Play with the queen!

Goal! Hell yeah! Deysi speelde nu een klein toernooitje, hierbij kon ze slechts 100 dollar maken. Toch was het belangrijk om zo veel mogelijk te blijven oefenen. Het was met elke sport zo, het was ook met elke game zo, alle vrije tijd die je erin kan stoppen hoor je er als professional in te stoppen. Deysi was professioneel gamer. Je had ze vele vormen, de Warcrafters, de Starcrafters, de NBAers en de game waarin Deysi een naam is, Fifa. Ja, gamers had je in vele vormen, echter zag je ernstig zelden een meisje. Ook zag je zelden een sociaal begaafd iemand. Deysi was beide, naast gamen hield ze er ook graag hobby's op na. Ze winkelde graag, ging zo nu en dan wel uit en was van plan om ook in haar nieuwe woonplaats wel vrienden te maken.
2 - 0! Deysi had weer gescoord, in de finale van het toernooitje nog wel. Net als de meeste toernooien ging dit online, via de PS3 naar anderen over de wereld. Op dit moment speelde ze tegen iemand die ze via internet wel kende, een Brit. Het was iemand die wel aan de wereldtop stond, zeker in de top 10. Deysi zelf had zichzelf laatst op een site gezien als de nummer 16 van de wereld, daar kon ze zich best in vinden. Ze was lang niet de beste, vandaag had ze gewoon een goede dag en haar tegenstander waarschijnlijk niet. De eindstand veranderde dan ook niet, het bleef 2 - 0 en Deysi, The Queen, kon zich weer 100 dollar rijker rekenen. Met proffesioneel gamen werd je niet rijk van Fifa, de Warcrafters en Starcrafters konden wel een aardig leventje bij elkaar gamen, maar als gamer van Fifa had je het niet heel breed. Gelukkig was het meisje gezegend met rijke ouders en kon ze de komende tijd nog wel door gamen.
Met een glimlach op haar gezicht voegde ze zich bij de chat onder de naam Queen. Hierin zaten nu alle spelers van het toernooi en kijkers die graag mee wilden gluren. Hier nam ze felicitaties in ontvangst, in tegenstelling tot bij sporten moest je bij gamen je tegenstanders te vriend houden. Iedereen kende elkaar en als je gehaat werd, kon het een stuk lastiger worden om je aan te melden voor toernooien.
Ondertussen zwaaide het meisje even naar iemand achter de bar en maakte duidelijk dat ze hetzelfde wilde als net, Cola.

Ze schudde met haar natte haren alle kanten op, pakte een spulletje voor haar oranje haar om het in positie te brengen en bracht het erin. Het zat wat slordig, zoals altijd en dat stond juist hartstikke leuk bij haar. Goedkeurend bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar tanden had ze al gepoetst, die prachtig blonken in de spiegel. Een tevreden smile vormde op haar mond, wat ze tevens had geoefend voor de spiegel. De muziek van P!nk had ze hard aangezet voordat ze ging douchen. 'Ave Mary A' luidde door haar gehele kamer heen. Zij had nog geen kamergenootje, dus maakte het haar niet uit. Ze hoopte alleen dat anderen er geen last van hadden. Vrolijk pakte ze haar haarborstel en begon spontaan zuiver mee te zingen. Bij de gitaarstukken deed ze alsof ze zelf rockgitaar speelde. Wild schudde ze met haar haren alle kanten op, wat ze zojuist bewerkt had. Wanneer het nummer afgelopen was viel ze lachend op bed, haar haar alle kanten verspreid. Haar hart bonkte hard en ze ademde wat sneller dan normaal. Het volgende nummer begon, 'It's all your fault'. Hyper stond ze weer op en begon enthousiast rondjes te draaien. ''I hold my breath 'cause you were perfect. But I'm running out of air and it's not fair. Da, da, da, da, da, da, da, da, da, da. Da, da, da, da, da, da, da, da, da, da!'' De gestoorde meid sprong blij in de lucht. Na het nummer pakte ze haar haarborstel weer en begon haar oranje haar opnieuw te borstelen. Door het spulletje wat ze erin had gebracht was het wel wat plakkeriger, maar dat maakte niet uit. Opgelucht trok ze haar kleding wat recht, pakte haar sleutel en deed de deur achter haar op slot. Het was weekend, ze was van plan om wat lol te maken en hopelijk nog wat nieuwe vrienden te krijgen.

In de Game Hall aangekomen nam ze de eerste en de beste spelkast die haar aantrok. Daarnaast stond een meisje, die ze niet eerder had gezien. Ze haalde nog een hand door haar haar en drukte op de startknop. Ze gooide er een muntje in en het was het bekende Pacman spelletje wat op startte. ''Haai,'' begroette ze het meisje. Esther zette een vriendelijke glimlach op, wat ze geoefend had voor de spiegel en streek haar oranje haar achter haar oren. Soepel ging ze door het eerste level heen en verloor nog geen enkele leven. Het tweede level was al wat moeilijker, maar dat was evengoed een eitje voor haar. Dit had ze vaker gespeeld, het was ook één van haar favoriete spellen.

Deysi zag een relatief ernstig vrolijk meisje binnenkomen. ''Hey...'' zei ze en stak haar hand op als begroeting. Ze had de taal nog niet geweldig onder controle, zeker niet pratend. Chatten lukte haar wel, maar één op één met een Amerikaan, echt niet. Vaak werd ze gezien als Mexicaan, gezien ze een Spaans accent had en je in zowel Peru als in Mexico Spaans sprak, mensen die verder gingen gokken kwamen nog vaak met Columbia en Brazilië aan. Peru was een klein landje, niet zo gek bekent.
Vandaag had het meisje een vest aan die haar afkomst duidelijk kon krijgen. Ze verwachte niet dat mensen nu wel wisten dat ze Peruviaans was, ze zag immers zo vaak een Amerikaan met een Braziliaans shirtje. Nee, dit vest had ze gewoon voor het gemak aan. Geen geweldig mooi kledingstuk, maar ze was niet van plan om naar Zanzibar te gaan of iets dergelijks.
The Queen logde uit. Queen was haar virtuele naam, zoals iedere gamer een eigen naam had. Buiten dat het gewoon lekker klonk was het meteen duidelijk hoe het er tussen haar benen uitzag voor haar virtuele vrienden. Veel van haar fans waren gewoon fan van haar om haar uiterlijk, wist ze. Ook veel van haar sponsors trok ze uit haar uiterlijk, nam ze aan. Ze wist zeker dat ze één van de meest verdienende Fifa-gamers was en ze was lang niet de beste. Dat lag echt niet aan haar creatieve speelstijl, had ze ooit bedacht. Haar huidige hoofdsponsor was Apple, dat betekende dat ze in toernooien altijd in shirtjes speelde met daarop het Apple-logo. Door deze afspraak vervijfvoudigd Apple het prijzengeld bij officiele toernooien.

Deysi nam de cola van het tafeltje waar de barman het had opgezet mee naar de arcadegames waar het meisje bezig was met Pacman. Zij liever dan Deysi, bedacht ze. ''Ik ben nieuw...'' meldde het meisje. Ze moest toch ooit beginnen met contact zoeken. Vorige week was Deysi aangekomen in Santa Monica, hiervoor woonde ze in Valencia, Spanje en voor haar 14e in Arequipa, Peru. Als veertienjarige was ze al behoorlijk verslaafd aan gamen, daarom is ze naar Spanje gegaan. In rijke landen kon je namelijk het beste gamen, was haar motivatie. Wanneer ze Fifa tot haar favoriete game kroonde bleek ze na een paar maanden al een groot talent te zijn. Om met gamen je geld te maken, kon je echter beter in de Staten wonen, dus was Santa Monica de nieuwe bestemming.
''Waar ga jij altijd naartoe om te gaan, ehm... Emborracharse... Drinken? Uitgaan?'' vroeg ze traag met een behoorlijk Spaans accent.

Ah, het meisje was dus nieuw. 'Waar ga jij altijd naartoe om te gaan, ehm... Emborracharse... Drinken? Uitgaan?' De stem had een Spaans accentje. Ze had het nog nooit eerder gehoord, nouja niet hier dan in elk geval. Dat was ook vrij logisch, zo lang was ze hier nog niet. Hooguit een paar dagen. ''Eerlijk gezegd,'' begon ze. ''Ik ben nog niet uitgeweest, ik ben hier ook nog maar net nieuw,'' terwijl ze haar aankeek met haar speciale pret face. Ze draaide haar hoofd, als een of andere debiel, een tikkeltje schuin en keek haar vrolijk aan. Dit was alweer de vijfde persoon die ze tegen was gekomen binnen die twee dagen dat ze hier was. Niet dat ze Regina als een vriendin beschouwde. Maar Ayse en Savannah leken haar wel aardig. Chase, tsja.. Dat was gewoon een geval apart, waarvoor ze haar liefdelijke gevoelens moest wegpushen. ''Wat dan? Heb je zin om te dansen?'' Ze beschouwde de vraag als een uitnodiging, maar wist het niet zeker. Thuis mocht ze niet vaak naar discotheken of uitgaan met haar vriendinnen. Daar baalde ze dan vaak flink van. Maar wat kon je anders verwachten van twee moeders, die ook nooit uit eten of wat dan ook gingen. Af en toe had ze dan wel eens neigingen om gewoon stiekem midden in de nacht via het raam naar buiten te klimmen, maar ze had het nooit gedurfd. Stel dat haar vader dat zou komen te weten, dan had ze de poppen aan het dansen. Haar vader was dan wel christelijk, maar kon pittig kwaad worden als hij dat dan ook écht was. Het spelletje naast haar stond te flikkeren en irritante geluiden te maken dat het 'game over' was. Het leidde haar af en zette het uit. Het was zonde van haar geld, aangezien ze nog een aantal levens had maar dat maakte haar niet uit. Ze kon wel aan een baantje komen in de stad en wat geld verdienen. Esther was geen type die op geld van haar vader leefde, of zo'n rijkelui griet die altijd maar populair en de nieuwste kleding moest hebben, like Regina. Nadat de spelkast was uitgeschakeld tikte ze wat verveeld op de toetsen met haar vingers, waarbij ze nog steeds het meisje aankeek. ''Hmm.. Ik ben Esther,'' stelde zij zich maar als eerste voor. Normaal gesproken wist ze niet zo goed hoe ze moest beginnen met voorstellen enzo, maar dit ging haar nog gemakkelijk af.

[God oh god, waar haal jij die inspiratie en woordwisseling vandaan Ik aanbid je (a) Die formulering is gewoon zo mooi. Ik lees ook vaak spontaan posts van jou en Daphne enzo o.o Omdat ik 't gewoon zo prachtig getypt vind!]

Deysi liet de afstand tussen haar mondhoeken groeien, ze wilde niet zozeer dansen. Meer drinken, roken, het gezellig hebben en mensen ontmoeten. Een klein onderdeel hiervan was dansen, maar zeker geen hoofddoel. ''Mensen ontmoeten...'' verbeterde ze en vervolgde, ''Ga niet hele dagen alleen gamen, ik moet mensen kennen!''
Het meisje nam nog een slok van haar cola en schraapte met haar rood-gelakte nagels over het barretje waarnaast Esther aan het gamen was. Of vroeg ze net of Deysi met haar wilde dansen? In dat geval sloeg ze de plank niet, niet dat Deysi niet op meiden viel, maar ze kon wel beter krijgen. Ze beschouwde zichzelf een stuk knapper dan Esther. Het meisje besloot te doen alsof ze aannam wat ze als eerste had aangenomen en ging zitten op een hoge barkruk.
''Ik ben Deysi...'' zei ze en knikte met een glimlach. ''Waar kom jij dan van? Esther is niet echt een naam van hier toch? Alemana, erm... Duits of Scandinavisch ofzo?'' Ze sprak nog altijd erg traag, met een Spaans accent en kon zo nu en dan bij het nadenken een Spaans woord niet binnen houden. Het was nu half elf 's avonds, dus als ze zich nog wilde klaarmaken om vannacht uit te gaan kon ze beter snel beginnen. Aan de andere kant, discotheken bestonden morgen ook nog wel.

[Ik weet niet, vind andere RPGers hier zo veel beter. Daphne, Maaike, Jeanine, Ines, Abi, Niesje (weet zo niet wie jij bent, maar jij kan ook een aardig stukje typen!) en dan vergeet ik er nog schaamtelijk veel. x) Ik ben lang niet de beste RPGer hier, maar ben blij dat het RPGniveau hier zo'n beetje het hoogst van Nederland is! =) ]

'Ik ben Deysi... Waarom kom jij dan van? Esther is niet echt een naam van hier toch? Alemana, erm... Duits of Scandinavisch ofzo?' Het koste wat tijd voordat ze uitgesproken was, maar ze had geduld. Het accent beviel haar wel, ze vond het meestal zo prettig om naar te luisteren. ''Hihi, ik heb geen idee. Ik heb er ook nooit naar gevraagd. Maar ik geloof het wel dat mijn vader een keer op zakenreis naar Duitsland is geweest, misschien dat hij het een prachtige naam vond en het persé aan zijn dochtertje, moi, wou geven.'' Grinnikte ze. ''En, aangezien we het toch over elkaar hebben, waar kom jij vandaan?'' Aan de huidskleur te zien vermoedde ze dat ze uit het buitenland kwam, maar ze kon het ook helemaal fout hebben. Er waren tegenwoordig wel meerdere bruine mensen die zich voortplanten in dit woongebied. Hmm, blijkbaar had ze misschien niet zoveel zin om te gaan dansen. Anders was ze niet zo gemakkelijk naar een ander onderwerp gegaan. Achter haar stond een krukje, die duidelijk bij een of andere spelkast hoorde omdat die te hoog stond, en die pakte ze. Ze ging er rustig op zitten en luisterde aandachtig naar de meid genaamd Deysi, met de prachtige bruin-zwarte krullerige haren.

[Pff, weet ff niks meer x.x]

Ze vertelde een verhaaltje waaruit Deysi trok dat ze een Duitse naam had. Duitsland was een grootmacht onder de gamers, zeker bij Fifa kwam een redelijk aantal gamers uit Duitsland. Ook bij de shooters zaten Duitsers aan de top. ''Ik kom uit het zuiden van Peru, Arequipa.'' legde Deysi uit en nam nog een slok van haar cola. ''Maar ik heb in Valencia, Spanje gewoond. Ruim...'' Deysi moest even nadenken over het woord drie in het Engels, maar vervolgde al snel ''vier jaar in Valencia, daarvoor in Peru en dan nu in Santa Monica. Vanaf hier kan je beter gamen.''
Deysi draaide wat onrustig op de kruk, ADHD noemde men dat. ''Ik game voor mijn geld, weet niet of je Fifa kent. Maar ik ben dan één van de betere Fifa-gamers. Oh en ik ben niet, eh... Toxicómano. Als iemand nonstop schaken speelt is hij namelijk ook niet verslaafd. Ik game graag en maak er gewoon geld mee. En ik ben geen puisten. Uiterlijk is belangrijk en een overschot aan hobbies ook. Vergeleken collega's game ik echt veel te weinig, ben erg perezoso, lui. Snap je?''
Deysi tikte met haar nagels onwillekeurig op de bar, als ze ergens een verslaving aan had, was het bewegen. Ze kon zelfs moeilijk in haar slaap komen doordat ze ADHD had. Alsnog weigerde ze alle vorm van medicatie. De bijwerkingen waren het obstakel, de één zou de groei van de tieten tegenhouden en bij de ander kon ze zwaar gaan aankomen, bij een derde was er weer iets dat ze ontiegelijk moe kon worden. No way, no way dat ze ook maar één van die bijwerkingen ging vangen! Deysi had ook niet al te veel last van haar onrust, ze was liever onrustig dan klein, dik of moe.
''Wat zijn jouw hobby's?''

Woow, waren haar enige gedachten over Deysi. Het ene moment vond ze haar best aardig, maar soms kon ze ook wel weer wat arrogant over komen voor haar gevoel. 'Ik game voor mijn geld, weet niet of je Fifa kent. Maar ik ben dan één van de betere Fifa-gamers. Oh en ik ben niet, eh... Toxicómano. Als iemand nonstop schaken speelt is hij namelijk ook niet verslaafd. Ik game graag en maak er gewoon geld mee. En ik ben geen puisten. Uiterlijk is belangrijk en een overschot aan hobbies ook. Vergeleken collega's game ik echt veel te weinig, ben erg perezoso, lui. Snap je?' Aha, ze was dus een fulltime of parttime gamer ofzoiets. De lange tekst werd haar wat teveel, vooral met dat accent erbij. Maar langzaam drong het tot haar door. Het praten was dan niet erg, maar het meisje zat ook nog eens wat druk op haar stoel te bewegen. Oke, Esther was gestoord. Maar ADHD had ze gelukkig niet. Het ergste wat haar leek waar je mee moest leren leven was wel ADHD. Dat zou echt een hel voor haar zijn. Een tikje gestoord en ADHD gingen niet goed samen. Al was het best een grappige combinatie. 'Wat zijn jouw hobby's?' Was de vraag van de meid. Daar kon ze eigenlijk wel uren over doorlullen, maar besloot het toch maar niet te doen. ''Ik zit op zangles. Nouja zat, ik ben hier nog maar net en toen ik ging verhuizen vanuit Venice naar hier ben ik gestopt met zangles. Maar ik doe 't al vanaf mijn tiende. Ik wil er niet over opscheppen, maar ik ben er aardig goed in. Voor de rest hou ik opzich wel van bowlen. Dat is meer mijn vader's passie, maar die heeft mij er zo'n beetje in mee gesleurd. Dus dat doe ik ook best vaak.'' Ze sloot haar korte verhaaltje af met een vriendelijke glimlach.

Ze kon dus goed zingen. Of nou ja, ze dacht dit in ieder geval. En ze bowlde graag, typisch Amerikaanse sport, bowlen. Deysi heeft in haar leven veel gereisd, maar ze had nog nooit in een land gezeten waar mensen zo veel passie hadden voor een veel te zware bal waarmee je kegeltjes om moest gooien. Naast het culturele verschil over bowlen, iets wat ze niet tof vond, haatte de Amerikanen op hun beurt vaak haar liefde. Voetbal. Voetbal was voor haar wel dé sport, hierbij was ze fan van het Spaanse elftal en dit was ze altijd al geweest. Gezien men in Peru niet kon voetballen moest ze wel een alternatief kiezen, dat was Spanje. Ze had hierdoor een aantal mooie jaren achter de rug, Spanje had het afgelopen Europees Kampioenschap en het Wereld Kampioenschap gewonnen. Bij de clubs was Valencia CF natuurlijk haar favoriet.
''Oké, nou ik ga douchen, omkleden en kijken naar een plek om te drinken, ik hoorde iets over Zanzibar een tijd geleden. Ga jij daar nu ook?'' vroeg Deysi, ze moest toch ooit eens meer mensen gaan ontmoeten. Met haar nagels kraste ze het meisje wat ongeduldig aan de bar. De combinatie van haar accent en ongeduld deden haar denken aan hoe het zou zijn als er nog iemand was als zij was en dat ze daar dan een gesprek mee moest voeren. Dat moest serieus wel falen. Toch, grappig idee.
''Nou ja, ik ben over een uur of een uur en een half uur wel daar, zie maar of je daar ook komt.'' zei het meisje en sprong van haar kruk. Nou, die beslissing was dan gemaakt, vanavond zou ze eindelijk uit gaan!

'Oké, nou ik ga douchen, omkleden en kijken naar een plek om te drinken, ik hoorde iets over Zanzibar een tijd geleden. Ga jij daar nu ook?' Esther twijfelde, zolang was ze hier nog niet. Maar ook zij moest tenslotte nieuwe mensen ontmoeten. Het was de perfecte gelegenheid, ook omdat ze dan nu met iemand samen was. Een tevreden glimlach vormde op haar mond. 'Nou ja, ik ben over een uur of een uur en een half uur wel daar, zie maar of je daar ook komt.' Voordat Esther ook maar kon antwoorden was het meisje al van haar kruk gesprongen en er vandoor gegaan door de uitgang. Ze haalde haar schouders op en keek nog even rond. Er was voor de rest niemand hier te vinden in de Game Hall, al hoe wel er wel spelkasten aanstonden. Waarschijnlijk zodat mensen die sneller zouden nemen dan degene die al uit stonden. Slechts achter de bar was een meisje te vinden. Die stond in d'r eentje wat glazen af te drogen. Tsja, die had ook weinig te doen rond dit late tijdstip. De meeste mensen gingen meestal dan naar een discotheek, of leerden in hun kamer voor een toets of wat dan ook. Je kon het zo gek niet bedenken en de leerlingen deden het. Gek genoeg tikte ze nog steeds met haar vingers op de toetsen van de Pacman spelkast die ze allang al uit had geschakeld. Ze wierp nog een laatste blik naar de lege glas cola die het meisje had leeggedronken. Een zucht schoof tussen haar lippen door. Voor deze keer zou ze dan wel gaan, dan kon ze zoals het meisje had voorgesteld ook wat nieuwe mensen ontmoeten. En tenslotte was Esther zelf met het idee gekomen om naar een discotheek te gaan. Ze sprong vrolijk van haar krukje af en liep, omdat ze puur gestoord is, heupwiegend met een brede grijns op haar gezicht naar de uitgang, op naar haar kamer.