Let me be the ice queen

Constance schopte haar dekens van haar af en stapte uit haar bed terwijl ze kort naar de klok keek. Het was tijd om er eens op uit te gaan. Snel trok ze een broek aan en een shirt en trui voordat haar schoenen volgde en ze de tas pakte waar haar schaatsen in zaten. Eenmaal klaar haalde ze nog snel even een borstel door haar haren waarna ze haar haren in een knot deed voor ze er vandoor ging en haar kamer deur zacht achter zich dicht trok. Stil liep ze door het slaap gebouw heen voor ze buiten kwam. Eenmaal uit de buurt van de slaap vertrekken verscheen er een grijns op haar gezicht terwijl ze midden in de nacht het terrein van Monica high liep, richting de ijsbaan. Constance was eerder deze avond naar de ijsbaan gegaan terwijl ze aan het trainen waren en had er voor gezorgd dat een van de ramen open zou staan. Ze hoopte dan ook dat dit het geval was. Het duurde niet lang voor ze bij het gebouw was en al snel de open raam zag. Hij stond inderdaad nog op een kier. Constance pakte een van de kleine prullenbakken en zette die onder het raam neer. Constance keek eerst om haar heen en bleef even staan om er zeker van te zijn dat ze alleen zou zijn toen ze er op ging staan en de raam verder los deed. Constance gooide eerst haar tas door de raam heen voor ze zich zelf op trok en door het raam kwam. Het duurde niet lang voor er een kleine 'plof' te horen was en ze op beide voeten stond. Ze pakte haar tas weer op en verliet de kleedkamer. Het duurde niet lang voor ze bij de ijsbaan aan kwam. Ze zocht de licht knop en het duurde niet lang voor ze die gevonden had. Toen het ligt aan was keek ze om haar heen en liep naar een bankje die vlak bij de baan stond. Ze ging zitten en trok haar schoenen uit en ruilde ze in voor schaatsen die ze al een hele tijd had gehad. Langzaam ging ze de ijsbaan op en schaatste wat in het rond. Het was een lange tijd geleden dat ze op het ijs stond. Terwijl ze sierlijk bewoog dacht ze terug aan de laatste keer. Ze deed mee aan een wedstrijd maar helaas brak ze haar enkel met een pijnlijke val. Sinds dien had ze niet meer op het ijs gestaan. Ze moest er toch wel weer wat wennen en ging redelijk langzaam. Ze kon zich de stilte nog herinneren van het publiek wachtend op het moment dat ze op zou gaan staan. En dat deed ze ook. Het duurde alleen niet lang voor ze weer op de grond lag. Constance bleef in het midden van de ijsbaan staan en draaide rond terwijl ze naar de leegte om haar heen keek. Het liefst wou ze weer terug op het ijs om te trainen niet alleen om doel loos wat rond te zwieren. Toch deed het haar goed dat ze op het ijs stond. Als haar moeder hier achter zou komen was ze er vast niet blij mee maar ze zou haar nooit tegen kunnen houden. Toch wou ze graag weten wat ze nog allemaal kon dus besloot ze het maar gewoon te doen en een ronde te rijden die redelijk voor beginners was. Nadat ze eenmaal een sprong had gemaakt lande ze verkeerd waardoor het niet lang duurde dat ze op haar billen zat. Zuchtend bleef ze zitten en trok haar knieën op waarna ze haar armen er om heen sloeg. Als ze het ooit nog zou willen maken dan moest ze echt flink gaan oefenen.

Constance had alles zo stil mogelijk gedaan om haar kamergenoot niet wakker te maken. Ze had geen zin om hem te vertellen wat ze van plan was. Hij zou het vast en zeker belachelijk vinden. Daarbij wou ze gewoon even alleen zijn op het ijs. Gewoon haar gang gaan zonder dat iemand wist dat ze er was of er ook maar bij was. Tot nu toe lukte het haar om zo stil mogelijk te doen. Ze dacht dan ook dat Charlie sliep. Toen ze dacht dat hij bewoog bleef ze even stil staan en luisterde voor ze toch eindelijk de kamer stilletjes verliet. Ze dacht dan ook echt dat hij niet wakker van haar was geworden. Terwijl ze over het terrein heen liep merkte ze niet dat Charlie achter haar aan ging. Ze had het niet verwacht dat iemand het zou doen dus keek ze ook niet bepaald vaak achter om. Eigenlijk geen een keer. Iets wat ze beter wel had kunnen doen. Dan zou ze zeker hebben gezien dat Charlie achter haar aan zat. Eenmaal op het ijs merkte ze helemaal niet dat Charlie er was. Laat staan dat hij gewoon in volledige zicht stond. Nee voor haar leek op dit moment de ruimte leeg op haar na. Maar nadat ze op haar billen viel wat niet zo heel zeer deed aangezien ze wel erger was gewend maar er waarschijnlijk wel een blauwe plek zou krijgen merkte ze pas dat Charlie er was. ‘Hey, Stance.’ Ze keek dan ook geschrokken op toen ze zijn stem hoorde. De verbazing was op haar gezicht te zien, ze had hem dus toch wakker gemaakt. Maar waarom was hij achter haar aan gegaan. Het liefst wou ze dat hij het niet gedaan had. Dan had hij haar zeker ook zien vallen. Iets waar voor ze zich schaamde. Vooral omdat hij het gezien had. Aangezien ze hem de eerste keer nog wel had gezegd dat ze van schaatsen hield. Dan zou het logisch zijn als ze niet zomaar zou vallen. Al had ze hem nooit verteld dat ze vroeger aan kunst schaatsen deed. Iets wat eigenlijk niet veel mensen wisten. Niet dat ze zich er voor schaamde maar ze wou er gewoon niet weer aan terug denken. Ze wou de beste van de beste worden vroeger, dat was haar droom geweest maar die droom zou nooit meer uit komen. Ze zocht dan ook een nieuwe droom eentje die ze nog niet gevonden had. Toch verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht toen ze nu pas realiseerde dat hij haar naam had afgekort. Stance klonk eerlijk gezegd veel beter dan Constance, als ze nou een tweede naam had gehad had ze er zeker voor gezorgd dat iedereen haar zo zou noemen. Maar helaas had ze pech. ‘Gaat het.’ Voor ze daar antwoord op gaf beet ze kort op haar lip. "Hey," Sprak ze enkel waarna ze haar knieën los liet en op stond. Hier door schoof ze iets naar achteren maar ze bleef netjes op de schaatsen staan. "Ja, het gaat." Ze bewoog naar hem toe en bleef voor hem stil staan. "Sorry dat ik je wakker heb gemaakt." Ze keek hem kort aan voor ze weg keek. In de tijd dat ze bij hem op de kamer zat had ze het te druk gehad met school en sprak hem eigenlijk pas wanneer ze naar bed ging. Dus veel contact hadden ze niet echt gehad. De reden dat ze het druk had gehad was dat ze achter op de klas zat, en dat wilde ze maar al te graag in halen. Zo moest ze nog een aantal toetsen in halen die ze nooit had gehad tijdens haar schaats tijd. Haar ouders had school weten te overhalen om haar wel in een klas te zetten met leeftijd genoten. Het mocht op een voorwaarde dat ze er voor zorgde dat ze zo snel mogelijk alles in had gehaald en tot nu toe lukte het redelijk. Anders werd ze twee klassen terug gezet en dat was het laatste wat ze wou. "Dat was totaal niet de bedoeling." Vervolgde ze. Eigenlijk was het best raar om hier met hem te zijn. "Waarom kom je niet op het ijs?" Vroeg ze met een grijns waarna ze zich wat naar achteren duwde en een klein rondje maakte. Het ijs is mooi glad, en tja rustiger kun je het niet krijgen." Sprak ze lachend waarna ze weer naar hem toe ging en haar hand uit stak om hem over proberen te halen. Ze wist bijna zeker dat hij geen schaatsen bij zich had. Of misschien wel helemaal niet had maar met schoenen kon je er ook heel makkelijk op vond ze. De kans was ook nog eens groot dat er nog reserve schaatsen waren hier ergens die hij vast wel even aan kon.

'Je moet niet op het ijs blijven zitten. 'T is nogal koud, weet je.' Ze lachte zacht om zijn woorden. "Echt, had ik niet opgemerkt." Sprak ze dan ook met een glimlach om haar lippen. Die rond haar lippen bleven staan. 'Dat snapte ik al.' Constance was blij dat Charlie niet boos was omdat ze hem toch wakker had gemaakt ookal was ze zo zachtjes geweest als ze maar kon. "Maar ik maakte toch niet zo veel lawaai." Vroeg ze terwijl ze haar hoofd iets schuin hield en hem vragend aan keek. Als dat wel zo was dan moest ze nog stiller worden. Dat zal dan nog moeilijk worden. Terwijl ze daar zo stonden wist ze niet echt veel te melden. Hij was eigenlijk nog een vreemde voor haar. Ondanks dat ze wel wat dingen over hem wist. Maar veel ook eigenlijk niet. Maar misschien was dat eigenlijk haar eigen schuld. Ze was te druk geweest om ook maar iets meer tijd te hebben. Ze wist ook eigenlijk niet of ze wel vrienden zouden worden zo. Waarschijnlijk niet en bleef het enkel bij kamergenoten. Wat ze op zich best jammer vond aangezien ze hem best aardig vond. Ze vroeg hem het ijs op te komen maar daar leek hij niet willen. Ze trok een teleurgestelde gezichtje terwijl ze hem aan keek. 'Ik kan niet schaatsen. Ik heb het nog nooit gedaan, en ik heb ook geen schaatsen dus.' Ze probeerde hem toch over te halen misschien ging het haar lukken. Maar toch bleef hij nee schudden. Zuchtend liet ze haar hand zakken en keek hem aan. "Wat je niet kan kun je leren." Sprak ze tegen hem. Dat was wat haar moeder haar altijd zei. Die woorden zou ze waarschijnlijk nooit meer uit haar hoofd krijgen. Dat wist ze bijna zeker. 'Ik ben moe.' Constance keek hem aan en schudde haar hoofd. "Luilak." Sprak ze lachend, natuurlijk meende ze dat niet. Ze gaf hem dan ook een klein knipoogje en beet kort op haar onder lip. 'Ik heb al veel te veel inspanning gehad, zeker omdat het midden in de nacht is. Dus tenzij je met een heel goed argument komt ga ik niet op dat ijs staan. Waarom ben je hier eigenlijk nu?' Kort dacht ze na terwijl ze naar hem keek. Een goeie argument had ze niet echt. "Dan moet je mij dan ook maar niet gaan volgen." Sprak ze lachend. Constance ging vlak voor hem staan en liet kort haar blik over hem heen gaan. Een idee kwam in haar op terwijl ze haar gezicht normaal probeerde te houden. "Omdat ik eigenlijk niet van mijn moeder mag schaatsen," Bekende ze eerlijk. Kort keek ze naar de grond voor ze hem weer terug aan keek. Constance legde haar hand op zijn borst en keek hem met een kleine ondeugende grijns aan. "En over dat Argument gesproken." Zonder verder te praten liet ze haar hand zakken naar zijn broek en liet vervolgens haar hand over zijn zakken gaan op zoek naar iets. Toen ze het uiteindelijk had liet ze haar hand in zijn broekzak gaan en trok hem snel terug toen ze zijn sleutels in haar hand had. Met een grijns draaide ze zich om en schaatste naar het midden van de ijsbaan. "Omdat ik je sleutels heb en je hem niet terug krijgt tenzij je hem komt halen." Ze hield zijn sleutels in het zicht en bleef stil staan.

'Ik word gewoon snel wakker.' Opgelucht keek ze hem aan. Ze.had er dus eigenlijk niet veel aan kunnen doen. Maar toch was het handig om er rekening mee te houden. "Ik zal er de volgende keer aan denken." Sprak ze beslist. "Al is het niet dat ik elke nacht er vandoor ben." Dat was inderdaad niet zo. Dit was eigenlijk een van de weinige keren. Een andere keer was ze het huis uit gesneakt om een meisje te ontmoette die ze alleen van internet kende. Ondanks dat was de nacht geweldig geweest net zoals al die andere keren. Echt was het op niks uit gelopen. Iets wat ze best jammer vond aangezien ze haar wel mocht. Maar het was ook haar eigen schuld geweest. Had ze maar tijd voor haar vrij moeten maken. Wat ongezien schudde ze haar hoofd om die gedachten kwijt te raken. Het laatste waar ze nu aan wou denken was aan een relatie die al voorbij was voor die uberhoud begonnen was. Daarom probeerde ze Charlie over te halen om het ijs op te komen zodat ze die gedacht zou vergeten. Echter leek hij dat totaal niet te willen. Hij veranderde zelfs van onderwerp.
Constance grijnsde toen hij geen millimeter bewoog. Nadat ze had verteld waarom ze hier nu midden in de nacht was. Kon ze haar plan ook gebruiken om er voor te zorgen dat hij niet door ging vragen. En het werkte perfect. Zodra ze een hand op zijn borst had gelegd kwam hij ook in actie en streek een plukje haar uit haar gezicht. Haar handeling was echt voor iets heel anders. Toen ze dan ook zijn sleutels had moest ze grinniken om zijn reactie. Jongens waren ook allemaal stuk voor stuk het zelfde. 'Oké dan!' Constance sloeg haar armen over elkaar en keek hem afwachtend aan. Even dacht ze dat hij het echt zou doen. Maar dat deed hij dus niet. Eerlijk gezegd vond ze het wel slap van hem. Jongens deden altijd stoer, vooral als er ijs lag. Negen van de tien keer hoopte ze dan ook dat het ijs ging zakken. Nu natuurlijk niet, charlie deed ook niet stoer op die manier. Hij durfde niet eens het ijs op. 'Als ik je meeneem naar het halloween feest, kom je dan mijn sleutels terug brengen?' Een antwoord wist ze daar niet op. Ondanks dat ze er graag heen wou kon ze niet. Toch ging haar gedachten naar het kostuum die al in haar kast hing. Ze had hem gekocht voor dat ze wist dat ze ook dan druk was. De zielige toon in zijn stem was echt schattig. "Misschien" Antwoorde ze dan toch maar. 'En dat mag je best speciaal vinden, want ik ben normaal niet zo van de dates. Plus, dan heb je minder kans dat ik half dronken met een ander meisje terug kom waar jij dan weer last van hebt.' Na die woorden schaatste ze langzaam naar hem toe. "Is het een date dan?" Sprak ze met een lichte grijns. "En ben je niet bang dat met mij het zelfde gebeurt?" De grijns op haar gezicht was iets veranderd terwijl ze aan haar kostuum dacht die iets té was. Eenmaal bij hem in de buurt, net niet dicht bij genoeg zodat hij de sleutels niet van haar af kon pakken alleen als hij het ijs op kwam bleef ze staan. "Want eigenlijk was ik niet verplan om er heen te gaan." Vervolgde ze terwijl haar blik naar zijn sleutels ging. "Maar als het inderdaad een date is kan ik daar natuurlijk geen nee tegen zeggen." Ze keek hem aan en haar grijns veranderde al snel in een onschuldig glimlachje.

'Soort van? Vriendschappelijk dan, hè.' Kort keek ze hem aan. Een date was een date of het nu vriendschappelijk was of niet het bleef en date. "Een date blijft een date." Antwoordde ze schouder ophalend. Constance kon het niet laten om hem te vragen of hij niet bang was. 'Dat was ik niet van plan... Het zou nogal ongemakkelijk kunnen worden na zoiets.' kort keek constance hem aan. "Moet ik nu beledig zijn?" Vroeg ze. Echter meende ze het niet echt serieus, al leek het nu natuurlijk wel zo. "Eerlijk gezegd denk ik dat het dan nog wel interessant kan wezen." sprak ze met een grijns. Terwijl ze toch weer wat dichter bij kwam. 'Maar mijn sleutels heb ik nog steeds niet.' Wat kon hij toch ook zielig doen. Ze grinnikte om zijn woorden en haalde haar schouders op. Dat was niet helemaal haar probleem. 'Geen date zonder sleutels.' Oke het was dus wel haar probleem. Kort beet ze op haar onder lip terwijl ze zuchtte. "Jij bent gemeen." Constance keek toe hoe hij een hand door zijn haren heen haalde. Ze vond zijn haar leuk, dat maakte hem weer schattig. Iets wat geen enkele jongen van 17 wou zijn. 'En ik ga écht niet het ijs op. Ik kan heel Eigenwijs zijn hoor. Je zal echt meer uit de kast moeten halen om mij op dat glibberspul te moeten krijgen.' Bedenkelijk keek ze hem aan en schoof weer wat naar achteren. Ze wou hem dus echt wel op het ijs krijgen, maar om eerlijk te zijn zag ze die 'date' ook wel zitten. Maar alleen al die uitdrukking op zijn gezicht zorgde er voor dat ze alles zou doen om hem het ijs op te krijgen. Al kon ze niks anders verzinnen dan wat ze nu besloot te doen. Constance schaatste naar hem toe zodat ze weer voor hem stond. Voordat hij zijn sleutels kon pakken, legde ze beide handen op zijn armen en trok hem het ijs op terwijl ze naar achteren ging. Natuurlijk hield ze hem vast zodat hij steun had voor het geval hij uit zijn evenwicht kwam en misschien wel zou gaan vallen. Aangezien dat zeker niet haar bedoeling was. "Wat zei je?" Vroeg ze met een grijns terwijl ze hem aan keek.