Kamer van Alex en Kaysee

Na een aantal keren ongeduldig het liftknopje te hebben ingedrukt kwam hij eindelijk op begane grond op stilstand. Met een zacht geluidje schoof de zilveren deur open en stapte er een meisje uit die zo te zien erg vol van zichzelf was. Met haar kin in de lucht en een attitude van hier tot Tokyo gaf ze haar een knal tegen haar schouder terwijl ze kirrend aan de telefoon doorliep. Ook hallo? Ze keek achterom, zag dat het meisje dat ook deed en ze stak haar middelvinger even nonchalant op waardoor het kind half stampend wegliep. Oké? Ze grinnikte, liep het claustrofobische hokje in en drukte op verdieping vier. Ja, dat klopte toch? Snel checkte ze het even op het formulier in haar hand, waaraan ze uit kon maken dat het goed was. En inderdaad, het scheen kamer 221 te zijn op verdieping vier. Ook stond er dat ze haar kamer moest delen met ene Alex, waarvan de naam verraadde dat het hoogstwaarschijnlijk een jongen was. Je had genoeg meisjesvormen van Alex, maar ze ging er op het moment gewoon vanuit. Ze had nog nooit haar kamer gedeeld, laat staan met een jongen. Het was vast iets waar ze aan moest wennen, maar het was vast gezellig. Tenzij ze met of een onwijs arrogant iemand zat opgescheept. Of iemand die alleen maar lag te slapen. Ach, zo erg kon het niet zijn. Minuten tikten langzaam voorbij terwijl de lift een keer stopte. De deur ging piepend open maar niemand kwam naar binnen. Gossie! Nouja, ze had alle tijd, maar echt in voor dit soort flauwekul was ze niet. De deur ging zoals daarnet weer krakend dicht en het ding kwam weer in beweging.
Zo, ze was er! Ze stapte de lift uit en sleepte twee grote tassen achter haar aan. Alles paste er maar net in, maar over straat gaan met zo'n lelijke koffer ging ze dus echt niet. No way dat iemand haar zo zou zijn. Dit was nog wel een beetje stylish. Ze hield de cijfers op de deuren goed in de gaten, om niet opeens voorbij te lopen en bij een wildvreemde naar binnen te stappen. Oké, de jongen of het meisje met wie zij een kamer zou delen was ook vrijwel onbekend. Maar daar kwam over een aantal minuten vast verandering in. Hèhè - eindelijk! Haar voeten begonnen toch een klein beetje pijn te doen door de hoge hakken die ze aanhad. Het was niet niks om zoveel gewicht bij je te dragen en ook nog moeten overleven op die hakken. Ze liet de tassen vallen wat voor een lichte knal zorgde en haar armen deden meteen zeer. Ze pakte de sleutel die bij de brief zat en stopte hem in sleutelgat om de deur vervolgens open te draaien. Met opnieuw twee knallen sleurde aka gooide ze de twee tassen naar binnen om de deur vervolgens te sluiten. "Hé!" zei ze toen, wachtend tot iemand het zou horen. Tot nu toe zag ze niemand. Of er was niemand, of het betekende dat het persoon toevallig niet in zicht was.

[Alex en Kaysee!]

Met een nerveuze en een zenuwachtige blik, keek Alex met grote ogen naar de sleutel, die hij overhandigd kreeg door iemand die zich niet echt interesseerde in hem. De vrouw was druk bezig met een vijltje, als hij de benaming van het voorwerp in haar handen goed had en had duidelijk geen zin om naar hem te luisteren. Dan zag het er voor hem uit dat hij zelf de weg moest vinden. Hij vond het sowieso al geen goed idee om met iemand een kamer te delen, maar toen hij zichzelf had ingecheckt en er toen pas was achtergekomen dat jongens en meisjes ook bij elkaar op de kamer konden werden ingedeeld als die hetzelfde nummer aanvroegen – wat bij hem dus per ongeluk gebeurd was – had hij het natuurlijk nooit gedaan.
Opnieuw, om na te kijken of het toch niet een of andere nachtmerrie was waarin hij beland was, keek hij naar het briefje waar duidelijk de naam van een meisje opstond. Kaysee. Of zou het een meisjesnaam zijn en dat het dan een meisje was, maar die zichzelf dan weer in een jongen had laten ombouwen? Dan zou de situatie eigenlijk nog moeilijker worden als hij met een travistiet op de kamer zat, maar het maakte zijn zenuwen wel wat minder omdat hij het idee best wel grappig vond klinken.
Voorzichtig sleepte Alex zijn koffer achter zich aan. Het was gewoon een zwarte koffer. Hij had bij het kopen van de koffer er wel voor gezorgd dat eventuele belachelijke stickers of prijskaartjes meteen verwijderd werden. Ook had hij gezorgd voor normale kleding. Hij had zijn spijkerbroek aan, met daarop een wit shirt en een zwart vest, waarvan hij de rits tot aan zijn borstkas had open geritst. Hij had gewoon normale sneakers aan, waarvoor hij al zeker niet uitgescholden kon worden.
Op de gang keek hij om zich heen en zag meteen de kamer waar hij moest zijn, dus ging hij zo snel mogelijk naar binnen en keek even naar de twee bedden. Hij wist niet welk bed het meisje wou, dus zou hij haar wel laten kiezen, want hijzelf wou niet dat ze boos op hem werd als hij het foute bed koos en ze hem de hele tijd vervloekte omdat hij op haar gekozen bed lag.
Een stem deed hem opschrikken en geschrokken keek Alex achterom. Hij had dan ook niet verwacht dat het meisje er al zo vroeg zou zijn. Het liefste had hij nog even tijd gehad om zijn kleren in de kast neer te leggen, maar het zou natuurlijk stom zijn als hij daar nu heen en weer voor moest lopen.
‘H-hoi,’ zei hij en hij vervloekte zichzelf al om de reden dat hij nu al stotterde. ‘Ik weet niet welk bed je w-wilt. M-maar kies jij maar.’ Wat was dat nu weer voor een stomme openingszin? Hij was stom!

- Ik heb medelijden met hem ;O -

Zelf droeg ze een mooi zwart jurkje van Versace, gecombineerd met laarzen met hakken. Verder zwierden er armbandjes rond haar arm die bij elke beweging tegen elkaar klakten. Ze had haar haar in iets moois omgetoverd; ze had de blonde lokken in elkaar gevlecht zodat het een visgraatvlecht was die over haar schouder hing. Haar wimpers waren lang en zwart door mascara, ze had een heel klein ietsiepietsie beetje blush op haar wangen gedaan en had wat simpele lipgloss op haar lippen gesmeerd. Ze was niet zo'n meisje die zich volsmeerde met make-up. Ze hield het liever simpel, maar toch mooi. Want ze zag er nu gewoon prima uit. Plotseling kwam het persoon te voorschijn, inderdaad een jongen zoals ze al concludeerde. Hij klonk op de een of andere manier een beetje zenuwachtig, iets wat vast door het lichtelijke gestotter kwam. Ze glimlachte vriendelijk. "Dat maakt mij echt niets uit hoor! Jij mag kiezen, wat jij het liefste hebt." Zei ze toen, haar stem ook aardig klinkend. Was hij soms zenuwachtig omdat hij misschien iets van een bitch verwachtte? Dan zou hij nu wel weten dat ze helemaal niet zo een type was. Ze keek even snel de kamer rond en haar eerste indruk was goed. Er was genoeg ruimte - zelfs voor twee personen. Alles wat je nodig had voor een fatsoenlijke kamer was inbegrepen, waardoor het niet erg zou zijn hier te verblijven. Een TV, gewoon twee bedden, een tafel, een bank, een soort kleine keuken. Genoeg, dus. Ze tilde de twee tassen nog even op en zette ze iets verder de kamer in, voor de twee bedden waardoor het niet meteen in de weg stond.
Ze liep weer terug naar de jongen. "Ik ben trouwens Kaysee, zoals je misschien al wist. Aangenaam!" Stelde zichzelf voor terwijl ze haar hand uitstak. Het was nog steeds lekker weer, iets wat je kon opmaken aan de felschijnende zon. Ze had hier geen bezwaar tegen, ze vond het heerlijk. In Italië was het ook altijd lekker weer, maar hier was het natuurlijk nog vijf keer zo warm. Kon ze lekker naar het strand, heerlijk! En zo kon ze haar favoriete kledingstuk blijven dragen: jurkjes. Ze liet zich even zakken op de bankrand, de bank stond inmiddels een millimeter van haar verwijderd. Ze sloeg haar ene been over de andere en zuchtte even tevreden.

Alex probeerde niet al te veel te letten op de mooie verschijning. Hij had zelfs al moeite om met meisjes te praten, dan zou het zeker niet helpen als hij als een of andere malloot naar een meisje haar mooiste kant zou gaan zien. Nee, zo ging hij niet met meisjes om en hij wou dan ook dat meisjes niet van hem verwachtten dat hij hun ging beoordelen op hun uiterlijk, of dat een jongen waarmee hij misschien ooit bevriend zou geraken zou willen dat hij een mooi ding aan een meisje moest opnoemen, want dat vond hij gewoon onrespectvol. Dan al zeker als het over een van de mooiste lichaamsdelen ging. Hij voelde hoe zijn hoofd rood werd en probeerde dit zoveel mogelijk te negeren.
Hij had het gevoel alsof hij uren naar haar hand aan het staren was en zette zich na een korte aarzeling eindelijk in beweging. Hij kon toch wel gewoon een hand aannemen zonder dat hij meteen begon te twijfelen of hij die moest aannemen of niet? Of hoe hij die moest aannemen. Kom op, Alex, gewoon je hand omhoog en dan schudden! Alex deed zijn eigen hand snel omhoog, tikte hierbij per ongeluk met zijn vingers tegen de nagels van het meisje, kreeg een rode kop en nam toen met zijn andere hand – de goeie – uiteindelijk haar hand aan, terwijl hij een excuus prevelde om zijn onhandigheid. ‘Ik ben Alex, aangenaam kennismaking,’ zei hij, hopend dat hij deze keer niet stotterde.
Oh no, nu kwam het tweede probleem. Hij moest een bed gaan kiezen, Kaysee wou dat vast. Nou ja, als hij hiermee problemen kon vermijden, dan kon hij dat toch ook wel gewoon doen? Of was hij zelfs daar te lomp voor? Met een rood hoofd draaide Alex zich naar de bedden en koos uiteindelijk die bij het raam. Hij vond het altijd wel fijn om door de zon gewekt te worden, dan wist hij zeker dat hij voor zijn lessen goed op tijd kwam. De zon was zijn wekker. Maar dat zei hij maar niet tegen Kaysee, anders zou ze hem nu al gek vinden, misschien zelfs een andere kamer aanvragen. Hij zou het goed genoeg begrijpen.
‘I-Ik neem deze, als je het goed vindt,’ zei hij en hij keek daarbij vragend naar Kaysee, waarna hij zijn koffer onhandig neerzette voor het bed, daarbij zelf bijna op het bed struikelde en zich snel weer herpakte door zich aan zijn koffer vast te houden. Een beetje gedesoriënteerd keek hij om zich heen, terwijl hij zich ondertussen iets probeerde te herinneren van een oud gesprek met zijn vader wat hij eventueel kon gebruiken om tegen Kaysee te praten.
Waar was hij nu mee bezig? Alsof Kaysee geïnteresseerd was in motors of metalbands. Oh, hij was helemaal niet goed hierin. Hij verprutste het weer eens lekker voor zichzelf. Zijn vader had gelijk. Hij had misschien toch beter met zijn ouders hiernaartoe moeten gaan, in plaats van hun in New York achter te laten. Hij slikte even en wreef opnieuw over zijn achterhoofd, waarna hij een onderwerp zocht om over te praten.
‘Vind je het erg om op een kamer te slapen?’ vroeg hij en hij voelde zijn kaken rood worden. Kon hij dan echt niks anders verzinnen? Moest hij echt weer zo’n enorme kluns zijn? Oh nee, hopelijk zag ze zijn rode kop van schaamte niet! Nice work, Alex! Not!

- Hij leek lang in Word xD -

Er leek een korte twijfeling op te bloeien bij de jongen voordat hij haar hand schudde. Het duurde in ieder geval eventjes en hij leek lichtjes in gedachten verzonken te zijn voordat hij eerst zijn verkeerde hand naar haar uit stak en vervolgens met de goede haar hand schudde. Ze vond hem op de een of andere manier wel schattig. Hij was tenminste niet zo een ongelovelijk macho die er van uitging dat hij de beste was en meteen de held uit ging hangen. Nee, zulke types vond ze meteen al wat minder sociaal. Hij zei tot nu toe niet zo veel, maar in ieder geval kon ze daar wel uit opmaken dat hij dus niet to zo iemand behoorde. Hij leek meer het rustige, stille type. Iets waar ze het over het algemeen gewoon goed mee kon vinden. "Leuke naam heb je Alex." Zei ze toen terug nadat hij zich ook had voorgesteld, glimlachte zoals gewoonlijk eens vriendelijk en liet haar hand weer langs haar middel vallen. De tassen stonden nog steeds propvol naast de twee bedden te pronken. Dadelijk zou ze alles wel gaan uitpakken. Ze had gewoon het hoognodige meegenomen. Ze kon immers niet alles meenemen. Wel stonden de twee tassen naar haar verbazing zowat op ontploffen, zoveel had ze toch ook niet meegenomen?
De jongen wandelde naar de bedden en vroeg uiteindelijk of het goed was als hij degene naast het raam zou nemen. "Neehoor, dat is prima!" Reageerde ze terwijl ze nog steeds op de bankrand zat. Ze tikte met haar hakken wat zacht tegen de zijkant van de bank terwijl ze haar ogen op de jongen gericht had. Ze sloeg haar ene been netjes over de andere en voelde hoe de zon door het raam op haar haren scheen. Het was zo fijn dat het zulk lekker weer was. Dat maakte haar sowieso al meteen een stuk vrolijker, dat deed lekker weer gewoon met je. Ze liet haar been al snel weer van de andere afzakken, "sprong" van de bankrand af en liep richting de twee tassen. Ze tilde de twee gevallen op en zette ze met een plof neer op het bed. Ze ritste de twee open en de inhoud leek meteen weer adem te kunnen halen. Naast het bed stond een kast, waar ze haar kleding en schoenen in kwijt kon. Dat zou ze zo als eerste even sorteren en neerleggen. De nieuwe woorden van de jongen deden haar opkijken. "Neehoor, dat vind ik niet erg. En jij?" Vroeg ze hem terug. Zelf had ze er helemaal geen problemen mee. Het was natuurlijk wel even wennen na haar hele leven in een gewoon huis te hebben gewoond. Maar daarom was het juist wel leuk, het was eens wat anders.
Ditmaal liet ze zich van het bed afzakken en liep richting de koelkast die er stond. Ze opende het ding en zag dat er tot haar verbazing enkele pakken, flesjes en blikjes dringen in stonden. Voor de zekerheid checkte ze de houdbaarheids datums even om te voorkomen dat ze wat van jaren oud zat te drinken. Gadver. Gelukkig was het gewoon goed. De schoonmaak mensen of hoe je die mensen ook moest noemen hadden er vast voor gezorgd dat dit in elk geval aanwezig was. Mooi, ze stikte ondertussen van de dorst. "Wil je ook wat drinken?" Vroeg ze hem, waarna ze er een fles cola uithaalde en alvast twee bekertjes klaar te zetten. Ze draaide zich om naar de jongen. "Heb je altijd al in Monica gewoond, of kom je ergens anders vandaan?" Vroeg ze hem, om een beetje een gesprek op gang te krijgen. En eigenlijk, ze was wel benieuwd.

[Nou, ik vind hem juist lang hoor!]

‘Nee hoor, goed voor mij,’ probeerde Alex zo luchtig mogelijk te zeggen, maar waarschijnlijk hoorde Kaysee door zijn stem de angst heen die hij had. Hij was nou eenmaal geen held in de buurt van meisjes en als hij iemand wou beschermen, kwam hij juist lachwekkend over. Meisjes moesten hem dan ook niet eerst naar een donker steegje meenemen en dan verwachten dat hij hun met zijn eigen leven zou beschermen, zo gek was hij nu ook weer niet.
Alex keek opzij en probeerde zich zo goed mogelijk op Kaysees vraag te richten. Hij was echt een snul bij meisjes, zelfs bij iemand die hem eindelijk aardig leek te vinden en die hem niet plaagde met zijn slecht gevoel voor meisjes. Hij was in elk geval wel al blij dat hij niet het type jongen was die meisjes uitdaagde, om vervolgens de macho uit te gaan hangen, ze daarna te gebruiken en weer te verlaten. God nee, dat lag niet in zijn aard!
Snel schudde Alex zijn hoofd en glimlachend keek hij naar Kaysee. ‘J-Ja, graag,’ mompelde hij en hij probeerde daarbij zo rustig mogelijk te blijven. Kaysee had waarschijnlijk al wel door hoe erg hij kon zijn inde buurt van meisjes, maar misschien zag ze wel door zijn erge gedrag heen en vond ze hem op de een of andere manier wel leuk. Leuk? Wat dacht hij nu weer? Meisjes vonden hem niet leuk, meisjes deden alleen maar aardig tegen hem zodat hij zich beter zou voelen, maar diep vanbinnen vonden ze hem een verschrikkelijke nul. Voor zichzelf opkomen kon hij ook al niet. Het zou echt iets voor hem zijn om een relatie – hij durfde bijna niet eens aan dat onwerkelijke woord te denken! – te verbreken als een ander meisje hem zou zoenen dan zijn eigen vriendin en hij alleen maar daar zou staan, blozen en niks zou zeggen. Ja, daar zag hij zichzelf wel voor aan.
‘Nee, ik kom ergens anders vandaan,’ zei hij, terwijl hij zijn eigen plaats onder al zijn angsten heen probeerde te bedenken. Hij wist niet eens meer waarvoor hij naar Monica gekomen was. Oh jeej, hij suckte weer eens geweldig hierin!
‘En jij?’ vroeg hij, om gauw voor een vervolgvraag af te zijn. Dadelijk ging ze hem nog vragen wat zijn verleden was. Hij kon, in momenten bij meisjes, zich nooit goed herinneren wie of wat hij precies was, daar was hij veel te stuntelig en te sullig voor. Dat waren ook de grootste redenen waarom meisjes niks met hem te maken wouden hebben.
Alex liep onhandig op Kaysee af en pakte toen zijn glas, waarna hij een beetje drong. Hij kreeg een rood hoofd toen hij voelde dat zijn bovenlip helemaal nat was van de cola, maar durfde niet langs zijn lippen te likken, bang zijnd dat Kaysee het verkeerd zou opvatten. Hij keek haar aan en wendde gauw zijn blik af, bang zijnd dat zij naar hem zou kijken en dat hij het dan helemaal niet meer wist.

- Dit heb ik er uitgekregen! Tadaa ;D -