Dansing.

Waarom reageerde ze niet op zijn woorden? Waarom opende ze haar ogen niet? Waarom lag ze zo roerloos in het zand, alsof het leven uit haar was weg genomen? Alsof haar tijd daadwerkelijk was gekomen, alsof ze was heen gegaan? Tranen liepen over Nick’s wangen, vermengde zich met het zoute zeewater dat uit zijn haar druppelde. Maar hij merkte het niet, het enige wat hij zag was Iana die bewegingsloos voor hem lag. De hand waarmee hij haar pols had vast gepakt, liet hij naar haar hand glijden. Omklemde deze stevig, alsof hij haar op die manier bij zich zou kunnen houden. Alsof hij door haar hand vast te houden, zou kunnen voorkomen dat ze meegesleurd zou worden door de klauwen van de dood. Nick’s zicht vertroebelde door zijn tranen. Was hij haar echt kwijt? Zou ze echt? Nee, dat kon niet, dat mocht niet! "Nick.." Nog nooit was hij zo blij geweest haar stem te horen, al was die hees en zo zacht dat zijn naam niet meer dan een fluistering geweest was. Tot zijn opluchting zag hij dat ze haar ogen had geopend, ze keek hem niet aan haar blik had ze op de grond gericht. Maar op dit moment was dat iets wat hem niet kon schelen, evenals de tranen die over zijn wangen liepen hem niet konden schelen. Ze leefde nog, Iana leefde nog! “Godzijdank.” fluisterde hij, met zijn vingers streek hij zachtjes langs haar wang. “Gaat het? Heb je ergens pijn?” vroeg hij, bezorgd keek hij haar aan. "Het spijt me zo, ik wou niet dood.. Maar die ene stem in zijn hoofd doet me naar dat water gaan, laat me verdrinken." Langzaam schudde Nick zijn hoofd. Het liefst had hij haar in zijn armen genomen haar dicht tegen zich aan getrokken, en nooit meer los gelaten. Maar hij wist dat hij dat niet moest doen, dat hij zich sterk moest houden. Hoe gebroken hij zich ook voelde, hoe gebroken hij ook was. “Het geeft niet, ik ben blij dat je nog leeft. Maar probeer die stem voortaan te negeren, want ik wil je niet verliezen.” fluisterde hij. Met de rug van zijn hand streek hij langs zijn wangen, waarna hij zijn hand voor een moment voor zijn ogen hield. In het licht van de maan zag hij zijn tranen glinsteren. Nog nooit had hij ten overstaande van een meisje gehuild, zelfs Angel had hem nog nooit met tranen in zijn ogen gezien. Misschien dat zijn moeder hem vroeger als klein jongetje wel eens had zien huilen, al was ze destijds nauwelijks bij hem geweest. Maar nu, nu zag Iana hem huilen. Ze zag de tranen in zijn ogen, en had ze zonet over zijn wangen zien lopen. Voor een moment keek Nick weg. Voelde die haat tegen zijn gevoelens voor haar weer terug keren, de haat tegen zijn eigen kwetsbaarheid. Kuchend kwam Iana overeind, bezorgd keek Nick haar aan. Had de neiging haar vast te pakken, om te voorkomen dat ze weer in elkaar zou zakken. Hij wou haar in zijn armen nemen en haar lichaam met het zijne verwarmen. Hij wou haar lippen op de zijne voelen. Abrupt maakte Nick een einde aan die gedachten. Zijn gevoelens moesten in hun cocon blijven, als ze los zouden breken zou het mis gaan. En dat was het laatste wat hij wilde. Nooit meer wou hij zich voelen zoals na haar vertrek in Italië, nooit meer wou hij zich voelen als hij zich zonet had gevoeld. "Ik wil dat je weet, dat ik gewoon ontzettend veel van je hou en dit niet doe om je pijn te doen. Ik wil je gelukkig zien, je niet zo laten voelen als ik.. " Iana’s stem leek door de dijk te worden terug gekaatst. Alsof de wind een spelletje met hem speelde, en deze het niet genoeg vond dat hij de woorden –die zich als een pijl in zijn hart boorde- maar één maal zou horen. “En jij denkt dat je mij gelukkig kan maken door een einde aan je leven te maken?” zei hij, niet begrijpend keek hij haar aan. Dacht ze serieus dat als ze zelf moord zou plegen, hij gelukkiger zou zijn? Had ze voor hem zelfmoord gepleegd? Plots voelde hij haar armen om zijn nek. Zwijgend keek hij haar aan, beet op zijn lip terwijl hij probeerde de cocon die zijn eerste barstjes begon te vertonen in tact te houden. "When I see your face.. There's not a thing that i would change. Cause you're amazing, just the way you are. and when you smile, the whole world stops and stares for awhile. Cause boy you're amazing, just the way you are." Haar woorden verbaasde hem, deden hem pijn. Waarom kon ze het niet gewoon laten rusten? Waarom kon ze niet gewoon accepteren dat zij niet bij elkaar hoorde? Dat had hij destijds in Italië ook gedaan. "En ik begrijp je, ook al is het soms zo moeilijk om je te snappen. Om me te plaatsen in jouw plaats, in jouw omgeving." vervolgde ze. “Iana, jij zult nooit genoegen nemen met iemand als mij. Misschien denk je dat nu, misschien geloof je op dit moment echt dat ik perfect ben. Maar je hebt geen idee, je kent me niet. Niet echt. Je weet niet wat ik heb gedaan. En op den duur, zul je merken dat ik niet goed genoeg ben voor jouw. En dan zul je me achterlaten, dan zul je me verlaten net als toen in Italië.” zei hij zacht. Iana trok hem dichter tegen zich aan, hij voelde haar ijskoude kleedje tegen zij huid. Streek met zijn hand zachtjes over haar arm, zonder er bij na te denken. “Je moet je kleedje uit trekken, als je het aan houdt word je nog ziek.” zei hij Nick, hij pakte haar handen en haalde ze van zijn nek. Waarna hij op stond en een stap naar achter deed. “Wacht hier, ik ben zo terug. Waag het niet iets doms te doen.” zei hij, op een licht dwingende toon. Waarna hij zich omdraaide en in de richting van de duinen rende. Daar ergens lag zijn shirt, een vest was misschien beter maar die lag nog in La Palapa en hij was niet van plan Iana lang alleen te laten. Stel dat ze weer in het water zou springen? Stel dat hij nu niet op tijd zou zijn om haar er uit te halen, om haar te redden. Nick griste zijn shirt van de grond, draaide zich om en rende terug. Terwijl hij probeerde zijn hart, dat als een razende tegen zijn borstkas klopte weer onder controle te krijgen. Waarom waren zijn gevoelens voor haar niet gewoon met haar verdwenen. Dat was zo veel makkelijker geweest voor hem en voor haar. Nick liet zich weer naast haar in het zand vallen, legde zijn shirt naast haar in het zand. “Trek het aan.” zei hij zacht. “Die stroming onderwater was ijskoud, het zelfde geld voor jouw kleedje nu. Als je het aanhoudt word je ziek.” vervolgde hij, waarna hij zijn blik afwende niet wetende wat hij moest doen. Voor een moment sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht, haalde diep adem. Alsof hij zichzelf op die manier tot rust zou kunnen manen.

Iana hield haar ogen dicht en hoorde zijn stem. Daar had hij een groot punt gemaakt. "Ik weet niet wat ik dan had gedacht, dat het beter was dat ik je achterliet." Ze liet hem los en keek achter zich. De zee sloeg wild en nu pas besefte ze hoe hoog die golven wel niet waren. Hoe had ze het toch in haar hoofd gehaald dat te doen? Dat Nick aan te doen! Maar Nick leek er ook mee te zitten en ze kon dat maar al te goed beseffen. Dit was misschien wel de eerste keer dat ze hem had zien huilen, hij had gewoon nog nooit gehuild! Iana voelde zich veel te scbuldig om veel te zeggen dus hield ze wijselijk haar mond. Waarom kon ze hem niet gewoon zoenen, hem daarmee vertellen dat ze hem nooit meer zou verlaten? Het ging gewoon niet, het mocht niet. En langzamerhand had Iana er steeds meer de behoefte aan, maar het zou het er niet makkelijker op maken, dat wist ze ook. De zee deed haar weer dromen en hoofdschuddend wilde ze zich weer naar de realiteit benen. Toen de woorden van Nick haar gehoor raakten knikte ze zachtjes, toch bang om de inhoud wat hij zei. Hij had helemaal niet gelijk, hij was in haar ogen perfect. In haar ogen moest hij niet veranderen, moest hij gewoon van haar houden. Maar zelf dat was al te veel gevraagd. "Je twijfelt gewoon teveel aan jezelf Nick.." Iana kon de juiste woorden niet vinden om het hem duidelijk te maken. Toen hij zei dat ze nog lang niet wist wat hij had gedaan en hij haar niet kende kwetste dat Iana toch wel. Waarom zei hij dat haar nu? Om haar te tonen dat ze niet bij hém paste? Dat zij niet goed genoeg voor hem was? "Ik denk dat ik het begin te snappen, ik ben gewoon te min voor je." Iana kreeg weer de betraande ogen maar de tranen deden haar al lang niets meer, hij had haar wél al veel zien wenen. En toen hij weer begon over dat vertrek van Italië leek ze wel te breken. "Ik vind de woorden niet om je het duidelijk te maken, om je te zeggen dat ik dat niet wilde, je kwetsen. Maar steeds gebeurd het weer, en nu vraag ik me af waarom ik hier nog sta, waarom jij mij hebt gered." Maar vooraleer ze antwoord kreeg liep Nick weg, zei dat ze niets roekeloos mocht doen. Iana besloot dan maar te wachten, zijn raad op te volgen. Het was gewoon allemaal veel te moeilijk om waar te zijn. Waarom ze geen normale relatie met hem kon opbouwen kraakte haar steeds ook weer. Iana had steeds gedroomd over dat ene sprookje, met die ene prins op dat witte paard. Maar hij kwam nooit, dat was Nick voor haar allang geweest. En Nick had haar altijd willen beschermen, altijd. Daarom dat Iana niet snapte waarom Nick dan zo over zichzelf twijfelde. Toen hij terug kwam gerend zag ze zijn shirt in zijn hand bengelen. "Doe jij het gewoon aan, straks word jij nog ziek." Ze besefte dat het onnodig was om tegen Nick zijn ideeën in te gaan aangezien hij toch zijn eigen mening zou volgen, altijd. Met een klein beetje tegenzin nam ze zijn shirt aan en trok haar kleedje over haar hoofd. Wat ze niet besefte was dat haar bikini topje wat naar boven was verschoven en ze zich vlug omdraaide om het weer goed te leggen. Ze beet op haar onderlip, hopend dat Nick het niet zou gezien hebben. Weeral een gênant moment, of dat het niet erger kon. Vlug trok ze zijn shirt over haar hoofd en voelde hoe die veel te groot was maar wel een stuk warmer dan haar natte kleedje. Met haar kleedje in haar linker hand keek ze niet-wetend wat te zeggen naar Nick. Wat kon ze in godsnaam tegen hem zeggen? Dat ze blij was dat hij haar had gered? Het zou hem alleen maar irriteren, dat wist ze nu al. Om niet starend over te komen sloeg ze haar blik neer naar de grond en merkte dat Nick zijn handen voor zijn gezicht had geslagen. "Is het nog wel goed dat ik blijf? Als ik weg moet, dat je alleen wilt zijn mag je dat zeggen Nick." Iana's stem trilde en ze probeerde zo zelfzeker mogelijk te klinken. Hij mocht zich zeker niet pijnigen, dat hij het maar in zijn hoofd moest halen. Iana zou niet weten wat ze zou doen moest hij zelfmoord willen plegen. Het moest wel vreselijk geweest zijn voor Nick, toen zij in het water had gesprongen. Het liefst had ze dood willen zijn, was haar zelfmoord poging gelukt. Maar iets zei haar dat dat er niet beter op zou geworden zijn. Iana wilde die handen van voor Nick zijn gezicht halen en die op haar hart leggen, hem laten voelen hoe haar hart als een gek aan het slaan was. "Ik wil je niet kwijt.." Iana had de woorden zo gemompeld, gefluisterd dat ze onhoorbaar waren geworden. Ze bleef rechtstaan en draaide eens om haar eigen as. Hoe lang was het wel niet geleden geweest dat ze aan ballet had gedaan? Dat ze dat tot haar levens beroep wou doen? Iana slaakte een diepe zucht en besloot om weer eens wat te dansen, net zoals ze nog eens met een jongen had gedaan. Nick zou kunnen kiezen wat hij deed, misschien wilde hij wel mee dansen, maar dat voorstel liet ze maar weg lopen uit haar gedachten, ze wilde de avond weer wat beteren, niet laten verslechteren. Iana sloot haar ogen en zette dan haar eerste pas. Met haar voet draaiend liet ze haar handen boven haar hoofd staan in een krommige vorm, zoals ze vroeger altijd had moeten doen. Ze draaide een pirouette en landde op haar tippen. Even bleef ze staan op haar tippen van haar tenen en maakte een paar passen naar voren. Het deed op en duur wel wat pijn dus liet ze zich maar weer op haar platte voet zakken waardoor ze haar ogen opende en pijnlijk met haar teen draaide. Het was ook zo lang geleden. Ze kon er beter maar mee stoppen. Langzaam stapte ze naar Nick toe maar bedacht zich toen. Ze zou hem beter even met rust laten, hij zou vanzelf wel zeggen wat hij wilde doen, weggaan of wat met haar willen doen. Iana stapte naar het water toe en zette haar ene voet het water in. Ze sloot haar ogen en voelde de ijskoude tinteling, die ze een halfuur geleden had gevoeld, weer komen. Maar nu gaf ze niet toe aan het gevoel en stapte weer een pas achteruit. Ze wilde gewoon even genieten van het uitzicht, hopelijk dacht Nick niet dat ze weer wou zelfmoord plegen.

"Ik weet niet wat ik dan had gedacht, dat het beter was dat ik je achterliet." zei Iana, langzaam schudde Nick zijn hoofd. Hoe kwam ze daar in hemelsnaam bij? Dacht ze nu werkelijk dat het hem goed zou doen als zij een einde maakte aan haar leven? Als hij haar zou verliezen, voor eens en voor altijd? “Gevoelens verdwijnen niet als de persoon die ze veroorzaakt verdwijnt, ze worden enkel pijnlijker. Ik zou er niet mee kunnen leven als jouw iets over kwam, als jij een einde aan je leven maakt.” fluisterde hij. Hij wist niet of hij er goed aan deed, de woorden uit te spreken. Maakte het er niet enkel moeilijker op? Het was al zo moeilijk zijn gevoelens niet te laten ontsnappen uit de cocon, om het vuurtje niet te laten ontvlammen. Het liefst zou hij zijn armen om haar middel slaan haar tegen zich aan drukken en zijn lippen op de hare drukken. Maar het mocht niet, hij moest sterk blijven. Vandaag was hij al vaak genoeg gebroken. Voor haar ogen nog wel. Ze had zijn tranen niet mogen zien, ze had niet mogen zien hoe veel pijn ze hem had gedaan. Deze avond leek zo mooi te beginnen, maar zijn vraag had alles verpest. Hij had niet aan haar moeten vragen waarom ze was vertrokken. "Je twijfelt gewoon teveel aan jezelf Nick.." zei Iana. Een zucht schoof over zijn lippen, hij twijfelde eraan of ze ooit zou begrijpen wat ik bedoel. Hoe zou hij haar er ooit van kunnen overtuigen dat hij niet goed genoeg voor haar was? "Ik denk dat ik het begin te snappen, ik ben gewoon te min voor je." zei ze, in haar ogen verschenen tranen. Iets waar hij niet tegen kon, hij wou haar niet zien huilen. Hij haatte het om haar verdrietig te zien. Kon het dan ook niet laten, zachtjes met zijn hand langs haar wang te strijken. “Liefje,” begon Nick, het woord was er uit voor hij er erg in had. Het liefst zou hij zijn tong er af bijten, waarom maakte hij het nu nog moeilijker? Voor hem en voor haar. Alsof het al niet moeilijk genoeg was. “Je bent niet te min voor me, echt niet. Waarom verdraai je mijn woorden? Mijn verleden heeft me verpest, ik kan misschien veel meisjes krijgen maar die weten niet wie ik ben of komen uit mijn buurt. Ik ben niet iemand met wie je je leven kunt delen, ik zou je enkel en alleen maar pijn doen. En dat is het laatste wat ik wil, jouw pijn doen.” De laatste woorden waren haast onhoorbaar, zo zacht sprak hij ze uit. "Ik vind de woorden niet om je het duidelijk te maken, om je te zeggen dat ik dat niet wilde, je kwetsen. Maar steeds gebeurd het weer, en nu vraag ik me af waarom ik hier nog sta, waarom jij mij hebt gered." Haar woorden kwamen hard aan. Wat had ze dan verwacht dat hij had laten verdrinken? Had ze dat gewild? Had ze gewild dat hij gewoon toe had gekeken hoe zij in de golven verdween? Onbewust balde hij zijn handen tot vuisten. Beet op zijn lip. Het was maar goed dat hij was weg gelopen, op die manier had hij de tijd om na te denken over wat hij haar moest zeggen. Een stemmetje in zijn hoofd zei hem dat hij haar moest vertellen wat hij had gedaan. Maar alleen al het idee maakte hem misselijk. Als ze zou weten wat hij had gedaan, tot wat hij in staat was zou ze hem nooit meer in zijn ogen kunnen kijken. Ze zou hem verlaten, ze zou hem haten. Dit kon ze niet begrijpen, zelfs als ze het zou willen. Het enige voordeel was dat ze dan misschien zou geloven dat hij inderdaad te min voor haar was, dan zou ze het waarschijnlijk zelf ook zien. Dan zou ze beseffen dat ze niet met iemand als hem iets wilde.
"Doe jij het gewoon aan, straks word jij nog ziek." zei Iana nadat hij haar zijn shirt had gegeven. “Ik trek het straks wel aan als ik mijn vest terug heb, dan kun jij dat aantrekken.” zei hij, hij was niet van plan haar in dat natte kleedje te laten zitten. Ze leek dit zelf ook te begrijpen want ze trok haar kleedje over haar hoofd, waardoor haar bikini topje iets omhoog schoof. Nick wende zijn blik af, om het niet nog moeilijker te maken. Weer vervloekte hij zichzelf voor zijn gevoelens, die ze hem elke keer weer gaf. Zelfs als het grootste deel nog gevangen zat in de cocon. Voor een moment staarde hij naar de zee, nu pas viel het hem op hoe hoog de golven waren. Hoe makkelijk de golven Iana verzwolgen zouden hebben. Snel richtte hij zijn blik weer op haar, ze had zijn shirt over haar hoofd getrokken. Het was zoals hij al had verwacht veel te groot. Hij grijnsde onwillekeurig, ze zag er best lief uit zo. Met haar bruine haren die in natte slierten rond haar perfecte gezicht vielen, haar prachtige lichaam dat nu deels schuin ging onder zijn te grote witte t-shirt. Wijselijk hield hij die woorden voor zich, al had hij ze eerder deze avond waarschijnlijk nog gewoon uit gesproken. "Is het nog wel goed dat ik blijf? Als ik weg moet, dat je alleen wilt zijn mag je dat zeggen Nick." Nick hoorde Iana’s stem trillen, haalde zijn handen niet van zijn gezicht om haar aan te kijken. Want hij wist dat zodra hij in haar ogen zou kijken, zijn hart weer sneller zou gaan slaan. En dat wou hij niet. Hij wou niks voor haar voelen, niet meer, nooit meer. “Blijf Iana, ga niet weg.” mompelde hij zacht, hij had geen idee of ze het zou horen. Met zijn handen nog altijd voor zijn gezicht voelde hij zich net een klein jongetje. Al had hij zich vroeger nooit zo gebroken gevoeld, zelfs niet na de dood van zijn moeder. Maar dat had hem eigenlijk ook bar weinig gedaan. Hij had er geen traan om gelaten, hij had enkel naar haar levenloze lichaam gekeken. ‘Dat komt er van.’ Had hij zachtjes in het oor van Angel gefluisterd, die hij op het moment dat hij zijn moeder vond op zijn arm had gedragen. Vervolgens had hij degene van wie het huis was waar zij in woonden was gehaald, wat er daarna met het lichaam van zijn moeder was gebeurd wist hij niet. Het was misschien hard, maar het had hem gewoon niet geraakt. Het had net zo goed een vreemde kunnen zijn die daar had gelegen in plaats van zijn moeder. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, haalde zijn handen weg voor zijn gezicht. Keek naar Iana, ze was er nog. Gelukkig. Ze bewoog sierlijk over het strand, Nick kon het niet laten haar met zijn ogen te volgen. Zetten zijn handen achter zich in het zand. En vocht tegen het verlangen om met haar mee te dansen, om samen met haar te dansen. Uiteindelijk stopte ze, zonder en woord te zeggen liep ze naar de zee. Voor een moment stond Nick’s hard stil, ze zou zich toch niet eer iets in haar hoofd halen? Hij duwde zich recht, liep langzaam op haar af. Ze stond nog altijd vlak bij het water, maar leek geen aanstalten te maken om er in te gaan. In een op welling sloeg Nick zijn armen vanachter om haar heen, legde zijn handen zachtjes op haar buik. Zorgde ervoor dat ze zich niet naar hem om zou kunnen draaien, hij wist niet of hij zichzelf dan nog zou kunnen inhouden. Of hij zijn gevoelens dan nog op de achtergrond kon houden. “Ik weet dat je me niet wou kwetsen, dat je me geen pijn wou doen.” fluisterde hij. “Wil je echt weten waarom ik je heb gered?” voegde hij er zacht aan toe. “Omdat ik van je hou, omdat ik niet zonder je kan. Je betekend heel veel voor me.” fluisterde hij in zijn oor. Hij aarzelde even. “En ik wil niet nog een dode op mijn geweten hebben. “ zei hij haast onhoorbaar, maar het feit dat zijn lippen vlak bij haar oor waren maakte dat ze het waarschijnlijk wel had gehoord. Nick vervloekte zichzelf, deed een stap naar achter nadat hij zijn armen van haar middel had laten glijden. Dat had hij niet moeten zeggen. Zwijgend staarde hij naar de grond, hopend dat ze niet op zijn laatste woorden in zou gaan.

Iana keek bewonderend naar de zee die mooi golfde en de maan die er een mooie schijn op gaf. Het was zo mooi dat Iana er eens goed naar keek en daarna een glimlach op haar gezicht toverde. Het deed haar gewoon goed om de natuur zo te zien. Voor haar was de zee en het strand toch wel een deel van haarzelf, raar maar waar. Iana zou het rot vinden niet elke dag naar die mooie zonsondergang te mogen kijken. Even keek ze naar achteren om te horen wat Nick zei. Zijn woorden stelden haar gerust, hij wilde dus dat ze bleef. Iana keek weer naar voren en haalde die glimlach van haar gezicht om dan suf naar een kwal te kijken die aan strandde. Het diertje was bijna aan het dood gaan en Iana liep er naar toe. Eerst keek ze of het geen gevaarlijke kwal was die steekt en nam het daarna op met haar hand. Een kleine grijns kon ze niet onderdrukken bij het voelen van dat vieze slijm aan je vingers. Met haar hand eerst wat heen en weer schuddend en met een klein lachje gooide ze het diertje weer het water in. "Vaarwel jongen.." Fluisterde ze en volgde de kwal nog wat met haar ogen. Ook al was het zo'n vies beest, ze wilde geen één leven verkwisten omdat ze zelf te lui zou zijn om het te redden. Iana slikte en voelde plots twee armen om haar middel. Het deed haar hart zo tekeer gaan dat ze haar adem inhield en op haar onderlip beet. Niet nu Nick, ga weg.. Iana kon de woorden niet over haar tong krijgen dus zweeg ze. Ook al vond ze het zo zwaar om die vlinders in haar buik te houden draaide ze haar hoofd naar de grond en haalde diep adem en blies dan weer de lucht uit haar mond. Na een tijdje voelde het toch al wat beter en keek ze voor zich, met stiekem haar ogen genietend sluitend. Ze kon het niet laten haar handen rondom zijn armen te krullen en een zucht te laten. Zijn woorden, ze schrok er toch wel van. De woorden leken wel in haar keel vast te zitten en ze wou zich even draaien zodat ze hem kon aankijken. Maar zijn greep was zo sterk dat ze gewoon maar voor zich uit bleef kijken. Ze voelde de adem van Nick in haar nek en zachtjes duwde ze zich nog wat meer tegen hem aan, heel onopvallend. "Waarom is het dan zo moeilijk?" Ze had die woorden zo zacht uitgesproken dat het net gefluisterd werd. Maar ook nu zou Nick ze vast horen. Met haar veel te grote T-shirt leek ze wel een super dik meisje. Maar ze schaamde zich er niet voor, iedereen mocht lachen zoveel ze wouden. Zij had Nick als haar beste vriend, dat kon niemand haar afnemen. Zelf die grootste pesters van school niet. Met haar vrije hand streek ze haar bruine bles uit haar ogen en keek naar omhoog zodat ze vaagjes in zijn ogen kon kijken. Een kleine waterige glimlach verscheen op haar gezicht. het voelde toch wel goed om stil te staan met hem dicht tegen haar aan. Maar vooraleer ze nog wat kon zeggen had Nick naar achteren gestapt en zijn armen naast zijn lichaam doen vallen. Verdwaasd en onzeker keek ze voor zich. Ze durfde zelfs niet naar achteren kijken, bang om hem te verliezen. Zelf zo ver was het al gekomen, dat ze hem gewoon niet meer normaal kon aankijken. Na een minuut vol stilte draaide ze zich toch om en keek hem van laag naar de grond toch aan in zijn ogen. Hij leek zich vergist te hebben, net of hij hem schuldig voelde dat hij haar had vastgenomen en die woorden had uitgesproken. Ze vroeg zich soms wel eens af waarom ze niet normaal tegen elkaar konden praten, dat ze niet normaal met elkaar konden omgaan. Het had altijd al lastig geweest om normaal met Nick te kunnen communiceren vanaf ze van Italië was weggegaan. Iana kreeg weer die vreselijke beelden voor haar ogen van Nick die ze daar had zien staan, net voor ze de auto zou binnenstappen. Iana wist nog hoe moeilijk ze het had gehad om hem te verlaten, om Italië te verlaten. In al die tijd dat ze daar was geweest had Italië haar een tweede thuis toegeworpen. En nu? Het leek allemaal verre achtergrond te zijn, die nooit meer zou terugkomen. Net een sprookje die nooit bestaan heeft. Best bizar als je het zo bekeek. Pijnlijk, alsof het pijn deed om Nick aan te kijken stapte ze naar hem toe. "Waarom ben je zo onzeker?" Iana keek hem voor een moment aan en beet op haar lip nadenkend wat ze zou kunnen zeggen zonder haar kwaad te laten worden. "Kun je mij vandaag, niet eens gewoon de hele waarheid vertellen Nick? Zou dat lukken? Ik wil niet dat we nog geheimen hebben.." Iana keek naar de grond en vond zichzelf plots zo egoïstisch dat ze hem weer aankeek en haar hoofd schudde van 'nee'. "Of laat dat ook maar.." Iana voelde hoe ze die woorden wou terug trekken omdat ze eigenlijk echt geen geheimen meer wilde voor Nick, en wederzijds ook niet. Want Iana wist gewoon dat er nog iets was dat ze niet wist, en dat maakte haar zo nieuwsgierig. Met haar blik oàp Nick draaide ze zich toch weer en om stapte weer wat meer het water in. Het water klotste tegen haar kuiten en later ook tegen haar knieën ze stapte niet verder en genoot van het verkoelende water. Maar na een paar seconden stapte ze het water toch weer uit omdat haar voeten aan het bevriezen waren. In deze tijd van het jaar kon je maar beter niet te lang het water binnenblijven aangezien het nogal koud was en je makkelijk onderkoeld geraakt. Iets wat je liever niet meemaakt. Vele mensen zijn er al aan gestorven en Iana wou er liever niet aan meedoen. Daarnet had ze misschien wel die kans gehad, dat ze in de krant van Monica zou komen. 18 jarig meisje Iana, dood aan het strand terig gevonden dicht bij de club La Palapa. De gedachte alleen deed haar rillen. En het had ook gewoon geen haar gescheeld of het zou nog zo geweest zijn ook. Ergens was Iana Nick zo dankbaar, hij had haar gered uit die klauwen van de dood. Kort keek Iana achter zich en zag Nick daar nog steeds staan, net versteend. Het deed haar trillen op haar benen, hij stond daar zo eng.. Net alsof hij haar elk moment ging vermoorden. Natuurlijk ging hij dat niet doen, maar het gaf haar toch een beangstigend gevoel als hij niets zei of niet bewoog. Met haar gezicht weeral naar het water gericht liet ze haar handen naast haar heupen vallen en draaide met haar teen in het zand. Ze liep naar het midden van het strand, een paar meters verder dan Nick, en ging daar gaan zitten. Met haar ogen gesloten liet ze zich naar achteren vallen en liet haar hoofd in het zand rusten. Haar lichaam voelde opeens zo licht aan in het zand, net alsof ze een lijk was die dood was. Maar gelukkig kon je zien aan haar ademhaling dat ze natuurlijk nog leefde. Het voelde soms wel eens goed, je eens neer te leggen en eens aan niets te hoeven denken. Maar bij Iana gaf dat het omgekeerde effect. Vragen dwaalden door haar hoofd en leken haar hoofd te laten springen. Hatelijk was dat, vreselijk irritant. Waar deze avond naar toe zou gaan wist ze niet, wat er nog ging gebeuren. Het was allemaal net een heel groot vraagteken die ze nog niet meteen kon wegdoen.

Het voelde zo goed om Iana zo dicht tegen zich aan te hebben, om haar gewoon in zijn armen te kunnen sluiten. Toch was hij er niet zo zeker van of hij er goed aan gedaan om haar vast te nemen. Maakte hij het niet enkel moeilijker voor hen beide? Zacht beet hij op zijn lip, hoopte dat ze niet in de gaten zou hebben hoe erg zijn hart te keer ging. Maar aangezien ze met haar rug tegen zijn borst aan stond, was het heel goed mogelijk dat ze zijn hart kon voelen kloppen. Zwijgend staarde hij over haar schouder naar de zee, het water leek te glinsteren in het maan licht. Iana’s handen krulde zich om zijn armen, hij voelde haar koele handen tegen zijn warme huid. Het koste hem steeds meer moeite zijn gevoelens veilig opgesloten te houden in de cocon, die steeds meer barstjes begon te vertonen. Ergens wist hij dat hij haar los zou moeten laten, maar hij kon het niet. "Waarom is het dan zo moeilijk?" De woorden waren niet meer dan een fluistering, maar het feit dat ze zo dicht tegen hem aan stond maakte dat hij haar moeiteloos kon verstaan. “Ik weet het niet.” mompelde hij zacht. “Ik denk dat we gewoon beide bang zijn elkaar nog meer pijn te doen.” vervolgde hij na een korte aarzeling op dezelfde zachte toon. Waarna hij zijn blik weer voor zich richtte, eigenlijk was het een best mooie aandacht. Het enige wat deze avond verpestten waren hun gevoelens, zijn gevoelens. Waarom kon het niet gewoon zijn als vroeger? Toen was alles zo simpel geweest, al hoe wel naarmate haar vertrek dichterbij was gekomen was er iets veranderd. En haar vertrek had een streep gezet onder hun vriendschap. Het was niet zo dat hij nu op eens niet meer om haar gaf, zeker niet. Maar er was iets veranderd, iets wat er voor zorgde dat ze niet meer zo met elkaar om konden gaan als in Italië. Een pijnlijke stilte viel nadat hij Iana had los gelaten, en zijn armen langs zijn lichaam had laten vallen. Niet goed wetend wat te zeggen staarde Nick voor zich uit. Wetend dat hij niet degene zou zijn die de stilte zou verbreken. Hij kon het niet, het was alsof er een loodzware last plots op zijn schouders was neer gedaald. Een last waaronder hij bijna bezweek. Iana deed een stap dichterbij, bewegingloos bleef Nick staan. Keek haar aan, probeerde niet te verdrinken in haar prachtige ogen. Dat kon hij er nu niet bij hebben, het was al moeilijk genoeg om de cocon niet te laten barsten en tegelijkertijd te voorkomen dat hij ten onder zou gaan aan de last die plots op zijn schouders was neergedaald. Hij wist maar al te goed waar die last vandaan kwam, het kwam door zijn laatste woorden. Die hem steeds weer herinnerde aan die dag waarop hij een grens had overschreden die hij niet had willen overschrijden. Hij had iet gedaan, waartoe hij zichzelf nooit in staat had geacht. "Waarom ben je zo onzeker?" De vraag overviel Nick lichtelijk, al had hij geweten dat Iana iets aan hem zou merken. "Kun je mij vandaag, niet eens gewoon de hele waarheid vertellen Nick? Zou dat lukken? Ik wil niet dat we nog geheimen hebben.." vervolgde ze, ook dit had hij moeten zien aan komen. Natuurlijk zou ze het willen weten. Maar als ze het wist, dan was het af gelopen. Voor eens en voor altijd. Maar misschien, misschien was dat maar beter ook. Ze had het recht om te weten wat voor iemand hij was. "Of laat dat ook maar.." zei Iana, Nick keek haar aan. Maar slaagde er niet in om iets te zeggen. Hij staarde voor zich uit, zonder daadwerkelijk wat te zien. Zijn gedachten waren niet meer in het nu, maar dwaalde af naar een paar maanden geleden. Het was alsof hij de woede die hij toen door zijn aderen had voelen stromen weer voelde, alleen dan niet zo heftig. Niet zo overweldigend. Het was alsof hij op dat moment totaal in de bang was geraakt van zijn eigen woede, hij had totaal geen controle over zijn eigen lichaam gehad. Maar hij was zich er van bewust, dat dit geen excuus was voor zijn daad. Hoe zou Iana reageren als hij het haar verteld? Als hij haar zou zeggen wat hij had gedaan? Hij was er vrij zeker van dat ze het niet goed op zou vatte, dat zou ze niet kunnen. Maar toch, had ze niet het recht om het te weten? Dan zou ze misschien begrijpen, waarom hij zichzelf te min voor haar voelde. Waarom hij vond dat zij beter verdiende als hem. Hij dacht aan de woorden van Jamie. ‘Nick als jij ooit een echte relatie wil moet je leren je ziel bloot te leggen. Als je alles voor je zelf houdt, en niks verteld aan degene van wie je houdt. Zou die er op een geven moment een einde aan maken.’ Langzaam schudde hij zijn hoofd. Maar hij wou niks met Iana, hij was niet goed genoeg voor haar. Bovendien zou hij haar enkel pijn doen. Daarbij kwam dat hij zich nooit meer wou voelen als na haar vertrek. “Oké.” zei hij zacht, zo zacht dat hij er zeker van was dat ze hem niet zou kunnen horen. Zijn ogen zochten naar Iana, uiteindelijk zag hij enkele meters bij hem vandaan in het zand liggen. Hoe lang had hij daar gestaan? Roerloos? Aarzelend liep hij op haar af, zijn voeten voelde zwaar als lood. Aarzelend ging hij naast haar zitten, trok zijn knieën iets op en sloeg zijn armen er losjes om heen. Zijn ogen richtte hij strak voor zich. “Oké, ik zal je vertellen wat er is gebeurd.” mompelde hij, zonder haar aan te kijken. “Maar laat me uit praten, ga niet weg voor je mijn hele verhaal hebt gehoord. Als je daarna vertrekt begrijp ik het volkomen. Hoe moeilijk het ook zal zijn, ik zal je laten gaan. Maar beloof me dat je niet weg gaat voor je alles hebt gehoord.” zei hij, waarna hij voor een moment stil viel. Hij zocht naar de juiste woorden, maar gaf het uiteindelijk op. Er waren geen goede manier om dit te vertellen. “Ik ben niet zomaar uit Sicilië vertrokken, ik heb iets gedaan wat ik niet had moeten doen. En er zijn nu mensen die mij het liefst zouden vermoorden, ook zat de politie achter me aan. Al denk ik dat die het al hebben op gegeven, er gebeurd zo veel in onze buurt. Bijna elke week komt er wel iemand om.” zei hij, zijn stem was zacht en trilde lichtjes. Maar nu hij was begonnen wist hij dat hij het af moest maken. “Als meisje moet je niet alleen door onze buurt lopen, daarom zorgde ik er altijd voor dat er iemand bij Angel was. Op die dag was dat Levi, hij was juist met haar op weg naar mij. Alleen hij werd tegen gehouden, door een jongen Ricardo. Hij was de leider van een andere bende.” vervolgde Nick, hij had in de gaten dat hij heel erg om de kern heen draaide. Maar hij was bang dat als hij daarmee zou beginnen Iana als nog zou vertrekken. “Ricardo sloeg Levi zo hard tegen de grond dat deze out ging, vervolgens richtte hij zich tot Angel. Hij wou haar…” Nick viel stil, staarde voor zich uit. “Hij wou haar verkrachte.” fluisterde hij bijna onhoorbaar. “Ik kwam bij het steegje waar Ricardo en Angel waren, toen ik zag waar die eikel mee bezig was knapt er iets in me. Ik werd verblind door mijn woede, ben hem aangevlogen en heb hem zo lang geslagen tot een paar van mijn vrienden me bij hem weg hebben getrokken. Maar toen was het al te laat.” zei hij zacht. Nerveus keek Nick naar zijn handen. “Ik heb iemand vermoord Iana.” zei hij zacht.

Iana had een hele tijd stil gelegen, met haar ogen dicht. Toen ze iemand naast haar hoorde opende ze haar ogen en ging rechtop zitten om de jongen van dicht te bekijken. Zijn eerste woorden, het maakte haar bang, vreselijk bang. Even wilde Iana weglopen van angst, Nick ging iets vertellen dat hij waarschijnlijk nog nooit met iemand had willen delen. Iana slikte en probeerde haar hart onder controle te houden want die sloeg als een gek in haar borstkas. Iana richtte haar blik op Nick, zoekend naar zijn ogen. Maar Nick keek koud voor zich uit en gunde haar geen ene blik. Beteuterd, omdat haar oogcontact mislukt was wende ze haar blik naar de grond af en nam met haar linkerhand een paar zandkorrels in haar hand om die dan door haar vingers door te laten glijden. Ze had het altijd al leuk gevonden, al van kinds af aan. Hoe ze steeds aan haar moeders hand had getrokken om naar het strand te gaan. 'Mama, ik wil naar het strand, naar die korreltjes! Ik moet er altijd om lachen..' Iana herinnerde het haar nog zo goed als de dag van gisteren. Maar haar ouders waren dood, allang. Iana wilde er niet aan denken, hoe ze haar moeder daar dood had zien liggen, met bloed op haar borst. Iana klemde haar kaken op elkaar om haar woede tegen te houden. Vlug schudde ze haar hoofd, ze moest naar Nick luisteren. Hij vertelde dat ze niet mocht weggaan vooraleer hij heel zijn verhaal had gedaan. Iana twijfelde even, die beangstigende blik van hem maakte haar nog steeds onzeker. Ze wist even niet wat te zeggen dus hield ze gewoon haar mond. Hij was beginnen met vertellen en al meteen kreeg Iana een brok in haar keel die ze er niet gemakkelijk uit kon krijgen. Ze knipperde met haar ogen en had haar armen losjes om haar benen geklemd. Maar algauw begon ze stevig aan haar armen te trekken waardoor er een kleine spanning tussen haar knieën en haar armen zat. Iana keek Nick aan. Het moest vast vreselijk zijn om je zus zo bijna te verliezen, ze zo te zien leiden. Pijnlijk duwde Iana haar ogen dicht en zag de beelden van haar moeder voor haar ogen. Hoe ze daar helemaal afgepeigerd werd door een vieze oude man. Iana had er stil naar gekeken, ze was amper vijf jaar. De laatste zin van Nick deed haar opkijken, haar verlossen van haar beelden. Hij had iemand vermoord, hij had iemand vermoord. De zin bleef nog zo'n twintig keer in haar hoofd herhaald tot wanneer ze Nick helemaal aankeek en even de drang kreeg om op te staan en hem voor altijd achter te laten. Maar opeens begreep Iana dat dat helemaal niet de goede beslissing zou zijn. Met haar hand roerloos naast haar lichaam kon ze geen ene spier verplaatsen. Met haar bruine ogen volgde ze alle bewegingen van Nick, ook al bewoog die ook bijna niet. Het was opeens zo'n ijselijke stilte en even besefte Iana dat die stilte niet zo rap voorbij zou zijn. Opeens begreep Iana na een tijdje na te denken over zijn woorden waarom Nick zo op die jongen zou geslaan hebben. Dat zou Iana ook hebben moeten gedaan op die oude man, bij haar moeder. "Ik kan het niet echt duidelijk maken, maar ik begrijp je. Je kan zeggen wat je wilt, dat ik het niet begrijp, maar je hebt het deze keer mis.." Haar stem was zo zacht, zo fluweel zacht dat het bijna kwetsbaar was geworden. Die woorden, ze vond het best eng hoe ze ze zelf uit had gesproken. "En ik kan je zeggen waarom.." Iana keek hem aan, afwachtend of hij het zou willen horen. "Mijn moeder is zo vermoord geweest. Ik was toen vijf, ik had toegekeken, hoe mijn mama had gekresen en getierd dat ik weg moest gaan. Ik was net een pop die niet leefde en roerloos bleef staan. Hoeveel tranen er ook van mijn wangen waren gerold, het had me nooit wat geraakt, toen misschien wel. Ik had die man willen wegduwen, maar wat wil je, ik was vijf." Iana keek Nick aan en kon nu gewoon zich niet bedwingen. Ze legde een arm om zijn schouder en ging wat dichter tegen hem aanzitten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen voor de zoveelste keer. "Ik ga niet weg Nick, ik laat je niet alleen." Haar woorden echoden nog ergens verder maar Iana besloot er geen aandacht aan te vestigen. Alleen Nick telde nu nog voor haar. Dacht hij nou echt dat ze weg zou gaan, hem daardoor verlaten? Of zei hij dit zodat ze weg van hem zou stappen. Even twijfelde Iana en liet die ene arm van zijn schouder vallen, om daarna recht te staan en Nick aan te kijken. Als hij haar een blik zou gunnen tenminste. Even was Iana zo bang Nick te verliezen, net zo dat hij zou weglopen en haar zou achterlaten. Dat wilde ze niet, ze wilde het niet! Nu voelde ze zich net een meisje dat naar de tandarts moest maar protesteerde en gewoon niet meewilde. Een zucht verliet Iana's keel, de hoeveelste vandaag eigenlijk al? Iana zou het opeenduur niet meer kunnen bijhouden, en eerlijk gezegd kon het haar al niet meer schelen. Iana draaide haar rug naar Nick en stapte naar voren toe, maar twee stapjes en draaide zich daarna weer om waardoor haar haren weer naar achteren werden geduwd. Iana trok Nick's shirt over haar hoofd en gaf die weer aan Nick om daarna van links naar rechts te kijken en het dan op het lopen zette. Ver weg en stopte daarna bruusk. Zoekend keek ze om zich heen naar dat ene ding dat ze was verloren. Ze had nog een zwart truitje gehad maar had dat hier ergens weggegooid. Zonder het te willen sprong haar hart bijna uit haar borstkas. Hopelijk dat Nick niet dat ze hem ging verlaten, ze wilde hem gewoon geen pijn aandoen. Ze zag in de verte een zwarte truitje en glimlachte opgelucht. Simpel deed ze haar kledingsstuk aan en liep daarna naar Nick. "Ik ging niet weg Nick, voor moest je het denken." Haar stem was zo breekbaar, net van porselein. Ze keek Nick aan en ging naast hem zitten, weer haar arm om hem heen slaand. Ze wilde hem niet kwijt, en hopelijk wilde hij haar ook niet kwijt. Ze zou het straks direct weten..

Dat was het dan. Nu zou ze opstaan en weg lopen, zonder een woord. Ze zou hem laten zitten, en hij zou niks anders kunnen doen dan haar zien vertrekken. Het was voorbij, voor altijd. Hij zou geen tweede kans krijgen. Dat verdiende hij niet, en nu zag zij dat waarschijnlijk in. Nu ze eindelijk de gehele waarheid wist. Nu ze wist tot wat hij in staat was. Zwijgend staarde hij naar de golven, die met enige regelmaat kwamen aan rollen om vervolgens kapot te slaan op het strand. Wat als hij haar niet had kunnen redden? Wat als de zee haar had verzwolgen nog voor hij haar had gevonden? Wat als ze haar laatste adem zou hebben uit geblazen voor hij haar uit het water had kunnen krijgen? Maar ze had het overleefd, hij had haar kunnen redden. Maar alsnog zou hij haar kwijt raken. Misschien niet op dezelfde manier. Nee, het was beter dat hij haar op deze manier zou verliezen dan dat hij haar zou verliezen omdat ze mee werd mee genomen door de klauwen van de dood. Hard beet Nick op zijn lip, hij durfde niet op zij te kijken. Bang voor het geen wat er in Iana’s ogen te lezen was. Ergens wist hij dat het de juiste keuze was het haar te vertellen, ze had het recht om te weten wat voor persoon hij was. Maar toch had hij er spijt van, omdat hij haar nu zou verliezen. "Ik kan het niet echt duidelijk maken, maar ik begrijp je. Je kan zeggen wat je wilt, dat ik het niet begrijp, maar je hebt het deze keer mis.." ze sprak de woorden zo zacht uit, dat ze iets kwetsbaars kregen. Alsof ze elk moment konden breken en zouden verdwijnen in het niets. Haar woorden verbaasde hem, hij had alles verwacht. Maar niet dit, niet dat ze zou zeggen dat ze hem begreep. Hoe kon ze het nou begrijpen? Hoe kon ze accepteren dat hij iemands leven had begrepen? Was dit een grap? Probeerde ze hem pijn te doen door hem eerst te laten geloven dat ze hem begreep, en er vervolgens alsnog vandoor te gaan. Hij verdiende het, daar niet van. Maar toch, zou ze hem dat aan doen? Hij kon het zich niet voorstellen. Maar toch. Dit kon niet waar zijn, of wel? Zou hij haar dan toch niet kwijt raken? Vanuit zijn ooghoeken keek Nick naar Iana, niet langer dan enkele seconden. Lang genoeg om te zien dat ze naar hem keek, maar te kort om haar gezichtsuitdrukking te kunnen lezen. "En ik kan je zeggen waarom.." vervolgde ze. Nick zweeg, richtte zijn blik op het zand. Zijn armen nog steeds rond zijn knieën geslagen. Niet in staat wat te zeggen. "Mijn moeder is zo vermoord geweest. Ik was toen vijf, ik had toegekeken, hoe mijn mama had gekresen en getierd dat ik weg moest gaan. Ik was net een pop die niet leefde en roerloos bleef staan. Hoeveel tranen er ook van mijn wangen waren gerold, het had me nooit wat geraakt, toen misschien wel. Ik had die man willen wegduwen, maar wat wil je, ik was vijf." Voor een moment veranderde Nick’s niet begrijpende blik in een blik vol ongeloof en afschuw. Hij had geweten dat haar moeder dood was, maar niet dat ze vermoord was door iemand met dezelfde bedoelingen als Ricardo die dag had gehad. Nick slaagde er niet in woorden te vinden, en waarschijnlijk had hij ze toch niet uit kunnen brengen als dit wel het geval was geweest. Alsof ze hem niet al genoeg verward had met haar reactie, haar woorden sloeg Iana haar arm om zijn schouders. Zette zich wat dichter naast hem neer, en plaatste haar hoofd op zijn schouders. Zonder er bij na te denken, sloeg hij zijn arm om haar heen, trok haar zover dat mogelijk was nog wat dichter tegen zich aan. Richtte voor het eerst sinds hij haar had verteld wat hij had gedaan zijn ogen op haar. "Ik ga niet weg Nick, ik laat je niet alleen." Nog meer woorden die hem van zijn stuk brachten, die niet klopte met het beeld van de reactie die hij had gedacht te krijgen. Nog altijd was hij er niet zeker van of ze het meende, of het niet allemaal een toneel spel was. Hij kon zich gewoon weg niet voorstellen, dat ze dit zou accepteren. Terwijl ze hem eerder die avond nog had gezegd, dat hij moest stoppen met stelen. “Iana, ik vind het zo erg van je moeder. Maar je moet jezelf niet verwijten dat jij niks hebt gedaan, je was vijf. Je kon er niks aan veranderen.” De woorden waren haast onverstaanbaar, enkel het feit dat ze zo dicht tegen hem aan zat maakte dat ze hem kon horen. Zodra Iana haar arm van zijn schouder liet vallen, liet hij zijn arm van haar lichaam glijden. Zwijgend keek hij toe hoe ze recht ging staan en hem aan keek. Hij slaagde er niet in wijs te worden uit haar blik. Ging ze nu toch weg? Ging ze hem nu alsnog verlaten? Het was alsof een ijskoude hand zijn hart omklemde. Net als op de dag dat ze was vertrokken uit Italië. Even overwoog hij op te springen en haar in zijn armen te nemen, haar tegen te houden. Maar hij had haar gezegd dat hij haar zou laten gaan. En hij zou zijn belofte na komen, hij zou haar laten gaan. Hoe moeilijk het ook voor hem zou worden. Zijn shirt werd in zijn handen gedrukt, Nick opende zijn mond om wat te zeggen. Maar ze was al weg, verdween in de duisternis. Hij liet het shirt naast zich in het zand vallen. Hij had gelijk gehad, het was een grap. Het was haar bedoeling geweest om hem pijn te doen. “What hurts the most, was being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing, what could have been.” Met tranen in zijn ogen, fluisterde Nick de woorden voor zich uit. Het was een stukje tekst uit het liedje, dat hij naar haar vertrek in Italië steeds weer had gespeeld. Tot Levi uiteindelijk had gedreigd zijn gitaar te slopen als hij nog één keer het liedje zo zingen. Voor een moment balde Nick zijn handen tot vuisten, voelde hoe zijn nagels zich diep in zijn handpalmen boorden. Hij sloot zijn ogen, liet zijn hoofd hangen. Ze was weg, ze had hem verlaten zoals hij had verwacht dat ze zou doen. Hij was haar kwijt, voor nu en altijd. "Ik ging niet weg Nick, voor moest je het denken." Haar stem was zo breekbaar, dat Nick zijn ogen haast niet durfde te openen. Bang dat hij het zich maar had verbeeld. Maar op het moment dat hij voelde dat ze naast hem ging zitten, en haar arm om hem heen sloeg wist hij dat ze er echt was. Haar woorden waren geen leugens geweest, ze had het gemeend. Anders was ze nu wel gegaan. Hij opende zijn ogen, sloeg zijn arm om haar heen drukte haar zachtjes tegen zich aan. Nog altijd niet in staat iets te zeggen, nog altijd niet in staat woorden te vinden.

Iana had naar hem gekeken en merkte opeens zijn betraande ogen op. Nee, niet weer Nick, schei uit jongen.. Iana had de neiging om hem te zoenen, hem zijn tranen te doen wegvagen, maar ze kreeg de reflex gewoon niet. Ze mocht het niet, hoe hard ze er ook naar verlangde. "Don't cry for me Argentina, the truth is I never left you. All through my wild days, my mad existence. I kept my promise, don't keep your distance.." Iana keek Nick recht in zijn betraande ogen en streek met haar vlakke hand over zijn wang en keek hem met een slappe glimlach aan. Haar hand liet ze op zijn wang rusten en even beet ze op haar onderlip. Iana, hou je tegen, nu je nog kunt! Het stemmetje in haar hoofd deed haar hoofd weer naar achteren trekken en haar blik op de zee te richten. Hij was zo kwetsbaar, als je het zo eens bekeek. De meesten zagen hem als een player, een loverboy die iedereen kuste wanneer hij ook wilde en ieder meisje kon krijgen. Maar Iana zag hem als iemand helemaal anders. Iemand die zorgde voor zijn familie en vrienden, die erover zorgde dat iedereen zich gerustgesteld voelde. Hij maakte Iana's bange gevoel altijd kapot, gooide het aan diggelen door haar alleen maar in zijn warme armen te nemen. Zijn lichaamswarmte had haar altijd al doen tintelen, had haar onderbuik aan het flikkeren gezet. Die kleine vlindertjes, die rupsen die uit hun cocon wouden leken hun eerste barstjes te geven. Net een ei, het kleine kuiken zou er nog uitkomen, en het ging niet lang meer duren. Iana keek naar de grond en voelde de arm van Nick weer om haar haeen, hij was zo kwetsbaar. Net diezelfde blik als toen ze hem had verlaten in Italië, net diezelfde tranen die ze eigenlijk op haar vertrek niet had zien aankomen. Maar nu leken die tranen zo onbelangrijk te zijn, Iana had allang haar blik op Nick gericht. "Ik laat je nooit meer alleen achter Nick, nooit meer. Alleen als jij mij vraagt weg te gaan, verlaat ik je. Maar anders nooit meer, echt nooit meer.." Haar stem stierf weg door de luid klotsende waterstromen die tegen het strand aanvielen. Het strand werd voor een deeltje overspoeld met water die het zand tot een kleine modderpoel hadden doen worden. Iana vond het best een mooi zicht, zo die blauwe kleuren met dat bruine. Iana had altijd al een klein talent gehad voor natuur en kleuren herkennen. Even stelde ze zich voor de honderdste keer recht maar nu richtte ze zich voor Nick en zorgde ervoor dat de maan tegen haar rug scheen en er een schaduw over Nick heen viel. Ze stak een tweetal handen naar Nick uit en hoopte dat hij die zou vastnemen. Zelf nam ze zijn handen dan maar vast en trok hem overeind om hem daarna aan te kijken in zijn grijs/blauwe ogen en hem daarna met één hand vast te houden, losjes zodat hij, als hij wou, zich kon lostrekken. Iana nam hem mee tot naar het water en ze een goed zicht hadden op de maan en ze het water tegen haar voet aanvoelde. Ze legde haar armen om zijn nek en duwde hem wat tegen zich aan. Natuurlijk zou Nick nog niet beseffen wat ze aan het proberen was maar Iana nam de handen van Nick en legde die ietwat onzeker op haar heupen waarna ze hem onrustig aankeek en voor de zoveelste keer op haar onderlip beet. Ja, ze had steeds de reflex om op haar lip te bijten. Nu ze er eens bij stilstond had ze het wel zeker door dat er al een paar wondjes in haar mond zouden zitten. En eerlijk gezegd, ze voelde het ook al prikken. Maar de pijn weg bijtend probeerde ze Nick zijn blik niet los te laten en zachtjes een paar stappen naar voren te doen zodat Nick toch al door zou moeten hebben dat ze van plan was om een kleine dans met hem te doen, hem gewoon even mee te nemen in haar danswereld waar ze zoveel voor over had. Een kleine glimlach sierde nu haar gezicht en zachtjes liet ze haar lichaam draaien in zijn armen en bleef even met haar rug tegen zijn buik aangedrukt staan. Even was ze wel niet zo zeker of hij wel mee wou doen, of hij dit niet zo belachelijk zou vinden. Haar ogen hadden zich naar de grond gericht en even draaide ze zich weer terug zodat ze haar armen weer om zijn nek kon leggen en hem weer strak kon aankijken. "Weet je dat ik dit stiekem wel leuk vind?" Ze glimlachte toch wat aarzelend en drukte daarna een kleine kus op zijn wang. Het was best onschuldig, dat kusje. En even wist Iana niet of ze zich nu nog kon tegenhouden om hem niet weer aan te vallen met kusjes. Maar Iana wist zich staande te houden en afstand te houden dus haar hoofd en zijn hoofd. Iana wist zelf al niet hoe hij zelf zou kunnen reageren op haar kus. Bij haar leek zijn wang nog voor een paar minuten op haar lippen gedrukt zijn. Het leekwel of ze een stuk van zijn wang, een klein stukje maar, nog op haar lippen had zitten. Die ene glimlach, die eerst op haar gezicht stond, verzwakte een beetje omdat ze niet zeker wist of ze hierbij niet moeilijker maakte voor hun beiden. Maar ooit moest ze toch één stapje verder zetten? Ooit zou het toch goed moeten komen? Had Wyatt haar dat niet gezegd, vooraleer hij weg moest? Even dwaalden haar gedachten weer af naar Wyatt. De jongen waar ze een hechte vriendschap mij had opgebouwd en waar ze op kon terugvallen moest het moeilijk worden. Hij was verliefd op ene Jazlyn, een meisje waar ze al wat van had gehoord. Iana schudde haar hoofd. Ze moest zich consenteren op Nick, haar gedachten mochten niet afdwalen. Iana keek nog steeds in de ogen van Nick, met een tikkeltje angst in haar ogen flikkerend. En die angst zou niet echt rap voorbij vliegen, dat was duidelijk. "Eigenlijk ben ik bang Nick. Vreselijk bang, om je te verliezen.. Ik heb er al vaak nachtmerries van gehad, dat je weg was, ik je niet meer kon zien." Iana keek hem angstig aan. Ze wilde hem niet kwijt, nooit. Maar dat had ze al duidelijk gemaakt, nu alleen maar wachten op de reactie van Nick die zo onvoorspelbaar was.

"Don't cry for me Argentina, the truth is I never left you. All through my wild days, my mad existence. I kept my promise, don't keep your distance.." Haar woorden deden Nick beseffen, dat de tranen nog altijd in zijn ogen stonden. Iets waarvoor hij zich zelf vervloekte, iets waarvoor hij zich schaamde. Hij haatte dit, hij haatte het zich zo gebroken te voelen. Met haar vlakke hand streek Iana over zijn wang, hij genoot van haar aanraking al wist hij dat dit eigenlijk niet mocht. Maar het was zo moeilijk, het was zo moeilijk om zijn gevoelens onder controle te houden. Om ze vast te houden in de cocon, die onderhand al zo veel barstjes vertoonde. “Sorry Iana.” mompelde hij, waarna hij met de rug van zijn hand langs zijn ogen ging. Zodat de tranen die daarin stonden zouden verdwijnen. Nooit had een meisje hem zien huilen, en nu had Iana hem twee maal zien huilen op één avond. Iets wat Nick vreselijk vond, hij haatte het als iemand zag hoe breekbaar hij was. Normaal kon hij zichzelf prima onder controle houden, de meeste mensen dachten dat hij geen verdriet kende. Dat hij iemand was die overal naar kon kijken, zonder er iets bij te voelen. Altijd had hij zich hard op gesteld, omdat hij geen keus had. Maar ook omdat hij niet wou dat iemand wist wat er in zijn binnenste af speelde. Bovendien, mocht een jongen in zijn ogen niet huilen. Niet voor de ogen van een meisje in elk geval. Een zucht schoof over zijn lippen, hij zette de gedachten van zich af. Richtte zijn ogen weer op die van Iana, een klein wat onzeker glimlachje gleed over zijn lippen. Accept the fact that you did something wrong, accept the fact that you can’t change it. Just move on, let the past be the past. De woorden kwamen plots in hem op, Jasper had het altijd gezegd. Soms op een logisch moment, maar soms ook totaal ongepast. Meestal was dit laatste het geval als hij stom dronken was. Iets wat, bijna elk weekend het geval was geweest. "Ik laat je nooit meer alleen achter Nick, nooit meer. Alleen als jij mij vraagt weg te gaan, verlaat ik je. Maar anders nooit meer, echt nooit meer.." zei Iana, Nick keek haar aan. “Ik zal jouw nooit vragen om me te verlaten.” fluisterde hij, hij wist zichzelf er met moeite van te weerhouden met zijn wang langs haar wang te strijken. Doordat ze zich recht stelde gleed Nick’s arm van haar lichaam, maar dit keer wist hij dat ze niet weg zou gaan. Hij geloofde haar, wist dat haar woorden de waarheid waren. Ze stak haar handen naar hem uit, maar pakte de zijne nog voor hij ze beet kon pakken. Hij liet zich door haar overeind trekken, keek haar vragend aan. Hij was nog steeds niet helemaal tot zichzelf gekeerd, al merkte hij dat hij tot rust was gekomen. Iets wat het makkelijker maakte de cocon in tact te houden. Losjes hield ze één van zijn handen vast, hij wist dat ze dit deed zodat hij zich los zou kunnen trekken. Maar hij voelde geen enkele behoefte om dit te doen, al wist hij ergens dat dit beter zou zijn. Voor hem, maar ook voor haar. Hij liet zich door haar mee voeren naar de kustlijn, voelde het koele water tegen zijn blote voeten. Voor hij in de gaten had wat er gebeurde sloeg Iana haar armen om zijn nek, het leek alsof ze er op uit was hem meer en meer te verwaren. Zijn handen werden op haar heupen gelegd, hij keek haar aan. Waar was ze op uit? Waarom maakte ze het nu zo moeilijk? Pas toen ze enkele passen naar voren deed snapte hij wat ze probeerde, hij kon een kleine grijns niet onder drukken. Bewoog met haar mee. Hij had in Italië ook wel eens gedanst, al had hij er geen talent voor in tegenstelling tot haar. Het was niet zo dat hij slecht danste, nee hij kon het wel. Maar zo goed als haar, zeker niet. Iana draaide zich om in zijn armen, hij glimlachte. Ergens was het jammer dat ze geen muziek hadden. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Voelde haar armen weer om zijn nek, keek haar aan zijn handen rusten nog altijd losjes op haar heupen. "Weet je dat ik dit stiekem wel leuk vind?" zei ze. “Je bent niet de enige.” zei hij zachtjes, zijn huid leek te tintelen op de plek waar haar lippen zijn wang raakte. Hoe was het mogelijk dat zo’n klein, zo’n onschuldig kusje zulke gevoelens te weeg bracht? Het was oneerlijk, vreselijk gemeen gewoon. Waarom moest hij dit juist bij haar voelen? Nick voelde zich voor een moment weer een klein jongetje, dat met zijn kleine vuistje woeden op een kussen in ramde en schreeuwde dat de wereld vreselijk gemeen was. "Eigenlijk ben ik bang Nick. Vreselijk bang, om je te verliezen.. Ik heb er al vaak nachtmerries van gehad, dat je weg was, ik je niet meer kon zien." Hij zag angst flikkeren in haar bruine ogen, liet zijn ene arm om haar middel glijden terwijl hij zijn andere hand naar haar wang bracht. In zijn hoofd hoorde hij een stemmetje schreeuwen. ‘Stop, stop nu het nog kan. Laat het niet weer gebeuren, dude! Je wilt toch niet weer die pijn voelen, je kan haar toch niet trouw blijven. Je bent, en blijft een player.’ Vreemd genoeg klonk het stemmetje als Levi, met zijn eeuwige ge-dude. Nick negeerde het stemmetje straal, al was hij niet van plan zijn gevoelens uit de cocon te laten komen. Zachtjes streek hij met zijn hand langs haar wang, liet zijn hand daar vervolgens rustten. “Je zult me niet verliezen. Echt niet, daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik zal er altijd voor je zijn, altijd. No matter what.” fluisterde hij zachtjes. Waarna hij zijn hand van haar wang haalde, en zijn hoofd iets bij het hare vandaan haalde. Hij keek haar aan, recht in haar bruine ogen. Een glimlachje gleed over zijn lippen. Hij sloeg zijn andere arm nu ook om haar heen, trok haar wat dichter tegen zich aan. “Mag ik je wat vragen Iana?” vroeg hij, de vraag kwam plots in hem op. En hij wist dat dit eigenlijk niet het geschikte moment was om het te vragen, maar hij wist dat de vraag hem anders waarschijnlijk niet meer met rust zou laten. “Hoe is je vader gestorven?” vroeg hij, keek haar wat onzeker aan. Er niet helemaal zeker van of ze er op zou willen antwoorden. Ze had hem ooit gezegd dat haar beide ouders dood waren, evenals hij haar had vertelt dat zijn moeder overleden was en dat hij zijn vader niet kende. Maar ze had hem nooit verteld hoe haar ouders waren gestorven, net als hij niet had gezegd hoe zijn moeder om het leven was gekomen, en hoe het kwam dat hij zijn vader niet kende. Misschien stelde hij de vraag ook wel om het moment dat hij haar los zou moeten laten uit te kunnen stellen. Want hij wist dat dat moment snel zou komen. Aangezien hij wou voorkomen dat zijn cocon zou breken, en om dat te doen moest hij er voor zorgen dat ze niet nog dichter bij zou komen. Dat ze het niet nog moeilijker voor hem zou maken om zich in te kunnen houden.

“Ik zal jouw nooit vragen om me te verlaten.” Die woorden deden haar zo'n deugd dat ze genietend haar ogen sloot en de neiging had hem nog dichter tegen zich aan te drukken, maar ze deed het niet. Ze moest en zou die gevoelens voor zich houden, hoe moeilijk en dom het ook leek of zou zijn. Ze voelde de warme hand van Nick over haar wang strijken en ze vleide haar wang tegen zijn wang aan, ietsje ertegen aan duwend, in de hoop hem daarmee langer tegen haar wang te houden. Maar algauw werd die wang weggehaald en opende ze haar ogen, beseffend wat haar actie van daarjuist nu juist was. Zelf wist ze maar al te goed dat er nog zo'n momenten gingen komen, en ze misschien té ver zou gaan. Maar Iana dit nu al hartstikke haar best om normaal te doen, haar gevoelens voor hem niet te uiten en plezier met hem te maken. En ergens voelde ze aan dat dat nog ging lukken ook. De grijns op zijn gezicht deed haar glimlachen en Iana volgde zijn bewegingen zodat ze in een slow terecht kwamen en Iana wat dichterbij kwam en zichzelf wel kon vervloeken. Vlug zette ze een pas weer achteruit en voelde dan dat de hand van Nick haar tegen hem aandrukte en Iana lichtelijk onzeker in zijn ogen keek. Hij vroeg haar hoe haar vader was gestorven. Iana wilde hem in zijn gezicht slaan, hem toeschreeuwen waarom hij dit nu weer zei op dit moment? Maar Iana bedaarde zichzelf en glimlachte zwakjes om hem niet onzeker te maken. "Mijn vader.." Zuchtte ze en keek even van hem naar de zee. Ze draaide zich weer, zoals daarvoor, waardoor ze met haar rug tegen zijn buik aanstond. "Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, een korte tijd nadat mama dood was." Iana slikte en wist zich de beelden voor haar ogen te halen maar duwde zich naar achteren, bang hebbend van die serie die ze niet opnieuw wilde bekijken om het op de detail te moeten vertellen. Maar Nick had het recht het te weten, ze had zelf gezegd geen geheimen meer voor hem te willen. En nu ging ze mooi dat regeltje niet verbreken. Kort zuchtte ze, weer voor de zoveelste keer en haalde diep adem. "Ik had, nadat ik mama had achtergelaten naar papa gerend, hem verteld wat er was gebeurd. Papa had in mijn gezicht geslaan en daarna beginnen wenen. Ik had nooit begrepen waarom hij mij had geslaan. Waarom heb je haar niet geholpen? Dat waren de woorden die hij naar mij had geschreeuwd. Ik was toen van de kaart geslagen, helemaal onbeholpen. Wat kon ik eraan doen? Ik weet nog dat papa naar buiten was gerend en pas tegen de avond was terug gekeerd. Ik dacht dat hij een wandeling had gemaakt, maar toen ik 's morgen hem een tekening wilde geven, die ik de vorige dag had gemaakt om te zeggen dat het me speet. Maar toen ik de slaapkamer binnen kwam.." Iana voelde een traan van haar gezicht druipen. De hoeveelste eigenlijk? Iana kon het al niet meer schelen. "..Hij had een riem om zijn nek, zijn tong hing uit zijn mond en zijn gezicht was helemaal blauw. Ik had papa geslaan, in zijn gezicht zo hard. Maar het hielp niet, hij bewoog niet meer, hij hing daar, aan het plafond. Zo is hij gestorven." Iana was blij dat de woorden eruit waren en ze Nick niet hoefde aan te kijken aangezien ze tegen hem aanstond met haar rug. Zo kon hij ook haar helemaal gevulde ogen met tranen niet zien. Haar haren lagen voor haar ogen en ze deed zelf geen moeite om die weg te blazen. Niemand hoefde haar zo te zien, zelfs Nick niet. Hoe ze daar nog de hele morgen had zitten wenen, aan de deur met haar tekening voor haar op de grond, het waren uren geweest die zo voorbij vlogen. Iana had dan iemand horen binnenkomen, de buren waren komen kijken, hadden haar vader gezien en hadden haar meegenomen naar hun huis, met de hand van haar buurvrouw voor haar ogen. Zelfs zij kon het beeld niet verdragen en Iana had er uren naar gekeken. "Daarom dat ik me al die tijd zo eenzaam heb gevoeld, heb gesnakt naar jouw warmte." Ze slikte en kon haar tong wel afbijten voor die laatste zin. Hij was eruit voor ze het wilde, voor haar hersenen er toestemming voor hadden gegeven. Maar ze kon de klok niet terug draaien dus had ze het maar gelaten voor wat het was. "Dit was denk ik wel het laatste geheim dat ik nog heb meegedragen, de hele tijd lang." Iana was best verbaasd dat ze het aan Nick had verteld. Niemand wist hoe haar ouders waren gestorven, allebei hadden haar ouders geleden en allebei hadden ze het niet gewild. Behalve haar vader, alhoewel die zelfmoord had gepleegd omdat hij het n,iet kon verdragen. Iana voelde de tranen weer in haar ogen prikken maar ze gooide haar hand naar ogen en wreef bruusk de tranen van haar gezicht. Ze wilde dat zwakke kindje niet meer zijn dat altijd weende, maar soms kon ze niet anders dan dat kleine meisje zijn. Nick had er weer even voor gezorgd dat de sfeer een hele pijl naar beneden was gevlogen maar Iana nam hem niets kwalijk. Hij was nieuwsgierig, en dat was ze zelf ook dus begreep ze hem volkomen. Kort boog ze zich tot op haar knieën waardoor ze Nick moest loslaten en voelde met haar hand aan het water, het was koud, ijskoud. Met een kleine glimlach op haar gezicht wist ze wel iets om de avond toch wat op te beuren van al dat dramatische gedoe. Meteen nam ze wat water in haar hand en liet zich weer op haar twee rechte benen plaatsen. Nog geen seconde erna draaide ze zich om, met die super grote glimlach op haar gezicht en gooide het water in zijn gezicht. Een lachje verdween uit haar mond waarbij ze zelf zo verbijsterd stond vanzichzelf. Toen ze besefte dat dit eigenlijk niet het goeie moment was, dat ze eigenlijk moest wenen schudde ze wild haar hoofd en keek van haar tasje ergens verder naar Nick. "Dus jij wou muziek?" Iana grijnsde en keek afwachtend naar wat zijn reactie zou zijn. Even kreeg ze weer die aarzelingen waarbij ze steeds moest nadenken of het wel goed zou zijn. Na een tijdje liet ze toch weer die gedachtes los en richtte zich weer op Nick waardoor ze naar hem toestapte en hem nieuwsgierig aankeek. "Je weet dat ik zulke momenten kan hebben, je weet het hea." Ze lachte droogjes en nam zijn handen vast om daar droogjes mee te zwaaien recht voor haar. Ze vond het al veel beter dan dat wenen, hopelijk deed Nick een beetje mee en kon deze avond toch een mooie afsluiter hebben. Want Iana wist dat het al laat was, en het niet lang meer ging duren of ze zou Nick moeten verlaten, voor even. Natuurlijk zouden ze elkaar nog zien, ze zou haar nummer dan wel aan hem geven, konden ze nog geen dag erna afspreken. Een grijns sierde haar gezicht toen ze daaraan dacht, ja dat was wel een geniaal idee, al zei ze het zelf. Maar algauw zette ze al die dromerige zinnen van zich af en probeerde zo lief mogelijk te kijken naar Nick zodat hij de fonkeltjes in haar ogen zou kunnen zien, zou weten dat ze helemaal vrolijk werd door hem gewoon aan te kijken. "Ik heb je graag." Ze liet die glimlach vallen en keek weer naar de zee, haar blik afwijkend van dezijne. Godver, nu deed ze het weer! Wanneer zou ze die woorden nu eens niet voor haar kunnen houden? Iana voelde hoe moeilijk het weer werd om vrolijk te zijn, hopelijk kon Nick nu wat doen, wat het ook mocht zijn, om haar weer vrolijk te krijgen. Maar zelf wist ze dat vanaf hij haar gewoon aankeek, een warme hand zich om haar hart krulde.

Haar blik die plots was veranderd, maakte hem er op attent dat hij de vraag beter voor zich had kunnen houden. Ze zag er uit alsof ze hem het liefst wou slaan, en onbewust bereidde hij zich voor op een klap in zijn gezicht. Hij zou zich niet tegen haar verweren, ten eerste verdiende hij het, en ten tweede was hij zich niet altijd even bewust van zijn eigen kracht. En het laatste wat hij wilde was Iana pijn doen, al had hij dit waarschijnlijk met zijn vraag al gedaan. Iets waarvoor hij zichzelf vervloekte. Iets wat hem er nog eens op wees dat hij zijn gevoelens onder controle moest houden, want hij zou haar enkel pijn doen als hij de afstand die ze nu bewaarde zou verbreken. "Mijn vader.." zei Iana, kennelijk was ze toch van plan antwoord te geven op zijn vraag. Hij zweeg, wist dat hij het enkel moeilijker voor haar zou maken als hij haar nu in de reden zou vallen. Ze draaide zich om in zijn armen, en hij liet haar iets losser zodat ze zich los zou kunnen maken uit haar greep mocht ze dit willen. "Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, een korte tijd nadat mama dood was." vertelde, Nick keek over haar schouders naar de zee. Kon het niet laten haar wat dichter tegen zich aan te drukken, het was duidelijk dat ze er moeite mee had. "Ik had, nadat ik mama had achtergelaten naar papa gerend, hem verteld wat er was gebeurd. Papa had in mijn gezicht geslaan en daarna beginnen wenen. Ik had nooit begrepen waarom hij mij had geslaan. Waarom heb je haar niet geholpen? Dat waren de woorden die hij naar mij had geschreeuwd. Ik was toen van de kaart geslagen, helemaal onbeholpen. Wat kon ik eraan doen? Ik weet nog dat papa naar buiten was gerend en pas tegen de avond was terug gekeerd. Ik dacht dat hij een wandeling had gemaakt, maar toen ik 's morgen hem een tekening wilde geven, die ik de vorige dag had gemaakt om te zeggen dat het me speet. Maar toen ik de slaapkamer binnen kwam.." Gespannen luisterde Nick naar Iana’s verhaal, hij voelde zich schuldig dat hij haar er naar had gevraagd. Het was duidelijk dit een verhaal was wat ze niet graag vertelde, iets wat hij wel kon begrijpen. "..Hij had een riem om zijn nek, zijn tong hing uit zijn mond en zijn gezicht was helemaal blauw. Ik had papa geslaan, in zijn gezicht zo hard. Maar het hielp niet, hij bewoog niet meer, hij hing daar, aan het plafond. Zo is hij gestorven." beëindigde ze, nog altijd keek ze hem niet aan. Nick vermoede dat er tranen in haar ogen stonden, maar liet haar gewoon met haar rug tegen zijn buik aan staan. “Het spijt me Iana, ik had het niet moeten vragen.” fluisterde hij. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang, een kusje zo betekenisloos, zo klein. Maar toch voelde hij een tinteling door zijn lichaam gaan, had de neiging achteruit te stappen. Bang voor de gevoelens die ze bij hem teweeg bracht, maar hield zich in. "Daarom dat ik me al die tijd zo eenzaam heb gevoeld, heb gesnakt naar jouw warmte." De woorden overvielen hem lichtelijk, hij beet op zijn lip. Niet wetend hoe hij hier op moest reageren. “Iana, ik ben er altijd voor je. Als je iemand nodig hebt die je op vangt, als je iemand nodig hebt die je gewoon in zijn armen houdt. Ik zal er voor je zijn, altijd.” zei hij zacht tegen haar, waarna hij voor een kort moment zijn ogen sloot. Wist niet of hij er goed aan had gedaan om de woorden uit te spreken, maar het was de waarheid niets dan dat. Hij wou er voor haar zijn, hoe moeilijk het soms ook was. Hij zou haar niet zomaar in de steek laten. En ook al was het elke keer dat hij haar in zijn armen hield moeilijker om de cocon in tact te houden, als ze zijn steun nodig had zou hij haar zonder te aarzelen tegen zich aan drukken. "Dit was denk ik wel het laatste geheim dat ik nog heb meegedragen, de hele tijd lang." zei ze, Nick opende zijn ogen weer. Richtte ze op haar, al kon hij haar niet in haar ogen kijken doordat ze met haar nu naar hem toe gekeerd stond. “Ik ben je dankbaar dat je het me hebt verteld.” zei hij zachtjes tegen haar. Zelf had hij nu nog enkele geheimen voor haar, zo wist ze niet hoe zijn moeder was gestorven en wat voor iemand zijn moeder was geweest. Maar als ze er nou zou vragen zou hij het haar vertellen, waarschijnlijk met minder moeite dan zij. Iets wat in zijn ogen vrij logisch was, Iana had om haar ouders gegeven en hij niet. Bovendien was hun dood, veel angstaanjagender dan de dood van zijn moeder. Iets anders wat Iana niet van hem wist, was dat hij zich steeds vaker af begon te vragen wat voor iemand zijn vader was. En of hij op zijn vader leek. Hij ergerde zichzelf er dood aan dat hij steeds vaker aan zijn vader begon te denken. Die man betaalde vrouwen om met ze naar bed te gaan, iets wat in Nick’s ogen niet kon. Hij mocht dan wel een player zijn, hij zou een meisje nooit betalen voor sex, nooit. Iana boog zich voorover waadoor hij haar wel los moest laten. Voor hij in de gaten had wat er gebeurde, had ze een hand ijskoud water in zijn gezicht gegooid. Een lachje weerklonk over het verlaten strand. “Durf je wel!” zei Nick grijnzend, al lag er een lichte wat onzekere ondertoon in zijn stem. Haar stemmingswisseling was zo plotseling geweest, zo onverwachts. Dat hij er niet zeker van was of het enkel een spel was, of dat haar sombere bui ook daadwerkelijk verdwenen was. "Dus jij wou muziek?" zei Iana, een grijns sierde haar gezicht. “Muziek zou leuk zijn ja.” zei hij, hij grijnsde even. “Dan danst een stuk makkelijker weetje, ik ben niet zo’n natuurtalent als jij.” zei hij. "Je weet dat ik zulke momenten kan hebben, je weet het hea." zei Iana, terwijl ze zijn handen beet pakte en zwaaide er wat droogjes mee. Hij lachte. “Ja dat weet ik.” zei hij grijnzend. Hij deed enkele stappen in de richting van het strand, hield haar handen losjes vast zodat ze hem wel zou moeten volgen. “Dus jij had muziek?” vragend keek hij haar aan, hield voor een moment halt. Keek Iana aan, een fonkeling was in haar ogen verschenen. Het was bijna alsof hij het zoveelste barstje in de cocon kon voelen ontstaan. De gevoelens die daar in opgesloten zaten, probeerde zich een weg naar buiten te vechten. En Iana hielp ze daar bij, alleen al door hem aan te kijken. "Ik heb je graag." zei Iana, waarna ze vrijwel direct haar blik af wenden. Zachtjes legde hij zijn vingers onder haar kin, duwde op die manier haar hoofd iets omhoog zodat ze verplicht was hem aan te kijken. Vervolgens liet hij zijn hand zakken en pakte haar hand beet. “Ik heb jouw ook graag.” zei hij zacht, hij dwong zichzelf haar aan te blijven kijken. Hij wist dat hij eigenlijk meer moest zeggen, dat hij eigenlijk moest zeggen dat hij haar misschien wat te graag mocht. En dat het beter was voor hen beide als deze avond nu zou eindigen. Maar hij kon het niet, hij wou het niet. Nu nog niet. Hij wou niet dat hun avond eindigde met verdriet. “Wou je nou nog dansen?” vroeg hij, in de hoop dat hij haar vrolijke bui weer terug kon krijgen. Hij trok haar zachtjes met zich mee in de richting van haar tas, in de veronderstelling dat ze gedoeld had op een Ipod of iets dergelijks die ze bij zich had.

Iana voelde dat de greep van Nick versterkte en ze vleide zich, net als daarvoor, dicht tegen hem aan en genoot stiekem van zijn aanraking. De zoen op haar wang had zijn litteken duidelijk achtergelaten want al meteen gloeide de plek waar zijn lippen haar wang hadden geraakt. Het was een vluchtig kusje, die toch zoveel had doen tintelen bij haar. Het maakte haar nerveus, kwaad zelf woedend! Hoe die ene kus haar zoveel kon doen! Kort balde ze haar vuisten wetend dat Nick die normaal niet kon zien. Ze moest zich rustig houden, Nick was er voor haar, ze zou blij moeten zijn. En ergens was ze dat ook, ze kon even goed beginnen springen, tieren hoe blij ze wel niet was dat Nick bij haar was. Maar haar hersens verboden het, ze moest zich inhouden, de avond niet verknallen ook al was die al voor de helft gebroken. Sommige vragen hadden kwetsend geweest, brekend en waren zelf gebroken. Sommige acties hadden hun tweeën pijn gedaan, maar als Iana erbij nadacht wist ze dat dat gewoon moest gebeuren, die vragen en doeningen moesten er gewoon zijn. “Het spijt me Iana, ik had het niet moeten vragen.” Iana draaide haar gezicht naar hem en droogde haar tranen aangezien die net als een waterval bleven komen. "Nee Nick, zeg dat niet. Je had gewoon het recht het te weten, echt." Iana liet een kleine glimlach horen en hoorde dat hij er overeenstemde dat muziek wel handig zou zijn. Een kleine grijns kon ze niet onderdrukken toen hij haar had geleiden naar haar tas. "Danku." Zei ze droogjes en haalde haar iPod tas, uit haar linkerzak en keek al haar liedjes na. Een rock lied zou nu niet echt van toepassing zijn, alhoewel hun humeur al wat beter werd. Misschien eerst haar lievelingsliedje? Goedkeurend knikte ze en liet de display van haar iPod aan Nick zien en keek hem afwachtend aan. Het liedje stond met drukletters geschreven en het lied luidde: Julia Sheer, You will never be. "Het is altijd al mijn lievelingsliedje geweest, ik weet niet of het je wat boeit maar goed." Iana keek hem met een scheve glimlach aan en voelde zijn greep weer versterken. Zachtjes ademde ze diep in en uit en sloot haar ogen voor enkele seconden, het liedje aanzettend. Haar handen, niet wetend waar ze ze moest plaatsen keek ze in zijn ogen. Ze vond het best leuk om hem zo diep aan te kijken, in die o zo grote ogen van hem die haar eeuwig deden dromen als ze zo verder bleef kijken. Hoofdschuddend en met kleine blosjes op haar wangen wende ze haar blik naar haar voeten die daar in het zand stonden. Iana wist, dat na dit liedje de avond zou afgerond zijn, een mooi einde zou hebben en net als een sprookje zou moeten eindigen. Iana nam de eerste beslissing en legde haar armen om zijn nek heen, Nick zou vanzelf wel doen wat een man moest doen als hij ging dansen op een lied als nu. "Ken je het liedje? Ik denk dat ik het in talië eens een keer had gespeeld, dat we hadden gedanst." Een kleine glimlach krulde rond haar mondhoeken aangezien ze ze die avond nog zo goed herinnerde. Ze hadden wel minuten na dat liedje van Julia Sheer nog zitten verder dansen, op hetzelfde ritme als het liedje, terwijl er een rock lied aan de gang was gegaan. Mensen hadden hun afkeurend aangekeken, net of ze hun van de dansvloer wilden trekken door hun moordende ogen. Iana zette de eerste stap naar achteren en wiegde grijnzend eens over draaierig naar links en recht waardoor Nick het vast wat moeilijk zou hebben om haar normaal vast te nemen, als hij dat dan van plan was natuurlijk. Iana lachte en keek hem van de grond weer recht aan. "Sorry" Mompelde ze bijna onhoorbaar en volgde het ritme van de muziek om zo de mooiste bewegingen te maken waardoor ze algauw in een dans verdronken waren. Althans, zij toch. Haar ogen werden zonder het te willen weer tranerig maar ze wist die gauw tegen te houden en al meteen waren haar ogen weer droog. Waarom kwamen die tranen in godsnaam? Dit was écht het goeie moment niet, écht niet! Misschien kwam het door die ene gebeurtenis, van haar ouders? "Ik heb dit liedje na de dood van mijn beide ouders, wel duizend keer per dag opgezet." Geen idee waarom ze het zei haalde ze zachtjes haar schouders op. Ze wist voor kort te lachen, ze wilde de sfeer niet weer naar beneden laten dalen door die zin die ze er weer had uitgefloept voor ze het had gewild. Hopelijk ging Nick niet in in die woorden en dansten ze verder, zoals het moest lopen, in Iana's hoofd. Maar de vele dingen die Iana had gehoopt vandaag te doen met Nick hadden steeds in het water gelopen en ze had ze nooit meer terug gekregen. Maar ooit moest deze pijnlijke dag eraan komen, dat was duidelijk. Toen het liedje steeds maar meer het refrein had gespeeld was Iana bang dat het liedje al voorbij zou zijn, dat het afscheid eraan zou komen. Toen de laatste zin eruit was wilde Iana Nick niet loslaten, ze bleef met hem staan, stokstijf. "Uhmm." Kort beet ze op haar onderlip en liet hem los. "Ik wil niet dat deze dag voorbij is.." Iana keek hem recht aan en hield een stap afstand van hem zodat ze allebei wat op adem konden komen. Dit was het moeilijkste van de avond, het afscheid. Die ene kus, waar ze zo veel van had gedroomd, die mocht er niet zijn. Mocht niet komen. Iana wilde naar hem toestappen, hem beladen met haar grootste liefde, maar het kon niet. Iana voelde zich zo geïrriteerd omdat ze alles moest missen wat een normaal stel allemaal wel kon doen. Maar Nick en haar hadden het gewoon veel moeilijker, ze mochten juist niet op elkaar verliefd worden, ook al zou het niet lang meer duren totdat de vlinder zou ontstaan.

Waarom doe je dit met me Iana? Waarom kun je mijn gevoelens niet gewoon met rust laten? Ik wil dit niet, niet weer. Je maakt me gek, ik wil je tegelijkertijd vasthouden en weg duwen. Wil je lippen op de mijne voelen, maar weet dat dit niet het juiste is. Mijn gevoelens weet ik vast te houden in een cocon, maar elke keer als ik je aan kijk ontstaat er weer een barst in. Hoe lang ik het vol zou houden weet ik niet, maar dat ie breekt staat vast. Alsjeblieft Iana, stop met wat je doet. Ik wil niks voor je voelen. Want een relatie tussen ons zou niet werken, nooit. Zelfs als we het zouden proberen, het zou niet lukken. Ik zou jouw kappot maken, en dat wil ik niet. Ik wil je geen pijn doen. De woorden spookte door Nick’s hoofd, maar hij was niet van plan ze uit te spreken. Hij zou zich op die manier enkel kwetsbaar op stellen, en dat had hij vandaag al genoeg gedaan. Hij moest weer zichzelf worden, gewoon tot rust komen. Maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. En het feit dat Iana maar met zijn gevoelens bleef spelen maakte het er zeker niet makkelijker op. Hij wist dat ze dit niet expres deed, en waarschijnlijk had ze niet eens in de gaten wat ze met hem deed. Dat was maar goed ook, het zou het er voor hen beide niet makkelijker op maken. "Nee Nick, zeg dat niet. Je had gewoon het recht het te weten, echt." zei Iana, haar gezicht had ze naar hem toe gewend. Zodat ze de tranen die over haar wangen liepen kon zien. “Ik mocht dan wel het recht hebben om het te weten, ik had het niet nu moeten vragen.” zei hij zacht, hij wist zichzelf er van te weerhouden met zijn hand langs haar wang te strijken. Zo’n kleine betekenisloze aanraking bracht bij hem simpelweg veel te veel gevoelens te weeg. Iets waaraan hij zich mateloos irriteerde. Hoe was het mogelijk dat een meisje, dit met hem deed? "Danku." zei Iana nadat hij haar naar haar tas had begeleid, Nick grijnsde onwillekeurig. Volgde met zijn blik haar bewegingen. Ze had een zwart truitje aan getrokken, dat zou waarschijnlijk de reden zijn dat ze hem zijn shirt terug had gegeven. Dat nu wat verderop doelloos in het zand lag. Hij had ook geen behoefte om het te gaan halen. Het was nog vrij warm, en bovendien had hij nooit zo veel last van de kou. Alsof ze lichaam er op in was gesteld. Iana liet hem het schermpje van haar Ipod zien, Julia Sheer – You will never be. Nick herkende het liedje nog van een andere keer dat hij met haar had gedanst, het was een mooi liedje. Hij had het wel eens aan Angel laten horen, maar kennelijk had ze geweten dat hij het dankzij Iana kende want ze had boos tegen hem geschreeuwd dat hij die heks nu eindelijk een smoest vergeten. Het zou hem niks verbazen als zij zusje woedend werd als die hoorde dat hij Iana weer tegen was gekomen. Eerst had hij niet begrepen wat zijn zusje tegen Iana had, maar na een tijdje was dit hem duidelijk geworden. "Het is altijd al mijn lievelingsliedje geweest, ik weet niet of het je wat boeit maar goed." zei Iana, Nick glimlachte naar haar. O wat wou hij zijn lippen graag op de hare drukken, zich toe geven aan zijn gevoelens. Maar dit zou fout zijn, het zou niet goed af lopen. Hoe dan ook, hij zou haar pijn doen. En daarmee ook zichzelf. Al had hij hier minder problemen mee. "Ken je het liedje? Ik denk dat ik het in talië eens een keer had gespeeld, dat we hadden gedanst." zei ze, hij knikte. “Ja ik ken het nog.” zei hij, een klein grijnsje rustte op zijn gezicht. Ze had haar armen om zijn nek geslagen, en hij legde zijn handen zachtjes op haar heupen. Iana zetten de eerste stap naar achter, en hij volgde haar door een stap naar voren te zetten. Al snel werd hij mee gesleept door de muziek, hij bewoog zich op het ritme en volgde Iana zonder al te veel moeite. Voor een moment werd hij uit zijn trans –zou je het bijna kunnen noemen- door de betraande ogen van Iana, maar hij zei er verder niks over. Wetend dat ze daar niet op zat te wachten. Hij richtte zich weer op hun dans. "Ik heb dit liedje na de dood van mijn beide ouders, wel duizend keer per dag opgezet." zei Iana, Nick keek haar aan. Glimlachte zachtjes naar haar, streek met zijn hand zonder er echt bij na te denken over haar heup. Maar zei verder niks, hij wou dit moment niet verpesten. Uiteindelijk stopte het liedje, de laatste klanken stierven weg. Waarna er behalve het ruizen van de wind en het geluid van de golven die braken op het strand niks te horen was. Nick bleef staan, zijn handen lagen nog altijd losjes op Iana’s heupen en haar armen had ze nog altijd om zijn nek geslagen. "Ik wil niet dat deze dag voorbij is.." zei Iana, wat hem betrof stond ze veel te ver bij hem vandaan. Het liefst wou hij haar nu tegen zich aan drukken, hij wou haar lichaam weer tegen het zijne voelen. Maar hij deed het niet, bleef staan waar hij stond. “Ik ook niet, maar we kunnen er weinig aan veranderen.” zei hij zacht, haalde zijn handen van haar heupen. “Is het goed als ik je naar je kamer brengt? Ik wil je liever niet alleen terug laten lopen.” zei hij, keek haar vragend aan. Het zou het misschien enkel moeilijk maakte, het voelde bijna als uitstel voor executie. Maar hij was niet van plan haar alleen terug te laten lopen, hij wist niet precies hoe het hier zat. Waarschijnlijk was het hier niet zo riskant om als meisje over straat te lopen als in zijn buurt, maar toch. “Ik moet wel mijn vest nog even ophalen in La palapa.” zei hij, terwijl hij zich omdraaide en naar zijn shirt sprinten. Hij trok het over zijn hoofd, waarna hij weer terug liep naar Iana en haar vragend aan keek.