De meeting, dark people.

Geïrriteerd draafde ze door de donkere winkelstraten. Deze pure avond was er geen maan. Ze haatte haar nieuwe kamergenootje, Tiffany. Die sloerie dacht zeker dat ze heel wat was. Naar een verlegen meisje die net niet tegen aan haar stootte gaf ze een arrogante blik en bolde haar handen tot een vuist, waarbij ze de indruk gaf dat ze haar een klap wou verkopen. Het meisje deinsde achteruit en rende voor haar leven. Ze richtte zich snel weer op de lege winkelstraat voor haar. Haar handen had ze weer ontspannen in de jaszakken van haar zwarte, leren jack gedaan. Haar rode haar viel niet op, tenzij ze net onder een lantaarnpaal liep. Nog ongeveer drie steegjes verder en daar kon ze rustig zitten, daar zat ze meestal als ze zich boos voelde. Dan kon ze daar haar woede kwijt, tsja ze kon moeilijk haar kamergenote in elkaar beuken. Een strafblad? Nee, dat moest ze niet op haar geweten hebben. Vooral niet nadat ze haar ouders wel vaker had teleurgesteld wanneer ze werd ontdekt dat ze rookte, nog net aan niet blowde. Maar hier kon ze zich uitleven, hoe ze het wou, wat ze wou en wanneer ze het wou. Geen ouders, thank god. Snel wierp ze nog even een blik om zich heen of er toevallig geen andere mensen in de buurt waren en glipte het steegje in. Een kleine lantaarn die aan de uitgang van een kroeg hing scheen zwakjes, die ook nog eens irriterend flikkerde. De muren waren nat en zagen er vies uit, wat ze kon zien door het enige licht wat er in het steegje was. Veel aandacht besteedde ze er maar niet aan, dat leidde haar toch alleen maar af. Een zwerver kwam uit de achter uitgang vandaan waarbij hij al bijna struikelde door de trap die hij blijkbaar niet had verwacht, duidelijk dronken en op zoek naar hoeren of whatever. 'Jij, pijpen. Wil komen ik.' Ze negeerde hem en haalde haar sigaretten uit haar binnenzak vandaan, waarbij ze er net een wou opsteken. Voor ze het wist werd ze bij haar arm gepakt met een zwakke greep. Van schrik liet ze haar sigaretten vallen, allemaal op de natte, met kauwgom beplakte, stenen grond. Hier zou hij voor boeten, die lul. Kwaad liet ze een luide brul horen, daarvan bleek je dus sterker te worden, en gaf de behaarde man een beuk voor z'n hasses. Daar zou hij van leren. Hij gromde alleen en keek haar aan met z'n schele, rode ogen. Om het af te maken gaf ze hem een knietje, waarvan hij kreunend van de pijn in elkaar zakte. ''Nu opzouten, vieze goorlap,'' commandeerde ze hem wanneer ze nog een pakje sigaretten uit z'n broekzak had kunnen vissen. Het waren niet dezelfde, maar het was in ieder geval wat. Nadat de man er sloom vandoor was gegaan pakte ze haar zwarte aansteker met skelettenkop erop zonder moeite uit haar broekzak en stak een sigaret op. Na een grote haal zuchte ze tot haar opluchting. Aangezien de stenen best nat waren besloot ze maar om op de vochtige traptreden plaats te nemen. Het was in ieder geval iets, en er zat geen verschrikkelijk gore kauwgom op geplakt.

Met zijn handen in zijn zwarte broek stapte hij verder. Zijn donkere ogen gehuld in de schaduw van zijn donkerblauwe kap die zijn donkere haren die overgins weer over zijn ogen vielen ook verhulde. Kenneth was een lange tijd niet een van de normaalste geweest en ook nu nog was hij dit niet. De littekens van het verleden ruste nog steeds op zijn lichaam, zijn tatoeages pronkte nog steeds op zijn armen en op zijn borst. Alleen de twee in zijn nek had hij laten verwijderen, merendeels omdat hij ze beu was geweest. Kort keek hij naar zijn zwarte Vans en snoof even. Uiteindelijk bereikte hij een soort van steegje, in het eerste zicht zou je zeggen compleet verlaten maar niets was minder waar. Er zat dus echter wel een meisje. Veel zin om nu te gaan socializen had hij niet dus liep hij dood gewoon naar een muurtje en zette zich daarop neer, zijn blik echter steenhard voor zich uit gericht. Zijn gedachten schoten even naar wat er eerder vandaag gebeurd was, Emilie en Alain al knuffelend, nog steeds snapte hij dat niet maar ja. De jongen zou er zijn hoofd niet meer over gaan breken. Even haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en ging kort door zijn nummers, echt veel mensen van hier had hij er niet tussen staan buiten dan misschien Emilie en Alain, die laatste echter alleen voor de zaken die hij voor de band moest bespreken. Niets anders. Kort keek hij in de richting van waar het meisje zat en leunde vervolgens tegen de muur achter hem aan en snoof even. Kort gaapte hij en keek weer voor zich uit. Wat deed een meisje zoals zij hier nu in zo'n steegje? Tja, ze hield zeker van het gevaar of wat dan ook. Wat maakte het hem ook nog uit? De jongen keek even naar een plaats waarvan hij een geluid hoorde komen en fronste kort. Het zou wel niets zijn of zo, en als het iets was zou het hem toch niet kunnen zien door het feit dat de schaduwen hem echter bescherming boden tegen de mensen die voorbij kwamen.

Met de oordopjes van haar iPhone in haar oren, stapte Ayse stevig door. Ze was in de war, en om haar gedachten weer op een rijtje te kunnen zetten was ze in een impuls naar buiten gegaan, richting het centrum. 's Avonds waren er nog steeds veel mensen, iets waar ze totaal geen trek in had, dus besloot ze om een donker steegje op te zoeken. Behalve een paar creaps, die je overigens met één stoot wel weg kreeg, was er waarschijnlijk niemand. En dat was iets waar Ayse enorm veel behoefte aan had: rust. Ze had die middag Wyatt ontmoet, en de jongen had haar hoofd zwaar in de war gebracht. Het meisje was er zo van overtuigd geweest dat ze na haar ex nooit meer iemand zó leuk zou kunnen vinden, maar Wyatt had haar het tegendeel bewezen. Ah eindelijk, een steeg. Vlug dook ze erin, waarna ze even speurend rondkeek. Ze trok haar capuchon over haar hoofd en liep wat verder het steegje in. Verderop zag ze een gestalte, wat op de grond lag. Op haar hoede, liep Ayse verder. Toen ze eenmaal naast het geval op de grond stond, grijnsde ze even. Een vies mannetje, het leek alsof hij een bult op zijn hoofd had. Met nog steeds een grijns op haar gezicht, liep ze verder. Ze voelde totaal geen angst of iets in die richting, het kon haar geen moer schelen dat er allemaal enge, vieze mannetjes in het steegje zouden kunnen zitten. Hm, misschien was het wel goed als die haar zouden grijpen. Misschien dat ze dan eindelijk van die verwarde gevoelens af zou zijn. Grinnikend liep ze verder, tot ze nog twee personen zag. Deze stonden echter, en oogden een stuk fitter dan het wanhopige geval van daarnet. Ze zetten haar gedachten weer op scherp, waarna ze toch doorliep. Het leek alsof één van de personen haar had opgemerkt, 'het' keek in ieder geval haar kant op. "Hey." mompelde ze, hoewel het er meer vragend uit kwam.

De straat was in complete duisternis gehuld, de lantaarnpalen die in elke andere straat die hij had gepasseerd een zwak schijnsel op de grijze tegels hadden geworpen waren hier kappot. Althans dat dacht hij, waarschijnlijk waren ze in gegooid. Dat zou de glas scherven op de grond verklaren, evenals het feit dat ze niet branden. Veel kon het Nick niet schelen, rustig slenterde hij door de verlaten straat. Zijn handen in de zakken van zijn broekzaken gestoken, de capuchon van zijn vest over zijn blonde haren getrokken. Hierdoor lag zijn gezicht verborgen in de schaduw, het enige wat te zien was waren zijn ogen die lichtjes glansde in het maanlicht. Het viel hem op hoe rustig het hier s’ nachts was. Zo stil was het in Palermo nooit geweest, ach ja Santa Monica leek ook totaal niet op de stad waar hij was opgegroeid. Eigenlijk verlangde hij wel terug naar zijn geboorte land, het was niet zo dat hij het hier haatte. Nee zeker niet, vooral niet nu hij Iana had. Hij glimlachte onwillekeurig bij de gedachte aan haar, haar lieve blauwe ogen, haar zachte lippen. Maar toch miste hij Sicilië, hij miste zijn zusje en zijn vrienden. Ook miste hij het bende gevoel, iets wat hij niet had verwacht. Hij had tot nu toe altijd gedacht dat hij enkel en alleen bij de bende had gezeten omdat dit de enige manier was om te kunnen overleven in de achterbuurt. Als je niemand had die achter je stond, niemand had bij wie je hoorde dan hield je het niet langer dan twee weken vol in die buurt. Je had gewoon mensen nodig die je dekte wanneer je in de problemen zat, als een groep stond je sterk. Als eenling was je niks waard. Maar nu kwam hij erachter dat er meerdere redenen waren waarom hij bij de bende had gezeten. Het gevoel om bij een groep te horen was gewoon goed, om te weten dat er mensen waren die je hielpen als je in de problemen raakte. Bovendien had hij het vooral met de mensen uit de harde kern van de bende goed kunnen vrienden. Ach ja, hij zou hier ook wel vrienden krijgen. Althans dat hoopte hij dan toch, maar waarschijnlijk waren die niet zoals zijn vrienden uit Sicilië. Waarschijnlijk waren ze allemaal een stuk braver. Kort dacht hij aan Ruby, zij was één van de eerste die hij had ontmoet in Santa Monica. Het was nog voor hij terug was gekeerd naar Sicilië. Ze had wat gestolen en was vervolgens achterna gezeten door de politie. Hij grijnsde onwillekeurig bij die gedachten. Ruby had gedaan alsof hij haar vriend was toen de politie bij hen was gekomen om wat te vragen. Oké niet iedereen was hier braaf, er waren vast wel meer mensen die een wat ruiger verleden hadden. Nick sloeg een steegje aan, hij dwaalde nu al zeker twee uur doelloos door de stad. Maar hij had geen zin om terug te gaan naar zijn kamer, hij was helemaal niet moe en hij wou Camilla niet wakker houden. Met zijn hand ging Nick naar zijn riem, trok zijn mes en bekeek het glimmende lemmet in het licht van de maan. Hij had het gekregen van een van de bemanningsleden van de boot die naar Sicilië was vertrokken. Hij had voor Lucas een lading naar de boot moeten brengen, dat was al de tweede keer geweest en over twee weken zou hij opnieuw een lading moeten brengen. Wat het zou zijn wist hij niet, of drugs zoals de eerste keer of wapens. Ach, veel verschil maakte het niet. "Hey." De stem trok hem uit zijn gedachten, snel stopte hij zijn mes terug in zijn riem. Waarna hij zijn blik rond liet dwalen. Een meisje zat op een trapje, niet ver bij haar vandaan nog een gedaante half verborgen in de schaduwen. Maar aan het wat bredere prostuur dacht Nick op te kunnen maken dat het een jongen was, de derde schim behoorde toe aan het meisje dat hey had gezegd. Zij stond in tegenstelling tot de andere twee. “Hé.” zei Nick na een korte aarzelen, en deed een stap naar voren zodat hij in het blik veld van het drietal verscheen.

Daar liep hij dan met oortjes in van zijn ipod, petje tot over zijn ogen capision op. Hij liep doelloos en gedachte loos door de donkere straten, hij hield van de donkere straten, daar hoorde hij thuis, of in een of andere underground raphuis. Hij sloeg zonder er bij na te denken een steegje in. Hij zou daar wel eens de verkeerde mensen tegen komen, achwat hij had wel weer eens zin om in de problemen te komen en wat actie. Dat miste hij toch echt, straatauto's races, gevechten, rappen, politie. Dat alles wat hem zo heeft gemaakt. Hij misde alleen zijn huis niet, zijn 'moeder' niet. Hij keek even op toen hij een glinstering van iets zag, even op zijn hoede het kon wel een mes zijn, ach wat, niemand wist wat hij onder zijn shirt had. Toen verdiepde hij zich weer in zijn eigen geschreven rap. Hij botste tegen een jonge op met blond haar, kon hij uit zijn ooghoeken zien. "WTF kan jij niet uitkijken ofzo" zei hij brutaal en liep weer door. Hij keek even rond en zag een meisje roken. Roken deed hij zelf niet, blowen en drinken wel. Hij keek weer veder, was dit een of andere bij een komst ofzo?. Naja whatever hij ging er ook maar gewoon doelloos bij staan, leunend tegen een lantarenpaal, hij had toch niks beters te doen.

Nadat ze nog een haal had genomen zag ze iemand aankomen. Omdat het midden in de steeg puur donker was, zag ze slechts een vage schim. Nog geen minuut later kwam er een volgende aanzetten. 'Hey,' zei er een. Ook deze zag ze slechts vaagjes. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze op de trap zat, als ze was gaan staan dan kon ze het beter zien. De kleine lantaarn scheen zo zwak dat het leek alsof die elk moment kon uitvallen. De korte begroeting herkende ze wel vaagjes. Was het niet Ayse? Vlak daarna volgde er nog een 'he'. Deze kende ze niet, maar het was duidelijk een jongen. De jongen zag ze wel iets duidelijker. Was het niet toevallig een bijeenkomst die zij stoorde? Ach, van haar kon het wat. Ze bleef hier gewoon, boeiend wat hun ervan vonden. Ze nam de laatste haal en blaasde een paar ringetjes rook naar de zwarte lucht. Daarna gooide ze hem weg in een hoek, stond op en trok haar zwarte jack recht. Om er zeker van te zijn of het Ayse was, en de rest te bekijken liep ze richting hen en graaide naar haar skelettenkoppige aansteker in haar broekzak waarna ze hem daarna aanstak. Nu was er al wat meer licht in dit gedeelte van de steeg. Niet veel, maar in ieder geval was er iets. Het was inderdaad de meid die ze al twee keer eerder had gezien. Voordat ze de kans had om de andere twee personen te bekijken klonk er een flink kabaal vanuit de uitgang van de kroeg. Was er een gevecht bezig geweest en werden er nu paar dronken mensen eruit gegooid? Oeh, dat was de perfecte kans om haar kwaadheid nog een keer te laten blijken. Er zat geen deurklink of wat dan ook aan de deur, dus je kon er niet in. Ze knipte haar aansteker weer uit en wierp een blik naar de deur. Charmant liep ze daar weer heen en leunde op de leuning van de trap, wachtend tot er iemand uit kwam. Het duurde niet lang of er werden inderdaad twee dronken jongeren uitgeschopt door een bodybuilder. Een lichte grijns verscheen op haar mond. ''Gezellig avondje gehad jongens?'' Grinnikte ze. Het waren twee jongens, groter dan haar maar zeker niet sterker. Allebei hadden ze kort bruin haar, al had er eentje toch een zwarte tint erin geverfd. Tenminste, zo zag het eruit in het zwakke licht. Tevreden slaakte ze een zucht en richtte haar ogen op beide jongens. Met haar zwartgelakte nagels tikte ze op de leuning, waardoor je een zacht geluid hoorde. Blijkbaar waren ze chagrijnig dat ze eruit waren gegooid. Om de frustratie eruit te gooien liep er eentje al op haar af. 'Wat denk jij wel niet, slet. Dat je alles bent?' Siste hij luid en haalde al uit naar haar wang. Het was een flinke, luide en pijnlijke klap waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. Ja, ze had hem aan de haak voor een gevecht. Nu kon hij het krijgen ook. Meteen vloog ze op hem af, met haar handen naar zijn strot en trok hem voorover zodat hij over de leuning zou vallen en hard op de stenen zou smakken.

Leunden tegen een lantaren paal zag hij hoe een schim, waarschijnlijk een meisje, haar sigaret uitmaakte, en hem weg gooide. Toen ze opstond keek hij haar na ze liep op 2 dronken lappen af, nu had Jimmy 2 gedachte, of ze was een hoertje of ze zocht gewoon problemen. Algauw werd het hem duidelijk dat ze voor optie 2 ging. Jimmy maakte geen aanstalten om haar te gaan helpen, ze wou zelf problemen nu heeft ze ze ook. Niet dat hij niet zou gaan helpen als het uit de hand liep, hij had ook wel even zin in een beetje actie, maar zo zag het er niet naar uit. Hij vond het wel bizar dat een meisje zo veel kracht in haar armen had, meisjes horen lief en zacht aardig te zijn oke een bitchy, maar niet braaf zeker niet braaf. Hij vroeg zich af als ze aan vecht sport deed, maar wou er zelf ook niet achter komen, niet dat hij bang voor een meisje was, nee maar als je een meisje slaat ben je pussy die het tegen een meisje op neemt, maar als je door een meisje word geslagen ben je een pussy omdat je door haar inelkaar bent geslagen. Wat is het leven toch oneerlijk. Hij grinnikte even toen ze die 2 dronken lappen in een paar minuten op de grond had geslagen. Toen ze langs kwam knikte hij even en staarde daarna weer doelloos voor zich uit. Blij dat hij vandaag niet was gaan stappen.

Het bleef stil op het pleintje, zo stil dat je haast zou denken dat er niemand was. Maar de drie schimmen bewezen het tegendeel, vertelde dat er daadwerkelijk andere mensen waren. Nick overwoog om weer verder te lopen, hij had niet zo veel behoefte hier een beetje doelloos te blijven staan. Op dat moment liep er iemand tegen hem op, niet hard genoeg om hem uit zijn ballans de brengen. Met een ruk draaide hij zijn hoofd een kwartslag, keek naar de jongen die tegen hem op was gelopen. "WTF kan jij niet uitkijken ofzo" zei deze, Nick snoof. “Degene die uit moet kijken ben jij.” siste hij, waarna hij de jongen in zich op nam. Diens gezicht lag verboren in de schaduw, die veroorzaakt werd door de pet die de jongen op zijn hoofd had staan. Al vrij snel liet Nick zijn blik weer afdwalen, liep naar een muur toe. Om hier vervolgens met zijn rug tegen aan te gaan staan, zijn armen sloeg hij over elkaar. Misschien dat hier nog wat ging gebeuren, en eigenlijk had hij wel zin in een beetje actie. Tot nu toe maakte de inwoners van Santa Monica een redelijk brave indruk op hem, al had hij ook wel verwacht dat het er hier niet zo aan toe zou gaan als in de achterbuurt van Palermo. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, terwijl hij zijn ogen die al redelijk gewend waren aan de duisternis over de gestaltes op het pleintje liet dwalen. Eén van de meisjes had haar aansteker aan geknipt, en was naar het andere meisje toe gelopen. Waardoor het voor hem nu mogelijk was beide wat beter te bekijken, het meisje met de aansteker had vuurrood haar en donkere ogen. Het andere meisje daarentegen had veel lichtere ogen en zwart haar. Uit het gebouw waar de muur waar Nick toe behoorde klonk een boel kabaal, alsof er een gevecht aan de gang was. Kennelijk vond het rood harige meisje dit wel interessant, want ze liep naar de deur die waarschijnlijk gebruikt werd als achteruitgang en leunde tegen de leuning van de trap. Nick fronste, vroeg zich af waar ze op uit was. Het duurde niet lang voor er twee dronken jongens naar buiten werden geduwd. ''Gezellig avondje gehad jongens?'' grinnikte het roodharige meisje. Wat wou ze bereiken? Was ze soms opzoek naar een onenightstand en was ze wanhopig genoeg om jongens als die twee te strikken? Of was ze een hoertje, net als zijn moeder was geweest. Hij snoof, waarom moest hij nou weer aan haar denken? 'Wat denk jij wel niet, slet. Dat je alles bent?' zei één van de jongens, Nick duwde zich af tegen de muur deed een stap in de richting van het drietal. Een luide klap weerklonk, even leek het er op dat het meisje onderuit zou gaan maar ze hervond haar evenwicht en stortte zich op de jongen. Nick verbaasde zich lichtelijk over de kracht van het meisje, en besefte dat dit was waar ze op uit was geweest. Een gevecht. De andere jongen, die eerst wat verbijsterd had gekeken maakte aanstalten zijn vriend te hulp te schieten. Nick aarzelde, besloot zich er mee te gaan bemoeien. Het meisje was sterk, dat kon hij niet ontkennen, maar één tegen twee bleef oneerlijk. Hij liep op de jongen af, greep hem bij zijn schouder en trok hem met zo’n kracht naar achter. Dat de jongen, die niet echt stevig meer op zijn benen stond, achteruit viel. “Als je een gevecht wil kun je beter eerst kijken, of degene met wie je vecht alleen is.” zei hij, kort grijnsde hij naar het meisje. Richtte zijn blauwe ogen weer op de jongen die onderhand overeind was gekrabbeld en hem wat wazig aan keek. Hoe veel zou die gast wel niet op hebben?

Waarom moesten haar plannen altijd anders lopen?
Ze stond vlak achter de jongens, verscholen in een schaduw die haar verborgen hield, en aanschouwde het tafereel voor haar dat de twee dronken jongens hadden veroorzaakt. Jongens die beiden een Rolex horloge droegen, jongens die thuis mogelijk nog meer waardevolle spullen hadden liggen. Jongens die ze drank had gevoerd en die ze vervolgens had wijsgemaakt dat ze een trio met hun wilde, waarom moest die stomme ginger zo nodig in de weg lopen? Ze had een perfecte kans gecreeërt om te stelen, om mensen te bedriegen, en nu was die kans direct miniem geworden. Ze liet de jongens eerst maar wat aankloten, maar toen het meisje de winnende hand leek te hebben omdat beiden te dronken waren om nog op hun benen te staan, laat staan te vechten, besloot Ruby in te grijpen. De jongen die op de grond lag liet ze maar voor wat hij was, de ander die tegenover de nieuwkomer stond leek nog wat meer voor zichzelf op te kunnen komen dan hij eerst al deed en het meisje stond met haar rug naar haar toe gekeerd. Snel en zonder twijfel trok ze haar mes en verscheen ze achter het meisje, bij wie ze vervolgens een arm om haar schouder heen sloeg en het scherpe puntje van het mes tegen haar keel aan drukte. Ze draaide zich samen met het meisje om, en stond met haar rug richting een plek waar niemand stond zodat ze het hele groepje dat voor haar stond goed in de gaten kon houden. "Draai je om en ga weg alsof er niets is gebeurd, je loopt in de weg." siste ze in haar oor, terwijl ze haar greep wat steviger maakte en het mes in haar huid drukte. Ze voelde de scherpe punt door het bovenste laagje van haar huid glijden en hoopte dat ze een litteken had gemaakt die niet meer weg zou gaan, moest het meisje zich maar niet bemoeien met haar zaken.
Ruby gunde zichzelf de rust om de jongen aan te kijken die het roodharige meisje te hulp was geschoten, eentje die haar maar al te bekend voor kwam. Hij heette Nick als ze zich niet vergistte, en was de jongen waarmee ze politie was tegengekomen. Ze besloot dat ze het meisje al lang genoeg had vastgehouden zodat het duidelijk voor haar was geworden dat Ruby haar niet nog een keer zoetjes zou behandelen, en duwde haar in een ruwe beweging richting de anderen. Het mes schraapte langs haar huid en liet hopelijk een snee achter, en terwijl ze het mes droogjes afveegte keek ze de anderen waarschuwend aan. Dat nóg een bekende in de groep stond wist ze niet, maar daar was de steeg dan ook te donker voor. "Ga weg." herhaalde ze nogmaals, dit keer niet alleen tegen het meisje gericht.

Hij keek hoe die blonde jongen het rood harige meisje ging helpen. Jimmy snoof even bespottelijk. Waarom zou je haar helpen ze zocht zelf problemen, laat het haar dan ook zelf oplossen. Oke, als het echt uit de hand zou lopen hielp hij haar wel. Toen de 2 dronkenlappen op de grond lagen dacht hij even dat het over was. Maar toen hij goed keek zag hij daar nog een schim staan, hij knipperde even met zijn ogen. En zag een glinstering van wat hij dacht dat het een mes was. Tja, wie problemen zoekt krijgt problemen. Hij keek hoe de schim het roodharige meisje vast pakte en het mes tegen haar keel aanzetten. Hij zette zich af tegen de muur, maar bedacht zich als hij zou gaan helpen was het zeker de dood van het meisje. Hij keek toe hoe de schim met het mes en het roodharige meisje hier heen kwam, door het zwakke licht kon hij zien dat het een blondine was. Ook nog een meisje ook, hij keek afwachtend naar de blonde jongen die het roodharige meisje hielp met vechten wat hij deed. . Jimmy zat te twijfelen als hij wel of niet zou ingrijpen, hij vond het wel commies hoe het eerst zo stoere blonde meisje nu daar zo vast gepakt door die schim. Hij zette zich weer af van de lantarenpaal, maar voor dat hij wat kon doen werd het roodharige meisje de groep in gegooid. Hij hoorde de blonde schim zeggen dat iedereen weg moest gaan, maar daar had hij zeker nog geen zin in. Hij keek even naar het mes, die er heel duur uitzag zo eentje zou hij wel willen hebben. Hij liep naar het meisje toe, die het roodharige meisje vast had gepakt, en waarschijnlijk ook had gesneden. Hij pakte haar arm vast en draaide die om. Hij probeerde het mes af te pakken wat na enige gedoe en een paar wondjes lukte. Hij stak het mes onder haar kaak en liep met haar naar het eind van het steegje."Ik hoop voor je dat je je de volgende keer bedenkt als je je nog eens met ons wilt bemoeien"zei hij, en duuwde haar het steegje uit. Hij had haar niet gesneden ze had hooguit een deukje onder haar kaak en een grotere deuk in haar ego. Hij klapte het mes dicht en stopte het in zijn schoen. Nu hoefde hij geen nieuwen want zijne was in beslag genomen. Hij liep doelloos terug naar zijn plek en ging er weer tegen aan hangen en deed alsof er niks was gebeurd.

Kenneth schouwde het hele tafereel aan vanuit de schaduwen. Toen Ruby ten tonele kwam grijnsde hij even, deze ging echter loen zeikten tegen het groepje. Het roodharige meisje werd vast gegrepen door haar en al snel weer terug gegooid, toen ging een jongen achter haar aan en begon een soort van gevechtje met Ruby. Hij bemachtigde haar mes en dat was wat hem uit de schaduwen deed komen. Met een strakke blik liep hij op de jongen af en keek hem vervolgens geïrriteerd aan. 'Geef haar het mes terug, ik regel er een beter voor je, maar geef dat van haar maar terug man.' Sprak hij kalm tegen de jongen en keek kort naar het uiteinde van de steeg waar deze gozer Ruby naar toe had gebracht. 'Ze kan er behoorlijk pissig om worden, en geloof me haar wil je zo niet meemaken. Dus geef haar het mes, ik zorg dat jij er een nieuw krijgt.' Er was een lichte verheffing in zijn stem te horen maar deze viel niet echt hard op. Kort keek hij het groepje rond, hij zag een jongen met blond krullend haar, een meisje met knalrood haar en dan deze gozer. Hoewel hij toch wel zeker wist dat er nog een meisje hier moest zijn. Die jongen van hier voor hem wou gewoon wat stoer doen om dat mes te bemachtigen van Ruby. Dat was zijn slechte stap. Ruby hechte een of andere waarde aan dat mes als hij het zich goed herinnert had. Dus, daarom wou hij het eigenlijk ook wel terug. Ruby kon fel uit de hoek komen, dat wist hij wel. Kenneth kruiste zijn armen over elkaar maar trok eerst zijn kap wat beter over zijn hoofd. Als die clown hier niet voort ging doen dan zou hij problemen krijgen, met zowel hem als hoogstwaarschijnlijk Ruby. Eigenlijk verbaasde hij zich er wel over datze hier nog niet terugstond, want meestal beet ze niet erg snel van zich af.
[Flutje]

Hij keek verbaast op toen die jonge z'n grote bek tegen hem opzetten, wat dacht hij wel? Hij keek hem brutaal en geïrriteerd aan. Waar bemoeid hij zich mee? Als ze hem terug wilde moest ze het maar zelf regelen."Kan ze haar eigen hagje niet regelen"? vroeg hij kalm. Toen de jongen die tegen over hem zei dat Jimmy haar niet pissig wilde maken snoof hui sarcastisch. Hij was echt niet bang voor een meisje, en zeker niet voor haar, hij had haar al eens over meestert. Hij dacht even na, maar eigenlijk had hij ook niks aan dat mes. Hij kon makkelijk een nieuwe en betere kopen, maar hij vond het gewoon geinig. Omdat hij geen problemen wou, want ze waren met een groepje haalde hij het mes uit zijn schoen. Toen de jonge die voor hem stond zei dat hij hem een mes zou regelen zie Jimmy "Ik hoef jouw shit niet".zei hij en trok een wenkbrauw op. Hij gaf het mes aan hem en zei "Hier breng het maar zelf naar je liefie". en draaide zich op zijn hakken om. Wat konden mensen hier moeilijk doen zeg.

Verdomme! Ruby gromde geïrriteerd toen de jongen die stoer probeerde te doen met zijn lelijke tatooages ook nog eens moeilijk begon te doen, en plotseling leek het roodharige hoertje dat de jongens benaderd had niet zo belangrijk meer te zijn. De twee jongens die ze aan de haak had geslagen en waar ze veertig dollar voor had besteed om ze dronken te krijgen leken haar toch niet meer mee te willen, die leken zelfs liever op de met kouwgom bedekte grond te willen slapen. Ze liet ze maar, vooral omdat de jongen voor haar triest begon te doen. Ze liep achter de jongen aan die haar de steeg uit duwde, haar handen tot vuisten gebald omdat de woede bezit van haar genomen had. En wanneer dit gebeurt was kon je beter ver uit de buurt van haar blijven, omdat het dan net leek alsof je oog in oog stond met de duivel zelf.
"Laf schaapje, durf je wel? Eerst tegen iemand beginnen en dan weg lopen als het te heet onder je voeten word?" siste ze vals, waarna ze begon te rennen. Ze wilde de jongen neer slaan, hem bewerken met haar vuisten, nagels en tanden, maar het zien van Kenneth deed haar schrikken. Kenneth? Wat als hij haar zo zag? Natuurlijk wist hij bepaalde dingen van haar die niemand anders wist en kon hij zo rekening houden met iets wat ze de oncontroleerbare kant van zichzelf noemde, maar alsnog voelde het niet fijn voor haar om onder de ogen van de jongen iemand in elkaar te rammen. Ze hield abrupt halt, en griste het mes uit de handen van Kenneth die de ander aan hem gegeven had, en liet haar tong even langs het koude metaal glijden. Ze sloot haar ogen toen ze het bloed van het roodharige meisje proefde, en vroeg zich af hoe lang ze zichzelf kon beheersen voordat het bloed van de jongen ook aan het mes zou kleven. Ze klemde haar lippen stevig op elkaar en vormde haar vingers tot vuisten zodat haar knokkels wit werden van de woede, en probeerde de andere kant van zichzelf met alle wilskracht die ze bezat onder dwang te houden. De kant die ze aan Lucifer toeschreef, de kant die hem naar haar toe geroepen had, de kant die haar ertoe had aangezet het scherpe ijzer van het mes wat ze nu in haar handen hield door de kelen van haar ouders te halen. De andere kant van Ruby.

Het moment dat het blonde meisje had vast had gehouden met het mes op haar keel, kwam er slechts een brede grijns op haar gezicht. Wanneer ze vooruit werd geduwd voelde ze koude scherp stukje ijzer niet diep in door haar keel gaan. Het was slechts een kleine snee, waar een paar druppeltjes bloed uitstroomden. Ze voelde het nauwelijks, maar de zielige pijn zou later wel komen. Nu had de blondine niet zoveel aandacht meer voor haar, maar meer voor de jongen die zojuist haar mes had afgepakt en daarna na wat geharrewar had teruggegeven aan een andere jongen. Een jongen die blijkbaar het meisje kende. Chill liep ze er op af en bekeek het meisje. De andere twee jongens die net uit de achteruitgang waren gekomen lagen nu te snurken op de smerige, natte stenen vlak bij het trappetje. Het blonde meisje daarin tegen was totaal niet dronken, tenminste zo kwam het anders niet voor haar over. Tenzij ze ongelofelijk goed toneel kon spelen. Misschien, maar ze kon er ook helemaal naast zitten, had ze hun wel dronken gevoerd. Of ze was gewoon toevallig samen met hun naar buiten gegaan. Maar waarom ze dan precies door de achter uitgang, eigenlijk de nood uitgang, ging. Daar had ze ook geen idee van. Nu waren er nog maar vijf mensen in totaal in het steegje. De jongen met tatoeages die het mes had gejat van de blondina was weggelopen. Blijkbaar te scheiterig voor als het meisje ging uitbarsten. Zij zou zich ook kwaad maken als iemand aan haar spullen zat. ''Hmm, en waar was dat voor nodig? Bang dat ik je vriendjes beschadig ofzo? Ik vroeg slechts of ze een leuke avond hadden gehad,'' zei ze op een hoge toon met een glimlach. Of die glimlach echt gemeend was, dat was niet zeker. Maar het kwam niet zeker niet over als een vriendschappelijke glimlach. Ze leunde tegen de muur, die ze van te voren had gecheckt of die niet met kauwgom weet zij veel andere troep besmeurd was, en sloeg haar armen over elkaar. Nu wou ze het weten ook.

'Klein jongetje dat stoer wilt doen. Man, je moet maar eens gaan leren wat respect is want anders ga je hier nog veel klappen krijgen.' Kenneth sprak met een kille toon in zijn stem, dat jongetje moest maar eens een keer gaan leren tegen wie hij wel of niet zo'n grote bek moest op zetten. Kort schudde hij zijn hoofd en ergens voelde hij een aandrang om de jongen meteen een klap te geven, hij snoof even en gaf hem een korte maar krachtige stomp in zijn maag waar na hij de afstand nam. Het mes werd uit zijn handen gegrist door Ruby waarschijnlijk. Kort keek hij haar aan, er was iets anders aan haar. Iets wat hij niet herkende bij haar. Maar wel iets wat hem op zij deed stappen en zich even naar haar toe te draaien en kort zijn hand op haar schouder te leggen. Hij deed een stap naar haar toe en grijnsde even kort. 'Wat je ook van plan bent? Doe het maar, hij moet nodig maar eens wat gaan bij leren.' Vervolgens liet hij zijn hand zakken en wandelde hij naar een muur toe waar hij droogjes ging tegen aanleunen. Kenneth had wat in haar ogen gezien, iets wat dood en verderf wilde zaaien. Iets wat hij niet snapte, maar het maakte hem eigenlijk geen bal uit. Kenneth had genoeg gezien vroeger, dus hij zou er wel mee kunnen leven. Vervolgens hoorde hij een ander meisje praten waardoor zijn blik kort naar haar toe ging. Dit ging nog wel eens aardig uit de hand lopen, al stond hij eigenlijk altijd wel in om een gevecht aan te gaan, dit was Ruby's zaak dus veel meer zou hij zich niet moeien, tenzij het nodig was in zijn ogen. Kort schudde hij zijn hoofd, dit meisje had in zijn ogen ook maar een grote mond maar ja. Tegenwoordig had iedereen dat hier wel.

Respect had Jimmy ook duidelijk niet, maar dat is ook niet gek als je wist wat hij allemaal heeft mee gemaakt. Waar hij vandaan kwam had je alleen maar respect voor iemand als je zeker wist dat het anders je dood zou zijn en je eigenlijk dus angst toonde. Angst had hij niet, nee zeker niet want het maakte hem toch niet uit, als hij hier dood zou gaan. Dan zou hij eindelijk van zijn kut leven af zijn. Maar het leek hem toch verstandiger om zijn mond te houden. Het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om het probleem nog groter te maken, hij vond het alleen een beetje gevaarlijk als zo iemand met een mes rond liep. Toen de eigenaresse van het mes het mes aflikte huiverde hij even. Hij dacht bij zich zelf wat is dat voor een creep. Maar hij zei maar niks want het zou er toch verkeerd uitkomen. Daar was hij goed in verkeerde dingen op het verkeerde moment zeggen. Hij bleef dus maar nonchalant tegen de lantaren paal leunen. Zo snel is hij niet weg te jagen. Het werd hem al gauw duidelijk dat het hier anders ging dan waar hij vandaan kwam. Degene met de grootste bek, in de rap battle of gewoon op straat, had het meeste respect, maar dat was hier wel duidelijk niet. Hij dacht weer even aan alles wat hij had meegemaakt en liet alles om zich heen maar even zoals het was.

Het hele gebeuren kreeg een wat vreemde wending toen een schim zich los maakte en een mes op de keel van het roodharige meisje plaatste. Nick bleef staan, keek lichtelijk verbaasd naar het blonde meisje met het mes in haar hand. Hij herkende haar vrijwel direct, ze was één van de eerste die hij hier op Monica tegen het lijf was gelopen. Jessica, zo had ze zich zelf genoemd. Maar hij wist dat dit niet haar echte naam was. Dat had ze later zelf ook bevestigd al had ze hem haar echte naam nooit verteld. Ergens verbaasde het hem niet dat ze naast stelen ook met een mes op zak liep, en niet bang leek dit te gebruiken. Ze had iets over zich heen, wat je vertelde dat je maar beter op kon passen. Dit keer schoot hij het roodharige meisje niet te hulp, niet alleen omdat degene die haar vasthield Jessica was. Maar ook omdat het de situatie waarschijnlijk enkel erger zou maken, rustig bleef hij dan ook staan waar hij stond. Ging er vanuit dat Jessica, zoals hij haar tot hij haar echte neem wist zou blijven noemen, slim genoeg was om niet voor de ogen van zeker 4 andere een meisje neer zou steken. Aan de andere kant, er waren zeker zes mensen die hadden gezien hoe hij iemands leven had beëindigt. Oké op dat moment was hij niet zichzelf geweest, hij was verblind door woede. Had geen controle gehad over het geen wat hij had gedaan. Toch had hij er nog geen spijt van gehad, en dat zou hij waarschijnlijk ook nooit krijgen. Ja hij vond het erg om er achter te komen dat hij tot zoiets in staat was. Maar Ricardo had het verdiend, die had niks anders verdiend dan de een kille dood. Die had het verdiend om overgeleverd te worden aan de duivel, want als er zoiets bestond als de hemel en de hel dan zou die gast zeker in de hel terecht komen. Nick schudde zijn hoofd, richtte zijn aandacht weer op het geen wat er om hem heen gebeurde. Jessica had het roodharige meisje los gelaten, de jongen die zonet tegen hem was aangelopen had haar mest af gepakt. En voor het eerst kon hij nu ook het gezicht van de derde jongen zien, waarvan Nick vermoede dat hij Jessica kenden. Althans dat dacht hij op te kunnen maken uit zijn woorden. Nu verscheen ook Jessica weer op het pleintje, ze griste haar mes uit de handen van de zwartharige jongen. Met enige verbazing zag hij hoe ze met haar tang langs het mes likte. 'Hmm, en waar was dat voor nodig? Bang dat ik je vriendjes beschadig ofzo? Ik vroeg slechts of ze een leuke avond hadden gehad,' zei het roodharige meisje, kennelijk had het mes dat zonet op haar keel werd gedrukt niet veel indruk gemaakt. Ze vroeg er gewoon om dat het nog een keer zou gebeuren, Nick liep weer naar de muur toe ging er met zijn rug tegen aan staan. Vouwde zijn armen over elkaar. Vroeg zich af hoe dit verder zou lopen, en of hij zou moeten ingrijpen als het uit de hand zou lopen. En zo ja wie hij dan moest helpen, hij neigde toch naar Jessica. Aangezien hij haar kende, als enige van degene die zich op het pleintje bevonden.

[Muwhahaa ik praat misschien wel rot over sommigen, maar ik wil nog even zeggen dat ik jullie niet persé zwart wil maken ^^. Dat is gewoon Ruby's persoonlijkheid xd. Oh, en er kunnen fouten in staan: heb de post geschreven op mijn ipod xd..]

Het feit dat het roodharige meisje niet reageerde zoals ze zou moeten,stoorde Ruby. Ze mocht dan misschien wel een duidelijke attitude hebben, ze leek niet bang te zijn om haar leven in de handen van anderen te laten. Natuurlijk wilde Ruby niet dat mensen haar bedreigingen niet serieus zouden nemen, maar voor nu leek het haar beter om het meisje niet ernstig letsel toe te brengen. Ze had iets stoers, en hoewel Ruby nooit voorkeuren uit liet gaan naar bepaalde mensen moest ze zeggen dat ze het stoere in de redhead wel grappig vond. Alsof je een kind van vijf auto zag rijden.
Toen het meisje begon te praten, kropen haar wenkbrauwen sarcastisch omhoog. "Jij en beschadigen? Het ergste wat jij iemand kan toebrengen is een blauwe plek, dus nee, daar maak ik me geen zorgen over. Doe met ze wat je wilt, maar doe dat wel nadat ik heb wat ik wil." Reageerde Ruby zonder schrik, haar stem lichtjes gevuld met afkeer, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. Haar mes hield ze nog altijd in haar handen maar aangezien het wapen een soort verlengde van haar eigen lichaam werd als ze het vasthield maakte ze zich geen zorgen over de mogelijkheid dat ze zichzelf zou kunnen verwonden met het scherpe blad. Hierna richtte ze zich tot Kenneth, haar hand op zijn onderarm leggend als een vriendelijk gebaar, of in ieder geval een poging tot een vriendelijk gebaar. "Bedankt, maar ik heb het onder controle nu." antwoordde ze, waarna ze hem een subtiele knipoog schonk. Het zou waarschijnlijk niet duidelijk zijn voor Kenneth wat ze precies bedoeld had met 'het'. Hierna schoot haar blik even naar de jongen die haar mes had afgepakt, en grijnsde ze even naar hem. Een grijns die onbegrijpelijk was na hetgeen wat hij haar geflikt had, maar een grijns die voor haar niet nutteloos was. Hij hoefde maar te wachten, vroeg of laat zou het weer in haar terugkeren en wanneer ze alleen met hem was hoefde ze zich niet zorgen te maken over de ooggetuigen. Vervolgens merkte ze twee schimmen in de verte op, schimmen die bij elkaar leken te horen maar niet bij elkaar hoorden. "Hé!" riep ze naar de schim die een wat mannelijke indruk op haar maakte, waarna er een brede grijns op haar gezicht verscheen. "Kom 'ns in het licht staan. Ik kan je niet zo goed zien in de schaduwen." verduidelijkte ze de reden van waarom ze naar hem riep, waarna ze even kort fronste. Als ze zich niet vergistte had ze hem eerder gezien, maar omdat ze maar weinig van zijn gezicht kon zien wilde ze eerst bevestiging hebben voordat ze uitgebreide levensverhalen naar hem zou gaan roepen. Wat het meisje deed maakte haar niet uit. Als ze hem wilde volgen naar Ruby moest ze dat doen, alle gevaren daarbij meegenomen, maar als ze hier alleen stond om te wachten op iemand mocht ze daar van Ruby blijven staan. Ruby keek even kort naar Kenneth, gevolgd door de arme sloeber die messen van anderen ging stelen omdat hij er zelf geen had en het roodharige meisje wiens bloed uitnodigend smaakte, en richtte haar blik vervolgens afwachtend op de schim. Wat had hij te verliezen?

'Doe met ze wat je wilt, maar doe dat wel nadat ik heb wat ik wil.' Dat zinnetje bleef zich herhalen in haar hoofd. Wat zou ze willen? En waarom? Dat ze had gezegd dat zíj geen schade kon aanbrengen aan mensen, dat deerde haar niet. Het was toch slechts een nutteloze zin, wat eigenlijk niets betekende voor haar. Misschien had het blonde meisje wel gelijk, misschien kon ze ook wel helemaal niks. Ze had ook geen mensen gedood of iets wanneer ze in Venice bij haar moeders woonde. Daar was gewoon teveel beveiliging en haar moeders zaten haar constant op de hielen, zodat ze eigenlijk gewoon niks ergs kon uitvoeren. Wel had ze een aantal irriterende jongeren hard in elkaar geslagen, dat kwam ervan als je haar tot last was. 'Hé!' Wekte de stem van het blonde meisje uit haar gedachten door naar iemand te schreeuwen. Verbaasd draaide ze zich om, daar stond iemand.. maar ze wist niet wie. Ze zag er ook geen bekende vorm in. Het licht was er te ver vanaf, dus was het niet duidelijk genoeg. 'Kom 'ns in het licht staan. Ik kan je niet zo goed zien in de schaduwen,' luidde de stem van haar er nog achter, waarna ze vervolgens haar blik op alle jongeren die op dit pleintje stonden en als laatste naar de roodharige meid, Esther. ''Ik weet niet wat je plan is,'' zei ze op een zelfverzekerde toon. ''Maar ik weet wel dat je iets in je hoofd hebt. Hee, weetje. We moeten niet elkaars hersenen in rammen, maar die van die sloeries. Die sletten die denken dat ze alles zijn, de.. de..'' Ze zocht even naar de juiste woorden die haar beschrijving compleet moesten maken. ''De bitchies, like Regina. Vooral haar moeten we te grazen nemen. Ik ben 't totaal zat om door haar elke keer weer uitgemaakt te worden voor irriterende dingen, met haar vriendinnen. Ik wil eens een keer wraak, het liefste haar strot doorsnijden. Maar dat kan opleveren tot gevangenisstraf, en waarschijnlijk verbanning van de school, dus we moeten iets anders bedenken.. Iets..'' Ze stopte even en keek rond of er niet toevallig in de duistere verte haar stond af te luisteren. ''Iets waardoor we niet worden gesnapt, geschorst of andere shit.'' Een brede grijns sierde haar mond, niet zomaar een grijns.. Het was een gemene grijns, een ondeugende grijns waarmee ze een duister plan had. ''In elk geval, we moeten haar de mond zien te snoeren. Zodat we er een tijdje, hopelijk voor altijd, van af zijn,'' luidden haar woorden door de snijdende stilte. Even gleden haar ogen terug naar de plek waar een aantal lange minuten terug de jongens die uit de club kwamen op de grond waren gevallen. Nog steeds lagen ze er als onschuldige baby's de koude stenen onder te kwijlen. Afkeurend schudde ze haar hoofd, waarna ze die daarna terugdraaide richting het blonde meisje en de andere jongelui die op het plein stonden.

Leunend tegen de muur sloeg Nick de gebeurtenissen op het pleintje gade. Door het feit dat hij zijn capuchon nog altijd over zijn blonde krullen had getrokken en hij half verscholen stond in de schaduwen, zouden de andere hem niet duidelijk kunnen zien. Iets wat hem de kans was, iedereen rustig te bekijken zonder direct af gesnauwd te worden. Het meisje met het bijna vlammen rode haar, degene die de twee jongens aan was gevlogen stond er wat onverschillig bij. Alsof het haar weinig kon deren, wat de blondine haar vertelde. Jessica zelf stond nog altijd met het mes in haar handen, alsof ze verwachtte dat één van hen haar elk moment aan zou kunnen vallen. Maar hij had niet het idee, dat er naast Jessica en hem op het pleintje nog iemand een mes bij zich droeg. Die jongen die het mes van haar had af gepakt, sowieso niet. En ook van het roodharige meisje durfde hij bijna zeker te zeggen dat ze geen wapen bij zich droeg. Maar de zwartharige jongen, was een twijfelgeval. Het kon best dat die een mes bij zich droeg. De laatste gestalte, eentje van wie ze enkel nog maar de contouren hadden gezien, zou even goed een wapen bij zich kunnen dragen. Maar aangezien die al de gehele tijd niks had gezegd, verwachtte Nick niet dat hier nog verandering in zou komen. Waarschijnlijk zou die straks vertrekken, misschien gold dat ook wel voor de rest van de mensen op het plein. Het was hem onduidelijk of het puur toeval was dat hij hier opeens zo veel mensen tegen het lijf liep, of dat sommige hier met elkaar af hadden gesproken. Toch leek het laatste hem vrij onwaarschijnlijk, aangezien de meeste elkaar niet leken te kennen. Bovendien zouden anders de kleine spanningen niet zijn ontstaan, nee waarschijnlijk was het puur toeval. "Hé!" riep Jessica, Nick blauwe ogen dwaalde in haar richting. Een brede grijns was op haar gezicht verschenen, het leek erop dat ze het tegen hem had. "Kom 'ns in het licht staan. Ik kan je niet zo goed zien in de schaduwen." vervolgde ze, Nick trok zijn wenkbrauw kort op. Hij was niet iemand die graag bevelen op volgde, en haar woorden klonken op dit moment als een bevel. Toch duwde hij zich af tegen de muur, zodat hij in het licht kwam te staan. Hij trok zijn capuchon van zijn hoofd af, zodat zijn blonde haren zichtbaar werden en zijn gezicht niet langer verborgen lag in de schaduw. “Zou ik nu dan je echte naam mogen weten?” vroeg hij, terwijl hij haar met een klein grijnsje aan keek. ''Ik weet niet wat je plan is,'' zei het roodharige meisje tegen Jessica. ''Maar ik weet wel dat je iets in je hoofd hebt. Hee, weetje. We moeten niet elkaars hersenen in rammen, maar die van die sloeries. Die sletten die denken dat ze alles zijn, de.. de..'' vervolgde ze, Nick keek haar aan. Fronste even, wachtte tot ze verder zou praten. ''De bitchies, like Regina. Vooral haar moeten we te grazen nemen. Ik ben 't totaal zat om door haar elke keer weer uitgemaakt te worden voor irriterende dingen, met haar vriendinnen. Ik wil eens een keer wraak, het liefste haar strot doorsnijden. Maar dat kan opleveren tot gevangenisstraf, en waarschijnlijk verbanning van de school, dus we moeten iets anders bedenken.. Iets..'' Weer stopte ze, keek rond alsof ze dacht dat iemand haar af zou luisteren. Nick verwachtte niet dat types als Regina hier s’ nachts rond zouden lopen. ''Iets waardoor we niet worden gesnapt, geschorst of andere shit.'' Ging het meisje weer verder. ''In elk geval, we moeten haar de mond zien te snoeren. Zodat we er een tijdje, hopelijk voor altijd, van af zijn,'' beëindigde ze uiteindelijk. Nick keek haar een moment bedenkelijk aan, zelf had hij nog weinig te maken gehad met Regina. Hij had enkel over haar horen praten, misschien was het wel één van de meisje die Iana pesten. Zijn gezicht verduisterde, in dat geval zou hij het roodharige meisje graag helpen. Kort knikte hij, keek even naar de anderen benieuwd naar hun reactie.

Jimmy vond het een beter idee om zich maar even gedeisd te houden. Hij wilde niet dat zijn leven hier zou eindigen. Hij kon zich wel staande houden tegen een of twee mensen, maar deze waren met een hele groep. Niet dat hij zeker was dat ze allemaal bij elkaar hoorde, of het toeval was. Bestond toeval eigenlijk wel, achja wat zou het. Hij keek erna hoe alles zich zo afspeelde. Hij begreep alleen niet wat het meisje waar van hij het mes van had afgepakt bedoelde met Doe met ze wat je wilt, maar doe dat wel nadat ik heb wat ik wil.. Hij dacht er even over na maar kwam er toch niet aan uit. Hij keek even naar het meisje met de rode haren, die bleek helemaal niet bang te zijn. Hij wist niet wat hij had gedaan als hij in haar schoenen stond, niet dat hij snel bang was of zich snel liet wegjagen. Hij keek even hoe de jonge die in de schaduwen stond naar voren liep en zijn capuchon af deed, toen hij half gecommandeerd werd omdat te doen. Zelf bleef Jimmy gewoon in de schaduw staan, want hij had het meisje met de mes toch al "ontmoet" toen net. Jimmy keek even rond, hij vond het nog steeds raar dat in een steegje waar normaal niemand komt nu ineens een groepje mensen met "toeval" elkaar ontmoeten. Maar ach er gebeuren nog gekkere dingen hier op de wereld. Toen het rood harige meisje iets zei over de Bitches dat ze hun mond zou willen snoeren, was hij er het helemaal mee eens. Ze hadden hem niks echt persoonlijks aangedaan, maar hij werd er spuugzat van dat die meiden elke keer maar hun mening overal over klaar hadden staan. Dat ze dachten dat ze alles waren en dat ze alles konden doen en zeggen wat ze wilden zonder dat er consequenties aan zaten. Die zaten er eerst eigenlijk ook niet aan want niemand durfde echt iets tegen die barbie's te doen. Hij zou er best wel een paar uur voor willen na blijven om die meiden eens flink in de zeik te nemen en hun mond te snoeren.

Met een grijns keek Ruby de groep rond: het vermaakte haar om de gezichtsuitdrukkingen van sommigen te zien, namelijk dat haar woorden bepaalde vragen opleverden. Ach, ze kon natuurlijk zeggen dat ze de jongens van hun Rolex horloge wilde ontdoen om zo nog meer geld op haar al gevulde bankrekening te zetten, maar ze vond dat het mysterieuze zo ook wel zijn charmes had. Bovendien zouden ze als ze dit van Ruby wisten beter op hun spullen gaan letten, en dat zou hinderlijk zijn als ze hen nog wilde bestelen. Ze had echter tot nu toe geen glimmers bij hen gezien waardoor ze niet interessant genoeg voor haar waren, dus stonden ze op 'safe'.
Haar blik gleed terug naar de jongen toen er eindelijk wat beweging in hem leek te komen, waarna er een grijns op haar gezicht verscheen. Ze keek toe hoe hij zijn capuchon afdeed en zo zijn blonde haren blootgaf, blonde haren die niet onbekend waren bij Ruby. En de vraag die hij stelde bevestigde haar vermoeden des te meer. "Maar natuurlijk." antwoordde ze met een glimlach, op een toontje die zoetaardig was en in conflict liep met alle eerdere tonen die ze had aangeslagen, en daardoor als gespeeld beschouwd kon worden. Ruby vond de jongen ondertussen als behoorlijk betrouwbaar overkomen, hoewel ze het rondhangen in de schaduwen nog wat vreemd vond, dus besloot ze haar échte naam te vertellen. Niet een tweede verzonnen naam, zoals ze soms wel deed. "Ruby." zei ze, waarna ze haar mes weer in haar riem stak omdat ze vond dat er niemand meer bijzonder vervelend deed.
Het roodharige meisje begon opnieuw te praten, waardoor Ruby haar blik verplaatste van Nick naar Esther. Het eerste besloot ze te negeren, omdat het een feit was en ze dit feit niet van plan was te verdedigen, en door het tweede begon ze te grijzen. Wat snoezig dat Esther daadwerkelijkbang was om een paar jaartjes in de gevangenis te zitten en van school af gestuurd te worden. Waarschijnlijk was ze angstiger om iemand daadwerkelijk de strot door de snijden dan dat ze voor tralies was. Voor Ruby had de gevangenis zelfs een aantal jaren als muziek in de oren geklonken, maar dat kwam door de wanhopige thuissituatie die ze toen had. Nonchalant dacht ze er op terug dat ze nooit meer een thuissituatie kon hebben, aangezien ze geen verre tantes of iets meer had die haar als familielid erkenden. Toen geen van de jongens aanstalten maakten om iets te zeggen schraapte ze haar keel droogjes als aankondiging. Hierna begon ze langzaam te lopen, richting de jongens die niet veel later strontlazarus op de grond lagen. "Het begin is er. Nu hoeven we alleen nog maar te bedenken hoe en wat." ze grijnsde even kort, waarna ze met haar vingers de Rolex om de arm van de luid snurkende Randall los begon te peuteren. "Als betaling voor de drank." fluisterde ze hem toe, waarna ze kort met haar hand door zijn haren ging die in de war lagen. Hierna liet ze het mooie glimmertje in haar jaszak glijden, en ging ze weer staan.
Ze draaide zich om naar de rest en stak haar handen in de zakken van haar leren jack, waarna ze grijnsde. "Ik moet er vandoor, morgen drukke dag." loog ze, eigenlijk had ze gewoon geen zin om langer bij deze mensen te staan. Als ze haar nog nodig hadden voor die groep zouden ze haar wel ergens vinden op school en anders zouden ze haar nummer via via wel krijgen. Ze draaide zich om en liep weg, verdween tussen de schaduwen van een steegje die aan deze grensde.

[Post nummer 1 =D]