Het was enorm stil op de ijsbaan. Er was gewoon helemaal niemand. Best eng vond hij. Snel liep hij richting het ijs en haalde schaatsen te voor schijn. Mocht je eigenlijk nu wel schaatsen? Ach wat zou het. Er was nu toch niemand. Nog niet helemaal op zijn gemak trok hij zijn schaatsen aan. Het was al weer een tijd geleden dat hij geschaats had. Nu kon hij zich zonder te schamen als hij viel lekker uitleven. Zouden de leerlingen op deze school net zo apart zijn als dat meisje dat hij net ontmoet had. Het was niet te hopen want anders kon hij totaal geen vrienden maken. Hij hield niet van stille types, meer van sociale en zich niet keurig aan de regels hielden. Voorzichtig liep hij het ijs op. En al snel ging hij onderuit. Vloekend stond hij weer op. Was hij dit nou echt zo snel verleerd? Maar na een aantal moeilijke rondjes schaatsen lukte het weer. Mischien kon hij bij de ijshockeyers gaan. Niets was leuker dan teamsport. Hopelijk zouden er straks meer mensen komen en vooral ijshockeyers. Dan kon hij ze in actie zien. Al snel hoorde hij wat stemmen. Hij keek om zich heen maar zag niets. Wat apart zeg dacht hij. Zouden dat soms van die mensen zijn die je voor de lol bang probeerde te maken?
Avalana liep richting een enorme schaatsbaan. Ze had altijd een liefde voor schaatsen gehad, maar had het nooit gedurfd om op een schaatsbaan te gaan. Iedereen leek zoveel beter en mooier dan haar. Ze zou zichzelf alleen maar vernederen als ze dan ook nog is viel. Haar oog viel op een jongen. Die deed zijn schaatsen aan en viel even later. Avalana keek hem aan. Hij had wel een goed begin gemaakt. Avalana wist niet wat er fout was gegaan. Misschien zou ze... Nee, dan klonk ze veel te betweterig, als ze allemaal tips ging roepen. Avalana had gezien waardoor hij viel. De jongen oefende echter door en Avalana zag dat hij zijn vorige probleem al direct onder de knie had. Het was dus niet de eerste keer dat hij dit deed. Voor de schaatsbaan zaten enkele banken opgesteld. Avalana ging op een van de banken zitten en keek de jongen na. Hij maakte mooie rondjes. Als Avalana zelf niet kon schaatsen, maar het wel zou willen leren, zou ze zo jaloers worden op de jongen. Maar nu had ze alleen maar bewondering voor de jongen. Het was op dit gedeelte toch wel frisjes. Avalana had gelukkig een spijkerbroek met een topje van wit en zwarte sneakers eronder aangetrokken. Avalana's blik werd getrokken door de schaatsende jongen. Ze keek opzij naar enkele jongens, die de jongen op de schaatsbaan zaten uit te lachen, waarschijnlijk omdat hij was gevallen. 'Doe even normaal ja!' snauwde Avalana naar een jongen die drie koppen groter was dan haar. Hij keek haar dreigend aan, maar Avalana was al weer verkeken en keek naar de jongen zijn bewegingen, niet in de gaten hebbend dat de jongen waar ze tegen was uitgefloept, wel heel dichtbij kwam staan...
Al snel merkte hij dat er veel mensen waren. Het waren waarschijnlijke oudere jongens dan hem. Maar hij kon nooit zijn mond houden. Voordat hij wat wilde zeggen nam een meisje het voor hem op. Hij keek haar aan. Mischien waren er ook nog normale mensen op deze school. Snel schaatsten hij naar haar toe. Maar er kwam een grote brede jongen naast haar staan. Hij zag er dreigend uit. ''Uhm.. laat haar met rust ofzo'' zei hij op een nogal arrogante toon. Dat stond de jongen niet aan en hij kreeg een stomp in zijn maag. Hij liet zich door zijn benen zakken omdat hij op het ijs niet zo stevig stond. Toen hij op zijn kniën zat werd hij het ijs afgetrokken. Hij probeerde met zijn schaatsen tegen de jongen zijn benen aan te schoppen. Helaas mislukte dat en de jongen werd alleen maar kwader. Er kwamen steeds meer jongens bij hen staan. Waarschijnlijk vrienden hem. ''Voel je je nu stoer'' zei hij nogal hard en de jongen pakte hem stevig bij zijn keel vast. Nu kon hij zich bijna helemaal niet bewegen. Voorzichtig keek hij om zich heen voor hulp. Hij kon het toch niet alleen aan met al die jongens die om hen heen stonden.
Avalana keek naar de jongen die het voor haar opnam en ze glimlachte naar hem. Die glimlach verdween als sneeuw voor de zon, toen de dreigende jongen naast haar opeens stampte naar de jongen op de schaatsbaan. Avalana sprong overeind en keek de jongen zijn vrienden woedend aan, die naar haar floten. Toen de jongen bij zijn keel werd gepakt, schrok Avalana zo hard, dat ze de jongen die de jongen op de schaatsbaan bij zijn keel had gepakt, een flinke duw gaf, zodat die over de banken struikelde en viel. Avalana keek naar de jongens die dichterbij kwamen. Toen eentje zijn arm om haar heen sloeg, werd ze panisch en duwde ze de jongen weg. Rillend keek ze de jongens voor hun aan. Ze wierp een blik achter zich. De jongen die zeg maar de baas van het groepje was, lag daar kreunend, maar deed geen aanstalten om op te staan. Avalana keek naar de jongens voor zich en toen naar de jongen op de schaatsbaan. Dit kon wel is gevaarlijk worden. Ze zag ook iets glimmen. Ze schrok. Een jongen had zelfs een zakmes achterin zijn zak! Waren die wel van deze school, of waren het herrieschoppers die hier toevallig door de poorten waren gedrongen? Toen een jongen erg aan haar begon te friemelen, schrok ze en duwde ze de jongen weg. Er leek maar geen einde te komen aan dit.
Toen het meisje de jongen een duw gaf klapte ook hij naar achter maar al snel stond hij weer op. Deze jongens waren niet te vertrouwen. Hij zag hoe de jongens het meisje lastig vielen en keek wanhopig om zich heen. Endelijk! na een paar minuten die wel uren leken kwam een grote stevige man het gebouw aangelopen. Het leek wel een concierge te zijn. De jongen zagen hem ook en keken elkaar aan. De leider van het groepje stond op en rende weg. De andere jongens renden achter hen aan. De man achtervolgde de jongens nog maar na een paar passen liet hij ze maar gaan. ze konden toch niet weg komen. De man kwam naar hen toe. Hij leek erg vriendelijk maar je wist het maar nooit. ''Alles goed?'' vroeg de man op een vriendelijke toon en keek naar het meisje. Zei had het waarschijnlijk het slechtst getroffen. Hij wist wel een beetje hoe het voelde. In zijn oude dorp waren er allemaal oudere mannen die je lastig vielen. Ookal was het een dorp. Niemand durfde er wat van te zeggen. Dat was mischien ook een van de redenen dat ze waren verhuisd. Gelukkig had hij nu maar een paar blauwe een een trauma voor de ijsbaan. Hij keek toen ook naar het meisje ''Ken je die jongens'' vroeg hij toen. ''Die zijn niet goed in hun hoofd'' zei hij op een nogal kwaade toon. Wie haalde het nou in zijn hoofd om een meisje lastig te vallen. Die mensen moesten opgeruimd worden. Hij voelde al wat woede omhoog komen.
Avalana's schrok werd groter toen een stevig gebouwde man hun te pas liep. Ze schrok zich dood toen de jongens wegrenden en de man zich om haar bekommerde. Geschrokken drukte zij zich tegen de muur aan. Gelukkig was die jongen op de ijsbaan erbij, anders zou Avalana het echt niet hebben vertrouwd. De man vroeg of het ging en Avalana knikte even kort. De man knikte terug. Hij was zo dichtbij... Gelukkig liep de man weg en Avalana haalde opgelucht adem. Ze luisterde naar de jongen en schudde toen haar hoofd. Wie wilt nu zo'n lelijk persoon als mij kennen... ging er door haar hoofd heen, maar Avalana beantwoordde de jongen zijn vraag helemaal anders. 'Ik ken ze gelukkig niet. Misschien zijn het rebellen van de straat of zo,' zei ze, terwijl zij zichzelf overeind hees en over de leuning ging hangen wat de ijsbaan tussen de banken en de ijsbaan scheidde. 'Bedankt dat je het voor me opnam. Mijn naam is Avalana, ik ben nieuw hier,' zei ze, terwijl ze hem vrolijk aankeek, zich het voorval met het groepje jongens proberend te vergeten. Ze keek bezorgd naar de jongen voor haar zijn blauwe plekken, pakte een zakdoekje en veegde het bloed bij zijn wenkbrauw weg, die een stukje bloedde. Ze keek hem daarna aan en glimlachte even kort.
Het was alsof hij zag dat ze niet zo positief over zichzelf was. Hij reageerde er maar niet op want hij wilde haar niet van streek maken ofzo. '' Graag gedaan hoor, dat zou toch iedereen doen en jij trouwends ook bedankt'' zei hij glimlachend. ''Ik ben Amestigon en ik ben hier ook nieuw'' zei hij. Mischien kon hij wel met haar de school ronddwalen want dat andere meisje wilde dat blijkbaar niet. Toen ze het bloed van hem afveegde schrok hij een beetje maar liet het toe. ''heb je zin om straks met mij de school te doorzoeken?'' vroeg hij. ''In welke kamer zit jij eigenlijk? Ik heb er nog geen'' zei hij glimlachend. Hij mocht haar wel ookal kende hij haar pas. Mischien als zij nog geen kamer had konden ze samen een kamer delen want hij hield er niet zo van om alleen in een kamer te zitten en vooral niet op een vreemde school. Hij had nu gewoon vrienden nodig en vooral omdat het bijna vakantie was. En zij was de enige aardige persoon die hij had ontmoet. En ze was gelukkig niet zo verlegen. Hij ging zitten en trok ondertussen zijn schaatsen uit. Die dingen zaten eigenlijk niet zo lekker als hij gewend was. Mischien kwam dat omdat hij groter was geworden of die dingen waren gewoon kapot aan het gaan. Dan kon hij zijn ouders mailen om wat geld want daar hadden ze toch geen te kort aan. Ze woonde eerst in Miami, de plaats waar hij geboren was en daarna had hij moeten verhuisen naar een lelijk raar dorp waar weinig mensen woonden. Hij wilde als hij klaar was met deze school weer terug naar miami.
Avalana glimlachte. Ze had het wel eerst moeten vragen of ze zijn wondje mocht schoonmaken, maar gelukkig had hij het toegelaten. Toen de jongen zijn vraag stelde, knikte ze. 'Ik ken de school wel een klein beetje dankzij een meisje, maar het kan natuurlijk nooit kwaad om hem nog is te bekijken,' glimlachte Avalana. Ze luisterde naar de jongen zijn vraag over de kamers. 'Ik ben helaas nog steeds op zoek naar een maatje om te delen. Als jij misschien wilt,' zei ze toen en ze lachte even naar hem. Ze zag hoe hij zijn schaatsen uittrok en ze besloot een vraag erover te stellen. 'Ik wil niet betweterig overkomen of zo, maar toen je daarnet begon, leek het niet erg goed te gaan en daarna wel, hoe kwam dat? Ik bedoel... Het lijkt alsof je een korte break met schaatsen heb gehad,' zei ze, terwijl ze even nadacht. Wat was ze toch ook weer onbeleefd! Ze luisterde naar wat zijn antwoord was. 'Oh, sorry hiervoor trouwens, ik ben Avalana,' zei Avalana vrolijk, terwijl ze haar hand uitstak. Ze legde haar hand even later weer terug naast zich en keek toen naar de ijsbaan. 'Ik denk dat ik ook is een keertje ga schaatsen,' zei ze dromerig. Ze schudde haar hoofd en keek de jongen weer aan.
- Moet ik dan even een topic voor ons tweeën bij die kamervertrekken maken? -
Amestigon knikte. [color=green]''Ik wil heel graag je kamergenoot zijn, ik dacht er namelijk net aan om het ook aan jou te vragen''[color]zei hij glimlachend. Hij keek weer even naar zijn schaatsen die er nogal lelijk uitzagen vond hij zelf. ''ja ik ben een tijdje gestopt, ik had gewoon geen tijd enzo'' zei hij.''ik ben amestigon'' zei hij nogal kort en glimlachte. Hij stond langzaam op en pakte zijn schoenen en trok die aan. ''ik heb ook een tijdje geijschockeyd, ik wil het je wel leren'' zei hij vriendelijk. Hij keek even rond of de jongens niet terugkwamen. Maar gelukkig was er niemand. ''zullen we dan maar een leuke kamer uitzoeken'' zei hij lachend en pakte zijn schaatsen. Hij liep al richting de deur. Eindelijk kon hij zeg dat hij een vriend had gemaakt. Dat was al een hele opluchting. ''in welke klas zit je eigenlijk'' vroeg hij oppeens. Mischien zat ze wel bij hem in de klas maar dat leek er niet op omdat ze er jonger uit zag.
zo dec 12, 2010 6:42 am
