And I can't Breathe.

Enkel met toestemming, pb me !

De donkere stilte van de nacht was rustig over haar heen gedaald. Het was elf uur 's avonds en al redelijk donker. En waarom ook niet, maar voor Emilie leek het tijd om eens tot rust te komen, alleen zijn, gewoon even ontspannen en zichzelf wezen. Niemand wist hier dat Emilie, het meisje dat zogezegd niet in de buurt van een sportbroek zou komen, diep vanbinnen haar hart verloren had aan basketbal. Maar ze profileerde zichzelf als het meisje-meisje, iemand die niet aan sport dacht. Waarom ze deed alsof ze niet sportte? Eerst was het logisch, want basketbal liet je al minder vrouwelijk lijken dan je was, maar dan kwamen er onderliggende redenen. Ze moest een imago ophouden; de schijn hooghouden, zeker? Ze was sterk en zou zich niet mogen laten uitschijnen als iemand die het nodig had afleiding te zoeken in één of andere balsport, na de dood van haar ouders. Maar, tegenstroom als ze was, hield ze zich er jarenlang al mee bezig, stiekem, in het geniep.
In de verlichte sporthal zou wel een basketbal liggen, zeker? En anders, gewoon die ruimte alleen al had een rustgevend effect op haar. In kleding die ze anders nooit zou dragen, namelijk een zwarte trainingsbroek en een topje met daarop een trainingsvestje, liep ze wat rustig de parking op. Vlak voor ze binnenging, keek ze even opzij, links en rechts, waarna ze de deur openduwde en naar binnen liep. Niemand was er, enkel in de kantine die apart stond van de zaal had ze wat volk gezien. Maar hier liep niemand rond. Ze liep naar het middelpunt van de zaal en bleef in de middelste ring staan, even naar de grond kijkend. De grond onder zich leek wat te draaien, maar dat was enkel de schijn. Ze zuchtte even zachtjes en haar blik gleed naar een ballenrek, wat verderop. Het stond open en was dus los, wat het haar mogelijk maakte even weer de sfeer van vroeger op te halen. Rustig wandelde ze naar het rek en nam er een bal uit. Haar handen hield ze er soepel om heen, terwijl ze even aan het leer rook. Heerlijk, vond ze dat, de geur van een basketbal. Op Monica durfde ze niet echt bij de club te gaan, bang om slecht te spelen. Ze dribbelde de bal even om te testen, waarna ze wat luisterde naar het zware knallende geluid van de bal die op de grond botste. Ze liep richting de ring en vanuit de driepuntslijn wierp ze even geconcentreerd een bal naar de ring, zich er niet van bewust dat ze zonet in de sporthal een deur had horen dichtvallen. De bal viel door de ring en zo snel ze kon liep ze erheen om de bal al dribbelend op te vangen. Tot haar blik op een aanwezige viel.

[Heb geen toestemming gevraagd, zusje, maar ik mag, toch?]

Alles was te ver gekomen. Lander had iets gedaan waarvan hij nooit gedacht had dat hij het zou doen. Zijn zus verraden. Hij had Emilie verraden, en haar in gevaar gebracht. Hij wist niet waar ze was, hoe ze het maakte en of ze nog leefde. Dingen werden ingewikkelder en ingewikkelder. En zelf was hij zo verward door de situatie dat hij niet meer wist wat hij precies deed. Sinds hij Dieter (bendleider) verteld had dat zijn zus niets wist van het feit dat hij hun ouders op een omslachtige manier had vermoord, gebruikte zijn bendeleider dat duidelijk als een handig chanteermiddeltje. En al leek hij altijd de schuldige en degene die crimineel was, kiezen tussen Emilie vermoorden of de bende te vertellen waar ze woonde? Duidelijke keuze toch, leek hem eerst. Maar niets was minder waar. De bende zat nu achter haar aan en zou haar niet meer met rust laten. Hoog tijd om Emilie wat te volgen. Tot ze alleen was.
In de nacht zag niemand hem lopen met zijn donkere kleding aan, en hij bleef uit gezichtsafstand. Hij volgde haar naar de sporthal en besefte meteen wat ze van plan was. Ja, basketbal. Emilie trok er vroeger 's nachts wel eens op uit om zich te gaan ontspannen, dat wist hij maar al te goed. Verviel ze weer in die gewoontes? Was ze werkelijk zo dom om om elf uur 's avonds alleen rond te lopen? Zeker nu zij ook wist dat de bende haar volgde. Maar ja, ze was altijd al tegenstroom geweest, koppig was ze en dat zou ze blijven. Toen ze de sporthal binnen was gelopen, volgde hij haar voorbeeld. Enkele minuten na ze binnen was gegaan in de verlichte hal, volgde hij zo stil hij kon. Ze was aan het basketballen. Oh, wat een verrassing. Hij draaide even luchtig met zijn ogen, waarna hij zuchtte en nonchalant de hal binnenliep. En toen ze hem hoorde, keek hij haar recht in de ogen aan en zei hij grijnzend 'Hey.'
Het was niet de bedoeling geweest om hier te komen en haar het leven zuur te maken, integendeel, hij wilde zijn excuses aanbieden. Maar iets in hem veranderde toen hij haar zo zag staan. Woede borrelde er geniepig in hem op, omdat zij de reden was van zijn problemen. Had hij zijn leider niet verteld dat ZIJ niets wist, was er niets gebeurd. Geen chanteren, Geen criminele toestanden. Een pokerfacegrijns verscheen op zijn gezicht.

De bal die ze net nog handig had verder gedribbeld, stuiterde uit op de grond. De botsende geluiden kwamen sneller en sneller aan elkaar, tot de bal eindelijk enkele meters van haar stillag. Lander. Wat deed hij hier ? Was hij haar gevolgd? Dat moest wel, maar waarom? Ze zuchtte even onmerkbaar en keek hem ononderbroken haar. Ze voelde de spanning tussen hen inhangen en wende haar blik af. Laffe beweging, vond ze zelf, maar hem aankijken zonder in de war te geraken kon ze niet meer. Ze bukte zich traag om de bal op te rapen en knikte even. 'Hallo', antwoordde ze even, terwijl ze probeerde haar stem niet breekbaar te laten klinken. Niet breekbaar, maar sterk. Zoals altijd. Waarom kreeg ze hier nooit eens rust? Waarom volgden problemen haar altijd en waarom bleven ze niet weg? Ja, ze noemde Lander een probleem. Lander en zijn bende; gruwel voelde ze voor hen. Maar van Lander wist ze niet wat ze moest denken, al stond zijn toon haar niet aan. 'Waarom volg je me? Heb je niets anders te doen?', sprak ze offensief, waarna ze gewoon nonchalant de bal om haar arm nam en terug naar het midden van het veld liep. Ze wilde hem niet zien en zelf voelde ze zich helemaal niet op haar gemak nu. Het gedacht dat Lander een potentiële moordenaar zou zijn liet haar niet gerust. Ze zuchtte even terwijl ze verderliep en de bal af en toe op de grond botsen. Wat was hij van plan? Wat was zijn bedoeling? Ze keek niet achterom, dat wilde ze niet. Ze wilde niet weten wat hij deed of waar hij stond,. Ze probeerde rustig te ademen en zich kalm te houden, wat wonderbaarlijk goed lukte.

Sinds Liahm Lander had weergezien, kon hij zijn broer maar niet uit zijn hoofd zetten. Vooral niet omdat Lander zijn zusje in het visier had. Zusje, ja, want een duidelijker beeld van haar had hij niet meer in zijn hoofd. Voor hem was zij nog altijd dat kleine, guitige meisje, zo vol onschuld en met een schattige lach. Hij had al vaak gedacht aan hoe ze er nu uit zou zien, en elke keer har hij een ander beeld gekregen van Emilie.
Om een of andere reden, had Liahm besloten Lander te volgen, er was iets mis, hij rook onraad. In de donkere schemering, zag hij Lander amper lopen, zich goed op de schim enkele honderden meters voor hem concentrerend. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om hem toch maar te volgen, wat moeilijk lukte. Hoe moeilijker, des te beter; zo zou Lander hem waarschijnlijk helemaal niet opmerken. De sporthal was in zicht, wat deed Lander hier? Normaal trainde hij overdag..
Eenmaal Lander binnen was, zag hij dat er licht brandde, iemand was Lander voorgeweest. Nieuwsgierig keek hij even door het raam, waarna hij hem, zo zacht mogelijk de deur openend en sluitend, volgde. Ongemerkt bleef hij even aan de deur staan, het gesprek tussen het meisje en de jongen volgend. Eenmaal het meisje even naar zijn broer keek, zag ze die ogen, die hem meer dan bekend voorkwamen: hij was er honderd % zeker van, dit was Emilie! Een glimlach sierde zijn gezicht toen hij haar zag, waarna hij zonder veel nadenken Lander gewoon voorbij liep en naar haar toeging. 'Emilie, ik ben het, Liahm, Je oudere broer die verdween', sprak hij aarzelend, waarna hij even stopte en achterom keek, naar Lander, hem toch in de gaten houdend. 'Valt hij je lastig?', sprak hij waarschuwend, haar dan vragend aankijkend.