Memories

Tranen. Het leek alsof ze oneindig lang zouden blijven stromen, alsof ze nooit op zouden raken. Ze hadden het moeten weten. Ze hadden moeten weten dat als ze haar belden over de dood van haar ouders, dat ze niet zou reageren zoals ze het wilden. Ze hadden moeten weten dat als ze er met haar over wilden praten, ze het niet droog kon houden. Ze hadden een goede reden om haar te vragen wat ze allemaal wist. Ze begon het zich namelijk stukje voor stukje weer te herinneren. Op het moment dat ze vuur had gezien - een tijdje geleden - waren haar ogen groot geworden en leek ze terug te zijn gegaan.
Gegil. “Mam?” Voorzichtig opende het blonde meisje haar ogen. “Mam?” herhaalde ze. Haar ogen vulden zich met wanhoop. Ze stapte uit bed en rende op de deur af, om de witte deur open te duwen. Toen ze hem open had, keek ze met een snelle blik om zich heen. “Ma!” riep ze uit. Ze rende naar beneden, de trap af. Toen ze naar de huiskamer keek, vulden haar ogen zich met tranen. Daar stond hij. Een man. Hij had zijn aansteker op het houten kastje gericht. Ze vroeg zich af waarom de man dit deed. Hij keek haar met betraande ogen aan. ‘Het spijt me,’ zei hij. Ze herkende hem bijna niet door de verwarde uitdrukking op zijn gezicht. Maar.. Dit was haar vader. “Pa?” vroeg ze zacht. Ze richtte haar blik op de grond, waar haar moeder lag. Bewegingsloos. Toen drong het besef tot haar door. Het was gebeurd. “Nee!”
Met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht bleef de blondine staan. Haar vader.. Ze wilde het zich niet herinneren, maar het was gebeurd. De brand.. Het was haar vader. Hij had haar moeder altijd al geslagen, mishandeld. Hij was doorgedraaid en had haar moeder vermoord. Hij had de brand gesticht, zodat niemand er ooit achter zou komen. Ze had het de politie moeten vertellen, maar.. Wat zouden ze er aan hebben? Niets. Hij was toch al dood. Het maakte allemaal niets meer uit.

Tranen. Ze besefte zich dat het niet nodig was, maar ze bleven maar lopen. Ze had het al die tijd geprobeerd te onderdrukken, zodat ze het zich niet zou herinneren. Het vuur wat ze gezien had.. Het had alles opnieuw opgeroepen. Ze had het moment opnieuw beleefd. Het bleef zich nu elke keer opnieuw in haar hoofd herhalen, alsof ze het nooit meer zou kunnen vergeten. Ze haalde een keer diep adem, slaakte een diepe zucht. Ze veegde de tranen uit haar ogen weg en richtte haar blik op de grond. Ze mocht niet huilen. Het had allemaal geen nut. Ze moest verdergaan. Ze zette zich recht en keek met een glazen blik voor zich uit. Ze moest er niet de hele tijd aan denken, maar hoe kon ze dit in godsnaam uit haar hoofd zetten? Het was nou niet echt iets wat er makkelijk uit ging.
Ze slaakte een diepe zucht en keek naar de boekenkast voor zich. Ze pakte haar mobiel en keek naar haar gezicht. Haar mascara en eyeliner waren maar een klein beetje uitgelopen. Voorzichtig gleed ze met haar vinger over de plekken waar het niet hoorde, zodat het er uiteindelijk weer een beetje fatsoenlijk uit zag. Ze richtte haar blik op de boekenkast, pakte een boek en liep op een tafel af. Hier ging ze zitten en sloeg het boek open op zijn eerste bladzijde.

Ugh. Wat een mongolenpost is dit, zeg. ~

Het was nog niet eens zo heel lang geleden dat ze hier voor het laatst was geweest, drie weken om precies te zijn. Drie weken waarin veel gebeurd was, drie weken waarin haar leven weer een totaal andere wending had gekregen. Net als twee jaar geleden. Maar het was anders, want nu was de wending positief geweest. Eindelijk na twee jaar leek haar leven weer de goede kant op te gaan, ze hoefde niet langer te vluchten. Ze hoefde niet langer bang te zijn om van haar leven benomen te worden. Ze hoefde zich niet langer anders voor te doen, ze kon weer gewoon Alice zijn. Stefanie bestond niet meer. Een glimlach gleed over haar lippen. Ze had er enkele dagen over na moeten denken voor ze er zeker van was dat ze haar eigen naam weer terug nam. Omdat ze wist, dat ze mensen die ze eerder was tegen gekomen, moest vertellen waarom ze had gelogen over wie ze was. Maar uiteindelijk had ze toch besloten haar eigen naam weer terug te nemen. Straks zou Joël niet meer de enige zijn die haar kende als Alice. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, liep naar een van de boekenkasten. Haar ogen dwaalde langs de boeken, bleven uiteindelijk ruste op de rug van het boek dat ze hier laatst ook uit de kast had gehaald. Ze had destijds nauwelijks een woord gelezen, omdat haar gedachten telkens weer waren af gedwaald. Maar het had haar een leuk boek gelezen, ze ging op haar tenen staan. Strekte haar goede arm uit en trok het boek uit de kast. Haar andere arm kon ze nog altijd niet goed bewegen, de wond in haar schouder zorgde ervoor dat elke beweging die ze maakte met die arm een pijnscheut door haar lichaam liet gaan. Daarbij kwam dat er nog altijd verband om heen zat. Een zucht verliet haar keel, de wending die haar leven had genomen leek in eerste instantie helemaal niet positief. Bijna was er een eind gekomen aan haar eigen leven, en dat van Joël. Maar ze hadden het gered, uiteindelijk. En nu was er niks meer dat hen tegen hield, niks meer dat hen in de weg stond. Ze hoefde niet langer bang te zijn om elkaar te verliezen. Twee dagen gelden was Alice uit het ziekenhuis ontslagen, tegelijk met Joël. Alice was naar één van de tafels gelopen, haar blik viel op een meisje met blond haar. Ze fronste even, zat die niet bij haar in de klas? Nicole, zo heette ze. Het leek er op dat het meisje had gehuild, Alice aarzelde even. Misschien wou Nicole -als ze echt zo heette- helemaal geen gezelschap. En zou ze het enkel vervelend vinden als Alice vroeg hoe het met haar ging. Toch besloot ze naar het meisje toe te gaan, en haar te vragen of alles oké was. Langzaam liep ze op haar af. "Gaat het?" vroeg ze, waarna ze naast het meisje op een stoel ging zitten. Onderzoekend keek ze Nicole aan, een vriendelijke glimlach rustte op haar gezicht. "Nicole, toch?" vroeg ze na een korte stilte, er niet zeker van of ze het nu bij het juiste eind had.

Woorden. Zo veel woorden waar ze naar keek, maar ze drongen niet tot haar door. Ze had niet eens op de kaft gekeken voor ze het boek pakte, had het enkel gepakt om uit haar gedachten te ontwaken. Maar, het lukte niet. Het lukte gewoon niet. Alles bleef zich maar herhalen. Het beeld. Ze rook de geur van het vuur, van de rook. Ze zag haar vaders wanhopige blik steeds voor zich, zag haar moeders levenloze lichaam op de grond liggen. Ze was benieuwd of er iets te doen was aan dit, of er een manier was om alles te vergeten. Maar, de allergrootste vraag was of ze het wel wilde vergeten. Het was gebeurd en het kon niet meer veranderd worden. Je kon niet zomaar je rug naar het verleden toekeren. Je kon niet zomaar vergeten wat er was gebeurd. Het enige wat je kon doen was het accepteren, zodat je vervolgens verder kon leven. Alle slechte dingen die je overkomen waren zouden je voor altijd blijven achtervolgen. Maar.. Ze maakten je tot wie je bent. Ze kón dit niet vergeten, hoe graag ze het ook wilde. Ze moest zich gewoon realiseren dat er niets meer aan te doen was. Ze wist dat ze dat moest doen, maar het lukte gewoonweg niet.
‘Gaat het?’ klonk een stem. Ze haalde diep adem en keek op. Het meisje wat dat gevraagd had ging naast haar zitten en Nicole sloeg haar blik neer. ‘Nicole, toch?’ Opnieuw keek ze op. Wacht.. Dit meisje zat in haar klas. Ze had haar vaker gezien. Maar haar naam was haar even ontschoten, waarschijnlijk omdat ze nooit echt aandacht besteedde aan de rest van de klas. Ze fronste eventjes en haalde diep adem. “Ja, Nicole,” bevestigde ze. “Alles.. Gaat goed,” sprak ze vervolgens zacht. “Ik denk dat ik me gewoon even liet meeslepen,” zei ze toen en ze klapte het boek dicht. Ze wilde niet om de naam van het meisje vragen, dat zou dom lijken, aangezien het meisje haar naam wel had geweten. De naam van het meisje ging ergens door haar hoofd heen, lag op het puntje van haar tong. Maar, net als de woorden in het boek wilde het niet helemaal tot haar door dringen. Ach.. Misschien dat ze zich het later wel herinnerde.

Ugh, slecht. Moet eten. ~

Alice was er niet zeker van of ze er goed aan had gedaan bij het meisje te gaan zitten, voor een moment wende ze haar blik af. Legde haar boek voor zich op het tafelblad, en sloeg het over op de bladzijde waar ze de vorige keer gebleven was. Moeilijk was het niet die te vinden, het was de tweede bladzijde van het boek. Alice richtte haar ogen weer op het meisje, die had haar blik neer geslagen. “Ja, Nicole,” zei ze, bevestigde daarmee Alice's vermoede. “Alles.. Gaat goed,” vervolgde Nicole zacht, Alice keek haar een moment aan. Ze had het idee dat het meisje loog, maar vroeg niet verder. Ze ging zich niet met het leven van andere bemoeien ald die daar geen behoefte aan hadden. “Ik denk dat ik me gewoon even liet meeslepen,” zei Nicole, waarna ze haar boek dicht klapte. Alice knikte even, een glimlach gleed over haar gezicht. Ze vroeg zich af of het meisje haar naam kende. Of beter gezegd, de naam waaronder ze op school bekend was. Matt was onderhand naar de schoolleiding gegaan en had er voor gezorgd, dat haar naam in het hele bestand van de school in Alice veranderde. Als ze maandag weer naar school ging, zou ze door de leraren weer met Alice worden aangesproken. Net als twee jaar geleden in Marseille. Waarschijnlijk zou dit voor aardig wat vragen van de leerlingen zorgen, maar Alice was niet van plan veel te zeggen. Enkel aan de mensen met wie ze daadwerkelijk had gepraat, zou ze een wat uitgebreidere uitleg geven als ze er naar vroegen. Al zou ze de voor haar pijnlijke details weg laten. In twee korte zinnen kon ze waarschijnlijk wel uitleggen waarom ze zichzelf Stefanie had genoemd. "Mijn naam is Alice." zei ze aarzelend, misschien dat het meisje haar naam niet kon herinneren dan hoefde ze niks uit te leggen. Anders werd dit de eerste keer. Met haar hand voelde ze even aan het kettinkje dat weer om haar hals hing, korte tijd had Joël het in zijn bezit gehad. Ze had het hem gegeven, bij wat ze dacht dat hun afscheid was. Maar nu hoefde ze geen afscheid meer te nemen, zij hoefde niet weg. En Joël had gewild dat zij het terug nam, en dit had ze geaccepteerd. Ze glimlachte even, keek het meisje naast zich aan. Vroeg zich af waarom Nicole zonet had gehuild, maar zij er niks meer over.

De naam van het meisje. Met een glazen blik keek ze naar de kaft van het boek dat voor haar lag. Ze had de naam van dit meisje in de klas weleens horen vallen, dat was zeker. Ze slaakte een diepe zucht. Waarom moest ze nou net die naam vergeten? Ach.. Wat maakte het ook uit. ‘Mijn naam is Alice,’ klonk de stem van het meisje toen aarzelend. Alice? Nee.. Dat was niet de naam die ze had gehoord. Het meisje was nooit Alice genoemd in de les, of wel? Het was.. Nee, ze kon het zich echt niet herinneren. Maar, Alice was het niet. Anders had het meisje - Alice, zoals ze zich voor had gesteld - nooit zo aarzelend geklonken. Maar.. Het was niet haar probleem. Misschien heette ze wel echt Alice en zag ze haar voor iemand anders aan, of zo. Ze was toch al nooit goed in namen geweest - anders had ze die andere naam wel onthouden - dus was het geen wonder als ze het fout had.
Oké. Nu ze wist wie ze voor zich had en ze haar gedachten eindelijk ergens anders op kon focussen, moest ze iets hebben om over te praten. Of.. Ze kon kijken waar haar boek over ging. Ze richtte haar blik op de kaft. Serieus? Hoe kreeg ze het voor elkaar om zo’n boek te pakken. Twilight. Met halfgesloten ogen keek ze naar het boek. “Ugh,” bracht ze zacht uit. “Verkeerde boek,” mompelde ze toen.
Ze keek Alice aan. De ketting viel haar op doordat Alice eraan zat met haar hand. Automatisch ging ze met haar hand naar haar eigen ketting. Een sleutel met een roze saffier erin. Ze wist nog wanneer ze die had gekocht. Ze was met Virginia de stad in gegaan en had die ketting voor zichzelf gekocht. Ook had ze twee dezelfde ringen gekocht, waarvan zij er één droeg. Er zat een blauw diamantje - dacht ze - in het midden, met aan beide kanten ervan een kleine witte. Het was duur geweest, maar de erfenis van haar ouders was zeker niet niks geweest. De ketting en de twee ringen was nog niets geweest, ze had nog veel meer kunnen halen. Maar.. Ze wilde het niet in één keer opmaken. Bovendien had ze er twee keer opnieuw een telefoon moeten kopen. Door Virginia’s.. Begroeting was haar telefoon in het water gevallen. En.. Zij erbij. Dat was nou niet echt iets wat ze nog eens mee wilde maken. Droogjes keek ze naar haar boek. Ugh.. Twilight..

Adina liep tussen de boekenkasten door. Ze zocht een specifiek boek, een boek wat een belangrijk document bevatte voor haar. Een verslaggeving van de woorden van Abraham zelf. Abraham de Aartsvader, de vader van de Joden wereldwijd. Naast dat het belangrijk was voor haarzelf, als Joods persoon, was het extreem belangrijk voor haar studie. Haar final paper berustte voor een groot deel op documenten uit dit boek! Het was een afgeschrift van de Bijbel, waaronder de oudste versies van de Bijbel: de Dodezeerollen, gevonden in vazen rondom de Dode Zee.

Opeens hoorde ze stemmen. Ze keek tussen de boeken door, en schoof er een paar opzij aan de andere kant van de kast. Ze zag twee meisjes naast elkaar zitten, die blijkbaar een diepzinnig gesprek aan het voeren waren. Ze keek naar de twee, en zag dat één erg emotioneel leek te zijn. Althans, zo gedroeg ze zich wel. Haar lichaamstaal wees op spanning. Adina schudde haar hoofd, en zocht verder naar het boek. Uiteindelijk had ze de hele kast gehad, maar ook had ze nog niks gevonden. Ze liep om de kast heen, en keek de meisjes vriendelijk aan.
'Goeiemiddag,' zei ze vriendelijk, met een brede lach. 'Ik ben Adina. Aangenaam. Alles goed hier?'

Alice hield haar ogen op Nicole gericht, haar reactie bestuderen. Ze twijfelde er aan of het meisje haar naam had geweten, of beter gezegd de naam die ze hier tot nu toe had gedragen. Toch leek het er op dat het meisje wist dat er iets niet klopte, maar ze vroeg niks, zei niks. Alice overwoog om een korte verklaring te geven, maar verwierp dit idee vrijwel direct. Misschien had ze het wel fout, wist het meisje niet eens dat ze zich tot nu toe Stefanie had genoemd. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, misschien was het laf dat ze het niet zomaar aan iedereen durfde te vertellen. Maar dat was toch best logisch? Toch? Een zucht verliet haar keel, een moment wende ze haar blik af staarde zwijgend naar de tekst in haar boek. Zonder het te lezen. Wat zou ze moeten zeggen als mensen er wel naar vroegen? Was een korte verklaring wel genoeg? Of zouden ze door vragen? Zouden ze vragen naar haar familie? Naar waarom en hoelang? Hoelang was nog niet eens zo moeilijk te beantwoorden, maar het waarom daar en tegen wel. Evenals vragen naar haar familie, dat was misschien nog wel moeilijker. Nee, dat was moeilijker. “Verkeerde boek,” zei Nicole, Alice die voor een moment in haar gedachten was verzonken keek op. Liet haar ogen naar de kaft van het boek dat voor Nicole lag dwalen, Twilight. "Geen fan van twilight?" vroeg ze een kleine grijns was op haar gezicht verschenen. Zelf vond ze het op zich wel goede boeken, althans de laatste twee delen. De eerste en vooral de tweede vond ze wat slap. En met de film had ze eigenlijk niks.
'Goeiemiddag,' een stem deed Alice op kijken, een meisje was bij hen komen staan. Een brede lach sierde haar gezicht. Alice fronste, had ze dit meisje niet eerder gezien? Toen ze hier enkele weken geleden was? Was dit niet het meisje dat bij haar en Abel was komen staan? 'Ik ben Adina. Aangenaam. Alles goed hier?' Ja, ze was het. Maar ze leek haar nog niet herkend te hebben. Mooi. Dan zouden er geen vragen volgen als ze zich nu als Alice voor zou stellen. Althans dat hoopte ze. "Alice." stelde ze zichzelf voor, een kleine glimlach speelde op haar lippen. "Ja hoor." antwoorden ze op de vraag van het meisje. Keek haar een moment aan, waarna ze haar ogen weer op Nicole richtte.

'Aangenaam,' zei Adina, nog steeds met een brede glimlach. 'Heb ik jou niet al eens eerder ontmoet hier,' vroeg ze met een lichte frons. 'Of was dat misschien iemand anders? Want zij heette volgens mij geen Alice. Nou ja, aan de andere kant, ik moet bekennen dat ik best wel vergeetachtig ben.' Adina draaide zich om, en pakte een aantal boeken uit de kast. Ze leken wel op de boeken die ze zocht nam ze zich voor, en ze ging aan de tafel zitten bij de twee andere meisjes.
Opeens hoorde ze de naam Twilight voorbij komen. 'Twilight? Verschrikkelijke boeken zijn dat! Net zoals de films, vindt ik persoonlijk.. Oh sorry, vinden jullie ze wel leuk?' Adina keek verschrikt op, en sloeg, ietwat overdreven maar niet bedoeld om te beledigen, een sierlijke hand voor haar mond. Het was een gewoonte die ze had opgepikt door het kijken van ouderwetse films met haar vader, toen ze nog klein was.

(hihi, beetje heel erg kort, excuus. (A) )

‘Geen fan van Twilight?’ vroeg het meisje, Alice. Nicole keek haar met een lichte glimlach aan. “Eerst vond ik de boeken mooi.. Maar, ach.. Meningen veranderen, hmmn?” vroeg ze kalm. Ze had de eerste en tweede film ook gezien met haar vriendinnen. De eerste film was redelijk, de tweede te langdradig. De derde had ze zelf gezien en ze vond hem helemaal niks.
‘Goedemiddag,’ klonk een onbekende stem. Met een frons kwam Nicole weer bij uit haar gedachten. Ze keek naar een voor haar onbekend meisje. Ze stelde zich voor als Adina. Nicole vond dit een mooie naam, had hem nog nooit gehoord. Origineel, maar makkelijk te onthouden. Alice stelde zich ook kort voor, waardoor Nicole zacht zuchtte. Zij moest ook, anders was ze weer een onbeleefd kreng, of zo. “Nicole,” zei ze daarom rustig. Haar achternaam was niet nodig. “Aangenaam,” zei ze toen kalm tegen het meisje en ze glimlachte. Het meisje wat er als laatste bij was gekomen - Adina - begon tegen Alice te praten, maar Nicole besloot niet te luisteren. Het was niet aan haar gericht, dus was het niet nodig om te luisteren.
In de film vond ze het begin wel mooi. In het boek stond de proloog er echter heel nurd - zoals zij het noemde - bij. Toch besloot ze hem te lezen, omdat ze toch niets beters te doen had. Haar ogen gleden over de woorden. Ik heb nooit echt nagedacht over hoe ik dood zou gaan, hoewel ik daar de laatste maanden redenen genoeg voor had. Maar zelfs al had ik dat gedaan, dan nog zou ik nooit bedacht hebben dat het zo zou gaan. Dat stuk klonk opzich nog wel oké. Maar dan kwam de rest. Ik staarde met ingehouden adem naar de andere kant van de lange ruimte, in de donkere ogen van de jager, die vriendelijk terugblikte. Het was wel een goede manier om dood te gaan: in plaats van iemand anders, iemand van wie ik hield. Nobel, zelfs. Dat zou toch wat waard moeten zijn. Serieus? Vond ze dat ze nobel dood ging? Wat dacht de schrijver toen ze dit schreef? Nobel dood gaan. Pff. Je ging dood, mensen gingen janken omdat je dood was.. En dat suckt, want je doet hen er pijn mee. Nobel dood gaan kan niet. Je daden waren nobel, maar zo nobel was het niet om dood te gaan voor iemand anders. Het was zwak. Wat had je er nou aan? Ze snapte de logica er eerlijk gezegd niet helemaal achter, al kon dat ook zijn omdat ze nou eenmaal een bitch was met een koud hart en geen medelijden meer had voor anderen.

Ze werd uit haar geklaag wakker getrokken door de stem van het nieuwe meisje - Adina -. ‘Twilight? Verschrikkelijke boeken zijn dat! Net zoals de films, vindt ik persoonlijk.. Oh sorry, vinden jullie ze wel leuk?’ vroeg het meisje. Een glimlach ontstond op het gezicht van Nicole. “Ik mag jouw mening,” zei ze grinnikend. Ze sloeg het boek dicht en ging met haar hand door haar blonde haar. “Ugh..” mompelde ze droogjes, niet wetend wat ze anders moest zeggen. “Iemand nog een goed boek? Ik moet toch iets te doen hebben als ik me verveel..” mompelde ze vaagjes. Ze kon natuurlijk ook altijd Virginia gaan stalken als ze zich verveelde, maar dat was zielig voor Virginia.

Ugh. Had ff zin in klagen over Twilight. ~

“Eerst vond ik de boeken mooi.. Maar, ach.. Meningen veranderen, hmmn?” antwoordde Nicole op haar vraag. "Ja meningen veranderen." zei Alice, ze glimlachte even.
'Aangenaam,' reageerde Adina, een brede glimlach sierde haar gezicht. Alice keek haar aan, koesterde voor een moment de hoop dat het meisje haar niet herkende. 'Heb ik jou niet al eens eerder ontmoet hier,' vroeg Adina, en Alice hoop vervloog. Natuurlijk had ze geweten, dat ze haar verhaal binnenkort zou moeten doen. Maar ze had gehoopt, dat het toch wat langer zou duren. Dat ze wat meer tijd had om de juiste woorden te vinden, maar kennelijk werd die tijd haar niet gegund. 'Of was dat misschien iemand anders? Want zij heette volgens mij geen Alice. Nou ja, aan de andere kant, ik moet bekennen dat ik best wel vergeetachtig ben.' vervolgde Adina, Alice aarzelde. Ze kon hier gebruik van maken, maar ergens voelde het fout om dit te doen. Had ze niet al genoeg gelogen? Werd het geen tijd om eens eerlijk te zijn, om weer gewoon het meisje te worden dat ze eigenlijk was? "Nee, dat was ik. Ik stelde me alleen voor als Stefanie, Alice is mijn echte naam." zei ze, na diep adem te hebben gehaald. Misschien was dit genoeg en zou zowel Adina als Nicole niet verder vragen. Misschien deden ze dat ook wel. Alice hoopte op het eerste, maar wist dat ze het zelf niet in de hand was. Het lag aan de nieuwsgierigheid van de meisjes.
‘Twilight? Verschrikkelijke boeken zijn dat! Net zoals de films, vindt ik persoonlijk.. Oh sorry, vinden jullie ze wel leuk?’ zei Adina, Alice haalde haar schouders op. Een actie waar ze vrijwel direct spijt van had, voor een moment vertrok haar gezicht van de pijn. Ze sloot een moment haar ogen, verbeet de pijn. Waarna ze de meisjes weer aan keek, de glimlach keerde terug op haar gezicht. “Ik mag jouw mening,” zei Nicole, tegen Adina. "Ik vind de boeken op zich wel redelijk, althans de laatste twee. De films vind ik niks." zei Alice, ze was niet iemand die de mening van iemand anders over ging nemen om in de smaak te vallen bij andere. “Iemand nog een goed boek? Ik moet toch iets te doen hebben als ik me verveel..” mompelde Nicole wat vaagjes. "Dat licht eraan van wat voor soort boeken je houdt." zei Alice. "Dit boek is denk ik wel goed, al moet ik eerlijk zeggen dat ik nog niet verder ben dan de eerste pagina." zei ze, ze grinnikte even. Klapte haar boek dicht, zodat Nicole de voorkant kon zien. In stilte gehuld. De titel sprak haar wel aan, maar de vorige keer dat ze hier had geprobeerd te lezen was ze niet erg ver gekomen. Haar gedachte's waren er totaal niet bij geweest.

‘Nee, dat was ik. Ik stelde me alleen voor als Stefanie, Alice is mijn echte naam,’ had Nicole Alice horen zeggen. Dat was het! Stefanie. Ze was niet van plan te vragen waarom Alice haar echte naam verborgen had en waarom ze hem nu wel wilde geven. Het maakte haar niet uit. Het zou vast niets ernstigs zijn. En.. Als het dat wel was, dan was het privé en had zij er niets mee te maken. Kortom; het was niet aan haar om erover na te denken of er naar te vragen wat de reden was voor de actie van Alice.
‘Ik vind de boeken op zich wel redelijk, althans de laatste twee. De films vind ik niks,’ klonk Alice’s stem toen. Boek? O ja! Ze hadden het over Twilight gehad. “Het laatste boek was té langdradig, had best korter gekund. Het derde boek viel wel mee,” zei ze toen kalm. “En het boek over die Bree vond ik op zich wel leuk. Niet geweldig, maar.. Acceptabel,” zei ze en ze grinnikte zacht.
‘Dat ligt er aan van wat voor soort boeken je houdt,’ was de reactie op haar vraag of iemand nog een boek had. Alice klapte haar boek dicht zodat Nicole de titel kon zien. Hmmn.. Ze richtte haar blik op de tafel. Van wat voor soort boeken hield ze? Ze wilde binnenkort de boekenreeks van True Blood weleens aanschaffen en had boek één tot en met vijf van Vampire Diaries uit. Wacht.. Ze kon de zesde gaan lezen, toch? Ze hief haar wenkbrauwen op. Ja.. Dat waren goede boeken. Bovendien zou ze waarschijnlijk toch niet veel lezen..
Ze moest maar eens weg uit deze bibliotheek. Langzamerhand werd ze er zelf helemaal gek van. Maar, nog altijd was ze bang. Vooral nu ze wist dat haar vader.. Ze haalde even diep adem. Dat hij de brand had gesticht. Hoe kon ze nou nog een man vertrouwen? Ze wist dat niet elke man of jongen dit deed. Maar een heel klein percentage was dom genoeg om zo’n actie te maken. Maar, ze had het meegemaakt. Ze sloeg haar ogen neer. Hoe kon ze ooit nog zo iemand vertrouwen, ook al wist ze diep van binnen dat hij het nooit zou doen? Op dit moment.. Leek het onmogelijk. Alles leek onmogelijk, eigenlijk. Ze keek Alice rustig aan. Kijk, met meiden had ze nou helemaal niet het gevoel dat ze hen niet kon vertrouwen. Waarschijnlijk omdat haar moeder enkel slachtoffer was geweest, niet de dader.
Snel schudde ze haar hoofd heen en weer. “Sorry,” merkte ze droogjes op, zich beseffend dat ze weer in haar eigen wereld was weggezakt. De tranen wist ze binnen te houden, ook al speelde het beeld van haar vader zich steeds weer opnieuw af in haar hoofd. Ze zette haar elleboog op de tafel en legde haar voorhoofd in haar hand, waardoor ze naar beneden keek. Ze moest stoppen eraan te denken..

Laat en slecht. Mijn welgemeende excuses. ~

'Zeg, gaat het wel?' Adina keek Nicole met een vragende blik aan, en boog voorover. 'Je kijkt een beetje down,' zei ze. 'Waar denk je aan? Want dat doe je wel duidelijk,' grinnikte ze. Ze wist wel dat ze zich niet zo bemoeiend moest opstellen, maar ze kon er niets aan doen! Het was nu eenmaal wie ze was. En daarbij, het was toch vriendelijk bedoelt? Adina's donkere ogen schitterden even met een nieuwsgierige glans, en opeens dacht ze het fatale moment in haar jeugd. Het moment dat ook zij te nieuwsgierig was geweest.
Adina had veel dingen mee moeten maken die een kind eigenlijk niet hoort te zien. Tieners keken tegenwoordig films als Saw en Black Hawk Down, zonder echt goed te beseffen dat dat soort dingen, oorlog, gruwelijke moorden, genocide, nog allemaal plaatsvinden tegenwoordig, in deze tijd van technologie, vooruitgang en het ontdekken van de hemel, als het ware. Adina zuchtte, en dacht met pijn in haar hart terug aan die verschrikkelijke dag in Jeruzalem, 10 jaar geleden.

De zon scheen, maar toch was het vrij koud die dag. Maar 15, misschien 20 graden. In Jeruzalem, waar het gedurende de dag meestal zo'n dertig graden was, leek iedereen nog te slapen. Toch was Adina wakker. Ze zat op het balkon, met haar vader en moeder. Haar moeder, Nadia, zat een eindje verder op het balkon te schrijven, en Adina zat samen met haar vader sterke thee te drinken en te schaken. Ze was er goed in. Erg goed zelfs! Ze had een tactiek ontwikkeld bij zichzelf die veel opoffering en gewaagdheid inhield, maar nu had ze het toch klaargespeeld om haar vader weer eens te verslaan. Ze giechelde, en nam een slok van haar thee. Toen sloeg de granaat in, bij de buren.

Geen van beide meisjes reageerde -tot Alice opluchting- op haar woorden, ze accepteerde het gewoon. Vroegen niet naar de rede, naar het waarom. Ergens verbaasde het haar, ze had verwacht dat als ze zou zeggen dat ze geen Stefanie maar Alice hete ze meteen een groot aantal vragen op zich af gevuurd zou krijgen. Maar dit bleek onterecht, ze hoefde niks uit te leggen, niks te verklaren. Een glimlach gleed over haar lippen. Hopelijk zou het elke keer zou gaan, als ze zou zeggen dat ze geen Stefanie hete maar Alice. Dan zou ze er makkelijker vanaf komen dan ze had gedacht, dan hoefde ze met niemand het pijnlijke deel van haar jeugd te delen. Alleen met Joël, maar hij wist bijna alles. Bovendien was het makkelijker om iets aan hem te vertellen, dan aan ieder ander. Ja, vroeger was het makkelijker geweest om wat aan Lorenzo te vertellen. Maar, dat kon nu niet meer. Snel schoof ze de pijnlijke gedachten van zich af. Het koste haar elke keer weer moeite om aan haar familie te denken, het stak nog altijd. Vooral de dood van haar broer, waarom dit precies was wist ze niet. Misschien omdat hij als laatst was gestorven, misschien omdat ze met hem de hechtste band had gehad. Maar ook met haar ouders had ze een goede band gehad, bij hen thuis was het tot twee jaar geleden bijna perfect geweest. Tuurlijk, waren er wel eens kleine meningsverschillen geweest. Maar meer ook niet. Haar vader had dit niet met opzet verpest, nee, zeker niet. Hij had niet geweten wat de gevolgen van zijn -op zich goede- daad zouden zijn. Nee, als hij had geweten dat hij zijn eigen leven en het leven van zijn dierbare op het spel zou zetten. Dan had hij het nooit gedaan. Een zucht verliet haar keel, zacht beet ze op haar lip. “Het laatste boek was té langdradig, had best korter gekund. Het derde boek viel wel mee,” met die woorden trok Nicole haar uit haar gedachten. “En het boek over die Bree vond ik op zich wel leuk. Niet geweldig, maar.. Acceptabel,” vervolgde Nicole. "Die heb ik niet gelezen." zei Alice, zat het zien staan maar had niet de behoefte gehad het te lezen.
Een vrij lange stilte viel, waarin Alice vocht tegen de gedachten die zich aan haar op probeerde te dringen. Iets waar ze redelijk in slaagde. “Sorry,” zei Nicole plots, Alice richtte haar blik op het meisje. Kon aan haar gezicht zien dat ze het ergens moeilijk mee had, net als daarstraks toen Alice naar haar toe was gelopen. Na een korte aarzeling hield ze haar mond, ze wou zich niet bemoeien met het leven van het meisje. Sommige dingen waren gewoon privé. Adina dacht hier kennelijk anders over. Wan zei vroeg aan Nicole of het ging, en waar ze aan dacht. Alice zweeg, keek van Adina naar Nicole. Vroeg zich af of Nicole nu wel zou reageren, daarnet had zei ook een vraag gesteld maar hier was geen eerlijk antwoord op gegeven. Iets wat Alice Nicole niet kwalijk nam, sommige dingen wou je gewoonweg niet delen.

[Mijn spellings controle deed raar, dus waarschijnlijk zitten er nog meer fouten dan normaal in mijn post. I'm sorry.]

‘Zeg, gaat het wel?’ klonk de stem van één van de meisjes die haar gezelschap hielden. Nicole haalde diep adem en wist een lichte glimlach op haar gezicht te zetten. Een glimlach, zo nep als hij maar kon zijn. Maar, zelf wist ze niet of hij er echt uit zag. Ze had het al zo lang moeten doen.. Glimlachend de dag doorkomen. Misschien.. Misschien zag het er niet eens meer nep uit, zag niemand het verschil nog tussen de echte en de neppe. Maar, misschien zagen ze dat het nep was. Ze had werkelijk waar geen idee.
‘Je ziet er een beetje down uit,’ vervolgde Adina. Haar vraag was dus beantwoord. Haar glimlach was zo nep als hij maar kon zijn. ‘Waar denk je aan?’ vroeg ze toen. ‘Want dat doe je wel duidelijk,’ vervolgde ze. Nicole hief haar wenkbrauwen op. “Kalm,” zei ze zacht tegen Adina. Eigenlijk wilde ze haar verhaal kwijt. Ze wilde het Virginia vertellen, al zag ze haar blonde vriendin nooit meer. Misschien.. Misschien moest ze het maar vertellen. Misschien zouden de meisjes haar overdreven vinden. Of een aansteller. Maar.. Ze had er om gevraagd, dus zou ze het vertellen.
Na even nagedacht te hebben over welke woorden ze zou gebruiken, haalde ze diep adem. “Nou..” zei ze zacht. “Ik herinnerde me iets wat ik een hele tijd onderdrukt heb.. Het is zeg maar nooit echt tot me doorgedrongen,” zei ze toen, bijna fluisterend. “Ik wist al dat mijn ouders bij een brand waren omgekomen; ik heb het meegemaakt. Ik wist dat de brand aangestoken was; ik had het gezien..” Ze haalde even diep adem. “Maar, het beeld is teruggekomen. Mijn vader.. Hij mishandelde mijn moeder.. Sloeg haar als hem iets niet beviel. Ik denk dat hij dronken was toen hij dit deed. Hij was ontslagen. Toen ik naar bed ging, heeft hij haar zo hard geslagen.. Keer op keer.. Dat ze haar bewustzijn is verloren. Hij moet hebben gedacht dat ze dood was. Hij stak het huis in brand, zodat niemand het ooit zou zien,” zei ze zacht. Haar blik stond naar voren gericht. Strak, alsof het haar allemaal niets kon schelen. Maar, haar woorden waren bijna gefluisterd, omdat ze bang was dat haar stem over zou slaan. Als je het hoorde klonk het minder erg dan als je het zag. En.. Zij zag het keer op keer voor zich, iets wat niemand wilde.
Ze haalde diep adem. “Dat is alles wat je wilde weten, neem ik aan?” vroeg ze kalm. Nog altijd was haar stem zacht, aangezien ze haar stem niet durfde te vertrouwen. “Alleen weet ik niet zo zeker of je nu nog blij bent dat je het gevraagd hebt,” zei ze kalm. Misschien kon het Adina niets schelen, dacht ze dat het niets voorstelde. Maar.. Als je erachter kwam dat je bloedeigen vader het in zich had om zijn vrouw te doden en je wist dat je zijn bloed in je had.. Kon je je dan nog wel goed voelen? Zij voelde zich in ieder geval misselijk, bedrogen en in stukken gescheurd. Andere woorden had ze er niet echt voor.