Famous clubhuis (Anaheim Street 44)

Alain opende de deur en glimlachte, dit moest hem worden. Een gehuurde kamer was ingericht als een klein café. Tegen de muren stonden luie stoelen en banken, in de hoek stond een grote kapotte TV en aan de overkant van de kamer stond een barretje met daarin een ruime koelkast. Alain had de kamer gehuurd met het oog op de vereniging die hij had opgericht. Nu er steeds meer groepen ontstonden bedacht de jongen dat hij het best nog wel eens voor elkaar kon krijgen om er ook één draaiende te houden. Proberen kon altijd.
Alain begon te SMSen.

Naar Kenneth: ''Kom naar Anaheim Street 44, over Famous. Complimenten nog voor de songtekst die je me mailde!''
Naar Mike: ''Gisteren met de band was tof. Kom naar Anaheim Street 44. Famous op de kaart zetten! ^^''
Naar Emilie: ''Hey sweet, ik vertelde je over Famous? Kom naar Anaheim Street 44.''
Naar Ian: ''Kom naar Anaheim Street 44! #Famous''
Naar Serena: ''Hey... Ik weet niet of je me nog kent, maar ik ben Alain. Ik had je nummer nog van de groep waarmee we eerder vaak uitgingen. Jammer dat, dat dood is gebloed. Ik weet niet hoe je tegen de huidige Studentenverenigingen aankijkt, maar ik ben ook bezig om er één op te richten. Je zou een goede aanwinst zijn! Kom naar Anaheim Street 44 als je interesse hebt.''
Naar Sarah: ''Hey... Ik weet niet of je me nog kent, maar ik ben Alain. Ik had je nummer nog van de groep waarmee we eerder vaak uitgingen. Jammer dat, dat dood is gebloed. Ik weet niet hoe je tegen de huidige Studentenverenigingen aankijkt, maar ik ben ook bezig om er één op te richten. Je zou een goede aanwinst zijn! Kom naar Anaheim Street 44 als je interesse hebt.''

Alain zette een glimlach op zijn gezicht, het kon beginnen. Hij zette zich op de bar, opende uit die positie de koelkast onder hem en haalde hier een cola light uit om deze aan zijn lippen te zetten. Het leven was mooi, als je maar bezig bleef. De jongen wreef over de band die hij om zijn blote bovenarm droeg. In een doos aan de andere kant van de bar zaten zwart-witte zweetbanden in allerlei soorten en maten, maar allemaal zwart-wit. Geruite, gestreepte, geblokte, van alles.
Alain droeg verder een basketbalshirt die hij had laten drukken, een gewone jeans en klassieke nikes.

Ze had nog enkele laatste dingetjes op de brief gekrabbeld en staarde even voldaan naar de geschreven enveloppe. Ze wilde iets doen in haar leven en niet altijd het meisje blijven dat niets had waar ze goed in was, dus waagde ze nu een kans die ze al veel eerder had gekregen. Ze had de brief op het bijzettafeltje gegooid, haar tas genomen, de brief erin gestopt en ontspannen was ze tenslotte in haar onmisbare zwarte jurkje, buitengekomen, om richting de postbus te gaan. Een leuk moment, vlak voor de brief de bus in ging, werd verstoord door een sms'je. Wat geïrriteerd duwde ze de brief in de bus en begon ze verder te wandelen, terwijl ze haar mobiel in haar tas vond. Het schermpje was nog licht, en al bij al vond ze het niet zo erg dat ze gestoord werd in haar mijlpaalmomentje, aangezien er in een simpel lettertype Alain te lezen stond. Ze opende het berichtje en haar ogen gleden over het scherm. Goed, Anaheim Street 44, zien wat Famous haar allemaal te bieden kon hebben. Zou het nog altijd hetzelfde plan zijn dat Alain in gedachten had gehad? Hem kennende wel, hij werd niet snel beïnvloed door andermans gedachten.

Nummer.. 44, ja, hier was het. Ongeveer een twintig tal minuten nadat ze het onbeantwoorde sms'je had ontvangen, wandelde ze de kamer binnen. De deur ging makkelijk open en een ontspannen sfeer maakte zich meester over haar. Meteen verscheen er een glimlach op haar gezicht, Alain leek het allemaal erg serieus aan te gaan pakken; dit was zeker goed genoeg als ruimte voor Famous. Haar blik gleed de kamer rond en meteen zag ze Alain zitten. Haar mondhoeken krulden even omhoog terwijl ze naar hem toe wandelde. "En je hebt het voor elkaar.." mompelde ze glimlachend en drukte hem een vluchtig kusje op zijn mond ter begroeting, waarna ze haar ogen weer rond de ruimte deed dwalen. "Nu de leden nog..", vervolgde ze terwijl ze naar de gezellige zetels keek en ergens in zich een gevoel van trots kreeg.. In tegenstelling tot haar kon Alain wél projecten verwezelijken en dingen goed doen, iets waar ze uitermate bewondering voor had.

Serena was in de eerste paar minuten nadat ze de sms had ontvangen wat wantrouwig geweest. Allereerst was het Alain die het smsje stuurde, een jongen die achter alles aan ging dat niets tussen haar benen had hangen. Ten tweede wilde Alain een studentenvereniging oprichten, en als ze hem een beetje had leren kennen tijdens de avonden dat ze met een groep hadden doorgebracht was hij verschrikkelijk lui. Kortom, zijn sms klopte niet helemaal.. Het was vreemd voor Alain om zoiets op te richten en hem kennende was het vast een of andere vreemde manier om met haar af te spreken. Wederom snapte ze weinig van de jongen.
Maar Serena was geen Serena zonder haar vertrouwen in de mensheid, dus had ze zich vlug omgekleed om vervolgens naar het adres te gaan. Ze was drie keer foutgelopen waardoor ze de vierde keer maar had gevraagd of die persoon met haar mee wilde lopen, en terwijl haar naaldhakken zo nu en dan in de gaten tussen de stenen vast bleven zitten liep ze samen met de behulpzame vrouw naar het straatje waar ze moest zijn. Serena bedankte de vrouw met een vriendelijke glimlach en hees haar bruinleren handtas wat verder over haar schouder, de deur van het appartement openduwend. Het was niet haar stijl, moest ze zeggen, en hoewel Serena een huiselijk sfeertje op zijn tijd heerlijk vond, was ze meer van de moderne ingerichte appartementen. Licht en strak, gevuld met allerlei designer banken en stoelen. Of dat was in ieder geval hoe haar huis in New York was geweest. Het eerste appartement wat ze zelf had was haar kamer hier in Monica, en dat was met gordijnen en gezellige lampen en planten meer oudbollig ingericht.
Ze moest zachtjes lachen toen ze besefte dat ze alweer was afgedwaald naar iets wat met mode te maken had -laatst betrapte ze zich erop dat ze zich meer dan tien minuten verwonderde over een verschrikkelijke kledingcombinatie- en liep verder de ruimte in. Daar trof ze Alain samen met een onbekend meisje aan, een nieuwe scharrel misschien? "Alain.." zei ze glimlachend, waarna ze hem begroette met een knuffel. Hierna richtte ze zich tot het meisje en gaf ze haar drie zoenen op de wang. "Ik ben Serena, leuk je te ontmoeten." glimlachtte ze oprecht naar haar, terwijl ze het meisje nieuwsgierig bestudeerde. Ze moest toegeven dat het meisje wat anders was dan de normale meisjes die hij mee naar huis nam. Wat knapper misschien. Zich afvragend wat Alain had gedaan om haar zo ver te krijgen dat ze wat met hem wilde trommelde ze zachtjes met haar vingers op het gladde oppervlak van de bar. "Komt Sarah ook?" vroeg ze vervolgens, een vraag stellend die al wat langer in haar hoofd rondspookte. Het zou leuk zijn als haar mede-fashionaddict ook naar hier zou komen, dan had ze tenminste iemand om mee te praten over de nieuwste stukken van Versace die op de markt lagen.

Hij lag in zijn bed nog te snurken. Hij was ver van de wereld verwijderd en hoorde op de achtergrond zijn Samsung Galaxy S een riedeltje spelen. Hij draaide zichzelf nog eens om. Hij had het gehoord dat wel maar het had gedempt geklonken. Het lag namelijk onder een grote berg kleding. Groter dan zijn stoel met zijn bureau eronder. Hij gromde even toen zijn mobiel voor de tweede keer afging. Hij had waarschijnlijk zijn wekker op zijn mobiel gezet. Hij sloeg de dekens van zich af en wreef de slaap uit zijn ogen. Hij geeuwde en rekte zich eens goed uit. Hij liep naar de hoop kleren toe en groef zijn mobiel op. Hij gooide een shirt in de wasmand in de badkamer en vond toen helemaal onderop de stapel zijn mobiel. Hij zette de wekker uit en zag dat hij een SMS had ontvangen: ''Kom naar Anaheim Street 44! #Famous'' Hij staarde er even wazig naar. Toen zag hij de afzender. Alain. Tuurlijk. De studentenvereniging kwam bij elkaar. Hij zou eerst eens wat aan zijn haar gaan doen. Het kwam nu ondertussen al bijna tot aan zijn schouders. Hij liep de badkamer binnen en zocht naar de schaar. Die was inmiddels zoek geraakt in de kamer. Misschien moest hij maar eens water in zijn gezicht plenzen. Hij rommelde door in de badkamer en haalde toen een washand over zijn gezicht heen. Hij keek weer wat frisser uit zijn ogen en ging toen terug de kamer in. Op zoek naar zijn kleding. Hij zocht zijn kledingkast door en koos een donkergrijze grijse G-star item uit die Sarah had uitgezocht. Hij keek naar buiten. Over een tijdje zou hij die blouse wel aan de kant gooien. Hij trok er een wit shirt onderaan en zocht toen de kamer af naar een broek. Hij stopte bij zijn basketbal sportbroek die tot aan zijn knie reikte. Het was een zwarte sportbroek die hij graag droeg. Een lange broek zou veel te warm worden. Hij trok de broek aan en ging toen op zoek naar zijn autosleutels. Die had hij zo slim als hij was aan een haakje bij de deur opgehangen. Hij was nu helemaal aangekleed maar toch nog steeds niet klaar. Hij deed de deuren open en pakte zijn gitaar uit de kast. Hij schoof de witte band over zijn schouder heen van de gitaar en pakte de kamersleutels ook. Hij liep nog even snel naar de badkamer toe om een kam door zijn haar heen te halen. Hij wierp nog een blik in de spiegel. Waarom had hij gister zichzelf eigenlijk geschoren? Hij zag een paar stoppels zitten maar liet ze voor wat deze waren en ging toen de kamer uit. Hij keek wel waar hij liep. Had hij gister weer aan de alcohol gezeten dat hij niet meer wist wat er gister was gebeurt. Blijkbaar dus wel. Hij zou het liefst direct terug zijn bed in kruipen. Maar hij moest naar de Anaheim Street 44 toe. Dat was niet zo heel ver weg van hier. Hij besloot dat hij best nog even een late lunch kon nemen. Hij was ondertussen het grote gebouw uit en zocht naar zijn zwarte panter tussen alle andere koekblikken. Hij vond zijn eigen Porsche snel en liep ernaartoe. Hij klikte de deur open en liep naar de kofferbak toe. Hij deed zijn gitaar voorzichtig af en legde die daarin. Hij deed de achterklep dicht en sloot de kofferbak af. Hij liep naar de deur toe en deed die open en stapte in. Hij zocht in het handschoenenkastje naar een zonnebril omdat de zon nogal fel scheen. Hij keek nog eens naar het schermpje van zijn Galaxy S. Toen stuurde hij een berichtje terug. Kom eraan. Maar eerst even lunchen en toen stopte hij zijn Galaxy S weer in zijn broekzak. Hij stak de sleutels in het contact en liet de motor even grommen. Hij grimaste en reed toen van het plein af. Zijn zwarte auto reed met een hoge snelheid over de snelweg heen en reed toen het winkelcentrum in. Hij stopte voor een grote B&B en parkeerde zijn auto rustig in. Toen ging hij naar binnen om een sterke koffie te bestellen met een broodje erbij. Toen hij binnenstapte zag hij alleen de gastvrouw staan en hij vroeg of hij hier kon lunchen. Ze zei dat dat kon tegen een betaling en hij gaf haar een dollarbiljet van tien. Ze knikte bij het horen van zijn wensen en verdween de keuken in. Hij maakte het zichzelf ondertussen gemakkelijk in een stoel en legde zijn voeten die in een paar Nike Air zaten op tafel. Hij keek naar de neuzen van de schoenen. Hij zou bijna direct weer in slaap zijn gevallen maar toen kwam de huisvrouw terug om hem zijn koffie met brood te geven. Ze wierp een blik op zijn voeten en hij haalde zijn voeten eraf. Hij nam als eerst een flinke teug koffie. Het was alsof hij nieuwe energie binnen had gekregen. Hij at zijn broodje op en bedankte de gastvrouw vriendelijk en ging toen weer in zijn auto zitten. Toen reed hij naar de Anaheim Street toe. Hij moest even zoeken naar het nummer 44. Het was een appartement. Hij keek er verwonderd naar. Een appartement? Hij haalde zijn schouders op en haalde zijn gitaar uit de kofferbak. Alain speelde zelf ook gitaar wist hij en hij speelde altijd drum in de band. Maar in zijn eigen vrijetijd speelde hij evengoed gitaar. Hij liep het appartement binnen. Hij liep vrijwel direct de ruimte in waar hij moest zijn. Er waren twee mensen. Hij kende ze alleen van gezicht maar wist er geen naam bij te plaatsen. ‘Hé, Alain’ zei hij en liep naar hem toe. Toen hij bij Alain stond merkte hij doos vol banden op. Waar zouden die voor zijn?

Emilie kwam als eerst binnen, ze bleef mooi. Echt mooi. Op een andere manier dan dat Kiara, Jazlyn, Laila en anderen mooi waren. Alain glimlachte om haar uitspraak. Ja, hij had het voor elkaar en daar was hij best trots op. Nu hopen dat de band, Sarah en Serena nog kwamen. Wanneer ze allen kwamen stond er een mooie basis voor Famous.
''Ja, nu de leden nog...'' bevestigde Alain, maar nam ietwat arrogant in zichzelf aan dat dit geen obstakel moest vormen. Al snel verstevigde deze gedachte zich doordat opnieuw de deur open ging. Alain hoopte op Sarah of Serena, aangezien hij dacht dat de bandleden wel zouden komen. ''Serena, je bent gekomen. Sweet!'' zei Alain met een vrolijke grijns en begroette Serena op haar manier, knuffelen. Ach, het was een stuk leuker dan zo'n duffe hand. Waar sloeg dat op, wie had het handenschudden bedacht? Ja, knuffelen was prima, zeker met Serena.
''Sarah heeft dezelfde SMS als jouw ontvangen, dus ik hoop het.'' antwoordde Serena, maar was eigenlijk pessimistisch over Sarah's komst. Alain kon zich herinneren dat hij naast haar wakker werd op het dak van de Living, hij kon zich echter nog altijd niet herinneren wat er die nacht was gebeurt. Sarah was bepaald niet blij, destijds. Alain nam aan dat ze niets meer met hem te maken wilde hebben.
De volgende kwam alweer binnen, Ian. Een waardevol lid, zoals hij dit ook in de band was. Je kon met hem lachen én muziekmaken, dat was zeldzamer dan de meeste mensen dachten. ''Hey Ian...''
Alain sprong van de bar waar hij op zat en pakte de doos met honderden bandjes in tientallen verschillende designs. ''Om je rechter bovenarm, altijd zichtbaar dragen. Pak er maar wat.'' meldde hij en zette de doos op een tafel in het midden van de kamer. ''Ohja, achter de bar, onderin staat een koelkast met stuff.''

Met een sigaret tussen zijn lippen geklemd was Mike in de vensterbank gaan zitten, nadat hij het raam had geopend. Uit zijn broekzak viste hij zijn aansteker, stak de sigaret op. Waarna hij er een trekje van nam, en de rook diep inhaleerde. Hij zou eigenlijk moeten minderen, na wat er in TL was voor gevallen. Maar hij slaagde er gewoon weg niet in. Hij was al bijna net zo erg als zijn vader, die bezig was zichzelf kapot te zuipen. Een zucht schoof over zijn lippen, met zijn vinger tikte hij een beetje as van zijn sigaret af. Staarde door het geopende raam naar het plein, bestuurde de mensen die daar rond liepen. Zo nu en dan nam hij een trek van zijn sigaret, die gepaard gingen met een lichte steek in zijn borst. Dat zou wel nooit helemaal verdwijnen. In zijn broekzak begon zijn mobiel te trillen, snel viste hij het aftandse apparaatje eruit. Wierp een blik op het kappot scherm en probeerde te ontcijferen wat er stond en van wie het sms’je afkomstig was. In eerste instantie dacht hij van één van zijn vrienden uit Italië, maar tot zijn verbazing zag hij dat het van Alain was. Met wat moeite wist hij uiteindelijk ook de complete tekst te ontcijferen, hij grijnsde onwillekeurig. Famous, de studentenvereniging die Alain op wou richtte. Het sprak hem wel aan, of het zou lukken de vereniging actief te houden was nog de vraag. Maar proberen kon altijd. Mike nam een laatste trek van zijn sigaret, drukte hem vervolgens uit tegen de muur en liet hem vervolgens in het gras onder het raam vallen. Niemand die hem daarop aan zou spreken, hij kwam overeind en deed het raam dicht. Waarna hij naar zijn bed liep en zijn sneakers pakte die eronder lagen. Trok ze aan, waarna hij de kamer uit liep en de deur achter zich op slot deed. Waar Iris was wist hij niet, hij verwachtte dat ze met vriendinnen ergens rond hing. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, hij was blij dat ze het uiteindelijk toch bij hadden gelegd.
Buiten scheen de zon volop, het was duidelijk te merken dat het lente was. Hoe lang duurde het nog voor het zomer werd? Lang zou het wel niet duren, althans dat dacht hij dan toch. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waar lag die straat eigenlijk? Ondanks het feit dat hij hier nu al een tijdje woonden was hij nog altijd niet goed in het vinden van de juiste straten. Niet als hij een naam kreeg in elk geval. Uiteindelijk besloot hij dan ook om iemand aan te spreken, op die manier zou hij straks niet aan de verkeerde kant van Santa Monica zitten. De jonge vrouw die hij had aangesproken, vertelde hem hoe hij moest lopen. Vermelde er met een glimlach bij dat hij vlakbij was, hij bedankte haar vriendelijk waarna hij verder liep. Zijn bruine ogen dwaalde langs de nummers die op de huizen stonden, bleven uiteindelijk hangen op 44. Dus daar was het. Hij was benieuwd naar wie er was, sowieso Alain, Ian en Kenneth. Maar wie er nog meer zouden zijn was voor hem een raadsel, hij liep naar de deur. Die hij zonder problemen kon openen, en stapte naar binnen. Zijn ogen dwaalde door de kamer, waarin Alain, Ian en nog twee meisjes zich bevonden. “Hoi.” zei hij met een grijns, terwijl hij de deur achter zich sloot en verder de kamer in liep. “Ik ben Mike.” stelde hij zichzelf voor aan de twee voor hem onbekende meisjes. Scharrels van Alain? De jongen stond er om bekend dat hij elke nacht een ander meisje mee naar huis nam.

Nu de leden nog.. Alains woorden waren nog niet koud of een blondharig meisje opende de deur, waardoor haar blik zich meteen die richting op verplaatste. Serena, noemda Alain haar, en vaagjes meende ze haar gezicht te herkennen, aangezien ze hoogstwaarschijnlijk op Monica High zat. Haar blik volgde het meisje even, terwijl ze zelf glimlachte, tot Serena bij hen was. Het meisje droeg naaldhakken, leek wel wat verstand van mode te hebben en zag er vooral enorm open en spontaan uit. Ze zag er dan ook geen probleem in dat ze Alain met een knuffel begroette - het gaf haar zelfs voldoening, weer een bewijs dat haar vriendje geen klootzak was, iets wat ze, als hij zichzelf nog één keer zo zou noemen, als argument zou gebruiken om hem ervan te overtuigen dat er met zijn eigen mening en blik op het leven niets mis was - en glimlachte oprecht toen ze van het meisje drie kussen op de wang kreeg. "Emilie", stelde ze zich voor, "ook leuk om jou te ontmoeten." Haar donkere ogen gleden even van het meisje naar Alain toen ze vroeg of een zekere Sarah ook kwam en toen Alain die vraag beantwoordde. Ze wist niet meteen wie Sarah was, maar ze was er zeker van dat ze het meisje wel eens gezien zou hebben, aangezien de meeste jongeren haar hier bekend voor kwamen.
Niet veel later kwam er een jongen bij, welke Alain Ian noemde, en die ze zoals ze verwachtte, wel eens gezien had, maar waar ze hem al had gezien, wist ze niet meteen. Volgende lid kwam binnen, een jongen die ze meer leek te herkennen. Juist, die avond aan het strand; dat kwartiertje in de bieb.. Kende hij haar nog? Hopelijk herkénde hij haar zelfs niet; ze had aan hem enkele dingen opgebiecht en enkele dingen willen opbiechten, terwijl ze hem niet eens kende.. Mike? Juist ja, hij heette Mike. Goed, de jongen stelde zichzelf voor en dat was voor haar niet meteen een teken dat hij haar herkende. "Emilie", stelde ze zichzelf voor, alsof het de eerste keer was, terwijl ze haar mondhoeken even omhoog trok.
Ze keek even op van Mike en richtte haar blik op Alain toen die opsprong en een doos op één van de tafels zette. Nieuwsgierig had ze haar blik naar de inhoud ervan laten glijden. Er zaten bandjes in, zwart-wit, verschillende opdrukken maar allemaal dezelfde vorm. Een teken van de vereniging, iets wat ze in principe wel leuk vond, maar wat niet per se hoefde voor haar. Maar als dat iets was wat haar identificeerde als lid van Famous, was ze bereid het te dragen. Ze wandelde naar de doos toe en graaide er even in, nam er eentje met horizontale streepjes uit, deed die om en ging op een krukje van de bar zitten, waarna ze haar armen op de tafel legde. Haar mobiel trilde in haar broekzak waardoor ze een kort berichtje even las en beantwoordde, wat haar kort op de klok van haar mobiel deed kijken. Over een half uurtje kon ze hier best vertrekken, wilde ze op tijd zijn, maar tot dan kon ze nog even luisteren naar wat Alain te zeggen had, of socializen met de anderen.

Kenneth wandelde rond in het winkelcentrum, vandaag zouden zijn CD's binnen komen in de plaatselijke muziekwinkel. Daarom leek het hem het beste om deze dus ook meteen te gaan ophalen, al kon het natuurlijk ook wel zijn dat hij voor niets was gekomen naar hier maar dat zou hij dan wel zien als hij daar was. Met een grijnsje wandelde hij verder toen hij enkele mensen hoorde praten over Perfect Nonsense, dat deed hem deugd. Zelfs enkele personen spraken hem daar over aan waardoor zijn gezicht helemaal leek op te lichten. Met deze grijns duwde hij de deur open van de muziek winkel en keek even naar de persoon achter de toonbank. 'Ik kom voor mijn CD's.' Sprak hij kalmpjes tegen de persoon. Deze keek hem aan en fronste even, kalm tikte de man op het toetsenbord en keek dan weer naar Kenneth zelf. 'Sorry, ze komen pas tegen vijf uur binnen.' Kenneth knikte droogjes naar de man en draaide zich vervolgens weer om. Droogjes rolde hij met zijn ogen en keek even naar zijn evenbeeld in de glazen deur. Hij was gekleed in een zwart shirt en had een gewone blauwe jeans aan met zijn zwarte Vans. Plots voelde hij zijn mobiel trillen waardoor hij deze uit zijn zak haalde en kort zijn ogen over de tekst liet gaan. Het was van Alain, en het ging over Famous, de studentenvereniging die Alain tot stand wou brengen als hij het goed had. Kort keek hij naar het adres, daar was hij nu niet echt ver vanaf. Droogjes begon hij te wandelen en een tien minuten later was hij aangekomen bij nummer 44, een appartement zo te zien. Alain leek het dus wel te menen met die vereniging. Droogjes wandelde hij binnen en zag al snel enkele bekende mensen, Alain zelf, Emilie, Ian en Mike en nog twee meiden maar deze kwamen hem niet bekend voor. Aangezien hij toch iets moest zeggen kon hij beter iedereen aanspreken, zodat niemand zich genegeerd voelde. 'Hé iedereen.'

Hij stond nog steeds naast Alain te kijken naar de doos vol bandjes met verschillende designs. Hij pakte er een Geblokte uit en hij keek nog eens in de doos. Hm. De andere hadden niet echt zijn voorkeur. Even twijfelde hij nog of hij de doodskop niet zou nemen maar die liet hij toch liggen. Nee, dat paste eigenlijk niet goed bij hem. Hij schoof de geblokte band om zijn rechterarm. Het kleurde vrijwel direct met zijn blouse. Hij pakte er nog twee uit en ging toen op een gemakkelijke bank zitten. Hij schoof de band van zijn gitaar af en legde die op zijn schoot neer. Niet zo heel lang nadat hij een band had uitgekozen kwam Mike binnen en na een tijdje ook Kenneth. Hij stond op en sloeg Mike vriendschappelijk op de schouder en Kenneth ook. De band was zo ongeveer compleet nu. Hij wist niet wat hij van het meisje bij Alain moest denken. Ze leken elkaar erg leuk te vinden maar hijzelf besteedde er geen aandacht aan. Hij hoorde Alain zeggen ''Ohja, achter de bar, onderin staat een koelkast met stuff.'' Hij knikte en zag toen dat Alain de doos in het midden van de kamer neer zette. Hij speelde even met zijn sleutels die tegen elkaar geluid produceerde en stopte ze daarna weer in zijn broekzak. Hij liep naar de bar toe en deed de koelkast open. Waar was de drank? Een veelvoud aan zielig kijkende colablikjes keek hem aan. Hij slaakte een geërgerde zucht en keek naar Alain. ‘Jij noemt dit stuff? Waar is de drank? bromde hij boos als een beer. Hij had dan net wel koffie op maar hij had wel zin in een glas sterke drank. Hij deed de koelkastdeur weer dicht en mopperde nog na. Stuff, sjongejonge hij ging weer terug naar de bank en plofte weer neer. De bank zat goed en hij pakte zijn gitaar uit de hoes en stemde de gitaar. Hij wreef zachtjes met een doek over de gitaar heen om die glimmend te krijgen. Hij stemde de gitaar en even later vulde hij de ruimte met een rustig nummer dat hij al een tijdje oefende. Het was goed te horen dat hij het nummer al een tijdje oefende en zoals je kon weten: Oefenen, oefenen en nog eens oefen. Dan lukte je het pas om iets goed te krijgen. Hij grijnsde en concentreerde zich beter. Hij vergat even dat hij gewoon op de bank zat en dat er andere mensen waren. Dit was een van zijn momenten waarvan hij altijd genoot. Hij nam de laatste tijd steeds meer zijn gitaar mee naar buiten en speelde meer. Zoals hij vroeger ook had gedaan. Het drummen was nog steeds zijn ‘Hoofd activiteit’ maar toch speelde hij liever gitaar. Daar was hij een of twee weken geleden weer achtergekomen. Hij neuriede rustig het ritme van zijn gitaar mee. Langzaam begon hij het nummer te versnellen. Sarah was dus ook uitgenodigd. Hij voelde een klomp ijs in zijn maag samentrekken. Hij zou haar zo graag aan zijn zijde hebben. Ookal was het zo dat ze er met hem over aan het spreken was. Het zou uiteindelijk wel goedkomen hoopte hij. Hij speelde nog steeds en keek toen naar het plafond. Zometeen zou hij haar zien. Hier. En nu. In dit appartement. Hij dacht nog even na en merkte niet op hoe zijn gitaarspel mooier klonk dan net. Net had het wat stroef geklonken maar nu klonk het soepeler en mooier. Hij zag alleen die bruine haren die de bruine ogen van haar omlijste. Ja, dat gezicht was goud waard in zijn ogen.

Met een zacht, pruttelend geluid kwam een rode Mini Cooper tot stilstand voor Anaheim Street 44, waarop een monotone mannenstem de woorden "Bestemming bereikt. De bestemming bevind zich aan uw rechterhand" uitsprak. Het zachte geronk van de motor nam af, en terwijl Sarah de sleutels met een soepel gebaar uit het contact viste, pakte ze haar favoriete Balenciaga van de passagiersstoel naast haar. Ze had het smsje van Alain met de vraag of ze hierheen wou komen krap een uurtje geleden gehad, en had zich -voor ze hierheen was vertrokken- omgekleed, om gehuld in een simpele witte tank-top, zwarte legging en casual blazer naar het genoemde adres te komen.
Het geluid van haar klikkende stiletto's op het trottoir verstomde vertwijfeld toen Sarah stil hield voor het appartement en omhoog keek. Ze vroeg zich af wie Alain nog meer had gevraagd, en of dit net zo zou lopen als de vorige keer dat ze mensen hadden verzameld om mee rond te hangen. Naar haar weet was het er één keer van gekomen, waarna de groep zo'n beetje uit elkaar was gevallen. Jammer, aangezien er leuke mensen bij hadden gezeten, waarvan ze zo afentoe nog contact had met Serena, haar mede fashionista. Zou hij haar ook opnieuw hebben gevraagd?
Sarah liet haar blik over het gebouw naar beneden glijden om die te laten rusten op de deur, en vervolgens haar hand op de deurknop te leggen en de deur soepel te openen. De gezellige sfeer die binnen hing kwam haar gelijk tegemoet, wat een glimlach over haar gezicht deed glijden. Het appartement was ingericht op een manier die ze als 'typisch-students' zou omschrijven, gezien de ietwat simpele bemeubeling en de bar achterin. Hoewel het geheel niet haar smaak was, had ze het idee dat dit voor een vereniging als deze misschien wel geschikt was.
"Hey allemaal" maakte Sarah haar aanwezigheid bekend, haar blik over de verschillende mensen laten glijdend. Ze zag Alain die zich hier al compleet thuis leek te voelen, met vlak naast hem op een van de barkrukken een bruinharig meisje. Daar niet ver vandaan stond een jongen met bruin haar en een jongen met zwart haar, waarvan Sarah in een glimp enkele piercings opmerkte. Vanaf de bank klonk het gitaarspel van Ian, en daar aan de bar stond.. Serena!
"Serena!" glimlachte Sarah vrolijk, haar vriendin ter begroeting twee zoenen op haar wangen gevend nadat ze op haar af was gelopen. "Wat heb ik jou een tijd niet gezien joh..". Ze keek haar nog even aan, maar draaide zich toen half om naar de rest van de groep. Ze bekeek het interieur en de mensen wat beter, terwijl Ian's deuntje nog steeds vrolijk op de achtergrond klonk. Ze had niet gedacht dat Alain het zo serieus zou aanpakken door gelijk een appartement te huren, maar kreeg hierdoor wel het idee dat hij de groep dit keer beter bij elkaar wilde houden, en op deze manier zijn best daarvoor deed.
"Alain, Ian.." begroette Sarah ook hen, een glimlach hun kant op werpend. Ze had geen idee wie de anderen waren, en herkende sommige gezichten enkel vaag van school. "Ik ben Sarah" stelde ze zichzelf daarom ook aan hen voor, hopend dat de groep met deze nieuwe mensen het wat langer uithield dan de vorige.

Mike kwam binnen, goed! Weer één erbij. ''Ey Mike!'' Het was mooi dat hij erbij was, maar Alain had eigenlijk niets anders van hem verwacht. Mike was een goede jongen, een waardevol bandlid en hij ging vast ook een leuk iemand in de groep vormen. Na Mike kwam ook al snel Kenneth binnen. Alain nam tevreden een slok van zijn cola. ''Goed dat je erbij bent Kenny...'' meldde hij en dan was het wachten alleen nog op...
Hell yeah, ook Sarah kwam binnen. Totaal onverwacht voor Alain, na alles wat er gebeurt was op het dak van de Living. De jongen antwoordde haar begroeting met een simpele knipoog, ''Hey...''
Voor Alain nog meer reactie kon geven kwam er gezeik van achter hem, gezeik zoals enkel Ian en Alain dit konden. Misschien nog het meest op elkaar. ''Voor je verstopt, je moet nog hersencellen overhouden bij voor het drummen.'' mokte Alain terug. De werkelijkheid was, Ian hoefde slechts de onderste la van de koelkast open te trekken om ''de stuff'' te vinden.
''Jullie mogen trouwens ook een aantal banden uit die doos halen...'' meldde Alain tevreden en keek naar de deur. Wie moesten er nog komen? Hij keek blij op, iedereen was er! Sweet! Alain had het voor elkaar, iedereen was er gewoon. Het gaf een gevoel van trots, een fijn gevoel.
''Hey, we zijn er nu allemaal. Dit is dus de basis van Famous, de nieuwe vereniging. Nu er steeds meer groepen vormen wilde ik dat er naast de psychos van Die Hard en de imbecielen van Too Damned, de twee grotere groepen, ook een fatsoenlijke groep kwam. Één met humor, één zonder zieke personen en één waar mensen wel degelijk tegenop kunnen kijken in plaats van op neer.'' Alain nam een slok van zijn cola om van onderwerp over te stappen en te vervolgen, ''Nu zijn we met slechts zeven leden, dat kan natuurlijk beter. Jullie kunnen altijd leuke personen meenemen naar het clubhuis, zeker in het begin moeten we enigszins open staan voor nieuwe leden.''

Hij wierp een knorrige blik op Alain. Ja hoor, alsof de drank zijn hersencellen zou opeten. Hij keek nog steeds boos. ''Voor je verstopt, je moet nog hersencellen overhouden bij voor het drummen.'' mokte Alain terug. Hij keek hem even aan met een blik die allen jongens begrepen. 'Dus daarom zit jij aan die Cola zeker, En er zit nog genoeg verstand in mijn bovenkamer' bromde hij terug. Alsof hij dood zou gaan van een lekker glas sterke drank. Hij mokte boos in zichzelf, en hij hield op met spelen. Toen kwam Sarah binnen. Hij keek even verbaasd naar haar op. Zijn maag kromp weer ineen. Sarah begroette iemand die hij niet kende en ze noemde haar Serena ofzoiets. Toen stelde Sarah zich voor. Hij rolde geamuseerd met zijn ogen. Ze kon het ook niet laten. Spotlight aan en draaien maar. Dacht hij voor de grap. Hij zakte nog iets verder onderuit. Flauw dat Alain de drank had verstopt. Hij sloeg nog een paar akkoorden aan legde toen zijn gitaar aan de kant. Bha, dan moest hij cola drinken. Het was net vergif in zijn ogen. Mike rookte nog steeds. De walm was niet te missen. Zaten hier ook nog ergens ramen? Hij stond op en zocht naar de sloten van de ramen. Toen hij deze had gevonden zette hij een raam open. Helemaal niks die stank van die sigaretten. Hij liep met een verwrongen gezicht naar de bar toe en zocht een glas. Er was hier zelfs geen bier. Toen hij dat besefte bromde hij nog meer. Hij had geen zin in die vieze zoete troep. Hij zette de kraan open en liet deze even lopen. Hij had ondertussen een glas gevonden maar spoelde dat toch even af. Wist hij veel onder welke steen dit glas vandaan was komen kruipen? Hij hield het onder de kraan en vulde het glas. Hij nam een slok van de smaakloze vloeistof en slofte terug naar de bank. Zijn gitaar was gewoon blijven liggen en hij keek even naar Sarah die mooi gekleed was. Hij zag dat Alain nog wat wilde zeggen en hij keek toen naar Alain. ''Hey, we zijn er nu allemaal. Dit is dus de basis van Famous, de nieuwe vereniging. Nu er steeds meer groepen vormen wilde ik dat er naast de psychos van Die Hard en de imbecielen van Too Damned, de twee grotere groepen, ook een fatsoenlijke groep kwam. Één met humor, één zonder zieke personen en één waar mensen wel degelijk tegenop kunnen kijken in plaats van op neer.'' Hij grinnikte. Typisch Alain. Zo was hij altijd wat hij wel in hem waardeerde. ''Nu zijn we met slechts zeven leden, dat kan natuurlijk beter. Jullie kunnen altijd leuke personen meenemen naar het clubhuis, zeker in het begin moeten we enigszins open staan voor nieuwe leden.'' Hij keek even verbaasd. Misschien zouden Joël en Alice wel interesse hebben. 'Laten we die andere studenten verenigen maar eens gaan wegvagen. Famous word Famous en de rest... Tsja, die kunnen opzouten wat mij betreft' zei hij grijnzend. Hij wilde Alice en Joël eigenlijk direct een SMS sturen maar zou het eerst aan Alain vragen of ze welkom waren. Je wist immers niet of Alain er nu al direct een paar nieuwe mensen bij wilde hebben. Het zou wel gezellig zijn met zijn vrienden erbij. Dan zou Joël van die geslotenheid afkomen en Alice ook wat nieuwe vrienden maken. Of ze wilden gewoon een keer een bezoek brengen wat hij ook prima vond. Hij leunde achterover op de bank en nam een slok water. Gatverdamme. Dit was echt niks voor hem. Alleen als hij had gesport dronk hij veel water. En nu was hij niet aan het sporten.

[Serena 'ofzoiets'.. >.<]

Alain zijn overvrolijke reactie deed haar kort lachen, vooral omdat hij haar de indruk gaf dat hij niet verwacht had dat ze zou komen. Ook noemde hij dat hij Sarah dezelfde sms had gestuurd en dat hij hoopte dat ze kwam, waarop ze als reactie enkel glimlachtte. Natuurlijk bedoelde de jongen het goed of deed hij zich optimistischer voor dan hij eigenlijk was, maar ieder persoon uit de vorige vriendengroep wist dat het een paar keer niet zo lekker was verlopen tussen de twee. Ach, dat was het verleden, misschien hadden ze het bijgelegd.
Ze glimlachtte naar het meisje dat zich voorgesteld had als Emilie en voordat ze haar kon vragen hoe ze Alain kende -in werkelijkheid was dit een andere vraag voor; ben jij zijn nieuwe scharrel-, hoorde ze de deur open gaan. Serena verplaatste haar blik en keek naar een jongen die zich voorstelde als Mike. Ze zou de vraag later wel stellen. Samen met Mike kwam er ook een hele walm rook naar binnen, eentje die niet zichtbaar maar wel te ruiken was. Rookte de jongen? Ze vond het niet erg, het rook niet naar een frisse lentebloesem maar het stoorde haar ook niet echt. "Serena." stelde ze zich voor nadat Emilie dit had gedaan, opnieuw een glimlach zonder moeite op haar gezicht toverend.
Vervolgens kwamen er nog twee jongens binnen, eentje met zwart haar en piercings en eentje die blijkbaar zijn behoefte naar alcohol wilde stillen op een middaguur. Het was overigens moeilijk om te bepalen hoe de twee nieuwe jongens heetten, maar als ze Alain moest geloven heette de alcoholist Ian en de jongen die graag zwart droeg Kenny. Kenny, vreemde naam, vond ze. Het deed haar denken uit een figuur uit Southpark en ergens kreeg ze medelijden met de jongen. Want hoe vaak had hij het zinnetje 'Oh my god, they killed Kenny' ondertussen gehoord? Serena nam zich voor hen niet bij de namen te noemen voordat ze het zeker wist en baalde dat ze geen rekening namen met een nieuwkomer die hun namen nog niet wist. Gelukkig waren sommigen wel opgevoed, anders was Serena net een blinde die een lichtknopje moest vinden. Want hoe moest je iemand aanspreken als je zijn of haar naam niet wist? 'Hé, jij daar..', dan keken er direct twintig mensen naar je om.
Serena wist niet waar ze aan begonnen was. Normaal was het omgaan met mensen zo makkelijk als ademen, maar nu was het zo móeilijk. Het feit dat iedereen elkaar al kende en sommigen haar straal negeerden werkte hier zeker aan mee. Of was het de alcoholist waardoor ze het gevoel kreeg alsof ze hier weg wilde, omdat ze duidelijk niet met zijn snak naar alcohol mee kon gaan? Hij zou eens wat moeten minderen, vond ze, omdat hij haar de indruk gaf alsof er al aardig wat hersencellen afgestorven waren. Serena wist niet precies wat ze van Famous verwacht had, maar niet dit. Dat zeker.
Net voordat ze haar telefoon tevoorschijn wilde halen om een gesprek met mensen te beginnen die zich op dit moment nog in New York bevonden merkte ze op dat Sarah binnenkwam. Mooi, zo begon het er tenminste wat leuker uit te zien voor Serena. Iedereen had namelijk al iemand. Alain had Emilie, Ian had zijn alcohol, Kenny had zijn jeugdtrauma's, en Mike had zijn sigaret. "Inderdaad!" reageerde ze glimlachend, nadat ze Sarah begroet had. "Ik moet je nog veel vertellen! Oh, en volgensmij moet jij mij ook wat vertellen?" voegde ze er vervolgens aan toe, met het laatste doelend op bepaalde geruchten die ze gehoord had en de blik van Ian van daarnet. Ze hadden zo veel te bespreken, en zo weinig mogelijkheden óm ze te bespreken. Want ja, Serena wilde weten wat er die nacht gebeurt was op de Flat Roof, maar of dat ook zo verstandig was om dat hier te vragen, waar Alain bij stond..?

[Ik reageer niet overal op, hoor. Want in tegenstelling tot anderen heb ik niet drie posts geplaatst en moet ik alles in 1 proppen.]

Bijna direct na hem stapte Kenneth de ruimte binnen, Mike grijnsde kort naar de jongen. Waarna hij zijn ogen op het meisje richtte dat zich voor stelde als Emilie. Emilie? Hij fronste even, hij had haar eerder gezien. Hij had haar zelfs gesproken, twee maal. De eerste keer in de bieb, lang had het gesprek niet geduurd. De tweede keer op het strand, ze had in de branding gestaan. Ook toen had hij haar niet direct herkend, zij hem trouwens ook niet. Ze had hem dingen verteld, waarvan hij niet had verwacht dat iemand ze zou vertellen aan een vreemde. Had ze niet wat met Kenneth gehad? Kort keek hij naar de zwart harige jongen, die zich door zijn piercings en tatoeages nogal onderscheiden van de rest van de mensen in de kamer. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarna hij naar het koelkast liep. Ian klaagde tegen Alain over het feit dat er geen bier was, typisch. Zoals hij niet zonder zijn sigaretten kon, zo kon Ian niet zonder alcohol. Ach, niemand was perfect. Uit de koelkast pakte Mike een blikje cola, een zachte gesis weerklonk toen hij die opende. Zijn blik liet hij door de kamer dwalen, het meisje met lang blond haar dat zich voor had gesteld als Serena stond te praten met een meisje dat net binnen was komen lopen en zich voor had gesteld als Sarah. Het was vrij duidelijk dat die twee elkaar kende. Ian zat op de bank, en keek naar Sarah. Uit de blik in diens ogen dacht Mike op te kunnen maken dat de jongen iets voor haar voelde, maar hij durfde het niet met zekerheid te zeggen. Mike nam en slok naar zijn cola, waarna hij kort naar Alain keek. Die had gezegd dat ze maar een band uit de doos moesten halen, Mike fronste even liep naar de doos. Er zaten verscheidende banden in, en toen hij zijn blik nogmaals door de kamer liet dwalen viel het hem op dat enkele van de mensen die er waren een soortgelijke band om hun arm hadden. Kennelijk was dat het teken van Famous. Hij pakte er een band uit en deed die om zijn arm, waarna hij naar de bank liep waar ook Ian op zat, en hier op ging zitten. 'Hey, we zijn er nu allemaal. Dit is dus de basis van Famous, de nieuwe vereniging. Nu er steeds meer groepen vormen wilde ik dat er naast de psychos van Die Hard en de imbecielen van Too Damned, de twee grotere groepen, ook een fatsoenlijke groep kwam. Één met humor, één zonder zieke personen en één waar mensen wel degelijk tegenop kunnen kijken in plaats van op neer.' begon Alain. Die Hard en Too Damned, hij had van beide wel wat gehoord. Maar veel wist hij er niet van, enkel dat Too Damned bestond uit mensen, voornamelijk meisjes, met een attitude van hier tot Tokio. ''Nu zijn we met slechts zeven leden, dat kan natuurlijk beter. Jullie kunnen altijd leuke personen meenemen naar het clubhuis, zeker in het begin moeten we enigszins open staan voor nieuwe leden.'' vervolgde Alain, Mike nam nog een slok van zijn cola. Misschien dat hij Iris mee kon nemen. Hij zou het eens aan Alain vragen, al verwachtte hij niet dat die er veel bezwaren tegen in zou brengen aangezien hij zelf vroeg of ze mensen mee wouden nemen. Het kon zijn dat Iris het niet wilde, maar hij kon het altijd vragen. 'Laten we die andere studenten verenigen maar eens gaan wegvagen. Famous word Famous en de rest... Tsja, die kunnen opzouten wat mij betreft' zei Ian, Mike grijnsde onwillekeurig.

Alain moedigde het meenemen van leuke personen naar het clubhuis, duidelijk aan. Goed, ze zou er nog eens over gaan nadenken, misschien kon ze nog een paar mensen gaan overtuigen? Ze zou zich er alleszins mee gaan bezighouden, onder al dat andere nog. Terwijl Alain zijn woorden had uitgesproken, had ze even naar opzij, naar hem, gekeken en zich eigenlijk best goed gevoeld, al merkte ze enige spanning op toen Sarah - zo heette ze toch?- binnenkwam. Ze wist niet meteen hoe het meisje in elkaar zag, maar was zich er wel van bewust dat ze dat waarschijnlijk snel genoeg te weten zou komen. Als ze nog meer gingen afspreken, rondhangen of uitgaan met de vereniging, natuurlijk, maar dat was momenteel aan Alain om te doen. Iedereen leek wat zijn bezigheden te vinden, al was dat wat gitaar spelen. Terloops gleed haar blik even naar Mike, eens ze haar naam had genoemd, had ze een blik in zijn ogen gezien; hij herkende haar, dat wist ze, maar echt storend vond ze dat niet, enkel dan het feit dat zijn blik daarna even naar Kenneth was gegaan, dat had ze liever even achterwege gelaten. Hopelijk zou hij geen irritante vragen gaan stellen, echt appreciëren zou ze dat niet. Maar hij was vriendelijk, altijd tegen haar geweest trouwens, en ze achtte hem niet zo'n type dat haar even aan de tand ging voelen. Bovendien was er genoeg over gesproken, het was wat het was en dingen waren nu hoe ze waren. Alain was haar vriend, en daar had ze nog geen minuut spijt van gehad.
Momenteel niet echt wetend wie ze moest aanspreken of hoe ze zich moest gedragen, draaide ze zich even naar Alain en legde haar hand kort op zijn knie. "Goed gedaan, Liefje", mompelde ze even zachtjes tegen hem, boog zich niet voorover naar hem om hem een kus te geven, aangezien ze niet echt wist of hij dat wel zo zou appreciëren in het bijzijn van zijn vrienden hier, Emilie vond van zichzelf dat ze niet echt iemand was waarmee een jongen kon lopen pronken en opscheppen. Zo was ze nu eenmaal, zo ging haar gedachtegang en hoe je ook zou proberen, die zou nooit veranderen. Ze glimlachte even aarzelend en zuchtte daarna zachtjes. "Ik heb wel een afspraak, vind je het erg als ik zo meteen vertrek?" Ze keek hem wat verontschuldigend aan, zijn reactie peilend, waarna er een speels grijnsje op haar gezicht verscheen. Ze stond op, wandelde naar de koelkast en nam er een watertje uit, waarna ze weer naast Alain kwam zitten en enkele slokken daarvan nam. "Ik beloof je dat ik de verloren tijd een andere keer wel inhaal. Ik kan niet onder die afspraak onderuit..", mompelde ze erachteraan, terwijl ze hem bleef aankijken en daarna in afwachting van enige reactie, haar blik weer over de jongeren in de ruimte liet glijden.

Alain liet de opmerkingen van Ian met een glimlach over zich heen trekken. Het was best gezellig, alleen één iemand leek het minder naar haar zin te hebben. Serena. Dat was toch jammer. Terwijl Alain zich ietwat zorgen maakte kreeg hij een complimentje van zijn vriendin, goed gedaan. Dit was het begin, hij had het pas goed gedaan als deze groep er inclusief toevoegingen nog was over zes maand. Ja, dan kon ze zeggen dat hij het goed had gedaan. Wat lui optrommelen en een kamer afhuren van een voorschot op je erfenis, dat kon iedereen.
Voor Alain kon reageren om haar uitspraak te relativeren vroeg Emilie min of meer of hij het niet erg vond dat ze weg moest. Hij pakte zachtjes haar bovenarm en zei met een korte knipoog, ''Ik ben geen plakband. Natuurlijk kan je gaan.''
Hoewel Serena blij werd van de aanwezigheid van Sarah, was Alain niet helemaal gerustgesteld. Alain stond op en liep naar de meiden toe, peuterent aan de band om zijn bovenarm. De twee meiden waren de enige die het nog niet droegen, maar dat was niet echt een probleem. Het probleem was om de meiden erbij te houden. Aan de andere kant, Serena was nu bij Sarah. Min of meer spiegelbeelden, wat kon hun vrolijker maken dan elkaar? Alain's gedachte sloeg abrupt om, invallen kon altijd nog. Hij liep in plaats van naar de meiden, naar Ian toe en ging tegenover hem zitten. ''Ga drummen, man.'' lachte Alain die zich aan het softe getokkel van zijn akoestische gitaar ergerde. Akoestische muziek, was geen muziek. Was een genre die een belediging voor de band vormde. Maar als er dan toch akoestisch gespeeld moest worden, dan kon dat het beste met een meidenstem en voor zover Alain wist, konden geen van de aanwezige meiden zingen. Kenneth misschien, maar dat telde maar voor de helft.
''Buiten dat je nu zwaar aan het vloeken bent op onze hemelse muziek, alles okay?'' vroeg Alain met een glimlach en ging tegenover hem zitten, op een houten tafel.

[ Tease, waar zie jij een akoestische gitaar staan? ]

Hij zag Emilie klef doen met Alain en negeerde het. Zolang ze elkaar niet zouden uitkleden zou het wel oké zijn dacht hij en speelde nog even door totdat hij bruut onderbroken werd door Alain. ''Ga drummen, man.'' Hij keek met een gefronst voorhoofd op en hield de blik van Alain weer vast. 'Nee, Ten eerste is er geen alcohol waar ik van baal en ten tweede jij hebt het ook zo geleerd en ik drum heus nog wel' mompelde hij. Waarna hij nog even lekker doorging met het spelen op de gitaar. Even slaakte hij een zucht en stopte om een slok water te nemen. Toen ging hij verder met het spelen op zijn gitaar Hij streek even over de zwarte lak en volgde met zijn vinger het rode kruis dat erop stond. Het bijna witte hout vond hijzelf persoonlijk erg mooi waarna hij een ander nummer te spelen. Hij volgde zijn noten snel op en leunde achterover en speelde net zolang tot het nummer klaar was. Daarna voelde hij pijn in zijn vingers maar wel een grote voldoening. Hij moest meer oefenen om er beter in te worden en wierp toen een blik op Alain. Doe me dat even na alsjeblieft? sprak zijn blik. Hij keek toen naar buiten en zag onder hen een zilveren stroom aan auto's voorbij komen. Wat een drukte. Toen hoorde hij de stem van Alain weer en keek hij om. ''Buiten dat je nu zwaar aan het vloeken bent op onze hemelse muziek, alles okay?'' Hij grinnikte. Waarom liet hij zichzelf zo treiteren? Hij werd gewoon geplaagd meer niet. Zijn hoofd zat er zo nu en dan niet bij. 'Verder gaat het goed maar zo erg was dit nummer nou ook weer niet' zei hij grijnzend en ging verzitten. Zijn ogen dwaalden onbewust naar Sarah toe en bleven daar hangen. Hij kon zijn blik niet meer van haar afwenden totdat hij bedacht dat Alain de alcohol wel eens gewoon in de onderste lade van de koelkast verstopt kon hebben. Hij wilde best een gok wagen maar zoals Alain al zij had hij zo weinig hersencellen over. Hij pakte het glas water weer even vast en vouwde zijn handen daaromheen. Het water was nog koud wat aangenaam aanvoelde op zijn vingertoppen. Waarom had hij weer zo moeten rouzen op die gitaar? Hij drumde normaal en dat kon hij voelen. Hij dronk zijn water op en zette het op de tafel waar Alain op was gaan zitten. Zijn oude vrienden die erg op meubilair waren gericht zouden het afgrijselijk vinden. Een glas dat van onder nog vochtig was op een houten tafel. Hij zou hun gezichten best wel willen zien.

[Bij een elektrische gitaar heb je een versterker nodig om er geluid uit te laten komen en ik heb je nergens over een versterker zien praten, iets wat toch wel aanwezig is als je met een gitaar binnenkomt.]