Die Hard clubhuis (Chapel Villiers 13)

Ze slaakte een zucht. Zou dit het afgelegen keldertje zijn waar haar oom het over had gehad? Nog een keer, voor de zekerheid, keek ze achterom of dit de juiste straat was. Chapel Villiers, stond er op het bord. Nummer dertien stond er op het papiertje achter de straatnaam. Jep, ze zat dus goed. Het koude, kleine sleuteltje hield ze stevig vast in haar hand zodat het bijna in haar huid sneed. Ze borg het papiertje goed op, zodat niemand het op straat zou kunnen vinden en stak de sleutel in het slot. Voordat ze ook maar kon draaien merkte ze dat de deur zachtjes open ging, met enorm veel gekraak. Oke, dat moest ze dus goed invetten want dat kon echt niet. Maar daar moest ze nu niet aan denken, er was dus iemand in het huis of er was iemand erin geweest. Of nog erger, er sliepen een aantal zwervers. Haar andere hand klemde zich dichter om haar mes heen, die ze deze week nog had aangeschaft in een verborgen winkeltje van een vriend van haar oom. Ze was niet bang voor dit soort gevallen, eigenlijk had ze er al op gerekend en had ze zich er op voorbereid. Zonder ook maar een geluid te maken had ze zich door de kleine kier weten te wurmen. Het was niet slim, maar ze had licht nodig om wat te kunnen zien. Haar ogen wenden zich aan de duisternis, maar het was niet genoeg. Wat vage schimmen stonden in het halletje. Esther knipte aan het lichtknopje en de lamp in het halletje sprong aan. Tot haar verbazing stonden alle deuren wijdopen. De trap was pas aan het einde van de hal, daar begon de volgende verdieping. Ze schrok en deinsde achteruit, zodat ze tegen de dichte deur aanleunde. ''Holy shit,'' fluisterde ze zachtjes met open gesperde ogen van verbazing. Het volledige huis was afgebrand en de oude meubelen die in het huis stonden, tot zover zichtbaar voor haar, waren oud maar iemand moest ze in het huis hebben gezet want die konden hier niet hebben gestaan toen het huis was afgebrand. Dat het huis wat verschrikkelijks had meegemaakt was van de buitenkant niet zichtbaar, het zag eruit net zoals de andere huizen van de buurt. Een zwaar gebrom klonk van recht boven haar. Niet een normaal gebrom, nee van een man. Hier had haar oom haar niks van verteld. Sterker nog, helemaal niks. Hij had slechts de sleutel in haar handen gedouwd en de plaats van het huis op papier gezet en tevens in haar broekzak gestopt. Wanneer ze merkte dat haar hart ongelofelijk hard bonsde, wat ze lang niet meer had meegemaakt van schrik, en dat ze nog steeds tegen de verbrande deur aanleunde, schraapte ze haar moed bijeen en pakte met haar losse hand de deurklink. Voordat ze die naar beneden wou drukken hoorde ze voetstappen boven haar. Ze moest zo snel mogelijk het huis uit, voordat ze problemen kreeg. Dit kon ze niet in haar eentje af, ze had hulp nodig. Straks kreeg ze moeilijkheden en was ze hier niet alleen. Dit keer had ze er niet aan gedacht dat de deur natuurlijk kraakte en rukte hem open. Het gepiep irriteerde in haar oren, maar dat deerde haar niet. Dat het huis nu, niet officieel, van haar was, was voor haar nu niet van belang. Wanneer ze de buitenlucht weer opsnoof en de deur hard had dichtgetrokken maakte ze zich uit de voeten en stopte op de hoek van de buurt. Uit haar broekzak greep ze haar mobiel en begon onmiddellijk de nummers op te zoeken. Hopelijk waren het de goede. ''Hee, ik heb je hulp nodig. Ik denk wel dat je me nog kent van de soort van ontmoeting van die avond dat je dat mes tegen mijn strot had aangezet en m'n bloed had gelikt. Hopelijk heb je zin in nog een ontmoeting, want ik heb de perfecte plaats voor deze gelegenheid. Ik heb alleen je dringende hulp nodig om wat zaakjes op te lossen. Esther. PS. Chapel Villiers 13.'' Dat smste ze richting het nummer van Ruby, het blonde meisje. Het meisje wat laatst haar bij haar strot had vastgezet met een mes, maar haar evengoed wel vrij liet nadat ze een klein sneetje in haar hals had gemaakt. ''Hee, ik hoop dat je me nog kent. Het roodharige meisje, Esther van die avond van laatst. Je zal me vast nog wel herinneren. Ik heb de perfecte plaats om een plannetje te bedenken voor die irritante meiden met al die plamuur op hun gezicht. Om hun arrogante pret te bederven . Esther. PS. Chapel Villiers 13.'' Die sms ging richting de jongen met blonde krullen, Nick. Nu nog het laatste smsje, richting Jimmy. De jongen die eerst het mes van Ruby had afgepakt, maar het evengoed had teruggegeven. ''Hee, it's me, Esther. Het meisje van de avond laatst. Met puur rood, stijl haar. Je kent me vast nog wel. Ik denk dat jij ook wel de bitchies, zoals Regina, even voor een tijdje hun bek wilt laten houden. Hiervoor heb ik een geweldige plaats gevonden om dit plannetje te smeden. Hoop dat je er evengoed nog interesse in hebt. Esther. PS. Chapel Villiers 13.'' De laatste tekst die ze had getypt ging richting de laatste jongen, genaamd Jimmy. Hopelijk kwamen ze. Anders was ze ten einde raad, en moest ze zelf de zwervers ten lijf gaan. No way dat zij terugging naar haar kamer op Monica High, die Tiffany kon serieus een eind oprotten. Ook zo'n een, net zoals Regina. Alleen is Regina dan veel en veel erger. Esther leunde tegen een muur en slaakte een zucht. Ze staarde naar de lucht terwijl ze haar hoofd achterover tegen de muur tikte. Haar handen zaten verborgen in haar zwarte jack.

[Alleen Die Hard leden!]

Jimmy lag lekker op de bank te slapen, tot hij wakker schoot van zijn mobiel. Hij had een smsje gekregen, hij keek even op zijn schermpje maar herkende het nummer niet. Hij wilde zich eigenlijk weer omdraaien maar zijn nieuwsgierigheid won het toch van zijn luiheid. Er stond Hee, it's me, Esther. Het meisje van de avond laatst. Met puur rood, stijl haar. Je kent me vast nog wel. Ik denk dat jij ook wel de bitchies, zoals Regina, even voor een tijdje hun bek wilt laten houden. Hiervoor heb ik een geweldige plaats gevonden om dit plannetje te smeden. Hoop dat je er evengoed nog interesse in hebt. Esther. PS. Chapel Villiers 13.. Hij dacht even na over wie het was en al snel wist hij het weer. Hij sloeg het nummer meteen op in zijn lijst. Hij had wel zin in wat problemen, terwijl hij eigenlijk heeft gezworen toen hij hier kwam zich als een beschaafde burger zou te gaan gedragen. Maar dat kon hij toch niet als het eenmaal in je bloed zit kom het er nooit meer uit. Hij nam snel een douche en deed zijn standaard kleding weer aan. Natuurlijk ook een petje op zijn hoofd zonder gaat hij nergens heen. Hij keek even naar het adres, hij kende de buurt niet eens. Hij was hier pas net en wist de helft nog maar liggen. Hij zou maar met zijn auto gaan, daar zat een tomtom in. Hij pakte de auto sleutels en ging in zijn mat zwarte subaru impreza zitten. Hij voerde het adres in en keek even waar hij moest zijn, zo te zien was het in een afgelegen wijk. Hij reed met piepende banden weg, hij had opzicht wel veel rij ervaring ook mee gekregen van waar hij vandaan kwam. Hij was niet van plan om zijn auto daar zo achteraf te laten staan en reed dus naar een bewaakte parkeer plaats. Hij keek even op zijn tomtom om te kijken hoe hij moest lopen. Hij stapte uit en deed zijn auto op slot. Hij keek even rond en liep dan naar het adres door, hij wist niet hoeveel mensen er zouden zijn en komen. Hij had wel een vermoeden dat het iedereen zou zijn die die avond er ook waren. Hij begon wat doellozer te slenteren, anders zou het ook zo opvallen dat er ineens allemaal mensen zo kort daad naar dat huis liepen.
Hij zag allemaal oudere huizen staan, menig mensen hadden zich hier niet op zijn gemak gevoeld maar hij was wel wat meer geweld. Hij zag daar dat rood harige meisje staan die volgens de sms Ester heette. 'Hey' zei hij alleen maar en ging een stuk naast haar staan. Hij leunde tegen de muur en merkte op dat hij de eerste was. Hij wist niet echt waarom hij hier was maar het zal wel leuk worden dacht hij. Hij had wel zin in wat avontuur.

Mooi, dat was ook weer afgehandeld. Met rustige passen liep Nick het haven terrein af, hoorde achter zich de kapitein van het enorme vrachtschip in het Italiaans naar zijn bemanningsleden schreeuwen. Nu hun laatste lading aan boord was konden ze vertrekken, terug naar Sicilië. Wat er precies werd vervoerd wist hij niet, enkel dat het geen wat hij zonet had af gegeven het meeste waard was. Een zucht schoof over zijn lippen, hij haatte het om klusjes voor Lucas op te moeten knappen. Hij haatte het om door iemand gecommandeerd te worden, al helemaal door iemand die hij niet mocht. Maar hij had geen keus, hij stond al bij Lucas in het krijt sinds hij als klein jongetje drugs bij hem had gehaald. Veel anders had hij niet kunnen doen, zijn moeder had staan trillen op haar dunne benen, had haar kaken zo hard op elkaar geklemd dat hij had gedacht dat haar huid die zich strak om haar boten had gespannen zou scheuren. Hij had haar vaker mee gemaakt als een Cold Turkey had, dan flipte ze zo nu en dan helemaal. Ze zou op dat soort momenten alles doen om aan drugs te kunnen komen, eenmaal had ze hem een mes op zijn keel gedrukt aangezien hij die troep van haar had verstopt. Ze had hem gekrabd, geslagen en hem gesmeekt het terug te geven. Iets wat hij uiteindelijk ook had gedaan. Het was in de tijd dat ze zwanger was van Angel, wat betekende dat hij een jaar of acht geweest moest zijn. Een jaar later had hij voor het eerst drugs voor haar gehaald, bij Lucas. Hij had het huis uit willen vluchten, samen met Angel. Maar ze had zijn zusje uit zijn armen getrokken en had haar wild door elkaar geschud. Hij had haar gesmeekt te stoppen, en had haar beloofd dat hij dan een shot voor haar zou regelen. Ze had vrijwel direct toegestemd, maar had hem Angel niet mee willen geven. Hij had niks anders kunnen doen dat haar bij hun moeder achter laten. Struikelend was hij door de wirwar van straatjes gerend, om uiteindelijk aan te komen op het kleine pleintje dat het centrum was van de achterbuurt. Er was niemand geweest die hem iets had willen verkopen, aangezien hij geen geld had. Een junk had hem uiteindelijk verteld dat hij naar Lucas moest gaan, die zou hem wel wat geven. Sinds die dag stond Nick bij die man in het krijt, en nu die ook nog eens zijn school betaalde was die schuld enkel groter geworden. Een zucht schoof over Nick’s lippen, met zijn hand ging hij door zijn blonde haren. Als Iana er maar niet achter zou komen. Ze verdroeg veel van hem, wist veel van hem. Maar hij betwijfelde of ze ook dit zou accepteren. In zijn broekzak begon zijn mobiel te trillen, hij viste het apparaatje eruit. Hee, ik hoop dat je me nog kent. Het roodharige meisje, Esther van die avond van laatst. Je zal me vast nog wel herinneren. Ik heb de perfecte plaats om een plannetje te bedenken voor die irritante meiden met al die plamuur op hun gezicht. Om hun arrogante pret te bederven . Esther. PS. Chapel Villiers 13. Hij stopte zijn mobiel terug in zijn broekzak. De Chapel Villiers straat dus, die moest hij wel kunnen vinden. Hij zag het wel zitten, eindelijk weer wat actie. Een beetje uitdaging. Dat miste hij wel, hij miste de spanning die er in Sicilië bijna altijd was geweest. Daar was geen enkele dag saai. Het was niet altijd even leuk, nee zeker niet. Maar toch. Zonder het te merken was hij al aan het einde van de pier aanbeland, hij sloeg een zijstraatje in. Waarvan hij wist dat die er voor zou zorgen dat hij een aardig stuk af zou snijden. Hij kende de stad onderhand al aardig goed, wist de meeste straten zonder al te veel moeite te vinden. Ergens was dit wel logisch, aangezien hij regelmatig in de stad rond slenterde. Soms om te kijken of er goede plekken waren om te free runnen, soms gewoon omdat hij niks beters te doen had. Hier moest het ergens zijn, Nick liet zijn ogen door de straat glijden. Liet zijn blik uiteindelijk rusten op een meisje met vlammen rood haar, Esther. Haar haar maakte dat ze je moeilijk kon ontgaan. Naast haar stond de jongen die tegen hem op was gelopen, en vervolgens het mes van de blondine af had gepakt. Zouden er nog meer komen van degene die er die avond bij waren geweest? Misschien de blondine? “Hé.” zei Nick, toen hij binnen gehoorafstand van het tweetal was gekomen. Hij grijnsde even en ging naast Esther tegen de muur aan staan. “Ik had eigenlijk verwacht, dat je met dat adres een huis bedoelde waar we in konden. Niet waar we voor zouden staan.” zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht.

[Tahaha, Nick staarde me heel erg aan terwijl ik deze post aan het schrijven was xD]

Regina.. Regina? Ruby had een tijdje rondgevraagd wie de 'leider van de sletten' dan moest zijn, en had van sommigen een schouderophaal gekregen en van ander een verbaasde blik omdat Ruby eindelijk iets tegen haar zei. Het was niet echt nuttig, maar toen ze na wat zoeken eindelijk de goede -een nerd in de bibliotheek, god, wat haatte ze de bibliotheek- te pakken had gekregen vond ze dat ze wat waardevolle informatie te pakken had gekregen. Ze begon nergens aan zonder dat ze er wat over wist, en nu ze wist wie en wat Regina was was ze niet zo zeker meer van haar zaak. Het was gewoon een meisje die een beetje bitchy was en een paar vrienden had, moest ze zich zo nodig tegen hen keren? Ze richtte zich voornamelijk tegen nerds en verlegen mensen, en Ruby was geen soort superheld dat ze zich met hen moest bemoeien en hen moest redden. Althans, dat was hoe zij het zag. Iedereen moest zichzelf redden, zo leefde Ruby ook al een paar jaartjes.
Niet lang geleden had ze een sms van Esther ontvangen, waarin ze haar om hulp vroeg. Ze hoefde niet lang na te denken waar het over ging, en nadat ze deze sms ontvangen had keerde ze zich om, zodat ze in de tegenovergestelde richting van het huidige liep. Chapel Villiers was namelijk geheel de andere kant op waar ze daarnet heen liep, het strand. Na een redelijk lange tijd kwam ze aan bij het adres en zag ze tot haar verbazing dat Nick en Jimmy er ook stonden, samen met het roodharige meisje. Het verbaasde haar niets dat Kenneth zich niet bij het gezelschap had gevoegd, aangezien hij zich bij de andere kant had aangesloten door bij Famous te gaan. En dat noemde zich een vriend. "Hé." grijnsde ze even kort, waarna ze naast Nick tot stilstand kwam. Ze zei niet meer omdat er simpelweg niet meer te zeggen viel, en wachtte af totdat iemand haar vertelde waarom ze haar hulp nodig hadden.

Wanneer de andere drie waren gearriveerd ontstond er een kleine grijns op haar gezicht. Dus, ze waren toch gekomen. Iets wat ze totaal niet had verwacht. ''Hee,'' begroette ze de drie en keerde haar gezicht om naar het huis. Blijkbaar was de man, wie ze had horen brommen, er niet op af gegaan wat er nou in het huis plaats had gevonden. 'Ik had eigenlijk verwacht, dat je met dat adres een huis bedoelde waar we in konden. Niet waar we voor zouden staan.' Zei Nick, al had ze meer het idee dat hij dat op een speelse manier bedoelde. Ze grinnikte even kort en draaide zich om naar haar binnenkort 'groepsgenoten'. ''Nou eigenlijk, er is een piepklein probleempje. Maar dat zullen jullie wel gauw genoeg merken,'' Zei ze op een kalme toon. Voordat ze ook maar aanstalten maakte om richting het adres te lopen wat ze van haar oom had gekregen stopte ze nog even. ''Hebben jullie toevallig iets bij jullie om aan te vallen en te verdedigen?'' Glimlachte ze nog even lief naar de drie. Eerst gleden haar ogen richting Jimmy, hopelijk had hij nu wel een mes of een ander wapen gekocht. Daarna naar Nick, misschien dat hij nu wel wat bij zich had, maar dat had ze eigenlijk ook duidelijk in haar smsje moeten zetten. En vervolgens naar Ruby, waarvan ze dacht dat die altijd wel een mes of iets dergelijks bij zich had. ''Oke, dan is het goed.'' Zei ze zonder ook maar op enig antwoord te wachten. Ze knikte nog even kort, liet haar blik even naar de donkere sterrenhemel dwalen en richtte zich daarna op het huis. Zonder ook nog maar een keer om te kijken liep ze al stilletjes naar de voordeur. Nu ze de deur dicht had getrokken moest ze hem dus opnieuw open maken, en piepte hij dus opnieuw en wat zou betekenen dat ze voorbereid moesten zijn. Haar rechterhand, waarmee ze het beste kon handelen, klemde zich stevig om het handvast van het mes heen wat in haar jaszak verborgen zat. In haar andere jaszak hield ze haar linkerhand verborgen, met het sleuteltje lichtjes in haar hand. Nog een keer checkte ze of dit het goede huis was. Nummer dertien, jammer genoeg was dit dus wel het goede huis. Ze kon het niet uitstaan dat haar oom een verbrand huis had gegeven als schuilplaats, waar nu ook nog eens zwervers of iets leefden. Achja, aangezien dit toch een afgelegen buurt was zou niemand zich druk maken of er hier moorden werden gepleegd of niet. Op dit moment kon ze het er even niet bij hebben dat haar oom haar hiermee dus belachelijk had gemaakt. Dat kwam later wel. Ondertussen had ze het slot al opengedraaid en was er een klik te horen. Mooi, de deur was dus weer open. Nu moest ze er voor zorgen dat het gepiep minder werd. Zachtjes, heel zachtjes opende ze hem. Helaas was het irriterende geluid wel lichtjes te horen, maar het kon even niet anders. Ze wurmde zich door het deurgat wat ze tot zover open had kunnen krijgen en haalde haar mes uit haar jaszak vandaan. Het beschermhoesje had ze thuis gelaten, anders had ze hier ermee lopen kloten, wat juist niet de bedoeling was als je in eventuele gevaar was of in een noodsituatie was beland. Alweer was het brommende geluid te horen, en haar nekvel stond overeind. Niet dat ze er bang voor was, nee helemaal niet. Maar ze had liever het zekere voor het onzekere, met meerdere mensen stond je sterker.

Jimmy was als eerste aangekomen en wachtte af wat er zou gaan gebeuren. Hij keek even rond en dacht even na welk huis het zou zijn. Het bleek even dat hij de enigste was die zou komen, maar algauw kwam er een jonge, Jimmy dacht dat dat die jonge was waar hij tegen aan was gelopen. Hij zei wat maar Jimmy nam niet de moeite om wat te antwoorden en dacht na over als het meisje waar hij het mes van had af gepakt. Het was niet echt bedoeld om stoer te doen, maar hij zag het al gebeuren dat er dadelijk allemaal half dode mensen op de grond lagen. Net toen hij over haar dacht kwam dat meisje ook aangelopen. Jimmy wist niet of ze compleet waren maar omdat Esther in beweging kwam dacht hij dus van wel. Hij zag ook dat haar ogen even naar hem toe gericht waren, wat zou ze willen?. Jimmy Esther achter na en deed de deur veder open, hij snapte al niet waarom het op een kier stond. Daarna dacht hij pas dat er misschien ongewenste mensen konden zijn. Achja hij was toch niet bang voor ze en ze waren waarschijnlijk toch met meerderen. Hij nam het voorbeeld van Esther over en pakte een boksbeugel uit zijn broekzak, deze had hij altijd bij net zoals zijn stiletto mes, die hij ook uit zijn zak haalde. Hij keek even rond zijn ogen waren al een beetje aan het donker gewend hij zag dat het hele huis was verbrand, het zou veel werk worden om dit op te knappen. Hij hoorden een raar gebrom van boven, hij keek dus ook even naar het plafond. Hij keek even achterom om te kijken als de andere ook naar binnen kwamen.

Het duurde niet lang voor hij aan het einde van de straat de blondine zag verschijnen. Ruby, dat was haar naam. Haar echtte naam, het kon natuurlijk zijn dat ze er een tweede keer over had gelogen. Maar hij ging er vanuit dat dit niet het geval was, bovendien had hij gister avond niet het idee gehad dat ze tegen hem stond te liegen. "Hey.” zei hij met een glimlachje tegen haar, nadat ze zich bij hen had gevoegd. Vervolgens richtte hij zijn ogen op Esther, naast wie de jongen stond wiens naam hem nog altijd onbekend was. Hij droeg een petje, en op zijn armen stonden verschillende tatoeages. ''Nou eigenlijk, er is een piepklein probleempje. Maar dat zullen jullie wel gauw genoeg merken,'' zei Esther, hij fronste even. Dus dat was de reden dat ze hen had gebeld, niet alleen omdat ze iets wou dan aan het groepje van Regina. Maar ook omdat er een probleem was met het huis dat ze op het oog had. Hij vroeg zich af wat het probleem was, misschien dat ze een pand had willen kraken maar dat dit haar niet was gelukt. Al zou dit hoogstwaarschijnlijk niet kloppen, aangezien een pand kraken niet zo moeilijk was. Het behouden, en voorkomen dat je er niet uit werd gezet daarentegen vergde wel de nodigen energie. ''Hebben jullie toevallig iets bij jullie om aan te vallen en te verdedigen?'' vroeg ze. “Ja.” zei Nick enkel, hij had niet de behoefte om direct zijn mes te trekken. Het was niet het zelfde mes als hij in Italië had gehad, en hij merkte het verschil ook duidelijk. Het lemmet was net iets langer, en het gevest was zwaarder. Zijn oude mes vond hij fijner, maar die had hij moeilijk mee kunnen smokkelen in het vliegtuig. Destijds was hij hals over kop vertrokken, en er was geen tijd geweest om nog een week te wachten tot er een boot kwam waarop hij naar Monica zou kunnen mee varen. ''Oke, dan is het goed.'' zei Esther waarna ze begon te lopen, rustig volgde hij. Hij was er nog niet zo zeker van of hij zich bij de groep zou voegen. Zelf had hij weinig last van Regina en haar groepje, maar als zij daadwerkelijk degene waren die Iana lastig vielen dan zou hij zich zeker bij de groep aan sluiten. Anders wist hij het nog niet zo zeker. Hij had wel zin in wat actie, maar hij wist vrij weinig van het groepje van Regina enkel dat ze andere leerlingen lastig viel. Meestal nerds en dergelijke. Veel problemen had hij daar niet mee, ze moesten hun eigen zaakjes maar regelen. Als je niet gebombardeerd wou worden tot nerd, moest je gewoon laten zien dat er niet met je te spotten viel. Zo makkelijk was dat. Piepend ging de deur open, kort keek Nick naar het bordje naast de deur. Nummer 13. Een ongeluksgetal, hij grijnsde onwillekeurig. Zelf was hij niet bijgelovig, zijn moeder was dit wel geweest. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, volgde Esther naar binnen om te voorkomen dat zijn gedachtes met hem op de loop zouden gaan. Binnen rook het muf, zoals het in de meeste vervallen huizen rook. De geur deed haast vertrouwd aan. Een zacht gebrom weerklonk, alsof er hier iemand lag te slapen. Dus dat was het probleem, een stelletje zwervers had haar huis in genomen. Het sleuteltje waarmee ze de deur had geopend was hem niet ontgaan. Hij trok zijn mes, hield het losjes in zijn hand. Rustig wachtte hij tot wat er zou gebeuren, zijn ogen dwaalde door de ruimte waarin ze stonden. Kennelijk had er een brand in het huis gewoed, want alle muren zagen zwart evenals de vloer en het plafond.

Ruby verplaatste haar blik naar Esther die haar ongeduld niet op de proef wilde stellen en al snel begon te vertellen waarom ze haar hulp nodig had, en datgene wat ze hoorde beviel haar niet echt. Blijkbaar hadden ze het niet over Regina's groepje hier, maar hadden ze problemen met het huis waar ze een tijdje in zouden crashen. Het was vervelend dat Ruby niet meer informatie kreeg als 'dat zien jullie zelf wel', maar ze besloot dat ze het daar maar mee moest doen.
"Wacht, ik heb mijn schild en zwaard hier nog om de hoek liggen." zei ze, een brede grijns op haar gezicht. Het was misschien wel flauwe humor, maar flauwe humor was altijd nog beter als geen humor. Gash, wat waren ze saai en straight-to-the-point. Aan Ruby's humeur was duidelijk te merken dat ze bij daglicht een klein beetje anders was als dat ze 's nachts was, maar dat schreef ze toe aan het feit dat Satan zich ook het meeste veilig voelde in de schaduwen. En zij, als Satans dochter, was niet erg verschillend.
Nadat ze het opmerkelijke huisnummer had gezien, stapte Ruby als laatste binnen, gewapend met niets meer dan haar scherpe tong. Anderen hadden hun messen of boksbeugels getrokken maar zij vond het onnodig haar reden van voortbestaan bot te maken aan de pels van een of ander rattenbeest. Want dat was het probleem toch, ongedierte? Al snel werd duidelijk wat er aan de hand was, en terwijl ze naar het zwartgeblakerde plafond keek lachtte ze even kort, inhoudsloos. Gesnurk was zelfs van de benedenverdieping te horen, en nu ze er beter op lette waren er inderdaad sporen van leven te zien. Zo waren de meubels een stuk minder afgebrand dan ze hoorden te zijn, afgaande van de donkergrijs gekleurde muren. "Je wilt een paar alcoholisten en junkies van hun huis beroven?" concludeerde ze, terwijl ze haar handen nonchalant in haar jaszakken stak en nog steeds naar het plafond staarde.

'Je wilt een paar alcoholisten en junken van hun huis beroven?' Door die reactie grinnikte ze alleen, niet gemeend maar sarcastisch. ''Hmmm,'' kreunde ze zachtjes terwijl ze met haar hand langs de grijze muur ging. Wat roet bleef plakken op haar hand. ''Blergh,'' Ze keek ernaar met een vies gezicht, maar richtte zich daarna op de eerste kamer waarvan de deur open stond. Niks bijzonders, slechts een kamer wat een 'woonkamer' moest voorstellen. Ach, dit hele huis moest toch opgeknapt worden. De meubels die hier stonden en de niet aantrekkelijke indruk die het huis gaf moest allemaal veranderd worden. Dit zou tenslotte haar plaatsje worden, en hopelijk ook voor de andere drie. Tenzij die zich overgaven, terugtrokken en hier geen zin in hadden. ''Noppes, ik beroof ze alleen van hun leven,'' zei ze met een speelse toon in haar stem. Een brede grijns vormde op haar mond. Des te dichterbij ze bij de trap in de buurt kwam, des te luider het gebrom van boven kwam. Het mes had ze uit haar jaszak gehaald en hield hem losjes in haar handen, wat wel zou verstrakken als ze een van de zwervers in de gaten had. Ze had het gevoel, wanneer ze haar rechtervoet op de eerste trede plaatste, dat die het niet zou houden, vanwege de verschrikkelijke gebeurtenis die hier had plaatsgevonden. Maar tot haar verbazing ging het best goed, al kraakten die wel wat zachtjes en had ze het gevoel dat ze elk moment naar beneden kon storten. Toen ze de hal betrad, was het daar akelig donker. De neiging om het licht aan te doen was groot, maar dan zou ze zichzelf en de andere drie jongeren verraadden, wat niet de bedoeling was. Klam hield ze zich aan de muren vast, zodat ze langzaam naar voren kon lopen zonder dat ze het idee had dat ze hier op deze verdieping elk moment in een diep gebrand gat kon vallen. Haar ogen wenden al wat aan de duisternis. Het was een kleine overloop, en er waren een stuk of vier kamers, nouja gesloten deuren. En aan het einde was er nog een trap, iets wat ze niet verwacht had in dit klein uitziende huis.

"Je wilt een paar alcoholisten en junkies van hun huis beroven?" de stem van Ruby, verbrak de stilte die er voor een moment had geheerst. Nick keek Esther vragend aan, losjes hield hij het mes in zijn hand. Al had hij niet het idee dat hij het zou gaan gebruiken, nee waarschijnlijk was het nergens voor nodig. Een paar alcoholisten en junkies, had je zo uit hun huis gezet. Zolang ze zelf geen wapens bij zich hadden. ''Noppes, ik beroof ze alleen van hun leven,'' luidde het antwoord van Esther uiteindelijk, Nick keek haar kort aan. Hij wist niet zo goed wat hij van haar moest, hij had het idee dat haar woorden niets meer waren dan wat stoere praat. Hij zag haar er niet toe in staat iemand van zijn leven te beroven. Als Ruby de woorden had uit gesproken had hij het waarschijnlijk eerder geloofd, het meisje had wat over zich dat moeilijk te beschrijven was. Maar dat hem vertelde dat je met haar maar beter uit kon kijken. Rustig volgde hij Esther, trok de capuchon van zijn vest over zijn blonde haren. Waarom wist hij niet, uit gewoonte waarschijnlijk. Achter Esther aan liep hij de trap op, de planken kraakte onder zijn voeten. Hij stopte het mes weer in zijn riem, zodat hij zijn beide handen vrij had. Het verbaasde hem dat de trap hen kon houden, maar aan de andere kant was het logisch aangezien de krakers die hier leefde ook de trap op konden. Althans hoe zouden ze anders boven zijn gekomen? Ja ze zouden via het raam naar binnen kunnen zijn geklommen, maar ergens leek hem dit zeer onwaarschijnlijk. Het was vreemd dat hij nu krakers van hun huis ging beroven, aangezien hij meestal zelf bij de krakers had gehoord. Toch maakte het hem weinig uit, iedereen moest voor zich zelf zorgen. Als kraker wist je dat op een keer uit je huis gezet kon zetten, en op zoek moest naar een nieuw pand. Zo zat het nu eenmaal in elkaar. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, stapte de hal op. Lang duurde het niet voor zijn ogen aan de duisternis gewend waren, hij slaagde er in een viertal duren te onderscheiden en aan het eind van de gang zat nog een trap. Hij fronste, probeerde te horen waar het brommende geluid nu eigenlijk vandaan kwam. Hij was er vrij zeker van dat het van deze verdieping kwam, rustig liep hij dichter naar de muur. Met zijn hand gleed hij langs de muur, liep in de richting van de eerste kamer. Voor de deur bleef hij staan. Wierp een korte blik op de trap, om te kijken of Ruby en Jimmy al naar boven waren gekomen.

"Je wilt een paar alcoholisten en junkies van hun huis beroven?" hoorde hij het blonde meisje zeggen. Terwijl hij Ester volgde hij grinnikte even het zal wel waar zijn. Zelf had hij een dubbelzijdig gevoel er over. Ester zei speels Noppes, ik beroof ze alleen van hun leven. Het zal wel stoere gepraat zijn, ze zag er niet zo uit dat ze iemand zou vermoorden en zeker niet in koud bloed. Over wat hij zou doen dacht hij niet echt over na. Er was hier maar een persoon waar hij zeker over wist dat als ze zou moeten zonder enige moeite iemand zou vermoorden dat was het blonde meisje waarvan hij haar mes had afgepakt. Waarom wist hij nog steeds niet, dat het er vrij dom uitzag wel. Hij keek even rond en zag dat de muren zwart geblakerd waren. Hij had zijn boksbeugel aangedaan en zijn stiletto vast, hij hield ze gewoon losjes in zijn hand. Het zou misschien niet eens nodig zijn. Zijn gedachte werd verbroken door een soort gebrom wat wel veel op snurken leek. Hij keek even naar boven en keek daarna even of iedereen binnen was. Hij wist eigenlijk niet veel over de groep van Regina af, alleen dat ze soms behoorlijk irritant konden zijn. Maar hij deed het meer om de actie, hij had eigenlijk altijd in zo een soort groep gezeten je kon het wel een ‘gang’ noemen maar dat was ook weer zo wannabe. Hij volgde Ester een een blonde jongen met een capuchon op , waarvan hij de naam ook niet wist. Niet dat hij het erg vond hun wisten zijn naam toch ook niet. Hij volgde hun op een trap dat voor zijn gevoel elk moment kon inzakken. Hij dacht bij zich zelf als ze hier iets wilden gaan doen moesten ze veel opknappen, maar hij had toch niets beters te doen. Het gebrom werd steeds duidelijker. Boven aangekomen was het pikken donker, hij knipperde even met zijn ogen zodat die aan het donker konden wennen. Hij liep achter de andere aan hij botste bijna tegen de jongen voor zich op omdat die ineens stil ging staan. Hij keek even als het blonde meisje ook naar boven was gegaan. Er stond geen deur open dus ze konden ook niet zeker weten waar het vandaan kwam, dat kon je alleen te weten komen als je op je gehoor af ging. Jimmy dacht bij zich zelf dat het gebrom niet van de eerste kamer afkwam. Maar ook in de eerste kamer konden mensen zitten. Hij vroeg zich af als de krakers hun niet al hadden gehoord, want de deur en de trap kraakte zo. Ach wat zou het, ze waren met ze vieren dit zou een makkelijk klusje worden dacht hij bij zich zelf.

"Yeah sure." antwoordde Ruby, Esther niet gelovend wanneer ze zei dat ze hen van het leven zou beroven. Ruby vond dat wanneer je iemand wilde doden dat het een reden moest hebben; zoals zij had toen Lucifer tegen haar had gesproken. Haar ouders waren niet zonder reden gedood, ze hadden haar slecht behandeld en nadat Lucifer haar had gezegd dat het slecht met haar zou aflopen als ze nu niet voor haarzelf op zou komen had ze het bijzondere mes van haar opa uit de glazen vitrine gepakt. De opa van haar lieve oma, beiden ondertussen gestorven. Hij zou blij zijn geweest als hij had geweten dat Ruby met zíjn mes zijn verschrikkelijke zoon en schoondochter had vermoord, maar dat was niet de enige reden. Er was haar opgedragen dat mes in het speciaal te gebruiken, het mes van haar opa uit de glazen vitrine, hoe kon ze een zo duidelijk feit negeren? Het had gewoon moeten gebeuren, en het was gebeurd omdat Ruby haar eigen leven in handen nam. Maar om nou een paar zielige stakkers van hun leven te beroven omdat ze toevallig in de weg stonden en een droge slaapplaats nodig hadden? Nee, dat vond ze te ver gaan. Niet dat haar mening echt uitmaakte, want Ruby was er heilig van overtuigd dat Esther een emotioneel wrak zou worden als ze een moord zou plegen. Als ze al geen emotioneel wrak was, tenminste.
Ruby deed alsof ze haar blik geïnteresseerd door de kamer liet glijden, opzoek naar iets wat er niet was, maar in feite had ze gewoon geen zin om als eerste boven te zijn. Dan leek het alsof ze zo enthousiast was, en als ze ergens enthousiast voor was dan was het niet dít. Ze snapte niet waarom ze zo moeilijk deden, als er al mensen in het huis zaten konden ze gewoon een ander leegstaand pand zoeken. Die was er waarschijnlijk minder slecht aan toe als deze, en de locatie zou ook een stuk beter kunnen zijn. De trap kraakte lichtjes toen ze haar voeten op de treden plaatste, waarom verrastte dat haar niet? Hij was net zo zwartgeblakerd als de rest van het huis, en doordat ze haar gewicht beter verplaatste werd het kraken op een gegeven moment een stilte. Hierdoor kon ze beter horen wat er in de rest van het huis gebeurde, en eenmaal ze boven stond leunde ze nonchalant met haar armen over elkaar heen geslagen tegen de muur aan. Boven was het al wat minder vies dan beneden, wat duidelijk aangaf dat het vuur beneden begonnen was en voordat het de hele bovenverdieping aangetast had was bestreden. Ze glimlachtte, hoewel haar glimlach moeilijk te zien was met het weinige licht, en wachtte af met een rust die alleen bij haar te vinden was als de zon hoog aan de hemel stond. "Nou, doe je best. Maak ze maar koud." mompelde ze droogjes richting Esther, waarna ze een zachte, spottende lach liet klinken.

Stilletjes sloop ze op haar tenen door de hal. Het gesnurk kwam uit de laatste kamer, tenzij haar oren haar voor de gek hielden. Met haar vuisten gebald, verborgen in haar zakken van haar zwarte jack keek ze naar de rest. Die hadden zich ook al zachtjes naar boven gewerkt, al was het gekraak van de trap niet uit te zetten. Aan de ene kant een nadeel, dan werd je sneller gesnapt als je naar boven kwam. Maar aan de andere kant ook een voordeel, wanneer dit huis van hun was dan konden ze elk mens wat hun stiekem kwam besluipen horen en gereed staan. Onhoorbaar tikte ze even met haar vingers op de muur. Die voelde nog best hard, al was het pittig verbrand. Heel even aarzelde ze, maar sloop toch naar de deur waar het gebrom vandaan kwam, trok de klink naar beneden en gooide de deur open maar op zo'n manier zodat hij niet tegen de muur aanknalde en zonder gepiep in het midden bleef hangen. Opgelucht haalde ze kort adem, geluidloos, en zette zich toen voort naar de man die ze nu, aangezien haar ogen nu aan het donker gewend waren geraakt, goed kon zien. Achter hem zag ze nog een paar schimmen, die niet goed zichtbaar waren. Misschien waren dat z'n vriendjes. Er lagen geen bedden, maar wel een paar matrassen waarvan de man er op één zat en er een half zittend, slapend, tegen aan leunde. Ook zag ze wat flessen op de grond liggen, een stuk of twee kapot gesmeten en de rest was allemaal leeg. Misschien hadden ze een gevecht gehad, of was die man zo verschrikkelijk stomdronken geweest dat hij met flessen had lopen smijten. Wie weet wat er allemaal is gebeurd, het boeide haar niet echt. De reactie van Ruby negeerde ze. Puh, alsof ze niks kon. Heel even flitste het allemaal heel snel voor haar gevoel. Ze liep, maakte zich geen zorgen om het geluid wat ze maakte aangezien hij toch diep in slaap was, naar de man toe, ontweek wat spullen die op de grond lagen en zette het vers geslepen mes van haar op zijn keel, precies op de plek waar ze de slagader goed kon raken. Eén beweging, en hij was er geweest. Een schel gekrijs klonk in haar oor. Een meid gilde van angst, wanneer ze haar dus zag. ''Wat moet jij hier?! Ga weg!'' Net voordat ze ook maar in actie kon komen, voelde ze een zachts iets tegen haar wang aan komen. Iets van een slof of wat dan ook. De man bewoog, hij was dus wakker geworden door het onverwachte gekrijs. ''Shit, kan iemand die meid effe in bedwang houden?'' Zei ze richting de andere, keek even snel naar de deur en haalde daarna uit met haar mes. Zo, die was er niet meer. De rode vloeistof voelde ze over haar hand stromen. Met een emotieloze blik op haar gezicht legde ze hem neer, naast het matras zodat die schoon zouden blijven voor de groep. Ze trok haar neus even op en liep toen naar het meisje, die steeds verder achteruit deinsde.

Rustig wachtte Nick af tot er wat zou gebeuren, hij had wel zin in een beetje actie. Iets wat hij sinds zijn vertrek uit Italië had moeten missen, wat niet wou zeggen dat hij zich sinds zijn aankomst hier als een voorbeeldige burger had gedragen. Nee, dat niet. Hij betwijfelde of hij hier überhaupt wel toe in staat was. Vast wel, als hij zijn best maar deed. Maar hij had geen idee waarom hij dit zou doen. Hij was wie, hij was en dat moesten mensen maar gewoon accepteren. Als ze hem daarom niet mochten, hadden ze pech. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, keek naar Esther die langs hem heen liep naar de laatste kamer. Achter zich hoorde hij Ruby spottend lachen, zachtjes welles waar, zodat de zwervers die in de kamer aan het eind van de gang zaten hen waarschijnlijk niet zouden kunnen horen. Zacht gepiep weerklonk toen Esther de deur opende, Nick liep naar haar toe. Stapte achter haar de kamer in, kort kneep hij zijn ogen tot spleetjes. In de hoop een beter overzicht te krijgen van de duistere kamer, een aantal schimmen waren zichtbaar. Hoe veel mensen zouden er in de kamer zijn? Kennelijk vond Esther het onnodig eerst de situatie goed in te schatten, ze liep naar het eerste matras toe. Waarop een man lag, hoe hij er precies uit zag kon Nick bij dit geringe licht niet zien. Het lemmet dat Esther op de keel van de man legde, glansde lichtjes in het maanlicht dat door de stoffige ramen naar binnen viel. Geen slimme zet, ze had beter eerst kunnen kijken hoeveel mensen er in de kamer waren en hoe die er aan toe waren. Een schel gekrijs trok zijn aandacht, hij liet zijn ogen die voor een moment gericht waren op het tweetal schimmen in de hoek, naar het meisje dwalen die een kreet had geslaakt. ''Shit, kan iemand die meid effe in bedwang houden?'' zei Esther, Nick rolde met zijn ogen. Hij liet zich niet graag commanderen, bovendien deed het meisje op schreeuwen na weinig. Tot zijn verbazing haalde Esther uit met het mes, legde de levenloze man naast het bed. Waarom deed ze dat in hemelsnaam? Om zich tegenover hen te bewijzen? Daarvoor hoefde ze heus niet een onschuldige neer te steken. Het was niet zo dat Nick zelf zo’n schoon geweten had, hij had ook een moord op zijn geweten. Maar die gast had het gewoon verdiend, hij had met zijn poten van Angel af moeten blijven. Deze man daar en tegen, had niks fout gedaan. Nick had het niet erg gevonden hem enkele klappen te verkopen en vervolgens het huis uit te zetten. Maar dit was toch wat overdreven. Bovendien kon hij het niet hebben problemen met de politie te krijgen, hij wist niet in hoe verre de politie de zaak rond Ricardo had onderzocht. Vast niet erg ver, maar toch kon hij de politie maar beter zo veel mogelijk ontwijken. Eshter liep op het meisje af, Nick deed een stap naar voren. Greep het meisje vast en trok haar aan haar arm ruw naar achter. Richtte zijn ogen op Esther. “Dat was nergens voor nodig.” bromde hij, waarna hij zijn aandacht weer op het meisje focuste. “Je houdt je kop over wat je hier hebt gezien oké?” zei hij, zijn stem had iets dwingend. Hij trok zijn mes, legde het scherpe lemmet tegen de keel van het meisje. “Begrepen?” siste hij. “Ja, laat me alsjeblieft gaan.” zei het meisje, met een door tranen verstikte stem. Aanstelster. Nick haalde het mes van haar keel, waarna hij haar een duw in de richting van de deur gaf. Zijn ogen dwaalde door de kamer, zich afvragend of er niemand wakker was geworden van het gekrijs.

Jimmy’s gehoor klopte want Esther liep naar de achterste deur. Hij volgde haar naar de deur, ze gooide hem half open. Hier was het nog donkerder dan op de gang Jimmy knipperde even met zijn ogen en was al snel aan het geringe licht gewend. Esther liep onbezonnen naar de eerste en besten persoon toe. Maar ze had niet in de gaten dat er nog een meisje bij was. Hij zag de schittering van het mes en hoorde het meisje gillen. Jimmy nam op zijn gemak de kamer nog een in zich op. Hij zag dat er nog een meisje in stond die blindelings achteruit liep, toen Esther de nek van de onbekende man door sneed. Wat had dat weer voor nut, nu moesten de monden van de andere ook worden gesnoerd anders kwamen ze in grote problemen. Nick had het andere meisje vast, maar er liep nog een meisje rond ze liep bang achteruit van Esther af. Het meisje liep bijna regelrecht in zijn armen. Jimmy opende zijn armen en sloeg die om het meisje heen, “Suprise”, fluisterde hij. Het meisje gilde als een gek en probeerde los te komen. Jimmy drukte het puntje van zijn mes tegen haar wang en liet haar haar mond houden. Hij wachtte even af wat Nick met het meisje deed, maar hij liet haar zweren dat ze niks zou zeggen. Hoe naïef kon hij zijn, het meisje op zijn woord geloven dat ze haar mond niet voorbij zou praten zelf was hij er nog niet zeker van. Hij hield er niet van om mensen en zeker geen meiden in koud bloed te vermorden, maar ze wist te veel. Hij twijfelde even maar hij wilde ook geen lafbek zijn. Hij liet zijn mes sierlijk langs haar keel gaan en legde het doodde lichaam voorzichtig op een matras. Jimmy murmelde wat Italiaans, het was zijn gewoonte om dat te doen. Hij wist niet waarom maar zijn ‘vrienden’ van vroeger deden dat ook. Het had met een rond dwalende ziel te maken ofzo. Hij hurkte even naast het doodde meisje en deed haar oogleden naar beneden voor enig respect.

Dat Esther haar woorden serieus op zou vatten was nooit de bedoeling van Ruby geweest.
Met een koude blik die niets anders dan emotieloos was keek ze naar het levenloze lichaam van de man dat op de grond viel, niet veel later gevolgd door een meisje dat een stuk minder geruisloos aan haar leven kwam. Wat een verspilling. Die mensen hadden nog een lang leven voor zich waarin ze honger hadden en alcohol of drugsverslaafd waren, wie waren Esther en Jimmy om daar een einde aan te brengen? Een of andere godheid? Ruby bleef er niet te lang stil bij staan, wat haar meer dwars zat waren de twee lijken die de vloer van het huis bezaaiden met hun smerige bloed. How troublesome..
Ruby wist niet of Esther en Jimmy die twee mensen om het leven hadden gebracht om in de smaak te vallen bij de anderen, maar bij Ruby bracht het het tegenovergestelde effect teweeg. Natuurlijk was er niets mis met moorden opzich, maar moorden en daarbij anderen betrekken en verdacht maken was een heel ander verhaal. "I'm outta here." zei ze simpelweg, haar handen in de lucht gooiend, waarna ze zich omdraaide en de trap af liep met een hoop minder voorzichtigheid dan voorheen. "Bel jullie mafiavriendjes maar om die lijken op te ruimen, ik ga jullie niet helpen." riep ze nog naar hen, een stem opzettend die doordrenkt was met spot, terwijl ze tree na tree de trap af liep, waarna ze zich een weg door het donkere huis naar buiten zocht. Eenmaal buiten aangekomen moest ze voor een moment wennen aan de hoeveelheid licht, dat haar met zijn grote hoeveelheden even duizelig maakte. Op dit moment leek Nick haar degene waar ze het meest mee kon vinden, maar dat kwam waarschijnlijk doordat hij geen grote mond tegen haar opzette. Ze had een hekel aan dominante types, vooral omdat ze zelf dominant als de pest was.. Ze zette zich neer op een bankje en haalde haar mobiel uit haar zak, om heel nonchalant de weersverwachting voor morgen te bekijken. Nog een voordeel aan haar verleden: ze had zich geleerd voor haar emoties af te sluiten en kon de meest gruwelijke gebeurtenissen aanschouwen zonder een spiertje te vertrekken en zonder dat het daarna nog jaren in haar hoofd rondspookte.

Jimmy had niet zo als Esther die de man zonder reden om had gelegd (Hij had nu het meisje moeten om legen omdat ze teveel wist) respectloos koud gemaakt. Hij had haar oogleden naar beneden gedaan en haalde portemonnee uit haar zak. Hij keek even wie het was, en zei zachtjes in het Italiaans ‘Mag je ziel tot rust komen mvr brugman’. De Waarom hij dat deed wist hij niet het was gewoon een gewoonte geworden omdat zijn vrienden dat ook deden. De portemonnee liet hij voor wat het was hij was geen schooier die al het geld wat hij tegen kwam aan neem Het blonde meisje was er blijkbaar niet zo blij mee dat er 2 doden lagen. En liep weg, toen ze over de maffia vriendjes begon grinnikte hij zo zacht mogelijk. Eigenlijk was hij dat ook van plan, een paar van zijn vrienden konden wel van de 2 lichamen afkomen zonder dat er sporen werden na gelaten. Varkens vraten toch alles en zo waren er nog een paar dingen. Hij wachtte even af wat er allemaal zou gaan gebeuren hij knipte nonchalant het licht aan en zag een kraantje in de hoek staan. Hij liep naar het kraantje toe en zei met een droge stem ‘How sad, nu kan ik me mes weer poetsen’. Hem boeide een paar mensen meer of minder op de wereld ook niet meer. Dat had hij “Thuis” wel geleerd. Hij draaide het kraantje open en stak zijn mes er onder hij haalde zo het ergste bloed er van af. Hij droogde het mes even af met zijn shirt. Hij draaide zich om en kon nu door het licht de gezichten van de 2 die over waren beter bestuderen. Zijn gezicht hield nog steeds schuil achter een petje.

Ze voelde zich nu al meer op haar gemak nu hopelijke alle zwervertjes uit waren geschakeld en borg haar mes weer op in de heft, wat ze ook wel het handvat noemden. Nu was nog de vraag wat ze met de verse lijken ging doen. Ze wist dat er in deze buurt geen schreintje leven heerste en de politie kwam hier voor haar gevoel ook nooit. Zo afgelegen lag deze buurt, en gelukkig maar ook. Anders had ze evengoed wel een andere verblijfplaats gevonden, dat was het punt niet. En om achter de tralies gezet te worden was het punt ook niet, maar om van deze school geschorst te worden kon ze niet op haar geweten hebben. Dan zouden haar ouders, voor haar vader, teleurgesteld zijn. Niet dat ze daar ook maar iets om gaf, maar daardoor kon er opnieuw weer een knallende ruzie plaatsvinden tussen haar moeder Janice en haar vader Jason. Iets waar ze dus totaal geen zin in had en dan liep ze helemaal het risico haar vader nooit meer te mogen zien. Zoals ze stiekem van binnen al had verwacht was dat het meisje dus zou vertrekken. Blijkbaar kon die er niet tegen ofzo. Ach, het boeide haar niet en ze gaf er ook geen aandacht aan. Om wat terug te reageren was ze niet van plan. Door het licht wat al aangeknipt was, zag ze dat er wat rode vloeistof op haar handen kleefde, duidelijk bloed van de mannelijke zwerver die ze gemakkelijk had omgelegd. Hij zou waarschijnlijk wel zwaar zijn, dus besloot ze maar eerst naar het ook vermoorde meisje toe om die van de deur opening weg te halen. Wonderbaarlijk was ze dus letterlijk zo dun als een potlood, hooguit veertig á vijftig kilo. Ze tilde haar op, waardoor het bloed op de grond drupte en legde die voorzichtig neer in de hoek, onder een raam. Om wat frisse lucht in de ruimte te laten, schoof ze het raam open met haar bebloede handen en hing even naar buiten. Voor zover ze kon zien door de duisternis was de straat achter dit huis ook erg stil en er stonden nauwelijks auto's. Haar blik gleed automatisch naar de lucht, de maan. De sterren er omheen maakten het perfect, wat haar aan vroeger deed denken. Toen ze nog klein was en haar moeder en vader gewoon nog bij elkaar waren keek ze ook vaak, voordat ze naar bed ging, naar buiten om te genieten van de mooie hemel en de frisse buitenlucht. Haar moeder zong dan meestal van die prachtige slaapliedjes voor haar, zodat ze zachtjes in slaap gesust werd. Ja, dat waren nog mooie tijden. Helaas was alles nu anders. Ze slaakte een zucht en kwam toen weer naar binnen, waarna ze dus ook naar het kraantje liep om haar handen te wassen.

Het meisje dat hij zonet vast had gehouden was de kamer uit gerend, en hoogst waarschijnlijk ook het huis. Van haar zouden ze geen last meer hebben, en hij was er zeker van dat ze niet naar de politie zou gaan. Niet omdat hij haar had bedreigd, maar omdat ze wist waar ze stond. Hij kende haar soort, de kleine wondjes op haar armen waarvan sommige ontstoken –waarschijnlijk door het gebruik van een vuile spuit- was hem niet ontgaan. Evenals het tweetal spuiten dat in de hoek van de kamer lag. Ze was een junkie, en wist waarschijnlijk even goed als hem dat als ze wanneer ze naar de politie zou gaan ze zelf vast gezet zou worden. Nick fronste kort toen Jimmy de keel van een ander meisje door sneed, waar was dit nu voor nodig? Besefte ze dan niet dat ze zich op die manier enkel dieper in de problemen werkte? Hij begon er langzamerhand aan te twijfelen of hij hier wel iets mee te maken wou hebben. Hij kon zich geen contact met de politie veroorloven, de kans dat hij dan voor eerdere overtredingen werd veroordeeld was te groot. Al betwijfelde hij of de politie überhaupt wist wat hij had gedaan, meestal waren de moord onderzoeken in zijn buurt van korte duur en kwam er niks uit. Een ander probleem was dat hij dan misschien scherper gecontroleerd zou worden hier, wat betekende dat hij niet meer voor Lucas zou kunnen smokkelen. En die zou hier niet blij mee zijn. Naast zich hoorde Nick Jimmy wat mompelen, hij fronste even sprak die gast nou Italiaans? “Sai almeno cosa stai dicendo?”* bromde Nick, terwijl hij zijn mes terug stak in zijn riem. Hij betwijfelde of de jongen hem kon verstaan. Ruby was onderhand de kamer uit gelopen, riep nog wat omhoog alvorens ze het verliet. Hij overwoog haar voorbeeld te volgen, maar bleef uiteindelijk toch staan. Waarom wist hij niet, hij stak zijn handen in zijn zakken en keek naar de twee levenloze lichamen op de grond. Het deed hem weinig, al was het in zijn ogen onnodig geweest ze te vermoorden. “Ze hadden niks verteld, het waren junks in elk geval die twee meisjes. Die weten waar ze staan, en zelfs als ze naar de politie gaan zou niemand ze daar geloven.” zei hij, terwijl hij naar het meisje keek die dezelfde wondjes op haar armen had als zijn moeder vroeger altijd had gehad. Als de politie de lijken zou vinden, zouden ze hoogstwaarschijnlijk denken dat het een afrekening was geweest. Althans dat zou het geval in zijn buurt wel zijn geweest. Weer hoorde hij de jongen in het Italiaans praten, iets wat hem lichtelijk irriteerde. “Come onorevole. Primo, un omicidio innocente e dire che la sua anima venga a riposare.”** zei hij spottend. Nee op dit moment had hij weinig respect voor die jongen, het zelfde gold voor Esther. Die twee hadden enkel een einde gemaakt aan het leven van de krakers om stoer over te komen, hoe sneu.

* Weet je wel wat je zegt?
** Hoe eervol. Eerst een onschuldige vermoorden en vervolgens zeggen dat haar ziel tot rust mag komen.

Jimmy was naar het kraantje gegaan en had zijn mes afgespoeld. Het verbaasde hem eerst dat het kraantje het deed, maar ja die junkies moesten ook wat drinken. Bij het Italiaans van de blonde jongen keek Jimmy verbaasd op hoe kon die nou Italiaans spreken, Jimmy kon wel meerdere talen. Soms hadden de verkeerde ‘vrienden kring’ wel zo zijn voordelen, hij had vaker moeten reizen naar het buitenland. ‘Certo*, waarom zou ik iets zeggen als ik niet weet wat ik zeg.’ Zei hij . Jimmy keek even rond in de kamer hij zag 2 spuiten liggen in een hoek, hmm dit waren dus junkies. Wat eigenlijk ook wel toepasselijk was. Hij had niets tegen drugs gebruik maar je moet er niet alles voor geven. Got a live, zelf gebruikte hij ook drugs maar hij zou zo kunnen stoppen dacht hij. Hij zag de afgunst van Nick in zijn ogen bij zijn laatste woorden. "Che cosa ti spaventi '’** zei hij bespotelijk. Hij kon het niet hebben als iemand op hem neer keek. Hij heeft zo hard moeten vechten om te worden hoe hij nu is. Niet een levend wrak maar een sterk persoon. Hij dacht even na over hoe ze die lijken weg konden werken. Het lag hier gelukkig achteraf en hij dacht dat de politie zeker geen poot van hun moddervette luie lichaam zouden zetten, ze zouden te lui en te bang zijn.

* Tuurlijk
** Wat word je bang
(niks persoonlijks is gewoon zijn karakter)

Ze kreeg toch wel ergens een schuldgevoel nu ze die man van zijn leven had beroofd. Ze had de man ook wel gewoon, net zoals Nick met het onbekende meisje had gedaan die inmiddels uit zijn armen ontsnapt was en bang weg was gerend, kunnen laten gaan met een diepe snee in z'n wang of whatever. Toch liet ze het evengoed niet merken en nadat ze haar handen gewassen had leunde ze met haar handen op de randen van het kleine, gele wasbakje. ''So, what now?'' Vroeg ze terwijl ze haar hoofd draaide richting de twee overgebleven jongens, waarvan er één een pet ophad, genaamd Jimmy, en de andere een flinke blonde bos krullen had, genaamd Nick. ''Ik moet eerlijk toegeven, ik had niet verwacht dat er mensen in m'n ooms huis leefden en al helemaal niet toen ik zag dat het verbrand was. En dan wonen er ook nog eens junkies, onuitstaanbaar gewoon!'' Zei ze op een kille toon, waarvan ze haar zwarte ogen nog steeds op de twee gericht hield. Ze slaakte nog een keer een zucht en keek toen weer neer op de gootsteen, waar wat pillen in lagen. Witte pillen, die exact een kopie leken van APC'tjes of Paracetamollen. Dat zou het waarschijnlijk wel niet zijn, gewoon een 'drug' om even te kalmeren ofzoiets. Of juist beter in slaap te komen. Ach, het boeide haar niet. Verveeld peuterde ze de pillen door de kleine gaatjes heen waar het water doorheen liep, zo de afvoer in. Wanneer de laatste van de vier verdwenen was, keek ze op en liep naar de opening van de deur. ''Nou, laten we dan maar kijken wat er in de rest van het huis gaande is, hmm?'' Vroeg ze terwijl ze de hal al over liep om de volgende deur die aan haar rechterhand lag te gaan bekijken. Deze stond niet open en er stond een rode kruis op gespoten, blijkbaar mocht daar niemand komen. Ze vroeg zich anders wel af of haar oom dat had gedaan of dat de junkies dat voor elkaar hadden gekregen. De verf kruis zag er zo ongeveer uit dat het ook nog vóór de brandstichting kon hebben plaatsgevonden om het er op te spuiten.

De jongen wiens haar net als bij hun vorige ontmoeting schuil ging onder een petje keek verbaasd op toen die hem Italiaans hoorde praten. Nick wist dat hij geen Italiaans uiterlijk had, iets wat hij te danken had aan zijn onbekende Noord-Europese vader. Althans zijn moeder dacht dat het een Noord-Europeaan was, maar ja ze dacht ook dat er engelen naast haar bed zaten op het moment dat Angel geboren werd. Dus in hoeverre hij haar moest geloven. Maar ja, hij had wel blond haar en blauwe ogen en die had hij niet gehad als zijn vader een Italiaan was geweest. Abrupt schudde hij zijn hoofd, hij irriteerde zich mateloos aan het feit dat zijn gedachten steeds vaker af dwaalde naar zijn vader. Die man hoorde niet rond te spoken in zijn gedachten, dat was hij niet waard. Het was iemand die vrouwen betaalde om met ze naar bed te kunnen, te lui was om zelf iemand te versieren. Sneu gewoon. ‘Certo, waarom zou ik iets zeggen als ik niet weet wat ik zeg.’ reageerde de jongen op zijn woorden, Nick keek hem aan. “Ik betwijfelde gewoon of je wist wat je zei. Je ziet er niet uit alsof je uit Italië komt, en je hebt ook geen accent.” zei hij schouderophalend. “Bovendien lijk je me iemand die bepaalde dingen doet omdat zijn vrienden het doen, iemand die zelf niet nadenkt.” voegde hij er spottend aan toe, nee hij nam niet graag een doekje voor zijn mond. Er was niks mis mee om je mening te geven, en als de jongen het niet met hem eens was dan mocht hij gerust tegen hem in gaan. Misschien dat dat er voor zou zorgen dat Nick een ander beeld van hem kreeg en misschien zelfs een beetje respect. Respect was iets wat je moest verdienen, dat kreeg je niet zomaar. 'So, what now?' vroeg Esther, Nick richtte voor een moment zijn blik op haar. “Ow, dus je steek iemand neer zonder reden maar denkt niet na over je volgende zet.” zei hij spottend. Nee, hij was niet van plan de nice guy te gaan spelen. Ze moesten hun rotzooi zelf maar op ruimen, hier wilde hij niks mee te maken hebben. Toch wist hij nog niet of hij zich nu bij de groep zou voegen of niet. Eerst maar eens kijken hoe ze reageerde, misschien dat hij ze verkeerd in schatte. 'Ik moet eerlijk toegeven, ik had niet verwacht dat er mensen in m'n ooms huis leefden en al helemaal niet toen ik zag dat het verbrand was. En dan wonen er ook nog eens junkies, onuitstaanbaar gewoon!' zei Esther. “Leuke oom heb je.” merkte hij droog op, hij trok zijn capuchon van zijn blonde krullen. Liet zijn blik door de kamer dwalen, er lagen drie matrassen, twee lijken, een tweetal spuiten, enkele kappoten flessen, enkele hele flessen in sommige zat zelfs nog vloeistof, kleding en nog meer troep. Het had wel wat weg van de kamer waarin hij met zijn vrienden had gewoond, zelfs de spuiten. Al waren de meeste van zijn vrienden geen junkies, in de bende zaten er wel een paar. De kamer leek trouwens ook op de gene waar hij samen met zijn moeder en zusje had gewoond, tot zijn moeder was overleden. ‘Che cosa ti spaventi.’ zei Jimmy, Nick fronste. Wat dacht die gast wel niet? Dat hij het helemaal was? Dat hij stoer was omdat hij een meisje van haar leven durfde te beroven? Dat was niet stoer, dat was gewoon laf. “E perché dovrei avere paura? Per voi certamente?*” zei hij spottend. ''Nou, laten we dan maar kijken wat er in de rest van het huis gaande is, hmm?'' zei Esther. Nick knikte, waarom niet? Hij zag geen rede om nu al te gaan, hij ging geen overhaaste beslissingen nemen. Bij een groep horen was altijd handig, bovendien had hij wel zin in een beetje actie. Alleen hij had geen zin om opgescheept te zitten met twee idioten die niet na dachten over het geen wat ze deden. Zwijgend volgde hij Esther, die halt had gehouden voor een deur waarop een rood kruis op stond. “Ben je niet benieuwd wat erachter die deur zit?” vroeg hij met een grijns. “Als ik jouw was zou ik het maar al te graag willen weten. Je oom geeft je een afgebrand huis, dat nog eens gekraakt is door een paar junks ook. Wil je dan niet weten wat er nog meer mis is met het huis?” voegde hij er aan toe, waarna hij zijn hand op de deur klink legde en die omlaag duwde. Hij duwde de deur open, de kamer was in duisternis gehuld, hij stapte de kamer in. Zijn ogen moesten wennen aan het licht alvorens hij iets kon zien.

* Waarvoor zou ik bang moeten zijn? Voor jouw zeker?

[Na lang denken.. en denken.. en denken.. Heb ik besloten dat ik kap met Die Hard =D! Ik vind het te onrealistisch dat jullie zomaar twee mensen omleggen, dat zou iemand in het echt nooit doen, en ik heb een hekel aan onrealistisch.. Dus.. Bye peoples! Ruby's going solo >=D..]

Het weerbericht kijken werd na een tijdje ook behoorlijk saai. Die wolkjes die zich hadden verzameld op meerdere plaatsen op haar scherm waren te vrolijk en te wit, en omdat ze vrolijkheid en lichte kleuren haatte stopte ze de mobiel snel weg in haar zak. Vervolgens stond ze op, besloot ze dat ze hier niets te zoeken had en ze alleen maar in problemen kon raken in verband met haar verleden, en begon ze langzamerhand te lopen. Ze verdween tussen de mensenmassa, als iemand die er daarvoor niet geweest was.
Wat had haar bezield eigenlijk, wanneer ze zich aansloot bij deze groep mensen? Wat in earth had haar zo onvoorzichtig en onbenullig doen handelen? Ze had altijd in haar eentje gehandeld en de onvoorzichtigheid van het meisje en de jongen hadden haar er aan herinnerd waarom ze dat altijd al had gedaan. Zij hadden waarschijnlijk geen verleden, zij hadden waarschijnlijk geen enkele reden waarom ze opgepakt zouden kunnen worden en levenslang konden krijgen. Zij stalen niet elke week en waren niet de dader van een onopgeloste moordzaak waarin een echtpaar in hun slaap vermoord was. Ach, het waren nog kleine kinderen, niemand die een kind ergens de schuld van zou geven.

Jimmy liet zijn ogen nog eens door de kamer gaan, hier zou iets moois van gemaakt kunnen worden. Esther had geluk dat ze een eigen huisje zou krijgen, de school kamers waren zo irritant altijd iemand om je heen. Nicks woorden liet hem denken hij deed het wel omdat zijn vrienden dat ook zeiden maar hij had het immers zelf een keer gezegd en het bleef een soort of traditie. Hij had eigenlijk helemaal geen zin om uit te leggen waarom hij Italiaans kon, het was namelijk nog al persoonlijk. Hij sloeg zijn ogen even neer want dit lag nog al persoonlijk “Het heeft soms voordelen als je moeder een hoertje speelt’ zei hij. Zijn verleden was nou niet echt het beste verleden dat je kon hebben, een vader die je niet kent en een moeder die bijna elke maand een andere had. Ze heeft zelfs wel een paar keer met een of andere Italiaan gehad, ze vond Italiaane waarschijnlijk aantrekkelijk en dacht zeker dat die wel geld hadden. Hij is zelfs een keer mee gemoeten naar Italien maar zijn moeder had het toch niks was en weer naar huis gegaan, zo ging het met elke vent. “E perché dovrei avere paura? Per voi certamente? Hoorde hij Nick boos zeggen. Per me no, ma la vostra vita potrebbe essere rovinata dalla polizia*’ zei hij. Jimmy keek even uit het raam en zag een meisje dat verdacht veel op Ruby leek weg lopen. Hij kon het wel begrijpen, misschien was het beter geweest als hij dat ook had gedaan, maar daar was het nu te laat voor. Bij de woorden van Nick keek hij op en volgde hem nieuwsgierig naar de deur met het rode kruis. Hij liet de eer aan Esther het was haar huis immers, het was niet omdat hij laf was.
* Voor mij nee, maar dat je leventje misschien word geruïneerd door de politie

''Zeg ho, kappen nu met dat vage taaltje van jullie, het is tijd om die fucking kamer te bekijken, ja.'' Kwam ze tussenbeide de twee jongens, die volgens haar in een andere taal aan het bekvechten waren. ''We praten nu gewoon weer Nederlands!'' Bromde ze, wat ze ook meende als een bevel. Nadat Nick haar met zijn verdraaide woorden had uitgescholden met 'je bent gewoon een lafaard', was het haar beurt om de kamer in te stappen. Ook haar ogen moesten wennen aan het donker. Alleen de kamer waar ze net waren, was tenslotte het licht aangeknipt, voor de rest was het hele huis verhuld met duisternis. Wanneer ze ongeveer een halve minuut had gewacht dat haar ogen niet meer die irritante naflitsen van het licht in haar pupillen zag, richtte ze zich op de muur die zich naast de deur bevond, op zoek naar een lichtknopje of iets. Het duurde niet lang dat ze die vies aanvoelende muur moest aanraken of ze voelde een knopje, die ze vervolgens ook echt indrukte. Het felle licht van de TL-buizen die aan het plafond hingen flitste aan en de hele kamer was gelijk verlicht. Die buizen moesten wel door iemand hier in zijn geplaatst, want die konden die afschuwelijke brand niet hebben overleefd. Misschien wel van die drugsspuitende zwervertjes, waarvan er twee er niet meer waren. Maar alsnog vond ze het raar dat ze dan ook een rode kruis hier hadden gespoten, alsof ze wisten dat ze ooit een keer gevonden zouden worden en dat die mensen die dit huis betraden specifiek deze kamer niet mochten zien. Niemand, behalve zij vier, waarvan er inmiddels nog maar drie over waren en het andere meisje die talloze naalden in haar huid zou hebben gehad wat haastig weg was gerend, zou hiervan af weten. Haar mond viel bijna open van verbazing, iets wat niet vaak voorkwam bij haar. De hele kamer was bekladderd met rode vloeistof, wat erg verdacht leek op bloed. Er lagen vijf lijken. Schokkende beelden waren dit, niet normaal. Hadden die junkies dat gedaan? Of lag het hier al? Ze kon het zich niet voorstellen dat dit vóór de brand was geweest. Er ontstonden zich talloze vragen in haar gedachten. Wanneer was die brand eigenlijk precies geweest en hoelang lagen deze lijken hier al? Wie had ze van het leven beroofd? En wie kon er nou zo ongelofelijk gruwelijk bezig zijn geweest? Dit was gewoon onvoorstelbaar. Zonder dat ze het zelf door had, deinsde ze achteruit en leunde toen tegen Jimmy aan. Het dichtstbijzijnde lijk daar lagen allebei de ogen uit, de ribbenkast lag open en wijf. De geur was onuitstaanbaar. Verder kon ze het niet omschrijven, het was te afschuwelijk en te afgrijselijk om naar te kijken. Het lukte haar net om niet te gaan gillen. Ze was zelfs niet in staat om ook maar iets uit te brengen, geen woord wist ze eruit te persen. Het leek wel alsof haar keel dichtgeknepen zat, haar stembanden haar tegenhielden. Voorzichtig, zonder naar hem te kijken, probeerde ze de rechterhand van Jimmy te vinden, ook met haar rechterhand en kneep er zachtjes in. ''God,'' fluisterde ze zachtjes op de Engelse toon. Meer wist ze niet om op dat moment te zeggen. Nog steeds kon ze haar blik niet afscheuren van deze verschrikkelijke vertoning.