Take a ride.

Het was prachtig weer en Morzan koos ervoor om de omgeving buiten school is te verkennen. Hij was al in Zanzibar geweest, nu had hij zijn skateboard gepakt die geschikt zou zijn voor ruige wegen en was richting Santa Monica Place gereden. Hij salomeerde om de mensen die verschillende richtingen inliepen. Hij zag zakenmannen die met hun snikhete pakken dicht met hun telefoon en tas in hun hand of druk pratend over de gang van zaken. De meeste meisjes en vrouwen hadden een luchtig jurkje aan of een korte broek met een bijpassend shirt of schoenen. Sommige hadden fleurige hoeden op en hij vond het leuk om alle verschillen te zien. Hij zag een shopaholic met wel meer dan tien tassen aan één arm. Hij remde snel af om niet tegen de vrouw te botsen. De vrouw, die al met haar woordje klaarstond keek hem kieskeurig aan en gaf hem toen maar een glimlachje en liep snel op haar goudkleurige sandaaltjes verder, waarschijnlijk van plan om het eerste beste winkeltje binnen te duiken om die leeg te kopen. Hij rolde met zijn ogen en keek toen verwonderd dat onder al die tassen ook nog een chihuahua liep, die duidelijk op de loopband mocht. Hij schudde zijn hoofd en scheurde dan weer verder op zijn skateboard. Hij had vandaag een spijkerbroek uit de kast getrokken die niet al te lang was en een luchtige iets doorschijnende blouse.
De wieltjes van zijn skateboard rolde snel over de houten planken van de boulevard. Hij genoot van de heerlijke warme zon op zijn hoofd en een frisse zeebries. Bij een sapkraampje stopte hij en bestelde een sap met limoen en passievruchtsap. Neuriend wachtte hij tot het meisje zijn sap had gemaakt en betaalde haar met een kleine fooi. Met zijn sap in de ene hand en zijn skateboard in de andere liep hij naar een houten bankje die uitkeek over het water. Gulzig dronk hij het sap weg via het rietje. Het was een heerlijke frisse smaak, dat had hij wel nodig het was zo heet. Hij voelde zich net een kippetje dat aan het spit hing. Hij leunde naar achter met het rietje in zijn mond en zijn ogen gesloten.
Een schaduw viel over hem heen. Hij knipperde met zijn ogen en hield zijn hand voor zijn ogen. Wie stond voor hem?

Net op een nieuwe school. Maar toch was ze niet binnen gebleven nee. Ze wilde wel eens zien wat er alleemaal buitren de school te doen was. Met haar handen achter haar hoofd liep ze over wat paden waar ze uit eindlijk in een winkelcentrum uitkwam. Wat verbaasd keek ze rond. Het was overladen met mensen maar waarom? Wat moesten al die mensen hier nou doen. Zo geweldig zou het toch hier niet zijn. Zuchtend liep ze door de menigte. Ze hield niet van overvolle drukets. Al hield ze überhaupt niet zo van shoppen. Vrienden van haar verklaarde haar voor gek 'welk meisje houd nou niet van shoppen?' Meestal antwoorden Lucy er op nou ik dus. Haar vrienden waren naar ander High school''s maar zij moest perse weer naar deze. Allemaal gedwongen door haar ouders. Nu kon ze weer nieuwe vrienden gaan maken. Wat meestal lastig ging omdat ze zich vaak anders gedroeg dan de meeste meisjes. Ze was niet zo'n type van alles moet roze met bondjes zijn. Gaf haar maar een spijkerbroek maak niet uit of dat er scheuren in stonden en een T-shirt of topje. Meeste meisjes vonden dat jongens achtig maar, Lucy boeide het allemaal niet zo. Even schudden ze uit haar gedachtes. Er was een een man tegen haar op gelopen en liep gestrest door. Het was zo'n typisch zaken mannetje. Net in pak stropdas met van die vieze lak schoenen waar je kippenvel van kreeg. Haaren met veel gel naar achter en tanden meestal gebleekt. Tja iets wat ze nou niet super vond van mannen. Gaf haar maar iemand die zich gewoon kleden atas gewoon wat hij zelf wilde. Rustig zetten ze haar stappen voor en kwam bij één of ander sapkraampje. Lucy had niet echt zin om in de rij te gaan staan in de zon. Ze ging met haar hand door haar haar en liep verder. Ze sloot iets te lang haar ogen waardoor ze met een schok ze open deed en voor een jongen stond. Wat beschaamd werd ze rood. Dat had ze niet verwacht. Ze azelde om gewoon door te lopen maar dat was ook iets. eerst voor iemand staan en dan met een beschaming door lopen. ''Uuh hey'' Zij ze wat onzeker.

''Uuh hey'' klonk er wat onzeker. Zijn ogen begonnen weer te wennen aan de zon en hij zag nu pas dat het meisje bruin haar had en nu pas kon hij echt goed zien dat ze ongeveer van zijn leeftijd was. 'Hey,' zei hij droog terug. Hij glimlachte vrolijk en schoof zijn skateboard opzij voor het geval het meisje wilde zitten. 'Morzan Riquier,' hij stak vriendelijk zijn hand uit naar het meisje. 'Probeer me achternaam maar niet uit te spreken, vele gingen je voor en faalden.' Hij grijnzde flauw en liet zich weer wat achterover zakken. Hij zag hoe mensen druk heen en weer liepen. Het leek op een snelwandel wedstrijd, of een strijd tegen de klok. Maar het deed hem meer denken aan een mierenhoop. Een stel meiden liep langs en begonnen hard te zingen, zomaar spontaan. Hij draaide zijn hoofd een beetje en een meisje met een strohoed en een felblauw lintje zwaaide alsof ze de koningin was. Hij rolde met zijn ogen, ja zwaai maar, dacht hij, kijk uit dat je je gemanicuurde handje niet vermoeid. Het meisje voor hem zag er gelukkig niet uit alsof ze zou gaan gillen en een scene zette om een gebroken pinknagel. Hij had daar grondig hekel aan. Die meiden wisten niet wat leven was, die hadden rijke pappies, ze trokken een pruilip en kregen het dan voor elkaar. Gewend vanaf kleins af aan te krijge en te krijgen, maar je zal nooit zien dat ze iets teruggeven. Eerder een kieskeurige of arrogante blik, nooit een bedankje eerder een afsnauw.

Lucy voelde zich opgelucht dat hij niet raar stond te kijken van haar. Itegedeel antwoordde hij terug op een droge manier Lucy kreeg een kleine grijns op haar gezicht. Toen hij zijn skateboard opzij deed leek het wel of hij wilde dat ze zou gaan zitten. Het was vast wat onwaarschijnlijk maar goed alles kon hier gebeuren. Toen ze azelde of ze zou gaan zitten stelde hij zich voor en stak zijn hand uit. Ze schudden zijn hand maar, voor dat ze haar eigen naam kon zeggen sprak hij verder. Lucy grinnikte. ''Zal het niet proberen.'' Zij ze vrolijk. ''Lucy Lahane'' Ze hand zijn hand los gelaten en ging naast hem zitten. Het was een raar idee zomaar naast iemand te gaan zitten. Ze keek naar die meisjes die aan het zingen waren. Dat deed ze in haar oude stad ook met haar vrienden gewoon ongewoon zijn. Op de skatebaan rond hangen en wat tutjes pesten. Ze zetten haar gedachtens weer op het gesprek ''Woon je hier of niet?'' Ze hoopte dat hij het niet erg vond van haar aanwezigheid ineens. Wie weet zat hij ook wel op Monica High. Dan kende ze al wel iemand. Atrans echt kennen niet maar bekend. Haar ogen gleden langs de mensen het was ook erg afleidend al die drukte met die schreeuwende kinderen die van alles wilde en als ze het niet kregen gingen janken. Lucy plukte wat aan haar witte T-Shirt. Ze keek weer terug naar Morzan. Ze wilde el weten wat zijn antwoord zou zijn.

Lucy ging vrolijk naast hem zitten, hij vond het niet erg nu had hij wat gezelschap en alleen in je uppie door de boulevard rijden en proberen geen kind te raken was niet iets wat hoog op zijn lijstje stond. Lucy was gelukkig normaal en geen verknipte barbiepop. 'Woon je hier of niet?' Vroeg ze. Hij trok een zuinig mondje. 'Mijn moeder heeft hier vroeger gewoont. Toen ze over de Monica high school hoorde stond ze erop dat ik er verder studeerde.' Een klein spottend lachje dacht hij eraan terug. 'Na veel disscuseren en dreigen me skateboard in de haard te gooien ben ik maar overstag gegaan.' Hij lachte, zijn moeder had boos zijn skateboard boven de haard gehouden met haar trillerige hand. Dat zou ze nooit doen en het betekende dus echt veel voor haar, alleen daarom was hij gegaan. 'Maar ik moet zeggen dat het me hier prima bevalt. Al mogen sommige meisjes hier iets meer kleren aan en iets minder lint.' De laatste zin duide op twee meisjes die zo te zien de Lady gaga style pikte om in een lint over de boulevard te lopen. Mensen joelde en floten naar ze en er werden foto's gemaakt, aandachtgeile trutjes, dacht hij zuur en richtte zich weer op Lucy, die tenminste wel iets aan had. 'En, vertel woon jij hier ook?' Vervolgde hij vrolijk, niet van plan om zijn stemming te laten verpesten. Hij had gehoord van de twee scholen in Monica die nogal concurreerde tegen elkaar. Bij Monica kon je wonen de ander niet. Het boeide hem niet zo, al deden andere leerlingen dat wel en weigerde simpelweg met elkaar bevriend te zijn als die uit de andere school kwam. Hij hoopte daarom ook grondig dat Lucy bij Monica zat, dat zou een stuk makkelijker zijn ook. Rustig wachtte hij af en mikte gelijk zijn lege sapbeker in de vuilnisbak een paar meter verderop.

Aandachtig luisterde Lucy naar zijn verhaal. Toen hij begon over het zeuren en dreigen van zijn moeder begin ze te grinniken. Zoiets was haar overkomen. Alleen zonder het skateboard gedeelte. Zijn moeder moest het dan wel heel graag willen en zijn skateboard zou dan wel erg belangrijk moeten zijn. Ze zou er vast niet zo maar mee gaan dreigen. 'Maar ik moet zeggen dat het me hier prima bevalt. Al mogen sommige meisjes hier iets meer kleren aan en iets minder lint.' Even keek Lucy ranzig naar wat meisjes die een voorbeeld er van waren. ''Sommige mogen inderdaad wel wat meer aan ja. Vast erg wanhopig of aandacht te kort ofzo.'' Ze wist niet of één van die mensjes het zouden horen maar, het boeide haar ook eigenlijk niet. 'En, vertel woon jij hier ook?' Even liet ze een korte stilte zodat ze zeker wist dat ze alles juist zij. ''Ik woon hier niet atans nu wel. Ik zit namelijk ook op Monica High, gezellig dus.'' Zij ze vrolijk. ''Ik ben er ook naar toe gedwongen door me ouders. Ik zou eigenlijk samen met me vrienden naar de volgende school gaan maar dat zat er niet in. Me ouders begonnen te zeuren dat ik beter kon. En minder moest ravotten of zoiets, en nu zit ik hier In klas 12 A of iets dergelijks.'' Haar stem was opgewekt en vrolijk. Zo dat was een mond vol dacht Lucy. Als ze meestal een begin had van een gesprek kon ze door praten. Sommige werden er gek van maar, anderen vonden het juist leuk dat ze zoveel praten. En de vragen bleven bij haar maar binnen stromen. Haar blik ging naar zijn skateboard. Als he om skateboarden ging praten ze graag mee zelf kon ze het niet zo goed maar, ze had het een klein beetje geleerd van een goede vriend. Vroeger was ze er ooit mee begonnen maar, ze was zo hard gevallen dat ze het een lange tijd niet meer durfde. Tot dat hij haar op het skateboard hees. En het haar wilde leren maar, dat ging niet meer nadat ze hier naar toe moest. ''Maar je skateboard dus lijkt me, hoe oud was je toen je er mee begon?, Als ik het vragen mag?'' Ze trok één van haar benen naar zich toe en liet en rusten op het bankje. De zon scheen fel en het was echt warm. Lucy had er lichtelijk last van maar, probeerde het te negeren en haar aandacht op het gesprek te houden.

Aandachtig luisterde hij naar Lucy. 'Nou het lijkt erop dat mijn moeder een onbekende tweelinzus heeft.' Grapte hij. Lucy zetten een voet op het bankje en trok naar zich toe. 'Maar je skateboard, lijkt me, hoe oud was je toen je er mee begon? Als ik het mag vragen.' poeh wat een vraag dacht hij. Zijn skateboard was altijd al in zijn leven geweest, als baby vertelde zijn opa er al over. En toen hij kon rennen zonder te vallen kreeg hij zijn skateboard voor zijn verjaardag. Een klein exemplaar met felgroene wieltjes die licht gavenals ze hard genoeg draaiden. Hij is er immers te groot voor geworden maar dat skateboard had een ere plaatsje op zijn muur gekregen. 'Zo vroeg mogelijk eigenlijk,' begon hij nog steeds denkend hoe oud hij toen ookal weer was. Hij woelde door zijn haar en dacht verstrooid na. 'Ik kreeg hem voor me vierde verjaardag dacht ik me eerste skateboard van me opa, toen ik eenmaal kon rennen zonder te vallen kon ik zelf skateboarden zonder een hand in me rug die me vooruit duwde.' Hij glimlachte flauwtjes. Naarmate hij ouder was geworden werd hij ook beter en probeerde steeds nieuwe dingen te bereiken. Zijn eerste keer op de halfpipe was een prachtige herrinering. Hij had daar met knikkende knieën gestaan en angstig Nasr beneden gekeken, hij had stiekem proberen weg te sluipen langs zijn vrienden heen maar die gaven hem niet mee. Toen hun geduld op was gaven ze hem zelfs een duw. Gelukkig wist hij de andere kant zonder te vallen weten te halen en was sindsdien niet meer bang maar vond het juist een hele kick. Hij staarde rustig naar Lucy,' Weet je, in de klas 12A zit een vriend van me, hij heet Damian en ik zit daar ook.'

Van jongs af aan dus al. Dan zal hij vast erg goed zijn. ''Ik heb het zelf ook vroeg geprobeerd maar dat was geen succes. Ik hing veel bij de skatebaan rond maar echt zelf skateboarden kan ik niet'' Ze hoopte echt dat er meer van dit soort types mensen rond liepen. Daar kon ze tenminste mee praten ze zou niet weten hoe ze het zou moeten overleven met vandie huppels. Straks zouden ze haar ook nog veranderen in één van hun. Lucy lachte in haar zelf bij de gedachten zij in een kort rokje met een te strak topje en pump's nee dat zou hem niet gaan worden. Ze merket dat ze afdwaalde met haar gedachtes. ''Dat word dan vast nog wel gezellig in de klas denk ik. Hopen dat er niet teveel huppel's zijn.'' Zij ze grijnzend. School voor haar was pas net van start en dat duurde ook nog even voor dat het zou stoppen. Luc keek om haar heen het leek ineens een stuk stiller te worden. Ineens schoot er door haar hoofd dat ze haar tassen nog moest zoeken. Ze was nog niet in haar kamer geweest en in zonder te checken waar haar tassen waren vertrokken. Lucy kreeg een bedenkelijke blik p haar gezicht. Er was gezegt waar ze gelaten zouden zijn maar waar ook alweer. Dit was eigenlijk wel iets typisch voor haar. Ag ze zou wel zien als ze terug kwam en kon ze ze niet vinden dan niet. Ze wist nog veel te zeggen maar, het zouden alleen maar vragen worden. Lucy had geen zin hem daar allemaal mee te overvallen. Zou ze zelf ook niet graag willen. ''Het is echt druk hier'' Zij ze kijkend naar de mensen. Er liepen veel vage figuren rond. Een Gothic groepje iets verder op. Wat mannen in pak, een oma met tijgerprint kleding. Huppels in vel roze en bijna naakt. Wat idiooten met een dikke trui. En zo kon ze er nog meer van onderscheiden. Iets te bedenkelijk over de mensen die rond liepen vergat ze het gesprek met Morzan lichtelijk.

[ inspiloosheid T.T sorry ]

Nou dat was ook leuk toeval, een meisje die ooit eens op een skateboard had gestaan. Dat had hij niet verwacht. Hij had nog geen skatebaan ondekt in Monica dus hij hoopte die snel te vinden. Een paar mensen die ook wat af wisten van skateboarden en af en toe mee rond te hangen zouden zeker leuk zijn. Hopelijk zouden die mensen dan op Monica zitten. Maar hoe groot was die kans nou.. Lucy was een klein wonder daarbij. 'Ach ik denk dat de huppels wel zullen vallen.' Grijnsde hij bij de gedachten over Ruby. Als er nog meer meiden waren zoals haar dan kan hij maar beter oppassen, maar er zouden geen ''huppels'' zijn zoals Lucy ze noemen. ''Het is echt druk hier.'' Hij keek op, ja het was inderdaad druk, al was het geen zaterdag. 'Ja misschien is er wat te doen, of is er uitverkoop in veel winkels.' Een spottende lach verscheen op zijn gezicht. Hij had zulke dingen nooit begrepen, hadden al die mensen niks beters te doen dan heen en weer lopen. Er liepen zoveel mensen rond, te veel om op te noemen. De kraampjes hadden het druk, zeker dat sapkraampje. Hij had geluk in het rustige deel daar wat besteld te hebben want nu was er een rij tot het einde van de boulevard. Omstanders wierp de rij een geiriteerde blik te en probeerde door de muur van mensen te wurmen en verder te lopen. Maar aangezien de rij geen seconde weg week van hun plaats, bang dat hun plaats werd ingenomen werd het flink duwen. Hij bleef een tijdje naar de mensen kijken maar keek toen weer naar Lucy.

Lucy schudden lachend haar hoofd door wat Morzan zij over huppels. En anders zou ze ze wel een handje helpen om te vallen. 'Huppels' zo als Lucy die noemde waren dan ook mensen die alleen aan hun zelf dachten en een gigantisch EGO hebben. Lucy kon dat soort mensen gewoon niet uit staan. Op haar vorige school had ze altijd ruzie met een huppel tot dat Lucy het op een dag zat werd en haar een mep had verkocht. Sindsdien had ze niet meer zo tegen Lucy gereageerd. Licht grijnsde Lucy toen ze weer aan dat moment dacht. Haar beste vriendin had helemaal stuk gelegen. Ze had zelfs zo'n lol dat ze over de grond aan het rollen was. Eerst kon Lucy er zelf niet om lachen omdat ze toen zo pist was maar, dat veranderde al snel. Morzan had nog wat dingen gezegt maar, Lucy luisterde vaagjes. In een moment stond ze op. Ze had pijn in der kont gekregen van dat harde houten bankje. ''Zullen we anders gaan lopen. Ik krijg echt pijn in me kont van dit houten bankje'' Ze zetten haar onschuldige blik op hopend dat hij mee ging. En als hij niet mee ging dan ja dan bleef ze waarschijnlijk wel zitten of ach dat zag ze dan wel. Hij was wel de eerste die ze kenden en het was niet eens zo'n slechte ontmoeting. Hij was best knap en hij deed aan skateboarden, aardig voor zo goed ze van hem gezien had. Misschien kwam hier wel een vriendschap uit, of niet maar dat hoopte ze natuurlijk niet. Hij zat bij haar in de klas met nog wat andere die hij kende en als die net zo waren wilde ze voor het eerst graag naar de les. Haar blik was nog steeds naar Morzan gericht. En wachten op zijn antwoord.

Grinnikend stond hij op. Hij pakte zijn skateboard. Hij rekte zich uit en schudde zijn kop. Hij was echt loom geworde van die zon. Hij kreeg zin om te zwemmen of zijn kop onder een koude waterstraal te houden. Hij was neit van plan hard op zijn skateboard te gaan rijden. Maar hij had ook niet veel zin om het ding steeds te dragen. Hij zou wel stapvoets rijden, rustig keek hij omzich heen. Als hij tenminste kon rijden zonder om de seconde weggeduwt te worden. Hij zou proberen zoveel mogenlijk mensen te ontwijken. Maar iedereen was onmogelijk, hij woelde door zijn haar en keek naar de lucht die helderblauw was. Man, wat had hij er veel over voor een klein miezerbuitje. 'Waar wil je heen mij maakt het niet uit? Maar kijk uit, als je een winkel ingaat moeten we eerst kijken of er geen uitverkoop is. Anders zijn we gedoemt daar vast te zitten tot alles op is.' Hij glimlachte flauw naar haar, hij vond haar niet uit zien als een meisje die alle winkeltjes langs ging om dan uren van alles te staan passen en hij moest zeggen hoe goed het haar wel niet stond. Dat had hij één keer bij een vriendin gehad. Ze zouden gewoon wat hangen. Dat hangen werd voor hem op de stoel zitten en cijfers van 1 tot en met 10 en reacties op haar jurken topjes en shorts. Na ongeveer de hele meidenafdeling te hebben afgestroopt wou ze voor hem gaan kijken. Hij had haar recht in haar face gezegt dat hij er niet tegen kon en dat hij zijn dag aan het verspillen was. Zij had eht kwaad uitgemaakt. Nu hij er zo aan terug dacht kreeg hij medelijden met haar huidige vriendje of toemkomstige vriend. 'Zullen we gaan?' Vroeg hij geduldig.

Waar ze heen wilde? dat was een goeie ze wist niet zo bar veel van hier alleen dat hier nu een centrum was. Lucy keek wat rond, dit kon nog wel eens grappig worden. Beetje iedereen opzij duwen. Het was te hopen dat ze niet in een stroming kwamen daar kwamen ze niet snel uit en zeker niet als het voor een uit verkoop was. '' Na ik ben niet zo van het winkelen vind het soms wel leuk maar niet met al die drukte. Die vrouwen zouden je een oog uitkrabben voor een haarspeld dat 10 cent goedkoper is.'' Kort liet ze een stilte vallen. Rustig gingen haar ogen over de mensen heen of er ergens een weg was waar ze zonder de drukte weg konden. ''Ik heb eigenlijk geen idee wat hier eigenlijk allemaal is.'' Zij ze bedenkelijk. Toch wilde ze hier weg en ergens naar toe waar het rustiger was. ''We gaan die kant wel op het lijkt daar minder druk aangezien de meeste vrouwen die winkel daar aan de overkant in gaan.'' Rustig zetten ze haar stappen. Er waren algelijk vrouwen die bijna tegen haar aan beste. ''Dat begint al goed'' mompelde ze. Na wat wurmen leek de mensheid toch te verminderen. ''Het lijkt wel een doolhof hier riep ze naar achter'' Ze wist niet of Morzan achter haar liep. Ze hoopte wel dat ze allebij de zelfde kant op gingen. Toch stopte ze om het zeker te weten dat hij er ook was anders kon ze nog gaan zoeken ook. Wat chagrijnige blikken gleden ogen Lucy heen. Ze stond voor veel vrouwen in de weg maar, ze probeerde te blijven staan en niet mee genomen te worden een winkel in.

Lucy die al de menigte in was gestapt werd door hem op de voet gevolgt. Hij botste per ongeluk tegen een zakenman op die hem een ''onbeschoft rotjoch'' noemde. Hij legde zijn hoofd in zijn nek en lachte hem vierkant uit. De man die zich beledigt voelde stak zijn kin in de lucht en liep hooghartig weg. Nog na grinnikent begon hij Lucy te zoeken. Het werd hier echt veels te druk. Hij had zijn skateboard breed voor zich uit waardoor mensen wel voor hem moesten uitwijken. Vernietigende blikken werden op hem hij grijnsde fijntjes naar de mensen en baande zo een weg door de mensen op zoek waar Lucy was gebleven.
Na zeker een kwartier zoeken zonder een spoor van Lucy liep hij langs een ballonnen kraampje. De clown had een megafoon in zijn hand. Vlug baande hij zich een weg naar het kraampje waar tientallen kinderen om een ballon bedelde. 'Mag ik die megafoon even lenen ik ben mijn zusje kwijt in de menigte.' Loog hij maar hij kreeg wel de megafoon. Hij zocht het aanknopje en drukte hem aan. 'LUCY KOM NAAR HET BALONNENKRAAMPJE MET DIE MEGABEER IN DE LUCHT.' Galmde over de hele boulevard. Vele mensen keken naar hem om. Hij maakte zich nog wat groter en probeerde boven de menigte naar Lucy zoeken. Zijn oproep moest ze toch wel gehoord hebben? Toch?

Lucy begon weer te lopen maar er was geen spoor van Morzan te vinden. Lucy zuchten geirriteerd. Toen ze op haar tenen ging staan en probeerde boven de hoofde van alle mensen heen te kijken zag ze de uitgang die ze nodig hadden. Een steegje die uiteindelijk bij een straat uit zou komen. Nu ging haar aandacht naar het zoeken van Morzan. Ze moest de uitgang onthouden. Verschrikt bleek een bekende stem uit het niets te horen. Morzan!! Maar waar was hij? Ze luisterde goed naar wat hij zij. Beer? weke beer? Lucy's blik ging iets hoger en zag de beer die hij bedoeld. Lucy rolde met haar ogen en liet een zucht horen. Ze zou nog een eind moeten gaan. Nu zetten ze de vaart er in. Haar aandacht zat aan de beer en Morzan die ze daar vinden zou. Ze zag de poedel niet en viel er bijna over heen. Ze wist nog maar net haar evenwicht te houden. Verder schonk ze geen aandacht meer aan dat beest. Ze zag de rug van Morzan verschijnen. Ze begon te glimlachen dit was best leuk. Een soort verstoppertje in een soort doolhof van levende mensen. Ze zetten een sprint richting de rug van Morzan. Ze zetten haar handen op zijn schouders. ''Je moet niet ineens weg lopen jij stoute jonge.'' En ze kneep zachtjes in één van ze wangen net als een oude dame zou doen. Ze begon daarna toch te lachen. haar blik ging over de plek waar ze waren. Ze zag de clown en kreeg koude rillingen op haar rug. ''Ik heb een uitweg gevonden'' Ze greep Morzan bij zijn arm en trok hem mee de menigte weer in.

Gelukkig kwam Lucy al de menigte uitgestormt. Hij bedankte de clown en gaf hem de megafoon terug. ''Je moet niet ineens weg lopen jij stoute jonge. '' Lucy kneep zacht in zijn wang dat hem deed denken hoe oma's dat altijd deden. Lucy lachte en hij deed als snel met haar mee. 'Ik heb een uitweg gevonden.' Voor hij het wist werd hij de menigte weer ingesleurd. Hij hield Lucy en zijn skateboard dit keer stevig vast. Als hij Lucy weer kwijt was mocht hij weer gaan zoeken. En als hij zijn skateboard liet vallen kwamen er ongelukken. Daarbij dacht hij meer aan zijn dan beschadigde skateboard dan de mensen of kinderen die over zijn skateboard konden struikelen, moesten ze maar beter uitkijken waar ze liepen vond hij.
Na een hoop geduw en getrek en boze en geergerde blikken te hebben ontvangen kwamen ze uit bij een steegje. Vragend trok hij een wenkbrauw op. 'Waar komt dit steegje uit?' Iets wantrouwig keek hij naar het steegje. Je wist maar nooit welke domme gek je opeens kon tegenkomen. Hij keek even naar zijn skateboard om te zien of alles nog heel was en legde hem toen op de grond. Zonder op antwoord te wachte zette hij zich zachtjes af en ging Lucy voor. Hij vond het steegje wat claustrofobisch. De muren lagen nogal nauw bij elkaar. Gelukkig kwamen ze snel uit in een rustigere straat. Hij keek van links naar rechts en toen naar Lucy. 'Waar zijn we?'

Ze kwamen gelukkig dit keer samen uit bij het steegje. Lucy was al wel eens vaker door dit soort steegjes gelopen de eerste paar keer vond ze het eng maar het verminderde al snel hoe vaker ze het deed. Als ze tot laat weg bleef moest ze ook door een steegje om sneller thuis te zijn. Gelukkeg was er nooit iemand. Ze zag dat Morzan al snel door ging met zijn skateboard. Vrolijk liep ze rustig achter hem aan. Wat vuilnisbakken vol troep stonden er maar gelukkig was het steegje niet zo lang. Uit eindelijk kwamen ze toch uit bij een straat. Het was nog wel een deel van de stad dat kon je zien maar dit was rustig. Lucy ging naast Morzan staan ze hoorde wat hij zij maar wist er nog niet echt antwoord op te geven. Er waren wat chique tarassen te zien aan de over kant van de straat, Meer niet. Lucy keek naar haar rechter kant. Ze kneep haar ogen iets samen zo dat ze wat meer in de verte kon zien. Het leek of er een strand aan die kant was maar ze wist het niet bepaald zeker. ''Ik heb echt geen idee.'' Zij ze uit eindelijk droogje. Ze vond het eigenlijk wel gezellig met Morzan. Eerst vanuit het niets praten toen een doolhof en nu stonden ze hier. En dat door één idiote ontmoeting. Lucy's hoofd ging naar links. Daar ging de stad gewoon door. Misschien was het beter uit het Centrum te blijven. ''Zullen we deze kant op gaan?'' Vroeg lucy toen ze haar hoofd weer keerde naar rechts. Veel zin in gigantisch veel mensen had ze niet meer. Het mog wel wat minder blijven. Aan de overkant zat een man een beetje afkeurend naar hun te kijken. Zelf had Lucy het gezien maar deed er niets mee. Hij moest maar lekker blijven denken wat hij dacht. Het zou haar een worst zijn. Voor dat Morzan zijn antwoord kon geven lep lucy al langzaam de rechterkant op. Het zag er daar vrolijker en rustiger uit dan de linkerkant.

Morzan keek naar rechts en zag in de verte iets wat leek op de zee. 'Dat zou het strand wel kunnen zijn.' Dacht hij hardop. Jammer dat ik me zwembroek aan heb, dacht hij bij zichzelf. Een frisse duik nemen stond hem wel aan. Maar met zijn kleren en al het water inlopen leek hem geen best idee. Lucy begon al langzaam naar voren te lopen. Hij zette met zijn voet af en kwam naast haar rijden. Hij was blij dat hij Lucy als gezelschap had gekregen, de glimlach zat nog op zijn lippen. 'Ben je van plan om te gaan zwemmen?' Droogjes keek hij voor zich uit. Het strand kwam steeds dichterbij. Hier en daar kwamen mensen langs hun heen die hen met hun blik volgde. Hadden ze niks beters te doen? In gedachten begon hij wat dingen samen te vatten. Lucy die net als hem naar Monica werd gestuurt, die hing bij de skatebaan en het niet had op huppels. Hij zou het niet beter kunnen treffen. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Lucy. Ze was echt aardig en hij moest ergens toegeven dat ze er niet verkeerd uitzag. Al had hij daar niet veel aandacht aan geschonken. 'Had je bepaalde hobby's thuis?' Vroeg hij prompt. Hij wou haar wel beter leren kennen, hij beschouwde haar eigenlijk al als een vriendin. Maar hij vond het gewoon leuk om naar haar te luisteren. 'Mis je je vrienden?' Zijn ogen probeerde Lucy's blik te vangen maar ze leek het niet te merken. Een kleine man met een rond brilletje op zijn neus kwam aangerend, zijn hoofd nog roder dan een biet en het koffertje in zijn hand bonkte hard tegen zijn beentjes op. Snel week hij uit naar rechts zodat het kleine mannetje niet tegen hem zou opbotsen. Het leek nogal haast te hebben en hij had geen behoefte aan getier. Verwonderd keek hij het mannetje na over zijn schouder.

Lucy schoot uit haar gedachtes toen Morzan begon te praten. ''Ja denk het wel waarom zou ik niet gaan. Heb misschien wel geen zwemkleding maar in normale kleding kan toch ook? ... en jij dan?'' Ze had een broek aan tot net iets boven haar knieën dus dat was geen probleem. En als Morzan niet wilde zwemmen zou ze hem zelf de zee wel in krijgen. Lucy merkte dat er al weer wat meer leven kwam in de straat. Veel mensen liepen met bad kleding en handdoeken. Het kon dus niet missen dat er een strand in de buurt was. Lucy keek naar Morzan die en vraag voor haar had. Gelukkig was zij nu niet de gene die vragen stelde maar hij. Lucy keek even bedenkelijk naar hem. ''Na ik heb volgens mij nooit echt specifieke hobby's gehad. Het eengiste wat ik echt deed was rond hangen met me vrienden. En dat was meestal op de skatebaan of in de stad. Soms waren we op één of ander feest te vinden.'' Ze begon weer te grijnzen als ze het had over haar vrienden. Met hun was het altijd gezellig en voelde ze zich thuis. Niemand was anders en we hadden meestal de zelfde mening. Lucy schudden ongemerkt haar hoofd. Ze was te veel bezig in haar gedachtes en leefde te weinig. Voor dat ze hem de zelfde vraag kon stellen was de volgende vraag al op komst. ''Ja ik mismijn vrienden heel erg. We waren een hechte vrienden groep en wisten altijd alles van iedereen. We hadden de zelfde interesses. We haalde altijd ongein uit. Mensen vonden ons altijd raar en apart. Er was zelfs een tijd dat met kerst Kevin één van me goeie vriend van me aan kwam lopen met een fel groene hanenkam. Ik lachte me stuk maar een oud vrouwtje was naar hem toe gekomen. Ze zij niets maar bleef maar kijken naar zijn hanenkam. Uit eindelijk liet ze een kleine lag zien en liep weer weg zonder nog iets gezegt te hebben.'' Lucy schoot weer in de lach als ze dacht aan die tijd. Morzan zou het wel raar vinden dat ze ineens zo moest lachen maar, ze kon er niets aan doen. ''Maare en jij dan lijkt me niet dat hij geen vrienden had thuis'' Zij ze nog half lachend. Toen ze nog met een grote big-smile rond keek zag ze dat ze erg dicht bij het strand waren. De meeuwen zwermde al boven hun. En er was een zoutige lucht te ruiken. Ze hoefde alleen nog maar over te steken en de trap af te gaan.

Hij lachte met Lucy mee. Hij kon het zich heel goed inbeelde en haar lach werkte aanstekelijk. 'Maare en jij dan lijk me niet dat hij geen vrienden had thuis.'' Hoorde hij haar nog half lachend zeggen. Hij glimlachte flauwtjes naar haar. 'Ik had ook zo mijn groepje ja. Meestal aan het sporten en we gingen elke vrijdag naar de bioscoop, om het nieuwe weekend te vieren. Bij nieuwjaar zouden we met z'n alle een nieuwjaarsduik doen zoals we een keer op tv hadden gedaan. Iedereen kwam in zijn zwembroek, maar Matt kwam aan met een ouderwetse duikersset. Hij liep naar het water alsof hij een oude eend was, en nog voor het water viel hij op de grond.' Hij schudde lachend zijn hoofd. 'Ja, ik mis ze. Maar ik zal hier ook mijn vrienden krijgen, net als hun. Als ik weer terug ben thuis zal het anders zijn, misschien ook niet. Maar vrienden bblijven we toch.' Hij lachte en keek iets mistroostig. Iedereen ging ooit zijn eigen weg, maar wat wil je nog als alles al pefect was? Hij keek weer voor zich uit en zag voor zich het strand met daaraan vast de zee. De trap was van een stalen trapleuning voorzien, net ver genoeg van de muur af voor een grind. Hij staarde verder en keek of er onderaan de trap ook stenen lagen. Hij had geluk. Nog ongeveer tien meter extra steen. Genoeg om te remmen. Hij ging wat achteruit. 'Ik zie je onderaan de trap.' Mompelde hij binnensmonds. Hij moest zich concentreren. Als hij viel was dat behoorlijk pijnlijk. Maar hij was niet van plan deze grind te laten mislukken, het was de perfecte dag. Hij zette zich krachtig af en maakte snel vaart. Een meter voor de leuning sprong hij en zijn board lande op de rails en gleed soepeltjes naar beneden. Nu was het alleen nog maar evenwicht behouden en zorgen voor een goede landing.

Lucy had al iets verwacht van wat hij zou gaan doen. Zelf liep ze rustig de trap af. Aangezien er veel mensen in de stad waren was het op het strand aardig rustig. Enkele mensen zaten op het strand en een paar kinderen speelde in het water. Lucy liet even een blik omhoog glijden. Er was geen wolkje aan de lucht en de hemel was mooi blauw. Gelukkig was er op het strand al wat meer wind waardoor het wat koeler was dan in de stad. Toen Lucy beneden stond deed ze haar schoenen al uit. Ze had geen zin in zand in haar schoenen. Toen Lucy haar hoofd keerde naar de trap zag ze dat Morzan weer bezig was met zijn skateboard Glimlachend schudden ze haar hoofd. Ze liep al vast langzaam door hij zou haar toch uiteindelijk wel inhalen. Lucy liep al vast richting het water. Er waren enkele kleine golven maar echt veel soeps was het niet. Langzaam kwam het water dichter bij en Lucy zetten haar schoenen in het zand en liep verder richting het water. Ze stopte weer met lopen toen er een klein laagje water over haar voeten heen kwam. Koude rillingen gingen over Lucy's rug. Het was kouder dan gedacht. Meestal zou het water wel wat warmer zijn met zulk weer maar, het was erg koud. Een beetje azelend liep ze een stukje verder het water in. Ze had niet echt meer aan Morzan gedacht. Atans niet dat hij nog steeds achter haar was. Ze vond hem erg aardig ze hoopte zeker meer van dit soort rond liepen op Monica High. Dan was het zeker nog niet zo'n ramp dat ze hier gekomen was. Lucy draaide zich om toen ze net tot onder haar knieën in het water stond. De wind zat hier erg tegen ze moest eerst al haar haren aan de kant halen om te kijken hoever Morzan al was met zijn tricks. Ze streek een lok van haar bruine haar achter haar oor. Lucy had het niet echt in de gaten dat er een wat hogere golf aan kwam waar door haar broek nat werd van het zeewater. Wat geirriteerd keek ze naar achter. Het was verfrissen maar, vaag genoeg schrok ze er wel van. Haar blik ging weer richting Morzan.

Een kleine klap weerklonk toen zijn board de stenen weer raakten. Hij remde snel af en keek om zich heen. Hij zag Lucy bij het water staan. Hij pakte zijn skateboard en liep op een drafje naar haar toe. Hij stopte en deed zijn schoenen en blouse uit en legde ze naast zijn skateboard. Blootvoets rende hij naar Lucy en trok haar het water in. Het water was fris maar dat was juist lekker. Lachend zwom hij iets verder. Hij likte langs zijn lippen en proefte de zoute smaak op zijn tong. Heerlijk, hij ging even kopje onder en keek glimlachend naar haar. 'Lekker hé?' Hij liet zich even op de golven drijven. Het water was niet bepaald water, maar hij vond het lekker genoeg om in te blijvend dobberen. Hij kon wel uren blijven dobberen, de zon op zijn gezicht om zich te verwarmen en het koele water op zijn lichaam. Heerlijk gewoon. Een grote golf duwde hem kopje onder en schoof hem het zand in. Proestend stond hij op. Het zout nam bezit van zijn mond. Hij trok een vies gezicht en probeerde de vreselijke smaak weg te slikken. Hij schudde zijn haar uit en zocht tussen de golfjes naar Lucy.

[Weet korte post+ nog erg laat ><]

Die heeft zin in zwemmen dacht Lucy toen ze dieper het water mee werd ingetrokken. Morzan zwom verder maar zelf bleef ze nog even staan. Hoe dieper ze ging hoe kouder het werd. Lucy had het nooit zo snel koud maar, ze kon nu wel met haar tanden klapperen. ''Ja echt'' Zij ze met een lichte lach naar Morzan. Hij was de gene die lekker aan het dobberen was terwijl zij zelf zij dat ze zou gaan zwemmen. Voorzichtig zetten ze toch een paar stappen naar voren. Ze borden haar voeten in het zand dat erg warm aan voelde. Toen Morzan proestend boven kwam lach Lucy helemaal in een deuk door zijn gezicht. Het zag er nou niet echt charmant uit. Er schoot wel iets raars door haar hoofd at ans raar? Morzan zag er wel goed uit toen ze hem zo bekeek. Ze had dit natuurlijk wel vaker dat ze jongens er knap uit vond zien maar goed. Lucy schudden haar hoofd en draaide haar blik over haar schouder naar achter. Niets biezonders was er te zien. Zou ze het er op wagen dacht ze toen ze haar blik weer richting Morzan liet glijden. Het water was wel koud, Een zucht verlied haar keel. Ze wilde zelf wel dieper het water in gaan maar, echt zin om zich te verroeren had ze niet. Zonder het zelf te merken stond er nog steeds een lach op haar gezicht. Ze bedacht zich ineens dat ze haar mobiel nog in haar zak had. Snel gritste ze hem uit haar zak en probeerde snel uit het water te gaan om hem bij haar schoenen te legen. Ze draaide zich daarna ook weer snel naar het water. Met die wind was het ineens nog kouder dan het water. Snel probeerde ze zich door het water te bewegen tot dat ze weer op de zelfde diepte stond als net. Zo dat was al beter. Met een glimlach schudden ze haar hoofd en ging toch verder het water in. Het was niet veel maar toch iets.

[ag maakt niet uit x]]

Lucy stond niet ver weg, maar ze zat niet bepaald diep in het water en ze vond het zo te zien niet al te warm. De zoutsmaak was gelukkig zijn mond uitgedreven opgelucht liet hij zich weer in het water vallen, dit keer wel uitkijkend naar een aankomende golf. Lucy zet een stapje naar voren en bleef vervolgens waar ze stond. Hoofdschuddend begon hij te lachen en liep naar haar toe. 'Kom je nog echt zwemmen of niet?' Vroeg hij lachend. 'Ik zal je heus wel redden mocht je verdrinken.' Hij pakte haar handen vast en trok haar wat dieper de zee in, waar je tenminste niet meteen de grond raakte als je een klein duikje nam. Hij zuchtte verlichtend en liet zich weer in het water vallen. 'Weet je,' mompelde hij meer inzichzelf dan tegen Lucy. 'Er komt een schoolgala, ik was het helemaal vergeten.' Hij ging even rechtstaan en keek haar aan. 'Wist jij het al?' Aangezien Lucy ook nog net op school was lichtte hij haar maar voor de zekerheid in. Op het laatste moment nog van alles kopen en een date zoeken was niet echt iets waar je op stond te wachten. Hij hurkte wat zodat alleen zijn borstkas nog bovenwater hing. Het natte zand kriebelde zachtjes tussen zijn tenen en zijn lichaam deinde mee op het ritme van de golven. Hier was het wat kouder maar het was te doen. Zelf vond hij het helemaal niet zo erg, al had hijt och graag een zwembroek gehad, zijn natte spijkerbroek hing zwaar aan zijn benen en het voelde wat onwennig aan.

Voordat Lucy kon reageeren op zij vraag over het zwemmen pakte hij haar handen al vast en trok haar mee. ''Jij mij redden?'' zij ze lachend. Hij leek er wel erg plezier van te hebben. Ze stribbelde ook zeker niet tegen toen ze dieper het water in kwamen. Zo hoefde ze zelf de stap niet te zetten. Na een tijdje zou het water toch wel wennen. Terwijl Morzan zich weer liet vallen bleef Lucy nog gewoon staan. Zacht mompelde hij iets maar Lucy verstond het amper. Een vragede blik verscheen op haar gezicht. Waar had hij het over? De zin na het gemompel hoorde ze goed. Owja het schoolgala hmm ze had er van gehoord maar, had er nog niet iets mee gedaan. Ze wist niet eens zeker of ze wel wilde gaan. Ze kende niemand en een date zoeken op een school waar je zo wat niemand kende viel ook niet mee. Gala zelf was niets voor haar maar, ze zou er wel naar toe gaan voor de lol. ''Ja ik wist het wel maar, heb er niet echt over na gedacht. Gala met jurken en date's misschien een beetje vroeg. Ik ken nou niet bepaald veel mensen op Monica High.'' Even liet ze het onderwerp rusten. Morzan was op zij hurken gaan zitten. ''Ga jij naar het gala?'' Vroeg ze wat bedenkelijk. Hoe veel mensen zouden er wel niet gaan. Als zij nou de eenige was die net ging was het ook weer zo iets. Ze had nog een mooie jurk al zij ze het zelf. Ag ze zal wel zien.

'Ik?' Hij fronste even en dacht na. Hij kende wel wat meisjes die hij mee kon vragen, maar of hij het deed was een andere vraag. Maar zin om op die saaie rustige muziek te dansen had hij niet, of zo'n pak aan. Hij rilde al bij het idee. 'Misschien, alleen staat het idee om een pak aan te doen me niet heel erg aan.' Hij grijnsde flauwtjes naar haar en begon in zijn gedachten wat meisjes op te noemen die waarschijnlijk wel naar het gala zouden komen. Fay als ze niet dronken was, Jazlyn, Naila als die op zijn school zat, en Lucy misschien. Hij liet zich kreunend onderwater zakken en kwam vrijwel meteen weer boven. 'Al zou ik gaan, wie zou ik mee moeten vragen. Als ik niemand vind ga ik zo wie zo niet, dat is gewoon voor lul staan.' Liet hij gepijnigd horen. Hij moest naar zo'n zaak gaan en een goed pak gaan zoeken, het geld zou geen flikker schelen dat betaalde zijn moeder maar al te graag als ze foto's kreeg tenminste, maar met die date zat hij. Hij kende niet veel meisjes en een lijstje afgaan was niet zijn ding. Thuis ging hij gewoon met een vriendin uit zijn groepje, dat deden ze altijd. Hun gala was altijd eerst rustige muziek waar alleen de stelletjes op begonnen te dansen en daarna kwam een band die echte muziek ging spelen en waar zij dan op danste. De moeite om een pak te kopen deden ze niet. Een strakke zwarte jeans en een blouse of shirt was genoeg voor hun doen. Hij keek naar Lucy en probeerde haar reactie te peilen. Zou zij gaan?