Why isn't it easy?

Zijn benen hingen over de rand van het dak, zijn handen had hij achter zich geplaatst. Zijn ogen had hij op de hemel gericht, die oranje kleurde in het licht van de ondergaande zon. Zijn hoofd bonkte, hij had het idee dat hij gek zou worden. De machteloosheid, dreef hem tot waanzin. Als er iets was waar hij niet tegen kon, dan was het dit. Weten dat zijn meisje zich zelf sloopte, en daar niks aan kunnen veranderen. Met zijn hand ging hij door zijn warrige krullen, wat moest hij doen? Hoe moest hij in hemelsnaam aan 8000 euro komen, als het al niet meer was? Dat rolde je niet even bij elkaar. Daar kwam bij dat hij er op het moment voor moest zorgen, dat zijn zusje minsten 45 euro per dag had. Anders zou ze moeten gaan tippelen. Alleen al het idee, zorgde ervoor dat hij zijn bloed voelde koken. Niemand kwam aan haar, niemand. Ze was godverdomme 9, ze hoorde niet als hoer te werken. Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken, met zijn ellebogen steunde hij op zijn knieën. Vijf meter beneden hem lag de straat, een zwerver liep samen met zijn hond door de straat. Keek in elke prullenbak, opzoek naar iets te eten. Een groepje jongeren zat in de hoek van de straat op een bankje, ze zaten er ontspannen uit namen om de zoveel tijd een gulzige trek van een joint. Toen hij ze eerder die dag had gepasseerd, had hij gezien dat drie van de vijf een vuurwapen bij zich droeg. Zelf droeg hij enkel een mes bij zich, hij was zich er dan ook van bewust dat ruzie zoeken met hem idioot was. Niet, dat hij dat van plan was geweest. Hij was niet uit op een gevecht, al helemaal niet met zulke types. Nee, hij had andere dingen aan zijn hoofd.
Uit zijn broekzak haalde hij zijn mobiel, het schermpje was leeg. Nu Angel aan de drugs was zocht ze nauwelijks meer contact met hem, hoe dit precies zat wist hij niet. Al vermoede hij dat ze wist dat hij boos op haar was, boos omdat ze aan die troep was begonnen. Wat ze niet wist, was dat hij het zichzelf meer verweet. Ze was zijn verantwoordelijkheid, hij had altijd voor haar gezorgd. Maar juist nu ze hem nodig had, had hij haar laten vallen. Als hij daar was geweest, was ze niet aan de horse gegaan. Vermoeid sloot hij zijn ogen, het liefst wou hij zijn gedachten voor een moment ergens anders op richtte. Maar zin om terug te gaan naar zijn kamer had hij niet, hij wou Iana niet steeds confronteren met zijn buien. Bovendien zat hij hier wel prima, en haar hier heen halen zou hij nog in geen duizend jaar doen. Esther. Het was een tijd geleden, dat hij haar alleen had gesproken. Zonder er nog langer over na te denken begon hij een sms'je te typen. Hey, het is lang geleden dat we elkaar echt gesproken hebben. Zin om naar Percy Street 4 te komen? Zit op het dak. Xx Nick. Verzenden. Zou ze komen? Hij hoopte van wel, hij kon haar aanwezigheid wel gebruiken. Bovendien wou hij weten wat er met haar aan de hand was, de laatste keer dat hij haar had gezien was het hem opgevallen dat haar iet dwars zat. Ze was nog sneller op haar teentjes getrapt dan anders, maar er was ook iets in haar ogen veranderd. Al kon hij niet precies beschrijven wat dit was. Hoe je het ook wende of keerde, het kwam er op neer dat hij zich zorgen om haar maakte. Of ze hier blij mee zou zijn betwijfelde hij, maar het kon hem vrij weinig schelen. Hij stopte zijn mobiel weer weg, pakte het kladblok naast hem weer op. Waarop hij in zijn eigen onbeholpen handschrift notities had geschreven, in het Italiaans. Manieren om zo snel mogelijk aan veel geld te komen. Maar veel kon hij niet bedenken, het was allemaal te riskant. Als hij opgepakt zou worden als hij het uit zou voeren, dan zou zijn zusje het sowieso niet redden. Haar lichaam zou het op zijn max een jaar vol houden, als het al niet korter was. Dan kwam er nog bij dat hij niet meer voor het geld van haar shot's kon zorgen, wat betekende dat ze elke dag moest gaan tippelen. Hij slikte moeizaam, liet zijn blik nog eens over zijn ideeën glijden.
-Una banca rapinare
-Un gioiello rapina negozio
-Furto arte
-Mi chiedono soldi a mio padre

[Only Esther&Nick]

'Esther, liefje. Mijn lieve Esther, ik weet dat het niet altijd mogelijk is nu je ergens anders woont, maar alsjeblieft, zorg goed voor je moeder...' Waren de laatste woorden die hij ook maar had kunnen spreken. Precies die zin galmde meerdere malen door haar bonzende hoofd heen. Akelig boos maar tegelijkertijd verdrietig ijsbeerde ze door de kamer heen, terwijl ze aan haar rode haren trok. Het zag er weird uit, maar zelf had ze het niet door. Haar hart was volledig gebroken, en de tranen bleven er maar uit stromen. Het kon haar geen flikker schelen dat haar oog make-up zo ontzettend uit zou lopen, want er was toch niemand die haar zag. Esther was alleen in haar kamer, had geen kamergenoot, helemaal niks, omdat Christian haar kort geleden verlaten had voor een ander en Chloe ook plotseling verdwenen was. Ze wist het niet meer, ze wist het niet meer, wat moest ze doen? Ze kon niet zonder hem leven, hij was altijd haar grote steun geweest om op terug te vallen voor als ze gezeik had met haar moeder en haar vriendin. Verschrikkelijke gedachtegangen schoten door haar hoofd, het hield maar niet op en het was ook vrij logisch waarom ze niet naar school was gegaan en zichzelf had opgesloten in haar kamer, in duisternis gehuld door haar gesloten gordijnen en alleen de radio en haar gesnik te horen was. Niet dat de radio hard stond, ze wist niet eens waarom ze hem überhaupt aan had gezet.
Net toen er een liedje voorbij kwam met een gevoelige tekst, merkte ze pas op dat die aan stond en stopte met ijsberen. 'The one that got away' van Katy Perry luidde het liedje, waardoor haar ogen dubbel zo hard vol vlogen met tranen. Het was niet eerlijk, het was godverdomme niet eerlijk dat het leven van de onschuldigen werd afgenomen. Kwaad balde ze haar vuisten en sloeg vervolgens ontzettend hard de radio van een bijzettafel af, waardoor die van een nog pittige hoogte op de grond viel en zo kapot raakte. Meteen knalde hij dan ook uit en was het na die harde klap ook gelijk doodstil in haar kamer, op haar zachte gehijg na.
Kort daarna voelde ze pas dat haar mobiel trilde in haar broekzak, die ze er dan ook uithaalde en opmerkte dat ze een sms had gekregen van Nick. Of ze wou komen om te praten, hij kon de hel in. Normaal gesproken zou ze wel met tegenzin komen, maar nu.. ze wist het niet, wat moest hij wel niet van haar denken als hij haar nu zo zag?! Ze besloot er niet op te reageren, dat was toch alleen maar geldverspilling en borg hem weer op, waarbij ze opmerkte dat er zich een donkere vloeistof op haar broek bevond en tevens ook op de grond. Pas toen voelde ze haar hand ook duidelijk bonken, die had ze dus flink opengehaald. Verdomme, de tweede keer al dat ze haar hand zo ernstig beschadigd had, dat was een lange tijd geleden ook al op het strand gebeurd dat ze van woede tegen een muur gebeukt had. Meteen liep ze naar haar kleine keukentje toe, trok met geweld een la open en haalde daar een rolletje uit wat op verband leek in het donker, niet eens gesteriliseerd door middel van een verpakking, het lag er gewoon los in en het kon haar geen ene ruk schelen. Met kracht bond ze die om haar hand heen, hoeveel zeer het ook deed en zette hem vervolgens vast met wat speciale spelden ervoor. Zonder ook maar haar gebruikte spullen op te ruimen liep ze terug naar de kamer, trok met tegenzin een gordijn open, waardoor ze meteen een hand boven haar ogen sloeg vanwege de felle oranje zon die hard in haar ogen scheen. De hele dag had ze geen licht gezien, waardoor ze er nu wel heel erg aan moest wennen. Toen ze zich na enkele seconden omdraaide merkte ze pas op hoe erg haar kamer eraan toe was, wat voor een rotzooi het was. Esther snoof, misschien was het toch wel verstandig om voor heel eventjes frisse lucht te halen, en aan te horen wat die klootzak te vertellen had. Vluchtig liep ze naar haar slaapkamer, trok daar een zwart jack uit die een capuchon had en liep daarmee haar kamer uit, met haar handen verborgen in de zakken die zich aan de voorzijde van haar jack bevonden. Hierna sloot ze de deur simpel af met haar sleutels, hing ze het bordje 'roomservice' erop, die mochten de troep wel opruimen, en ging daarna op pad richting Nick.

Al vanaf een afstandje zag ze hem zitten, van beneden af toen ze daar liep en nu ze op het dak was gekomen liep ze dan ook naar hem toe, met haar capuchon ver over haar hoofd getrokken met slechts haar stijle, rode en lange haar eruit stekend. Haar gewonde hand had ze dan ook nog verborgen. ''Hee.'' Begroette ze hem strak en kortaf, zodat hij haar trillende stem niet eens zou kunnen horen. Met moeite ging ze naast hem zitten, had hem nog niet eens aangekeken, maar keek alleen slechts emotieloos recht naar voren. In de verte was het strand te zien, met de inmiddels ondergaande zon en normaal zou ze het stiekem dan wel mooi gevonden hebben, maar nu kon dat haar ook geen ene fuck schelen. De hele wereld kon er van haar part wel aan gaan, er was toch geen fucking hoop meer. ''Wat moet je?!'' Zei ze kil, draaide haar hoofd ietwat een andere kant op dan waar hij zat. Ze had geen zin in zijn gezeik over hoe ze eruit zag, wat ze met haar hand gedaan had en al helemaal geen getief over hoe het tussen haar en Christian zat. Die Hard ging langzaam naar de knoppen, dat had ze zelf ook wel door. Jimmy en Chloe waren er abrupt uitgezet door haar, en ergens begon dat nu toch wel zeer te doen, al kende ze de twee totaal niet persoonlijk. Maar het idee dat ze er al zo lang in zaten, dat ze veel mee hadden rondgehangen en er nu uit lagen viel toch wel ietsje anders dan dat ze had verwacht. Maar dan nog had ze daar geen problemen mee, ze ging niet één of andere zielepoot uithangen die ging smeken of ze terug kwamen. Esther zuchtte en liet haar hoofd naar beneden hangen, zodat ze uitzicht had op de straat die aan het gebouw lag.

Een bank beroven, het zou kunnen maar de kans dat je na een dergelijk misdrijf gepakt werd was erg groot. De politie was al vaak ter plaatsen, voor je het gebouw uit kon vluchten. Daarnaast waren er bijna altijd wel mensen, die de held wouden uit hangen en agressief werden. Hierdoor was je snel geneigd geweld te gebruiken, wat die straf die sowieso al vijf jaar betrof nog eens verhoogde. Niet te vergeten dat je een bankoverval het best met meerdere kon plegen, en hij was niet van plan hier andere mensen bij te betrekken. Wie zou hij er überhaupt bij moeten betrekken? Esther en Christian? Nee, beter hield hij hen hier buiten. Een dergelijke actie was riskant, te riskant. Een juwelen roof was makkelijker als je in je eentje, maar om een goede buit binnen te halen moest je eerst een goed adresje vinden. Helaas, was de bewaking daar altijd goed. Natuurlijk zaten er wel zwakken plekken, maar om die te vinden en ze te kunnen gebruiken had je tijd nodig. Iets wat hij niet had. Dan was er nog het feit dat juwelen geregistreerd stonden, ze verkopen was lastig. Ja, je had de zwarte markt. Maar ook daar werd voorzichtig omgesprongen met dergelijke goederen. Het best zocht je eerst een koper, en stal je daarna pas. Nog iets waar veel tijd in ging zitten. Bij een kunstroof had je het zelfde probleem, misschien zelfs nog wel sterker. Tenslotte waren er van echte kunstwerken nooit twee, hierdoor waren ze makkelijker op te sporen dan juwelen. Toch was er op de zwarte markt interesse naar kunst, en Nick wist waar hij mogelijke klanten zou kunnen vinden. Het stelen was dan wel weer lastig, echt goede kunst werd scherp in de gaten gehouden. De bewaking in de meeste musea's was dicht, niet waterdicht natuurlijk. Maar net als bij een juwelenroof zou een kunstroof veel tijd vergen. Zijn laatste plan, had hij al vrijwel direct weer doorgestreept. Al was het het enige legale plan. Zijn vader om geld komen. Alsof die zak hem ooit geld zou geven, daarbij kwam dat de man nog niet eens op de hoogte was van het bestaan van zijn zoon en Nick had Regina gevraagd dit zo te houden. Hij vond het wel prima, hij hoefde zijn vader niet te kennen en hij achtte de kans groot dat dit wederzijds was. Hij kwam uit een lage sociale klasse, zijn vader uit een hoge. Hij had meer op zijn kerfstok dan de meeste jongens van zijn leeftijd, had zelfs een moord op zijn geweten. Het koste hem geen enkele moeite wetten te overtreden, en het rechtssysteem deerde hem weinig. Nu zijn vader zou hem nooit als zoon accepteren. Hij was een foutje, een vervelend gevolg van iets wat de man het liefst wou vergeten. Maar de vraag was nu, hoe ging hij aan 8000 euro komen? Was het überhaupt mogelijk? Moest hij toch één van zijn plannen uit gaan voeren? En zo ja welke? De kunstroof? Of toch de bankoverval? Moest hij er andere bij betrekken? Of het in zijn eentje doen? Misschien dat hij Esther in kon lichten, en er voor kon zorgen dat als hij de gevangenis in draaide zij de buit kreeg zodat ze zijn zusje hier heen kon haren en een afkickkliniek voor haar on regelen? Zou ze dat willen? Nee, dat zou toch niet werken. Angel luisterde enkel naar hem, die zou nooit met een vreemd meisje mee naar Amerika gaan. Gefrustreerd gooide hij het kladblok naast zijn neer, hij had de neiging ergens tegen aan te slaan. Maar de knokkels van zijn beide handen waren nog ontveld van de laatste keer dat hij dit had gedaan. Daarbij kwam nog zijn pols, waaruit steeds meer kracht leek te verdwijnen. Great.
Esther's begroeting was strak en kortaf, hij keek op. Wist een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren. "Hey." Begroette hij haar. Ze was naast hem gaan zitten, maar keek hem niet aan. Iets wat hem verbaasde, normaal gesproken had ze er geen moeite mee hem in zijn ogen te kijken. Haar vraag was kil, hij trok zijn wenkbrauw op. Hij was er aan gewend dat ze kortaf en soms wat bitchy uit de hoek kwam. Maar toch verbaasde haar woorden hem. "Ik was opzoek naar afleiding." Zei hij naar waarheid, hij had zijn blik weer voor zich uit gericht. Ze keek toch niet terug, dus wat maakte het uit. "En ik vroeg me af wat er met je aan de hand was?" Voegde hij er aarzelend aan toe, nu zou hij het krijgen. Ze zou hem waarschijnlijk afkatten, en met een beetje pech zou ze nog vertrekken ook. Dan was hij weer alleen met zijn gedachten, die hem langzaam tot waanzin dreven.

Een uitdrukking van walging ontstond op haar gezicht toen Nick begon te praten. Niet alleen omdat hij sprak, maar ook door de woorden die vloeiend uit zijn mond kwamen. Een blik die iedereen kon doden die zich in haar omgeving bevond waren te zien in haar ogen. Toch week ze van zijn ogen af na een aantal seconden, omdat ze er geen zin in had dat Nick ook maar de traanvocht in haar ogen zou opmerken. Niet dat die op dit moment aanwezig was, maar ieder moment kon ze weer emotioneel worden en dat was het laatste wat ze aan de buitenwereld wou tonen. Een korte grom verliet haar mond. ''Nou als dat het enige is waarom ik moet komen, dan moet je nu heel gauw oprotten voordat ik echt boos word, homo.'' Esther deed enorm haar best om schijnheilig te klinken en puur arrogant, hopelijk totaal niet kwetsbaar en trillerig. Het laatste waar ze nu zin in had was een hele preek van Nick. Maar voordat ze ook maar weer kon opstaan en weg kon lopen van hem, omdat hij waarschijnlijk toch niet zou gaan vertrekken, volgde net de vraag uit de jongen zijn mond die ze niet wou horen. Ze vloekte binnensmonds en kruiste haar vingers achter haar rug, zonder dat de jongen het kon zien. ''Helemaal niks, het gaat prima, jezus man. Zit je aan de cocaïne ofzo?!'' Als verdediging begon ze te schelden en over een gevoelig punt te praten, tenminste ze hoopte dat het hard aankwam, om zich in te houden en niet beginnen te gaan janken.
Een duidelijk geschreeuw overstemde haar gedachten, waardoor ze naar beneden keek en daar een jongen en een meisje zag staan. Duidelijk één of andere pooier-actie of whatever. Het meisje was dan ook echt totaal hoerig gekleed, ontzettend korte kleding aan, vooral nu het zo niet-warm was in Santa Monica en de jongen zag er donker gekleed uit, wel hot, maar totaal niet betrouwbaar. De brunette probeerde zich te verweren tegen de jongen, terwijl ze met haar handtasje sloeg. Hierdoor rolde Esther haar ogen even, ze was niet van plan haar te gaan helpen. Het was haar eigen fucking probleem dat ze in zijn val getrapt was en dit was het gevolg. Inmiddels was het meisje haar dikke oog make-up uitgelopen, had dus niet waterproof gebruikt, nog zo'n domme actie van haar, waardoor ze er nogal stom uitzag. Dus het was een hot meisje maar zonder hersens, zoals alle andere hoeren en sletjes die hun leven verneukten voor geld. De roodharige meid snoof en keerde haar zicht een andere kant op, totdat ze vanuit haar ooghoeken iets zag glinsteren wat ze herkende als een scherp mes, die de jongen vasthield. Hij dreef haar naar de muur waarna hij haar vastzette en zijn mes tegen haar keel aanzette. Eigen schuld, damn.
''Ga je nog antwoorden, of wat?!'' Snauwde ze vol irritatie naar Nick toe, waarna ze nogmaals een dodelijke blik naar de jongen wierp en het tafereel wat zich beneden hun afspeelde totaal negeerde, ook al was het meisje druk aan het schreeuwen om hulp van hun tweeën. Voor de rest waren er geen mensen meer op straat, niet gek ook omdat het al avond begon te worden en de meeste mensen de afgelegen, hangjongeren straten wouden ontwijken.

In haar ogen verscheen een blik die mensen onder het kopje 'als blikken konden doden' zouden plaatsen. Toch was Nick er niet van onder de indruk, hij keek haar koeltjes aan. Ze moest niet denken dat dergelijk gedrag nog enige indruk op hem maakte, dat het hem af zou schrikken. Al vrij snel wende ze haar blik af, hij fronste kort. Kreeg zo langzamerhand het idee, dat haar houding een masker was om te verbergen wat er daadwerkelijk in haar om ging. "Als je geen zin hebt in mijn gezelschap, rot je zelf maar op." Bromde hij. Hij had er genoeg van haar boze buien over hem heen te laten komen, ze moest denken dat hij één of ander hondje was dat ze rond kon commanderen. Uitvallen deed hij niet, nog niet in elk geval. Het besef dat ze een vriendin van hem was, maakte dat zijn woede minder snel op vlamde dan normaal. Haar volgende woorden vielen echter totaal verkeerd, woedend keek hij haar aan. "Godverdomme, wat denk jij wel niet?" Hij moest moeite doen niet uit te halen, voelde hoe elke spier in zijn lichaam zich aan spande. "De laatste tijd gedraag je je zelf naar ons als een waar kutwijf, je kunt enkel nog schelden en ik hoef niet eens te denken dat ik jouw iets kan vertellen zonder dat je naar me uit valt. Ik begrijp dat je je reputatie als stoere bitch wilt bewaren, maar tegen ons kun je toch wel iets aardiger doen?! Denk ook eens aan een ander dan alleen aan je zelf, ik heb hier echt geen zin meer in." Snauwde hij, waarna hij overeind kwam. Hij had geen behoefte hier nog langer met Esther te blijven zitten, ze had problemen en hij wou haar best helpen. Maar onderhand had hij er genoeg van, ze zocht het zelf maar uit. Ze moest niet denken dat hij omdat ze eens echt hele goede vrienden waren hij nu alles van haar zou pikken. Nick's aandacht werd getrokken, door het geen wat zich in de straat beneden hen afspeelde. Een schaars gekleed meisje, werd tegen de muur aangedreven door een jongen. In zijn hand hield hij een mes, dat glansde in het licht van de lantaarnpalen. Ondanks het feit dat Nick van mening was dat het meisje een domme fout was begaan door op deze tijdstip, en al helemaal in die kleren, door deze straten te gaan struinen was hij niet van plan haar aan haar lot over te laten. Zo stak hij niet in elkaar. "Stik er maar in." Siste hij naar Esther, waarna hij zich af zette tegen de rand van het dak en naar beneden sprong. Om de klap niet te hard op zijn knieën aan te laten komen, maakte hij direct na zijn landing een soort koprol waarna hij in de richting van het tweetal liep. Uit zijn riem trok hij zijn mes. "Laat haar met rust." Riep hij, op het moment dat hij binnen gehoor afstand kwam van de jongen. "Waar bemoei jij je mee?" Siste de jongen verontwaardigd, terwijl hij zich half naar Nick half naar het meisje keerde. "Nou, ga je nog weg of moet ik je een handje helpen?" Reageerde Nick koeltjes, de vraag negerend. Zijn hand vestigde hij wat steviger rond het gevest van zijn mes. Het voelde vertrouwd aan, bijna alsof het bij hem hoorde. Alsof het een verlengde van hem was. "Zo meneer voelt zich stoer?" Zei de jongen, die duidelijk niet van plan was zich door Nick weg te laten jagen. Sukkel. Nick haalde uit, sloeg de jongen in zijn gezicht. Liet zijn knie direct omhoog komen, en plante hem met vaart in de jongen zijn maag. Die dubbel klapte van de pijn, Nick gaf hem een harde duw. Waardoor de jongen die toch al uit balans was gebracht op de grond viel, maar voor Nick hem vast kon grijpen voelde hij hoe het scherpe lemet van een mes de huid rond zijn enkel binnen drong. Hij moest moeite doen niet in elkaar te zakken, schopte tegen de uitgestrekte arm van de jongen waardoor het mes enkele meters verderop terecht kwam. Razendsnel zette hij zijn voet op de arm van de jongen, met genoeg kracht om diens bot te breken. De jongen kermde van de pijn. Nick greep hem bij zijn kraag, trok hem overeind. "Flikker op." Gromde hij woedend, waarna hij de jongen een harde duw gaf. Half struikelend ging die er vandoor, Nick strompelde naar de muur toe waar het meisje nog altijd wat angstig tegen aan stond. Hij zette zich tegen de muur, sloot voor een moment zijn ogen. "Dankje." Hoorde hij het meisje naast hem zeggen, hij wuifde haar woorden weg. Grijnsde even scheef naar haar. "Moet je daar niet even naar kijken?" vroeg ze, terwijl ze langzaam een stap in zijn richting deed. Aarzelend alsof ze er nog niet helemaal zeker van was of hij een good guy was.

''Het gaat jou geen fuck aan wat ik denk.'' Snauwde ze terug naar Nick, ze pikte het niet en beet zoals gewoonlijk van zich af. Voordat ze opnieuw haar mond open kon trekken, begon de Die Hard jongen zo door haar heen te tetteren, waardoor er een pure hatelijke blik in haar ogen ontstond. ''Oh ja? Nou als je die toon in mijn je niet aanstaat, flikker je toch lekker op. Dan ga je toch lekker janken bij je mammie? Nee, dat kan niet meer, och, wat jammer.'' Zei ze sarcastisch, maar ze was nog niet eens klaar met het reageren op zijn domme opmerking. ''Je zoekt maar professionele hulp als je iemand nodig hebt die naar je wilt luisteren, die psychologen hier in de buurt schijnen heel goed te zijn, want als je mij niet aan kan dan zoek je het maar lekker uit. Dus ik moet aan een ander denken? Haha, wat grappig. Want dat doe jij volgens mij ook niet, ik hoor nog geen enkel verschil met de andere verhalen over je verslaafde zusje die zich constant zit vol te stuwen met cocaïne en al die shit.'' De laatste zin siste ze naar hem toe, waarna ze hem nakeek toen hij opstond en hem een afschuwelijke blik stuurde. ''Dat zal ik doen ja, ik heb jou helemaal niet nodig, dus flikker maar op.'' Schreeuwde ze nog naar hem en hem nakeek hoe hij nogal stijfjes naar beneden sprong en er nog een uitsloverige koprol achterna maakte. Ze rolde simpelweg met haar ogen, maar week haar ogen niet af van het tafereel wat zich beneden afspeelde. Ze mocht dan wel zo emotieloos overkomen, maar was nog altijd wel bezorgd om de Die Hard leden en beschermend. Als er nu iets fout zou gaan, wat ze zich haast niet kon voorstellen bij Nick, dan zou ze dan ook direct ingrijpen en zou ze alles kapot rijgen, nu ze toch vol frustratie en pijn zat.
Maar zoals ze al had verwacht bracht de blonde, krullerige jongen het er mooi vanaf en had hij alles onder controle. Sterker nog: hij ownde de jongen en joeg hem weg door middel van zijn krachten en manipulatie. Wat ze precies zeiden was nauwelijks te verstaan doordat ze nog best in de hoogte zat, maar kon wel alles volgen wat er gebeurde. De onbekende pooier wist met moeite weg te kruipen, maar ze wist zeker dat Nick hem niet verder meer zou beschadigen en met rust zou laten. Tot nu toe ging alles goed, maar de gevarenzone kwam in de buurt. Het was niet het feit dat ze zorgen maakte over hoe Nick het er vanaf bracht, maar over wat er nu ging komen. Het bedankje van het meisje, en ook al wist ze dat de jongen een relatie had, ze wist maar nooit wat er ging gebeuren. Opnieuw irriteerde ze zich weer en besloot er naar toe te gaan. Hoewel ze eerder de drang had om terug naar het gebouw te gaan van de slaapvertrekken, voelde ze zich toch geneigd om hem nu juist niet alleen te laten. Ook omdat ze afleiding wou hebben en niet steeds aan haar inmiddels overleden vader wou denken. Esther nam de weg terug naar hoe ze ook op het gebouw was gekomen en stond zo binnen een minuut weer stevig op de grond. Ze was dan ook maar net op tijd, want het meisje begon gevaarlijk dichterbij Nick te komen en niet alleen maar met een bedankje. Toen pas merkte Esther op dat hij gewond was, waardoor ze een wat snellere pas in zette en zo binnen de kortste keren bij de twee was gekomen. De pas die het meisje net aarzelend naar voren had gezet, zette ze gauw weer naar achteren toe en die kans nam Esther om haar mes te trekken. Het lemmet voelde heerlijk toen ze haar hand er eenmaal omheen sloot, dat had ze namelijk al tijden niet meer gedaan. Dreigend kwam ze versneld op haar af en drukte ze gauw genoeg het meisje hard met haar rug tegen de muur aan, waarna ze in een vlugge reactie het mes tegen haar keel aan zette. ''Rot jij eens even heel gauw op, hoertje dat je bent!'' Schreeuwde ze recht in haar gezicht, terwijl ze haar levensgevaarlijk in haar ogen aankeek en de afstand tussen hun gezichten niet eens zo heel groot meer was. Ze merkte hoe het meisje ietwat ineen zakte en in paniek raakte, ze had geen idee wat haar nu overkomen was.

"Jij denkt dat ik ga zitten janken omdat één of andere arrogante bitch niet weet hoe ze met andere om moet gaan?" Snauwde Nick, hij voelde hoe de woede het bloed in zijn aderen deed koken. Normaal kon hij Esther's verwijten vrij lang verdragen, hij nam ze met een korreltje zout of negeerde ze totaal. Maar nu had ze toch echt een grens overschreden. So what, als hij haar gevoelens kwetsten. Het kon hem niks meer schelen, als ze het zo wou spelen. Prima, hij had geen zin om nog langer naar haar kut opmerkingen te luisteren en te doen alsof er niks aan de hand was. Hij was geen puppy die ze in het rond kon commanderen, en dat moest ze maar eens in gaan zien. Haar woorden waren de druppel die de emmer liet overlopen, hij merkte dat zijn lichaam trilde van woede. Het enige wat hem tegen hield haar tegen de grond te werpen was het meisje dat op straat liep te gillen. Beter richtte hij zich eerst op die eikel, dan was hij een deel van zijn woede direct kwijt. Dan zou hij met een beetje geluk niet al zijn kracht in de strijd gooien, want als het op een echt gevecht aan zou komen zou hij winnen van Esther. Ze was snel, sterk en kon goed vechten. Maar het zelfde gold voor hem, en naast het fijt dat hij waarschijnlijk meer vecht ervaring had dan zij was hij ook sterker. Wat logisch was, als je hun bouw vergeleek.

"Nee, dat is niets." Mompelde hij, terwijl hij zijn gewicht wat meer naar zijn goede been verplaatste. Zijn eigen welzijn had hem nooit veel kunnen schelen, meestal was hij meer geïntereseerd in die van zijn zusje. Tenslotte was zij zijn meisje, hij zou alles voor haar geven. Echt alles. Hij had vroeger vaak genoeg dagen niet gegeten om te voorkomen dat zij verhongerde, dat zag hij als zijn taak. Wie moest er anders voor haar zorgen? Dat hij nog maar negen was geweest, had hem niet minder overtuigd van dat standpunt gemaakt. Hij was haar grote broer, het was zijn taak haar te beschermen tegen de boze buitenwereld. Maar hij had gefaald, zijn nu negenjarige zusje zat aan de heroïne. Spoot elke dag drie kwart gram van die troep in haar aderen. Een hand werd op zijn schouder gelegd, hij keek recht in de bruine ogen van het meisje. "Dank je." zei ze nogmaals, hij grijnsde nogmaals scheef naar haar. "No problem" Mompelde hij, op dat moment kwam Esther aan stormen. Het meisje deed onmiddelijk een stap terug, maar dit was niet genoeg voor de roodharige meid. Hardhandig duwde ze het meisje tegen de muur, zette het lemet van haar mes tegen diens keel. Nu had hij er echt genoeg van. Eerst zat ze hem dingen naar zijn hoofd te slingeren, waarvan ze wist dat het hem pijnigde en nu ging ze hem lopen beschermen alsof hij haar hulp daarvoor nodig was. Hij greep haar ruw bij haar schouders, trok haar weg bij het meisje en duwde haar met haar rug tegen de muur. Zijn ene hand klemde hij stevig rond de arm waarin ze het mes hield, het kon hem geen fuck schelen als hij haar pijn deed. Met zijn andere hand duwde hij haar schouder tegen de muur. Hij had zich vlak bij haar geplaatst, waardoor ze nauwelijks beweging's ruimte had. "Ik kan mezelf prima redden, ik moest toch niet naar jouw toe komen als ik problemen had? Daar voel je je toch te goed voor? Ik ben toch maar die zielige hoeren zoon, die niks kan? Die zijn eigen zusje weg laat rotten en haar zichzelf vol laat spuiten met heroïne? Omdat ik geen zin heb om haar te helpen? Ik geef toch niet om andere? Nee, de jongen die ooit heeft voor komen dat jij als hoertje moest gaan werken is een enorme eikel die enkel aan zichzelf denkt."Woedend keek hij Esther aan, voor hij het in de gaten had haalde hij uit. Met kracht raakte zijn vuist haar in haar gezicht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat het meisje het op een lopen had gezet, mooi hadden ze daar ook geen last meer van. Hopelijk was ze slim genoeg om direct de buurt te verlaten, en op die manier niet weer in de armen van één of andere pooier te lopen.

Voordat Esther ook maar een enige kleine mogelijkheid had om het meisje ook maar iets te beschadigen, voelde ze meteen twee stevige, krachtige en aangespande handen op beide schouders, die haar dan ook meteen naar achteren sleurde en rightaway tegen de muur neerknalde zonder zinloos geweld. Hierdoor kreunde ze eventjes zachtjes door de pijnscheut die door haar rug schoot en door de schrik, omdat ze het totaal niet verwacht had, maar liet voor de rest geen tegenstribbeling zien. Ten eerste omdat ze het leuk vond de jongens uit te dagen tot hun uiterste en dat was bij Nick nu uiteindelijk gelukt, al was ze misschien toch wel iéts te ver gegaan dan dat ze zou moeten doen. Voordat Esther dan ook maar haar mond open kon trekken om flink tekeer te gaan tegen de jongen, kreeg zij al een preek in haar gezicht geduwd die ze -net zoals de tegenaanval van net tegen de muur aan- ook al niet verwacht had, maar enkel een brede grijns -waarbij bijna haar witte tanden ontbloot werden- vormde haar gezicht met uitdagende, lichte ogen die allesbehalve goedheid spraken. Bij elke zin die Nick sprak, voelde ze haar hart een ongelukkig sprongetje maken maar zijzelf gaf er niet veel om. Het ging er technisch gezien het ene oor in en het andere oor weer uit. Het was grappig om te zien hoe de jongen zich zó boos kon maken om eigenlijk helemaal niets. Zo bleek het maar weer dat hij slecht tegen opmerkingen kon die emotieloos gesproken waren door haar.
Maar hetgeen wat ze wel voelde was dat ze, door dat ze net teruggetrokken tegen de muur gesmeten was, bloedde in haar handpalm. Omdat het lemmet van haar mes zich verplaatst had naar de binnenkant van haar hand, zonder dat ze het zelf geweten had en omdat ze nu veel kracht zette door haar vuisten te ballen zodat ze die akelige druk van Nick niet bij haar armen zou voelen, was het stekend gaan bloeden en merkte ze nu pas op dat er enkele bloeddruppels op de grond gevallen waren. Al keek ze na die aantal seconden van afleiding toch weer in zijn ogen, omdat het toch een tijdje geduurd had voordat hij zijn ei had kunnen kwijtraken en alsnog wel tegen haar.
''Hé!'' Begon ze gelijk boos, toen hij uitgesproken was en zij eindelijk de toegang had om haar eigen mond te openen. ''Je kan me alles noemen, maar ik ben verdomme geen hoertje zoals dat wijf van net. Dat jou moeder nou jan en alleman van de achterbuurt had genomen, kan ik ook geen fuck aan doen. Maar het feit dat je mij zo vals gaat beschuldigen, gaat me wel wat te ver. Bovendien heb ik ook nog maar ooit de neiging gehad om één poot uit te steken voor geld op die manier, dus ik weet niet waar jij dat uit je rotkop vandaan haalt, maar ik kan je sowieso wel gegaranderen dat je inderdaad een tering eikel bent.'' Gromde ze gemeen terug. Maar nog meer spraaktijd kreeg ze niet, voordat ze het wist kreeg ze een beuk tegen haar gezicht aan waardoor ze haar hoofd automatisch gedraaid had en haar rode haren er al gauw voorvielen. Tranen kwamen op in haar ogen, maar knipperde ze gauw en onzichtbaar voor de jongen weg. Nee, het was verboden voor haar om een zwakte te tonen, vooral bij Die Hard leden. Gauw wist ze zich te herpakken en schopte daarbij hard tegen zijn geblesseerde enkel aan, waarbij ze haar eigen gebalde vuisten wat verslapte en hem als vervolg een knietje gaf. Het feit dat ze zo dichtbij elkaar stonden, gaf haar de mogelijkheid om dat te doen en doordat ze nu wat losser was gekomen, kon ze gemakkelijker los komen en wrikte ze zichzelf uit zijn greep. Hierna legde ze haar mes goed in haar handen, al zat zelfs de greep nu inmiddels toch al onder het bloed en waren er zelfs al meerdere druppels op de grond gevallen, zodat ze alsnog een verdediging had zodra de jongen nog een keer iets wou flikken bij haar.

In tegen stelling tot wat hij had verwacht stribbelde Esther niet tegen, de spieren in haar armen waren ontspannen waardoor hij haar dichter tegen de muur kon drukken. De grijns op haar gezicht, maakte hem nog kwader. Het leek alsof ze het leuk vond hem te pijnigen met zijn woorden, alsof ze er plezier aan beleefde hem op deze manier uit te dagen. "Waar ik dat vandaan haal?" Gromde hij, terwijl hij haar strak aan keek. Zijn ogen leken nog altijd vuur te spuwen, hij voelde zijn bloed koken. Nick wist van zichzelf dat hij vrij opvliegend was, en meestal kon hij dit rond vrienden wel onderdrukken. Maar nu was Esther toch echt te ver gegaan, ze had iets in hem doen knappen. Waardoor hij haast werd verblind door ongecontroleerde woede, niet zo als die keer in Italië. Toen hij tijdens een woedeaanval zo lang op een jongen in had geslagen, dat die was gestorven. Maar toch zeker genoeg, om niet al zijn acties meer onder controle te hebben. "Wat denk je dat die eikels destijds in Palermo van je wouden? Die wouden heus niet met je in de zandbak gaan spelen." Oké, het was misschien al een hele poos geleden. En hierdoor niet helemaal geschikt om in een ruzie te gebruiken. Maar dat kon hem weinig schelen. Door haar destijds te helpen had hij zich aardig wat problemen op zijn hals gehaald, en het was ook niet iets dat hij was vergeten. Het was het begin van hun vriendschap geweest, maar ook het begin van enkele grote problemen.
Een vlammende pijnscheut schoot door zijn enkel, hij zetten zijn kaken op elkaar. Verbeet de stekende pijn, die door zijn toch al gewonde enkel was geschoten op het moment dat Esther er tegen aan had geschopt. Zijn greep verslapte, toen ze hem een knietje gaf. Hij merkte dat hij lichtelijk in elkaar kromp, vloekte. "Jezus Esther." Hij draaide zich naar haar om, zag dat er bloed langs haar hand naar beneden druppelde. Op haar gezicht waren duidelijk de sporen van zijn klap te zien. Even plots als zijn woede gekomen was, verdween die. Nick deed een stap achteruit, ging tegen de muur aan staan en keek haar voor een moment zwijgend aan. "Dat had ik niet moeten doen, sorry." Mompelde hij, terwijl hij zich door zijn knieën liet zakken en op de grond ging zitten. Zo kon hij haar ook niet snel aanvliegen, mocht ze hem nog een kut opmerking naar zijn hoofd smijten. Nick kende zichzelf goed genoeg om te weten dat zijn woede razendsnel weer op kon vlammen, zo zat hij nu eenmaal in elkaar. Hij stroopte zij broek op, die doorweekt was met bloed. Great. Hij wierp een korte blik op de steekwond, die dieper was dan hij in eerste instantie had verwacht. Een zucht schoof over zijn lippen, hij trok zijn vest uit gevolgd door zijn shirt. Esther negeerde hij, ze had toch geen zin in die hoeren zoon. Nee, als ze nog een gesprek wou voeren zou zij toch echt moeten beginnen. Hij had geen behoefte aan een Esther die hem enkel en alleen af zat te zeiken. Hij scheurde en groot stuk stof van zijn shirt af, bond dit strak rond zijn enkel. Dat hield het wel even, hij schoof zijn broek weer omlaag. Trok zijn vest aan, het kapotte shirt liet hij naast zich liggen. Als hij straks bij Iana zou komen, en ze zou merken dat hij gewond was zou hij waarschijnlijk weer een hele preek krijgen. En ze zou er waarschijnlijk direct verband om heen doen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, ging met zijn hand door zijn blonde krullen.

Hoewel ze wist dat Nick normaal gesproken niet meer dan één woede-aanval zou krijgen, nooit meerdere achter elkaar, hield ze toch voor de zekerheid het mes nog even langer vast voor het geval dat Nick er deze keer anders over dacht. Maar nadat hij verderop tegen een muur ging staan en enkel de woorden 'Jezus, Esther' uitbracht, stopte ze langzaam en rustig haar mes weg besmeurd met bloed en al. Nog enkele hijgen verlieten haar mond, maar liet zich daarna bedaren en sloot voor kort haar ogen. Hierdoor merkte ze niet dat de blond gekrulde jongen zich op de grond op zijn knieën liet zakken. Die woorden die hij net nog had gesproken raakten haar op één of andere manier wel van binnen, waardoor ze kort zuchtte en vervolgens haar ogen weer opende waardoor haar verdomd lichtgroene ogen tevoorschijn kwamen en meteen haar pupillen op de jongen richtte die nogal onhandig bezig was om zijn vest uit te trekken. Hierna volgde ook gauw het shirt en was zijn bovenlichaam ontbloot. Voordat ze haar mond open wou trekken dat hij als de sodemieter zijn kleding terug aan moest trekken, dat hij hier toch geen chickies zou kunnen scoren op deze achterbuurt, behalve hoeren, merkte ze op dat hij het shirt voor wel wat betere doeleinden gebruikte dan dat ze in haar hoofd had gedacht. Het was zonde, maar hij knoopte het afgescheurde stuk stof om zijn enkel heen zodat het minder zou gaan bloeden, hopelijk zou stoppen en trok daarna zijn vest weer aan. Het shirt wat hij net nog kosteloos had gedragen, liet hij gewoon daar liggen alsof het altijd al oud vuil was geweest. Het was zonde, maar beter leven dan nog een aantal minuten leven met risico op doodbloeding en uiteindelijk sterven.
Inmiddels voelde ze zich alweer wat afgekoeld en liep naar de jongen toe zonder ook maar even woede uit te stralen, nee eerder hulp was het juiste woord. ''Kom, dit gaat zo echt niet.'' Toen ze eenmaal die woorden uitgesproken had en een arm onder zijn linkerarm gestoken had zodat hij daar op kon leunen, bedoelde ze niet alleen dat hij zo alleen weg kon lopen maar had het ook onbewust over zichzelf. Ze wist dat ze tegenwoordig ongelofelijk bot was, geen enkele emotie kwijt kon bij anderen, zelfs niet bij bekenden die ze daarentegen wel vertrouwden, en kutgedrag vertoonde tegenover de Die Hard leden, wat ze van binnen helemaal niet wou en het later dan ook enorm speet. Hoewel ze nu ineens de neiging had om zichzelf zo te laten gaan, durfde ze het toch niet. Of nouja, ze durfde het wel maar aangezien ze nu nog wel open en bloot voor gevaren op de achterbuurt South Central stonden en daarbij Nick eerder hulp nodig had dan dat zij daaraan behoefte had, besloot ze het toch maar even in te houden. Ook al ontstonden er al tranen in haar ogen, ze wist die weg te knipperen binnen enkele fracties van secondes.

Toen ze eenmaal wat dichterbij het Living Building kwamen na een taxi te hebben genomen, aangezien Nick in deze toestand totaal niet zo'n lange afstand kon lopen, liet ze de hand los van de Die Hard genoot die ze al die tijd voorzichtig had vastgenomen. Meer had ze er niet mee gedaan, enkel wat zorg getoond en toen de auto stopte hielp ze hem uit de auto. Het duurde niet lang voordat ze boven waren bij haar kamer, aangezien ze gelijk hulp hadden gekregen van de receptie toen ze zagen dat Nick zich niet zo gemakkelijk kon voortbewegen en al helemaal niet de trappen op en daarom de lift konden nemen, en dat ze de sleutel uit haar broekzak had gevist. Als boter vloog die in het slot, klikte ze het open en sloeg de deur open. Ze begeleidde de jongen richting de eettafel, naar de stoel waar Christian eerder tegenover haar had gezeten nadat ze die avond met hem in het bed had gedeeld en die volgende ochtend hem als stuk vuil had behandeld en daarna nog een rare ochtend hadden gehad vanwege het feit dat zij uit het niets flauw was gevallen en daarbij een epilepsie aanval had gekregen, en zette hem neer. ''Blijf zitten, ik ben zo terug.'' Zei ze tegen hem -alsof hij nu uit het niets zou opstaan en weg zou lopen-, liep terug naar de deur die ze vervolgens dichtsloeg en liep daarna terug naar de keuken om daar uit één van de hangende kastjes een EHBO doos te halen.
''Dit zal even prikken.'' Meldde ze toen ze eenmaal een klein flesje alcohol had gevonden en die over de wond goot, die inmiddels verwijderd was van verband hulpmiddelen. Ze goot er een vleugje alcohol overheen en haalde meteen door de huid een naald, waarna ze de wond dichtnaaide alsof er niets aan de hand was geweest. Het was misschien wel ineens een rare spontane actie volgens Nick, maar Esther wist waar ze mee bezig was. Crystal had namelijk een lange tijd in het ziekenhuis gewerkt en daarbij was de roodharige meid ook wel eens mee geweest zodra er niemand thuis was geweest en het avond was.
Alsof er nooit wat aan de hand was geweest en ze al die tijd al lekker gezeten hadden in haar kamer, had ze de EHBO doos net zo snel weer opgeruimd als dat ze die naald in zijn huid had gestoken en had ze enkele flessen alcohol op tafel neer gezet met wat normale glazen, geen wijnglazen dit keer omdat ze het toch onhandige dingen vond. Voor haar zelf schonk ze een klein laagje whiskey in, de jongen kon zelf ook nog wel wat gaan doen vanavond. ''Laten we overnieuw beginnen, waarom wou je me spreken?'' Vroeg ze deze keer wat minder chagrijnig, terwijl ze eerst een slok naar binnen goot en vervolgens haar zwarte vest uittrok en daardoor haar normale kleding zichtbaar werd. Doordat ze ook al die tijd een capuchon over haar hoofd had gehad, werd nu pas duidelijk dat haar zwarte oogmake-up totaal uitgelopen was door haar eerdere gevallen tranen.