Oefenruimte, Perfect Nonsense (Kenneth & Alain)

Alain pakte zijn mobieltje uit zijn jack en stuurde een SMSje, ''Kom naar de oefenruimte...'' en stuurde deze naar Kenneth. Alain haalde diep adem en pakte zijn gitaar weer op, de jongen was al uren aan één stuk aan het spelen op zijn gitaar. Sterker nog, de jongen had één van zijn mooiste gitaarstukken geschreven, vond hij zelf. Hoe laat was het eigenlijk? Alain keek op de klok en zag dat het al half 8 was, dat terwijl hij direct na schooltijd naar de oefenruimte toe was gekomen. Dat betekende dat hij al ruim 6 uur in het het hok was opgesloten, met enkel zijn gitaar en wat blikjes cola. Tijd om wat eten te bestellen, het eten wat hij altijd bestelde bij de band.
Alain pakte opnieuw zijn mobieltje en zocht dit keer naar de naam Etenbezorgjochie in zijn mobiel en belde deze. ''Hey, met Alain'' ... ''Doe maar 14 van die één-dollar-burgers'' ... ''Ja, waar je die burgers altijd bezorgd!'' ... ''Weet ik veel waar dat is?'' ... ''Zoek inderdaad maar op, aju!'' Leuk was dat altijd, eten bestellen bij Etenbezorgjochie.
Alain pakte een papiertje op, waarop hij een stukje tekst had gekrabbeld.
I will see you through the smoke and flames,
On the front lines of war,
And I will stand my, ground until the end,
Till we conquer them all...
Kenneth moest er maar eens naar kijken, hij was beter in de dood-en-verderf-emo-lyrics. Alain kon slechts dood-en-verderf-gitaarspel maken en hij schreef met name de wat rustigere lyrics voor hun band. Hoewel Kenneth de lyrics verder maar moest bedenken, was het niet de reden waarom hij moest komen. Gisteren was de bassist namelijk toeschouwer van een gebeurtenis tussen Alain en Emilie. Hij moest het hele verhaal kennen, anders ging hij vroeg of laat Lyron aansteken. Dat was Emilie's taak.
De deur van de oefenruimte ging open en Alain pakte snel zijn gitaar om te beginnen met spelen. Het leek hem wel een mooi instrument om de spanning te doorbreken.

Met zijn gitaar in zijn armen zat Kenneth in het park, vandaag had hij de lessen gemist, merendeels omdat hij toch veel te afgeleid was. Alain en Emilie zaten in zijn hoofd om de een of andere reden. Waarschijnlijk door het feit dat hij hun bijna had zien kussen. Kalm begon hij een deuntje te spelen. Rustig keek hij voor zich uit terwijl hij verder speelde tot wanneer hij zijn mobiel voelde trillen. Meteen hield hij op en nam deze echter uit zijn zak en keek kort naar de afzender. Alain, wat moest hij weten? Kenneth opende het bericht maar en las kort, de oefenruimte komen? Hij haalde zijn schouders op en legde zijn gitaar maar in de draagzak en wandelde zo maar richting de stad. Ondertussen dacht hij wel na waarom hij per se naar daar moest komen. Waarschijnlijk voor een nieuw nummer op te nemen of wat dan ook. Uiteindelijk na een tien minuten was hij bij het gebouw aangekomen waar hun repetitie kot was. Kort streek hij door zijn haren en snoof even, de jongen duwde de deur open en hoorde de klanken die Alain speelde. Met een grijnsje keek hij hem aan. Dit zou perfect zijn voor een nieuw nummer. Zodra de band echter alles perfect speelde, het zou goed klinken dan had hij alleen nog maar de tekst te schrijven. 'Dus, is dit voor een nieuw nummer?' Hoogstwaarschijnlijk, maar even vragen kon geen kwaad. Kalmpjes zette hij zich neer op iets wat op een bank leek en nam zijn gitaar maar weer uit de draagtas en kort viel zijn oog op een papier waar wat op gekrabbelt stond, dus zeker al een nieuw lied. Kort schoot Emilie aan zijn gedachten voorbij. Misschien kon hij het beter vragen aan hem. Hoewel, misschien kwam hij dan weer te nieuwschierig over.

''Hell yeah, dit gaat een mooie worden!'' zei Alain over zijn nummer, die er redelijk blij mee was. ''Jij mag trouwens de tekst bedenken, want dat lukt me voor geen reet.'' vervolgde hij, zette zijn gitaar in de standaard en ging zitten in één van de vier hangsofa's. ''Sorry nog over Sawyer, zijn jouw zaken...'' meldde Alain en ging in kleermakerszit zitten. Hij meende er geen zak van, Sawyer was qua uiterlijk toch gewoon lang niet perfect genoeg? Daarbij, als Alain haar lelijk vond, waarom zou Kenneth er dan aanstoot aan moeten geven? Waarom boeide het hem als één of andere eikel zijn meisje niet mooi vond?
Gelukkig werden ze gestoord, er werd aan de deur geklopt. ''Hij is open!'' riep Alain en het bezorgjochie liep binnen met een dienblad vol één-dollar-hamburgers. Bandvoer, na iedere keer oefenen was dat het avondeten ongeveer. ''Op het kastje ligt geld, neem maar mee!'' Het bezorgjochie zette de hamburgers op een tafel tussen de sofa's, pakte het geld en ging weer weg.
Alain pakte een burger en zette er gelijk zijn tanden in. ''Neem ook, ze liggen ervoor.'' zei de jongen met volle mond en keek naar Kenneth. ''Over Emilie...'' begon hij met lege mond en net iets serieuzer. Hij vervolgde, ''Twee of drie maanden geleden ontmoette ik haar. Ik probeerde haar te versieren, maar ik zweer je, zodra ik haar naam hoorde. Ik haakte meteen af, er was toen ook nog niets gebeurd. Ik ken namelijk jou en ik ken Lyron. Op één of andere manier bleef ik haar leuk vinden en ik bleef met haar praten. Ik vond haar anders leuk dan anderen, wat jullie verliefd noemen, denk ik. Ik wilde ervoor weglopen, maar Emilie wilde gewoon vrienden blijven. Zij bleek mij ook leuk te vinden. Ik vond het des te meer reden om weg te gaan, Lyron is immers beter voor haar. Later kwam ik haar opnieuw tegen in Topanga State, ze had haar enkel verzwikt of iets dergelijks en ik tilde haar naar huis. Was fijn om te doen, daar niet van, maar ook hier kwamen we natuurlijk weer aan de praat. Beide nog dezelfde gevoelens. Eenmaal in het ziekenhuis vluchtte ik weg, maar al snel kwam ik haar weer tegen in de Winged Gym. Weer wat praten, bijna zoenen, net niet, ze wilde erachter komen wie ze leuker vond en ging daarom weer terug naar Lyron. Vanaf toen heb ik haar een hele tijd niet gezien, we ontweken elkaar min of meer. Ik was blij voor haar dat ze voor Lyron koos, dat was beter voor der en zo denk ik er nog altijd over. Toch kwam ik haar weer tegen, waar jij bij was, gisteren. Je hebt het meegemaakt. Ik heb weer geprobeerd om haar terug te sturen naar Lyron, maar dat kan ik toch niet blijven doen? Ik heb gezegd dat ze hem nog één keer moest zien, de vorige keer was het genoeg. Dus gaat ze nog één keer naar hem toe om zeker te zijn dat ze mij leuker vindt, of iets dergelijks. Maar als ze bij hem is, dan vergeet ze mij wel. Heb nog niets van der gehoord. So, no worries.''
Het ging Alain redelijk soepel af, het verhaal vertellen. Toch keek Alain niet naar de reactie van Kenneth, bang dat het afleidde. Waarschijnlijk was hij bezorgd om Emilie of iets dergelijks, maar dat leek Alain niet heel erg nodig. Hij ging er stiekem vanuit dat Emilie vannacht gewoon bij Lyron had overnacht en dat hij haar nooit meer ging zien. Alain pakte opnieuw een hamburger en zette ook hier zijn tanden in.

'Daar twijfel ik niet aan. En tuurlijk ik bezorg ze je wel overtwee dagen.' Sprak hij met een grimas van oor tot oor. Alain plaatste zijn gitaar in een van de standaars en kalm keek Kenneth even naar de grond. Tot hij de woorden sorry en Sawyer in één zin hoorde. Kenneth trok zijn wenkbrauw op en keek hem vrij serieus aan. Dat meende hij toch niet en hij wist het. 'Als je denkt dat ik dat echt geloof, Alain ik weet wel beter.' Momelde hij droogjes. Kalm zette hij zijn gitaar ook in een van de staanders en zette zich vervolgens tegenover de jongen in een van de zetels. Er werd op de deur geklopt en een vrij jonge kerel kwam binnen met enkele ingepakte hamburgers al gauw vertrok deze weer met het geld waardoor Kenneth kort zijn hoofd schudde. Nog voor Alain echter gezegd had dat hij ook mocht eten had hij al een hamburger vast en zette hij zijn tanden er in. Dit was het eerste wat hij at deze dag. Alain sprak de naam Emilie uit waardoor hij meteen het eten doorslikte en hem kalm aanhoorde. Ze hadden elkaar dus gewoon ontmoet, maar hij was afgehaakt omdat Emilie zijn ex-vriendin en waarschijnlijk inmiddels nu ook de ex-vriendin van Lyron was? Ergens geloofde hij de jongen niet maar besloot toch maar te knikken naar hem. Kalm nam hij nog een hap en luisterde verder naar het verhaal. Alain werd verliefd op Emilie, maar hij wou haar toch niet, maar zij wou wel vrienden blijven? Typisch iets voor haar eigenlijk. Conclusie dus, de twee bleven op elkaar verliefd ookal wou Alain dat zij bij Lyron bleef. 'Denk je nu echt dat ze weer gewoon voor Lyron valt? Alain, je hebt haar een keuze gegeven, en ik weet er zeker van dat ze het gene gaat kiezen wat jij ook wilt, dat ze jou kiest boven Lyron.' Kort keek hij naar de jongen en zuchte eventjes hoofdschuddend. 'Ik maak me zorgen om haar, opzich begrijpelijk. Maar ik wil niet dat ze word pijn gedaan door jou, ik ken je reputatie hier daarom merendeels. Snap je?' Even streek hij door zijn haren en nam kalmpjes nog een hap van de hamburger wat dus eigenlijk maakte dat hij zijn eerste al verorbert had. Droog begon hij aan zjn tweede. 'De enigste twee zaken waar ik zeker van wil zijn is dat jij haar niet pijn gaat doen zoals ik haar heb gedaan, en dat ze hier niet met elke repetitie gaat komen staan. Kan ik daarvoor op je rekenen?' Vroeg hij aan Alain en wachtte even af voor hij verder ging met eten.

''Excuses aanbieden schijnt een norm te zijn of je het meent maakt meestal niet uit, zolang de ander maar denkt dat je het meent. Heb het ook niet bedacht. Heb gewoon geen zin dat de band onder mijn geweldige timing lijdt.'' mompelde Alain, voor hij aan zijn verhaal over Emilie begon.
Hij pakte een derde burger toen Kenneth begon te praten, hij geloofde dat Emilie voor Alain koos. Alain schudde zijn hoofd chagrijnig, dat was inderdaad een mogelijkheid, maar hij ging er star vanuit dat dit niet gebeurde.
''Een keer eerder stelde ze zich dezelfde keuze en wilde ze Lyron nog één keer zien, toen heb ik haar een maand niet meer gezien. Kenny, ik heb haar sinds gisteren niet gesproken. No worries.'' zei de jongen, ietwat geïrriteerd en vervolgde nog een stuk geïrriteerder maar op een lager volume, na Kenneth hem een belofte wilde afronselen, ''Je gelooft me toch niet, wat ik ook zeg.'' Het klonk misschien zelfs afsnauwde. Na de uitspraak werkte Alain het laatste stuk van zijn derde burger weg, wat minstens een halve burger was, om aan zijn vierde te beginnen. Wat moest Kenneth van hem? Als er toch iemand was die geen recht van spreken had hierin, dan was het toch wel Kenneth. Alain stond op om naar het afgedankte keuktje te gaan, hier gooide hij de helft van zijn vierde hamburger weg en waste hij zijn handen. Hij maakte een kommetje van zijn handen, liet hier water in lopen en spatte dat in zijn gezicht. ''Ik zal haar niet in de waan laten dat ik slechts mijn tong in haar keel stop, als ik dat niet doe. Dat bedoel je toch?'' sneerde Alain die zijn gitaar weer om deed om een random noot aan te slaan. Op de tweede vraag reageerde Alain net iets te gevat, voor zijn gevoel. ''En, ik zal haar zo veel mogelijk bij je vandaan houden, als dat is wat je wenst.'' Had hij maar niet moeten vragen om haar buiten bandzaken te houden, natuurlijk deed Alain dat. Kenneth vroeg niet vaak naar de bekende weg, dat deed gelukkig geen van de leden. Naar de bekende weg vragen, was volgens Alain ook direct vragen om een belediging.
Alain begon opnieuw aan het gitaarspel wat hij net had bedacht, dit keer klonk het nog weer net een stuk beter. Zoals altijd had hij niets van het gitaarspel in muzieknoten opgeschreven, hij hield de band voor dat hij er te lui voor was en het allemaal wel kon onthouden. Dat klopte deels, maar het hele verhaal was dat hij gewoon nog altijd geen noten kon lezen.

Kenneth keek hem aan en haalde even diep adem. Hij liet Alain maar helemaal uitpraten voor hij zou inpikken op zijn woorden. Kenneth nam nog een hap van zijn hamburger en fronste kort toen Alain sprak over dat ze hem uit zijn buurt ging houden als hij dat wenste. Dat bedoelde hij echter niet, want hij wou dat ze nog wel in zijn buurt kwam maar gewoon zich niet met de band bemoeide. Verder zou hij er maar niet op in gaan want hij had geen zin om nu weer liggen ruzie te maken met Alain. 'Alain, het enigste wat ik wil is dat je probeert eerlijk te zijn met haar.' Dat was het enigste wat hij inderdaad wou, maar of Alain dat zou doen wist hij niet. Daar zou hij zijn vertrouwen dan maar in Alain's daden met Emilie moeten in steken. 'Trouwens, wie zegt dat ik je niet geloof?' Mompelde hij kort en keek hem even aan en nam daarna zijn gitaar ook maar en begon in te spelen op het stuk dat Alain speelde. De tekst zou hij wel gaan schrijven als hij weer terug was op zijn kamer, echt nadenken daar over kon hij op het moment toch niet. Kenneth voelde zijn honger afnemen, dat was mede door dank van Alain, als hij niets bestelt had dan had hij nog lang niets gegegeten daar was hij zeker van.
[Sorry =(]

Het nummer ging goed, de bass ook. Zo werden de meesten gemaakt, gewoon ergens beginnen en er dan een tekst onder zetten. Tot nog toe werkte het perfect. Wanneer het nummer klaar was zette Alain een grijns op en gaf Kenneth een soort handdruk. ''Nice...'' zei Alain, dit werd een tof nummer. Zeker weten!
De jongen ging weer zitten en begon weer over het onderwerp van eerder. ''Ik heb er geen baat bij om te liegen, Kenny. Ik weet alleen niet hoelang ik het uithoud om in die relatie te zitten, omdat ik er simpelweg geen ervaring mee heb.'' Alain ging in kleermakerszit zitten en leunde met zijn hoofd naar achteren tegen de rugleuning. Hij was serieus en wat Kenneth met die informatie deed, dat moest hij maar weten. ''Vreemd gaan is voor wanhopige kneusjes. Ik zeg je bij deze toe dat ik het uitmaak...'' Alain zijn mobiel ging, een SMSje. Na de korte onderbreking vervolgde hij weer, ''dat ik het uitmaakt, voor ik met een ander ga. Je zou je eerder druk moeten maken om datgene, de snelheid wanneer ik niet meer wil. Of dat ik Emilie gewoon kapot irriteer met mijn social skills. Dat doe ik tenminste.''
Alain las het SMSje. Waar zit je? We moeten praten... xx Em. Alain trok een wenkbrauw op, was dit nu goed of slecht? Dit soort SMSjes kende de jongen niet. Hij gooide zijn mobieltje in Kenneth's handen. ''10 dollar dat ze zegt dat ze me meldt dat ze terug is bij Lyron.'' mompelde Alain, maar geloofde zichzelf niet. ''Wil je erbij zijn? Ik bedoel, wil je erbij zijn?'' Hij haalde even diep adem, hij kon de woorden nauwelijks uit zijn strot krijgen en ook besefte hij dat het tot Kenneth waarschijnlijk niet over kwam. Dus Alain liet het maar zo, het idee van een relatie was waarschijnlijk dat je geen sidekicks nodig had, dus dat moest hij dan ook maar leren. Het kwam er in ieder geval op neer dat Alain Kenneth graag bij het gesprek wilde hebben.

Kenneth keek hem aan met een grijnsje en keek even naar de grond, de handruk die Alain hem gaf deed hij perfect mee. 'Alain, dat zul je alleen weten als je het probeert met haar. Ik weet hoe je bent met meisjes, je hebt er een reputatie door. Hoe snel het over is weet ik niet, en Emilie zul je niet gaan irriteren aangezien ze toch iets in je ziet. En als het over is, je hebt het toch geprobeerd dan met haar.' Kenneth keek hem kort aan en zette een korte glimlach op zijn gezicht. Het was bedoelt om hem te steunen maar hij wist niet of het er echter zo uitkwam voor Alain. Maar ja dat zou hij wel merken als de jongen voor hem zou gaan reageren, toch? Emilie zag wel degelijk iets in Alain, net zoals ze iets in hem en Lyron zag. Plots kreeg hij een mobiel naar hem toegeworpen en die ving hij met gemak op. Kort las hij de sms en hoorde daarna de woorden van Alain en schudde zijn hoofd. 'Die verlies je toch.' Grijnsde hij kort en legde zijn mobiel weer op de tafel zodat Alain kon gaan antwoorden. De vraag die als volgt kwam deed hem even opkijken. Er bij zijn? Wou hij dan niet alleen zijn met Emilie om te praten met haar? Kort streek hij door zijn haren en dacht na. 'Ik denk niet dat ze het zou apreciëren, maar als je wilt dat ik blijf, dan blijf ik wel.' Kalm zette hij zich wat beter neer in de sofa en keek even naar zijn gitaar. Emilie zou hem er niet bij willen, dat wist hij evengoed als Alain dat wist. Maar wat moest hij anders? Dan was hij ook op de hoogte en kon hij wel zien wat hij zou doen moest het iets worden. Leuk zou hij het misschien niet vinden, maar ja, het proces over haar heen groeien was al voltooid. Maar ze bleef nog altijd een persoon die nauw aan zijn hart lag als vriendin.

''Omgang met meiden heeft niets te maken met hoe je bent, maar met de keuze die je hebt gemaakt om te zijn. Dat is een groot verschil.'' zei Alain op de uitspraak van Kenneth en pakte zijn mobiel weer op om even naar het scherm te staren. ''Ik heb ervoor gekozen om misbruik te maken van meiden met veel uiterlijk en weinig hersens. Lyron zou een zekerheid zijn voor Emilie, ik heb geen idee hoe ik ben in een relatie. Lyron was een veel betere vriend voor haar. Ik heb geen idee of het gevoel wat ik voor Emilie heb morgen weg is. Ik heb ervoor gekozen om logisch na te denken over ieder detail in het leven en daaruit de meest egoïstische weg te kiezen. Lyron heeft ervoor gekozen om menselijke normen te aanvaarden en ook Emilie te beschermen en bij zich te houden in zijn doen en laten. Ik vertrouw mezelf niet, waarom zou ik Emilie mij wel moeten laten vertrouwen?''
De jongen zuchtte diep en reageerde op Emilie's berichtje. Malibu Way 182. ''Jouw keuze...'' Alain ging echt niet verder dan hij eerder was gedaan, hij had al wel genoeg hulp gevraagd voor de komende tien jaar. Hulp had hij niet nodig, normaal niet dan. Hij wist dat hij niet de aardigste persoon was en verwachtte dan ook niet dat mensen in staat waren hem te helpen. Daarbij, je laten helpen is voor prutsers.
Alain stopte zijn mobiel in zijn zak en legde zijn gitaar weer op zijn schoot en begon hét nummer van Nirvana te spelen, Smells Like Teen Spirit. Hij was totaal geen fan van de tekst, verre van. Echter was het gewoon een goed nummer. De tekst ging erover dat ze het niet tof vinden dat ze als entertainers worden gezien in plaats van inspiratiebron. Nou, werkelijk. Kan je harder zeuren?
Alain zou het een belediging vinden als mensen hem als inspiratiebron zagen. Entertainen en gewoon applaus vangen, dat vond hij mooi. Ja, hij moest ook toegeven dat het bandgevoel wel enigszins door zijn aderen stroomde.

'Het is een risico dat je neemt Alain. En stop met jezelf te vergelijken met Lyron, jullie lijken niet op elkaar, maar misschien kan jij haar meer geven dan hij dat kon.' Kenneth keek voor zich uit en ademde eventjes diep in. Toen Alain antwoorde en vervolgens begon te spelen op zijn gitaar fronste hij kort. Geen echt liedje dat goed was in zijn ogen, maar ergens was het wel een nummer dat hem aansprak. Kalm tokkelde hij mee in het ritme van de muziek en legde vervolgens zijn hoofd tegen de leuning en geeuwde even kort. Kenneth streek even door zijn haren en besloot maar te blijven, aangezien de jongen voor hem dit misschien wel zou apreciëren. Kalm keek hij nog even naar de overgeblevene burgers. Hij besloot ze dan ook maar af te ruimen en daardoor stond hij op en wandelde met het plateau naar de vuilbak om ze daar in te kieperen. Dan wandelde hij maar weer terug naar de sofa en zette zich daar maar weer in neer en keek naar de grond. Lichtelijk nadenkend over wat er zou gebeuren tussen Alain en Emilie, ze zouden bij elkaar komen daar was hij ergens wel zeker over, maar ja het was hun eigen keuze dan maar weer. De jongen zou zich volledig uit het gesprek van de twee houden, tenzij ze hem wat vroegen maar dat zou toch niet gaan gebeuren. 'Ik blijf.' Mompelde hij kort naar de jongen toe en ademde vervolgens even diep in en streek door zijn ogen.

Het was niet allemaal gegaan zoals ze verwacht had, maar echt vreselijk slecht voelde ze zich niet bij de situatie, ze had érger verwacht. Gisteren waren er enkele dingen duidelijk geworden, dingen die genoeg mensen hadden opgemerkt. Zoals ze eerder al gedacht had, ging het nieuws - Emilie en Alain die samen, in een omhelzing, gezien werden op het buitenterrein van de school - blijkbaar als een lopend vuurtje rond in de school, en bereikte zo de verkeerde personen, in een mum van tijd. Gisteren, vlak na het voorval, nam ze nog de tijd om na te denken voor ze naar Lyron zou bellen om af te spreken, ze wilde haar hoofd even leegmaken en helder kunnen denken. Dat deed ze, dat kon ze, en rond half acht, had ze het nummer van Lyron ingetoetst.
Lyron nam op, en zodra ze klaar was met zeggen 'ik moet met je praten', wimpelde hij dat af. Hij vertelde haar dat hij al lang wist waarover het ging en dat hij het uit een betrouwbare bron had vernomen, en ook dat hij haar niet meer wilde zien, niet meer wilde spreken. Hij had het gesprek beëindigd en een tijd lang had ze met open mond naar het schermpje gestaard. Goed, ergens was dit wel 'handig' aangezien zíj het niet meer moest uitmaken en hij de eer aan zichzelf had gehouden, maar het was shockerend hoe snel zoiets rond was gegaan. Wie was die betrouwbare bron? Een vriend? Wie had hen gezien? Kenneth, ja.. Maar zou hij zoiets doen? Ze had het niet kunnen vatten. Het meisje had zich voor een nachtje van de buitenwereld afgesloten, om de volgende dag dan eindelijk een sms'je te sturen naar Alain.
En hier stond ze dan, Malibu Way 182. Haar outfit was verrassend sober, gewoon omdat ze niet veel zin had er aandacht aan te gaan besteden. Ze droeg gewoon een outfit die goed zat, en meer hoefde dat momenteel niet te zijn voor het meisje. Wat ze precies ging zeggen en hoe ze het zou gaan doen, wist ze niet, en het enige wat ze deed was grotendeels vertrouwen op Alains 'ik-red-me-uit-zo'n-situaties-door-grappig-te-gaan-doentheorie', om zich erin te laten meeslepen en dat de sfeer zo misschien beter zou gaan worden. Kloppen vond ze niet nodig aangezien Alain wist dat ze kwam, maar uit beleefdheid klopte ze twee keer om dan toch meteen binnen te gaan. Het zag er echt uit als een oefenruimte van de band, niet ongezellig en vooral erg relaxed. Haar blik gleed door de kleine ruimte en vond bijna meteen Alains ogen, waardoor ze haar mondhoeken even aarzelend omhoogtrok. Ze keek verder, gewoon om te zien of er nog iemand was, en vond dan die ogen van Kenneth. Goed, het was heel erg mogelijk dat hij hier zou zijn, maar het verraste haar; want ergens verdacht ze hem er nog steeds van de 'klikker' te zijn, maar wat deed hij dan hier? Het spectakel te komen bekijken? "Hi, Alain, Kenneth..", mompelde ze even, glimlachte wat geforceerd door de spanning die in haar lijf zat, terwijl ze de deur achter zich sloot en wat aan die kant bleef hangen.

Kenneth bleef. Alain wist niet waarom, maar dat was wel tof van hem. Hij was echter niet van plan om erop te reageren, gelukkig kwam daar ook net een excuus voor. Emilie kwam binnen en ze zag er niet serieus genoeg uit om te melden dat ze terug was bij Lyron. Dus, dit was het moment dat hij alsnog in een serieuze relatie terecht was gekomen? Iets wat hij nooit als mogelijk heeft beschouwd. Nu was hij dus een idioot die naar door-cultuur-opgelegde normen luisterde? Alain beet op zijn lip, een massa aan gemengde gevoelens schoten zijn lichaam door.
''Hey...'' zei reageerde hij met een glimlach. Nog altijd had hij Icy op zijn schoot. Dat was altijd één van zijn meest waardevolle bezittingen geweest, emotioneel gezien. Zijn gitaren waren objecten die hij verkoos boven zo'n beetje alles. Ging hij Emilie nu als een soort gitaar zien? Alain wist niet precies hoe hij zich moest gaan voelen, het was ook één zooi aan verwarring.
''Nog wat meegemaakt?'' vroeg de gitarist die een stukje op de gitaar begon te improviseren, zonder dat hij het zelf werkelijk door had. Alain was benieuwd naar hoe Lyron het had opgevat. Dat niet alleen, hij vroeg zich ook af hoe Emilie de toekomst zag. Op het laatste kon hij niet echt een briljante vraag bedenken, dus dat liet hij maar voor wat het was.

Kenneth keek kalm voor zich uit en keek even naar Alain maar aangezien deze niet leek te reageren op zijn woorden, vatte Kenneth dit echter op als een toestemming. Maar echt de kans om te reageren had Alain ook niet want Emilie kwam al snel binnen. Meteen wende hij zijn blik even naar haar gezicht, om haar emotie te peilen. Toen ze Alain zag leek haar mondhoek even omhoog te gaan, aarzelend welliswaar en hem schonk ze gewoon een normale blik. Pijn was er niet te zien aan de manier waarop zij zich gedroeg en dat deed hem eigenlijk goed. Toen ze hen begroette verscheen er een glimlach op haar gezicht al kon hij nu niet meteen bepalen of deze echt was of eerder fake. 'Jow.' Reageerde hij vlak na Alain dat had gedaan. De jongen nam zijn gitaar weer in zijn handen en keek er gewoon even naar. Alain stelde een vraag aan haar, eentje die vrij neutraal klonk. Er kwam een stukje geïmproviseerde muziek uit. Kenneth zelf kreeg al gauw een idee en greep zijn schrift. De tekst voor het liedje schrijven, dat was nog iets wat hij kon doen, dus daar begon hij dan ook maar aan. Hoewel hij toch eerst het kleine stukje tekst dat Alain had opgeschreven toch eerst vast nam. Het papiertje stak hij tussen de ringen van zijn schrift, dat zou hij ook gaan gebruiken natuurlijk. Al gauw begon hij maar te schrijven en zo was hij binnen de kortste keren helemaal verdiept in zijn eigen tekst.

Beide jongens begroetten haar terug, en met een onderzoekende blik keek ze onbewust even naar Kenneth. Hij had hen gezien, gisteren, maar wat wist hij nu allemaal? Had Alain hem dingen verteld, of liet hij hem nog in het ongewisse? Het meisje beet op haar lip en liet haar blik dan naar Alain glijden, die haar na een korte stilte een vraag stelde, eentje die ze niet meteen had zien aankomen. Vooral omdat ze op zoveel verschillende manieren beantwoord kon worden. Nog wat meegemaakt? Kon het bijzijn van Kenneth haar antwoord wat beïnvloeden? Ja, hoogstwaarschijnlijk wel- vooral de manier waarop ze zou antwoorden. Een 'Niet echt', zou leuk zijn, vooral omdat ze er dan zo luchtig over leek te gaan, maar dan zou ze liegen. En écht gaan liegen tegen Alain, dat begon haar verrassend zwaar te vallen. Een 'genoeg' zou dan weer te bondig zijn, dus besloot ze gemakshalve de uitleg toch te gaan doen. Ze haalde even haar schouders op en wendde haar blik af, om haar hand even over de deurpost te laten gaan en er wat naar te staren.
"Lyron wist het blijkbaar al..", mompelde ze, terwijl ze haar blik net kon tegen houden om niet naar Kenneth te glijden, gewoon omdat ze enkel hém als verdachte kon opstellen, aangezien ze niet veel andere mensen in het oog had gehouden. Haar hand gleed van de deurpost en ze keek weer naar de twee jongens, terwijl ze haar handen in de zakken van haar jeans liet glijden. "Hm, hij bespaarde me wel een hoop uitleg door de eer aan zichzelf te houden." Dit volstond, vond ze, als uitleg voor wat ze nog had meegemaakt. Ze beet op de binnenkant van haar wang, zelf niet echt wetend hoe alles nu zat, en hoe ze dingen wilde zien. Ze leunde tegen de deurpost aan en liet haar blik uiteindelijk weer naar Alain glijden. Ze keek naar zijn vingers die handig de juiste snaren raakten, en bleef een tijdje daarnaar kijken, waarna ze haar blik uiteindelijk weer op zijn gezicht wierp en haar hoofd onbewust een tikje schuin hield. Ze beet aarzelend op haar lip en zuchtte zachtjes. Waarom kwam er opeens een vraag in haar op? Een vraag die totaal geen steek hield met al het andere? Zou Alain vannacht alleen geweest zijn? Denkbeeldig verwierp ze die gedachte, maar besloot zijn eerder gestelde vraag gewoon terug te kaatsen. "En jij? Veel meegemaakt?", ze trok haar wenkbrauw even op en probeerde de ietwat ongeruste ondertoon in haar stem te verbergen. Want wat de jongen gisteren ook had gezegd tegen haar, vandaag was een andere dag en Alain was naar haar mening niet meteen voorspelbaar. Verre van, zelfs, wat het moeilijk maakte hem in te schatten. Kenneth leek diep in gedachten verzonken te zijn, dus die liet ze maar even doen.

Lyron wist het al? Kenne... Nee, er waren een groot aantal mensen die hen gezien hadden. De kans was groter dat een voorbijgelopen goudvis, stiekem een robot van Lyron was, dan dat Kenneth het had verlinkt. Alain wist niet hoe hij kijken moest, hij vond het klote dat Emilie nu aan een eikel zat vastgeplakt, maar was tegelijkertijd ook blij dat hij zelf die eikel mocht zijn. Een glimlachje kon er dan nog wel vanaf.
Emilie was blijkbaar ook nieuwsgierig naar gebeurtenissen in zijn leven. ''Gisteren nog een klap opgevangen van een meisje dat ik had afgezegd, gezien ze gisterenavond in de planning stond. Vandaag heb ik de hele dag gewerkt aan een nieuw deuntje.'' legde Alain uit en tikte wat onrustig op zijn gitaar. Wat moest hij doen, wat moest hij zeggen? Uitgebreid praten over alles tussen hem en Emilie leek nogal lullig naar Kenneth toe, zoenen of bij elkaar hangen evenzo.
Alain stond op om drie blikjes cola uit de koelkast te halen, hijzelf nam cola light. Zo was hij dan ook wel weer, hamburgers, ja, maar cola moest wel light zijn omdat hij wel in vorm wilde blijven. Drinken was toch anders. Twee reguliere Coca Cola blikjes gooide hij onderhands naar Kenneth en naar Emilie. ''Kom erbij zitten...'' bood Alain aan en wees naar één van de vier sofa's die een kring rond een houten tafeltje vormde. Hijzelf ging weer tegenover Kenneth zitten, waar hij eerder ook al zat.

Kenneth volgde het gesprek tussen de twee maar half, toen hij echter hoorde dat Lyron hiervan op de hoogte was keek hij even naar zowel Emilie als Alain. Wie had hem dat nu weer verteld? Nou ja, er waren genoeg mensen die hen gezien hadden dus iedereen on het zijn geweest. Hij zelf niet want hij was meteen na alles weg gegaan richting zijn kamer om daarna met de ploeg naar de Copa te gaan. Rustig begon hij weer verder te schrijven aan de tweede strofe, een refrein had hij al dus dat was gemakkelijk. Kort streek hij door zijn haren en snoof even, de tekst zou eigenlijk nog vrij gemakkelijk gaan. Maar ja, hij had ook een broen van inspiratie gevonden. Al snel keek hij op toen hij de ijskast hoorde toe gaan en greep meteen het cola blikje dat naar hem toe werd geworpen. 'Bedankt.' Mompelde hij even en schreef ondertussen ook verder. Alain had Emilie ondertussen ook aangeboden om te gaan zitten waardoor hij zichzelf iegenlijk meteen wat beter zette en uiteindelijk zijn schrijfblok even naast zich legde. Even wreeg hij over zijn hoofd en glimlachte kort naar de twee. Wat hun deden maakte hem niet uit, hij zat hier alleen nog maar omdat... Tja, waarom zat hij hier eigenlijk nog? Niet om de twee op hun zenuwen te werken, dat was hij alleszins niet van plan. Eigenlijk gewoon om tja de tekst af te schrijven als je het zo even bekeek. Want echt veel meer deed hij hier nu ook niet, hoewel hij misschien de twee toch iets wat nerveus maakte maar ja. Dan moesten ze het maar gewoon zeggen want dan zou hij opstappen of gewoon zijn oortjes in steken zodat hij al helemaal niets zou horen of wat dan ook.

Een vlaag van opluchting leek over haar heen te komen toen Alain beweerde gisteren nog een klap ontvangen te hebben van een meisje dat in zijn 'planning' stond. Hm, klonk sadistisch dat ze met die klap tevreden was, maar Alain leek het ergens wel serieus te nemen, hetgene wat zich tussen hen afspeelde, en dat vond ze geweldig. Want ze had verwacht dat.. Ja, wat had ze verwacht? Niets van dat, eigenlijk. Betekende ze dan toch meer voor Alain dan ze zelf in de gaten had? Schatte ze hem helemaal verkeerd in? Ze was alleszins aangenaam verrast en floepte er dan ook een "Hm, dat is goed", uit, waardoor ze zich even ervan bewust werd dat dit helemaal niet op het deuntje sloeg, maar dat ze hem dat wel zo duidelijk kon maken. "Laat eens horen? Please?", vroeg ze terwijl ze het blikje Cola opving dat hij naar haar gegooid had en liet zich - iets meer op haar gemak, momenteel - op één van de overgebleven zetels neerzakken. Ze zette zich in kleermakerszit en klikte het blikje cola open, om er wat van te drinken en naar Kenneth te kijken. Het was voor even wel handig dat hij er bij zat, aangezien ze niet meteen over 'alles' wilde praten met Alain, onder vier ogen of zo, ergens omdat ze nog een beetje in de roes van het 'tot rust komen' leefde, en ze zometeen wel al het denkwerk zou gaan doen, zodra ze misschien alleen zouden zijn. Maar Kenneth mocht van haar blijven, zo lang hij wilde, en het liefst lang genoeg. Een oprechte glimlach verscheen op haar gezicht en even liet ze haar blik weer naar Alain glijden. Door een definitieve keuze te maken viel er een heleboel gewicht van haar schouders, en ergens voelde ze zich daardoor.. hm.. leeg. Maar ergens verzachtte Alain dat 'lege' gevoel, gewoon wanneer ze naar hem keek, want op dat moment zou ze niets anders willen dan bij hem hangen en zijn lippen eindelijk eens te proeven.
Kijken werd staren en zodra ze dat door had, keek ze weer naar Kenneth, een rode blos was op haar wangen verschenen. Ze schraapte haar keel even en keek Kenneth met een glimlach aan. "Kan jij al op dat deuntje inspelen? Speel dan ook maar mee", grijnsde ze en wachtte benieuwd af of de jongens haar misschien een deuntje zouden willen laten horen.

Alain glimlachte om de opmerking die Emilie maken. Was dat goed? Dat was toch wat verwacht werd? Het bracht enigszins verwarring in zijn hoofd, maar hij wist dat het niet de eerste keer ging zijn dat hij moest leren over een relatie en de normen die het mee bracht. Gelukkig was er niet tijd genoeg om lang in verwarring te raken, Emilie wilde namelijk hun nieuwe nummer horen. Dat was prima.
''Is prima.'' meldde Alain en keek Kenneth aan. ''Eigenlijk zou je het moeten horen na Mike en Ian er nog overheen zijn gegaan, maar dat zal je over twee jaar vaak genoeg op de radio horen.'' voegde hij toe en begon met spelen. Het was erg gaaf om direct te beginnen met een toffe gitaarsolo, dat gebeurde niet vaak, maar het klonk erg goed in dit nummer. Wanneer het tijd werd voor het refrein begon Alain mee te zingen, ''Yes, I, will see you... Through the smoke and flames, on the front lines of war... And I will stand my ground until the end till we conquer them all, till we conquer them all...''
Zo ging het nog een tijdje door en herhaalde Alain op sommige punten dezelfde tekst. Wanneer het nummer klaar was, zakte Alain weer onderuit. Spelen was fijn, maar op een rustige manier met Emilie praten kan hij ook niet meer ongemakkelijk noemen. Sterker nog, het kwam dichtbij het gevoel van spelen.
De jongen opende zijn eigen blikje cola en nam hier enkele slokken van. ''Het is nog lang niet af. Sowieso mis je hier de drum nog ernstig en nog een groot deel van de tekst.'' zei hij en keek Emilie aan. Het was prettig dat Kenneth erbij was blijven zitten, als een soort demper. Op deze manier was het erg aangenaam en vonden ze het beide niet nodig om over ernstige zaken te gaan praten.

Kenneth keek haar aan en grijnsde kort toen hij de rode blos voor een kort moment had gezien. Ergens vond hij het wel goed dat ze misschien nu met Alain zou gaan, al had hij nietecht een idee waarom maar ja. Toen ze vroeg om het stuk te spelen keek hij kort naar Alain maar knikte vervolgens dan maar en zodra Alain begon te spelen pikte hij al snel in. Dit nummer zou perfect gaan klinken als de tekst volledig af was, het enigste wat er nu nog gezongen werd was het refrein wat heel normaal was. Al kon hij ook nu niet echt beslissen hoe het zou klinken als het af was, dat kwam omdat ze twee belangrijke aspecten miste in de groep. Mike en Ian, zonder hun klonk het ook al wel naar meer maar als ze erbij waren dan zou het publiek gaan smullen als ze dit voor het eerst speelde. Het lied kwam op zijn einde en al snel kwamen de laatste akkoorden eraan, daarna legde hij zijn gitaar weer naast zich neer en keek met een grimas naar Emilie. 'Wel, jij bent dus vanaf nu de eerste die het onafgewerkte nieuwste lied van ons hoort.' Kalm opende hij zijn blikje en dronk vervolgens ook al wat en keek even naar de tekst van het lied dat nog naast hem lag, kort schreef hij nog enkele woorden op maar legde daarna zijn potlood maar weer neer. Dit was het voor even, de rest deed hij straks wel als hij weer een insiratieboost kreeg. Eigenlijk had hij best wel verwacht dat ze gingen praten met elkaar maar misschien deden ze dat niet omdat hij hier zat. Kort streek hij door zijn haren en keek droogjes naar het blikje cola in zijn handen.

Alain vond het prima, dat ze het nummer voor haar zouden spelen, en natuurlijk vond ze dat geweldig! De eerste zijn die zo'n nummer - zelfs onafgewerkt- hoorde, dat was nu eenmaal fantastisch. Benieuwd ging ze even wat verzitten toen beide jongens hun gitaar vastnamen en luisterde naar het lied, en probeerde zowel de bewegingen van Alains handen als die van Kenneth te volgen, al wist ze dat ze - hoe graag ze het ook zou willen leren - er niet veel van kon opsteken. Alleen dat het mooi was; het was een goed nummer en hiermee zouden de jongens zeker gaan scoren. Toen de laatste akkoorden klonken, en tenslotte wegstierven, begon ze grijnzend en enthousiast even in haar handen te klappen. "Tjeez, ik weet nu al dat dit een hit gaat worden, eens afgewerkt. Geweldig gespeeld, en goeie tekst ook. Bedankt om me het te laten horen." Het meisje glimlachte even naar allebei en nam een slokje van haar cola. Ze haalde haar schouders even op en knikte toen Alain meldde dat je de drum nog miste en er nog tekst bij moest, maar dat was normaal, daarom was het nummer nog 'onafgewerkt'. Kenneth zei dan ook nog dat zij vanaf nu de eerste zou zijn, wat ze natuurlijk fantastisch vond. "Het zou een hele eer zijn", grijnsde ze en zuchtte even zachtjes. Ze blonk niet echt uit in dingen, gewoon omdat ze ze ook niet probeerde. Sport, muziek.. Het leren was zo'n irritante bridge waarover je moest komen, en ze wilde meteen alles goed doen. "Dit moet erg barbaars klinken voor jullie , maar ik denk dat ik zo'n gitaar niet eens goed kan vasthouden, laat staan dat ik er juist op zou kunnen spelen. Respect." Haar blik werd weer naar Alain getrokken en kort beet ze even op haar lip. Zou hij haar ooit misschien eens leren hoe een gitaar vast te houden? Nja, tijd genoeg zeker..?

Alain was blij dat Emilie het mooi vond. Dat was fijn, hoewel hij twijfelde of Emilie het ook nog mooi bleef vinden wanneer er screams inkwamen. Kenny kennende moet er in dit nummer wel gescreamt worden. Enkele seconden later leek er een misverstand te komen, of Alain begreep Kenneth niet, of Emilie begreep het verkeerd. Ach tja, op het volgende onderwerp kon hij zich beter uit de voeten.
''Gitaristen zijn overrated, als je een dagje hard werkt kan je menig nummer van Blink onder controle krijgen.'' zei Alain en speelde de eerste akkoorden van All The Small Things. ''Zo moeilijk is het niet.''
Alain gooide het laatste beetje cola uit zijn blikje in zijn mond en stond op. Morgen weer oefenen met de band, vandaag was het mooi geweest. Hij wilde Famous verder plannen. Gezien steeds meer groepen gevormd werden, wilde Alain het eens goed doen door Famous, ook een soort groep, op te richten. Hoewel, was dat nu wel toegestaan? Hij zat sinds enkele minuten in een relatie, werd er van hem gevraagd om toch nog over dingen te gaan praten of uitgebreid zoenen of meer?
Alain legde zijn gitaar in de gitaartas en bond deze weer om zijn nek. ''Ik ga terug naar de Living.'' Alain korte de Living Building zoals meerdere af en vervolgde nog even richting Emilie ''Wil je mee?'' Hij wist niet zeker wat Emilie verwachtte, maar ze mocht zelf kiezen welke kant ze opging, wanneer ze bij hem wilde zijn en wanneer niet.
Toen Alain richting de deur, langs Kenneth liep, zei hij zacht, ''Bedankt.'' Dat kon hij wel even zeggen, het was toch aardig van hem om even te blijven.

Kenneth keek droogjes naar de twee en begon al gauw maar weer verder na te denken over eventuele teksten. Ook over hoe de tekst zou gebracht worden door hem, er zouden wel screams in worden gegooid, misschien wel net een beetje minder als normaal. Of wie weet wel iets meer, het viel ook nog te zien of Alain zijn tekst ging goedkeuren als deze helemaal af was. Kenneth hoorde nog enkele bekende noten en hoorde ook de woorden van Alain, daar moest hij eigenlijk wel met meegaan, gitaristen werden over rated. Je moest gewoon het doorzettingsvermogen hebben om ermee door te kunnen gaan wanneer het net wat moeilijker werd.De noten die Alain had gespeeld waren van All the small things als hij het goed had. Een Blink nummer dat nog vrij makkelijk ging als je echt gitaar spelen kon. Even later werd er aangekondigd dat Alain zou vertrekken, kalm knikte hij even om de woorden die Alain nog tegen hem alleen sprak en greep daarna zijn schrijfblok maar weer en dacht kort na. Echt lang zou hij hier ook niet meer gaan blijven, merendeels omdat hij zelf ook naar zijn kamer moest voor Savannah. Een kleine glimlach verscheen toen hij aan haar dacht, kort streek hij door zijn ogen. 'Ik zie je morgen.' Mompelde hij nog naar Alain toe, niet wetend of deze het echter wel zou horen. Maar echt veel maakte het nu ook niet uit voor hem. Even keek hij nog naar Emilie en glimlachte kort. Eigenlijk was het best ironisch dat zij nu immers aan haar tweede relatie begon na hem, en hij zijn eerste nog in moest zetten. Nja, veel boeide het hem nu ook weer niet zolang ze maar gelukkig was. Dat was het belangrijkste voor hem op dit moment.

Gitaristen waren overrated? Als Alain het zei.. Haar leek het toch wel een hele kunst om dat instrumentje de juiste klanken te laten maken, maar het 'snappen' zou vanzelf wel komen, zolang ze bij Alain bleef. Hoe dan ook, nog steeds vond ze het niet echt zo makkelijk lijken.
Ze was één van Alains belangrijke eigenschappen vergeten. Belangrijk, voor haar. Hij zette haar op zijn eigen, onbewust onschuldige manier, bijna constant aan het denken: de jongen stond op, deed zijn blikje cola weg en deelde hen mee dat hij naar de Living Building zou gaan. Twijfel en vooral onzekerheid sloeg even toe; want ze wist wel wat ze zelf wilde - zover zij wist loog ze niet tegen zichzelf-, maar ze kon Alains gedachten nooit echt lezen, laat staan begrijpen, iets wat haar onzeker maakte; vooral toen de jongen vroeg of ze mee wilde. Want zodra hij zijn woorden had uitgesproken, leek hij haar even uit balans te brengen. Natuurlijk wilde ze wel mee, maar ze wilde ook niet aan Alains lichaam gaan plakken alsof ze een magneet was. Nee, ze wilde hem alle vrijheid geven die hij wilde, daartoe was ze wel bereid. Maar zou het niet normaal zijn moest ze even meegaan? Het betekende toch niet dat ze de hele tijd bij hem zou blijven, toch? Alains beperkte ervaring.. of eerder ervaringloosheid, maakte haar ergens wel onzeker; vrije vogels konden zich snel opgesloten gaan voelen, en dat wilde ze voorkomen.
Toch deed de drang om bij hem te zijn, even alleen, misschien, haar de das om. "Ik ga toch weer naar m'n kamer", reageerde ze na enkele seconden nadenken en dronk haar blikje nog leeg, gooide het weg in een vuilnisbak bij het langskomen en bleef even bij Kenneth staan. Ze glimlachte even, alsof ze zich wilde verontschuldigen tegenover hem - voor veel dingen, nu ze er bij nadacht - en mompelde een goedbedoelde 'take care', waarna ze verderliep, de deur opende en Alain achternaging.