Dark caves

Ter nagedachtenis van haar vader had ze op een of andere manier het gevoel gehad dat ze naar de grotten moest, in het Topanga State Park. Hetgeen wat hem zo vaak bezig hield zodra hij vrije tijd had, wat haar niet zo veel geïnteresseerd had toen ze nog vrij jong was en vaak met hem mee ging, maar nu had ze het idee dat iemand haar automatisch er naar toe begeleidde. Om niet heel stom verdwaald te raken, had ze een gids ingeschakeld. Het jammere ervan was dat ze niet alleen was en met een groepje mee moest, maar daar hield ze zich niet veel mee bezig. Al gauw had ze de kleding aan die nodig was, maar dat eigenwijze kind dat ze was, trok toch haar zwarte capuchon door het pak door en trok die over haar hoofd heen, zodat ze niet zo snel te herkennen was. Bovendien hoefde niet iedereen te zien dat ze misschien in de grot wat tranen kon laten vallen, aangezien de dood van haar vader nog best zwaar gevallen was. Wat traag liep ze achter de groep aan, gehuld in duisternis, maar wist wel steeds de groep te volgen, voordat ze een splitsing in raakten. Gauw werd het al donkerder in de grot, was het licht van de buitenwereld helemaal verdwenen en was het nu aan hen om hun stomme zaklampjes aan te doen die zich op hun hoofdband bevonden. Ze zuchtte, het moest wel. Een gewone zaklamp had ze wat handiger gevonden, maarja. Toen ze op een gegeven moment stil stonden omdat de gids zo nodig iets moest vertellen over de saaie geschiedenis, zonderde zij zich wat af van de groep, sloot alles af en raakte met de vingertoppen van haar linkerhand de wand aan. Het was vochtig en bovendien zag het er verkalkt uit, maar het was al een heel ding dat het hier niet zo muf rook. Een zwartgekleurd spulletje bleef achter op haar vingertoppen toen ze die eenmaal weer terugtrok en rook er even aan, maar het had geen sterke geur. Toen ze vanuit haar ooghoeken opmerkte dat de groep weer verder trok, liep ze er weer wat afwezig achteraan. Esther snoof toen ze opnieuw een bocht om gingen, hoe lang waren die klote grotten wel niet? Dat ze hier überhaupt aan begonnen was..

[&Ian]

Na lang getwijfeld te hebben had hij zich ingeschreven voor een wandeling door de grotten beneden in het donker. Nou, niet helemaal maar toch. Toen hij voor de ingang had gestaan en naar de begeleiders had gekeken had hij zo het idee gekregen dat dit een heel interessante tocht kon worden. Hij volgde de mensen naar binnen en meende even iemand te herkennen. Hij schudde zijn hoofd en luisterde naar de uitleg van de gidsen over hoe alles hier was ontstaan. Hijzelf was op dat moment meer geïnteresseerd in het water dat van het plafond droop en de vreemd schimmelige geur die hij rook. Hij luisterde niet meer naar de gids en voelde aan de wand. Hij zag een roodharig meisje precies hetzelfde doen als hijzelf. Zich afzonderen van de groep. Hij haalde zijn schouders op en liep naar haar toe. Toen hij tegenover haar stond ging er een schok door hem heen. Kende hij haar niet? Hij zocht verwoed in zijn gedachten en toen wist hij het weer. De schok was aan de buitenkant van hem niet te zien maar hij besloot om gewoon te doen alsof hij van niks wist en deed alsof zijn neus bloedde. 'Interessante toer. Niet?' zei hij en schopte tegen een steentje aan. Hij zag dat de groep verder ging maar wachtte toch nog even. Hij kon ze altijd nog inhalen met zijn lange benen. Hij wreef over zijn ongeschoren gezicht dat nog steeds gebronsd was door zijn tour door Florida. Hij grijnsde zijn witte tanden bloot. Deze grijns echter verdween al snel toen hij een haast enorme spin zag zitten. Hij hoopte dat deze dame niet vies was van spinnendrab.

Toen ze haar aandacht meer gefocussed had op de grot zelf dan de lulverhalen van de gids, maar nog wel vanuit haar ooghoeken de boel in de gaten hield, dacht ze ondertussen weer terug aan haar vader. Dit was een nogal belangrijke hobby van hem geweest, waarom wist ze na al die tijd eigenlijk niet. Het leek haar saai en niet boeiend, maarja, net zoals dat Die Hard haar aantrok had deze zooi haar vader waarschijnlijk aangetrokken. Twee dikke afstanden qua hobby's van elkaar af, maar toch dikke liefde voor elkaar. Zo vader, zo dochter, had ze altijd gedacht. Maar nu lag het anders. R.I.P. vader, verloren dochter, was het nu eerder te noemen. Een stem naast haar lokte haar uit haar gedachten, het was duidelijk een jongen vanuit de groep die waarschijnlijk ook meer aandacht voor de grot zelf had dan voor die hele gids. Bovendien kwam ze hier voor het stukje geschiedenis en niet voor grote kletskoekverhalen. Esther had nog al die tijd niet opgekeken, maar hield hem wel in de gaten. ''Hmpf, het had beter gekunt.'' Mompelde ze, waarna ze simpelweg snoof en haar capuchon wat verder over haar hoofd heen trok, al waren haar rode stijle haren nog al die tijd gewoon zichtbaar. Inmiddels had ze wel in de gaten dat de groep alweer verder trok en ze was van plan hetzelfde te doen, maar ergens trok de jongen ook wel haar aandacht. Hij had iets mysterieus, en toen ze daadwerkelijk naar hem opkeek en hem in de ogen aankeek merkte ze op dat ze hem kende. Niet dat haar mond openviel van verbazing, maar die aanvaring die ze hadden gehad was niet bepaald plezierig te noemen. ''Wat moet jij hier?'' Zei ze al wat feller dan dat ze net had gedaan, maar was niet van plan om hem te slaan. Ten eerste zou hij toch op dit moment veel en veel sterker zijn dan haar, omdat ze deels er tegen op zag om aan te vallen en ten tweede zou ze in deze herinnering in de grot niet eens willen vechten, ter respect voor haar vader.

Een zucht verliet zijn mond toen Esther hem herkende. Eers was ze iets aardiger met haar reactie maar nu niet meer. Hij keek haar alleen aan. Hij zei niks en bewoog ook niet. Hijzelf baalde ook dat hij met haar hier zat. Hij keek haar toen wer aan. Het had erger kunnen zijn hier in de grotten. Hij keek haar kort aan maar niet ors zoals gewoonlijk. 'Kunen we niet vergeten wat er is gebreurt en opieuw beginnen?' zei hij terwijl hij haar voorging door de grot. De groep was inmiddels verder gegaan en hij was niet van plan om te gaan verdwalen hier in de grotten. Hij volgde het geluid van de voetstappen die weerklonken door de gangen. Toen hij weer licht zag in de gangen liep hij naar de gids toe om te vragen of ze even konden stoppen. Hij had vandaag meer geduld dan hij anders had. Hij pakte zijn zaklamp en knipperde ermee een lichtsigaal dat erg bekend was en wat betekende dat ze even zouden stoppen hier. Hij wist werkelijk niet wat hij moest zeggen op dit moment. Hij twijfelde of hij niet de grot uit moest gaan om vervolgens zijn bed in te duiken ookal was het midden op de dag. Hij wist niet zo goed waarom maar toch wist hij wel dat hij het erop moest wagen om vrede te sluiten met Esther. Alleen moest ze het zelf ook willen.

Hoewel Esther niet bepaald in een goede bui was en haar kwetsbaarheid gehalte best hoog was dan haar gemiddelde peil, moest ze zeggen dat ze het nog aardig vol wist te houden. Vooral omdat haar irritatie steeds hoger werd door Ian, al had hij waarschijnlijk hetzelfde gevoel. Het was omdat ze niet alleen waren, ondanks de duisternis in de grot en dat ze al bijna de groep kwijt waren, anders had ze misschien wel anders tegen hem begonnen. Misschien met een wat mindere afloop dan dat nu hopelijk zou gebeuren. Maar voordat ze ook maar één woordje tegen hem kon beginnen, trok hij zijn mond al open met het resultaat dat hij dus een soort van.. wapenstilstand wou leggen? Hierdoor viel bijna haar eigen mond open van verbazing, maar wist zich in te houden. Dat kon ze niet maken, belachelijk. Eigenlijk had Ian best gelijk, het was niet goed tussen hen gegaan en waarschijnlijk omdat de twee studentenvereniging op één of andere manier -die ze niet meer voor zich wist te halen en wel door die aanval van laatst- tegen elkaar aan gebotst waren, had het alleen maar verslechterd. Ze durfde haast te wedden dat hij nog steeds niet over zijn mobiel fetisj, oftewel Samsung Galaxy S fetisj, heen was. Maar om het onderwerp aan te slaan, was niet bepaald haar bedoeling op dit moment. Nee, ergens kon ze zich wel in zijn verzoek vinden en ze besloot hier dan ook verder op in te gaan.
''Is er wat gebeurd dan?'' Zei ze met een plagerige knipoog, als bedoeling dat niet alle mensen hier hoefden te weten dat er wat ergs tussen hen was gebeurd. Ondertussen hadden ze beide de groep alweer ingehaald en had de jongen het voor elkaar gekregen om even een pauze in te lassen, wat zijzelf ook wel verstandig vond. Maar om hier nou vredig op de grond te gaan zitten en een broodje te gaan eten, terwijl haar vingers besmeurd waren met kalk, nee daar dacht ze niet eens aan. Ze zou wel gewoon afwachten tot ze verder zouden gaan en wachten op enige reactie van Ian.

Alles aan Esther sprak boekdelen. Ze was totaal overrompeld door het feit dat hij een wapenstilstand wilde hebben. ''Is er wat gebeurd dan?'' vroeg ze aan hem. Hij keek haar ietswat verbaasd aan en haalde toen zijn schouders op. 'Jawel. Doordat je m'n mobiel vermoord hebt heb ik die niet meer en heb ik tijd gekregen voor andere dingen' zei hij met een typische Ian grijns. Toen hij een knipoog opving van haar keek hij haar verbaasd aan. Toen plofte hij lukraak even op de grond en keek naar de mensen die nu ook echt naar de grot wanden keken. Toen begon hij te zingen als antwoord op haar vraag. Toen staarde hij naar de grond. Hij wist werkelijk niet waar die song vandaan kwam. Waarschijnlijk dieper vanuit hemzelf dan hij eigenlijk had gedacht. Hij merkte dat er een soort siddering steeds over zijn rug liep. Hij zette de kraag van zijn jack overeind om het wat warmer te krijgen. Misschien zat er diep in hem wel een ander persoon dat hij steeds had weggedrukt en die zich nu naar de oppervlakte worstelde. Hij bleef zitten en staarde nietsziend naar de grond.

[Sorry voor kortheid en laatheid ]

Esther giechelde om zijn opmerking en keek hem vervolgens aan met haar superlichte groene ogen. ''Die zou Alain je toch terug betalen, of heeft die gozer dat al die tijd nog steeds niet gedaan?'' Gniffelde ze iets zachter dan dat ze net had gegiecheld, om niet onnodige aandacht te trekken en dat andere mensen met hun gingen meeluisteren. Ze zag die eigenaar van Famous er eigenlijk wel zo'n beetje voor aan, allerlei dingen beloven, maar vervolgens niet waar maken óf tot heel laat uitstellen en het misschien nog uitvoeren. Haar gedachten was dan ook even richting Famous, waardoor ze naar niets in de grot aan het staren was, afwezigheid. Doordat Ian plots uit het niets begon te zingen, schrok ze dan ook lichtelijk uit haar gedachten vandaan en werd alles weer normaal, reality. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze eenmaal hoorde waar de tekst over ging. Het sloeg helemaal nergens op. Maar ze besloot zich er niet teveel druk om te maken en het gewoon te laten vervagen. Dat kwam deels omdat ze er met haar hoofd totaal niet bij was, de sterfte van haar vader en dat Die Hard ook niet echt meer veel bij elkaar was. Bovendien had ze nogal rot tegen ze gedaan, wist ze heel zeker. Chloe en Jimmy had ze er best bruut uitgepleurd en tegen Nick en Christian had ze ook niet zoveel met respect behandeld, waardoor ze zich ergens ook wel behoorlijk schaamde. Opnieuw merkte ze dat ze verder in gedachten raakte, waardoor ze zich erop wees dat ze bij heden moest blijven. Aandachtig luisterde ze naar zijn lied en glimlachte enkel toen hij klaar was. ''Typisch.'' Antwoordde ze met een scheve grijns en merkte op dat de gids de groep bijeen riep om verder te lopen. Meteen liep ze dan ook naar de groep om daar vervolgens achter aan te lopen. ''Hoe gaat het met je?'' Vroeg ze ineens uit het niets, zo spontaan. Niet dat ze echt wist hoe die jongen in elkaar zat, maar ze had wel eens roddels gehoord van hem en Sarah, waar ze best nieuwsgierig naar was. ''Ik bedoel, met jou en Sarah?'' Zei ze zachter er achteraan en keek vervolgens naar de grond, om te kijken dat ze niet heel sukkelig over iets heen zou struikelen.

-Ik ben ook laat, dusja x3

Een waterig glimlachje verscheen op zijn mond toen hij haar hoorde giechelen. In iedergeval had een van hun twee iets leuks om te lachen. Hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg of Alain het nog steeds niet terug had betaald. Nee. Dat had hij nog steeds niet gedaan. Hij zuchtte diep en stond toen maar weer eens op. Dat dit mogelijk zou zijn had hij eigenlijk niet gedacht. Een normaal gesprek voeren met Esther. Toen ze vroeg hoe het met hem ging stond hij een beetje met zijn mond vol tanden. Hij wachtte op verder uitleg en die kreeg hij. Sarah. Hij vroeg zichzelf werkelijk af hoe hij ooit over haar heen moest komen als iedereen maar bleef vragen. Ze zei het eigenlijk een beetje beschaamd en hij trok een wenkbrauw op. 'Waarom vraag je dat? ' zei hij verbaasd. Waarom zou Esther willen weten hoe het tussen hem en Sarah ging? Sarah had in zijn ogen allang voor Lyron gekozen maar zelf zei ze dat ze ook andere vrienden nodig had. Wat dat betrof voelde hij zichzelf een beetje als het vijfde wiel aan de wagen. Zijn eigen gedachten dwaalde terug naar Florida waar hij een hond had ontmoet en die hij achter had moeten laten. Hij had graag foto's van de hond gemaakt maar een camera had hij niet mee gehad. Hij liep een klein rondje en ging toen weer terug naar Esther. Waarom ze die vraag gesteld had aan hem was echt een raadsel. 'Laat ik het zo zeggen, het gaat niet goed maar ook niet verschrikkelijk slecht' zei hij met nog een waterig glimlachje. Hij had geen idee eigenlijk hoe het tussen het zat enzovoort. Echt, als hij dat nu zou weten zou hij waarschijnlijk nu niet erover praten met Esther.

Bij de vraag van Ian fronste ze lichtjes haar wenkbrauwen, maar liet het niet zo ver komen dat ze er nu boos, geïrriteerd of iets dergelijks uit zag, maar gewoon normaal. 'Ik vraag het misschien omdat ik geïnteresseerd ben, eikel, omdat ik misschien wat interesse wil tonen en daarbij jullie band wil interpreteren. Misschien wel omdat ik het leuk vind om je daarmee te martelen, om je pijn te doen om steeds weer aan die brunette te denken, of godverdomme je die pijn te laten voelen hoe zij door een ander geowned is en in bezit is genomen. Een veel lekkerdere kerel dan jou.' Klonk haar eigen duistere stem in haar hoofd, misschien kwam dat wel omdat ze zich hier kapot verveelde in de grot. ''Gewoon.'' Antwoordde ze met een lichte grijns en richtte haar aandacht weer op de grot, kijkende op de grond om straks niet één of andere grote blunder te begaan en rechtuit op haar smoel te vallen door over een stom steentje te struikelen. De zaklamp op de helm scheen voluit over de natte grond heen en hier en daar ontdekte ze zelfs een grote plas, die ze nog maar net kon ontwijken. Soms werden de gangen van de grotten ook wel eens versmald, waardoor ze niet meer naast elkaar konden lopen en dat irriteerde haar. Het liefste wou ze hier het snelste weer uit, maar ze wist dat onmogelijk was op dit moment. Het was maar te hopen dat dit snel voorbij was.
''Hmm, okay.'' Zei ze wat afwezig, doordat ze geen aandacht op hem richtte maar op de groep en de gids te volgen. Om niet het gesprek stil te laten vallen, besloot ze het maar op een soortgelijk ander onderwerp te gooien. ''Zit je nog bij Famous? Is het überhaupt nog actief?'' Zei ze met een gemene gniffel en merkte toen dat de groep weer stilstond, voor een saai lulkoek verhaal van de gids over de geschiedenis en wat er hier op deze plek allemaal wel niet gebeurd was. Terwijl het er gewoon hetzelfde uitzag als de rest van de grot. Verveeld en geïrriteerd rolde ze met haar ogen en keek toen Ian aan, waarbij ze hem bijna verblindde door per ongeluk met haar zaklamp op haar helm in zijn ogen te schijnen.