Die Hard clubhuis (Chapel Villiers 13)

Het verbaasde Nick dat de jongen zijn ogen voor een moment neer sloeg, kennelijk had hij een gevoelige snaar geraakt. “Het heeft soms voordelen als je moeder een hoertje speelt.” zei de jongen, kennelijk hadden ze buiten het feit dat ze beide Italiaans spraken nog wat gemeen. Al had zijn moeder niet hoertje gespeeld, maar was ze er daadwerkelijk één geweest. “Per me no, ma la vostra vita potrebbe essere rovinata dalla polizia.” zei de jongen, wiens naam Nick nog altijd niet kende. “Sì, è così strano? Che non vi è nessuno che si basa sulla vostra, non significa che i soldi per me.*” zei Nick, nonchalant haalde hij zijn schouders op. Nee, hij moest er voor zorgen dat hij uit de buurt van die mensen bleef. Als hij op werd gepakt, kon er wel eens een balletje gaan rollen dat niet moest gaan rollen. En dan, dan zat hij in de problemen. En niet alleen hij, maar ook Angel. ''Zeg ho, kappen nu met dat vage taaltje van jullie, het is tijd om die fucking kamer te bekijken, ja.'' zei Esther, die er kennelijk niet tegen kon dat ze hun gesprek niet kon volgen. Nick rolde met zijn ogen, hij was niet iemand die graag bevelen op volgde. Al helemaal niet van iemand die hij nauwelijks kende, en voor wie hij weinig respect had. ''We praten nu gewoon weer Nederlands!'' bromde ze, Nick snoof. Maar besloot te doen wat ze vroeg, ten eerste omdat hij wist hoe irritant het was als mensen in een taal spraken die jezelf niet beheerste. En ten tweede omdat het gesprek tussen hem en de jongen toch ten einde was. Althans hij vond dat ze lang genoeg gebekvecht hadden.
De misselijkmakende geur die er in de kamer hing kwam Nick vreemd bekend voor. Maar doordat de kamer in duisternis gehuld was slaagde hij er niet in te ontdekken waar de geur vandaan kwam. Hij had de neiging de mauw van zijn vest over zijn neus te leggen, zo ondraaglijk was de geur. Voor een moment was hij verblind door het felle licht, afkomstig van de tl buizen die aan het dak bevestigd waren. Vervolgens liet hij zijn blik nieuwsgierig door de kamer dwalen, de muren waren besmeurd met een donker goedje dat niks anders dan bloed kon zijn. Op de grond lagen vijf lijken. “Gesù.*” mompelde hij, ontzet keek hij naar de levenloze lichamen op de grond. Het leek wel alsof degene die hun leven had beëindigd had geprobeerd hen er zo gruwelijk mogelijk uit te laten zien. Het was niet zo dat hij snel geschokt was, zeker niet. In zijn leven had hij vaker lijken gezien, maar dit sloeg toch werkelijk alles. Wie zou dit hebben gedaan? Esther’s oom? De drie junks, waarvan er nu nog maar één over was? Nee, die konden het niet zijn geweest. Al hoe wel, een junk deed alles om aan zijn drugs te kunnen komen. Zijn moeder had haar dochter ook neer gestoken, als hij geen volgende shot voor haar was gaan halen. Maar toch, die zouden er niet zo’n werk van hebben gemaakt. Maar wie dan? En wie waren die mensen eigenlijk geweest? Junks? Zouden er mensen zijn die hen miste? Zou er nu ergens een kind rond lopen zonder ouders? Met moeite wist Nick zijn blik los te maken van de lijken op de grond, waarna hij zijn blik op Esther en de jongen richtte. Met haar rug stond Esther tegen de jongen aan, tot Nick’s verbazing had ze diens hand beet gepakt. “Ragazzi, non lo so..” Nick brak zijn zin af zodra hij in de gaten kreeg dat hij in het Italiaans sprak. Kort dacht hij na, slaagde er niet direct in van het Italiaans om te schakelen naar het Nederlands. “Ik weet niet hoe jullie er over denken. Maar ik heb het hier wel gezien. Als jullie hier graag willen wonen, ga je gang. Maar ik heb geen zin om tussen de lijken te zitten.” zei Nick, met zijn hand ging hij door zijn haren. “We zouden wel een pand kunnen kraken” vervolgde hij, waarna hij zich omdraaide. Hij had lang genoeg in deze kamer gestaan. “Leuke oom heb je.” bromde hij, terwijl hij langs Esther en de jongen de kamer uit liep. “Ik ga, wacht buiten wel even op jullie. Maar als jullie hier blijven, ben ik weg. Ik heb geen zin de politie straks op me dak te hebben.” zei hij, waarna hij de trap af liep. Met zijn hand in zijn mouw duwde hij de deur klink van de buitendeur omlaag. De frisse avond lucht was heerlijk, na een paar minuten in een kamer die stond naar ontbindingen. Rustig stapte hij het huis uit, liet de deur open staan zodat de andere als ze dat wouden zo naar buiten konden lopen. Zijn ogen liet hij door de verlaten straat dwalen. Ruby was verdwenen, hij kon het wel begrijpen. Zelf was hij er ook niet zo zeker van of hij zich wel bij de groep wou voegen. Hij een eindje bij de deur vandaan, zijn capuchon trok hij over zijn hoofd. Waarna hij met zijn rug tegen de muur aan ging staan, tien minuten zou hij wachten als de andere dan nog niet naar buiten waren gekomen vertrok hij.


*Ja, is dat zo vreemd? Dat er nu niemand is die op jouw rekent, betekend niet dat dat ook voor mij geld.
*Jezus.
*Jongens, ik weet niet..

- Jongens ik heb helemaal geen inspiratie,word dus niet zo lange post dus-

Esther had er blijkbaar genoeg van dat ze in het Italiaans met elkaar bekvechten, dat kon ook lastig zijn. Hij vond het bevel niet zo lekker klinken maar wie was hij om daar nu moeilijk om te doen. Hij hoorde aan het gesnuif van de blonde jongen waar hij de naam nog steeds niet van wist dat hij ook niet echt van bevelen hield. Jimmy hield wijselijk zijn mond en volgde Esther naar de kamer. Hij vond het toch raar een kruis op de deur, wie doet dat nou. Tenzij je weet dat alleen de persoon aan wie je het wilt laten zijn het te zien krijgt. Esther maakte de deur open en er kwam een stank vandaan die Jimmy op de eerste plaats niet kon plaatsen. Het was donker in de kamer dus er viel ook niks te zien. Esther had het licht aan geknipt en even werd hij verblind door het felle tl licht. Toen hij kon zien had hij het niet erg gevonden als hij nog verblind was. Het tafereel was daar te zien was, was misselijk makend. Er lagen opengereten lijken. Jimmy hoopte voor de mensen dat na hun dood was gebeurd. Nu kon hij de stank wel plaatsen. Hij floot even tussen zijn tanden door en zei toen “Shit” hij wist niks anders uit te brengen. Hij had wel eens lijken gezien maar dit, dit was gewoon gruwelijk, ziekelijk zelfs. “Dit is ziek,wat voor oom heb jij” vroeg Jimmy die nog steeds geschokt was. Hij voelde de hand van Esther de zijne zoeken, hij kneep even in haar hand. Voor een meisje zou dit nog vreselijker zijn, steunend ging hij even met zijn duim over de rug van haar hand. De jongen zijn woorden kon Jimmy wel begrijpen hij was ook niet van plan om hier te blijven. Hij keek de jongen even na en keek toen naar Esther hij zocht haar blik en keek haar toen even door dringend aan. Het leek wel alsof ze in een of ander shock toestand was alsof ze niet kon praten (?). “Esther” fluisterde hij er was wat bezorgds in zijn stem. “Kom we kunnen beter gaan” zei hij nog steeds zacht. Hij trok haar zachtjes mee weg van de vreselijke aanblik van de lijken. Het spookte nog steeds door zijn hoofd dat iemand wou dat iemand ( waarschijnlijk hun) dit zou vinden. Vanwaar anders dat kruis, hij deed de deur zachtjes dicht en trok Esther zachtjes en voorzichtig naar de trap toe.

Voor deze ene keer dat Jimmy haar aan haar hand zacht meetrok vond ze het niet erg. Het was nu voor haar gevoel ietsje geruststellend. Nick had gelijk. Het was serieus tijd voor een andere plek, dit was niets. En om al die verschrikkelijke moorden op hun dak te krijgen, dat vond ze al helemaal niks. Stiekem kreeg ze er kippenvel van, die vijftal lijken die afschuwelijk opengereten waren. Haar blik bleef rusten op de kamer, terwijl ze ondertussen al samen met Jimmy de trap afliep. Lag het nou aan haar of keek één lijk nou haar kant op? Het leek wel alsof die een verschrikkelijk enge grijns op het gezicht had. Ze kon niet echt zien of het bewegingsloze lijk een jongen of een meisje was, om dat goed te kunnen zien moest je eerst al het bloed eraf spoelen. Blergh, vieze gedachten. Snel week ze haar ogen van het verschrikkelijk aanzicht af en volgde de jongen mee naar beneden. Eenmaal op de laatste paar treden liet ze zijn hand los en probeerde dat uitgemoorde stelletje in die kamer uit haar hoofd te bannen. De deur stond nog open, opengelaten door Nick, tenminste dat dacht ze. Hij zou vast buiten wel staan ergens. En dat was waar. Wanneer ze buiten stond en die frisse buitenlucht insnoof, merkte ze op vanuit haar ooghoeken dat de jongen met blond krulhaar tegen een muurtje aanstond van het 'slachthuis'. Ze sloot haar ogen en ademde nogmaals in. Dat was veel beter en veel verfrissender dan die nare geur die zich in het huis van haar oom bevond. Gatverdamme, die kon een flink pak slaag verwachten binnenkort als ze hem weer zag. Wanneer ze haar ogen weer opende, kon ze de juiste woorden niet vinden om iets te zeggen. Ze wachtte rustig af tot iemand wat zei. Nadenkend over een zin, waarin ze de woorden niet goed kon plaatsen, beet ze zacht op haar onderlip. Nadat Jimmy ook naar buiten was gekomen en het kleine clubje compleet was, ondanks dat Ruby was afgehaakt vanwege wat gezeik, pakte ze de deurknop beet van de deur en sloot hem met wat gepiep en gekraak. Was het nog nodig om hem ook op slot te doen? De politie zou hier toch niet komen, hooguit wat nieuwe zwervers of hangjongeren die het leuk vonden om in te breken en ruiten in te gooien. Wat ze zich wel afvroeg was waarom die junkies daar evengoed verbleven, voor als ze eventueel die kamer wél hadden bezocht, wat ze zich ook afvroeg. En ze had het idee dat ze niet de enige was die die vragen in hun hoofd haalde.

(The same)