Gewoon zwemmen

Op zijn gemak liep Seth het, nog warme, zand op. Zijn zwarte haren zaten nog perfect in model, omdat hij het water nog niet in geweesd was. Zijn witte t-shirt en handdoek hingen over zijn arm. Zijn zwarte All stars had hij in zijn anders hand en gooide die op een willekeurige plek neer, net als het shirt en zijn handoek. Hij stopte zijn hand in de zak van zijn blauw/witte zwembroek en haalde er een zwart/goude blackberry uit. Hij was bekrasd en duidelijk oud, maar hij werkte nog perfect. Hij zette zijn geluid snel uit en gooide hem in één van zijn All stars. Hij was neit bang dat hij gestolen was, het was maar een mobieltje, zijn leven hing er niet vanaf. Vlug liet hij zijn blik over het strand glijden, het was rustig ookal was het erg mooi weer. Hij glimlachte tevreden en liep op het water af. Zodra het zand onder zijn voeten vochtig begon te worden begon hij te rennen. Hij rende het water in tot aan zijn buik en dook er toen in. toen hij na een paar seconden weer boven kwam hingen zijn zwarte haar plat naar beneden, sommige plukjes hingen in zijn gezicht. De ketting op zijn nek was naar achter gedraaid, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hij liet zich op zijn rug in het water vallen en dook even later weer onder water. Vroeger had hij vaak gezwommen, in zwembaden, meren en zeeën. Dat was de laatste tijd minder geworden. Zijn ouders vonden het niks en hadden hem gewaarschuwd dat hij zich meer op zijn schoolwerk moest gaan richtten. Dit was dan ook een uitzondering, omdat hij net met school begonnen was en nog veel vrije tijd had. Hij kwam na een minuutje weer boven en keek heel even naar de horizon. De zon stond al iets lager, maar ging voorlopig nog niet onder. Hij was van plan zo lang te blijven, tenzij het hem begon te vervelen. Hij had even genoeg van het zwemmen en zwom weer naar het strand toe. Hij liep het zand op en veegde zijn zwarte haren naar achteren. Bij zijn spullen liet hij zich neervallen en keek hij opnieuw het strand rond.

Een donkerharig meisje keek vertwijfeld vanaf de dijk over het hagelwitte strand. De eenjarige bruine husky die met haar meeliep, kwispelde vol ongeduld. Niet veel volk hier, was haar eerste conclusie, en dàt kwam haar goed uit. Sinds de dood van haar ouders ging ze 'publieke' plaatsen uit te weg, omdat ze niet wilde aangekeken worden als een of andere boosdoener. Zij was namelijk diegene die zichzelf schuldig achtte aan de dood van haar geliefde ouders. Geliefde moeder. Haar vader verdiende de dood; dat vond ze zelf. Maar haar moeder, wat miste ze die. En nu wilde ze elke beschuldigende blik uit de weg gaan: weglopen van haar problemen is het liefste wat ze deed. Haar permanente bezigheid, om het anders uit te drukken.
Maar een meisje dat vroeger enorm sociaal was, heeft toch nog nu en dan eens nood aan wat 'onder-de-mensen-komentherapie'. Een afgesleten tas die ze altijd zich meedroeg, met daarin twee grafitti spuitbussen, die ze ook altijd bij had aangezien die haar altijd aan haar moeder deden denken en trouwens al lang leeg waren; droeg ze met zich mee. Haar witte korte all stars deed ze uit en nam ze in één hand, waarna ze een voet op het warme zand zette. Ah, wat voelde dat goed. Aan haar andere hand begon Aiko al vol ongeduld aan de lijn te trekken; de jonge reu wilde zwemmen! De zonnebril voor haar ogen irriteerde haar, ze wilde de zon op haar blóte gezicht voelen. Daardoor nam ze die ook in die ene hand. En zo liep ze verder, rustig naar het strand, over het zand dat vochtiger en vochtiger werd. Een jongen ;had ze al opgemerkt, was aan het zwemmen en genoot overduidelijk van het koele water. Zelf liep ze tot aan haar enkels het water in, waarna ze even om zich heen keek. De jongen was inmiddels al uit het water gegaan en voor de rest was er, buiten een ouder koppel dat een dagelijks wandelingetje maakte, niemand aanwezig. Ondertussen werd Aiko gek van ongeduld en begon zachtjes smekend te janken. 'Oké, oké, vijf minuutjes, Aiks", zei ze zachtjes en klikte toen de lijn los, waarna Aiko wild het water in rende. Zelf liep ze wat naar achteren, en ging verder op het strand zitten.
Terwijl Aiko wild rondspetterde, lette ze al niet meer op. Maar na enkele minuten werd haar aandacht getrokken: Aiko was speels naar de jongen van daarnet gerend en schudde zich uit, vlak bij hem, waarna hij uitdagend begon te blaffen. Snel stond ze recht en rende naar Aiko toe, waarna ze hem beveelde naast haar te komen staan, wat hij meteen deed. 'Het spijt me', zei ze verontschuldigend. 'Ik lette niet echt op', probeerde ze uit te leggen. Mensen konden hierop soms erg geïrriteerd reageren.

Seth had het strand al vaak bekeken, maar hij zag niemand behalve een ouder stel en een meisje met haar husky. Hij glimlachte toen hij naar het beestje keek, het zag er nog jong uit. Zelf had hij een, als erg oude, herdershond met de naam Toby. Een naam die hij toen hij klein was had verzonnen voor hem. Helaas had hij de hond achter moeten laten. Hij was oud en genoot van zijn grote achtertuin. Hier zou hij zich doodvervelen en zo sloom worden dat hij dik werd. Hij miste Toby wel, maar hij zou hem snel genoeg weer zien. Heel even wendde hij zijn blik af van de hond en keek hij naar het meisje. Ze zag er ouder uit, dat was ze waarschijnlijk ook. Hij had niet meer op de Husky gelet en had niet gemerkd dat hij vlak achter hem stond. De spetters kwamen dan ook als een verrassing. Hij hoorde het geblaf en draaide zich op. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Hij probeerde de hond te aaien, maar de hond liep weer terug naar het meisje. Het verbaasde hem hoe snel de hond luisterde. Zijn eigen hond luisterde pas na een jaar of twee, maar waarschijnlijk kwam dat omdat hij meer met hem speelde dan hem trainde. En hij was toen zelf nog erg klein. Hij klopte vlug het zand van zich af en stond op. 'Het is okay' Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Opnieuw bekeek hij het meisje, daarna richtte hij zich weer op de hond. 'Leuke hond' Zei hij. Hij knielde neer bij de hond en aaide hem over zijn kop. 'Wat is zijn naam?' Vroeg hij. Hij ging er vanuit dat het een jongen was.

De jongen, die zo te zien wat jonger dan haar was, leek er niet veel uit te maken. Nog voor ze wilde vragen of Aiko iets gedaan had, leek hij haar mond te snoeren met een simpele 'het is okay.' De glimlach die daarop volgde, bevestigde dat. Toen hij wat zei over Aiko en bij hem neer knielde, wilde ze hem waarschuwen, Aiko was bang van mensen en zou al meteen wegkruipen of aanvallen. Want, al was hij schattig en luisterde hij goed, om een of andere reden had hij enorm veel schrik. Moest iets zijn van de eerste 8 weken van zijn leven, voor ze hem had gekocht. 'Nee, pas op', zei ze waarschuwend, maar haar stem viel weg bij het laatste woord, want toen de jongen hem wilde aaien, bleef Aiko gewoon staan en genoot zelfs van de aai over zijn kopje. Een beetje verbaasd bleef ze even kijken naar Aiko richtte zich toen weer op de jongen. 'Aiko', zei ze rustig, waarna ze haar schouders even niet-begrijpend ophaalde. 'Normaal is hij schuchter, eerder bang van mensen, en loopt hij weg of valt hij aan. Maar nu gewoon niet?', wat onbewust was ze dus eigenlijk beginnen te praten tegen iemand, iets wat ze zelden tot nooit deed. 'En de naam van zijn baasje is Emilie, Emms hoor ik liever', besloot ze zichzelf voor te stellen, het was immers haar altijd verteld dat het onbeleefd was jezelf niet voor te stellen. Aiko bleef ongeduldig zitten en keek haar wat smekend aan, een ga-je-me-hier-nou-echt-laten-zitten-terwijl-ik-even-goed-kan-spelen-blik. Ghaha Ze zuchte even en liet hem met een knikje van haar hoofd weten dat hij mocht gaan. 'Vrij', sprak ze er nog achteraan, waarna de zwarte husky met twee helblauwe ogen meteen wegsprintte.

Hij haalde zijn hand weer van de hond en ging rechtop zitten.'Aiko' Herhaalde hij met een glimlachend.'Het is een mooie naam voor zo'n mooi dier' Hij bekeek Aiko en richtte zich pas weer op het meisje toen ze weer iets zei. 'Ik ben goed met honden' Zei hij glimlachend. 'In Odessa hebben we er vijf, waarvan er één echt van mij is' Ging hij verder. De andere vier honden miste hij eigenlijk niet, maar die waren anders. Er waren twee pups en de andere twee waren kleine schoothondjes. En daarnaast was Toby er al heel zijn leven en luisterde hij het best naar Seth. 'Aangenaam Emms' Zei hij toen ze zich voorstelde. 'Ik ben Seth' Zei hij er gelijk achteraan. Hij lachtte toen hij de blik van de hond zag. En zodra ze 'vrij' zei keek hij toen hoe de Husky, Aiko, wegrende. Na een paar seconden keek hij weer naar Emms. 'Dus Emms' Begon hij glimlachend. 'Zit je ook op Monica?' Zijn stem klonk licht nieuwsgierig. Zelf zat net een paar dagen op Monica, zijn ouders hadden hem erheen gestuurd. Ze dachten dat, als hij op zichzelf woonde, zich weer op zijn schoolwerk ging richtten. Het hielp wel, hij had alle rust die hij wilde. En als hij toch pauze wilde nemen waren er genoeg feesten aan de gang. Heel even keek hij weer naar de Husky, maar richtte zich meteen weer op Emms.

'Dat vond ik ook', zei ze glimlachend en knikte even ter bevestiging. De naam "Aiko" verwees naar een plekje dat ze als klein meisje vroeger het paradijs noemde, samen met haar beste vriendje van toen, die ze altijd 'Vicje' noemde. Samen hadden ze hun eigen kampje gebouwd in de buurt van hun huizen, en aangezien ze buren waren, was het altijd gemakkelijk om er samen heen te lopen. Victor Lagrosse, nu een jaar ouder dan haar, leefde voor zover ze wist nu in Amerika. Samen met zijn ouders verhuisde hij op twaalfjarige leeftijd naar San Fransisco, en Emms had moeten beloven hun plekje geheim te houden. Sinds hun huis was afgebrand, echter, wist ze niet zeker of dat het plekje 'Aiko' er nog was, aangezien ze besloten had nooit meer in dat dorpje te komen. Te veel herinneringen, te veel confrontatie.
'Aiko betekend 'paradijs' in het taaltje dat ik vroeger sprak', zei ze grijnzend en haalde haar schouders op. 'Ja, goed ben je inderdaad met honden, normaal stond hij al lang achter me te trillen, kijk hem nu eens.' Ze knikte even naar de hond, die wild rondjes liep in het water. Het slijk van het zand druipte aan zijn poten. 'Zometeen thuis gaat hij wel in bad,' zei ze glimlachend. 'Het spijt me dat Aiko zo opeens verscheen, Seth', zei ze grijnzend en haalde haar schouders opnieuw op. Dat deed ze wel vaker, in het bijzijn van mensen. Haar blik bleef even op Aiko gericht, waarna ze opkeek toen hij weer wat zei. Op Monica, ja, daar zat ze. 'Ja, kersverse studente voor deze school', zei ze grijnzend en knikte even. 'De 'ook' in je zin heeft verraden dat je op dezelfde school als mij zit', sprak ze grijnzend. 'Ken je de weg daar een beetje?'

'Paradijs?' Herhaalde hij. Opnieuw keek hij naar de hond. 'Het klinkt wel mooi, welke taal is het?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was niet zo goed in talen, hij kon nauwlijks zijn eigen taal spreken. Er verscheen opnieuw een glimlach op zijn gezicht toen hij Aiko vrolijk rond zag rennen, het deed hem denken aan zijn eigen hond, alleen zag hij er heel anders uit. 'Dat lijkt me wel handig ja, een bad. Zo'n vieze hond wil je niet in je kamer hebben' Zei hij grijnzend. 'Het is okay' Zei hij weer. 'Ik had hem helemaal niet gezien' Natuurlijk had hij Aiko wel gezien, maar hij merkte niet dat hij naar hem toe kwam omdat hij voor heel even naar Emms had gekeken. Hij knikte toen ze zei dat ze op Monica zat. 'Ja, ik zit er ook op' Zei hij. 'En nee, ik ken de weg helemaal niet' Hij begon te grijnzen. Hij had al geluk als hij 's avonds zijn eigen kamer kon vinden. Hij had er een hekel aan de weg te vragen, dus dat maakte het alleen maar erger. 'En jij? ' Vroeg hij. 'Ken jij de weg al?'' Voegde hij eraan toe. Hij richtte zijn blik weer op Aiko. Het deed hem goed om te zien hoe de hond zich vermaakte, hij had een hekel aan mensen die honden in kleine kooien stopte en ze nauwlijk eruit lieten. Honden hoorden vrij te rennen, zoals deze, niet binnen opgesloten te zitten.

'Welke taal het is?', vroeg ze even en keek hem wat raar aan. 'Uhm', zei ze even waarna het even stil bleef. 'Geen flauw idee. Engels is de taal die ik het beste ken, Nederlands komt op de tweede plaats, maar andere talen, daar ben ik verder rotslecht in. Het antwoord op je vraag: Ik weet niet welke taal het is.', zei ze een beetje aarzelend en glimlachte. Wat een regelrechte afgang. Ja, sociaal was ze blijkbaar toch niet meer. 'Normaal merken mensen hem meteen op,' sprak ze toen, 'mede omdat hij zo hyperactief is en veel mensen niet in zijn buurt willen komen als hij begint te spelen. Husky's zijn nogal renners..' Ze glimlachte even en schudde haar hoofd. 'Wel, join the club, ik weet enkel de uitgang zijn en mijn kamer moet ik altijd zoeken', zei ze rustig. 'En ja, de weg vragen, ben ik gewoon te koppig voor', mompelde ze, geïrriteerd door haar eigen koppigheid. Onbewust volgde ze zijn blik naar Aiko. 'Die blijft rennen en als ik hem laat doen, stopt die niet en hangt zijn tong zometeen tot op de grond', sprak ze grijnzend en zuchtte. 'Aiks, hier', sprak ze luid en duidelijk, waarna de hond opkeek, stopte met rennen, zich uitschudde en druk heen en weer kijkend, kopje fier omhoog, naar hen toe kwam gelopen. Hij ging tussen hen in zitten keek hen allebei vragend aan, een tikkeltje hijgend en doornat.

Hij knikte begrijpend. 'Jij kend tenminste twee talen' Zei hij grijnzend. Hij keek naar Aiko. 'Ik vind het geweldig om zo'n die zo druk te zien doen.' Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. 'Hij is nog jong, hij hoort lekker te spelen en rond te rennen' Hij keek weer naar Emms. 'Hetzelfde bij mij, ik vind het onnodig om de weg te vragen' Tot nu toe vondt hij elke avond zijn kamer, meestal na zo'n twintig minuten rond te hebben gelopen. Ook vergat hij telkens zijn kamer nummer. Dus hij hoopte dat alles snel bleef hangen, en dat hij de school zelf door had, voordat de lessen beginnen.'En hoe bevalt de school je tot nu toe?'Vroeg hij. Hij vond de school geweldig. Hij hoefde zich nooit te vervelen, hij kon veel vrienden maken en de stad, pier en strand waren geweldig om even rond te hangen. Vooral het strand vond hij leuk, maar dat kwam omdat hij van warmte en water hield. Hij keek toe hoe Aiko naar hun toe kwam lopen. Hij aaide hem wer over zijn kop, het maakte hem niet uit dat hij nat was. 'Wees blij dat hij goed luisterd, anders had je erachteraan mogen rennen' Zei hij lachend.Hij ging met zijn andere hand door zijn, bijna droge, haren en draaide daarna zijn ketting weer recht. Hij liet zijn blik over het strand glijden, het stel was al ver uit het zicht