd aardig zou doen. Een kleine glimlach verscheen rond Sawyer's mond. Ze speelde weer wat met haar vingers terwijl ze na dacht over een antwoord. Erg veel kwam er niet in haar op, al dacht ze het zelf. "Nou goed dan, dan zal ik ook altijd aardig zijn tegen jou." grinnikte ze even zachtjes.
Al gauw vroeg Kenneth hoe ze Santa Monica vond. Ook vroeg hij of het niet iets heel anders was dan Haver Hill. Ze knikte even en legde haar handen weer gewoon naast elkaar. "Tja, het is wel iets anders hoor. Vooral het betalen gaat me moeilijk af. Want je begrijpt dat ik natuurlijk ponden gebruikte, maar hier gebruiken we weer dollars." zei ze toen rustig. Het drinken werd toen net voor hun neergelegd en ze knikte even als een bedankje naar de serveerster. Terwijl Sawyer aan haar drinken begon werd er gevraagd of Kenneth nog een "speelde" in het cafetje. Rustig zat ze te drinken, maar volgde het gesprek wel. Toen de vrouw weg liep keek ze op naar Kenneth. Haar blik zei al genoeg. Zeh ad de volgende vraag net zo goed niet kunnen stellen, maar toch deed ze het voor het geval Kenneth niet zo goed was met hints.
"Of je hier nog eens speelde?"

'Ja, zo nu en dan speel ik hier wel eens gitaar. Blijkbaar heb ik fans.' Zei hij droogjes tegen haar en grijnsde eventjes. Nog steeds was hij aan het nadenken wie in godsnaam naar hem gevraagd had. Hij kende alleen de mensen die hier binnen zaten, en die waren hier ook alleen geweest toen hij had gespeeld. Misschien een oude bekende die hem hier eens had zien binnen gaan met zijn gitaar ofzo. 'Kan ik begrijpen, ik bedoel de pond verschilt veel met de dollar. Als ik in Haverhill naar school zou moeten zou ik de kluts kwijt zijn hoor met al dat geld en die zooi.' Zei hij droogjes tegen haar en grijnsde eventjes. Vervolgens dronk hij wat van zijn Fanta en streek hij de zwarte plukken haar die voor zijn ogen hongen weer weg. Even geeuwde hij. Kwam waarschijnlijk omdat hij al twee dagen de slaap niet kon vatten. Maar ja dat lag eigenlijk meer aan hem dan anders. Met zijn kamergenote had hij geen probleem, maar hij lag nogal veel wakker. Over vanalles.

Kenneth vertelde dat hij zo nu en dan gitaar speelde in 't kleine cafetje. Vervolgens zei hij droogjes dat hij blijkbaar fans had. Ze grinnikte toen even zachtjes om het casuele grapje. Ze leken er allebei niet helemaal bij. Net als Kenneth was ze wat verzonken in gedachten, tot Kenneth over de pond en de dollar begon en hoeveel deze verschilde. Hij vertelde dat hij het ook niet meer zou weten als hij naar Haverhill moest en daar naar school moest. Ze knikte, erg begrijpelijk.
"Jezus, we hebben echt niks om over te praten he?" zei ze half lachend. Ze wist echt niks beters te zeggen, maar ze wou niet dat Kenneth alle vragen moest stellen of een beetje een gesprek met zichzelf aan moest gaan.