A Perfect Day

Een blondine zette haar eerste stap in de Game Hall. Ze haalde diep adem en keek met een snelle blik om zich heen. Er waren hier veel mensen, veel mensen die zich interesseerden in het spelen van spellen die toch geen nut hadden. Ze legde haar hand op haar voorhoofd en kneep haar ogen dicht. Ze had hoofdpijn. Door alle geluiden en drukte om zich heen. Ze deed haar ogen weer een beetje open en liet vliegensvlug haar blik langs de muur glijden, tot ze uiteindelijk een doorgang zag. De doorgang tot The Roof, wist ze. Ze haalde diep adem en deed haar oortjes in, alleen al om het geluid van de menigte minder op te laten vallen. Zo liep ze met snelle passen richting het dak.
Na eenmaal de trap op te zijn gegaan en de deur opengegooid te hebben slaakte ze een diepe zucht. Eindelijk, ze was op het dak. Ze sloot haar ogen, genietend van de perfecte rust om zich heen. Dit was één van haar drie plekken waar ze zich graag verstopte. De andere twee waren de bieb - alleen stonk die - en het State Park. Het State Park was mooi, maar ze vond het er overdag wel wat te druk op mooie dagen. Daarom moest ze vroeg gaan en daar had ze nooit zin in. Daarom leek het dak haar nu een perfecte oplossing.

Ze richtte haar groene ogen op de lucht boven zich, die helder blauw was met verschillende wolken. Sommige mensen zeiden vaak dat een wolk op iets leek, maar zij vond het altijd een beetje lijken op slagroom of wol, niets anders. Of misschien iets wat van wol gemaakt was. Een wollen leeuw, maar het leek nooit genoeg op een leeuw, waardoor ze het zelf nooit eruit op kon maken. Het duurde altijd heel lang als iemand het had opgemerkt, voor ze zelf de kleine gelijkenissen met een leeuw kon opmerken. Misschien was ze wel gewoon saai en had ze geen fantasie. Ja.. Dat moest het zijn. Ze liet haar blik over het dak glijden. Niemand, godzijdank. De meesten hadden nu les, maar zij had de eerste uren les gehad en was al vroeg vrij geweest.
Ze ging even met haar hand door haar blonde haar en zette een lichte glimlach op haar gezicht. Kalm sloot ze haar ogen. Een zacht briesje van voor liet haar haren zacht naar achteren wapperen. Met die glimlach nog altijd op haar gezicht en haar ogen gesloten legde ze haar hand op haar ketting, voelde hoe koud het aanvoelde op haar huid. Ze haalde diep adem. Ze liet de ketting los en opende haar ogen, om haar blik te richten op de blauwe ring die aan haar vinger zat. Het was dezelfde ring als Virginia had. Zij had ze gekocht van het geld van haar ouders, om de onbreekbare vriendschap tussen haar en haar blonde medemens aan te duiden. Nu zag ze haar vriendin nog maar nauwelijks, wat zeker niet positief was. Ze slaakte een diepe zucht en sloot haar ogen weer. Ze legde de hand met de ring boven op de ketting.

Alleen met Toestemming. ~

Iana liet haar blik om zich heen glijden en zag in de verte een trap die naar een dak leidde. Haar blik was ietwat nieuwsgierig aangezien ze nog niet vaak op het dak was geweest. Het enige wat ze wist is dat het dak heel rustgevend was en je er makkelijk in slaap kon vallen. Een lachje verdween uit haar mond terwijl Iana naar de trap liep en de eerste tredes nam. Haar scherpe blik verspreidde zich algauw over het dak en de frisse wind liet haar bruine haren naar achteren wapperen. Kalm ging ze tegen de rand van de omheining staan en keek over het landschap van Monica. Het was zo prachtig dat ze net werd meegesleurd in de omgeving en ze hoofdschuddend zich moest wakkerschudden. Haar ijsblauwe ogen werden opeens naar een blondharig meisjes gericht die ze precies lichtelijk herkende..

"Nicole! Kom! We moeten allang op school zijn!" Iana greep Nicole bij haar arm en trok haar lachend vooruit. Het was zowat zomer dus kwamen ze allebei steeds tevoet naar school. Ze waren misschien wel al een jaartje beste vriendinnen en Iana was wel eens van plan voor eeuwig bij Nicole te blijven, als vriendinnen. Want nog nooit leek een vriendschap zo leuk te zijn. Iana duwde Nicole lacherig wat vooruit en algauw stonden ze bij de poort van de school. "Here we go again.. The school..I hate it.." Iana zuchtte en nam Nicole bij de hand. Nicole maakte de school wat minder dragelijk voor haar, het leek haar opeens leuk; school. Zo lang Nicole maar bij haar was.

Nadenkend wreef Iana door haar haar en besloot maar eens dichter naar het meisje te gaan. "Nicole?" Een grote glimlach vormde zich op haar gezicht toen ze het meisje herkende en haar opeens een dikke knuffel gaf. "Herken je me nog? Iana.." Iana lachte terwijl ze haar losliet en het meisje eens goed bekeek. Hopelijk was het wel werkelijk Nicole, anders had ze wel een dik probleem! Maar ach, zou Iana gewoon met een rood hoofd weglopen, zoals gewoonlijk. Met een grote smile op haar gezicht die er even niet af te slaan was keek Iana recht in de groene ogen die ook weer haar lieten herinneren aan de tijd van de lagere school. Het zesde leerjaar. Hoe ze samen sinterklaas zijn baard hadden afgetrokken, de meester uitgelachen hebben. De school op stelten gezet hebben, het leek nog als de dag van gisteren. En misschien was het wel vier jaar geleden of zelfs meer dat ze elkaar gezien hadden. En toch leek Iana het meisje te herkennen, het moest gewoon Nicole zijn. Met een korte afwijkende blik naar de lucht kneep ze haar ogen tot spleetjes toen de zon recht in haar ogen scheen. 'Kut' dacht ze terwijl ze algauw weer naar het meisje keek en zo hoopte dat ook zij Nicole was. Iana zou het zo leuk vinden, de wereld was dan toch niet zo groot als ze dacht..

Zoals altijd waren de gedachten van de blondine nog bij haar verleden, maar ze leek steeds sneller terug te gaan in de tijd, tot haar gedachten aan kwamen bij de basisschool. Toen was alles nog simpel, wist ze nog niet wat er allemaal om zich heen gebeurde. De wereld was groot, één groot spannend avontuur. Althans, dat dacht ze, zo onwetend als ze was. Haar gedachten, nog altijd bij de basisschool, brachten herinneringen op. Mooie herinneringen, waar een bepaald meisje een grote rol in had gespeeld.
Het was in één van de laatste klassen geweest, voor zover Nicole zich kon herinneren. Zij en het meisje - Iana, een naam die ze nooit zou vergeten - hadden gemene plannen gemaakt. Haar lange blonde haar had ze in een staart gedaan terwijl ze het plan nog één keer in haar hoofd doornam. Sinterklaas ontmaskeren. Een geniaal plan, al zei ze het zelf. Ze had een schaar in haar zak zitten, voor het geval dat. Na veel nagedacht te hebben hadden ze het uiteindelijk voor elkaar gekregen om de baard van de oude man af te trekken..
Een glimlach sierde haar gezicht opnieuw, waarna ze haar blik richtte op de blauwe ring. Ze had dit nog, zodat ze Virginia onmogelijk kon vergeten. Van Iana had ze niets, behalve dan misschien een paar littekens. Maar, alsnog was het onmogelijk om haar te vergeten. Ze had de hele basisschool tijd met haar doorgebracht. Wat er ook zou gebeuren, ze zou het onthouden. Ze zou alleen willen dat ze ook zoiets had als een ring of een ketting, zodat elke keer als ze dat op haar huid voelde, haar gedachten terug gingen naar een fijne herinnering.

‘Nicole?’ Bij het horen van een stem keek Nicole op, in de ogen van een bruinharig meisje. Ze zag hoe het meisje glimlachte en haar lippen kwamen van verbazing van elkaar af. De blauwachtige ogen van dit meisje, de glimlach.. Dit kon niet missen. Bovendien kende dit meisje haar naam en.. Nicole spreidde haar armen en ving het meisje op in haar armen. Ze glimlachte. “Iana,” fluisterde ze zacht en ze grinnikte. ‘Herken je me nog? Iana,’ merkte Iana op. Nicole knikte. “Dat kan ik toch onmogelijk vergeten?” vroeg ze met een glimlach. Ze haalde diep adem en fronste licht, waarna ze even met haar hand door haar blonde haar ging. Het was veel korter dan ze had gehad toen ze in Malibu woonde, wat nog altijd onwennig was voor haar.
“Wat doe je hier?” vroeg ze. Haar stem klonk een beetje verward. Was dit wel echt? Het was niet normaal dat ze iemand als Iana hier tegen zou komen, toch? Malibu was hier dichtbij, dat was waar. Maar, in Malibu waren ook genoeg scholen waar Iana heen had gekund. Hoe had ze het voor elkaar gekregen om bij haar op school te komen?
Ze moest niet teveel nadenken, moest genoegen nemen met dit. En.. Dat deed ze maar al te graag. “Ach, laat maar,” zei ze glimlachend en ze gaf haar oude vriendin een knuffel. Toen ze haar weer losliet, liet ze haar blik over haar heen glijden. “Hmmn.. Je bent wel veranderd,” zei ze glimlachend. Je bent helemaal niet veranderd, zou zo beledigend klinken.

Iana keek Nicole stralend aan en haar haren liet ze mee wapperen met de wind. Een zalig gevoel trok door haar hele lichaam en langzaam besefte ze pas dat dit meisje voor haar haar beste vriendin was van de basisschool. Toen Nicole zei dat ze veranderd was grinnikte Iana voor kort. Natuurlijk besefte ze zelf niet dat ze veranderd was, maar toch deed het haar wel plezier dat ze zei dat ze veranderd was. Als ze zo foto's van zichzelf bekeek van vroeger, verschrikkelijk! Natuurlijk was Iana nog steeds niet tevreden over haar lichaam maar stillaan merkte ze wel dat het redelijk werd. Ze kon nu toch al bezien worden, vroeger schaamde ze zich altijd, nu niet meer. "Ik dacht al, waar blijft die Nicole toch?" Iana lachte waarna ze haar vriendin tegen zich aanduwde en stilletjes haar ogen sloot. Wat had ze die armen gemist, Nicole haar beste vriendin. "En.. Om eerlijk te zijn, ik heb wat voor je meegebracht. Omdat ik niet wist wie ik hier zou aantreffen heb ik wat gekocht, voor een nieuwe beste vriendin. Maar omdat ik jou weer zie en jij mijn bff ben wel ik het aan jou geven." Iana glimlachte en plaatste haar hand in haar zak waarna ze naar een doosje zocht en het daarna uit haar zak haalde. Het zou een extra betekenis geven, en het leuke was.. Met een soepele beweging haalde ze de ketting uit haar zak. Er zat een blauwe gladde steen op. "Kijk de andere kant van het juweel bekijken." Zei Iana. Ze had speciaal bij de juwelier gevraagd of hij deze woorden op het kettinkje wou zetten: Nicole en Iana, best friends for ever! Iana glimlachte en haalde haar truitje wat naar beneden en toonde het zelfde juweeltje. "Kijk, ik heb nethetzelfde als jou maar dan met een rode steen. Zo hebben we allebei wat van elkaar. Ik hoop dat je het mooi vind." Iana keek Nicole nieuwsgierig aan. Ze zou het wel vreselijk vinden moest Nicole het niet mooi vinden. Neeh dat zou ze écht niet leuk vinden. Iana had dan ook zo haar best gedaan om een goede juwelier te vinden aan wie ze het juweel kon toe vertrouwen. Want de meesten konden dat dan niet, en dan had ze er toch ééntje gevonden die het klusje wel kon klaren voor haar. "Vind je het mooi?" Iana probeerde in de ogen van Nicole te kijken om haar reactie te zien, maar dat was het nu juist. Nicole was zo onvoorstelbaar dat je het gewoon moest afwachten.

‘En.. Om eerlijk te zijn, ik heb wat voor je meegebracht,’ begon Iana. Nicole hield haar hoofd een tikkeltje scheef en hief haar wenkbrauwen op. ‘Omdat ik niet wist wie ik hier zou aantreffen heb ik wat gekocht, voor een nieuwe beste vriendin. Maar omdat ik jou weer zie en jij mijn bff ben wel ik het aan jou geven,’ vervolgde ze. Nicole fronste, niet wetend wat ze moest zeggen. Zelf had ze altijd gedacht dat ze nooit een vriendschap kon sluiten met iemand anders dan Iana. Na het laatste jaar van de basisschool was ze dan ook erg veranderd. Ze moesten beiden naar een andere school, hadden elkaar niet meer gezien vanwege verhuizingen.
Nicole had zich een beetje afgesloten, geen zin hebbend in een echte vriendschap. Ze had teveel films gekeken; had hoop dat ze haar vriendin weer eens tegen zou komen. Virginia was toch een soort van vriendin geworden, één van de enigen. De meesten waren met hen omgegaan enkel voor de populariteit. De kilheid die Nicole soms uit kon stralen hadden ze verward met een grote kalmte en arrogantie, terwijl ze dat laatste niet eens zo erg had. Ze vond het niet erg als mensen over haar praatten, negeerde bijna iedereen. Enkel een paar meisjes hadden het voor elkaar weten te krijgen om haar vriendin te worden, maar nooit genoeg om voor altijd contact te blijven houden. Het was een soort troostprijs geweest, dacht ze.
Met een kalme blik keek ze toe hoe Iana een doosje uit haar zak haalde. Uit het doosje haalde ze een ketting met een prachtig blauwe steen, (bijna) dezelfde kleur als de steen die Nicole op haar ring had zitten. Iana zei haar dat ze de andere kant van het juweel moest bekijken, dus pakte ze voorzichtig de ketting aan, om hem ondersteboven in haar hand neer te leggen. Toen ze de tekst gelezen had sloot ze haar ogen met een lichte glimlach. Misschien.. Leek het leven meer op films dan men dacht. Per slot van rekening was het bijna onmogelijk dat ze elkaar in zo’n grote wereld opnieuw zouden zien. Op het dak van een gebouw, nog wel. Ze schudde zacht grinnikend haar hoofd heen en weer.
Voorzichtig keek ze op en keek ze Iana aan met een grote glimlach op haar gezicht. ‘Kijk, ik heb net hetzelfde als jou maar dan met een rode steen. Zo hebben we allebei wat van elkaar. Ik hoop dat je het mooi vind,’ zei Iana. Nicole glimlachte en keek naar de rode steen die Iana had. Ze richtte haar blik weer op de ketting in haar hand en pakte hem voorzichtig aan het uiteinde beet, waardoor hij voor haar neus hing, zacht ronddraaiend. ‘Vind je het mooi?’ hoorde ze Iana vragen. Nicole glimlachte. “Het is perfect,” zei ze glimlachend. “Bedankt,” zei ze toen zacht. Ze deed de ketting voorzichtig om. Het viel op de ketting van de sleutel met de roze steen erin, die ze ook al een tijd om haar nek had hangen. Ze glimlachte. Nu had ze vier sieraden om. De ketting van Iana, de ketting van zichzelf, de ring die Virginia ook had.. En als laatste de ring van haar moeder, die ze nooit af zou doen. Ze glimlachte en keek Iana aan, niet wetend wat te zeggen.

Niet echt goed ofzo.. Dx ~

Iana keek naar Nicole die het kettinkje blijkbaar helemaal geweldig vond. "Haha, ik dach twel dat je hem mooi zou vinden. Ik was bang ovor het kleur maar ik zie zojuist dat je het beeldig staat", zei ze en lachte waarna ze haar beste vriendin nog eens bekeek. Ja, ze had haar écht gemist. In die eenzame periode had ze zich steeds op de achtergrond begeefd zodat ze niet al te populair zou worden. Het was dan ook niet haar bedoeling om populair te worden, ze wilde het zelfs niet! Haar ogen keken naar de lucht die helderblauw was. Haar grote glimlach bleef op haar gezicht staan. Ja, die zou ze er vandaag niet meer afkrijgen, dat was duidelijk. Met haar handen in haar zakken probeerde ze de koude wat weg te drijven maar de snijdende wind bleef haar armen maar raken. Kort grinnikte ze waarna ze Nicole eens in haar zij porde. "Hahaha" Een droge lach verdween uit haar mond waarna ze wat ronddraaide en haar armen over de ballustrade liet gaan. Het voelde heerlijk aan, zo eens de omgeving zien. Met haar armen weid gespreid liet ze zich op haar zitvlak vallen en lachte daarna schraal. Ze wist dan ook maar niets te doen. Kort keek ze naar haar kettinkje en nam het in haar ene hand vast. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze daar naar keek. Haar naam en Nicole haar naam, ja dat paste wel goed. Niet dat ze lesbisch werd of zo maar als beste vriendinnen vond ze het wel goed staan. Kort keek ze weer naar Nicole, ze leek wel in de ban te zijn door die ketting. Een kleine grinnik ontsnapte haar keel, ja hoe die Nicole soms kon kijken, het was best grappig om eerlijk te zijn. Soms leek het alsof Nicole zo geïspirieerd was door iets dat ze er wel uren naar kon kijken. En Iana was dan ook altijd diegene die dat zo grappig vond. Kort streek ze door haar haar en stelde zich weer recht. Ze maakte droog een kleine pirouette en lachte scheef. Ja, ze kon haar lach altijd wel anders doen klinken, het was vreemd. "Ik verveel mij.." Zei ze toen ze weer naast Nicole ging gaan staan.

Nicole haalde diep adem, haar blik nog op de gouden ring met het roze diamantje gericht. Het was één van de sieraden die ze van haar moeder had. Toen ze uit het huis rende, had ze die meegenomen, even als de dagboeken van haar en haar moeder, die onder de sieraden lagen. Ze wist niet hoe veel de sieraden samen waard waren. In ieder geval was het veel, aangezien de stenen echt waren, even als het goud en zilver. Maar, toch droeg ze meestal dezelfde sieraden. Deze ring was de meest dierbare van haar moeder, terwijl het toch niet eens één van de duurste was, al was hij ook zeker niet goedkoop. De reden voor het feit dat hij dierbaar was, was aangezien hij van haar oma kwam, die een lange tijd geleden gestorven was. Haar moeder had hem gekregen. En.. Nu had zij hem. Ze glimlachte en haalde diep adem, om vervolgens haar blik op Iana te richten.
Iana sprak over de ring, over dat ze de kleur niet zeker had geweten. “Rustig,” zei Nicole rustig, “de kleur is perfect.” Ze glimlachte, haalde even diep adem. Ze voelde hoe Iana haar in haar zij porde en legde haar hand op haar zij. Daar was ze altijd nogal gevoelig voor. Meestal slaakte ze één of ander vaag kreetje als iemand dat deed, maar nu had ze zich - godzijdank - in kunnen houden. Ze zag hoe Iana vage bewegingen maakte - zoals een pirouette - en glimlachte. Ze leek energieteveel te hebben. Had ze een adrenalinekick, of zo..? Nicole grinnikte. Zelf was ze meestal wel rustig, hield niet van grote groepen mensen. Daardoor vulden ze elkaar beter aan dan wie dan ook.
Beter dan zij en Virginia? Nicole sloeg haar ogen neer. Ze had geen idee. Virginia zag ze nog nauwelijks, was.. Anders dan Iana. Onbewust ging ze met haar vingers over de blauwe ring. Het was vreemd, hoe de keuze moeilijk leek, terwijl.. Terwijl het eigenlijk veel makkelijker zou moeten zijn. Ze richtte haar blik weer op Iana. Moest ze per sé kiezen, of kon ze beiden ‘houden’? Ach.. Ze zou wel zien hoe het verder ging. Voor nu hoefde ze alleen maar gelukkig te zijn omdat Iana hier was.
‘Ik verveel mij..’ klonk Iana’s stem. Nicole keek haar met opgeheven wenkbrauwen aan. Ze bracht haar vinger naar haar eigen lip en keek omhoog. “Hmmn,” bracht ze droogjes uit. Hmmn.. Er waren genoeg dingen om te doen in Santa Monica. “We zouden naar het zwembad kunnen, of kunnen gaan shoppen, of iets dergelijks,” bracht ze glimlachend uit. Het maakte haar niet echt veel uit, dus.. De keuze lag bij Iana.