De kamer van Vivianna en Melody.

Langzaam liep Vivianna over de gangen van de living building. Haar blik gleed langs de cijfers die op de deuren hingen. Zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig. Bij deze kamer bleef ze staan. Nogmaals keek ze op het papiertje wat ze in haar hand had. Er stond toch echt met grote cijfers negenentwintig op. Zuchtend deed ze de deur van de kamer open. Ze liep een paar stappen vooruit en op de drempel bleef ze staan. In de kamer stonden twee bedden, twee kasten en twee bureau’s. Het deed haar nog het meeste denken aan een hotelkamer, daar was enkel niks dubbel.
‘Welkom in je nieuwe thuis,’ mompelde ze zuchtend, terwijl ze de kamer in sjokte. Ze gooide haar trolley en rugzak op het linkse bed en ging er naast zitten. Als het aan haar vader had gelegen had ze vijf van die trolleys meegenomen in plaats van maar eentje. Zijn ogen puilde haast uit toen hij zag hoe weinig ze mee had genomen. ‘Is dat alles?’ had hij verontwaardig uitgeroepen, waarna ze hem honderd keer moest vertellen dat ze het heus hier wel mee redde.
Vivianna stond op van het bed en liep naar het grote raam toe, wat de twee gedeeltes van elkaar scheiden. Er zat een grote vensterbank aanvast waar op ging zitten. Het paste ruim. Vanuit het raam had ze een prachtig uitzicht over het terrein. Ze keek precies uit op het grasveld, waar ze net was aangekomen. Ook nu stapte er een meisje met twee reuze koffers uit een Jaguar. Ze bekeek het meisje uitvoerig. Misschien was het wel haar kamergenoot. Melody Ann Johnson wist ze zich nog te herinneren van de naam die ze op het papiertje stond. Een dubbele naam betekende vrij snel dat het een meisje was uit een rijk gezin.
Vivianna hoorde dat iemand de deurklink omlaag duwde, waarschijnlijk die Melody Ann. Haar blik gleed weer naar buiten. Het meisje stond er nog, dat kon dus niet haar kamergenoot zijn. Haar blik bleef hangen bij de deurklink, wie zou het dan zijn?

[alleen Vivianna en Melody]

Na wat rond gehangen te hebben leek het Melody toch wel een goed plan om haar kamer is te gaan bezoeken. Misschien was haar kamergenoten er al. Een jongen zou het niet zijn atans dat zou haar het meest logisch lijken. Ze was best benieuwd hoe haar kamergenoot was. Het belangrijkste was dat ze aardig zou zijn meer niet eigenlijk. Melody liep naar de administratie toe waar een kort vrouwtje zat. Ze hand kort blond haar met bruine ogen en een bril die haar ogen iets vergrote. ''kan ik je helpen?'' Sprak ze vriendelijk uit. ''Ja ik zoek mijn kamer. Mijn naam is Melody Johnson'' De vrouw tikte wat op het toetsen bord en een klein lachje verscheen op haar gezicht. ''Nou Melody je kamer nummer is 29, en je tassen staan hier.'' Verbaasd keek Melody naar de vrouw. Hij zou haar tassen toch naar haar kamer brengen? Na het boeide niet ''Oke dankje.'' Melody liep om en zag haar grote tas met een leger print staan. Hij was heel erg groot en helemaal gevuld met spullen. Zuchtend liep Melody richting de vleugel waar de kamers zich zouden bevinden. ze keek op wat deuren die bekladdered waren met Namen. Ze had het sleuteltje van de deur in haar zak maar, waarschijnlijk zou er toch al iemand zijn en zou het onnodig voor nu zijn. ''29 hier is het'' Zij ze uitgeput. Waarom moest ze ook eigenlijk al die spullen mee nemen ze leek wel gek. Rustig rijkte ze het haar hand naar de klink die soepen open ging. Melody's blik ging gelijk naar een meisje die al aanwezig was. ''Hay hay'' Zij ze vrolijk tegen haar. Melody plofte haar tas neer en zetten zich zelf op één van de beden. ''Ik ben Melody je nieuwe kamergenoot voor dit jaar.'' Zij ze met een kleine lach. Snel stond ze op ''Welk bed wil jij trouwens?'' Ze zat dan wel op een bed maar misschien was dat wel het bed van het meisje. Een beetje onbeschoft. Lachend keek ze het meisje aan wachtend tot ze al haar vragen beantwoord had.

De deurklink ging volledig naar beneden en de deur ging open. Een meisje van ongeveer haar leeftijd stapte de kamer in. Ze had blonde haren met een schuine pony erin. Ze zag er niet al te tuttig uit, zoals Vivianna gedacht had. Gelukkig. Ze had zichzelf wel voorgenomen om eens niet te luisteren naar haar vooroordelen op het uiterlijk van haar kamergenoot. Ze moest nou eenmaal een jaar lang met dat persoon op een kamer zitten en dan kon je haar beter te vriend hebben dan als vijand. Die belofte was dit keer gelukkig niet moeilijk om te volbrengen. Melody zag er aardig uit en niet al te tuttig.
‘hay hay,’ zei ze dan ook met een optimistische toon tegen Vivianna. ‘Heey,’ antwoordde ze glimlachend. Melody stelde zich voor, maar wat ze zei wist Vivianna natuurlijk al wel. ‘Ja, ik zag het,’ zei Vivianna vrolijk. ‘Ik ben Vivianna, maar noem me maar gewoon Vief.’ Ze wilde nog iets zeggen, maar kreeg de kans niet want Melody was haar voor. ‘Welk bed wil jij trouwens?' vroeg ze terwijl ze omhoog schoot van het bed. Het zag er grappig uit en een kleine gniffel kon Vivianna niet onderdrukken. ‘Nee hoor, blijf maar zitten. Mijn tassen staan aan de anderen kant.’ Ze gaf als een knikje met haar hoofd naar het anderen bed. Weer merkte ze dat haar Spaanse accent duidelijk te horen was in haar stem. Toen ze nog in Spanje woonde vond ze dat prima. Iedereen mocht horen waar ze vandaan kwam, ze was er trots op. Nu ze eenmaal in Amerika woonde was ze wel van gedachte veranderd. Het accent riep vragen op. Vragen die ze naar loop van tijd zat raakte omdat ze altijd zo eentonig waren. Ze moest dus maar snel zorgen dat het accent wat werd weggewerkt.
‘Slijt jij deze high school al langer of wordt dit ook jou eerste jaar?’ vroeg Vivianna om het gesprek op gang te houden. Ze legde een extra nadruk op het woord ook, zodat Melody hoorde dat het voor haar eerste jaar was.