Vamos a Bailar!

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij zei haar te gaan hypnotiseren met zijn sex-appeal. Het deed haar zelfs even lachen, denkend aan hoe ze daarop zou reageren. De kus op haar lippen bracht haar totbedaren en rustig keek ze hem aan. "Goed, want soms kan ik domme dingen zeggen en doen, vooral als ik.. gedronken heb..", Ze grijnsde even speels terwijl ze voelde hoe hij over haar lichaam streek. "Maar, ik ben een braaf meisje, nog nooooooit alcohol aangeraakt.", verklaarde ze op een quasi-oprechte toon, waarna ze hem zachtjes in zijn nek kuste. Ze voelde hoe hij zakte, nadat hij had aangedrongen dat ze wat kleren aan zou doen, maar daar had ze geen zin in. "Zie ik er dan uit alsof ik het koud heb?", vroeg ze op een offensieve toon, waarna ze zachtjes lachte en haar hand door zijn haren liet gaan, waarna ze wat met zijn nekhaartjes speelde. "Ik hou van je..", mijmerde ze zachtjes, tot ze wat spanning over hem heen voelde. Stemmen drongen in haar hoofd binnen en meteen werd ze alert. Ze zat hier echt bijna naakt en zou zich behoorlijk schamen moesten mensen hen zien. Niet omdat ze met Niels dingen gedaan had in het openbaar, maar omdat ze dingen gedaan had in het openbaar. Het feit dat het met Niels was, verlichtte de zaak enigszins. Plots voelde ze een zachte stof over haar lichaam getrokken worden. Als in een automatisme trok ze het shirt dat wat te groot was, aan. Het rook heerlijk naar Niels, en meteen pakte ze het onderste deel van het shirt en bracht dat naar haar neus, zodat ze eraan kon ruiken. "Je ruikt lekker..", glimlachte ze even en keek dan naar zijn mouwen, die iets tot over haar vingers raakten. "Je bent lekker", grijnsde ze erachteraan en wiebelde even - zoals hij dat deed- met haar wenkbrauwen, waarna ze hem zachtjes een kus op zijn neus verkocht. De warmte van zijn shirt en lichaam trok haar lichaam binnen, maar ze miste wat. Zijn handen. Met de hare zocht ze naar de zijne, die ze onder het shirt dat ze aan had gedaan, duwde, zodat ze ergens op haar buik kwamen te liggen. "Warm", grijnsde ze nogmaals en duwde haar lippen zachtjes tegen de zijne.

Niels keek haar aan en fronste even. Nog nooit gedronken? Waarom was er zo'n klein stemmetje in hem dat die woorden tegensprak? 'Nog nooit hé? Hoe weet je dan dat je domme dingen zegt als je dronken bent? Dat moet je me maar eens uit leggen.' Sprak hij op een plagende toon tegen haar en grijnsde even. Tuurlijk, een meisje van 17 jaar oud dat nog nooit een druppel alcohol had aangeraakt. Als hij dat zou geloven zou hij zichzelf alleen maar voor de grap houden. 'Eigenlijk zag je er wel zo uit hoor.' Glimlachte hij even naar haar. Haar zachte hand gleed door zijn haren waardoor hij even kort de ogen sloot en al helemaal toen ze aan zijn nekhaartjes begon waardoor hij zowat meteen stil viel. Als je dat kon doen bij hem wanneer hij kwaad was of wat dan ook dan werd hij meteen heel stil, en dan zou hij zowat in slaap kunnen vallen. Maar dat ging hier nu niet gaan gebeuren, dat zou niet netjes zijn. 'Ik ook van jou.' Mompelde de jongen die duidelijk aan het genieten was van haar aanrakingen in zijn nek. Toen ze zijn shirt aanhad keek hij haar op een cheeky manier aan. Het shirt stond haar eigenlijk wel, ze zou het eens meer moeten dragen, maar dan net op de manier zoals ze dat nu deed. Haar opmerking deed hem even lachen en haar wenkbrauwen waarmee ze wiebelde deden hem pretlichtjes in de ogen krijgen. 'Jij bent veel lekkerder hoor.' Sprak hij op een zoete toon tegen haar en wiebelde zelf ook even met zijn wenkbrauwen. Haar handen zochten de zijne, en al snel hadden deze elkaar gevonden en werden deze onder het shirt gelegd op haar buik. Zachtjes streek hij over haar onderbuik en beantwoorde haar kus. De mensen kwamen steeds dichter en uiteindelijk kwamen ze voorbij en schenkte hun een blik, maar de mensen konden nu niet meteen onderscheiden of ze beide hun broek nog aan hadden door dat het vrij donker was dus liepen ze maar weer door. Even liet hij haar lippen los. 'No one else could make my life mor complete then you're doing right now.' Prevelde hij zachtjes tegen haar lippen aan en drukte er vervolgens enkele kleinere kussen op.

De jongen had haar best wel goed liggen. Hoe ze wist dat ze domme dingen zei wanneer ze donker was? Simpel. "Eeuhm.. Ja, als ik nu al domme dingen zeg, hoe gaat dat dan niet zijn wanneer ik dronken ben?", glimlachte ze aarzelend en stak daarna haar tong naar Niels uit. Een tevreden gezichtsuitdrukking verscheen over haar gezicht toen ze Niels zag genieten van haar aanrakingen. Hij mompelde, overduidelijk genietend, dat hij ook van haar hield. Ze zag hém liever genieten dan dat ze zichzelf voelde genieten, aangezien het haar veel waard was om hem gelukkig te zien. "Lekkerder?" reageerde ze ongelovig op zijn woorden, terwijl ze zachtjes zijn nek begon te masseren. Ze voelde zijn handen, die ze daar gelegd had, in een zachte gloed over haar onderbuik gaan, waardoor ze even ophield met masseren en voelde hoe hij de kus beantwoordde. Toen er mensen passeerden, hield ze onbewust automatisch even op met haar lippen te bewegen, maar toen ze verder gingen, reageerde ze opgelucht door haar lippen weer op de zijne te drukken, maar teleurgesteld te kijken toen hij die losliet. Hij sprak woorden uit die haar goed deden, zijn warme adem gleed over haar gezicht, en kleine kusjes werden op haar lippen gedrukt. "Ik weet iets wat jouw leven completer zou maken", protesteerde ze en stak haar vinger op alsof ze in een klasje zat. Daarna werd ze even serieuzer, terwijl ze zachtjes met haar vinger over zijn sleutelbeen streelde. "De terugkomst van je broer, Niels."Haar gefluister klonk erg zacht terwijl ze naar de afgelegde weg van haar vinger kreeg. "Ik wil er alles aan doen hem terug hier te krijgen. Morgen, eerste wat ik doe na het opstaan, me te wassen en jou te knuffelen."

'Je zegt geen domme dingen nu, dus je gaat dat ook niet doen als je dronken bent hoor.' Grijnsde hij even. Niels zat nog steeds met zijn ogen gesloten te genieten van haar aanrakingen. Maar toch knikte hij nog op haar haar ongelovige reactie. 'Hm, je weet me wel stil te krijgen.' Grijnsde hij even terwijl hij kort zijn hoofd wat liet hangen. Toen ze echter stope keek hij haar recht aan en een hand van oner het shirt vandaan haalde en die op haar wang legde. Toen ze hem echter tegen sprak fronste hij. Ze was schattig hoe ze haar vinger op stak, maar hij zag haar toch net serieuzer worden en voelde hoe ze over zijn sleutelbeen streek. Niels beet op zijn lip toen ze over zijn broer begon, meteen legde hij zijn beide armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. 'Ik dank je hier voor, maar ik weet niet of jij hier wat aan kan veranderen. De enigste personen die hier wat aan kunnen veranderen is zijn officier daar, en ik denk niet dat deze zal toestemmen dat hij vertrekt door wat je ook doet.' Mompelde de jongen kort en legde zijn hoofd even op haar schouder. Zacht blies hij tegen haar nek aan en zuchtte vervolgens even. 'Ik weet dat je het goed bedoelt, maar Sophia verspeel je moeite er niet aan. Het zal niets uithalen waarschijnlijk.' Hij keek haar weer aan en glimlachte eventjes scheef. Zachtjes speelde hij met een lok haar van haar en voelde zich eigenlijk vrij gelukkig nu, buiten dan één ding. Maar daar besloot hij niet over te gaan lopen nadenken, want dan zou hij hoogstwaarschijnlijk meteen down gaan worden.
[Flut]

"Hm, jou lijken het geen domme dingen, aangezien je verblind bent door de liefde die je voor me voelt.", grijnsde ze en gaf hem zachtjes een por in zijn zij. Hij beweerde dat ze hem stil kon krijgen, waardoor ze zachtjes lachte. "Ik heb zo m'n skills", grinnikte ze en drukte hem een kusje op zijn lippen. Zachtjes glimlachte ze toen zijn hand naar haar wang gleed, waar ze zachtjes haar lippen op drukte. Maar toen ze het woord 'broer' uitsprak, veranderde er iets. Zonder enige drank had ze wat stoms gezegd, en meteen voelde ze zich slecht daardoor. Ze sloeg haar armen om hem heen en luisterde naar zijn woorden. "Hm, wat ik ook doe, zei je?" Zo snel gaf ze niet op, ze kon ook 'alles' in de strijd gooien. "Ik kan dingen doen die jij niet kan, Niels, als het écht niet lukt, zou je het dan erg vinden moest ik met de officier aanpappen?" Ze trok haar hoofd wat naar achteren en keek hem aan. "Ik bedoel, denk je niet dat ik hem zou kunnen overtuigen? Je broer is erg belangrijk voor jouw geluk ook, Niels. Ik wil dat je perfect gelukkig bent. Als ik daarvoor een officier moet versieren, dan doe ik dat, zonder jou te bedriegen, weliswaar." Ze glimlachte even, maar nam haar voorstel wel heel erg serieus. Ze zou het nog doen ook. Voor hem. Voor Niels' broer ook, maar vooral voor hem. Om er zeker van te zijn dat Niels niet kwaad zou worden, begon ze hem onbewust weer in zijn nek te masseren. Zachtjes drukte ze haar lippen op zijn voorhoofd. "Het is misschien moeilijk te begrijpen, maar het zou toch kunnen werken?"

Niels glimlachte eventjes en haalde zijn schouders op. 'Skills heb je inderdaad wel.' Grijnsde hij eventjes. Nog steeds speelde hij met een lok haar van haar tot hij de woorden echter hoorde van haar, de officier en het aanpappen. Niels keek haar aan en trok zijn wenkbrauwen op. Meende ze het nu echt? De jongen zou haar maar laten uit spreken tot ze klaar was. De jongen keek naar de grond terwijl ze verder ging met haar uitleg. Kort zuchte hij en wreef even door zijn haar. Ze begon hem weer te masseren, maar goed ook want waarschijnlijk zou hij toch weer kwaad worden. 'Het zou kunnen werken. Maar Sophia, ik laat je niet naar Iran gaan om gewoon mijn broer te gaan halen. Mijn broer is misschien belangrijk voor mij en mijn geluk, maar Sopha dat ben jij ook. Misschien ben ik niet perfect gelukkig, maar ik kan hier mee nu niet echt toestemmen. Dat begrijp je toch? Geen enkele jongen of man zou dat kunnen en daar ben ik volledig zeker van. Het lukt misschien, maar ik kan je niet naar daar laten gaan. Het is er veel te gevaarlijk. Bedankt, maar nee. Als je alleen gaat om mij gelukkiger te zien en mijn broer terug te brengen, dat hoeft niet voor me.' Sprak hij zacht tegen haar en keek haar weer aan. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en keek een tijd lang naar de donkere hemel, ergens wetend dat haar plan misschien wel zou kunnen werken. Maar hij wou haar niet laten gaan, niet om een ander te gaan lopen versieren zodat zijn broer terug komt. Normaal zat zijn dienst er toch bijna op, over enkele maanden zou hij de beslissing maken of hij nog een jaar zou blijven of terugkomen. Een paar maand extra kon Niels nog wel wachten. 'Ik zie je echt niet graag zeggen dat je een ander wilt versieren om gewoon mij gelukkiger te zien.' Sprak hij zacht tegen haar.

Ze meende haar plannetje eigenlijk wel, maar wist dat Niels het nooit zou toestaan. Die norm had ze over het hoofd gezien. Je mag natuurlijk niemand anders versieren als je een relatie had met iemand, dat was duidelijk. Maar was dit geen uitzondering? Het was een toneelstukje opvoeren! Niets van dat was waar,toch? Hoe kon hij er dan problemen mee hebben, het was toch niet dat ze gevaar liep? Ze luisterde naar zijn woorden terwijl haar lippen één dunne streep begonnen te worden. Hij bleek ook niet graag te hebben dat ze nog maar zei dat ze een ander wilde versieren om bij te dragen aan zijn geluk. Ze zweeg een halve minuut na zijn woorden en haalde in één beweging wat lokken uit haar gezicht. “Ik begrijp je niet, Niels. Al blijft hij daar nog maar enkele maanden als alles goed gaat, maar erg genoeg blijft de kans dat hem iets overkomt, erg groot. Het plan kan werken, liefje, en als je niet wilt dat ik ga, dan stuur ik hem wat foto’s, kan ik hem ook overtuigen.” Met een vastberaden blik keek ze hem even aan en liet hem toen los, om op te staan. “Kijk, Niels”, mompelde ze terwijl ze wat vuil van haar voeten streek, die van het gras kwamen, waarna ze haar jurkje ging halen en het aandeed, nadat ze zijn shirt had uitgetrokken. “Zolang jij niet volmaakt gelukkig bent, ben ik dat ook niet. Beschouw het dan als iets dat je doet voor mij, door me toe te laten het te proberen.” Ze liet haar voeten in haar hakjes glijden en draaide zich dan weer om om naar de jongen te kijken. “Ik meen het.” Vastberaden keek ze hem aan, waarna ze hem zijn shirt aanreek.

Niels keek haar aan en beet kort op zijn onderlip, wat moest hij doen? Van het principe afstappen dat Sophia gewoon van hem was op liefdesvlak en haar laten gaan, of toch weer tegenspreken? Als het van hem af hing luisterde hij naar zijn hart en dat ging gepaard met het eerste. Maar als hij dan ging luisteren naar zijn geest zou hij voor het tweede gaan, gewoon omdat hij geen kans wou dat ze er misschien niet meer zou zijn. Dilemma. Na haar woorden stond het meisje recht, meteen veerde hij overeind en zag dat ze naar haar kleedje ging. Even staarde hij naar de grond en dacht na, haar volgende woorden trokken haar meer naar dat hij naar zijn hart moest luisteren. Ze kwam weer naar hem toe en reikte hem zijn shirt waarna hij dat maar weer aantrok vervolgens greep hij zijn broek van de grond en deed die ook aan. Nu alleen zijn schoenen nog. Die liet hij maar even, hij kwam weer recht en nam haar hand vast. 'Sooph, je begrijpt me niet omdat ik van uit een ander stand punt denk als jou. Stel ik laat je gaan, dan zit ik hier alleen, weet je wat ik dan doe dan ga ik naar andere meisjes en ben ik ontrouw. Ik zeg dit niet graag maar stel je gaat, dan zal ik je missen, je lichaam je glimlach, alles en dan ga ik dat zoeken bij andere. Snap je? Iik wil niet dat je gaat, dat zou ik mentaal niet aankunnen, van die foto's moet je zelf weten.' Even keek hij haar in de ogen aan en zuchtte even, tuurlijk miste hij zijn broer maar haar zien vertrekken voor hem, nee dat kon hij niet toelaten. 'Misschien ben ik niet volmaakt gelukkig maar het komt er dicht bij in de buurt. Probeer het, maar blijf hier bij me.' Met zijn duim streek hij over haar hand en drukte haar vervolgens een kus op haar lippen en wachtte af wat ze zeggen zou.

Ze keek toe naar hoe Niels zijn kleding weer aantrok en beet aarzelend op haar lip, ergens wel spijt aan het krijgen van haar toch wel harde woorden. Toen de jongen klaar was, nam hij haar hand vast, waarna ze wat gespannen luisterde. Zou hij echt, als ze weg was, naar andere meisjes gaan? Ook als hij wist dat ze terugkwam? Ze werd er stil van en liet haar hand zwakjes in de zijne hangen. Hij zou haar missen, maar zou hij naar anderen gaan zodra hij er nood aan had? Ze slikte even en voelde een brok in haar keel komen. Hij zou het mentaal niet aankunnen? Zij ook niet, maar zou hij dan ontrouw worden? Ze beet hard op haar lip en wachtte tot hij uitgesproken was. Goed, ze wilde wel hier blijven, maar toen hij haar een kus op haar lippen wilde geven, draaide ze onwillekeurig hem haar wang toe. Ze zuchtte zachtjes toen ze zijn lippen op haar wang voelde en keek hem daarna met een idiote traan die over haar wang rolde, aan. "Zou je moeite hebben met trouw aan me te blijven?", vroeg ze terwijl ze een diepe frons over haar gelaat voelde gaan. "Ik zou er niet eens aan denken om naar andere jongens te gaan moest je een tijdje weg zijn." Haar hoofd maakte een horizontale beweging heen en weer, waarna ze haar hand uit de zijne liet glijden. Ze wilde zich omdraaien en wegwandelen, maar wist dat ze dat niet kon. Ze kon niet wegwandelen van Niels, kon niet weggaan. Nooit. Ze zou niet eens op reis kunnen gaan zonder hem, maar het was het principe dat telde, toch? Een volgende traan rolde over haar wang, terwijl ze hem aanstaarde, duidelijk op uitleg wachtend, op een verduidelijking die zou zeggen dat hij maar een grapje maakte.

Toen Niels zijn woorden had uitgesproken had hij niet door wat hij echter gezegd had tegen haar. Maar toen ze haar hoofd draaide werd het hem duidelijk en wou hij zichzelf zowat slaan. De traan die over haar wang rolde gaven nog meer uitleg. 'Sophia, niet huilen toe. Ik zou er moeite mee hebben, dat ligt in mijn aard als ik iemand een lange tijd niet meer kan zien. Tenzij er iemand is die me elke keer op de vingers gaat tikken, uit mijn eigen zal ik er veel moeite mee hebben. Ik weet dat jij geen moeite zult hebben, maar ik zit anders in elkaar. In dat opzicht toch. De enigste moeite die ik zou hebben als je weg bent is de moeite met me zelf in toom te houden. Jij bent degene die me heeft helpen veranderen, moest je gaan zal ik misschien terugvallen, tuurlijk kan het dat het niet gebeurd, des te beter. Sorry, ik wou je niet kwetsen.' Fluisterde hij en keek stug naar de grond en zijn gezicht verharde zowat meteen, waarom was hij toch zo stom? De jongen keek op en zag nog een traan vallen waardoor hij zichzelf in elkaar voelde krimpen. 'Ik ben toch zo stom.' Mompelde hij tegenzichzelf en stapte vervolgens weer naar haar toe en streek de traan weg. 'Sorry voor mijn stomheid, ik wil gewoon niet dat je gaat omdat ik bang ben je te verliezen, of dat ik zelf een stomme fout hier bega door jou te bedriegen. Huil niet, ik, het was niet mijn bedoeling. Alsjeblieft.' Met een bedroefde blik in zijn ogen keek hij haar aan. Hij wist dat het stom was om het te zeggen, maar wat moest hij anders doen. Liegen? Dat zou even slecht zijn in zijn ogen. Niels liet de hand van haar wang glijden, ergens wetend dat hij het serieus had verpest nu.

Het voelde raar aan, maar ze wist dat ze Niels sowieso zou vergeven moest hij ontrouw zijn voor één keertje. Niet omdat ze het niet erg vond, maar omdat ze hem niet kon missen, omdat ze niet zonder hem een gelukkig leven kon leiden. Maar toch, het voelde niet fijn aan om in de wetenschap te zijn dat Niels haar, zodra ze even van hem weg was, mogelijk uit vrije wil zou gaan bedriegen, terwijl zij zich voor hem bewaarde. Het klonk niet echt eerlijk, maar in een relatie gingen dingen meestal niet zo eerlijk. “I know”, mompelde ze stilletjes toen hij zei dat hij haar niet had willen kwetsen. Ze wist het wel, maar dat veranderde niet veel aan de zaak. Ze haalde haar schouders even op toen hij zei dat hij stom was, trok haar mondhoeken naar omhoog en knikte even. “Dat maakt ons een leuk stelletje, twee stommerds bij elkaar. Ik had niet over je broer moeten beginnen.” Ze glimlachte even toen hij een traan uit haar gezicht streek en zuchtte zachtjes. “Hoe kan ik nu kwaad blijven op jou?”, ze beet zachtjes op haar lip en haalde haar schouders aan. “Ik ga niet weg, foto’s zijn even goed als een bezoekje, in zijn geval toch.” Ze fronste even en zette een stapje naar hem toe. “Goed?” ze beet even op de binnenkant van haar wang en legde haar hand op zijn wang. “Ik moet blijkbaar voor je blijven vechten, al heb ik je al.”, klonk het zachtjes terwijl ze haar schouders ophaalde. Zachtjes drukte ze haarlippen op de zijne, waarna ze zijn lippen losliet en weer een stapje achteruit zette. “Het spijt me.” Ze trok even onbewust een pruillipje en keek hem met spijt in haar ogen aan.

Niels keek haar aan en beet op zijn lip, dit had hij niet gewilt. Waarom had hij toch niet gewoon toegestemd dan was er geen drama gebeurd nu. 'Je bedoelde het goed.' Sprak de jongen zachtjes tegen haar. Zijn mondhoeken krulde omhoog toen hij hoorde wat ze zei. 'Wel, als ik nu eens heel stout die, dan kan je boos blijven zolang je maargeen tranen laat want dan moet ik weer lief zijn en ben je niet meer boos.' Sprak hij met een kleine grijns, hoewel hij wist wat ze bedoelde maar toch. Een grapje was misschien wel op zijn plaats in zo'n situatie, al kon het natuuriljk ook anders uitlopen en zou ze hem een klap geven. Toen hij een reactie wou geven op haar woorden werd hij toch even overwelmd. Hij zou maar toestemmen. 'Zolang je maar bij me blijft.' Sprak hij zacht tegen haar. Niels voelde haar hand op zijn wang en luisterde naar haar woorden. Ze zouden samen moeten vechten als ze bij elkaar wilde blijven dat was zeker. Zachte lippen werden op de zijne gedrukt maar de kus was niet van lange duur maar het maakte hem niet uit. 'We vechten samen, dat weet je.' Kort glimlachte hij naar haar toe en hoorde het woord spijt waardoor hij zijn hoofd even wat schuin hield en haar zo aan keek. Damn, daar was dat verdomde pruillipje weer van haar waaraan hij niet kon weerstaan. De blik in haar ogen sprak hetzelfde als de rest van haar lichaam waardoor hij zich schuldig begon te voelen. 'Kom hier.' Mompelde hij wanneer hij zijn armen om haar heen sloeg en haar dicht tegen zich aantrok, zachtjes streek hij over haar haren. 'Weet dat ik van je hou, maakt niet uit wat er ooit mag gebeuren tussen ons. Maar ga nooit weg bij me, ik wil dit niet nog een keer meemaken.' Niels liet haar wat losser en keek haar recht in de ogen en drukte vervolens een kus op haar voorhoofd en glimlachte waterig naar haar. Hopend dat ze weer gewoon gingen doen tegen elkaar, en dat ze weer vrolijker ging doen. Zodat ze samen gewoon weer vrolijk konden zijn en niet meer zoals nu.

“Volgende keer geen tranen, dat beloof ik je, kan ik lekker lang kwaad blijven.” Ze keek Niels uitdagend aan en hield haar hoofd even schuin. Ze was weet bedaard, ze mocht haar plannetje uitvoeren, zolang ze maar bij hem bleef. Ze wist wel dat hij het hier niet helemaal mee eens was, maar ergens had ze best vertrouwen in haar plan gekregen. Niels zou zijn broer weer terug kunnen zien, hij zou gelukkiger worden. Na haar kus, vertelde hij haar dat ze samen vochten. Ja, dat deden ze, sowieso, zij om hem bij te houden, hij om bij haar te blijven. Haar spijtbetuiging werkte, Niels leek haar excuses te aanvaarden, door twee simpele woordjes. Meteen glimlachte ze en sloeg haar armen om hem heen. Al hadden ze nu beiden hun kleren aan, ze voelde sinds even een connectie, niet alleen tussen hun geest, maar blijkbaar ook tussen hun lichamen. Ze hoorden bij elkaar, dat was duidelijk, als zwart en wit, ying en yang. De ene was er niet zonder de andere, dat was nu eenmaal zo. Dit beseffende, glimlachte ze even. “Ik ga nooit bij je weg, Niels. Niet nu, niet morgen, nooit.” Ze glimlachte even en drukte hem even een kusje op zijn schouder. “Ik hou ook van jou.” Zachtjes zuchtte ze even, waarna ze hem nog even tegen zich aantrok en hem dan los liet. Ze kuste hem zachtjes op zijn lippen en keek hem aan. “Hoe laat is het, liefje?”, vroeg ze fluisterend, terwijl haar ogen vragend op hem gericht waren.
[Flut]

Niels keek haar droogjes aan en wreef even door zijn haren. De jongen was blij dat ze niet meer huilde, elke traan die bij haar viel deed hem zoveel pijn dat hij het niet eens kon verwoorden. Toen ze haar armen om hem heen legde wist hij meteen dat alles weer goed zat. Opgelucht haalde de jongen adem en drukte hij een zachte kus op haar wang. Zijn mondhoeken krulde zich weer op tot een glimlach toen ze vertelde dat ze nooit of te nimmer zou weg gaan van hem. Hetzelfde gold voor hem natuurlijk. Niels en Sophia, Niels geloofde niet in het lot maar dit kwam er misschien toch wel heel dicht bij, dat het lot hen had samengebracht en dat ze gewoon voorbestemde waren om samen te zijn. 'Ups, en downs het kan me geen moer schelen, voor altijd is iets wat ik denk als ik bij jou ben.' Mompeldeh hij zachtjes tegen haar en keek haar een tijdje aan toen ze hem had losgelaten. Nog een kusje werd op zijn lippen gedrukt en daarna hoorde hij de woorden en haalde zijn mobiel er maar even uit en keek naar het uur. Het liep iets tegen middernacht. 'Het is zowat middernacht, waarom al moe?' Grijnsde hij zachtjes en streek even over haar wang waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. Omdat Niels zo zeker was van hun relatie zou hij binnenkort heel misschien een kleine tattoeage laten zetten ergens op zijn borst of misschien zijn pols. Maar hij zou het er wel even met haar over gaan praten, want hij wou wel weten wat zij ervan vond.

Goed, ze had Niels laten weten dat ze niet bij hem weg zou gaan; het risico dat hij haar zou bedriegen kon dan groot worden. Te groot, naar haar mening, niet dat ze hem meteen linea recta zou dumpen - dat kon ze niet -, maar ze wist dat ze zichzelf er nooit helemaal zou kunnen over zetten, het feit dat hij iemand anders zou kiezen dan haar, het feit dat hij haar niet nodig leek te hebben om 'aan zijn trekken te komen', beangstigde haar. Misschien raakte hij haar wel beu, of sterker nog, misschien vervaagde zijn liefde voor haar wel ! Te weten dat wat zij hadden blijkbaar zo fragiel was, zou er voor zorgen dat ze niet snel meer op haar beide oren zou kunnen slapen. Want liefde kon pijn doen, vooral als het op het einde nog maar van één kant zou komen. De blik in haar ogen werd onwillekeurig donkerder, maar een aarzelende glimlach probeerde, al dan niet effectief, deze verschijning weg te vagen.
Voor altijd was iets wat hij dacht als hij bij haar was? Wat hoopte ze dat ze dat konden voltooien, die 'voor altijd', maar zijn woorden hadden haar ergens nog steeds van haar stuk gekregen. "Ja, dat denk ik ook", sprak ze zachtjes en haalde haar schouders even kort op. Kort keek ze even naar de grond en overliep haar gedachten. "Moe?" ze keek hem even niet begrijpend aan toen hij wat gezegd had, waarna ze zijn woorden weer voor de geest probeerde te halen. "Oh, nee hoor, ik ben niet moe", grijnsde ze even en sloeg haar armen om hem heen, legde haar hoofd op zijn schouder, en wierp een blik ter hemel. Ze slikte even en zuchtte zachtjes, waarna ze haar ogen kort sloot.

Niels keek haar aan en glimlachte scheef, hij wist dat ze ermee zat. Zachtjes legde hij zijn armen weer om haar heen toen ze weer bij hem was komen staan, hij streek door haar haren, dat hij deze nacht zou verpesten had hij nooit kunnen denken. In de hoop haar gedachten weer wat te kalmeren bleef hij gewoon over haar haren en rug strijken. 'Het spijt me van wat ik zei, ik wil je niet kwijt. Ik had het niet mogen zeggen, denk er niet te veel over na alsjeblieft, ik wil gewoon dat je weet dat ik zou veranderen in een hopeloze klootzak als jij bij me weg bent.' Fluisterde hij zacht en zuchte eventjes. Niels liet zijn hand afdwalen naar haar onderrug en trok haar wat beter tegen zich aan. Waarom was hij ook in gegaan op haar woorden over dat versieren van de officier? Als hij het niet had gedaan, had hij die woorden niet gezegd, was het niet gelopen zoals nu. Maar nee, zijn stomme trots stond weer in de weg. Ergens haatte hij zich zelf nu vreselijk hard, en hij hoopte ergens dat dit snel achter de rug was. Zachtjes steunde hij met zijn hoofd op het hare en sloot zijn ogen ook even, gewoon om even alles te bezinken. Ergens voelde hij zich nu dé grootste klootzak op aarde, wie zij er nu ook tegen zijn vriendin dat hij haar waarschijnlijk zou gaan bedriegen als ze zou verdwijnen? Juist hij. Hij vroeg zich af of er nu zo'n giant pijl boven hem stond met idiot boven. Want zo voelde hij zich. Even beet hij op zijn onderlip en opende zijn ogen weer en staarde gewoon voor zich uit. Wat moest ze nu wel niet van hem lopen denken? 'Ik zal er voor vechten, ik zal er alles aan doen om het nooit te laten komen dat je even weg moet, tenzij ik mee kan. Ik blijf bij je, ik zweer het. Zo niet, laat me dan hier ter plekke doodvallen, want ik kan me geen leven voorstellen met een andere vrouw.'
[Flut]