Dansing.

De bruine haren van Iana vlogen op door de opkomende windvlaag die haar deed rillen. De winter, geen sneeuw en toch die koude. Zacht huiverde ze en keek voor zich uit. Tijd om maar eens naar een club te gaan, misschien kon ze zich dan wat meer ontspannen. De laatste keer dat ze iemand zag was het een jongen geweest die haar had getrokken op een foto en haar helemaal over haar toeren maakte. Een zucht verliet haar keel toen ze een blik op haar dunne witte kleedje liet glijden met haar witte schoenen met een dunne hak. Niet echt handig om over de dijk mee te lopen maar het voelde zo vrij, zo goed. Beter dan van die lompe schoenen die je depressief maakten. Nee, Iana wilde zich soms wel eens stijlvol gedragen. Al was het maar voor even. Zachtjes beende ze zich naar de straat en zorgde ervoor dat haar redelijk doorzichtige kleedje niet zou opwaaien door de wind. Dat zou nog eens gênant kunnen zijn. Ze had het al eens voorgehad, niet echt leuk om te zeggen. Ze stond in een magazijn te winkelen en toen ze naar de uitgang wou lopen stapte ze op een warmte blazer die haar rokje naar boven heeft laten vliegen. Vreselijk vervelend was dat als je weet dat iedereen, al die ogen op je gericht waren. Iana had toen liefelijk geglimlacht en zo vlug mogelijk de winkel buiten gestapt. Iana grinnikte bij die herinnering aan de uitstap naar het magazijn. Ja, een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Een spreekwoord die ze niet snel zou vergeten, als ze dan nog geen ezel was. Toen de club verder op het strand te zien was sloot ze haar ogen en liep er met een vrolijke glimlach naar toe. Ja, ze had wel eens zien om zich te laten gaan. Gewoon eens wat drinken en met sfeer vertrekken. Goed idee, voor een zaterdag avond. Meteen vulden haar longen de geur van drank en zweet. Ze kuchte en liep toch maar de tent binnen. De sfeer zat er best wel in en meteen wurmde ze zich door de menigte dansende mensen. Iana glimlachte en opeens leek haar hart stil te staan, daar ergens verder. Die jongen..Ze herkende hem van ergens. Ze liep er naar toe en tikte hem op zijn schouder. "Nick?" Ze keek naar de schouder die zich verbaasd omdraaide en meteen kon Iana wel in haar broek plassen van schaamte. "Sorry, ik dacht dat u een vriend van me was." Iana glimlachte onzeker en maakte dat ze weg was van die enge man die haar aankeek. Hoe kon ze hem nu vergelijken met een jongen die ze al een paar jaar niet gezien had? Een beetje teleurgesteld omdat ze écht dacht dat hij het was danste ze wat mee op het ritme, alleen. Ze draaide haar armen soepel om haar lichaam zodat ze een mooie beweging maakte. Een paar jongensogen werden op haar gezicht en haar ogen spuwden vuur waardoor ze allemaal tegelijk wegkeken. Mooi, dat ze iemand anders gingen begluren. Het was niet omdat ze een redelijk dun kleedje aanhad dat haar lichaam mooi omsnoerde dat iedereen naar haar moest kijken, dat wilde ze niet.

-Alleen Nick en Iana.

De dreunde muziek was hem al van ver te gemoed gekomen, even als de bijna vertrouwde lucht die bestond uit een mengelmoes van zweet en alcohol. Zijn vest had hij af gegeven bij de garderobe, wettende dat het in de club zelf veel te warm was om dat ding aan te houden. Rustig baande hij zich een weg door de mensen massa, op naar de bar. Zijn bruine ogen gleden langs de mensen die daar stonden, bleven enkel rusten op de meisje die daar stonden. De jongens toonde hij geen blik waardig, waarom zou hij ook? Hij was er nog altijd niet zeker van of hij zich aan de afspraak zou houden die hij met zichzelf had gemaakt. Waarschijnlijk niet, Jamie kreeg gelijk. Zoals ze meestal gelijk kreeg. Hij kon niet veranderen, en hij moest het ook niet willen. Regels waren er om gebroken te worden, en het zelfde gold voor afspraken. Alleen beloftes moest je na komen, daarom sloot hij die ook nooit. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, ging op één van de barkrukken zitten en wachten geduldig tot de bar man eindelijk oog voor hem had. Bestelde snel een biertje voor dat deze zich weer tot zijn vrouwlijken klanten richtte. Al snel stond er een biertje voor zijn neus, hij omklemde het koele glas. Nam een slok, waarna hij zich omdraaide en zijn ogen op de mensen op de dansvloer richtte. Zou hij zich aan zijn afspraak houden? Nee, nee hij zou het niet doen. Pas als hij de ware zou vinden zou hij stoppen met de player uit hangen, zou hij stoppen met meisjes gebruiken. En de ware, hij betwijfelde of hij die ooit zou tegen komen. Waarschijnlijk niet, en anders zou hij nog wel even moeten wachten. En tot die tijd, zou hij zichzelf wel kunnen vermaken. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn blik op het meisje dat vlak bij hem zat. Zag dat ze zijn blik ving, kort glimlachte hij naar haar en zoals hij had verwacht glimlachte ze terug. Hij wou net wat tegen haar zeggen, maar een meisje op de dansvloer trok zijn aandacht. Niet omdat ze zo knap was, of omdat het kleedje dat ze aan had haar lichaam perfect uit lieten komen. Nee, dat was het niet. Het was die blik, die ogen. Iana. Het meisje naast hem, legde haar hand zacht op zijn arm. Maar hij schudde haar hand van zich af, stond zonder een woord te zeggen op. Het meisje verbaasd achter latend. Ach die vond wel een ander, er waren genoeg jongens die op zoek waren naar zo’n mooi meisje. Iana stond met haar rug naar hem toe, het was bijna eng toevallig dat ze elkaar hier tegen kwamen. Zijn moeder zou hebben gezegd dat het het lot was, maar zijn moeder was een junk. Die dacht bij de geboorten van haar dochter dat ze engelen zag, en dat haar dochtertje een engel was. Angel, alleen daarom heette ze zo. Vanachter sloeg Nick zijn armen losjes om Iana’s middel heen. “Ga je me nu net zo aan kijken als je die jongens net aan keek, bellezza.” zei hij zacht, maar hard genoeg om boven de muziek uit te komen. Waarna hij haar voorzichtig omdraaide zodat ze hem aan kon kijken. Het was te hopen dat ze hem zou herkenen, anders zou dit waarschijnlijk wel heel raar over komen. Niet dat hij dit nooit bij een ander meisje zou doen, maar toch. Voor een kort moment drukte hij Iana tegen zich aan, waarna hij haar los liet en iets afstand van haar nam. “Ik had niet verwacht jouw ooit nog te zien.” zei hij, terwijl hij haar in zich op nam. Ze was mooi, net als vroeger, mooier zelfs. Maar hij voelde niks, gelukkig. Hopelijk zou dat zo blijven, hij wou zich niet weer zo voelen. Nooit meer. Toen ze was vertrokken, hij schudde zijn hoofd duwde de gedachten weg.

Iana keek ietwat onzeker voor zich uit. Ja, het was toch wel weer eens een blunder, alweer. Hoe kon ze nu het gezicht van Nick met die van een oudere man vergelijken? Nick was veel knapper, charmanter, helemaal anders dan die vieze vent die haar een moment had aangekeken. Zijn ogen, het was net of hij door haar kon kijken en dat maakte het er niet leuker op. Ze haatte het als mensen zo naar haar keken, omwille van haar dunheid, van haar mooie kleedje? Van tegenwoordig keek niemand meer naar je persoonlijkheid, en dat baarde Iana zorgen. Het viel niet mee om nu nog ooit een normale vriend te hebben. Steeds met de zorgen zitten dat hij je achterlaat of je gewoon laat staan voor een andere, nog knappere vrouw. Daarom dat Iana haar gevoelens nooit volgt, het leid haar toch in een baan van miserie en zorgen. Ze zou geen nacht kunnen slapen zonder te weten waar haar vriend zou uithangen. Een grote zucht verliet haar keel en ze probeerde zich gewoon weer op de muziek te richten waardoor haar gedachten weg zoefden voor haar ogen. Eindelijk, even alles leeg zetten en je gedachten op nul. Meteen leek het al beter te gaan en Iana kon zich beter dan ooit bewegen op de muziek. Totdat een tweetal handen haar middel hadden vastgenomen en ze een kleine kreet slaakte die nog net boven de muziek uitkwam. Een tweetal mensen keken om maar merkten dat er niets aan de hand was. Iana's hart stond even stil toen ze werd omgedraaid. Het gezicht, die blonde krullen, het was gewoon Nick! "Gotver! Jij ... Och!" Ze lachte en sloeg haar armen in een vriendschappelijke beweging om zijn nek. "De wereld lijkt veel kleiner dan die is, zie hier. Nick, mijn vriend.. Ik heb je gemist. Al weet ik dat je je waarschijnlijk weer in de armen van allerlei andere meisjes hebt gegooid." Iana slikte en liet hem wat losser. Ze vond het moeilijk. Weten dat Nick nog met andere meisjes het bed deelt. Misschien was ze daarom van haar gevoelens weg gevlucht, het had haar bang gemaakt. Zijn blik, die tranen die ze nog net kon tegenkomen. Het was als de dag van gisteren. Iana schudde haar hoofd en wilde gewoon weer dansen, zoals daarnet. Zonder zorgen, zonder die gedachten die je helemaal gek maakten. Maar nu had Nick ze blijkbaar weer allemaal teruggeduwd naar haar kant. Iana probeerde een kleine geforceerde glimlach op te zetten en keek naar een meisje dat aan de bar zat en haar jaloers aankeek. "Je vriendinnetje is blijkbaar jaloers." Iana kon het niet laten een grijns op te zetten en haar tong uit te steken naar het meisje die haar vies aankeek en rap de andere kant opkeek. "Slet." Iana mompelde het woord gewoon losjes uit en keek weer naar Nick. "En, hoe is het met je?" Ze glimlachte nu weer wat normaler en knikte bevestigend op haar woorden. Ze wilde best zijn hele historie wel nog eens horen. Wat hij allemaal had meegemaakt, hoe hij hier was geraakt. Ze wou alles weten. Misschien ook wel omdat ze blij was dat ze hem tegen was gekomen. Nu voelde ze zich opeens weer veilig, geen ogen meer in haar rug die haar net leken te vermoorden. Geen ogen die haar vol schaamte brachten. Dat ze hun een ander meisje zochten, niet haar.

Een kleine kreet was de reactie op zijn plotselinge aanraking, hij voelde de blikken van enkele mensen op hen rustte maar negeerde het. Het deed hem er niet toe wat andere dachten, dat deed er nooit toe. Alleen de meningen van de mensen om wie je gaf hadden betekenis, althans zo dacht hij er over. "Gotver! Jij ... Och!" zei Iana nadat hij haar had om gedraaid, haar lach klonk vertrouwd, alsof hij hem gister nog had gehoord. Een grijns verscheen op zijn gezicht, twee armen werden om zijn nek geslagen. "De wereld lijkt veel kleiner dan die is, zie hier. Nick, mijn vriend.. Ik heb je gemist. Al weet ik dat je je waarschijnlijk weer in de armen van allerlei andere meisjes hebt gegooid." zei ze, hij fronste even. Wat deed dat er toe? Ze waren toch gewoon vrienden, niet meer niet minder. Wat maakte het dan uit, met wie hij het bed deelde? “Je kent me maar al te goed.” zei hij, om niet te laten merken dat hij langer dan nodig was bij haar woorden stil stond. Iana had hem wat losser gelaten, de uitdrukking op haar gezicht verwarde hem. Net als haar aanwezigheid hem op de één of andere manier verwarde, alweer. Maar hij zou zich niet laten leiden door zijn gevoelens als ze terug kwamen zou hij ze koelbloedig buiten sluiten. Nee, hij zou zich er geen tweede keer mee in laten. Nooit meer. Een ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen. Hij zou niet weer die pijn voelen als ze vertrok, omdat hij nooit meer wat voor haar zou voelen. Vrienden, niet meer niet minder. Zo hoorde het, en zo zou het gaan. "Je vriendinnetje is blijkbaar jaloers." Met die woorden trok Iana hem uit zijn gedachten, hij wierp een korte blik op het meisje aan de bar die hij had willen aanspreken voordat hij Iana had gezien. Grijnzend zag hij toe hoe Iana haar tong naar het meisje uit stak, die vrijwel direct weg keek. “Ze is mijn vriendinnetje niet, ik had nog niet eens wat tegen haar gezegd.” zei hij rustig, een glimlach gleed over zijn gezicht. "Slet.” mompelde Iana, Nick trok zijn wenkbrauw op. “Je bent toch niet jaloers? Of was dat slet tegen mij gericht?” zei hij, grijnzend keek hij Iana aan. Keek vanuit zijn ooghoeken naar het meisje dat hen nog altijd gade sloeg, als hij niet weg was gelopen had hij waarschijnlijk beet gehad. Dan had hij zijn afspraak verbroken, niet dat hij daar spijt van zou hebben gehad. Hij ging hem sowieso breken, was het niet vanavond dan wel een andere keer. "En, hoe is het met je?" vroeg Iana, Nick pakte zacht haar hand vast. “Zullen we even aan de bar gaan zitten, dan krijg je wat drinken van me en kunnen we rustig praten.” zei hij. Niet alleen omdat hij dan rustig met haar zou kunnen praten, maar ook omdat hij nu de tijd had om na te denken. Wat moest hij haar vertellen? Wat kon hij haar vertellen? De reden van zijn vertrek mocht ze niet weten, die mocht niemand weten zelfs zij niet. Ze wist veel van hem, dat hij uit de achterbuurt kwam. Ze kende tenslotte zijn vrienden. Ook wist ze dat hij in een kraakpand woonden, en dat hij zijn zusje had op gevoed. Het zou hem niks verbazen als ze wist dat hij stal, al was hij daar niet zeker van. Maar dit, dit mocht ze niet weten. Wat betekende dat hij moest liegen, en dat lag hem totaal niet lekker. Hij wou niet tegen haar liegen, maar veel keus had hij niet. Voor een moment beet hij op zijn lip, wachtte tot Iana antwoord zou geven op zijn vraag. Haar hand hield hij nog altijd losjes vast.

Iana keek in de ogen van Nick en glimlachte daarna zwakjes. Even was ze van de wereld geslagen, in haar gedachten verzonken en helemaal kwetsbaar. Nick sprak een paar zinnen uit tegen haar en ze voelde hoe het schuldgevoel weer in haar kwam. Altijd als ze wat dacht kwamen de woorden er vanzelf. Soms zelfs woorden die ze helemaal niet wilde uitspreken maar er gewoon uit moesten vliegen. Of haar gedachten dat nou toelieten of niet. Toen Nick haar hand had vastgenomen liet ze zich meegaan met Nick naar de bar en zette zich naast hem op een barkruk. "Zo, vertel eens. Veel meegemaakt, de laatste tijd? Hoe komt het eigenlijk dat je van Italië naar hier bent gekomen?" Ze keek hem nieuwsgierig aan en hoopte dat hij eerlijk zou antwoorden. Ze wist veel van hem, héél veel en wilde dus eigenlijk geen geheimen voor hem hebben en omgekeerd wilde ze ook alles weten. Het zou niet alleen hun vriendschap beter versterken maar het zou ook altijd een vriendschap zijn waar je op kon terug vallen als je het moeilijk had. Dat gevoel had Iana dan toch. Wat Nick daarentegen ervan vond wist ze helemaal niet. Zijn vraag, of het haar eigenlijk wat kon schelen dat dat meisje hem wou versieren, Iana wist het niet. Toch voelde ze zich jaloers tegenover alle andere meisjes waar Nick 's avonds van alles mee deed wat Iana eigenlijk helemaal niet wou weten. Ze wou gewoon dat Nick eerlijk tegen haar zou zijn, altijd. Maar daar was ze helemaal onzeker over, twijfelen en de hele tijd die vragen die je zo gek maakten. "Hé?" Iana wiebelde op haar stoel totdat haar stoel de helft omdraaide en ze ver neerviel. Nog net wist ze haar evenwicht te houden en zich te herstellen van haar tweede genânte moment. Iana keek met haar grijs/blauwe ogen naar Nick en voelde aan dat hij ergens mee zat. Ze wilde weten wat, maar ze dwong zichzelf even rustig te wachten op zijn antwoord vooraleer ze de vraag zou stellen. Nick redde zich wel, dat wist ze na al die jaren wel. En diep in haar hart voelde ze hoe die gevoelens weer in haar lichaam vloeiden. Nee, niet weer. Iana keek naar het dak van de hut en zuchtte. Niet weer die gevoelens die haar dol maakten, die haar zo onzeker maakten. Iana schudde haar haren naar achteren en liet haar hand over haar haar gaan en zuchtte. De zwarte mascara die ze vanmorgen had aangebracht probeerde ze zo mooi mogelijk te houden met haar zwarte eyeliner en haar blauwe oogschaduw. Iana hield er wel van om aantrekkelijk te zijn, ook al haatte ze die ogen. Soms hoopte ze zelf op van die jongens ogen maar nooit had Iana zich laten doen door jongens die naar haar toe kwamen haar wilden versieren. Dat liet ze nooit toe, hoe knap of sympathiek ze ook waren. Iana trapte nooit in de val van mannen die zo zoet en zacht tegen haar waren. De gedachte alleen al, die ruwe handen en die schorre stem. Een rilling schoot over haar ruggengraat. De angst om ooit verkracht te worden, ze wilde er niet aan denken. Laat het me nooit overkomen.. De zin die ze elke dag wel voor de spiegel prevelde.

Waarom voelde dit moment plots zo kwetsbaar? Zo fragiel? Alsof het zo kon breken, één verkeerd woord, één verkeerde beweging en alles lag aan diggelen. Alles zou verdwijnen, net als ze destijds was verdwenen. Het had hem niks mogen doen, het had hem koud moeten laten. Zoals elk ander meisje hem koud liet. Hij kon toe zien hoe ze in tranen uit barsten, kon hun geschreeuw aan horen zonder iets te voelen. Maar hij had haar niet kunnen zien vertrekken, zonder die stekende pijn te voelen. Die gevoelens waren nu af gekoeld, lagen diep in hem verborgen en hij zou ze niet laten ontsnappen. Nee, hij zou het nooit meer voelen. Hij was door gegaan met zijn leven alsof er niks gebeurd was, want zo hoorde het. Er was ook niks gebeurt, helemaal niks. Een zucht schoof over Nick’s lippen, hij richtte zijn blauwe ogen op die van Iana. Ze had plaats genomen op de bar kruk naast hem. Wat moest hij haar zeggen? Moest hij gewoon glas hard liegen? Of moest hij haar iets vertellen, maar de kern van het verhaal achterwege laten. De reden voor zijn vertrek? Ze mocht het niet weten, dan zou ze vertrekken, ze zou hem veroordelen. Meningen deden er niet toe zolang degene van wie die mening was niks voor je betekende, maar zij betekende wat voor hem. Hij voelde misschien niks meer voor haar, ze bleef een vriendin. Een hele goede, en haar mening deed er toe. Hij wou niet dat ze hem zag zoals zoveel andere mensen hem zagen, mensen die wisten wat hij had gedaan. Bovendien was het gewoon beter als niemand het hier wist, voor het geval de politie er toch nog mee bezig was. Al leek dit hem sterk, er gebeurde te veel in zijn oude buurt. "Zo, vertel eens. Veel meegemaakt, de laatste tijd? Hoe komt het eigenlijk dat je van Italië naar hier bent gekomen?" met een nieuwsgierige blik in haar ogen keek Iana hem aan. “Ja veel mee gemaakt, het is nooit rustig in mijn leven and you know that.” zei hij, kort grijnsde hij. Om luchtig over te komen, om geen zware ballast aan zijn woorden te hangen. “Ik ben hier al een keer geweest, een half jaar geleden ongeveer ben ik hier gekomen. Maar na een maand ben ik terug gegaan, het ging slecht met Angel. Ze trok het niet goed zonder me, ging dingen doen die ze niet moest doen. Daarom ging ik terug. Ben een maand of drie in Sicilië gebleven, maar toen moest ik weg. Ik had geen keus, anders was ik wel gebleven.” zei hij, al de tijd had hij zijn ogen op Iana gericht gehouden maar nu liet hij ze af dwalen. Want nu moest hij zeggen waarom hij niet gebleven was, waarom hij niet kon blijven. “Ik heb iets gedaan, iets wat ik beter niet had kunnen doen. En daarom kan ik niet terug. Er zijn mensen die wraak koesteren tegen mij.” zei hij, hopelijk zou ze hier genoegen mee nemen. Hopelijk zou ze accepteren, dat hij haar niet meer vertelde dan dit. Hij slikte even, waarna hij zijn ogen weer op haar richtte. “En hoe gaat het met jouw? Hoe ben je hier terecht gekomen?” vroeg hij, zijn blik dwaalde af naar hun handen nog altijd had hij de hare vast. Na een korte aarzeling liet hij haar hand voorzichtig los, waarna hij de barman wenkte. Die nu Nick een meisje aan zijn zijde had wel bijna direct aandacht voor hen had. “Wat wil je drinken? Ik trakteer.” zei hij, kort grijnsde hij. Hij had nog wel wat geld, niet veel maar wel wat. In Palermo hoefde hij meestal niet te betalen voor de drankjes in een club, evenals hij bijna nooit entree hoefde te betalen. Met de meeste club houders had hij wel een dealtje gesloten, althans de clubs in hun gebied. Ach hij zou wel een manier vinden om hier aan geld te komen, een baantje of anders een kleine inbraak. Veel maakte het niet uit, een rotte appel zal voor altijd rot blijven. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waar kwam dat vandaan? Hij leek zijn moeder wel, die had altijd van dat soort rare gezegde. Gezegdes die enkel zij kon bedenken, als ze dronken was en net een shot had gehad. “Een biertje voor mij.” zei Nick tegen de barman die nog altijd stond te wachten, zijn ogen op Iana gericht. “En ik betaal voor haar.” vervolgde hij.

Iana keek naar Nick die zich wat ongemakkelijk had neergezet en begon te praten. Maar dat was nog steeds geen antwoord op haar vraag..Waarom was hij terug gekomen? Pas na die andere paar zinnen wist ze dat het ging om zijn stelen, of om iets wat ze totaal nog niet wist. "Nick.. Ben je weer begonnen? Wanneer ga je eens wat met je leven beginnen, ga studeren en zoek werk! Het brengt je alleen maar zorgen en schuldgevoelens. Volgens mij dan." Iana zuchtte en stelde zich recht. Toen ze met hem in Italië had opgetrokken had hij haar al zijn geheimen verteld en zij ook de hare. Het had hun naar elkaar doen groeien als vrienden en nu.. alles leek opeens zo veranderd te zijn. Iana voelde hoe ze geen zin meer had om te antwoorden op zijn vraag, hoe het met haar was. Slecht, ik miste je vreselijk en nu weet ik dat je je belofte toch niet hebt gehouden. Nee, dat zou ze niet zeggen maar toch lag het op het puntje van haar tong om het te zeggen, om het eruit te gooien zodat hij eindelijk zou inzien dat wat hij deed helemaal niet goed was. "Het gaat goed." Iana wist zo goed dat ze loog, vreselijk loog en het eruit kwam of dat het haar helemaal niet meer kon schelen. Maar eigenlijk kon het haar juist wél schelen, wat Nick deed maakte haar zo rot vanbinnen. Hij had ooit eens een belofte voor haar gedaan; Ik ga nooit meer stelen en iemand bedriegen, ik zweer het op jou. Iana wist het nog zo goed. En nu, de woorden van Nick leken haar te doen kraken. Had hij dan echt het voor de lol uitgesproken, om haar in de maling te nemen? Wetend dat hij er zich toch niet aan ging houden? Iana kon er niet aan denken hoeveel vrouwen, jonge meisjes hij ondertussen weeral had bedrogen en gekwetst. Hoeveel hij er al weer in zijn bed had gegooid en ze dan een uur later koud achterlaten. Een zucht verliet haar keel en ze moest zich inhouden om niet tegen hem uit te vliegen. En die grijns, die ene grijns op zijn gezicht die haar helemaal koud liet. Ze hield zo veel van Nick, zo veel. Als een zus voor zijn broer zou houden. Maar Nick leek het koud te laten, die vriendschap. Wat Iana zou denken, wat zij zou zeggen het zou hem toch niet kunnen schelen. Wat hij waarschijnlijk zou zeggen, ach wat bemoei jij je met mijn leven! Toen ze naar Nick keek en hem een biertje zag bestellen schudde ze heftig het hoofd. "Ik heb geen dorst." Haar woorden waren zo koud, zo emotieloos dat ze er zelf van schrok. "Ik ga denk ik maar." Zonder nog wat te zeggen stelde ze zich recht en liep door de mensen de dansvloer op, zo ver mogelijk zodat ze Nick niet meer kon zien, zodat ze zijn leugens op zijn gezicht niet meer kon lezen. De boxen begonnen te daveren door de vele muziek die in haar oren leken te barsten. Om niet té over te komen liet ze haar heupen meewiegen op de muziek en probeerde zich weer als op het begin te laten gaan in de muziek. Misschien zou Nick haar dan met rust laten en weggaan, alles wat ze wou.

-Nu moet je niet weg gaan éh XD

"Nick.. Ben je weer begonnen? Wanneer ga je eens wat met je leven beginnen, ga studeren en zoek werk! Het brengt je alleen maar zorgen en schuldgevoelens. Volgens mij dan." De woorden van Iana overvielen hem, deden zijn humeur geen goed. Waar bemoeide ze zich mee? Ze had geen idee hoe het was om op te groeien zoals hij. Hoe het was om te weten dat je nooit beter zou worden dan dat. Je zat er aan vast, voor altijd. Eruit komen was zo goed als onmogelijk. Tegen ieder ander meisje zou hij direct zijn uit gevallen, als die het ook maar gewaagd had die woorden in haar mond te nemen. Maar met Iana lag het anders, hij gaf om haar al leek ze dit zelf niet te beseffen. Plots schoot hem de belofte te binnen die hij haar had gedaan, dom en naïef als hij was. Het was bij haar vertrek geweest, en hij had er alles aan willen doen om haar bij zich te houden. Zelfs een belofte waarvan hij wist dat hij zich er niet aan kon houden. Hoe stom had hij kunnen zijn? Het had haar toch niet in Italië gehouden. Zwijgend keek hij naar Iana, zoekend naar de juiste woorden. Op de één of andere manier moest hij het haar toch uit kunnen leggen, ze had gezien hoe hij leefde. Ze zou het toch wel begrijpen? Maar kennelijk deed ze dat niet. Kennelijk snapte ze niet hoe moeilijk het was. Onbewust balde hij zijn handen tot vuisten, het was maar goed dat hij haar niet verteld had waarom hij had moeten vertrekken. Als ze dit al erg vond, wat zou ze daar dan van vinden? Waarschijnlijk zou ze hem nooit meer aan willen kijken, zou ze hem misschien zelfs aan geven. Zou ze daar toe in staat zijn? Hem uit leveren aan de politie? Misschien had Angel wel gelijk gehad, als hij naar zijn zusje had geluisterd was het misschien beter uit gepakt. Zijn negen jarige zusje had het goed gehad, al die tijd. Ze had het bij het juiste eind gehad, toen ze zij dat iemand zoals Iana. Iemand die onder goede omstandigheden was op gegroeid nooit zou begrijpen hoe het was om te leven zoals zij. "Het gaat goed." zei Iana, met die woorden trok ze hem uit zijn gedachten. Hij keek haar aan, zag dat er iets was veranderd in haar houding. Kennelijk was het feit dat hij zijn belofte had verbroken haar helemaal niet goed gevallen. Wanhopig zocht Nick naar de juiste woorden, hij moest dit goed maken. Hij mocht haar niet weer laten gaan. Een zucht verliet zijn keel, waarom kon hij geen woorden vinden? "Ik heb geen dorst." zei Iana naar heftig haar hoofd geschud te hebben. “Dan alleen een biertje.” zei Nick, hij merkte dat het totaal de verkeerde kant op ging. Als hij niet snel wat zei of deed was ze weg, dan was hij haar kwijt. Zou hem dat eigenlijk niet koud moeten laten? "Ik ga denk ik maar." zei Iana, haar woorden waren zo koud zo kil. Hij was het niet van haar gewend, en het deed hem pijn. Iets waar hij zich aan ergerde, dit hoorde hem geen pijn te doen. Zwijgend keek hij Iana na hoe ze weg liep, de dans vloer op. Hij staarde voor zich uit, nam een slok van het biertje dat de barman naar hem toe had geschoven. Het meisje dat hij eerder had willen aanspreken liep op hem af. “Heeft ze je in de steek gelaten? Ik wil je wel troosten.” zei ze, Nick rolde met zijn ogen. “Ik red me prima.” zei hij, duwde de hand van het meisje ruw weg. Dronk zijn biertje in één tuig leeg en liep de dansvloer op, zijn ogen zochten naar Iana. Hij liep op haar af, zorgde ervoor dat hij voor haar kwam te staan. Het leek hem beter dat hij haar niet meer zomaar beet pakte zoals hij daarstraks had gedaan. “Iana alsjeblieft laat het me uit leggen.” zei hij, hard genoeg om boven de muziek uit te komen. Maar zo dat enkel zij het kon horen. “Kom mee naar buiten, of naar de bar.” vervolgde hij. Waarom deed hij dit? Waarom liet hij haar niet gewoon staan? Wat maakte het toch allemaal uit? Niks toch, helemaal niks? “Laat maar.” zei hij harder dan voorheen, waarna hij zich om draaide en een weg door de mensen massa heen baande. Ze zou het toch niet begrijpen, het was zoals Angel zei. Iana zou nooit genoegen nemen met iemand zoals hij. “Geld je aanbod nog?” vroeg Nick, nadat hij het meisje dat hem daar straks aangesproken had, had gevonden. “Het spijt me voor mijn botte gedrag, maar ik had ruzie met een vriendin.” zei hij, hij leunde iets naar het meisje toe zodat hij niet hard hoefde te praten. Een glimlach stond op zijn gezicht. “Oké, je bent vergeven.” zei het meisje, Nick ging naast haar op een bar kruk zitten. Niks afspraak, niks belofte. Het werd tijd dat hij Iana helemaal vergat, want ze zou hem toch nooit accepteren zoals hij was.

Iana stond zo machteloos op die dansvloer dat ze wel leek te barsten. Waarom maakte hij het haar juist zo moeilijk? Waarom begreep hij niet dat Iana over hem inzat? De tranen leken uit haar ogen te springen maar Iana wist ze tegen te houden. Toen ze Nick op zich af zag komen voelde ze haar hand beginnen zweten en kort balde ze haar vuisten. Stop toch met dat nerveuze gedoe Iana, je maakt jezelf gewoon helemaal gek. Toen Nick wat zei draaide ze haar hoofd naar hem hoorde de paar woorden waarbij ze geen antwoord had verzonnen. De woorden leken niet te komen, ze waren ver weg en ze kon er niet aan. Even wou ze toestemmen en met hem naar buiten gaan maar vooraleer ze wat kon zeggen was hij weg. Algauw voelde ze woede in zich op duwen toen ze Nick zag terug gaan bij dat ene meisje. Haar gezicht liep rood aan en Iana begon te lopen richting Nick en duwde het meisje bruusk langs de kant. Een klap in haar gezicht was het gevolgd daarvan en kort streek Iana over haar wang waar de hand van het meisje in zat. "Trut." Het woord was eruit voor Iana het wist en ze kon zichzelf wel vervloeken. "Nick. Wanneer ga je me eens begrijpen, wanneer ga je eens niet liegen? Zoals vroeger, is dat zoveel gevraagd? Zoveel.. En hoe voel je je nu, je hebt dat meisje aan je been en na een tijdje dump je haar weer." Iana voelde dat het meisje naar haar keek en ongelovig naar Nick keek. "Geloof je nu echt w-erk.." Iana hield haar mond en keek Nick eenmaal in zijn ogen aan. "Ik dacht dat je veranderd was." Een traan gleed van haar wang en sijpelde op de grond. Oké, genoeg dramatische koningin gespeeld. Ergens voelde ze zich opgelucht, ze had het er allemaal uitgegooid en Nick eens gezegd wat zij erover dacht. Al wist Iana al zo goed dat hij nog in geen kwartier met dat meisje in de slaapkamer zou zijn. Iana begreep het niet, en hij begreep haar niet. Het was ook zo moeilijk, moeilijk om iemand wat duidelijk te maken waar je echt wel om gaf. Vanavond ging het helemaal de verkeerde kant op, het was helemaal niet wat Iana wou. Iana vluchtte weg naar de deur, al kon je het eigenlijk niet als vluchten zien. Weglopen van woede, machteloosheid die je zo kon treiteren dat je hoofd er pijn van deed. Gekwetst en verdrietig tegelijkertijd trok ze de deur achter zich dicht en liet zich tegen de muur zakken. Ze wreef met haar hand door haar haren en leunde tegen de muur. "Kut, kut, kut leven.." Iana slikte en voelde nog een paar tranen vliegen. Het kon haar niet meer schelen, niets kon het haar nog schelen. Het was één grote leugen, altijd al geweest. Opeens raasden alle beelden voorbij van Nick en zij die samen nog op het strand hadden gesurft. Hoe hij haar had vastgenomen en haar in het water had gegooid. Een kleine waterige glimlach verscheen op haar gezicht toen ze daaraan dacht. Het leek allemaal zo ver weg, zo lang geleden. Alsof het nooit had bestaan en het een klein sprookje was geweest dat ze nooit meer zou terug krijgen. Het leven was opeens zo nutteloos dat Iana er nog aan dacht om zich van een berg te smijten. Hoofdschuddend keek ze voor zich uit, het was geen oplossing om zelfmoord te plegen. Helemaal niet. En dat wilde ze niet. Als ze eraan dacht dat ze zelf zo blij was geweest toen hij haar op de dansvloer had vastgenomen, het was weer eens allemaal haar schuld geweest. Altijd al geweest, altijd altijd. Iana stelde zich weer recht en wou weggaan, weg van haar gevoelens en weg van Nick. Maar ergens wou ze hem niet kwijt, niet meer. Maar haar lot wilde die keuze niet. Iana slikte voor de zoveelste keer en beet op haar onderlip. Ging hij haar echt zo breken, alweer?

“Maar dat meisje, je zei dat ze een vriendin was. Dus niet je vriendin?” vroeg het meisje, ze leunde iets naar voren haar hand had ze op de zijne geplaatst. Een glimlach, waarvan Nick wist dat het de meeste meisje liet smelten speelde op zijn lippen. “Gewoon een vriendin ja, ik heb geen vriendin.” zei hij. “Waarom komt ze dan hier heen?” vroeg het meisje, in haar blik was iets veranderd. Nick fronste richtte zijn ogen op Iana die op hen af kwam lopen. Waarom maakte ze het nog moeilijker dan het al was? Begreep ze dan niet, dat zelfs een vriendschap tussen hen niet meer zou werken? Ze accepteerde hem niet, ze accepteerde hem niet zoals hij was. Terwijl juist zij, zij die zoveel van hem wist hem zou moeten begrijpen. Ze wist dan wel niet alles, maar wel veel. Veel meer dan ieder ander meisje, alleen Jamie wist meer. Maar hij en Jamie kende elkaar ook al veel langer, Iana en hij waren in korte tijd hele goede vrienden geworden. En dat terwijl hij eerst enkel op een one-night stand uit was geweest. Toen hij erachter was gekomen dat hij haar begon te mogen was hij van dat plan af geweken en had hij genoegen genomen met de vriendschap die er volgde. Tot zijn verbazing duwde Iana het meisje bruusk aan de kant. Deze liet dit niet zomaar op zich zitten en verkocht Iana een klap in haar gezicht, Nick greep de pols van het meisje vast voor ze weer uit kon halen. “Laat dat.” zei hij op een zachte toon, een toon die geen tegen spraak duldde. "Trut." zei Iana, Nick had de pols van het meisje onderhand los gelaten. “En tegen haar zeg je niks?” siste deze, hij haalde zijn schouders op. Het kon hem niet zo veel schelen wat het meisje zo doen, of ze hier zou blijven staan of weg zou gaan. Zijn ogen had hij op Iana gericht, ze leek boos. Maar waarom omdat hij zijn belofte had gebroken? Snapte ze het dan niet? Ze had geen idee hoe de wereld in elkaar zat, ze was op gegroeid in een ideaal en perfect wereldje. Onbewust balde hij zijn handen tot vuisten, zijn ogen verduisterde. "Nick. Wanneer ga je me eens begrijpen, wanneer ga je eens niet liegen? Zoals vroeger, is dat zoveel gevraagd? Zoveel.. En hoe voel je je nu, je hebt dat meisje aan je been en na een tijdje dump je haar weer." zei Iana, Nick voelde de ongelovige blik van het meisje branden maar negeerde het. “Je hebt geen idee Iana. Je hebt geen idee hoe het is om te leven zoals wij.” zei hij, aan zijn stem was te horen dat hij zijn best deed zijn woede onder controle te houden. "Geloof je nu echt w-erk.." ze maakte haar zin niet af, brak hem in het midden af. En Nick had niet het geduld te bedenken wat ze had willen zeggen. Hij werd overspoeld met emoties, die hij met moeite wist te blokkeren en buiten te sluiten. "Ik dacht dat je veranderd was." zei Iana, een traan gleed over haar wang. Normaal was hij immuun voor de tranen van meisjes, alleen Angels tranen deden hem wat, maar tot zijn irritatie deden ook de tranen van Iana hem wat. Het liefst zou hij ze voorzichtig weg strijken met zijn vingers en haar proberen te troosten. Maar het mocht niet, ze zou het niet begrijpen. Ze zou hem niet begrijpen. Ze waren te verschillend, ze kwamen uit twee verschillende werelden. Iana ging er weer vandoor en Nick bleef staan, lam geslagen door haar woorden. Dacht ze werkelijk dat hij veranderd was? Misschien was hij dat ook wel, maar niet in goede zin. Hij was verder gegaan, hij had dingen gedaan die zij nog minder zou begrijpen. Langzaam wende Nick zich tot het meisje, dat hem verbijsterd aan staarde. “Had je me echt zo weer gedumpt?” vroeg ze zacht. Nick aarzelde, hij kon hier blijven en haar als nog verleiden daar zou hij waarschijnlijk wel in slagen. Maar hij had het idee dat hij met Iana moest praten, toch een poging moest doen het haar uit te leggen. “Ja.” zei hij enkel, waarna hij zich om draaide en achter Iana aan ging. Het meisje verbijsterd achter latend, ach die zou wel weer tegen iemand anders lopen. Zat jongens hier. Nick duwde de deur open, keek om zich heen zijn blik viel op een meisje dat met haar rug tegen de muur aan zat. Langzaam liep hij naar haar toe, knielde voor haar neer. Keek voor een moment naar haar betraande gezicht, maar wist niet of ze het zou tolereren als hij die tranen weg zou strijken. “Iana, wil je alsjeblieft naar me luisteren?” vroeg hij, zacht beet hij op zijn lip. Zijn humeur leek steeds te veranderen dan weer wou hij haar het liefst in zijn armen nemen dan weer wou hij tegen haar schreeuwen. Zonder op haar antwoord te wachten ging hij naast haar zitten, zijn rug leunend tegen de muur. Zijn blik voor zich uit gericht. Als ze het niet wou horen liep ze maar weg. “Iana, het is niet zo makkelijk weet je. Die belofte die ik jouw heb gedaan, die had ik niet moeten maken. Want ik wist dat ik hem niet na kon komen, het was een zielige poging om jouw bij me te houden.” begon hij zacht, hij wist dat Iana op de hoogte was van zijn gevoelens voor haar. Angel was er niet goed in haar mond te houden, niet tegen hem in elk geval. “Als je zoals ik uit de achterbuurt komt dan kom je er nooit meer uit. Het is als een brandmerk. Jij zegt dat ik moet gaan leven, maar hoe kun je leven als je niet eens normaal kan overleven? In de bende waar ik bij zat werd er altijd gezegd: Wij overleven, leven doen ze bij de maffia. Die stelen geld, vermoorden mensen, smokkelen drugs om rijker te worden. Wij stelen om ons zelf te kunnen onder houden. Ik moet voor Angel zorgen, ik kan haar toch niet op straat laten slapen zonder kleren? Haar geen eten geven? Ik moest er voor zorgen dat ze naar school ging, en daarbij moest ik ook voor mezelf zorgen. Ik heb baantjes gehad, zat. Ik heb achter de bar gestaan, ik heb in restaurants gewerkt en op straat op mijn gitaar gespeeld in de zomermaanden. Maar dat is niet genoeg. Daar mee kun je je niet onderhouden. Voor ik hier heen kwam ben ik al meer dan een jaar niet naar school gegaan. Om tenminste nog iets geld te verdienen.” Uiteindelijk stopte hij met praten, staarde voor een moment voor zich uit wist niet goed hoe hij nou verder moest gaan en of hij nog wel verder moest gaan. “Jij en ik, Iana. Leven in twee totaal verschillende werelden, en als je op groeit in de mijne kun je daar niet meer uit komen.” zei hij zacht.

[En toen had ik inspiratie (aa)]

Iana, die met haar halfgeopende ogen voor zich uit zat te staren liet niet merken dat ze elk moment wou vertrekken. Het liefst weer naar Italië, ergens ver vandaan waar ze van niemand meer last zou hebben. En niemand meer last zou hebben van haar. Dat was alles wat ze nu wou. De deur zwaaide open en Iana snelde vol verwachting naar de deur waar een vent van misschien wel44 jaar haar aankeek. Zijn bruine snor, die slordig boven zijn lip was leek in geen jaar meer gewassen te zijn, hetzelfde met zijn bruine haren die niet eens gekamd waren. Waar ging de wereld in godsnaam naar toe. Al die vieze mensen die zelf gewoon geen moeite doen om hun lichaam te verzorgen. Vreselijk was het, vreselijk om te zien. Iana bleef nog even voor de deur staan in de hoop dat Nick toch zou komen. Ze wilde weg, maar kon niet. Ze kon weg maar ze wilde niet. Twee zinnen die haar geheugen bijna lieten knallen als een meisje die met een naald een ballon liet ploffen. Al haar emoties, ze werden in één ruk op haar afgegooid. Het was en bleef verschrikkelijk, al haar problemen. Het blijft hetzelfde, ze zal altijd zo redeneren. Nick begreep haar niet en
misschien dacht hij daar het tegenovergestelde bij. Dat zij hém niet begreep. Maar dat was totaal niet het geval en dat wilde hij niet geloven. Toen Iana er eens bij stilstond dat ze zelf nogal koppig was geweest liep ze weer naar de muur en schopte er eens hard tegen met haar voet die een klein krakje liet horen. “*slechtwoordgebruik*” Een grote vloek verliet haar wijde mond en pijn knaagde aan haar voet. Net als een muis die aan zijn kaas knaagt. De wind waaide woest en kort keek Iana met haar fel blauwe ogen naar de maan die fel in haar ogen begon te schijnen. Knipperend, om het maanlicht wat meer te kunnen verdragen kneep ze haar ogen half dicht en zorgde ervoor dat de glinstering haar niet teveel blind maakte.Het werd ambetant de laatste tijd. Toen ze plots een stem naast zich hoorde draaide ze haar hoofd een kwart draai en zag Nick daar opeens naast haar staan. Haar hart maakte een sprongetje. "Was die meid het afgetrapt?" Sprak ze met een trilling in haar stem. De rake klap die ze op haar wang had uitgeoefend had haar best humeurig gemaakt. Dat stomme mens moest haar poten van haar af houden. Kort sloot ze haar ogen en wilde het liefst in Nick's zijn ogen kijken en duizend keren sorry zeggen om wat ze had gedaan. Waarschijnlijk was dat meisje best wel aardig geweest maar had Iana haar gewoon boos gemaakt. "Het spijt me..Ik liet me nogal gaan." Iana keek haar vriend eenmaal aan en liet haar ogen in zijn ogen verdrinken. Hij had echt zo dat Italiaanse type van haar en gezicht. En dat maakte hem zo knap, in zijn mooie kleren die hij altijd goed waste zodat hij er zo goed als mogelijk uit kon zien. Iana luisterde naar de woorden die Nick uitsprak, serieus en zacht. Iana knikte en voelde opeens een raas van schuldgevoel door haar aderen stromen. Waarom was ze zo stom geweest..Ze had hem moeten begrijpen. Iana sloeg opeens haar armen om Nick zijn schouder en duwde hem tegen haar aan. "Ik meende niet wat ik zei, ik wilde gewoon niet dat je ooit wat gebeurd. Dat het eens misloopt, dat iemand je aangeeft..Ik zou er niet mee kunnen leven als je naar de politie zou moeten gaan..En daarom deed ik zo bitcherig.." Iana duwde Nick zo dicht tegen zich aan dat ze het vertrouwde gevoel van vroeger weer terug kreeg. Het was een echte vriend, waarop ze kon terugvallen als het moeilijk zou worden. "Ik wilde onze vriendschap niet laten vervagen, daarom." Ze zuchtte en liet hem na een tijdje met een tikkeltje tegenzin los. Ze zuchtte maar bleef zijn hand vasthouden, ze wilde hem net nooit meer loslaten. En ergens in haar hart voelde ze dat die warmte van vroeger weer terug kwam. Maar haar gevoelens mocht ze niet de vrije loop gaan ,dan zou het mis aflopen. Hun vriendschap was onbreekbaar, en dat zou blijven. Dat moest gewoon blijven.

"Was die meid het afgetrapt?" Nick hoorde een trilling in haar stem die hij er liever niet in wou horen. Waarom deden haar emoties hem iets? Waarom wou hij haar tranen weg strijken als ze over haar wangen liepen? Hij deed het wel eens bij een meisje om haar te verleiden, om haar te laten geloven dat hij die lieve jongen was. Het hoorde niet, hij hoorde niks te voelen voor Iana. Alleen Angels emoties en misschien die van Jamie mochten hem wat doen. Maar die van Iana moesten hem koud laten? Waarom lieten ze hem in godsnaam niet gewoon koud? “Nee, ik ben bij haar weg gelopen. Ze gunde me nog een kans geloof ik, ze vroeg me of jij de waarheid had gesproken ik heb ja gezegd en ben vertrokken.” zei Nick schouder op halend, nadat hij zich had beseft dat hij eigenlijk nog antwoord moest geven op Iana’s vraag. Voor een moment dacht hij aan het meisje dat aan de bar had gezeten, waarschijnlijk was hij haar morgen alweer vergeten. En als hij haar ergens om zou onthouden was het die klap die ze Iana had gegeven. "Het spijt me..Ik liet me nogal gaan." zei Iana, hij wist niet precies waarop ze doelde. Doelde ze op het feit dat ze het meisje dat hij probeerde te versieren een duw had gegeven, of op de woorden die ze hem naar zijn hoofd had geslingerd. Dat eerste kon hem eigenlijk vrij weinig schelen, dat meisje had hij toch wel weer gedumpt. Als hij had gewild had hij haar waarschijnlijk als nog wel kunnen verleiden. En die woorden die Iana hem naar zijn hoofd had geslingerd? Ja die hadden hem wat gedaan, maar of het nu slecht was? Ze hadden hem doen in zien dat het niet zou werken tussen hen, zelfs zo iets als een vriendschap zo niet werken. Angel had gelijk gehad, al die tijd. “Het geeft niet.” zei hij zacht, voor een moment keek hij haar zwijgend aan. Recht in die prachtige ogen van haar. Kom op Nick, verman je. Sprak hij zichzelf toe, hij zou zich niet weer door zijn gevoelens laten overspoelen. Nooit meer. Plots sloeg Iana haar armen om zijn schouders heen, zo onverwachts dat hij een lichte schok door zijn lichaam voelde gaan. Voor een moment aarzelde hij, moest hij dit wel toe laten? Had hij zo juist niet gedacht dat ze geen vrienden zouden kunnen zijn? Toch sloeg hij zijn armen om Iana heen, het voelde vreemd vertrouwd. "Ik meende niet wat ik zei, ik wilde gewoon niet dat je ooit wat gebeurd. Dat het eens misloopt, dat iemand je aangeeft..Ik zou er niet mee kunnen leven als je naar de politie zou moeten gaan..En daarom deed ik zo bitcherig.." zei Iana, ze trok hem dicht tegen zich aan. Voor een moment sloot hij zijn ogen, om haar vrijwel direct weer aan te kijken. “De politie is bij ons niet zo streng Iana, er word zo veel gestolen er worden zoveel misdrijven gepleegd. Onze stad is de stad van de maffia, tenminste dat word gezegd. En er zijn ook aardig wat maffiose. Die politie heeft het druk genoeg. Dus geloof me er gebeurd me niks, niet om een onschuldig inbraakje in elk geval. Bovendien zijn andere bendes een stuk linker dan de politie.” zei hij zacht, nu niet zacht omdat het woorden waren die hem moeilijk lagen. Maar gewoon omdat ze zo dicht bij hem zat en het nutteloos was hard te praten. Voor een moment staarde hij voor zich uit. Moest hij haar meer vertellen? Moest hij haar vertellen wat hij had gedaan? Nee, dat niet. Dat zou ze niet begrijpen, nooit. Voor een moment staarde hij voor zich uit, zijn armen nog steeds stevig om haar heen geslagen. Zou hij haar vertellen van de klusjes die hij voor Lucas had moeten op knappen? “En over studeren Iana, daar heb ik geen geld voor. Deze school betaal ik niet, dat betaald iemand anders voor wie ik soms werk. En dat werk dat is niet legaal.” mompelde hij, hij wou zo min mogelijk geheimen voor haar. Maar wist dat als hij haar te veel zei dat ze waarschijnlijk op hem af zou knappen. "Ik wilde onze vriendschap niet laten vervagen, daarom." zei Iana, Nick glimlachte even naar haar maar vrijwel direct daarna betrok zijn gezicht weer. “Dat wil ik ook niet Iana, maar als je mij niet accepteert zoals ik ben dan denk ik niet dat deze vriendschap het lang vol zou houden. Ik kan niet zomaar veranderen, dat stelen, dat bedriegen het hoort bij mij het is wie ik ben. Mijn leven en mijn verleden heeft me zo gemaakt. Ik heb geen ouders gehad die mij op voeden.” zei hij zacht, hij wist niet meer zo goed wat hij haar precies over zijn ouders had verteld. Niet veel. Ze wist dat zijn moeder dood was en dat hij zijn vader niet kende, en dat Angel een andere vader had maar veel meer wist ze niet. “Maar nu eerlijk Iana, hoe gaat het met je?” vroeg hij, voor een moment keek hij haar onderzoekend aan.

'De politie is bij ons niet zo streng Iana, er word zo veel gestolen er worden zoveel misdrijven gepleegd. Onze stad is de stad van de maffia, tenminste dat word gezegd. En er zijn ook aardig wat maffiose. Die politie heeft het druk genoeg. Dus geloof me er gebeurd me niks, niet om een onschuldig inbraakje in elk geval. Bovendien zijn andere bendes een stuk linker dan de politie' Iana beet op haar onderlip en zuchtte harder dan bedoeld. Ze bleef zijn hand vasthouden, net alsof ze het kleine kleutertje was dat de hand van zijn mama altijd wou vasthouden omdat dat veiliger zou lijken. En ergens voelde ze zich ook als dat kleine meisje dat beveiliging vroeg. Het maakte haar gerustgesteld. Nu was ze dan ook blij dat Nick bij haar was, haar Italiaanse vriend die ze zo lang had moeten missen. Weg lopend van haar emoties die haar de vrije loop speelden waardoor ze nooit deftig had kunnen uitleggen waarom ze was vertrokken. Maar dat onderwerp wou ze nu niet op tafel gooien, daar zouden ze het later nog wel eens over hebben. Nick begon over het feit dat als zij hem niet begreep hun vriendschap niet verder goed zou lopen. Iana begreep het, en kort knikte ze. Moest ze ook weer de bitch gaan uithangen éh. Ze kon zichzelf wel vermoorden. Met een korte blik op de hemel liet ze zijn hand los en stapte wat verder de straat op over naar het strand. Haar zomerse kleedje dat flinterdun was waaide wat op maar ze schonk er geen aandacht aan. Het voelde opeens goed, dat zand. En om het gevoel van zand nog meer tegen haar voeten te krijgen deed ze haar hoge hakken uit en gooide ze aan het strand ergens tegen een steen. "Kom je?" Iana glimlachte en voelde hoe het korrelige zand tussen haar tenen begon te kruipen. Het voelde koud en kriebelig aan maar Iana vond het plezant. De wind die door haar haren ging en haar even van de wereld deed verdwijnen, heerlijk. Het deed haar weeral denken aan het surfen. Toe ze merkte dat Nick nog niet was gekomen liep ze op haar blote voeten weer over de straat en nam hem bij de hand. Eerst keek ze hem eens liefjes aan, met haar stralende glimlach die iedereen deed smelten, en trok hem dan mee naar het strand. Ze zwaaide haar armen door de lucht en liet zich met een lachje in het zand vallen. "Ik doe raar zeker?" Bewust van haar eigen stommiteiten zette ze zich rechtop en zorgde ervoor dat haar kleedje niet zou opwaaien door met haar hand erop te steunen. Ze wilde niet weer zo'n gênant moment meemaken, vanmorgen was al erg genoeg. "Nick, weet je nog dat we in Italië hadden gesurft? Ik weet niet of je je het nog herinnerd maar ik ben het niet meer vergeten." Iana kon nog net de woorden van Nicj opvatten en knikte daarna stilletjes. Hoe het met haar ging? "Het gaat goed, echt goed. Ik amuseer me hier wel." Zei ze maar weer was het liegen te ondragelijk. "Oké nee, het gaat echt slecht.." Deze woorden waren eerlijk uitgesproken. "Ik word nogal gepest op school, heb geen vrienden en voel me rot eenzaam. Ik had.." Iana vroeg zich af of ze het wel aan hem zou vertellen. "Ik heb eens een zelfmoordneiging gehad.." De stilte was opeens te merken en Iana durfde Nick niet aan te kijken. Iana had in een restaurant een broodmes gepikt en dat aan het strand aan haar keel gezet. Totdat een ilein meisje met haar bal was komen aanlopen en Iana het mes had weggegooid. Moest dat meisje er niet geweest zijn was Iana dood, al een hele tijd.

Vanuit zijn ooghoeken zag Nick dat Iana op haar onderlip beet. Waarom was dit toch zo moeilijk? Waarom was alles plots zo gecompliceerd? Voor een moment staarde hij zwijgend naar hun handen, ze had de zijne nog altijd vast en hij kon het niet laten zachtjes met zijn duim over de rug van haar hand te strelen. Hoe zou ze reageren als hij de reden van zijn vertrek zou vertellen? Ze zou vast niet rustig naast hem blijven zitten, laat staan dat ze zijn hand vast zou blijven. Een zucht verliet zijn keel, het was beter als hij zweeg. Als dit geheim zou blijven, zelfs voor haar. Juist nu hun vriendschap hersteld leek, juist nu ze elkaar weer gevonden hadden. Dat wou hij niet verpesten door haar de waarheid te vertellen. Hij had één fout gemaakt, één. En ergens was het nog niet eens zo erg wat hij had gedaan. De reden die hem er toe had gezet was een behoorlijk goede reden. Het enige wat hij had moeten doen was eerder stoppen, stoppen voor het te laat was. Maar op dat moment had hij totaal geen controle gehad over wat hij deed, hij had geen controle gehad over zijn eigen lichaam. Hij was verblind door zijn woede. Voor een moment sloot hij zijn ogen, wist met moeite de beelden buiten te sluiten voor ze hem zouden overvallen. Het was niet dat hij geen spijt had van het gene wat hij had gedaan, en hij wou het ook terug draaien als dat kon. Maar het kon niet, het verleden stond vast dat kon je niet veranderen. Al vrij snel opende hij zijn ogen weer, om te voorkomen dat Iana wat in de gaten zou krijgen. Hij keek haar aan, zag dat ze knikte als reactie op zijn woorden. Een glimlach gleed over zijn gezicht, met zijn ogen volgde hij Iana die overeind kwam en naar het strand toe liep over de straat heen. Hij kon het niet laten zijn blik over haar gehele lichaam te laten glijden. “Als ik zeg dat je er mooi uit ziet, ga je er dan wat achter zoeken?” vroeg hij, voor een moment hield hij zijn hoofd een beetje schuin en keek haar met een grijnsje op zijn gezicht aan. Het was de waarheid, ze zag er prachtig uit. En hij hoopte dat ze er niks achter zou zoeken, hij was niet van plan haar te verleiden. Voor hem was ze niet zoals al die andere meisje die hij versierden om ze vervolgens te dumpen. Hij gaf om haar, en hij wou hun vriendschap niet verpesten. "Kom je?" vroeg ze, hij keek haar glimlachend aan. Zag dat ze haar schoenen had uit getrapt. Nog voor hij overeind kon komen was ze bij hem, pakte zijn hand vast. Schonk hem een glimlach, die hem voor een moment weer gevoelens gaf die hij niet wou kennen. Niet weer, niet nog eens. Niet zo zeer omdat de gevoelens vervelend waren, maar om hun gevolg. Hij liet zich door Iana mee trekken. Zijn afgetrapte sneakers zakte lichtjes weg in het zand hij trapte ze uit voelde het koele zand onder zijn voeten. Het voelde net als in Italië. Lachend keek hij toe hoe Iana met haar armen zwaaide en zich in het zand liet vallen. "Ik doe raar zeker?" zei ze, hij haalde zijn schouders op. “Dat doet iedereen wel eens, en eigenlijk ben je raar best leuk als je zo raar doet.” zei hij plagend. Waarna hij zich naast haar in het zand liet vallen. "Nick, weet je nog dat we in Italië hadden gesurft? Ik weet niet of je je het nog herinnerd maar ik ben het niet meer vergeten." vroeg Iana, hij knikte. “Ja dat weet ik nog.” Grijnsde hij, het waren fijne herinneringen. Maar ze waren vreemd pijnlijk geweest naar haar vertrek. Nick steunde lichtjes op zijn handen leunde naar achter, zijn ogen voor een moment op de lucht gericht. Waarin de eerste sterren waren verschenen. “Het is hier eigenlijk best mooi, en er is een zee.” mompelde hij, waarna hij zijn blik weer op Iana richtte. Net op tijd om haar lichtjes te zien knikken. "Het gaat goed, echt goed. Ik amuseer me hier wel." zei ze, hij zei niks bleef haar gewoon aan kijken. Hij had het idee dat ze loog, al had hij geen idee hoe hij daar bij kwam. "Ik word nogal gepest op school, heb geen vrienden en voel me rot eenzaam. Ik had.." begon Iana, lichtelijk verbaasd keek hij haar aan. Hoe kon een meisje als zij nou geen vrienden hebben? Welke idioten haalde het in hun hoofd haar te pesten? "Ik heb eens een zelfmoordneiging gehad.." vervolgde ze, Nick sloeg zijn armen om haar heen. Nu was hij degene die haar dicht tegen zich aan trok. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen, probeerde te vergeefs te bedenken wat hij tegen Jamie had gezegd toen ze hem vertelde dat ze haar polsen één maal had door gesneden. Maar slaagde er niet in te bedenken wat het was. “Meisje toch..” zei hij zacht. “Wil je me iets beloven Iana? Wil je me beloven dat je nooit meer probeert een einde aan je leven temaken? Oké, ik geef om je en ik ben vast niet de enige.” fluisterde hij. “Waarom word je gepest?” vroeg hij. “Als je wilt kan ik je vast wel helpen.”vervolgde hij na een korte aarzeling. Waarom wist hij nou niet goed wat hij moest zeggen? Wat was hij voor een waardeloze vriend?

Iana die al die tijd voor zich uit had gestaard draaide ditmaal haar hoofd naar Nick. Het voelde goed dat hij die momenten nog niet vergeten was. Toen gingen haar gedachten alweer naar het moment dat ze afscheid moest nemen. Misschien wel het verschrikkelijkste dat ze ooit had gedaan. Nick achterlaten..Soms dacht ze er nog eens over na waarom ze juist was vertrokken. Was het omdat ze angst had, angst om zich te binden met een jongen ans Nick? Nu zag Iana het gewoon als een soort van weglopen van gevoelens, gevoelens die juist leuk moeten aanvoelen. En dat voelde ook leuk aan, alleen maakte het het er niet gemakkelijker op. Haar ogen keken naar Nick die wat had gezegd, ze moest iets beloven. De laatste keer toen hij wat had beloofd had hij het zelf nog gedaan, hoe kon ze dan zelf wat beloven? Kort schudde Iana haar hoofd en lachte nog om zijn laatste opmerking. "Ik ga er niets achter zoeken." Zei ze en lachte. "..Echt niet. En ik moet eerlijk zijn...Je ziet er niet mis uit, maar dat weet je wel, al van vroeger heb ik je dat misschien wel duizend keer gezegd. Dacht ik toch.." Nadenkend wreef ze over haar voorhoofd die een klein beetje met zweet was bedekt. Dat kwam natuurlijk door die domme drank en dat vieze zweet van andermans lichaam dat haar ook aan het zweten had gebracht. Even leek Iana het idee te hebben om haar kleedje uit te zwieren en met haar rode bikini het water in te springen. Maar toch hield ze zich in, misschien was het water wel veel te koud. Maar voor Ina wat zou ondernemen verplichte ze zichzelf om te antwoorden op zijn vraag. Juist, die ene belofte die ze zou moeten maken. Zou het wel goed zijn? Maar het ging over zelfmoordneigingen, daar kon je soms gewoon niets aan doen. Toen ze die stevige armen om zich heen voelde sloot ze haar ogen en voelde ze dat gevoel weer de vrije loop gaan. Nu even niet, alsjeblieft. Vlug duwde ze die gevoelens een beeje weg en probeerde ze op de achtergrond te houden. Laat me nu even genieten, eventjes maar. Maar algauw weerklonk de stem van Nick. Oh ja was ze het weer vergeten, die belofte. "Oké, ik zweer het." Zei ze en keek naar de grond. Ze had iets gezworen en ergens voelde Iana zich verplicht om zich daaraan te houden. Voor Nick, want ze wilde hem niet kwetsen door haar schuld. Toen hij begon over dat pesten beet ze voor de tweede keer op haar lip. Het viel niet echt mee om daarover te praten. "Op school zijn het nogal veel truttemiekes die niets anders doen dan roddelen en jongens verleiden. Je weet dat ik daar niet zo voor ben dus hou ik me daar altijd buiten. En dat blijken ze juist altijd grappig te vinden. Steeds als ik hun passeer roepen ze zoiets als 'ahn het rare meisje is daar, die niets durft' Het kan me soms wel eens hard kwetsten en dan weet je dat ik me niet kan inhouden. En ja, ooit had ik dat mens, de leidster zoals je het kan noemen, eens een klap in haar gezicht gegeven. Ik wist dat die klap er gewoon moest aankomen, ik haatte dat mens! En nu volgt haar hele groepje me soms als ik naar huis fiets, het is soms nogal beangstigend." Iana slikte bij al haar kaarten die ze zo goed als allemaal op de tafel had gegooid*. Ze moest gewoon de waarheid vertellen, het zou hun vriendschap alleen versterken en dat wilde ze ook. Alhoewel ze nu al dicht in de beur waren van beste vrienden, wat ze volgens Iana toch al weren, kon het toch altijd nog hechter. Maar dan niet naar...Nee niet naar liefde, dat zou dan weer té ver gaan. Iana had dan ook al vele verhalen gehoord van mensen die als beste vrienden een relatie hadden gevormd en daardoor hun verbondenis met elkaar waren kwijtgespeeld door ruzies. En dat wou Iana dus helemaal niet meemaken met Nick. Nee, Nick was een vriend die ze wou koesteren. Want hij was altijd wel diegene die haar kon troosten en haar kon helpen in één van die moeilijke tijden, zoals nu bijvoorbeeld. "Najah, ik denk niet echt dat jij daar veel aan kan doen." Haar stem was zacht, zo zacht dat alleen hij het waarschijnlijk zou horen.

"Ik ga er niets achter zoeken." zei Iana, Nick grijnsde. "..Echt niet. En ik moet eerlijk zijn...Je ziet er niet mis uit, maar dat weet je wel, al van vroeger heb ik je dat misschien wel duizend keer gezegd. Dacht ik toch.." vervolgde, hij lachte keek haar voor een moment aan en knikte langzaam. Ze had het inderdaad regelmatig tegen haar gezegd, maar het zelfde gold voor haar. Ook hij had haar met enige regelmaat gezegd dat ze er mooi uit zag, een glimlach gleed over zijn lippen. Maar deze verdween al vrij snel weer, Iana had nog geen antwoord gegeven op zijn vraag. Ergens begreep hij wel dat ze hem niks wou beloven. Niet nadat hij zijn belofte had gebroken, maar toch. Dit was anders, dit was heel anders. Toch? Het was niet dat hij haar vroeg te veranderen, hij vroeg of ze niet nog eens wou proberen een einde aan haar leven te maken. Dat was toch ook voor haar goed? Een zucht verliet zijn keel, hij was er niet zo zeker van of hij er goed aan had gedaan haar iets te laten beloven. Maar hij besloot zijn woorden niet terug te nemen. Hij zou er niet tegen kunnen als Iana haar zelf wat aan deed. Voor een moment drukte hij haar nog wat dichter tegen zich aan, het voelde zo vertrouwd haar weer in zijn armen te houden. Gewoon als vrienden, zonder verdere betekenis. "Oké, ik zweer het." zei Iana, haar blik had ze op de grond gericht. “Dank je.” fluisterde hij. Nu was het te hopen dat ze zich aan haar belofte zou houden, en hem niet net zoals hij had gedaan zou verbreken. Maar zo was ze niet, in tegen stelling tot hem. Hij had zijn afspraken nooit kunnen houden, regels waren er in zijn ogen om te breken. En belofte maakte hij nooit, omdat hij zich daar wel aan wou houden. Het was dan ook dom dat hij haar destijds die belofte had gedaan, het was een wanhopige daad geweest om haar bij zich te houden. Zou het hem gelukt zijn als ze bij hem was gebleven? Waarschijnlijk niet, hij moest toch op de één of andere manier aan spullen komen. Misschien dat bedriegen, misschien dat hij was gestopt met het verleiden en dumpen van meisjes. Als zij zijn vriendin was geworden, langzaam schudde hij zijn hoofd. Hij was er niet zo zeker van, hij betwijfelde of hij trouw zou kunnen blijven aan een meisje. Bovendien was het niet zo gegaan. Iana was niet gebleven, ze was weg gegaan. Waarom wist hij niet, en hij was ook niet van plan het nu te vragen. Dit was niet het juiste moment. Misschien was het ook maar beter dat ze destijds weg was gegaan. "Op school zijn het nogal veel truttemiekes die niets anders doen dan roddelen en jongens verleiden. Je weet dat ik daar niet zo voor ben dus hou ik me daar altijd buiten. En dat blijken ze juist altijd grappig te vinden. Steeds als ik hun passeer roepen ze zoiets als 'ahn het rare meisje is daar, die niets durft' Het kan me soms wel eens hard kwetsten en dan weet je dat ik me niet kan inhouden. En ja, ooit had ik dat mens, de leidster zoals je het kan noemen, eens een klap in haar gezicht gegeven. Ik wist dat die klap er gewoon moest aankomen, ik haatte dat mens! En nu volgt haar hele groepje me soms als ik naar huis fiets, het is soms nogal beangstigend." vertelde Iana. Het stond hem niet aan dat het groepje haar volgde als ze naar huis fietsten. Misschien was het enkel om haar bang te maken, iets wat leek te lukken. Maar wat als het nou echt een keer uit de hand zou lopen? "Najah, ik denk niet echt dat jij daar veel aan kan doen.” zei Iana zacht. Hij staarde een moment bedenkelijk voor zich uit. “Vast wel, ik laat jouw niet zomaar pesten.” mompelde hij. “Ik kan een keer met je mee naar huis fietsen, al heb ik geen fiets. Ik kan een van die meisjes verleiden, en kijken hoe ze het vinden om zelf gedumpt te worden.” zei hij, voor een moment keek hij bedachtzaam voor zich uit. “Je kan doen alsof je mij hebt verleidt.” voegde hij er uiteindelijk aan toe. Maar schudde vervolgens zijn hoofd, als zij het wou zou hij het wel doen, maar anders leek het hem beter van niet. Waarschijnlijk zou het hun vriendschap enkel aan het wankelen maken. En dat was het laatste wat hij wilde. Zijn ogen dwaalde voor een moment af naar de zee. Hij aarzelde even, keek Iana aan. “Wat zeg je van een verfrissende duik?” vroeg hij, binnen in de club was het erg warm geweest. Door al die zwetende lichamen die dicht op elkaar geplakt zaten. Zelf had hij een zwem short aan, aangezien hij voor hij naar La palapa was gegaan eerst nog had gezwommen. Bovendien liepen bijna alle jongens daarbinnen in een zwembroek. Sommige zonder, sommige met shirt. Zelf had hij een wit shirt aangetrokken, al was hij waarschijnlijk anders ook wel toe gelaten. Aangezien hij had gehoord dat enkel jongens met een goed bovenlijf naar binnen mochten, en aangezien zover hij wist viel hij daar wel onder. Vragend keek hij Iana aan, hij ha haar iets losser gelaten maar hield zijn armen nog altijd lichtjes om haar heen.

Iana keek naar Nick die haar wat voorstellen gaf. Het verbaasde haar dat hij zei dat hij haar kon helpen, dat zou toch niet kunnen? Het zou nooit gaan, niemand kon zulke problemen verhelpen. Dat was geen veronderstelling, maar een feit dat ze allang in haar hoofd had gehouden. "Denk je echt dat ze dat dan zo vréselijk zullen vinden?" Zei ze en lachte waarna ze hem een kus op zijn wang gaf, onschuldig als altijd en niets om achter te zoeken. "Bedankt dat je me wilt helpen, het zou me een eer zijn voor een dag jouw verleider te zijn." Ze grinnikte en voelde de armen van Nick nog steeds om haar heen geklemd maar vond het jammer dat die greep wat losser werd en ze de frisse wind tegen haar armen aanvoelde. "Of ik wil zwemmen?" Ze lachte en keek van het water naar haar lichaam die een beetje bezweet was en daardoor veel te doorzichtig werd en je duidelijk de bandjes van haar bikini zag. "Mij goed!" Ze nam zijn hand voor de zoveelste keer beet en sprong recht. "Waar wacht je op, grote jongen?" Ze liet zijn hand los en liep zacht gillend op het water af. Haar benen werden geraakt door de frisse druppels water en algauw struikelde ze door de overvloed water. Proestend kwam ze boven en kuchte de paar waterdruppels uit haar mond die haar mond vreselijk naar zout lieten smaken. "Bleh, zou smaakje." Afkeurend stak ze haar tong uit haar mond en probeerde de smaak er een beetje te vervagen. Toen ze besefte dat ze zojuist met haar kleedje het water in was gesprongen draaide ze zich gauw om. Gotver, mijn kleedje is helemaal nat .. Hoe ga ik ooit terug naar huis geraken zonder allemaal vieze mannenogen op haar gedrukt te hebben? De paar gedachten dwaalden door haar hoofd. Maar algauw zette ze haar grote glimlach weer op, Nick zou het vast niet erg vinden dat ze er zo uit zag. Met een geniepige grijns op haar gezicht liep ze naar Nick en ging naast hem staan. Ze legde haar ene arm onder zijn been en zo duwde ze zijn benen de lucht in en hield hem als in een baby houding vast. "Pffffff" Zuchtend liep ze zo snel als ze kon met hem in haar armen naar de zee maar tevergeefs.. Met een lachje liet ze hem los en viel samen met hem neer in de duinen. Ze kon haar lach gewoon niet inhouden. "Sorry, ik dacht nu eigenlijk wel dat ik je zou kunnen dragen, maar blijkbaar houden mijn armpjes dat niet." Nog na lachend duwde ze zich overeind en keek naar de rode bikini die ze onder haar helemaal natte kleedje verborgen had gestoken. "Ik denk dat ik maar beter mijn kleedje uit doe, het is al erg genoeg.." Met een simpele trek aan de onderkant duwde ze de stof over haar hoofd en een rode bikini kwam tevoorschijn. "Zeg nu maar niet ik dat er mooi uitzie, dan voel ik me helemaal verlegen." Iana stelde zich recht en trok Nick overeind. "Tweede poging om het water in te gaan. Nu zonder je op te pakken." Ze grijnsde en liep naar het water toe. Nu werden haar haren helemaal nat en zwierde ze haar bruine lokken de lucht in. Spetters water vlogen alle kanten op en Iana stapte het water zuchtend uit. Waar bleef die Nick nu? Iana besloot maar om te wachten en ondertussen nog wat te luchtdansen op het strand. Nu bleven de zandkorrels tegen haar voeten kleven en draaide ze kleine toertjes met haar voet over de grond. Het voelde eigenlijk best relaxt zo met je voeten in het zand, erg aangenaam met andere woorden. Nadenkend wat ze zou doen draaide ze zich om haar eigen as en duwde haar voeten de lucht in. Ze ging met haar handen op de grond staan en hees haar lichaam de lucht in. Het werd wel eens handenstand genoemd en Iana bleef moeiteloos staan. Bewegingsloos en trillend op haar handen hield ze haar benen de lucht in die mooi gestrekt waren. Iana had een vijftal jaar aan turnen gedaan wat haar erg goed had gedaan. Na een lange tijd liet ze haar linkerhand los en liet dat tegen haar lichaam aan gaan. Op één hand bleef ze verder staan totdat ze niet meer kon en zich weer op twee benen liet gaan. "Pfoeh." Ze grinnikte en keek om zich heen. Waar was die Nick nou weer gebleven? Net alsof hij van de aardbol was verdwenen.

-Helemaal *slecht woordgebruik* post. --'

"Denk je echt dat ze dat dan zo vréselijk zullen vinden?" zei Iana, haar lach weerklonk over het strand. Nick grijnsde onwillekeurig, voelde de kus die er op zijn wang werd gedrukt. “Wat vinden ze niet erg, dat ik ze verleid of dat ik ze dump?” vroeg hij, keek haar voor een moment vragend aan. Zijn plannen waren misschien niet allemaal even effectief, hij zou haar helpen hoe dan ook. Hij was niet iemand die zijn vrienden liet zitten als ze hulp nodig hadden, en hij zou haar dus ook helpen. "Bedankt dat je me wilt helpen, het zou me een eer zijn voor een dag jouw verleider te zijn." grinnikte ze. “Als je het wilt vind ik het best hoor, ik denk dat ik de rol van verliefde jongen die geen idee heeft dat hij word bedrogen best op me kan nemen.” zei hij lachend, op zich leek het hem wel wat. Alleen moesten ze er voor zorgen dat het niet verkeerd uit zou pakken. "Of ik wil zwemmen?" Hij knikte, liet zijn ogen af dwalen naar de zee. Hij had er wel zin in, al had hij vanmiddag nog gezwommen. Hij was te laat geweest om een surf plan te huren, en zelf had hij er geen. Hoe duur zou het zijn? Een surf plank? Hij fronste even, binnenkort was hij van plan een akoestische gitaar te stelen. Dat zou nog wel lukken, hij moest het alleen even goed voorbereiden. Maar een surf plan? Nee, daar kon hij beter voor sparen. Al zou dat dan wel even duren, want het meeste geld wat hij zou verdienen als hij één maal een baantje had zou hij naar Stefano sturen. Hij kon zijn vriend moeilijk vragen om alles voor Angel te betalen. Het was niet zo dat Angel niet kon stelen, nee die had daar zo waar talent voor. Dus kleren en ook eten zouden niet het grootste probleem zijn. Onwillekeurig dacht hij aan het moment dat ze hem vol trots het gouden kettinkje had laten zien dat ze had gejat. Maar haar school, dat moest iemand betalen. En al het ander dat betaald moest worden. En aangezien Angel zijn verantwoordelijkheid was zou hij voor het geld zorgen, zoals hij dat altijd al had gedaan. Sinds haar geboorten, want hun moeder had destijds nauwelijks meer geld verdiend. Ze was niet meer in trek bij de mannen, het feit dat ze ouder werd en dat de sporen die de drugs achter liet steeds duidelijker zichtbaar werden waren voor de meeste een af knapper geweest. Die konden wel wat beters krijgen voor hun geld, Nick snoof merkte dat zijn gedachten totaal de verkeerde kant op gingen. Voor een moment knipperde hij met zijn ogen, merkte dat hij voor een moment helemaal afwezig was geweest. Want Iana was verdwenen zonder dat hij het had gemerkt, zijn gedachten hadden hem totaal op geslokt. Iets waar hij zichzelf voor vervloekte, waarom verpeste hij nou altijd alles. Zijn ogen zochten naar Iana, uiteindelijk zag hij haar. Ze kwam op hem af, haar jurkje kleefde aan haar lichaam. Kennelijk was ze het water al in gegaan, hij glimlachte onwillekeurig toen hij haar bikini dwars door haar kleedje heen zag. “Als je zo over straat gaat moet je de jongens strak van je af slaan.” zei hij grijnzend. Al zat er toch iets van waarheid in zijn woorden, als ze alleen zo over straat ging lopen moest ze wel uit kijken. Er liepen hier vast wel wat types rond die hun handjes niet thuis konden houden. Niet dat hij van plan was geweest haar alleen terug te laten lopen, ze zou er toch geen probleem mee hebben als hij straks met haar mee liep? Iana was naast hem komen staan, legde haar arm onder zijn knieën tilde hem in een baby houding op. Het verbaasde hem dat ze hem daadwerkelijk op kon tillen, het was niet zo dat hij echt zwaar was maar toch. Het duurde niet lang voor ze beide in het zand lagen, lachend keek hij haar aan. "Sorry, ik dacht nu eigenlijk wel dat ik je zou kunnen dragen, maar blijkbaar houden mijn armpjes dat niet." zei ze. “Het verbaasde me eigenlijk dat je me van de grond kreeg.” zei hij nog altijd lachend. Hij drukte zichzelf overeind en ging recht op zitten. "Ik denk dat ik maar beter mijn kleedje uit doe, het is al erg genoeg.." zei Iana, waarna ze zich van het kleedje ontdeed. "Zeg nu maar niet ik dat er mooi uitzie, dan voel ik me helemaal verlegen." Nick’s woorden bleven steken in zijn keel, hij trok een pruillipje. Hij had inderdaad een opmerking willen maken, maar ze zag er ook echt mooi uit. “Oké, ik zeg niks.” zei hij, een glimlach speelde op zijn lippen. Iana trok hem overeind. "Tweede poging om het water in te gaan. Nu zonder je op te pakken." zei ze, nog voor hij wat kon zeggen liep ze naar de zee. Nick trok zijn shirt over zijn hoofd, liet het naast haar kleedje in het zand vallen. Keek voor een moment geamuseerd naar Iana die op haar handen was gaan staan, grijnsde even. Waarna hij rustig haar kant op liep, zijn ogen hield hij op haar gericht. Zag dat ze één van haar handen van de grond had gehaald, zelf kon hij ook aardig lang op zijn handen staan. Al zag het er bij hem waarschijnlijk niet zo sierlijk uit, dat was ook niet de bedoeling. Met Levi en Jasper had hij regelmatig aan free running gedaan, het was ideaal als je het een beetje kon. Zonder veel moeite kon je dan van de politie ontsnappen. Iana had zich onderhand weer op twee voeten neer gezegd, hij merkte dat ze hem zocht. Met een geniepig grijnsje liep hij met een boogje om haar heen, versnelde plots zijn pas. Pakte haar beet, legde zijn ene arm onder haar knieën en tilde haar op zoals ze hem daarnet had op getild. “Dat komt er van als je mij laat vallen.” zei hij lachend, terwijl hij met haar in zijn armen de zee in liep. Tot het water ongeveer tot zijn middel stond. Het voelde aangenaam koel aan. Even keek hij naar Iana, zoals hij haar nu vast had kon hij haar moeilijk weg gooien. Daarom liet hij haar gewoon lachend los. “Eigen schuld.” zei hij vrolijk, waarna hij onder water dook. Boven gekomen streek hij met zijn hand enkele blonde plukken uit zijn ogen.

Iana keek naar Nick die lachte en lachte met hem mee. Wat was hij toch zo'n schatje. Gewoon, zijn uiterlijk en die sexy krullen. Even lachte ze bij haar binnenpretje en schudde haar hoofd. Toch keek ze naast zich, waar was Nick nou gebleven? Net of hij van de aardbol verdwenen was. Plots voelde ze de armen om haar benen glijden een rilling schoot over haar ruggengraat. Ze werd opgeheven en een klein gilletje verliet haar keel. "Zet me neer!" Haar stem was niet echt verstaanbaar omdat ze half aan het lachen was. Plots voelde ze dat hij naar voren gaan en hard schudde ze met haar blote benen. "Ik wil niet in het water!" Schreeuwde ze als een klein meisje die iets niet wilde. "Zet me neeeer!" Iana werd uiteindelijk neer gezet en kort gaf ze hem een duw tegen zijn schouder. "Phuh! Weerloze meisjes in het water kiepen éh!" Iana gaf hem nog een duw en liet daarna haar lichaam in het water glijden. Net als een dolfijn sprong ze als een speer het water in en liet haar armen voor zich uitgestrekt. Het gaf een mooi beeld, zo met haar rode bikini en toen Nick zei dat hij maar niets zou zeggen begon ze te lachen. Hij had zijn shirt ondertussen al uit gewerkt en kort beet ze op haar onderlip. "Ik zal ook maar niets zeggen." Ze lachte en zwaaide haar bruine natte haren naar achteren zodat ze neit voor haar gezicht hingen. Haar witte diamanten oorbelletjes waren nat en Iana dacht even of ze ze niet zou moeten uitdoen. Ach, ze zouden wel niet uitvallen. "En van dat idee van dat pestgedoe, ik denk dat dat ze niet veel gaan raken dat ik jou zou verleid hebben." Zei ze en keek nadenkend in de ogen van Nick om een idee van hem te horen. Als hij dat had natuurlijk. Toen ze zowat uit gezwommen was liep ze naar Nick en sprong op zijn rug. "Haha, nu voel ik mij groot!" Ze liet zich voorover hangen en legde haar armen om zijn nek. "Ik moet juist zijn dat ik je niet stik, want dat zou niet goed komen." Lachend bleef ze zo nog op zijn rug zitten en keek voor zich uit waar de zee eindeloos lang leek. Het deed haar denken aan Italië, alweer. De ondergaande zon die straks vast zou komen, de warmte van Nick.. Italië werd net terug naar hier gebracht, naar haar. Iana zuchtte en liet zich van Nick afglijden. Ze ging naar het strand en duwde haar voeten in het zand. Het voelde zo korrelig aangenaam aan. De zandkorrels schopte ze wat vooruit en liet haar daarna op haar rug in het zand vallen. Haar rug was helemaal vol met zand maar dat kon haar niet schelen. Ze sloot haar ogen en dacht aan alle momenten die ze samen met Nick had doorgebracht. De goede en de slechte. De tijd dat ze Angel eens had gezien. De tijd dat ze nog in de armen van Nick had liggen slapen op een avond in het strand. Ze moest haar tranen tegen te houden, waarom lag het dan zo raar bij haar? Iana wilde gewoon voor eeuwig die armen om haar heen voelen, ze wilde hem voor altijd bij zich houden. Maar het kon niet, ze mocht niet toegeven aan haar gevoelens en haar gedachten. Het maakte haar op een duur nog gek. Iana liet een tweede zucht horen en bleef met gesloten ogen verder denken. Net alsof ze die herinneringen opnieuw wilde meemaken en ze die armen om zich heen voelde. Een klein genietend geluidje verdween uit haar mond en ze vroeg zich af wat Nick nu aan het denken was. Zou hij er ook over nadenken of was hij het alleen allemaal vergeten? Iana opende haar ogen voor enkele momenten en keek naar haar buik die bloot voor zich uitstak. Ze was best tevreden over haar eigen figuur maar toch was ze altijd jaloers op die meisjes die toch nog een mooier figuur hadden en de jongens niet van zich konden afslaan. Iana wilde geen jongens aan haar lichaam maar toch wilde ze nog slanker en nog mooier zijn. Al wist ze dat het nog op anorexia zou lijken, het kon altijd beter. Iana hield haar ogen dicht en keek daarna toch maar liefjes naar Nick. "Wil je me nog eens vastnemen?" Vroeg ze en keek hem heel gewoontjes aan, net een kindje die op haar moeder haar schoot wou zitten. Iana had die warmte zo gemist en ergens wilde ze die terug nemen.

-inspiloos.. --'

"Zet me neer!" Ondanks het feit dat Iana’s woorden maar half te verstaan waren, omdat ze gepaard gingen met haar lach. Wist hij wat ze bedoelde, lachend schudde hij zijn hoofd. Niet van plan haar neer te zetten, niet voor hij in het water stond in elk geval. Kennelijk was ze het hier niet mee eens, want ze begon wild met haar bennen te schudden. Hij hield haar stevig vast. "Ik wil niet in het water!" schreeuwde ze. “Dat komt er van als je mij in het zand laat vallen.” zei hij nog altijd lachend, het was tijden geleden dat hij zo had gelachen. Het deed hem denken aan de tijd dat Iana bij hem in Italië was geweest, een grijns gleed over zijn gezicht. "Zet me neeeer!" riep ze weer. “Oké, oké rustig maar.” lachte hij, waarna hij haar inderdaad los liet. “Wat een dankbaarheid.” zei hij droogjes toen ze hem een duw tegen zijn schouder gaf. "Phuh! Weerloze meisjes in het water kiepen éh!" Lachend hief Nick zijn handen op, de palmen naar haar toe gedraaid. Alsof hij zich over gaf. “Zo weerloos ben je nou toch ook weer niet? Bovendien moest ik je even laten zien hoe je iemand op tilt.” zei hij vrolijk. Weer kreeg hij en duw, na een korte aarzeling liet hij zich achterover in het water vallen. Hij voelde hoe de golven over hem heen sloeg, kwam langzaam weer overeind. Schudde zijn hoofd, waardoor de waterdruppels alle kanten op vlogen. Zijn haar zat nog warriger dan voor hij in het water was gedoken, niet dat dat hem veel kon schelen. "Ik zal ook maar niets zeggen." zei Iana, hij kon het niet laten kort te grijnzen. "En van dat idee van dat pestgedoe, ik denk dat dat ze niet veel gaan raken dat ik jou zou verleid hebben." zei ze, Nick knikte. Werd voor een moment weer serieus. “Daar zul je wel gelijk mee hebben.” mompelde hij, staarde voor een moment bedachtzaam langs haar heen. “Ik heb geen idee hoe ik je kan helpen, maar ik ga je helpen. Als je wat weet zeg je het maar, hoe gek het ook is. Ik ben wel wat gewend.” zei hij. Waarna hij voor een moment weer onder water dook, en iets bij haar vandaan zwom. Ergens diep in zich voelde hij zijn gevoelens voor haar smeulen, als een klein vuurtje dat wachtte op het moment dat het op mocht vlammen. Maar hij zou er niet aan toe geven, het zou toch niet goed af lopen. Net als de vorige keer, toen hij zich met die gevoelens had in gelaten. Ze was vertrokken, gewoon vertrokken terwijl ze wist wat hij voor haar voelde. Nog nooit was hij gekwetst door een meisje, nog nooit had een meisje hem pijn gedaan. Tot dat moment, tot zij vertrok. Voor een moment beet hij op zijn lip, voelde hoe er wat water zijn mond in kwam. Met een krachtige slag was hij weer boven water, hoestte even. Waarna hij weer terug zwom naar Iana, en zijn voeten weer op de zand bodem zetten. Het water reikte tot net iets boven zijn middel, voor hij in de gaten had wat er gebeurde zat Iana op zijn rug. "Haha, nu voel ik mij groot!" Nick lachte, voelde dat ze haar armen om zijn nek sloeg. “Pas maar op jij.” zei hij lachend, zijn eerdere gedachtes verdringen. "Ik moet juist zijn dat ik je niet stik, want dat zou niet goed komen." zei ze, Nick schudde zijn hoofd. “Je stikt me niet hoor.” zei hij lachend, maar hij slaagde er niet meer in zich zo zorgeloos als een paar minuten geleden te voelen. Die gedachtes, en die gevoelens die smeulde in zijn binnenste hadden het verpest. Een zucht schoof over zijn lippen, Iana liet zich van zijn rug af glijden. Voor een moment bleef hij zwijgend staan, staarde voor zich uit. Het zou niet lang duren voor de zon in het water zou verdwijnen. Ook dit deed hem denken aan Italië, en de herinneringen waren plots weer bijna net zo pijnlijk als vlak naar haar vertrek. Hij wist zichzelf er nog net van te weerhouden met zijn hand op het water te slaan, hij wou niet dat ze wat aan hem zou merken. Langzaam draaide hij zich om, volgde Iana’s voorbeeld door naar het strand te lopen. Hij moest denken aan de woorden van Levi. ‘Laat haar los dude, het was toch niks geworden tussen jullie. Jij kan niet langer dan een maand bij één meisje blijven, en zij zal nooit genoegen nemen met iemand als jij.’ Met zijn hand ging Nick door zijn haar, het waren op dat moment harde woorden geweest. Maar daarom niet minder waar. Misschien, dat hij het kon een relatie die langer duurde dan één maand. Als hij maar genoeg om het meisje gaf, waarmee hij samen was. En om Iana had hij genoeg gegeven. Maar dat laatste kon nog wel eens kloppen, onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd. Waarom dacht hij hier nou over na? Waarom kon hij niet gewoon verder gaan als vrienden, zonder telkens aan vroeger te denken? Voor een moment haalde hij diep adem, liet zich naast Iana in het zand vallen. Ging voor een moment op zijn rug liggen, wetend dat als hij straks overeind zou komen zijn hele rug onder de zandkorrels zou zitten. Voor een moment staarde hij naar de lucht. "Wil je me nog eens vastnemen?" vroeg Iana. Nick glimlachte, toch aarzelde hij. Wat als zijn gevoelens weer op zouden vlammen? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette zichzelf recht. Trok Iana voorzichtig iets overeind, zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan. Zachtjes trok hij haar tegen zich aan, ging zo zitten dat ze met haar rug tegen zijn borst kon leunen. “Iana, waarom ben je weg gegaan?” de vraag had zijn mond verlaten voor hij er erg in had, voor een moment sloeg hij zijn ogen neer. Wist niet of hij er goed aan had gedaan de vraag te stellen, maar hij had hem niet langer voor zich kunnen houden.

Iana, die met haar half gesloten ogen, voor zich uit keek liet een korte zucht horen. Nick, Nick, en nog eens Nick. Die naam, hij bleef maar als een tol voort draaien in haar hoofd. Kon ze nu echt aan niets anders denken? Maar het stemmetje in haar hoofd bleef de naam zonder stoppen herhalen. Totdat ze zich hoofdschuddend wat rechtop zette en blij was dat het even gedaan was. Waarom was ze nou weggegaan, alleen omdat haar gevoelens haar zo dwars zaten? Nick kwam naar haar toe en had zich in het zand gelegd. Hij leek ook ergens mee te zitten, en de vraag zat op het puntje van haar tong. Maar toch slikte ze die vraag weg en probeerde zich te focussen op Nick, die naar haar toe kwam en zijn armen om haar heen sloeg. Het voelde weer zo goed en ergens in haar hart voelde ze die warmte weer haar hart omhelzen. Blijf toch gewoon voor eeuwig met die armen over mijn schouders, wil je? Iana had allang haar ogen gesloten zodat ze extra van diekleine omhelzing kon genieten, wetend dat het toch zo snel weer gedaan was. Toen die ene vraag haar gehoor raakte leek haar hart stil te staan. Het was een vraag die ze allang in haar hoofd had gehad. Eentje die haar al veel aan het denken had gezet. En nu..Nu zou ze er antwoord op moeten geven. Waarom kon hij gewoon niet het verleden achter zich laten? Het maakte er Iana alleen maar verwarder en onzekerder door. "Euhh.." Iana was duidelijk aan het aarzelen en hopeloos zocht ze naar de goeie woorden waarmee ze hem misschien wat kon tevreden stellen. Maar liegen zou niet helpen, ze wou niet liegen. Moest ze echt die waarheid vertellen, de waarheid die ze eigenlijk nooit wilde vertellen? "Nick, beloof je me dan om niet boos te zijn? Ik wil niet dat je wegloopt als ik het zeg, ik wil je niet nog eens kwijt geraken daardoor." Iana keek Nick smekend aan en liet nog een tweede zucht horen. Ondertussen was de zon al aan zijn tocht begonnen en zag je het grote schouwspel voor je gezicht. Maar nu was het niet echt het juiste moment om daarvan te genieten. In tegendeel, ze moest iets opbiechten wat ze een tijdje geleden niet had verklaard. "Ik ging weg omdat.. Je weet, of je weet niet, doet er nu niet toe, dat ik voor mijn vertrek verliefd op je was. Mijn hoofd tolde de hele dag als ik naar je keek en het maakte me onzeker. Ik wist er al van dat je vaak met andere meisjes omging en toen begon ik te twijfelen. Ik wilde heus wel blijven, mijn hart smeekte om te blijven. Maar iets in me zei dat moest ik iets met je beginnen, het slecht zou eindigen." Iana haalde diep adem en voelde haar hart veel sneller dan normaal gaan. Hopelijk begreep Nick haar, anders zat ze goed vast, was ze hem wéér kwijt. "En uit angst om je aan mijn gevoelens kwijt te raken heb ik je laten gaan. Uit mijn lichaam, maar niet uit mijn hart. En om eerlijk te zijn, ik moet me nu vreselijk hard tegen houden, dat klein vuurtje dat elk moment kan aanwakkeren als ik wil. Maar ik geef niet toe, het zou me weer wegdrijven van jou. Het zou het er niet leuker om maken." Ziezo, alles was eruit. Ergens was ze wel tevreden dat ze eindelijk de harde waarheid kon vertellen. Maar ergens ook weer niet. Ze had op het laatste nog gezegd, met andere woorden, dat ze wel degelijk nog verliefd op hem was maar daar nu gewoon niet meer aan toegaf. Iana was eigenlijk net aan het aftellen wanneer Nick zou opstaan, haar raar zou aankijken, en misschien zou weggaan. Een rilling schoot over haar ruggengraat. Een scène die ze liever niet wilde meemaken. "Ga niet weg, alsjeblieft." Iana sprak de woorden zo zacht uit dat ze daarmee hem hier hoopte te krijgen. Een windvlaag stak op en vele zandkorrels vlogen de lucht in. Iana kneep haar ogen dicht om het zand niet in haar pupillen te krijgen. Een nies verliet haar keel en ze excuseerde zich kort met een kleine mompelende 'sorry'. Zou Nick haar geloven, zou hij boos zijn? Was ze niet té open geweest met al haar gevoelens? Nee, ze had alles gezegd was op haar hart lag. Nu was het gewoon te hopen dat hij haar begreep, dan zou alles goed komen. Begreep hij het niet, dan zou het één grote nachtmerrie worden. Vol woede, schuldgevoel en verdriet. Tranen zouden vallen als dauwdruppels die uit de lucht dwarrelden. Nee, ze wilde dit niet. Nick moest bij haar blijven, hoe dan ook. Maar soms voelde ze zich zo machteloos omdat ze niets anders kon doen dan afwachten op zijn reactie. Kort keek ze in de ogen van Nick en voelde het vuurtje aanwakkeren. Nee! Het mocht niet weer gebeuren, niet weer. Straks zou ze zich weer niet kunnen inhouden! Onzeker stelde ze zich recht, uit zijn greep en liep weg. Niet weg van het strand, maar weg naar de dijk. Daar ging ze op staan, tot helemaal vanachter. Een traan gleed van haar wang. Iedereen maakte het haar moeilijk, steeds weer en opnieuw. De wind vloog als een vogel door haar haren. Ze rilde, zou Nick haar nog zien staan?

Nick staarde voor zich uit, terwijl hij zijn best deed zichzelf weer onder controle te krijgen. Waarom was dit alles toch zo verdomd moeilijk? Waarom waren zijn gevoelens voor haar niet gewoon samen met haar verdwenen? Dat zou veel makkelijker zijn geweest, veel minder pijnlijk. Zijn armen lagen weer om Iana heen, het liefst zou hij haar dichter tegen zich aan trekken. Maar hij hield zich in, dat zou het er niet makkelijker op maken. Zou ze hier ook last van hebben? Zou zij ook moeite moeten doen om het smeulende vuurtje niet op te laten laaien? Of was hij de enige? Destijds had ze meer dan alleen vriendschap voor hem gevoeld, tenminste dat had Angel gezegd, en ook Jamie was van mening geweest dat Iana voor hem was gevallen. "Euhh.." begon ze, Nick keek haar niet aan bleef strak voor zich uit staren. Er niet zeker van of hij wel wou horen wat ze te zeggen had. Toch kon hij zichzelf er niet toe zetten, haar te zeggen dat het er niet toe deed. Dat het niet uit maakte, dat het behoorde tot het verleden. "Nick, beloof je me dan om niet boos te zijn? Ik wil niet dat je wegloopt als ik het zeg, ik wil je niet nog eens kwijt geraken daardoor." Nick wist niet precies hoe hij op die woorden moest reageren, hij bleef star voor zich uit kijken zodat Iana de verwarring in zijn ogen niet zou kunnen lezen. “Oké, ik beloof het.” zei hij zacht, voor een moment verstevigde hij zijn greep om haar. Bang dat ze er vandoor zou gaan zodra ze antwoord gegeven zou hebben op zijn vraag. "Ik ging weg omdat.. Je weet, of je weet niet, doet er nu niet toe, dat ik voor mijn vertrek verliefd op je was. Mijn hoofd tolde de hele dag als ik naar je keek en het maakte me onzeker. Ik wist er al van dat je vaak met andere meisjes omging en toen begon ik te twijfelen. Ik wilde heus wel blijven, mijn hart smeekte om te blijven. Maar iets in me zei dat moest ik iets met je beginnen, het slecht zou eindigen." Ergens had hij dit verwacht, toch sloegen de woorden in als een bom. Ze was dus echt verliefd op hem geweest. “Ik had het willen proberen, ik had het echt willen proberen om jouw trouw te blijven.” prevelde hij in haar oor. Maar hij keek haar nog altijd niet aan. Dat kon hij gewoon niet. Toch was het de waarheid, hij had het willen proberen. Als zij hem de kans had gegeven had hij het geprobeerd. Al was hij er zelf niet zo zeker van of het hem gelukt zou zijn. "En uit angst om je aan mijn gevoelens kwijt te raken heb ik je laten gaan. Uit mijn lichaam, maar niet uit mijn hart. En om eerlijk te zijn, ik moet me nu vreselijk hard tegen houden, dat klein vuurtje dat elk moment kan aanwakkeren als ik wil. Maar ik geef niet toe, het zou me weer wegdrijven van jou. Het zou het er niet leuker om maken." zei ze, Nick greep verslapte losjes lagen zijn armen om haar heen. Verbijsterd staarde hij voor zich uit, dit had hij niet verwacht. Hij had niet verwacht dat ze het zelfde probleem als hem zou hebben, dat ze evenals hem probeerde een vuurtje klein te houden. Zacht beet hij op zijn lip. Wat nu? Hij wou niet toe geven aan zijn gevoelens, en het zelfde gold voor haar. Destijds had hij het willen proberen, maar nu? Nee, hij zou te bang zijn haar weer te verliezen. En daarom zou hij haar niet trouw blijven, die angst zou er voor zorgen dat hij dat niet zou kunnen. "Ga niet weg, alsjeblieft." Zo zacht als ze de woorden uitsprak, zo hard als ze aan kwamen. Het liefst zou hij tegen haar schreeuwen, zeggen dat zij degene was die weg was gegaan. Terwijl hij had gewild dat ze bleef, bij hem. Maar hij hield zich aan zijn belofte, hij werd niet boos. Of in elk geval hij uitte het niet. Hij was er ook niet zeker van of het geen wat hij voelde woede was. Waarschijnlijk was het de pijn, de emoties die hij al die tijd had op gekropt en die er nu allemaal tegelijk uit wilde. Een zucht verliet zijn keel, niet wetend wat hij moest doen staarde hij voor zich uit. “Dit is waarom ik nooit meer begin met een meisje, als je niet echt om ze geeft kunnen ze je ook geen pijn doen.” mompelde hij zacht, meer tegen zichzelf dan tegen Iana. Plots stond ze op, zijn armen vielen langs zijn lichaam. Niet in staat zich te bewegen keek hij haar na, nu deed ze het weer. Nu liep ze weer weg, weer liep ze weg van haar gevoelens, van hem. Hij kwam langzaam overeind, aarzelde of hij er goed aan zou doen haar te volgen. Begon vervolgens te rennen, achter haar aan. Hij liet haar niet nog een keer gaan. Op de duin bleef hij voor een moment staan, zijn ogen zochten haar. Uiteindelijk zag hij haar staan, ze was niet weg niet helemaal in elk geval. Hij liep op haar af, greep haar hand vast en trok haar naar zich toe. Voelde hoe het vuurtje aanwakkerde, probeerde het klein te houden terwijl hij zijn ogen op die van Iana richtte. Iets dat het er niet makkelijker op maakte. Met zijn duim streek hij de traan van haar wang, waarna hij zijn hand weer langs zijn lichaam liet vallen. “Nu doe je het weer, nu vlucht je weer weg van je gevoelens en laat je mij achter met de mijne.” fluisterde hij, zacht beet hij op zijn lip. Dit soort woorden nam hij normaal nooit in zijn mond. Dit was niks voor hem, dit was niet wie hij was. Maar toch, hij meende het, elk woord, elk afzonderlijk woord was niks dan de waarheid. “Je bent niet de enige die een vuurtje klein probeert te houden Iana, mijn gevoelens voor jouw zijn nog altijd niet verdwenen. Ik weet dat je wist dat ik verliefd op je was.” vervolgde hij op dezelfde zachte toon. “Maar ik ben niet van plan me nog eens in te laten met die gevoelens, want uiteindelijk zorgen ze alleen maar voor pijn.” zijn laatste woorden waren haast onverstaanbaar. Nick liet Iana’s hand los, deed een stop naar achter om de afstand te vergroten, keek haar zwijgend aan.

Iana keek star voor zich uit alsof alles haar gewoon niet meer konden schelen. Maar het waren net leugens die ze zichzelf wilde doen geloven. Waarom het zo moeilijk was hem te laten gaan, omdat het gevoel nog niet weg was. Dat alles nog zo was als vroeger. Iana hield nog van hem, en dat was nog het ergst van al. Iana haalde diep adem en wilde net even alles vergeten, maar steeds kwam die blik van Nick voor haar ogen. Steeds weer en opnieuw. Alsof het beeld van het beeld van hem haar gewoon nooit zou willen laten gaan. Even zat Iana zo strop met haar eigen gedachten dat ze een luide kreet liet horen en gewoon alles uit haar ziel gooide. Al kon je gewoon geen woorden erin herkennen, je kon duidelijk haar machteloze gevoel horen. Plots voelde ze de wind in haar haren die haaer lieten stoppen met schreeuwen. Haar bruine lokken glommen in het maanlicht van de maan die plak op haar scheen, Het voelde raar aan, net of je in alle belangstelling stond in een show en de spotlights allemaal op je gericht werden. Best vreemd en beanstigend dat Iana er zelf stil van werd. De hand, die haar hand had vatgenomen had haar lichaam naar hem toe getrokken. Iets wat Iana totaal niet had verwacht en haaer even deed rillen. Maar algauw was dat gevoel al helemaal verdwenen. Het gezicht van Nick, zijn ogen, liet haar even bedaren. Zijn zinnen hadden haar even aan het denken gezet, het gevoel van verbazing overtrof haar angst om hem kwijt te geraken. Hij was dus ook aan het proberen dat ene kleine vuurtje buiten bereik te houden.. Iana beet net als hem op haar lip en keek hem voor een moment recht in zijn ogen aan. ,,Dus al die tijd hadden we zelf gewoon dat zelfde gevoel..En het ergste is, ik was ervan weggelopen!´´. Iana zuchtte en voelde hoe die ene hand zijn greep had gelost en Iana die snel terug beet nam en dichterbij stapte. Ze kwam gevaarlijk dichtbij maar deed zo haar best het vuurtje nog smeulend te houden en niet brandend. Ianahad haar gezicht naar zijn gezicht laten gaan en ze kuste zijn wang kort. Ze glimlachte waterig. ,,Het is vreselijk vervelend, om dat ene gevoel buiten te houden, ook al wil ik het zo graag boven halen. Maar ik wil je niet kwijt, en dat maakt het ook zo moelijk. Ik wil dat je zelf gelukkig blijft en niets om mij geeft. Maar die ene reis had opeens alles veranderd, in de vervelende manier.´´ Haar stem was zacht, zachter dan anders, maar zelfs daar lette ze al niet meer op. De wind deed haar haren naar achteren waaien maar Iana hield haar ogen alleen op Nick gericht, bang hem weer los te laten en hem weer te verliezen. ,,Ik wil gewoon, dat ene gevoel weggooien en het gewoon buiten sluiten zodat ik normaal met je om kan gaan. Zoals vroeger..´´ Iana liet een korte zucht horen en week haar blik af naar de grond. Waarom gaf ze dan ook altijd toe aan haar gevoelens, altijd maakte haar dat zo ontzettend kwetsbaar. Iana liet na een tijdje toch de hand van Nick los en glimlachte zwakjes, bang iets verkeerds te doen en hem weg te jagen. ,,Wat als ik nu je zus was geweest, het zou veel minder moeilijk zijn. Want nu..Ik zit gewoon met mijn eigen gevoelens in de knoop. Het maakt me bang, echt bang Nick.´´ Haar ogen waren net weer betraand maar Iana kon ze nog net van zich afschudden en er voor zorgen dat ze niet als een gek van haar wangen zouden rollen. Het zou ook nu zo veel makkelijker zijn om weg te lopen, weg te gaan en het verleden achter te laten, in een doos te steken en hem nooit meer te openen. De perfecte oplossing maar diep in Iana´s hart wilde ze dat zelf niet. Ze wilde het lieft van al geketend worden aan Nick zodat ze hem nooit meer wijt zo spelen. Maar dat zou ook veels te zot zijn, echt iets voor een psychopaat. Haar ogen keken weer in die van Nick en het water klotste tegen de wand van de dijk. Je kon zelfs de kleine druppels water tegen je benen aanvoelen. Iana kreeg het koud en besloot maar haar kleedje aan te trekken, ook al was die zijknat. Net toen Iana haar kleedje wou gaanhalen hoorde ze de woorden van Nick, dat ze wegliep van haar gevoelens en hem achterliet met dezijne. ,,Maar waarom is het dan zo moeilijk.. Weet je dat dit echt zo dom is. Allebei moeten we dat ene vuurtje tegen houden, ook al weten we dat het wederzijds is.. Maar ik begrijp het, dat het gewoon niet gaat..Waarom denk je anders dat ik wegloop, weglopen is soms beter dan stil staan en de pijn in je hart blijven voelen.´´ De laatste zin die Iana had uitgesproken zaten vol waarheid, geen sprankeltje leugens. Het had geen zin meer, de leugens achterwege te houden. Toen Iana wad had stilgestaan liep ze in een looppas naar het strand toe. Haar luide kreet weerklonk, net zoals de vorige. Al haar emoties schreeuwde ze uit en liep naar haar witte kleedje dat zo doorzichtig was dat het haar zelfs niet kon schelen. Ze duwde het over haar lichaam en voelde hoe ze de neiging had het water in te gaan en de waterstroom je te laten verdrinken. Maar toen kwamen die woorden, die belofte in haar hoofd. Ze mocht zichzelf niet meer pijnigen, maar was er nog een uitweg.. Er was er gewoon gene meer! Haar adem stokte in haar keel. Haar blik gleed naar Nick, die daar zo stond, te kijken. Tranen vlogen als in een mierennest van haar gelaat. ,,Vergeef het me, Nick´´ Ze prevelde de woorden zachtjes naar zijn richting, maar ze waren bijna niet meer verstaanbaar. Iana zette voetstappen naar de zee en voelde hoe haar hele lichaam naar het water werd getrokken. Ze kwam zelfs zo ver dat de golven haar naar beneden hadden gedrukt en haar de dood in wouden sleuren. Iana kon niet meer terug, iedereen zou vrediger leven en zeker Nick.

@Sorry voor de late reactie, ik hoop dat je er wat mee kunt.. btw ze is niet dood hoowr, alleen verzet ze zich er niet meer tegen. Hint... xd

Een kreet, zo intens, zo wanhopig dat de haartje op Nick’s arm recht overeind gingen staan. Zacht beet hij op zijn lippen, richtte zijn blik voor een moment op de hemel. Terwijl hij probeerde zijn gevoelens onder controle te houden, ze vast te houden in de cocon die hij er omheen had gesponnen. Een muur mocht hij het niet noemen, daar was het te breekbaar voor, te fragiel. Nooit had een meisje hem zo iets laten voelen, nooit had iemand hem zo veel pijn gedaan. Al zou hij haar dit nooit zeggen, nee hij wou haar geen schuldgevoel aan praten. Zij deed, wat het beste voor haar was. Ver weg gaan bij hem, want hij was niet goed genoeg voor haar. Levi had altijd al gelijk gehad, zelfs Angel zijn negen jarige zusje had het bij het rechte eind gehad. Alleen hij was naïef genoeg om er in te geloven. Om te geloven dat het ooit wat had kunnen worden tussen hen, tussen Iana en hem. Hij had zich met die gevoelens in gelaten, maar zodra zij vertrok waren die gevoelens die ooit prettig hadden aangevoeld veranderd in zwaarden. Die zijn ziel verwonden, en nadat hij die gevoelens had verdrongen waren er enkel nog bloedende wonden over.
“Dus al die tijd hadden we zelf gewoon dat zelfde gevoel..En het ergste is, ik was ervan weggelopen!” zei Iana, Nick’s blik verduisterde. “Jij wist wat ik voor je voelde, jij wist dat we het zelfde voelde.” zei hij, zijn stem trilde. Wat deed ze toch met hem? Waarom kon hij niet gewoon zichzelf zijn in haar buurt? Ergens snapte hij wel waarom Angel Iana heks had genoemd, ja hij snapte zijn zusje plots verdomd goed. Iana had zijn hand weer beet genomen, deed een stap naar voren waardoor ze plots vlak bij hem stond. Maar op de één of andere manier wou hij haar het liefst weg duwen, ze maakte hem gek. Die ogen, die blik, hij kon haar niet aan kijken zonder dat zijn hart sneller begon te kloppen. Iets waarvoor hij zichzelf vervloekte. Iets waarvoor hij haar vervloekte. Hij haatte het zich zo te voelen, zo kwetsbaar, alsof het kleinste zuchtje wind hem omver kon blazen. Hij haatte wat ze met hem deed, wat ze met hem had gedaan. Voor een moment sloot hij zijn ogen toen er een kus op zijn wang werd gedrukt, zijn huid leek te tintelen op de plek waar haar lippen zijn wang hadden geraakt. “Het is vreselijk vervelend, om dat ene gevoel buiten te houden, ook al wil ik het zo graag boven halen. Maar ik wil je niet kwijt, en dat maakt het ook zo moelijk. Ik wil dat je zelf gelukkig blijft en niets om mij geeft. Maar die ene reis had opeens alles veranderd, in de vervelende manier.” Iana’s stem was zacht, maar elk woord kwam even hard aan. “Denk jij dat het mogelijk is voor mij om niet om jouw te geven?” zei Nick, zijn stem klonk hard. Het was een toon waarop hij normaal gesproken niet tegen vrienden sprak, enkel tegen mensen die hij haatte. Die hij verachtte en het liefst niet recht in de ogen wou kijken. Maar nu had het een andere reden, want hij haten Iana niet. In tegen stelling, hij hield van haar. En dat, dat was het probleem. Want hij hoorde niet van haar te houden, hij mocht niet van haar houden. Niet op deze manier in elk geval. En daarom, daarom zorgde hij er voor dat zijn stem koud en afstandelijk klonk. Zodat hij niet tegenover haar zou breken, hij wou haar niet laten zien hoe kwetsbaar ze hem maakte. Niemand mocht weten hoe breekbaar hij was, en al helemaal zij niet. Nick had zijn blik op Iana gericht. “Ik wil gewoon, dat ene gevoel weggooien en het gewoon buiten sluiten zodat ik normaal met je om kan gaan. Zoals vroeger..” zei ze. Een zucht verliet Nick’s keel. “Als het zo makkelijk was om onze gevoelens weg te gooien hadden we dat al lang gedaan Iana, maar dat kan niet. En het zal niet worden zoals vroeger, niet alleen omdat die gevoelens er nog zijn. Die waren misschien ooit verdwenen, maar omdat de herinneringen er nog zijn. En ze zijn allemaal even pijnlijk, niet omdat het geen mooie herinneringen zijn. Maar omdat ze scherpe randen hebben gekregen, en elke keer als je er aan terug denkt zul je je er aan snijden. En zullen die gevoelens weer terug komen. Niet de goede, enkel degene die zorgen voor meer wonden.” zei Nick, zijn stem even hard en kil als net. Hij had geen idee waar de woorden vandaan kwamen, ze waren er op eens geweest. En hij had ze niet tegen kunnen houden, hij had ze al uit gesprokken voor hij daadwerkelijk besefte wat hij had gezegd. Iana had zijn hand los gelaten, en hij was niet van plan haar hand weer vast te nemen. Niet omdat hij het niet wou, hij zo niets liever doen dan zijn armen om haar heen slaan en haar dicht tegen zich aan trekken. Hij wou haar lippen op de zijne voelen. Maar het mocht niet, het kon niet. Want hij zou zich niet nog een keer in laten met die gevoelens, nooit meer. “Wat als ik nu je zus was geweest, het zou veel minder moeilijk zijn. Want nu..Ik zit gewoon met mijn eigen gevoelens in de knoop. Het maakt me bang, echt bang Nick.” zei Iana, Nick schudde zijn hoofd. “Maar je bent niet mijn zus, en het is moeilijk.” zei hij, normaal zou hij haar nu in zijn armen nemen. Zou hij haar troosten zeggen dat het goed kwam, maar dit keer was het niet het geval. Hij zou niet bezwijken onder haar tranen, hij zou niet bezwijken onder haar lag. Want als hij bezweek, dan zou de cocon breken dan waren zijn gevoelens vrij om met hem te doen wat ze wouden. En dan was hij zichzelf kwijt, dan zou hij overgeleverd zijn aan die gevoelens. “Maar waarom is het dan zo moeilijk.. Weet je dat dit echt zo dom is. Allebei moeten we dat ene vuurtje tegen houden, ook al weten we dat het wederzijds is.. Maar ik begrijp het, dat het gewoon niet gaat..Waarom denk je anders dat ik wegloop, weglopen is soms beter dan stil staan en de pijn in je hart blijven voelen.” zei Iana, Nick zuchtte deed een stap naar achter. Ze stond te dichtbij, veel te dichtbij. “In Italië was er geen vuurtje dat ik tegen moest houden, want ik had die gevoelens toe gelaten. Ik had me er voor open gesteld. En dat was het domste wat ik had kunnen doen. Want toen jij weg ging..” begon hij, zijn stem nog altijd koud. Alsof de woorden niks met hem deden, alsof het niks betekende. Maar het tegenovergestelde was waar. En juist daarom sprak hij de woorden zo uit. “Weglopen is geen oplossing, want het geen waarvoor je vlucht zal je altijd in halen. Altijd. Is het niet toevallig dat wij elkaar hier weer tegen komen? Je zou bijna gaan geloven in het lot.” zei Nick, hij lachte schamper. Hij had geen idee waarom hij zich zo tegenover haar gedroeg. Het was niet wie hij was, of misschien ook wel. Iana was bij hem weg gelopen, met zijn ogen volgde Nick haar. Niet goed wetend wat hij moest doen, hij was een speelbal geworden van zijn gevoelens. Zelfs nu zijn gevoelens voor haar nog gevangen zaten in de cocon, waren er genoeg andere gevoelens die hem konden overvallen. Genoeg herinneringen waar hij zich aan kon snijden. Iana had het witte kleedje dat door het zoute zee water nu bijna doorzichtig was weer aan getrokken. Bewegingloos staarde Nick naar haar, ging met zijn hand door zijn haar. Beet om zijn tanden, voelde de spanning in zijn kaken. Zijn handen balde hij tot vuisten, het liefst zou hij nou iets slaan. Op die manier had hij altijd zijn gevoelens er uit gelaten, aangezien deze zich bij hem meestal om zette in woede. In het kraakpand hadden ze een oude box bal op gehangen waar hij zich altijd op had afgericht. En als hij niet in de buurt van het kraakpand was had hij meestal met zijn vuist tegen een muur geramd. Iets wat hem regelmatig kapot knokkels had opgeleverd. Weer die kreet, Nick sloot zijn ogen. Om vervolgens zijn hoofd in zijn nek te leggen, en naar eerste sterren te kijken die er in verschenen waren. “Vergeef het me, Nick” Nick opende zijn ogen, de woorden waren zo zacht geweest dat hij er niet zeker van was of ze echt waren. En niet gewoon een creatie van zijn verbeelding. Zijn ogen dwaalde over het strand, waar was Iana? Een niet te beschrijven angst overviel hem. Zijn hart begon als een razende tegen zijn borstkas te kloppen, en de kleur trok weg uit zijn gezicht. Alsof hij achterna gezeten werd door de duivel rende hij naar de zee, zand vloog alle kanten op. Nog net zag hij haar in de golven verdwijnen. “Nee!” zijn schreeuw weergalmde over het strand, werd mee gedragen door de wind maar ging verloren onder het gebulder van de golven. Zonder na te denken rende hij de zee in, zodra het water tot zijn middel stond dook hij onder. Waar was ze? Wanhopig probeerde hij Iana te vinden, voelde de stroming aan zijn benen trekken. Gebruikte al zijn kracht om verder te komen, water liep zijn mond in zijn mond. Uiteindelijk had hij geen andere keus dan naar het oppervlakte zwemmen, hij kokhalsde en hapte naar adem. Waarna hij weer onder dook. Hij zou haar niet laten grijpen door de klauwen van de dood. Hij zou haar in veiligheid brengen, hij zou niet uit het water komen zonder haar. Plots zag hij haar, nog geen meter bij hem vandaan. Met een krachtige slag was hij bij haar, sloeg zijn armen stevig om haar lichaam en zwom naar het oppervlakte. Zorgde ervoor dat haar hoofd boven water kwam, liet haar hoofd tegen zijn schouder zakken. Waarna hij in de richting van de kust begon te zwemmen. Het was zwaarder dan hij had verwacht, de stroming trok hard aan zijn benen en aan Iana’s lichaam. Bovendien was hij uit geput van de eerdere strijd moet de stroming, die onderwater nog sterker was. Eindelijk voelde hij zand onder zijn voeten, ging rechtop staan. Tilde Iana op, zijn ene arm in haar knieholten met zijn andere arm ondersteunde hij haar rug. Zo snel als zijn trillende benen toestonden rende hij naar het droge zand, legde haar daar neer. “Iana, meisje alsjeblieft zeg wat.” zei Nick smekend, met zijn hand streek hij een bruine lok van haar haar uit haar gezicht. Hij pakte haar pols, zocht wanhopig naar de plek waar hij haar hart zou moeten kunnen voelen. “Alsjeblieft ik kan niet zonder je, word wakker. Laat me niet alleen.” Tranen liepen over Nick’s wangen. Nooit eerder had hij zich zo kwetsbaar op gestelde tegenover een meisje, maar dat wat het laatste waar hij zich nu zorgen om maakte. Het enige wat hem op dit moment kon schelen was Iana. “Open je ogen, kijk me aan. Alsjeblieft Iana ik smeek het je.” fluisterde Nick, zijn stem was doordrongen met wanhoop en angst.

[En toen had ik plots heel veel inspiratie o.0]

De dood, soms wel eens het beangstigende moment in je hele leven. Het sleurde je in een zwerm van herinneringen en nachtmerries die je niet opnieuw wou beleven. Hoe Iana zich nu moest voelen? Ze had er zelf al geen controle meer over. Net of haar hele lichaam zich niet meer wou verzetten en ze gewoonweg de dood in werd gesleurd. En het deed haar ondertussen ook al niets meer, ze wilde net dood. Maar toch, die ene gedachte, die belofte. Was het wel goed dat ze deze beslissing had genomen? Maar veel tijd om na te denken kreeg ze niet. De golven duwden haar steeds verder en verder en zorgden ervoor dat heel haar lichaam bijna onderkoeld geraakte door de hoeveelheid koude water. Het was veel te moeilijk, veel te moeilijk om weer te reageren en zichzelf te redden. Alles leek opeens veel te hard, helemaal versteend. Zelf haar benen voelden de koude niet meer en leken alleen maar stil te liggen, wachtend op het fatale moment dat haar adem op zou zijn. De zwerm bijen van herinneringen schoten voor haar ogen. De meeste mensen zeiden na een dood ervaring meestal altijd dat ze al hun top momenten uit hun leven weer voor hun zagen voor ze stierven. Iets wat Iana altijd al had gefascineerd. Maar nu maakte ze het zélf mee, en dat was wel even schrikken aangezien je wist dat je daarna zou sterven en het niet meer zou kunnen doorvertellen, zoals anderen wel konden omdat ze gered werden. Iana schoot plots weer helemaal wakker en begon met haar benen te schudden. Ze wilde niet dood! Maar plots werd alles wazig en voelde ze iets aan haar benen, ook al leek het voor haar ver op de achtergrond..

“Open je ogen, kijk me aan. Alsjeblieft Iana ik smeek het je.” De woorden boorden bijna in Iana's hart. Ze schrok wakker en ze knipperde verdwaasd met haar ogen. Alles leek zo ver weg te zitten dat Iana even niet meer wist wat er gebeurd was. De tranen van Nick vielen op haar wang en plots besefte ze wat ze hem had aangedaan. "Nick.." Haar stem was net een piepstemmetje dat je maar heel zacht hoorde. Iana was op dit moment zo bang, de angst overviel haar zo. Ze wilde niet dat Nick zou boos zijn, omdat ze haar belofte zonet had verbroken. Schuldgevoel leek haar helemaal wakker te schudden en Iana wilde plots gewoon heel die gevoelens de vrije loop laten en hem zoenen. Om hem gerust te stellen en te zeggen dat ze het gewoon niet meer kon tegenhouden. Maar het lukte gewoon niet, ze moest het tegenhouden, koste wat kost. Haar blik richtte ze naar de grond om Nick niet aan te kijken. Waarom lag het zo moeilijk? Het liefst wou ze met hem het verleden weer induiken en hun liefde een kans geven, zodat het nooit zo moeilijk als nu zou moeten zijn. Die ene tranen van Nick waren nog het ergst van al, ze had hem nog nooit maar dan ook nog nooit zien huilen! En nu, nu huilde hij voor haar, omdat zij zo nodig zelfmoord wou plegen. "Het spijt me zo, ik wou niet dood.. Maar die ene stem in zijn hoofd doet me naar dat water gaan, laat me verdrinken." Iana wilde zich tegen hem aandrukken, die armen weer om haar heen voelen, maar het ging niet, deze keer niet. Alsof de maan zich er niets van aantrok bleef die gewoon in de lucht hangen en zorgde er gewoon voor dat er een beetje licht in de duisternis was. Iana stelde zich kuchend recht en probeerde het laatste beetje zeewater weg te kuchen die nog in haar mond bleven hangen. Die vreselijke vieze smaak dan ook weer. Nadat ze zowat uit gehoest was keek ze weer naar Nick, récht in zijn ogen zodat ze zijn betraande zicht kon zien. Het leek haar hart te doen breken, in twee gelijke deeltjes die dat beeld nooit meer zouden vergeten. Zijn blik, zijn tranen, het zou gekerfd zijn in haar geheugen. Opeens voelde Iana gewoon een drang om weer dat water in te springen, maar nu écht dood te gaan. Zodat ze hem niet meer pijn zou geven en alles weer zoals vroeger werd. Nick gelukkig, net alsof ze elkaar nooit gezien hadden, dat het gewoon één groot misverstand was. Maar dat was het niet, en dat maakte het ook zo moeilijk voor haar en voor Nick. Het liefst voelde ze nu zijn lippen op de hare, verdronk ze in zijn ogen en kon ze genieten van zijn parfum geur in haar nek. Het liefst lag ze in zijn armen, gezellig naar de tv te kijken in Italië, genietend van de ondergaande zon. Maar zelfs dat werd haar niet gegund, zelfs dat niet! "Ik wil dat je weet, dat ik gewoon ontzettend veel van je hou en dit niet doe om je pijn te doen. Ik wil je gelukkig zien, je niet zo laten voelen als ik.. " De stem van Iana echode nog een beetje verder en weerkaatste door de dijk. Opeens kon Iana het niet meer tegen houden, dat lichaam moest gewoon tegen haar aangedrukt worden. Ze legde haar armen om zijn nek heen en wilde hem gewoon nooit meer loslaten. Hier voor eeuwig blijven staan, en nooit meer dat ene moment herover doen. "When I see your face.. There's not a thing that i would change. Cause you're amazing, just the way you are. and when you smile, the whole world stops and stares for awhile. Cause boy you're amazing, just the way you are." De woorden kwamen er uit het niets uit en Iana beet afwachtend op haar onderlip. De woorden beschreven perfect wat ze voor Nick voelde, hij was gewoon perfect en geweldig op zijn manier. En zij begreep hem, daarnet niet echt, maar nu kon ze het echt wel inbeelden in zijn plaats. "En ik begrijp je, ook al is het soms zo moeilijk om je te snappen. Om me te plaatsen in jouw plaats, in jouw omgeving." Iana duwde hem nog dichter tegen zich een aan en voelde de natte huid, van het water, tegen haar buik en sloot haar ogen. Hopelijk vond hij dit niet erg, zou hij niet weggaan en haar wegduwen. Ze wilde hem zeggen hoeveel ze wel niet van hem hield en haar leven met haar wilde delen, hem beminnen en laten zien dat ze alles voor hem wilde doen. Maar het leek zo ver weg, zo ver weg dat het bijna onmogelijk was om die kans te grijpen. Het was te riskant, te pijnlijk om het te achterhalen hoe het zou zijn als ze het zou doen. Maar ooit, ooit zou het moment komen. Dat had een van haar beste vriendinnen haar meegegeven vooraleer ze was vertrokken uit Italië. Maar nu was dat niet het juiste moment, helemaal niet het juiste. En nog geen uur geleden was deze dag één van haar hoogtepunten, toen ze in zijn armen zat, genietend van zijn warmte. Maar die ene vraag, die ene vraag, die had haar doen verstenen. Het sloeg in als een bom en Iana had daarmee, door die ene vraag, misschien wel heel de avond verpest, en haar leven ervoor gegooid hebben!

-Ik raak niet verder XD