People say that they understand a grain for you in a sea of sand

Haar handen steunden op de onderste rand rondom het raam. De lucht was donkerblauw, helemaal gevuld met glinsterende sterren. Ook was er een volle maan te zien in het midden van het geheel. Het zag er allemaal mooi uit. Ondanks dat het 's avonds was, was het vrijwel prachtig weer. Het raam stond op zen wijdst open en ze droeg een jurkje, maar de wind leek geen impact te hebben. Zo staarde ze een tijdje naar buiten. Auto's en taxi's toeterden, mensen staken zigzaggend door de voertuigen de straat over. Het was allemaal toch zo anders, maar tegelijk ook zo leuk. Haar armen begonnen inmiddels een beetje pijn te doen en het leek haar zowiezo geen goed plan de hele avond voorover uit een raam te gaan hangen. Het was weekend, ze kon er beter wat leuks van maken. Ze had wel al een paar mensen ontmoet, maar ze was niet het type dat helemaal alleen bleef wachtend tot iemand op haar af kwam. Ze nam liever zelf het initiatief waardoor ze misschien wat meer mensen leerde kennen. Kaysee liet het raam op een kiertje openstaan en nam plaats op de bank. Ze richtte haar lichtblauwe ogen op de klok, waardoor ze er achterkwam dat het pas acht uur was. Wat als ze nou eerst even op het dak rond ging hangen en daarna uit ging? Het was te vroeg om nu al richting een discotheek te gaan, dus kon ze makkelijk nog wat tijd kwijt. Ze was überhaupt al benieuwd naar hoe het er daarboven uit zag. Wel besloot ze dat ze zich nog even snel om moest kleden, omdat ze niet van plan was in een simpele joggingbroek er vandoor te gaan.
Ze opende haar kast die behangen was met kleding die ze er vorig weekend in gesorteerd had. Het zag er allemaal netjes uit, ze behandelde het spul dan ook alsof ze dood zou gaan als er iets mee gebeurde. Het was niet dat ze zo'n huppelkut was die dag en nacht bezig was met haar kleding en persé het nieuwste van het nieuwste willen hebben. Maar een modefanaat was ze wel, iets waardoor ze haar kleding als heilig beschouwde voor zover het nog tot "normaal" behoorde. Geen obsessies voor haar. Ze streek een plukje blond haar achter haar oor en staarde voor een minuutje naar haar kledinginhoud. Ze keurde alles, waar uiteindelijk een zwart strakvallend jurkje uit kwam. Perfect. Snel verwisselde ze haar kleding, werkte haar make-up netjes bij zodat het niet too much maar gewoon mooi was, haalde haar borstel door haar haar en pakte een bijpassende tas waar ze haar mobiel, mascara, lipgloss en haar portemonnee in gooide. Eigenlijk zag ze er nu uit alsof ze zo rechtstreeks ergens ging feesten, maar in werkelijkheid was dit dus niet zo. Er zou vast niemand boven op het dak zijn, want toen ze vanmiddag snel had gekeken was er ook al niemand. Na twee trappen te nemen was ze er al, want ze zat al op de hoogste verdieping qua kamers. Er was inderdaad niemand. Ze liet zich vallen op een van de stoelen, sloeg haar ene been netjes en vrouwelijk over de andere terwijl ze wat met een plukje goudblond haar frunnikte en naar de racende auto's keek.

[Kenneth + Charlene of een ander account van haar]

Kenneth kroezelde kort door zijn zwarte haren waardoor deze eigenlijk meteen weer terugvielen als hoe ze in eerste instantie hadden gelegen. Kort schudde hij zijn hoofd. De jongen was eigenlijk net terug van alles in orde gaan maken met de campus, en gewoon om eens te kijken wie daar allemaal zat. Geen bekende van hem alleszins, of wacht toch wel. Lyron zat daar, althans van wat hij had horen zeggen. Ach, problemen met de jongen had hij eigenlijk niet meer. Emilie was verder gegaan, en hij was dat ook. Dus veel boeide het hem eigenlijk niet meer, dat herinnerde hem eraan. De jongen had haar in tijden niet meer gesproken. Misschien dat hij daar maar eens verandering in moest gaan brengen, dat was hij haar misschien wel verschuldigd. Kort haalde hij zijn schouders op, later. De jongen had zich na een paar maanden rust uiteindelijk toch ingeschreven op de campus, tuurlijk bleef hij nog bezig met wat hij graag deed maar voor zijn verdere opleiding had hij zelf gekozen, en daarvoor moest hij nu zijn tijd weer inperken. En aangezien hij Charlene nooit meer zag, sinds hij het haar verteld had, ging het voor hem ook makkelijker. Hoe jammer het ook was voor hem. Kenneth schudde zijn hoofd en wandelde naar zijn kast, om daar een grijzig shirt en een zwarte blazer met daaronder een iets lichtere jeansbroek, met als schoenen zijn oud vertrouwde Vans. De jongen was uitgenodigd in de Zanzibar, door een van de personen die hij had leren kennen op een feestje wat hij in die maanden dat hij werkte zelf georganiseerd had. Die dude was uiteindelijk uitgegroeid tot een vriend, en blijkbaar zat die ook op de campus. Er ging een heleboel volk mee, en uiteindelijk was het altijd wel goed om contacten te leggen met andere voor de band, en ook voor wanneer hij zich eens verveelde. En tja, een nieuwe outfit ging daar perfect mee samen. Al was het nu nog te vroeg om te vertrekken naar daar. Ze hadden pas afgesproken tegen 10 uur, half 11 dus nu kon hij zijn tijd eventueel nog ergens gaan doden. En de plek waar hij heen ging, had hij ook al meteen gekozen, het dak.
De oud vertrouwde plek waar hij meestal met zijn gitaar heen ging, maar voor vanavond liet hij die maar staan. Kalm wandelde hij de deur en zo verdween hij uiteindelijk op de gang. Een kleine grijns rustte op zijn gezicht. Met zijn handen in zijn handen sjokte hij naar boven, om daarna de zware ijzeren deur open te duwen en die zonder veel lawaai te maken weer toe deed. Voor even schoten zijn gedachten naar Charlene, nee, nog steeds was ze niet uit zijn gedachten gegaan. Zelfs niet na die maanden zonder contact, kort schudde hij zijn hoofd en keek even rond. Blijkbaar hadden ze hier ook ligstoelen bij gezet, dat was iets nieuws voor hem aangezien hij alleen de zitzakken gewend was. Tot zijn verbazing merkte hij na een tijd een paar benen op, vrouwenbenen. Ergens wou hij naar haar toe gaan, maar besloot om toch maar gewoon naar de rand van het dak te gaan en zich daar rustig tegen aan zette. Zijn ene voet was tegen de afbakening geplaatst, en zijn andere stond natuurlijk normaal op de grond. Een typische houding voor een jongen eigenlijk.

Zo staarde ze wat naar de lucht waar om de aantal minuten een heel klein flikkerend stipje wat een vliegtuig voor moest stellen voorbij vloog. De wolken waren allemaal verdwenen en hadden dus plaats gemaakt voor de maan die op deze avond vol was. Het stenen randje wat rondom het dak gebouwd was was schijnbaar om te voorkomen dat domme mensen of dronken gevallen van het dak zouden vallen. Het versperde ook een beetje haar uitzicht naar beneden, maar dat maakte verder niet uit. Ze was ook niet van plan hier uren te blijven zitten, het was gewoon even voor een half uurtje zodat ze in elk geval iets te doen had. Ze wilde niet in haar kamer rondhangen. Ze kon natuurlijk altijd wel met Alex, haar kamergenoot, kletsen, maar hij was er vanavond ook niet. Het was jammer dat ze Caitlin nu op het moment niet had. Met haar was het altijd al leuk, maar zij studeerde aan de andere kant van Amerika. Ook miste ze haar tweelingzus Natali en haar vriend Tyler wel. Gelukkig konden ze altijd bellen en hadden ze met z'n allen afgesproken tijdens Thanksgiving naar elkaar toe te komen. En hier had ze het ook prima naar haar zin. Vrijwel iedereen was vriendelijk en zagen haar niet als bijzonder item omdat ze toevallig net pas nieuw was. Alles ging gewoon normaal. Ze had binnen deze eerste week geen abnormale bijnaam gekregen en alles was zo goed als voldoende voorlopen. Waarom zouden ze ook wat tegen haar hebben? Ze was gewoon een normale, aardige meid die er altijd leuk uitzag. En echt lelijk was ze ook niet. Ze was wel bang om niet geaccepteerd te worden of iets in die richting, maar gelukkig was dit dus niet zo. Een zucht rolde over Kaycees' lippen en haar haar wiegde zachtjes mee in de lichte wind.
Ze kwam overeind, pakte de tas op en pakte er haar mobiel uit. Met een lichte plof kwam de tas voor haar op de stoel neer en ontgrendelde ze de mobiel met haar lange nagels die behendig over het beeldscherm gleden. Ze had zoals verwacht een smsje ontvangen van Caitlin. Ze glimlachte zowat automatisch bij het zien van haar naam en ze begon het te lezen. Ah, wat lief dat ze haar miste! Zij haar ook natuurlijk. Snel tikte ze wat terug, het geluid van tikkende nagels weergalmde in de stille avond. Dat ze haar ook miste, en dat ze nu al zin had om haar weer te zien. En dat ze het naar haar zin had. Binnen no time was het verstuurd en precies op dat moment kreeg ze de tweede binnen, van Tyler dit keer. Eigenlijk hetzelfde principe, maar toch was het fijn ook van hem een sms te krijgen. Ook hem stuurde ze een beetje hetzelfde terug waarna ze haar mobiel weer opborg in haar tas. Precies op het moment dat het helemaal stil was merkte ze voetstappen op. Ze had de deur helemaal niet dicht horen gaan. Ze merkte de jongen op die op de rand ging zitten. "Hé," zei ze met een glimlach terwijl ze wat overeind kwam en haar lichaam hem toedraaide.

Boos, maar ook ontzettend depressief bekeek Charlene zichzelf voorbijgaand in een spiegel die in een hal hing. Haar zwarte oog make-up was overduidelijk uitgelopen, maar op dit moment kon het haar geen barst schelen. ''Ja, jij kan godverdomme makkelijk praten!'' Schreeuwde ze in haar nieuwste Samsung Galaxy telefoon, die ze zelf had aangeschaft al een poos geleden, tegen Layla. Een brunette die nog steeds in het welbekende Santa Fé woonde, die haar vroegere hartsvriendin was geweest. Nu was ze dat inmiddels allang niet meer en was ze slechts nog een vriendin die haar als enige trouw was gebleven sinds dat ze verhuisd was hierheen. Ze had wel gemoeten, vanwege dat expres gebeurde klote ongeluk op haar oude school. Charlene voelde zich op dit moment helemaal niet op haar gemak hier, ze was manisch depressief geworden van het feit dat ze het gevoel had dat ze álles fout deed. Technisch gezien was dat ook wel zo, ze had nauwelijks vrienden, tenminste weinig vergeleken met haar oude school, wou dat alles weer gewoon zoals vroeger was en dat haar familie haar nog accepteerde. Het enige wat ze van die situatie had overgehouden was haar prachtige, rode Ducati 848 die ze zelf had gekocht in Santa Fé en haar enige telefoonvriendin Layla.
Maar al die problemen die zich verergerd in haar hoofd vormden, was niet het enige. Ze had hier al vele friends with benefits gehad, zoals Ty, Nick, Darren en bijna Christian. En ze had hier een beste vriend, Kenneth wel genoemd. Maar het enige wat haar dwars zat was dat de jongen voor haar uiterlijk én innerlijk gevallen was, maar zijzelf wist eigenlijk niet wat ze van hem moest denken, diender tijd. Nu dacht ze daar anders over, maar wist niet of Kenneth haar nog wel wou, vanwege haar rotgedrag de laatste tijd. Hij zou het vast en zeker wel al weten over zij en Darren en al helemaal over Christian, al hadden ze helemaal niets uitgevoerd. Echt waar niet. Enkel wat gedronken in een club en gedanst, daarna hadden ze geen tijd gehad om hun avond voort te zetten in haar kamer, omdat de donkerharige jongen -die zich haar beste vriend kon noemen- het voor hen beiden verpest had.
Een zucht kwam uit haar mond vandaan, wist niet meer te antwoorden en niet eens meer te luisteren naar wat de brunette door de telefoon brulde. Ach, het waren toch haar beltegoed kosten niet. Layla had naar haar gebeld om weer even up to date te praten, maar zij zelf had daar helemaal geen behoefte aan op dit moment. Eigenlijk een lange tijd niet, omdat ze zich zo verschrikkelijk kut voelde door haar depressiviteit. Maar aan de andere kant had de meid haar wel uit haar bed weten te krijgen, was ze bijna gestopt met janken, en nu op weg naar het dak van het gebouw, alleen om even een frisse neus te halen in de vroege avond. Uiteindelijk opende ze dan ook de deur van het gebouw en liep naar de linkerkant, om zich vervolgens daar op een stoel neer te zetten maar zich nog wel op het gesprek te concentreren, voor hoever ze dan ook het gepraat van haar vriendin op kon slaan. Doordat ze zo met haar mobiel bezig was, had ze niet in de gaten gehad dat er een blondine verder aan de andere kant van het dak zat en daarbij ook nog eens Kenneth.
''He, Layla.'' Begon ze voorzichtig, maar werd wel al kwader toen ze begon over het feit dat ze die homo, Kenneth dus, gewoon moest dumpen. ''JE MAG ALLES TEGEN ME ZEGGEN, MAAR OVER MIJN KENNY HOU JE GODVERDOMME JE BEK DICHT!'' Hierna drukte ze zo snel mogelijk haar mobiel uit, stond op en had bijna de neiging om het apparaat naar beneden te gooien, maar wist zich nog in te houden door enkel en alleen in huilen uit te barsten.

-Ughe, sorry voor late reactie.. maar tis wel lange post? =D

Kenneth keek voor zich uit, niet bepaald naar een punt, maar gewoon doelloos voor zich. Vanavond zou geweldig gaan worden, dat wist hij nu al. Maar toch miste er iets, gewoon iemand die hij echt goed kende en waar hij gewoon zichzelf kon zijn, niet zo’n dude die in een hokje werd geplaatst maar zijn eigen soms wel gestoorde zelve. Kort schudde hij zijn hoofd, even bracht hij zijn hand naar zijn lip, de wonde die er door Christian een paar dagen geleden was gekomen, was bijna helemaal geheeld, het was nog zacht zichtbaar. En ergens was hij daar blij om, anders kwam hij helemaal afgeslagen aan op dat feest en dat zou nogal beschamend zijn voor hem eigenlijk. Voor even wendde hij zijn blik op de lucht, Charlene. Een zucht gleed over zijn lippen. Het meisje zou hem vast vergeten zijn, er waren roddels zijn oren bereikt over haar en ene Darren, en dat maakte het voor hem alleen nog maar duidelijker dat hij misschien maar weer verder moest gaan. Al wist hij ergens dat hij dat toch niet kon, of toch zeker nu al niet, niet alleen. Even schudde hij zijn hoofd. Nee daar ging hij momenteel niet aan denken, vanavond zou het een tijd van plezier worden en geen tijd van een weg kwijnende knul die zich weer eens niet over iemand kon heen zetten. Al was Charlene voor hem zowiezo speciaal, ze was zijn beste vriendin en dat bracht wel heel wat meer op dan enkel de gevoelens die hij nu met zich meedroeg. Ergens moest hij haar beschermen voor gevaren, dat was zijn rol als beste vriend uiteindelijk, haar beschermen, en luisteren naar haar wanneer ze problemen had en gewoon lol met haar maken.
Plots klonk een stem, een onbekende stem. Meteen dwaalde zijn blik rond, en daar vond hij dat ene meisje van net. De benen die hij net had opgemerkt behoorde een meisje toe, die niet lelijk was. Een zachte glimlach op zijn gezicht verscheen eventjes. ‘Heej,’ Sprak hij op een vriendelijke toon tegen haar. Normaal zou hij zich afzette van de reling, maar ergens boeide het hem eigenlijk niet op de moment. Het meisje zou wel duidelijk maken wanneer hij naar haar toe moest komen of what ever. Ze was helemaal niet mis, maar uiteindelijk bleef hij maar met een iemand in zijn kop zitten en het deed hem pijn. De jongen kon niets doen momenteel voor Charlene, omdat ze elkaar niet meer zagen. Onbewust was zijn blik naar de grond gegaan, ja hij was bang. Bang om haar te verliezen, misschien zelfs erger dan bij Emilie in der tijd. Een geroep klonk plots door zijn oren waardoor hij meteen om zich heen keek. Charlene, het blonde meisje stond aan de andere kant van het dak. Of toch tenminste als het haar was. ‘Sorry, ik moet even naar haar gaan, neem me niet kwalijk.’ Sprak hij verontschuldigend waarna hij zich afduwde tegen de rand en begon te lopen. Wat was er met haar dat ze zo begon te roepen, en waarom dan nog zijn naam. Een bezorgd gevoel overspoelde hem. Na enkele seconden stond hij bij haar, twijfelend keek hij naar het meisje dat aan het huilen was. Zijn hart sloeg over. Tranen, niet bij haar. Voorzichtig wandelde hij op haar af en legde zijn arm om haar heen. ‘Hee, wat is er met je kleintje?’ Sprak hij met een kleine glimlach, en op een toch wel warme toon. Ze moest opgebeurd worden, en dat was dus nu zijn beurt om te doen. Licht twijfelend trok hij haar tegen zijn borst aan, Kenneth had er nooit tegen gekund dat mensen huilde, en al zeker niet bij mensen die hij echt goed kende.

Inmiddels dat haar greep om het mobieltje heen al wat was verslapt doordat ze haar arm liet hangen, viel het apparaat uit haar handen zonder dat ze het doorhad, aangezien de tranen vanuit haar ogen over haar wangen stroomden en haar armen slap langs haar armen hingen. Pas totdat ze een arm om haar heen voelde, legde ze haar handen op haar gezicht, van schaamte en toen ze het niet langer uit kon houden draaide ze zich om, om haar hoofd tegen het bovenlichaam van de jongen tegen aan te leggen. De stem kwam haar bekend voor, maar deed haar nog even niet realiseren wie het nu precies was. Na enkele minuten, dat ze alweer ietwat bedaard was, kwam het pas tot haar door wie er nou eigenlijk haar aan het troosten was. Eigenlijk opende ze dan pas haar ogen en keek met haar uitgelopen make-up ogen recht in die van Kenneth, haar beste vriend, al betwijfelde ze dat de laatste tijd wel een beetje meer dan gewoonlijk. Charlene beet op haar onderlip en deed een poging om niet opnieuw in huilen uit te barsten en wist zich dan ook nog keurig in te houden. Meteen deinsde ze enkele passen achteruit en fronste haar wenkbrauwen. ''Ho-ho-hoe durf je!'' Sprak ze uit zonder zich ook maar in te houden qua voluma, stemgeluid en balde haar vuisten. Maar erg veel spanning stond er niet op, aangezien ze enorm kwetsbaar was en ieder moment opnieuw tranen uit haar ogen kon laten vallen. ''Ik haa-haat je, klootzak!'' Bracht ze uit met enkele trillingen en twijfel in haar stem, maar raapte daarna gauw haar mobiel op zodat ze zich af kon keren van de jongen en niet in zijn ogen hoefde te kijken.
Voordat de jongen de kans had om zijn zegje te doen of haar vast te pakken, vluchtte ze net voor zijn zicht weg en liep terug naar de deur om vervolgens in de trappenhal snikkend de trappen af te gaan en zich herhalend op te sluiten in haar kamer.