We gotta rock ~

Een bruinharig meisje liep richting het Winged Gymnasium, wat ze verkondigde door het getik van haar hakken. Ze zou even gaan trainen voor het cheerleaden, zodat ze dadelijk op en top fit was om bij het cheerleader team te kunnen. Het zou vast stikken van de slutties in dat team, maar dat was gewoon pech hebben. Ze deed het al bijna heel haar leven en was al blij dat er hier zo'n team was. Cool toch? Verder was het hier in de gangen heel erg rustig, alleen af en toe liep er een andere leerling langs haar. Ze was er net een dag, maar het zag er allemaal wel oké uit. Wel was ze benieuwd of hier een soort zanggroepje was, of een band ofzo. Haar blauwe ogen zochten langs de deuren om de sportzaal hier te vinden. Er waren zoveel lokalen hier, om gek van te worden. Gelukkig wist ze wel dat het hier beneden moest zijn, in plaats van helemaal bovenaan. Dan wist ze zeker dat ze dan alle lokalen had afgezocht, en dat zijn er wel een paarhonderd. Ze hield even halt bij een deur waar 'Gymnasium' op stond, wat aanfag dat dit het moest zijn. Hehe, had ze het eindelijk gevonden. Snel opende ze de deur, om die even later achter zich te sluiten. Weer niemand, maar dat was opzich wel lekker. Kon ze gewoon even ongestoord trainen. Langs de kanten stonden enkele bankjes, waar tot haar verbazing ook een CD-speler opstond. Ook wel zo handig, anders had ze veel te oefenen maar niet heus. Steph liet zich op een van de bankjes glijden en verwisselde haar hakken met haar gympen, van Nike. Zo, nu was ze er wel klaar voor. Ook haalde ze een CD uit haar tas, die ze mee had genomen. Er stonden een paar goede remixjes op die speciaal voor het cheerleader-vak gemaakt waren. Tevreden deed ze snel de CD erin, en drukte op het 'play' knopje. Alleen nog het goede volume, en nadat ook dat gedaan was was ze dus écht ready. Er klonk gave muziek uit de boxen en automatisch deed ze mee op het ritme van de muziek. Voordat ze begon met het 'dansen' en met haar strekoefeningen gooide ze haar vestje uit zodat ze alleen nog een hempje aan had, waar een klein stukje van haar BH bovenuit kwam. Daaronder droeg ze een joggingbroek, en dááronder natuurlijk haar gympen. Hier trainden ook andere sportdingen, dus het verbaasde haar eigenlijk echt dat er niemand anders hier was. Naja, ze zou het zo wel merken als er iemand anders bij kwam. Boeiend. Ze schudde even alle gedachtes weg en begon met wat spieroefeningen. Toen ze dit had gedaan, begon ze met het echte werk. Ze deed een paar ingewikkelde danspasjes en maakte een aantal salto's waarna ze weer goed terecht kwam. ''We going to top. We can't be stopped. Can you feel it? What, can you feel the heat? Ohjeah, how sweet. With spirit and spark we steal the show. Mighty Bisons, kiss kiss, gotta go!'' sprak ze zachtjes mee, zoals de cheer ging.

[Steph & Enrico]

Een jongen met bruin/blond haar wandelde het gymnasium in. Gehuld in een zwarte joggingsbroek, een wit hemdje en zijn sneakers. Normaal zou hij hier niet komen maar ja. Hij was hier voor het eerst vandaag en wou een balletje gooien, hoewel het niet echt de sport was die hij beoefende gooide hij zo nu en dan eens een balletje. Voor de afwisseling om het zo maar even te zeggen. Hij keek rustig naar enkele mensen die hem passeerde en kalmpjes groette. Zijn school in Miami kon niet tippen aan deze school, maar daar was hij wel meer thuis als hier. Kort streek hij door zijn haren en wandelde kalmpjes verder. Opeens hoorde hij muziek vanuit de sportzaal komen. Kalm wandelde hij op de beat mee naar de zaal. De jongen zette al zijn swagg op; gewoon omdat dat perfect lukte op deze beat. Met een glimlach opende hij de deuren van de zaal en keek hij even naar het meisje die een yell ofzo uitvoerde. Kort fronste hij en zei haar vriendelijk gedag. Even keek hij rond maar zag dus nergens een basketbal liggen, komop dit meende je toch niet. Je liep een sportzaal in maar er lag nergens een basketbal. Dat is gewoon irritant. De jongen wandelde naar de bank en zette zich daar vervolgens op neer en keek kalm voor zich uit. Hoewel hij vanuit zijn ooghoeken naar het meisje keek, benieuwd wat ze zou dien of zeggen. 'Deze vraag klinkt misschien stom, maar ik ben dus nieuw hier. Weet jij hier misschien de basketballen liggen?' Vroeg hij met een vriendelijke grijns aan haar en kruiste zijn armen vervolgens even terwijl zijn lichaam zachtjes meebewoog op het ritme van de muziek. Dat deed hem er aan denken, hij moest zijn gitaar nog naar hier laten over komen, toch alleszins een van de instrumenten die hij had. Zijn keyboard kon hij nu moeilijk meenemen of zijn drumstel, dat zou nogal raar verkomen. Alleszins dat vond hij zelf toch.
[Ik lief je ava =)]

[Thanks <3 Ik jouwnes ook!]

Plotseling werden haar gedachtes afgeweikt van haar passen naar iemand die de deur binnen kwam, een jongen. Ze trok haar hemdje ietsjes omhoog, zodat het er wat 'gepaster' uitzag. Ze glimlachte toen hij haar begroette, en ze knikte even terug als een 'hallo' terug. Hij was blijkbaar opzoek naar iets, en uiteindelijk vroeg hij het aan haar. 'Deze vraag klinkt misschien stom, maar ik ben dus nieuw hier. Weet jij hier misschien de basketballen liggen?' "Toevallig ben ik hier ook net. Maar hier achterin liggen heel veel spullen, dus maybe zitten ze ertussen." zei ze, en ze liep even naar de CD-speler om hem zachter te zetten. Ze wenkte naar de jongen om mee te gaan en liep naar het einde van de gymzaal. Ze schoof een zeil opzij waarachter vanalles lag, van trampolines tot voetballen. En zoals je al kon raden, basketballen. Ze pakte er een tussen de stapel uit en gaf hem aan de jongen. Doordat ze er een uit het midden had gepakt, vielen er wat meer mee naar beneden. "Oepsie!" zei ze en ze bukte om de basketballen weer netjes in het bergje terug te leggen. Ze draaide zich weer om waarbij haar lange, bruingekleurde haar meedraaide. "Ik ben trouwens Steph. Steph Kutcher." stelde ze zichzelf voor en ze keek hem met een grijnsje aan. Ze haalde met haar hand haar haar naar voren, en gooide het over haar schouders. Het kwam ongeveer tot op haar middel, en serieus, haar haar was heilig voor d'r. En het cheerleaden, shoppen, dansen, zingen, af en toe wat jongens en uitgaan waren wel een paar van haar heilige dingen. Maarja, niet op een huppelkutjes manier dan. Gewoon op een typische Steph manier. Ze draaide haar blauwe ogen, die omrand waren door een rij zwarte, lange wimpers, even over de jongen heen. Hij had ook sportkleding aan, en zag er qua uiterlijk niet verkeerd uit. De muziek was nog maar heel zachtjes te horen, omdat ze hier natuurlijk achter het zeil stonden én omdat de muziek sowieso al heel zacht was.

Ze vertelde dat ze nieuw was. Damn, dus zij wist het vast ook niet. Maar blijkbaar dus wel. Met een grijnsje liep hij mee met haar tot achter het zeil en meteen hoorde hij de muziek bij wijze van spreken verdwijnen. Kort keek hij naar de spullen die erachter lagen en grijnsde eventjes. Mooi, hier lag dus alles wat een sporter zich kon veroorloven. Toen hij enkele ballen hoorde botsen op de grond grijnsde hij even. Behendig nam hij enkele ballen op en plaatste deze snel weer op zijn plaats. Zelf stond het meisje al weer op en draaide zich naar hem toe waardoor haar prachtige bruine haren met haar mee bewogen. Ze stelde zich voor als Steph Kutcher wat hem automatisch aan Ashton Kutcher deed denken. 'Ik ben Enrico Page.' Glimlachte hij eventjes naar haar en streek kort door zijn haren. Hij liet zijn blik langs haar lichaam gaan, ze was niet mis helemaal niet mis. Ze leek hem nu ook niet meteen zo'n slettebak, en dat was voor hem al meer als genoeg om vrienden te worden met haar. En ze had opvallende blauwe ogen, voor een brunette te zijn. 'En ik denk door wat ik net gezien heb jij aan cheerleading doet?' Vroeg hij haar met een glimlachje en leunde tegen het zeil aan. Wat eigenlijk niet bleef hangen. Natuurlijk bleef het niet hangen het was een zeil! Daardoor viel de jongen recht op zijn achterwerk op de grond en viel het zeil over zijn gezicht en verborg het zo zijn borst en gezicht voor haar aangezien zij aan de andere kant van het zeil stond en alleen zijn benen dus nog kon zien. Dan keek hij even naar de basketbal in zijn handen en schoot kort in de lach om zijn stomme actie. Vervolgens besloot hij weer onder het zeil te duiken en stond vervolgens weer recht en keek haar met een stomme grijns aan, die er natuurlijk heel debiel uit zag. 'Wel, dat was niet echt de bedoeling.' Kort beet hij op zijn onderlip en stak zijn handen in de zakken van zijn broek.

'Ik ben Enrico Page.' Vertelde hij haar, glimlachend. Ook zij glimlachtte terug en knikte even als een soort 'aangenaam'. "Aangenaam dan hè?" zei ze, nog voor de zekerheid zodat het niet zo overkwam dat ze niets terug wou zeggen. Het was hier trouwens best donker, viel haar op, maar dat kwam natuurlijk omdat ze in een of ander soort hok stonden. 'En ik denk door wat ik net gezien heb jij aan cheerleading doet?' Vroeg hij haar, en ook nu knikte ze terug. "Klopt! En jij doet dus aan basketbal." zei ze tegen hem en ze keek hem met een plagerig grijnsje aan. Dâhah, waarom zocht hij anders naar een basketbal? Op dat moment viel hij plotseling achterover, wat kwam omdat hij tegen het zeil aanleunden. "Gaat het?" vroeg ze meteen aan hem en bezorgt boog ze naar voren. Alsnel stond hij weer op binnen het zeil waar ze daarvoor ook hadden gestaan. 'Wel, dat was niet echt de bedoeling.' Zei hij. "Inderdaad. OMG, gaat het wel?" vroeg ze aan hem en ze haalde haar hand even door haar haar. Gelukkig glimlachte hij wel, dat was in elk geval een goed teken. "Geen gebroken kont ofzo?" vroeg ze, en ze stak plagerig haar tong uit. Mwah, hij was totaal niet verkeerd. Niet meteen op een love manier, maar wel gewoon op een sympatieke manier toch? Ze deed haar ene hand in haar zij en keek hem met een afwachtend grijnsje aan. Zo alleen was ze hier niet meer, maar dat maakte haar nu echt niks meer uit. Gezellig toch?

[Sorry dat 'ie niet zo lang is! =3]

Hij had haar vraag nog net gehoord toen hij was gevallen dus wanneer hij was opgestaan had hij ook zijn hoofd geschud. 'Nee, ik doe niet aan basketbal, ik ben een ijshockeyer. Maar ik werp zo nu en dan wel eens graag een balletje.' Grijnsde hij even droog en streek even oer zijn rug. Dit was echt wel een massiveafgang voor hem. 'Het gaat wel. Nee, ik heb niets gebroken. Alleszins nog niet.' Met een grijnsje keek hij haar aan toen ze haar tong aan stond en fronste even. Dus ze ging hem wat uitdagen? 'En, vanwaar kom je dan eigenlijk?' Vroeg hij geinteresseert aan haar. Tuurlijk was hij nieuwschierig dat was perfect normaal voor een jongen. Maar hij moest zijn zinnen gewoon verzetten aangezien zijn gedachten weer gingen naar zijn zus en zijn ouders. Een rilling trok door zijn lichaam heen waardoor hij even zijn blik neersloeg, maar toch algauw weer opkeek en een grijns opzette. Oke, nu waren ze niet alleen, dus dan konden ze gelijk iets gaan doen toch? Opeens hoorde hij zijn mobiel gaan en meteen beet hij op zijn lip. De ringtone was het door hem ingezongen Grenade van Bruno Mars. Dus zo snel hij kon nam hij zijn mobiel en drukte hem af. Zijn wangen kleurde lichtjes rood en keek even verlegen naar de grond. Vanzichzelf vond hij dat hij niet kon zingen, maar de jongens van het team zeiden van wel en hadden hem voor zijn verjaardag naar een opnamestudio gebracht zodat hij daar tja, een single kon opnemen en dat was dus Grenade geworden. 'Dus zullen we weer terug gaan naar de zaal, want anders denk ik dat de mensen nogal rare dingen gaan denken van ons?' Grijnsde hij om maar over iets anders te gaan beginnen. Misschien had ze het wel niet door gehad dat hij het was die zng, allesins dat hoopte hij dan toch maar.

Steph keek hem nog steeds aan en hij liet blijken dat hij niks gebroken had. Mooi, dan was er gelukkig niks aan de hand. "Een ijshockeyer? Gaaf." zei ze geïnteresseerd richting hem, en een grijnsje speelde rond haar lippen. Ze schoof het zeil achter hun een klein stukje opzij zodat er iets meer licht naar binnen scheen, en het donkere gevoel verdween daardoor ook snel. Ze zette weer een stapje naar achteren en liet haar kijkers zich weer op Enrico richtten. De muziek was nu weer iets beter te horen, en was nu zo'n twee nummers verder. Hij vroeg haar waar ze vandaan kwam, en ze opende haar mond om antwoord te geven op zijn vraag. "Ik ben Italiaans, daar ben ik geboren. Maar ik heb ook in Tennessee hier in Amerika gewoond, toen in Montreal hier en nu dus hier in Monica. En jij? vertelde ze hem bijna haar levensverhaal. Deze woorden deden haar weer terugdenken aan die tijd.. Ze zag zo haar zogenaamde 'vader' voor zich die haar telkens misbruikte. Zowel mishandeling als verkrachtingen en als slaafje. Gelukkig was ze op gaar veertiende verstandig geweest om weg te gaan, en toen had ze eindelijk het kinderboek weer te pakken. Nu was alles gewoon goed met d'r, gelukkig.. Ze had er nu eenmaal een punt achtergezet, proberend er niet aan te denken. Ze hield het goed vol, en war er gebeurd is was nou eenmaal done. Ze richtte haar blik weer op de jongen, die vertelde dat het maybe beter was weer terug te gaan. "Inderdaad, ze denken vast dat ik je aan het aanranden ben." zei ze lachend, waarna langs hem liep om weer naar binnen te lopen.

[Sorry! Verkeerd account! :'D]

Enrico keek haar met een grijnsje aan. 'Is het best wel, tenzij je echter niet houd van mensen die gewoon tegen de zijkanten worden platgeduwd, maar voor de rest is het wel lollig.' Grijnsde hij eventjes en streek kort door zijn haren waarna hij de muziek al gauw weer hoorde die van de radio kwam. Mooi, ze had het dus niet door van zijn ringtone. 'Italië, daar wil ik ooit eens heen gaan. Maar ik heb dus heel mijn leven gewoon in Miami en nu hier dus. En ja dan mijn grote verhuizing van mijn ouderlijke huis naar de instelling.' Hij haalde zijn schouders even op en dacht aan de moment dat hij te horen had gekregen van zijn ouders. De woede die hij toen had gevoeld was heel groot geweest, heel groot. Maar van zijn ontsnapping wist hij niets meer af, dat was een groot zwart stuk in zijn leven. 'Wat? Jij mij aanranden? Liefje, dan denk ik eerder dat het andersom is hoor.' Grijnsde hij even stom naar haar. Kalmpjes wandelde hij achter haar aan en dook al snel weer onder het zeil door waarna hij de basketbal in een handige beweging de ring in wierp. De bal stuiterde neer op de vloer van de zaal maar dat stierf na een tijdje weg. Kort keek hij naar de bal en al snel kreeg hij het liedje Grenade in zijn kop. 'Should of known you was trouble from the first kiss, Why were they open?Gave you all I had, And you tossed it in the trash. You tossed it in the trash, you did. To give me all your love is all I ever asked, Cause what you don't understand is, I’d catch a grenade for ya. Throw my hand on a blade for ya. I’d jump in front of a train for ya. You know I'd do anything for ya. Oh, oh, I would go through all this pain, Take a bullet straight through my brain, Yes, I would die for ya baby; But you won't do the same.' Zong hij zachtjes mee met het liedje dat speelde in zijn hoofd. Normaal was het niet hoorbaar voor haar, maar ja, alles kon natuurlijk. Dat ze opeens zo'n goed gehoor had ofzo.

'Is het best wel, tenzij je echter niet houd van mensen die gewoon tegen de zijkanten worden platgeduwd, maar voor de rest is het wel lollig.' Ja, dat was natuurlijk wel waar. Je zou er vast spierpijn en meer van dast soort gebeuren van krijgen. Ze grinnikte en keek hem met een grijnsje aan. Ze luisterde naar hem toen hij vertelde dat hij ook graag naar Italië wou, maar dat hij was geboren in Miami. "Gaaf, daar ben ik nog nooit geweest.. Ookal heb ik al bijna de whole world afgereisd." zei ze, met nog steeds hetzelfde grijnsje rond haar lippen. De zon begon al wat feller door de ramen te schenen hier in de gymzaal, en liet merken dat het echt lente was geworden. Gelukkig, want de winter enzo en al die kou beviel haar dus echt niet. Nu kon je lekker in het zonnetje liggen, naar het strand gaan en natuurlijk de strandfeesten niet te vergeten. 'Wat? Jij mij aanranden? Liefje, dan denk ik eerder dat het andersom is hoor.' grijnsde hij. "Ohja? Dan moet ik vast oppassen, engerd." zei ze plagerig en ze keek hem lacherig aan. Ook zij stapte nu verder de gymzaal in en haar blik werd meegesleurd naar de bal die hij gooide, en tot grote verbazing in de basket viel. "Wow, een basketballer én een ijshockeyer in één." zei ze, met een big smile. Het liedje op de achtergrond was weer overgegaan naar een ander liedje, die ze ook wel leuk vond. Het trainen was nu ook niet meer echt mogelijk, dus ze besloot dan maar richting hem te lopen. Toen ze dichterbij kwam hoorde ze hem zachtjes zingen, wow het klonk echt goed. Ze liep langs hem heen en pakte de bal, en ook zij mikte op de basket. Jeah, hij was raak! Ze draaide zich om en keek hem aan en hoorde dat hij duidelijker het liedje 'Grenade'. "Awesome, je kan goed zingen joh. Ik hou trouwens ook van zingen, misschien kunnen we een keertje samen oefenen ofzo?" vroeg ze, met een vriendelijke blik in haar ogen.

'Weetje, je zal er toch wel eens mee naar toe komen. Het is daar best wel plezierig.' Grijnsde hij even. Vervolgens keek hij naar enkele mensen die kort binnenkwamen maar al gauw weer vertrokken. Kort haalde hij zijn schouders op en rekte zich even uit. Nog steeds had hij wat last van de vlucht die hij had gemaakt. Dat maakte hem dus ook wel moe maar ja, hij moest wel sporten om gewoon in vorm te blijven. 'Je moet zeker op passen hoor. Want ik ben meestal een stiekemerd die toeslaat wanneer meiden het niet doorhebben.' Lachte hij vrolijk naar haar toe. Eigenlijk was het een leugen wat hij vertelde wat hij had nog nooit een echte vriendin gehad, tuurlijk had hij al meisjes gekust maar nooit had hij een relatie aangegaan. Merendeels omdat hij nooit echt zijn verleden had willen delen met iemand anders. 'Wel, je moet toch iets meer kunnen dan je eigen sport?' Sprak hij met een frons op zijn gezicht en glimlachte vervolgens even naar haar. Het meisje kwam dichter naar hem toe en kort beet Enrico op zijn onderlip. Steph had het vast gehoord, vervolgens nam ze de bal vast en wierp deze dan ook in de basket. De bal was erin, dat hoorde je aan hoe de bal langs het net schuurde. Vervolgens hoorde hij haar wat zeggen en daardoor kleurde zijn wangen wat rood. Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Zingen kan ik niet hoor. Echt niet. Maar als je wilt oefenen dan doen we dat toch?' Grijnsde hij even en wandelde vervolgens naar een bank en zette zich daarop neer met zijn blik op haar gericht en een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. 'Heb je hier trouwens al een kamergenoot?' Vroeg hij vriendelijk aan haar.

'Weetje, je zal er toch wel eens mee naar toe komen. Het is daar best wel plezierig.' "Ik zal dan wel eens een keertje komen kijken. Kijken hoe iedereen in elkaar gebeukt worden. En dan moet ik ze zeker gaan redden." zei ze, en even lachte ze. Ze zag het al voor zich, tutututu, en daar was de 'Steph-ambulance'. 'Je moet zeker op passen hoor. Want ik ben meestal een stiekemerd die toeslaat wanneer meiden het niet doorhebben.' "Shit, dan moet ik pas écht gaan opasssen nu." zei ze, ook net zo plagerig zoals hij het had gedaan. Hij vertelde dat hij wel iets meer moest kunnen dan zijn eigen sport. Ze knikte even grinnikend, en net als hij liep ze naar het bankje waar ook de CD-speler op stond. Wéér een ander liedje. De meeste liedjes die op die CD stonden duurden dan ook maar rond de twee minuten, dus vandaar dat ze zo snel voorbij gingen. 'Zingen kan ik niet hoor. Echt niet. Maar als je wilt oefenen dan doen we dat toch?' vertelde hij haar, en hij kleurde wat rood. "Ahjoh, wat maak je jezelf toch wijs.. Je kan wél zingen, anders zeg ik dat echt niet hoor." zei ze tegen hem, met een vriendelijke glimlach en blik. "Oké dan!" zei ze tegen hem. Misschien was het wel eens leuk. Ze zat er ook al aan te denken hier een soort zinggroepje te beginnen, net als haar lievelingsserie Glee. 'Heb je hier trouwens al een kamergenoot?' "Nope. En jij?" vroeg ze aan hem. Ze had haar spullen hier beneden maar gedropt, die haalde ze dan later wel op bij die receptie. Ze zouden erop letten, dus dat zat wel goed. " 'Should of known you was trouble from the first kiss, Why were they open?Gave you all I had, And you tossed it in the trash. You tossed it in the trash, you did. To give me all your love is all I ever asked, Cause what you don't understand is, I’d catch a grenade for ya. Throw my hand on a blade for ya. I’d jump in front of a train for ya. You know I'd do anything for ya. Oh, oh, I would go through all this pain, Take a bullet straight through my brain, Yes, I would die for ya baby; But you won't do the same.'' klonk nu echt toevallig ook uit de boxen van de CD-speler. Ze keek met een grijnsje naar Enrico, die naast haar zat. "Oh, oh, I would go through all this pain, Take a bullet straight through my brain, Yes, I would die for ya baby; But you won't do the same.'' zong ze de laatste twee regels zachtjes mee.

Meteen schudde hij zijn hoofd en keek haar droogjes aan. 'Nee, de enigste die jij moet redden ben ik hoor.' Lachte hij vrolijk naar haar en keek even naar de grond. Als ze kwam dan moest zij hem gaan redden hoor, een ander persoontje dat hem redden wou hij niet. Met een grijnsje keek hij haar aan toen ze weer inpikte op dat aanranden. 'Inderdaad, jij moet gaan oppassen voor mij.' Glimlachte hij plezierig naar haar en streek even langs zijn haren. Voor even schoten zijn gedachte naar zijn zusje, zijn zusje dat hij al twaalf jaar niet meer had gezien door dat hij naar dat stomme internaat moest. Kort zuchtte hij en ademde even diep in, nee, hij mocht niet aan haar denken. Het maakte hem alleen maar ongelukkig, en hij wou niet dat hij opeens down werd nu. 'Oke dan, als jij het zegt zal ik het maar aanvaarden zeker?' Grijnsde hij eventjes naar haar. Toch zou hij zich er niet bij neerleggen, hij kon niet zingen en daarmee basta. Eigenlijk had hij een droom om ooit dus wel een vriendengroepje op te richten van alleen maar zangers, dat kwam dan eigenlijk weer door die serie Glee die hij eens had gezien. Een personage was hem altijd wel bij gebleven. Finn, de jongen die football speelde maar toch uiteindelijk in de Glee club moest gaan en het leuk begon te vinden. Kort snoof hij en luisterde even naar haar toen ze vertelde dat ze nog geen kamergenoot had. 'Nee hoor, ik heb er ook nog geen. Dus als je misschien een kamergenoot wilt ik ben nog beschikbaar.' Grijnsde hij even. Toen echter compleet uit het niets Grenade op sprong begon hij heel zachtjes mee te zingen. De laatste twee regels hoorde hij haar zingen en het deed hem even lachen. 'Je zingt mooi Steph.' Sprak hij vriendelijk tegen haar en streek even over zijn elleboog.

'Nee, de enigste die jij moet redden ben ik hoor.' zei Enrico, nadat hij haar droogjes had aangekeken. Ook zij lachte terug en keek even quasi bedenkelijk. "Ohja? Nâh sorry, maar die anderen hebben mij dan ook echt nodig." concludeerde ze grijnzend naar hem, en ze stak haar tong even plagerig uit. Het liedje Grenade speelde ondertussen nog steeds even door, en de stem van Bruno Mars vulde haar oren. Hij leek echt de ideale persoon waarmee je kon hebben, maar nee hoor.. Voorlopig zat 'ie weer in de gevangenis voor iets. God, wat ze in dat Hollywood gedoe ook niet allemaal meemaakten.. 'Inderdaad, jij moet gaan oppassen voor mij.' zei hij. "Zal ik nu weggaan dan?" vroeg ze hem, en ze liet haar hoofd steunen op haar handpalm. Met haar andere hand tikte haar roodgelakte nagels tegen de bank, op het ritme van de muziek. 'Oke dan, als jij het zegt zal ik het maar aanvaarden zeker?' "Mooi, want je kan dus echt zingen. Vergeet dat niet hè." zei ze nog tegen hem en ze glimlachte vriendelijk naar hem. Haar gedachtes gingen weer naar Glee, want al dat gepraat over zingen deed haar toch echt weer aan die serie denken. Quinn was echt cool. Zij was het leukste, van de meisjes dan. Ze was dan wel zwanger, maar toch ging ze door met zingen en gewoon door met alles. 'Nee hoor, ik heb er ook nog geen. Dus als je misschien een kamergenoot wilt ik ben nog beschikbaar.' "Jahoor, lijkt me wel spannend. Met zo'n aanrander in mijn kamer." zei ze en ze knipoogte plagerig. 'Je zingt mooi Steph.' Nu was zij degene die wat wegkeek en keek hem later aan, en glimlachte halfjes. "Dankjewel. Ik wou er zo graag mee verder gaan, maar door dat kutgedoe van vroeger is het er niet echt van gekomen.." mompelde ze, en ze sloeg haar blik even neer.

Enrico trok een pruillipje en keek haar dan ook aan. 'Hm, dan moet ik alleen maar zorgen dat zij mij tegen de kant gaan duwen zodat je wel alleen mij moet verzorgen.' Grijnsde hij even. Ja, dat werd het plan, gewoon zorgen dat de jongens van het andere team of van zijn eigen team hem op de grond kregen zodat hij de Steph-ambulance als enigste mocht gebruiken. Kort glimlachte hij om zijn eigen gedachte en keek haar met pretlichtjes in de ogen aan. Toen ze echter voorstelde om weg te gaan schudde hij onmiddellijk zijn hoofd. 'Nee, alsjeblieft. Blijf hier, anders ga ik me alleen voelen.' Mompelde hij zachtjes en keek haar met zijn puppyoogjes aan. Nee, ze mocht niet weg gaan want dan ging zijn humeur meteen weer helemaal omslaan en werd hij weer down ofzo, plus hij vond het leuk met haar. Kort haalde hij zijn schouders op toen ze over dat zingen begon en knikte dan ook maar zodat ze daar over konden gaan ophouden. Al gauw begon ze over zijn voorstel om roomie's te worden. Kort stak hij zijn tong uit naar haar. 'Ik bedoelde het eigenlijk wel serieus hoor, ik beloof je plechtig dat ik niets zal doen bij je.' Sprak hij plezierig tegen haar. Voor even keek hij haar aan toen ze echter weg keek en weer wat zei over het zingen. Dus ze had haar dromen laten vallen door haar verleden. Voorzichtig zette hij zich dichter tegen zich aan en legde zijn arm even om haar heen. 'Als ik het weten mag, wat is er dan gebeurt dat je het hebt laten vallen?' Vroeg hij bezorgd aan haar en streek even langs haar schouder. Tuurlijk wou hij het weten, omdat hij nieuwschierig was, maar ook omdat hij haar wou helpen met haar droom om weer te zingen.

Steph moest lachen toen hij haar met een pruillip aankeek. 'Hm, dan moet ik alleen maar zorgen dat zij mij tegen de kant gaan duwen zodat je wel alleen mij moet verzorgen.' zei hij. "Nu veraad je het al gekkie. Dan weet ik al wat je dan van plan bent tijdens die wedstrijden." zei ze, en ze keek hem met een vrolijke grijns aan. 'Nee, alsjeblieft. Blijf hier, anders ga ik me alleen voelen.' zei hij met puppyoogjes. "Awh.. Zal ik dan maar blijven?" zei ze tegen hem, en ze gaf hem een aai over zijn hoofd. 'Ik bedoelde het eigenlijk wel serieus hoor, ik beloof je plechtig dat ik niets zal doen bij je.' "Okay, lijkt me gaaf hoor." zei ze tegen hem, gemeend. Hij was onwijs aardig enzo, en hield dus ook van zingen. Een betere kamergenoot kon ze zich niet wensen toch? Toen ze haar ogen wegsloeg kwam hij wat dichterbij zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Ze glimlachte even flauwtjes en knikte even om te laten weten dat ze het wou vertellen. Normaal had ze daar geen zin in, maar het kon vast geen kwaad. "Toen ik twee was, zijn allebei mijn ouders vermoord door mensen die jaloers op ze waren of zoiets. Ik weet het niet precies maar, maar zoiets was de reden. Ik werd toen naar een weeshuis gebracht, wachtend tot iemand me zou adopteren. Ik heb daar tot mijn tiende gewoond, en ik vond het daar geweldig. Ik had veel vriendinnen en vrienden, waarmee ik dus vaak zong, cheerleadde, dansde en skateboardde. Toen ik weg werd gehaald, kwam ik in zo'n megarijk gezin. Met een alleenstaande man en een jong meisje als kind. Ik werd daar als slaafje gebruikt, werd mishandeld en vaak verkracht. Toen ik twaalf was ben ik daar weggevlucht en ben in een nieuw pleeggezin gekomen. Die waren super en beschouwde ik echt als mijn ouders. Eindelijk was ik weer gelukkig enzo.. Ik dacht dat ik slecht was, en ben gestopt met zingen en dansen. Nu zit ik hier dus mijn school af te maken op Monica, en nu gaat alles gewoon weer super." zei ze tegen hem, en ze slaakte even een zuchtje. Hij dacht vast dat ze zo'n zieligerd was.. Het was natuurlijk belachelijk wat er allemaal gebeurd was, maar nu ging alles weer helemaal top.

Hm, daar had ze dus wel een punt. Hij haalde zijn schouders even op en keek haar nog steeds met enige bezorgdheid in zijn ogen aan. 'Je moet blijven.' Grijnsde hij eventjes naar haar en keek kort naar de grond. Dromen mocht je nooit laten vallen, maakt niet uit was er gebeurde. Toch? Zo had hij het altijd al gezien dus. 'Okeej, goed dan ga ik het straks even aanvragen.' Glimlachte hij eventjes naar haar. Vervolgens besloot hij alleen maar te luisteren naar wat haar overkomen was. Toen ze sprak over verkrachting trok hij haar iets dichter tegen zich aan, bijna als een automatisme eigenlijk. Hoe kon een pleegouder zo iets doen? Afkeurend schudde hij zijn hoofd en keek haar toen ze was uitgesproken kalm aan. 'Het spijt me van je ouders. Ik snap niet dat een pleegouder zo iets kan doen bij iemand die ze als familie zouden moesten zien. Ik kan je slechts een paar dingen zeggen, je bent niet slecht geloof me. En laat je dromen niet afnemen door iets wat er gebeurd is. Want je verdient het om je dromen waar te maken Steph, geloof me. Als ik je toen gekend had, dan had ik die man letterlijk dood geslagen.' Sprak hij zachtjes tegen haar en drukte haar vervolgens een kus op haar wang en glimlachte zachtjes naar haar. Ook was hij er van overdonderd dat ze het allemaal vertelde aan hem, want hij was eigenlijk nog een vreemde voor haar. Kort keek hij naar de grond. Misschien kon hij later ook maar zijn verhaal doen aan haar? Dat was het eerlijkste toch wel. 'Maar goed, laat ons daar niet meer aandenken want het is verleden tijd.' Glimlachte hij bemoedigend, zijn arm liet hij toch nog even liggen. Waarom wist hij nu niet echt, maar hij had nog geen zin om zijn arm van haar af te halen.

Steph luisterde toen hij zei dat ze moest blijven. "Oké dan, omdat jij het bent." zei ze, en ze glimlachte naar hem. 'Okeej, goed dan ga ik het straks even aanvragen.' Ze knikte instemmend, ze zou dan wel mee gaan. Wel leuk, ondertussen kon ze hem eigenlijk wel een beetje, dus het was dan wel leuk. Verder kon ze hier nog niemand, zat ze dadelijk met zo'n bitchie in d'r kamer of juist een mega-nerdo. Terwijl ze het vertelde over haar verleden gebeuren, trok hij haar wat dichter tegen haar aan. 'Het spijt me van je ouders. Ik snap niet dat een pleegouder zo iets kan doen bij iemand die ze als familie zouden moesten zien. Ik kan je slechts een paar dingen zeggen, je bent niet slecht geloof me. En laat je dromen niet afnemen door iets wat er gebeurd is. Want je verdient het om je dromen waar te maken Steph, geloof me. Als ik je toen gekend had, dan had ik die man letterlijk dood geslagen.' was zijn raad, en hij gaf haar een kus op d'r wang. Ze glimlachte naar hem. "Bedankt. En het geeft helemaal niks, logisch dat je het je afvraagt. En het is al gebeurd, dus er kan niks meer aan gedaan worden toch? Die man zit trouwens wel in de gevangenis, dus dat is mooi." zei ze. "Het is nu voorbij, en nu gaat alles awesome. Dus ik heb niks te klagen." zei ze tegen hem, en nogmaals glimlachte ze naar hem. 'Maar goed, laat ons daar niet meer aandenken want het is verleden tijd.' "Dat vind ik dus ook." zei ze instemmend, en ze knikte even. Het was eigenlijk wel fijn om er met iemand over te praten, en ze was blij dat ze het gedaan had. Nogmaals zuchtte ze even, van haat aan die man en van opluchting dat ze het eruit had gegooit. De mensen die haar daarna hadden opgevangen waren fantastisch, en zonder hun had ze het allemaal niet gered. Door hun wist ze gelukkig weer wat ouders waren, en nu was ze dolgelukkig. Ze draaide haar hoofd weer naar rechts en streek even een pluk haar achter haar oor.

Enrico keek haar aan en zette een glimlach op. 'Hij is weg gestopt? Niet meteen wat ik zou doen, maar ja het is beter als niets.' Met een glimlachje stond hij uiteindelijk op en wandelde even naar de basketbal toe om die vervolgens gaan op te rapen. 'Mensen zijn rare wezens, heel rare wezens.' Mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. De jongen begon te dribbelen naar de basketring. Vervolgens duwde hij zich af op de grond en zo vloog hij de lucht in en dunkte de basketbal daar makkelijk in. Daardoor bleef hij ook een hangen aan de ring om zich daarna weer te laten zakken en keek haar droogjes aan. Hij had na zijn ouders niemand gehad die voor hem zorgde, hij had het allemaal zelf moeten doen. En hij was uitgegroeid tot wat hij nu was. Hij vond zichzelf niet zo erg dus hij had een goed iets gedaan voor zichzelf. Even keek hij naar de grond en ademde even diep in. Laat het verleden achter je Enrico, het is gebeurd. Breng jezelf niet ten onder. Weer die stem die het hem voor fluisterde, kort zuchtte hij. Zijn gedachten gingen weer terug naar zijn ouders, hun einde. Hij was er niet eens bij geweest. Zijn blik was op de grond gericht, ditmaal niet omdat hij in verlegenheid was gebracht of wat dan ook. 'Aangezien jij je verleden hebt vertelt aan me doe ik het ook.' Fluisterde hij zacht. Enrico keek haar aan en stak zijn handen even in zijn zakken. 'Wel, Vanaf mijn zes jaar begon ik problemen uit te lokken met alles en iedereen die ik kende. Ook met mijn ouders. Ik heb dus veel te veel uit gestoken en mijn ouders hebben mij op zijn zeven jaar naar een internaat gestuurd waar ik alleen uit mocht om naar school en naar hockey training te gaan en de eventuele wedstrijden die er bij hoorde. Alles liep heel vlotjes ook al maakte ik nog elke dag ruzie met alles en iedereen. Dat zou nooit gaan beteren, dat wist ik wel. Ik leefde van dag tot dag, uiteindelijk brak er een dag uit die mijn leven veranderde. Mijn moeder was verkracht en vermoedelijk ook vermoord voor de ogen van mijn zus, en mijn vader heeft zichzelf om het leven gebracht omdat hij het verdriet niet aankon. Ik was woedend.’ Even hield hij halt en ademde even diep in. Al gauw ging hij maar verder. ‘Zo woedend, dat ik ben weg gelopen van het internaat. Toen was ik negen jaar oud. Dagenlang ben ik alleen op pad geweest door Miami, op zoek naar mijn zus. Maar door gebrek aan voedsel en tja de basis dingen was mijn zoektocht al gauw tot een einde gekomen. Ik ben naar de plaats gegaan waar ik het liefste was. De ijsbaan van de Miami Panthers. Daar heb ik dagenlang gezeten, ik ben gaan wonen bij mijn coach omdat hij me daar gevonden had.’ Enrico keek een hele tijd naar de grond toen hij vertelde. Gewoon bang om op te kijken naar haar.

'Hij is weg gestopt? Niet meteen wat ik zou doen, maar ja het is beter als niets.' Inderdaad, daar had hij wel een punt. Liever had ze hem helemaal total loss willen trappen, maarja, dat kon sowieso al niet. Dus de gevangenis was wel een goede oplossing, en zo was ze wel van hem af. Als hij nog vrij had rondgelopen.. Een rilling liep over haar rug. Ieuwl, daar wou ze dus echt niet over nadenken. Ze zag hoe hij opstond en zijn basketbal pakte om hem vervolgens weer in de ring te mikken, en weer raak of course. Ze glimlachte naar hem en liep ook richting hem. Ze wankelde wat omdat ze wat te vroeg en snel was opgestaan maar alsnel waren haar hersens weer bijgedraait. Ze stapte in zijn richting en haar gympen maakten een glijdend geluid over de gladde vloer. Ze luisterde naar hem toen hij meldde dat hij ook zijn verleden kwijt wilde, en ze stopte naast hem en keek hem even meelevend aan. Ookal zoiets meegemaakt. Jezus, wat wouden die mensen bereiken? 'Wel, Vanaf mijn zes jaar begon ik problemen uit te lokken met alles en iedereen die ik kende. Ook met mijn ouders. Ik heb dus veel te veel uit gestoken en mijn ouders hebben mij op zijn zeven jaar naar een internaat gestuurd waar ik alleen uit mocht om naar school en naar hockey training te gaan en de eventuele wedstrijden die er bij hoorde. Alles liep heel vlotjes ook al maakte ik nog elke dag ruzie met alles en iedereen. Dat zou nooit gaan beteren, dat wist ik wel. Ik leefde van dag tot dag, uiteindelijk brak er een dag uit die mijn leven veranderde. Mijn moeder was verkracht en vermoedelijk ook vermoord voor de ogen van mijn zus, en mijn vader heeft zichzelf om het leven gebracht omdat hij het verdriet niet aankon. Ik was woedend.’ vertelde hij haar, en ditkeer was zij degene die haar arm om hem heen legde. Na een korte pauze ging hij weer verder met zijn verhaal, en geïnteresseerd luisterde ze naar hem. ‘Zo woedend, dat ik ben weg gelopen van het internaat. Toen was ik negen jaar oud. Dagenlang ben ik alleen op pad geweest door Miami, op zoek naar mijn zus. Maar door gebrek aan voedsel en tja de basis dingen was mijn zoektocht al gauw tot een einde gekomen. Ik ben naar de plaats gegaan waar ik het liefste was. De ijsbaan van de Miami Panthers. Daar heb ik dagenlang gezeten, ik ben gaan wonen bij mijn coach omdat hij me daar gevonden had.’ luidde het einde van zijn verhaal. Wow, hij had dus ook het een en ander meegemaakt. Ze drukte hem even stevig tegen hem aan en gaf hem een aaitje over zijn wang. "Ah, wat erg voor je. En dan loop ik te zeuren dat ik zo'n dom en rotverleden heb gehad." zei ze tegen hem, en ze keek hem met een voorzichtige, glimlach aan.

Terwijl de jongen zijn verleden aan haar vertelde legde zij ditmaal haar arm om hem heen, wat hem eigenlijk al heel wat vooruit hielp. Zijn verleden was iets wat hij alleen deelde met mensen die dus wel degelijk wat voor hem betekende, en tja zij was zo iemand geworden in de tijd dat ze nu hier bij elkaar zaten. Toen hij gedaan had met vertelde drukte zij zichzelf stevig tegen hem aan en kreeg hij een aai over zijn wang. Vervolgens schudde hij zijn hoofd even. 'Je verleden is niet dom, geloof me.' Voorzichtig legde hij zijn beide armen om haar heen en trok haar vervolgens tegen zich aan. 'Niemands verleden is stom, al mag de ene persoon minder hebben meegemaakt dan de ander. Het verleden is belangrijk, want in sommige gevallen. Ik dus, maakt het die persoon tot wat hij nu is. En tja, het verleden blijft het verleden en zal nooit veranderen in de toekomst daar ben ik wel zeker van.' Glimlachte hij zachtjes en liet haar vervolgens los en keek haar kalm aan. Zijn haar nog was net voor zijn ogen gevallen waardoor hij haar op dit moment nog maar net kon zien, maar daardoor kon hij nu met gemak even snel alle emoties weer weg stoppen zodat hij hier zometeen niet als een sentimentele dwaas zat. 'En mijn zus tja, die heb ik al tien jaar niet meer gezien. En het enige stuk wat ik me niet kan herinneren is hoe ik ben ontsnapt uit dat internaat, dat is een zwart gat in mijn gehele geheugen.' Uiteindelijk streek hij zijn haren uit zijn ogen en glimlachte even scheef naar haar. 'Dankje trouwens dat je wilde luisteren.'

'Je verleden is niet dom, geloof me.' Ze keek even wat omhoog, zodat ze zijn ogen ook kon zien. Ze glimlachte en zuchtte even. Jezuschristus, hij verdiende het dus echt niet zo'n rottijd te hebben gehad. 'Niemands verleden is stom, al mag de ene persoon minder hebben meegemaakt dan de ander. Het verleden is belangrijk, want in sommige gevallen. Ik dus, maakt het die persoon tot wat hij nu is. En tja, het verleden blijft het verleden en zal nooit veranderen in de toekomst daar ben ik wel zeker van.' Daar had 'ie een punt. Ze knikte even richting hem, en ondertussen had hij zijn armen losgelaten van haar. Ook zij liet haar armen vallen en keek hem met een glimlach aan. "Inderdaad, je hebt gelijk." zei ze instemmend op zijn woorden. 'En mijn zus tja, die heb ik al tien jaar niet meer gezien. En het enige stuk wat ik me niet kan herinneren is hoe ik ben ontsnapt uit dat internaat, dat is een zwart gat in mijn gehele geheugen.' "Ah, dat moet wel erg zijn voor je. Weet je nog hoe ze is?" vroeg ze geïnteresseerd en medelevend, en ze keek hem aan. Ze kon zijn ogen weer goed zien omdat hij zijn haar had weggeveegd. Nogmaals verliet er een zucht uit haar keel, over alle elende die ze hadden meegemaakt. Ook zij had een broer en een zus, dat moest wel. Ooit zou ze hun weer terugvinden, dat moest gewoon. Ze richtte haar ogen weer op Enrico en glimlachte weer flauwtjes. 'Dankje trouwens dat je wilde luisteren.' "Tuurlijk wil ik dat, gekkie!" zei ze, en ze gaf hem een zacht duwtje tegen zijn schouder. Wat dacht hij dan, dat ze het met tegenzin deed. Ze keek hem met een grijnsje aan en wachte tot hij wat ging zeggen.

Enrico glimlachte eventjes en ademde even diep in. Toen hij haar vraag hoorde dacht hij na. Hoe was zijn zusje? 'Ik heb haar maar zeven jaar lang gekend, ik kan me haar nog nauwelijks herinneren. Ik weet alleen dat ze bruinachtig haar had.' Mompelde hij even en zuchtte even diep. Beide van hen hadden niet zo'n verleden mogen hebben. Maar ja, het had hun gemaakt wie ze was en dat was iets wat nooit zou veranderen. 'De meeste doen niet eens de moeite niet eens om te luisteren hoor.' Mompelde hij zachtjes en dacht kort na. Hij kreeg een zacht duwtje tegen zijn schouder maar hij bewoog er niet eens door. Met een grijnsje keek hij haar aan. Waar konden ze het nog over hebben? Hij dacht na maar vond nu niet echt meteen was. Kort beet hij op zijn onderlip en keek even naar zijn sneakers. 'Weetje Steph, je bent cool. Echt waar, ik heb nog nooit iets kunnen vertellen over mijn familie aan iemand, en jij luistert gewoon naar mij alsof je me al jaren kent. Echt waar, je bent een geweldig persoon. Alleen jammer wat je allemaal hebt moeten meemaken.' Sprak hij met een glimlach en streek even zacht langs haar wang. 'Weet dat ik er voor je ben als je me nodig hebt.' Zei hij met een grimas en keek haar vervolgens met een warme glimlach aan.
[Flut]

"Net als ik." zei ze over haar haar, dat dus dezelfde haarkleur bleek te zijn als zijn zus. Met haar hand streek ze even door haar lange haar en keek weer terug op met een glimlachje. Wel jammer voor hem dat hij zich haar niet zo goed meer kon herinneren. Meestal waren de vroegere herinneringen juist het leukst als je kon bedenken dat je diegene vaak niet terugzag.
Hij legde haar uit dat er normaal gesproken niet veel mensen er met volle teugen er naar luisterden. "Maar die hebben geen leven, en denken dat er niks Beters dan hun own life bestaat." zei ze tegen hem. Weetje Steph, je bent cool. Echt waar, ik heb nog nooit iets kunnen vertellen over mijn familie aan iemand, en jij luistert gewoon naar mij alsof je me al jaren kent. Echt waar, je bent een geweldig persoon. Alleen jammer wat je allemaal hebt moeten meemaken.' zei hij tegen haar, en hij streek even over haar wang. Ah, je bent een schat!" zei ze, en gemeend. Het leek ook echt serieus of ze elkaar al jaren konden. Maar neehoor, in plaats daarvan maar iets van een halfuurtje. Ze glimlachte naar hem, en haar blauwe ogen richtten zich op Enrico. Hij opende zijn mond weer om iets te zeggen, dat hij er altijd voor haar was. En je kan ook 24 uur per dag bij mij terecht." stelde ze vast. Ze liep wat dichterbij en gaf hem snel een kusje op zijn wang. Ze trok haar hoofd weer naar achter en keek hem met eenvgrijnsje aan. Ze legde haar armen om zijn nek en omhelsde hem eventjes.

Enrico keek haar aan en knikte. Jep, net als haar. Hij zou zijn zus gaan zoeken daar was hij zeker van en hij zou haar ook gaan vinden. Maar dan moest hij wel zien te bedenken hoe ze eruit zag, al wist hij wel dat als hij haar zag, hij haar meteen zou herkennen. 'Tja, ik trek me niets van hun aan, want meestal zwijg ik over mijn verleden tegen iedereen.' Met een glimlachje keek hij haar aan toen ze zei dat hij een schat was, toen wou hij een opmerking plaatsen maar zweeg maar gewoon tegen haar. 'Daar zal ik zeker gebruik van gaan maken.' Grijnsde hij eventjes en voelde plots een zachte kus op zijn wang, en haar armen om zijn nek. Voorzichtig op haar heupen en glimlachte zacht. Met zijn linkerhand streek hij kort over haar rug en ademde even diep in. 'Dus wat zullen we eens gaan doen? Ik bedoel er is hier genoeg te doen. Dus we moeten vast wel wat vinden wat we samen kunnen toch?' Grijnsde hij even en liet zijn armen vervolgens van haar afglijden, al streek hij zachtjes met zijn hand over de hare en glimlachte als volgt. 'Trouwens, ken je de serie Glee?' Vroeg hij geinteresseerd aan haar en stak zijn handen uiteindelijk in zijn zak en wachtte rustig op enige reactie van Steph. Vervolgens voelde hij zijn mobiel kort trillen maar liet dat maar weer voor wat het was. Geen zin om nu te kijken, want hij was met belangrijkere zaken bezig. Met een vriendin van hem. Kort streek hij door zijn haren en glimlachte eventjes naar haar.

'Tja, ik trek me niets van hun aan, want meestal zwijg ik over mijn verleden tegen iedereen.' Deed haar afleiden van haar gedachtes en hierbij keek ze dan ook weer op. Tsja, ook zij praatte niet veel over haar verleden. Niet omdat ze het niet durfde of niet wou, maar ze had er gewoon geen behoefte aan gehad. Nu was ze er wel blij mee dat ze het met iemand had gedeeld, en dat liet ze weten met een grijns. 'Dus wat zullen we eens gaan doen? Ik bedoel er is hier genoeg te doen. Dus we moeten vast wel wat vinden wat we samen kunnen toch?' zei hij haar, en ze knikte instemmend. Er was inderdaad zo veel te doen hier, bedacht ze. Ze dacht even na over wat ze konden doen. 'Ken je de serie Glee?' vroeg hij toen, en meteen verschenen er kuiltjes in haar wangen omdat ze glimlachte. "Of courses, dat is amazing. Wat gaaf, vind jij dat ook zo cool? vroeg ze hem enthousiast. Wow, echt gaaf, ze had nog nooit een jongen ontmoet die het ook leuk vond. Of in iedergeval kon. "Als jij het ook leuk vind, kunnen we vanmiddag of vanavond een Glee marathonnetje houden? Zeg het maar." zei ze hem. Misschien was dat wel leuk.. Ze streek met haar hand even door haar haar en het viel haar in deze stilte pas eigenlijk weer op dat er nog muziek opstond. Zachtjes klonk het liedje 'Rolling in the deep' van Adele uit de boxjes. Ze glimlachte weer, wat vandaag bijna automatisch leek te gaan, en draaide haar hoofd weer terug richting Enrico.