Let's set the record straight..

Het was 's nachts, rond een uur of twaalf, en zoals Lyron wel vaker had gemerkt was het park van Santa Monica niet echt een druk bezochte plaats rond dit uur. De meeste mensen waren ondertussen al in een van de vele uitgaansgelegenheden of namen iemand van het andere geslacht mee voor een nachtelijk avontuur. Lyron niet, deze keer, omdat hij zichzelf had beloofd dat hij de eerste paar weken trouw aan Emilie zou blijven. Daarna zou hij wel zien hoe hij zich voelde, en omdat hij iemand was die in het heden leefde en niet veel aan de toekomst of gevolgen van bepaalde daden dacht, boeide hetgeen wat er gebeurde ná die twee weken hem vrij weinig.
Een stelletje dat hand en hand een nachtelijke wandeling nam over het pad van asvalt leken de laatste mensen te zijn die hij voorlopig nog tegen zou komen. De jongen stak zijn handen in zijn zakken en begroef zijn kin en de helft van zijn lippen in zijn zwarte jas, waarvan hij zijn kraag opgestoken had. Het was niet bepaald koud, waardoor de zomerjas die hij droeg ook niet echt warmte vasthoudend was. De jongen kwam uiteindelijk uit bij een halfpipe en wat andere ramps, en hoewel hij het liefste door wilde lopen omdat pleintje slechts verlicht was door een lantaarnpaal die op het punt stond om het te begeven sloeg hij links af. Hier ging hij zitten op de rugleuning van een houten bankje en keek hij rustig rond om mensen te spotten die er waarschijnlijk toch niet waren.

[Alleen met toestemming ]

'Cause baby, tonight! The Dj got us falling in love again.' Dat stomme rot lied zat al een hele week in zijn hoofd. Als het nu een ander lied was, een van zijn muziekstijl misschien dan had hij het nog goed gevonden maar dit was echt heel dom. De jongen die gehuld was in een zwarte trui, en een zwarte broek met daaronder zijn zwarte all stars wandelde door het park. Waarom hij hier zo vaak zat wist hij eigenlijk amper, maar ja. Kort streek hij door zijn pikzwarte haren en staarde weer voor zich uit gedurende zijn wandeling. Hoe lang was het nu geleden dat hij Emilie had gezien? Veels te lang naar zijn zin, maar ja het was zijn eigen stomme schuld. Als hij meneer de sukkel nu geen klap had gegeven, en als hij het eerder had gezegd dan liep hij hier nu niet. Maar dan zat hij hoogstwaarschijnlijk bij Emilie. Ach ja, dromen mocht ook nog nu, toch? Wat in zijn eigen gedachten verzonken liep hij het skatepark in en daar zette hij zich in een soort van ramp die de skaters hier The Pitt noemde. Gewoon omdat het een put was. Rustig leunde hij tegen de uitgeholde rand en staarde zo naar de maan die nu achter een wolk school en deze helemaal verlichtte. Kort sloot hij zijn ogen en dacht even aan Sawyer die hij in geen eeuwen meer had gezien. In the end, i’m just all by myself dacht hij inzichzelf en zuchtte even. Even dacht hij aan Lyron, die zou nu waarschijnlijk bij Emilie zitten. Die smerige druiloor ook. Ach, die klap was zijn verdiende loon en ooit zou deze nog wel eens terugkomen om zijn rekening te vereffenen waarschijnlijk. Dan mocht hij komen, het maakte toch allemaal geen snars meer uit. Maar als hij dan per ongeluk te hard zou slaan dan zou hij weer gaan liegen tegen Emilie over het feit dat hij gewoon uitzichzelf had geslagen. Vuile bedrieger dat hij was.

Net toen hij zijn voeten op het zitvlak van de bank had gezet, zijn ellebogen op zijn bovenbenen had geplaatst en zijn hoofd liet leunen op zijn handen viel een bijzonder duister figuur hem op. Hij was de enige in omstreken, en omdat hij zijn vriendjes niet mee had genomen of iets dergelijks besloot Lyron op hem af te gaan. Misschien was het Lander wel, omdat hij erom bekend stond dat hij zijn tijd hier vaak doorbracht. Echter viel hij zichzelf weer in de rede omdat het vreemd zou zijn wanneer Lander hier was zónder zijn bende, aangezien hij een beeld van hem gekregen had waarin hij meer om zijn bende gaf dan om zijn eigen familie. Misschien kwam het doordat hij Emilie geslagen had?
De jongen ging zitten op de rand van een uitholling in de grond, wat voor Lyron er meer uitzag als een uitgedroogd zwembad dan als iets om in te skaten. Ach, hij was dan ook niet echt bekend met het taaltje of de begrippen van de skaters.. Hij ging naast de jongen zitten, er evengoed genoeg ruimte tussen bewarend, en toen hij onder zijn masker van haar door keek herkende hij Kenneth in de jongen. "Ik dacht al dat jij het was. Jouw negativiteit valt nog van duizenden meters verderop te voelen." grijnsde hij, terwijl hij zijn handen opnieuw in zijn zakken stak.

Toen er iemand naast hem kwam zitten keek hij niet eens om. De stem die hij hoorde ergerde hem al meteen van de eerste klank. Hij duwde zich recht en keek hem even kort aan. 'Ik heb hier geen zin in, dus ik zie je wel weer.' Mompelde hij naar hem toe en sprong dan uit het leeg gelopen zwembad en wandelde al gauw weg naar een andere zitplaats in de hoop dat Lyron hem niet zou volgen. Met zijn handen diep in zijn zakken wandelde hij verder en uiteindelijk sloeg hij de hoek om en leunde tegen een muur aan die helemaal gehuld was in het duistere. Waarom was Lyron hier? Waarom niet bij Emilie? Zijn keuze zou al snel gemaakt zijn als hij die had. Maar ja, die had hij dus al niet meer. Kort sloeg hij zijn blik neer en dacht even na. Lyron was een rare gozer, alleszins voor hem dan. Maar hij kende hem niet, en nee dat wou hij ook niet. Een aanvaring met hem was genoeg om te weten dat hij een veel te groot ego had. Uiteindelijk keek hij weer naar voren en zuchtte. Tja, hij had zijn kans verkeken, en meneer Lyron daar had ze natuurlijk maar al te graag gegrepen. Ergens wou hij hem nog een klap geven, maar hij wist dat dat nieuwe vriendschap tussen hem en Emilie helemaal zou verbrodden en dat had hij dus echt niet nodig. Zou dit toeval zijn dat ze elkaar hier tegen het lijf liepen? Of had Lyron hem op een of andere creepy manier gestalkt zonder dat het hem was opgevallen ofzo? Fantasie was toch iets moois. Hoewel het soms ook iets veraderlijks in had, dus Kenneth hield het maar op toeval.

"Dat zou ik ook maar doen, met die losse handjes van je." mompelde Lyron droogjes, terwijl hij rustig toe keek hoe Kenneth van hem weg liep en ergens heen ging waar hij hem niet meer kon zien. Niet bepaald een sociaal persoon.. klonken zijn gedachtes, waar hij kort om moest lachen. Hij liet zich langzaam achterover vallen en plaatste zijn handen achter zijn hoofd om vervolgens naar de fonkelende sterren te kijken die bij deze heldere nacht duidelijk te zien waren. Wat was de jongen toch blij dat Emilie bij hem weg was, ze had zo veel beter verdiend..! En dat betere had ze nu gekregen, dacht hij met een grijnsje, terwijl hij de grote beer onderscheidde van een paar losliggende sterren.
De jongen vond het fijn een avondje voor zichzelf te hebben, een avond die hij maar al te graag met Emilie doorbracht. Echter wist hij uit ervaring dat een relatie stuk zou lopen wanneer je elkaar te vaak zag, en wetende dat hij een meisje snel zat was probeerde hij dit bij haar te voorkomen. Hij hoopte dat ze niet dacht dat hij deze avond besteedde aan het versieren van anderen, want hoewel ze via haar woorden niet liet merken dat ze hem een flirt vond wist hij haast zeker dat ze dat ergens wel dácht. Ze was slim, en had zoiets al lang op moeten merken. Onbewust was er toen hij aan Emilie dacht een glimlachje op zijn gezicht verschenen, hoewel deze al snel verdween toen Kenneth weer in zijn hoofd kwam. Ach, hij zou wel zien wat de jongen deed. Geloven dat de jongen met dat simpele gezegde weg was gegaan deed hij niet, en als hij antwoord zou willen op bepaalde vragen -waarvan hij zeker wist dat hij dat wilde- kon hij niets anders doen dan het gewoon vragen aan Lyron. Hij zou vanzelf wel terug komen..

Kenneth snoof even. Mooi, meneer ik ben beter dan alles en iedereen op de wereld was dus niet achter hem aan gekomen. Rustig keek hij naar de sterren in de lucht en sloot voor een moment zijn ogen. Wat hij eigenlijk beter niet kon doen. Want meteen verschenen de wansmakelijke beelden van Lyron en Emilie die met elkaar zaten te zoenen. Meteen opende hij zijn ogen en vloekte inzichzelf. Waarom was hij nog jaloers op hem? Zoveel onbeantwoorde vragen, waar hij wel een antwoord op wou. Maar hij zou het niet gaan vragen aan hem, nee, daar was hij te koppig voor. En eigenlijk wist hij het antwoord op die vraag nog wel. Kenneth hield nog van Emilie en was daarom jaloers op Lyron omdat hij uiteindelijk had wat hij wilde. En Kenneth niet. Meteen duwde hij zich van de muur af en wandelde maar naar een of andere half pipe en klom daarop om zich dan er vanboven op te zetten en gewoon voor zich uit te kijken. Nadenkend over veel dingen, maar grotendeels over Emilie, hem en dan nog eens Sawyer. Sawyer was een prachtige meid en een goede gewone vriendin voor hem, hij had zich nog niet op het grote water gezet met haar. Ze waren niet samen, en als het aan haarlag zou het niet gebeuren omdat Emilie nog te veel in zijn hoofd zat. Ach, hij kon haar begrijpen, maar al te goed eigenlijk. Meteen schudde hij zijn hoofd en richtte zijn blik op de andere kant van de half pipe.

Lyron wilde graag weten wat er in dat hoofd van Kenneth om ging, niet omdat hij nieuwsgierig was naar hoe de jongen zich voelde maar omdat hij wilde weten hóe hij dacht. Positiviteit was niet echt bij Kenneth te merken, dus zouden zijn gedachtes gevuld zijn met negativiteit? Cynisme, sarcasme, enzovoorts? Lyron wist haast zeker dat de jongen aan hém en Emilie dacht, meer over Emilie dan over hem natuurlijk, en dat bezorgde hem een goed gevoel. En omdat hij en de jongen geen goede start hadden gehad wilde hij een paar dingen recht zetten, met woorden.
"Wat is er, Kenneth? Durf je niet naar hier te komen en met me te praten, als twee mannen onder elkaar?" lachtte hij, terwijl hij zijn handen nog altijd onder zijn hoofd had liggen als steun en meer geïntereseerd was in de sterren dan ooit tevoren. "Als ik een geheimpje met je mag delen.." begon hij glimlachend, ".. Emilie is heel goed in bed." eindigde hij, een leugen. Niet omdat ze dat niet was, maar meer omdat hij het nog niet wist. "Maar dat wist je al, of ben je niet met haar naar bed geweest?" vervolgde hij, waarna hij voor een lange tijd zweeg. Waarom wilde de jongen niet een gezellig gesprek met hem aan gaan..?

[Bleh. Rotpost --']

'Er zal waarschijnlijk geen praten aan te pas komen. Want oftewel jut jij mij op oftewel ik jou en vallen er weer klappen, en dat wil ik niet nu.' Zei hij net hard genoeg zodat de jongen het zou horen. Al gauw ging Lyron verder en kort zuchtte hij. Waarom liet Lyron het niet zo voor wat het was? Hij had Emilie al, waarom hem dan zonodig nog meer kwellen? 'Weetje dat zijn je zaken niet.' Dat sprak al genoeg dat hij dus wel degelijk met haar naar bed was geweest. Ja, ze was goed in bed, maar Lyron moest er niet over gaan opscheppen. Nog steeds staarde hij naar de andere kant van de half pipe en zuchtte even. Emilie, hij mistte haar veel, maar nu meer dan ooit eigenlijk. 'Weetje, jij kan net zo goed naar hier komen.' Het was toch even ver, plus Kenneth had niet veel zin om zich nu van de half pipe af te laten glijden alleen voor menneer de opschepper daar. Rustig zette hij zich tegen een van de relingen van de half pipe en keek zo voor zich uit, de duisternis in. Waarschijnlijk zou Lyron niet komen, hoewel als hij hem kon gaan opjutten zou de jongen het niet laten liggen. Al was hij veranderd sinds de laatste keer, dat ook door het hele zwart vs rood ding, die mensen jutte hem ook op maar dat had hij uiteindelijk toch maar eens weten te negeren.

Lyron fronsde even, omdat hij de woorden van de jongen niet begreep. Hij begreep ze wel, eigenlijk, maar had ze nooit uit zijn mond verwacht. Was de jongen niet een agressieveling, die elke kans aangreep om te knokken? Hij bedacht dat dit enkel een dekmantel was, een dekmantel die met de juiste woorden zo weggevaagd zou kunnen worden. Toen kenneth zei dat het zijn zaken niet waren ademde hij de redelijk koude lucht door zijn neusgaten naar binnen, en blies hij deze via zijn mond weer uit. Dit betekende dat hij met haar naar bed was geweest, daar was hij zeker van. Niet persé de woorden, maar eerder de toon waarop hij het zei verraadde deze achterliggende betekenis die de jongen waarschijnlijk probeerde te verhullen. "Ach, wat is er? Ben je boos omdat je haar niet langer hebt, en dus ook de sex moet missen?" klonk zijn stem, wat anders dan eerst. De woede was er duidelijk in te merken, niet omdat Kenneth hem had opgefokt maar eerder omdat hij walgde van het feit dat hij iets had aangeraakt wat hij óók had aangeraakt. Hij walgde van deze jongen, wat puur en alleen veroorzaakt werd door de haat die hij ondertussen voor hem voelde. Het gebeurde niet vaak dat Lyron iemand haatte, maar wanneer hij dit deed was het ook duidelijk te merken.
Hij drukte zich overheind en liep naar de halfpipe toe, welke hij zonder enige moeite beklom. Lyron stond nu op hetzelfde gedeelte van Kenneth, en hoewel ze niet veel bewegingsruimte overhadden was het voor hem genoeg. Nonchalant, hoewel hijzelf vanbinnen alles behalve nonchalant was, ging hij in de hoek staan en leunde hij met zijn armen op het hek dat de verhoging omheinde. "We hebben een probleem, jij en ik, geloof ik." deelde hij luchtig mede, waarna hij zijn blik van hem afwendde en zichzelf dwong om zich op iets anders te concentreren.

'Ja ik ben kwaad omdat ik haar heb verloren maar dat is men eigen schuld. En nee, ik mis de seks niet, ik mis haar als het je mocht interesseren.' Riep hij naar de jongen terug en keek naar beneden. Waarom kon Lyron het niet gewoon laten vallen? Even ademde hij diep in waardoor de ijskoude lucht zijn longen vulde, deze hield hij even vast maar liet hem dan uiteindelijk toch ontsnappeen toen hij iemand op de half pipe hoorde komen. Lyron waarschijnlijk. Blijkbaar was hij dus toch gekomen. Ach, hij zou niet gaan vechten nee, dan wou hij het beetje waardigheid wat hij nog bezat nog houden. Gewoon puur voor Emilie niet nog meer pijn te doen, om haar niet helemaal te verliezen. Hoewel dit voor hem toch het geval was. Kenneth was geen haatdragend persoon, maar de laatste tijd was hij daar jammer genoeg wel aan het in veranderen. 'Wel, daar heb je gelijk in. Maar ik ga niet meer met je knokken, dat je dat maar weet.' Misschien hoogstens een stomp zou hij geven als Lyron hem sloeg maar meer zou hij niet doen, hij vocht om één al verloren zaak, toch? Voor een moment richtte hij zijn blik op de jongen en fronste even, maar al gauw keek hij weer naar voren en wachtte gewoon af wat de jongen te zeggen had. Of wat deze moest gaan doen nu hij hier toch bij hem stond. Tja, gewoon afwachten dus tot het vuur werd geopend. Toch? Woorden zou hij niet meer gaan vuilmaken aan hem, toch geen woorden die kwetsend waren ofzo. Of Lyron dit van plan was wist hij niet eens, maar ergens dacht hij dat dat zijn doel gewoon was. Hem kwetsen.

Alsof iemand plotseling een knop bij hem omschakelde vroeg hij zich plotseling waar hij mee bezig was. Zoiets was niets voor hem, hij hield niet van het hebben van vijanden, hield niet van het maken van ruzie. Sterker nog: hij vond het verschrikkelijk! De jongen mijdde deze dingen altijd zo veel mogelijk, en toch had de haat die bezit van hem genomen had hem zo ver gedreven tot het zeggen van deze verschrikkelijke dingen. Hij wilde zich verontschuldigen tegenover de jongen, zeggen dat hij overgenomen was door de duivel of iets dergelijks, maar hij kon de woorden niet over zijn lippen krijgen. Misschien was het zijn trots wat dit in de weg zat?
Hij besefte dat hij al behoorlijk lang stil was, waarschijnlijk enkele minuten, hoewel het voor hem maar enkele seconden waren geweest. De jongen zuchtte even wat mismoedig terwijl hij druk in gesprek was met zichzelf, zeggende dat Kenneth ook maar een mens was en dat hij vast wel iets goeds in zich had, omdat Emilie anders niet voor hem gekozen had. Hoewel.. Lyron was ook niet bepaald de braafste, en toch was ze nu bij hem.. Misschien hield ze gewoon van dat soort types? Bad boys? In dat geval hadden Kenneth en hij wat gemeen, het waren een van de weinige, maargoed. "Hey, is het nog wat geworden met dat andere meisje?" vroeg hij plotseling, behoorlijk meelevend. Het was anders voor hem om hierin geïnteresseerd te zijn, om geïnteresseerd te zijn in het leven van een jongen die hij niet aardig vond en niet zijn vriend was, maar hij besefte dat hij een hoop goed te maken had. En ergens was hij de jongen dankbaar dat hij niet op zijn woorden in was gegaan, omdat hij daarmee het risico liep om Emilie kwijt te raken -hij wist hoe erg ze geweld verachtte-, hoewel hij nog ergens de moeilijk bedwingbare behoefte had om hem te slaan. Misschien om hem terug te betalen, hem te laten zien dat hij niet zo'n lieverd was? Hij wist dat hij een enorme lieverd was, hij was een schat en hij hield van zichzelf, maar dat hoefde hij niet te weten..

Kenneth staarde een lange tijd voorzich uit, en al die tijd zweeg Lyron. Was hij stiekem een aanval aan het plannen ofzo? Of had hij er een mes bij gehaald? En hier kwam zijn fantasie weer aan zetten. Kort schudde hij zijn hoofd om zijn eigen gedachten en snoof even. De vraag die als volgt luidde deed hem opkijken. Kort fronste hij en haalde zijn schouders op. 'Niet echt nee, ik heb haar alleszins al een tijd niet meer gezien.' Sprak hij vrij zacht eigenlijk, maar door het feit dat er geen geluid hier was op dit late uur was het perfect hoorbaar voor de jongen naast hem. Even keek hij om, misschien spotte hij Lander hier wel ofzo. Al zou hem dat verbazen, die dude luistert goed als je hem op zijn plaats zette. Al dagen had hij zich niet meer bij Emilie laten zien en daar was hij blij om, nu kon ze eindelijk gewoon leven. Geen broer meer die haar achterna zat met zijn domme bende. Want moest die tevoorschijn komen in Emilie's buurt dan zou hij het merken, en ja waarschijnlijk kende ze het vervolg zelf wel. 'Dus je hebt nu met Emilie? Ik weet zeker dat ze gelukkigs is bij je.' Alleszins gelukkiger als bij mij in der tijd vulde hij in zijn gedachten aan. Eigenlijk verdiende hij best nog wel klappen van Lyron, toch om die ene keer dat hij hem had geslagen. Maar ja dat even ter zijde laten, misschien zat er ergens wel een of andere goede gozer in hem. Anders zou hij hem toch al geslagen hebben ofzo. Daar was hij zowat zeker van.

"Da's balen man.." zuchtte hij, ieder woord die hij sprak gemeend. Hij vond het jammer voor de jongen, omdat hij nu geen enkele vriendin of scharrel had. Emilie was nu bij hem, terwijl Lyron zich hiervoor makkelijk had gered zonder haar. Kenneth daarentegen.. Hij wist niet of hij buiten die twee nog een ander meisje regelen kon, en betwijfelde dat. Lyron kon het alles nu niet meer terugdraaien: Emilie hield van hem en hij kon niet meer zonder haar, en ook een relatie tussen haar en Kenneth leek hem nu onmogelijk. Ze wilde Kenneth nog niet kwijt, dat wist hij, maar was ondertussen meer van hem gaan houden als een vriend.
Hij vond het aardig van de jongen dat hij naar de relatie van hem en Emilie vroeg, en liet even een glimlach van waardering zien. Hij was allang al blij dat zijn agressieve bui van daarnet weggevaagd was, aangezien het maken van ruzies totaal niets voor hem was en hij er zelfs een hekel aan had. Een ongelukkig gevoel bestookte hem altijd wanneer hij aan het schreeuwen was tegen iemand of als iemand uitviel tegen hem, eigenlijk was hij niet de gevoelloze player zoals iedereen hem zag. "Ja, en ik ben ook gelukkig bij haar." glimlachtte hij, woorden die zeker niet bedoeld waren om het de jongen in te wrijven. "Luister.. Ook al hebben we een slechte start gehad gun ik je wel een gelukkig leven, en daarmee wil ik niet zeggen dat ik denk dat je dat nu niet hebt.. En als er iemand zou zijn aan wie ik Emilie zou willen geven, of aan kwijt zou willen raken, dan zou jij het zijn. Omdat ik weet dat ze ook gelukkig bij jou is geweest." grijnsde de jongen, terwijl hij Kenneth aan keek. Hierna wendde hij zijn blik weer van hem af en concentreerde hij zich op zijn omgeving, hoewel deze de afgelopen minuten onveranderlijk was gebleven doordat er nauwelijks mensen rondliepen, en dus behoorlijk saai was.

Rustig knikte hij op zijn woorden en keek even kort naar hem maar liet zijn blik al gauw weer voor zich uit gaan. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. 'We weten beide dat jij haar niet kwijt wilt, en zij jou ook niet. Misschien is mijn leven nu niet zo gelukkig maar ik raak er wel uit hoor. De liefde laat ik voor nu gewoon rustte, dat lijkt me wel het beste opzich. Maar hou Emilie bij je, geloof me, je weet pas wat je verliest als je haar kwijt bent.' Sprak hij kalm tegen de jongen en zuchtte even. Het was de waarheid, hij had het meegemaakt. Misschien dat het bij hem anders zou verlopen omdat hij al eerder zo'n dingen zou meegemaakt kunnen hebben, maar Lyron hield echt van haar nu toch? Eigenlijk was dat het enigste wat hem nu boeide, hield hij ook van haar of niet? 'Lyron, niet lullig bedoeld maar hou je echt van haar?' Vroeg hij serieus aan de jongen en keek hem gelijk weer aan. Een vrij normale vraag, toch? Of niet? Kenneth zette zich recht en leunde nu zelf ook tegen de ijzeren omheining en wachtte af. De nacht was zeker gevallen nu, iedereen was vertrokken naar huis waarschijnlijk. Of naar hun kamers. Misschien enkele nog naar een feest ergens. Ach, dat boeide hem eigenlijk helemaal niet.

[Inspi is dood]

[Dan moet je hem reanimeren.. ]

"Inderdaad, gewoon laten rusten.." stemde hij in. Het leek hem voor anderen tenslotte het beste idee om hun verdriet te verwerken, hij wist echter dat dit bij hem niet zou werken. Als het uit zou gaan met Emilie wist hij dat hij troost zocht in de vorm van vele one-night-stands, wat ook een beetje was om te vieren dat hij weer vrijgezel was. Hij zag dit Kenneth echter niet zo snel doen, waardoor hij het inderdaad maar even moest laten rusten. Zijn vrienden opzoeken, weer vaker met hun afspreken. "Maar wat als je dan toch de liefde tegen het lijf loopt?" vroeg hij, grinnikend om zijn eigen woordkeuze, waarna hij zweeg en zijn blik afwendde.
De vraag die Kenneth vervolgens stelde deed hem even opkijken, zich afvragend waarom hij een vraag als deze aan hem stelde. Was het een strikvraag? Deed hij dit om door te brieven aan Emilie? "Ik hou bijna meer van haar dan dat ik van mezelf hou.." zei hij met een scheve grijns, waarna hij even knikte om zijn eigen woorden te bevestigen. Ja, het klopte, maar zeggen dat hij naast Emilie waarschijnlijk van meer meisjes zou gaan houden zou hij niet doen. Natuurlijk, het vreemdgaan zat er voor hem aan te komen, maar op een of andere vreemde manier wilde hij nu niets anders dan bij haar zijn. Dan trouw aan haar blijven, hoewel dit meer voor zichzelf was; hij wilde namelijk weten of hij het wél vol zou kunnen houden.
"Op wat voor een manier hou jij van haar, dan?" vroeg hij zo onverschillig als mogelijk, hoewel hij een beetje nieuwsgierigheid niet kon voorkomen, terwijl hij zijn blik weer voor zich had gericht. Als Kenneth meer van haar zou houden dan als vriend, zou Lyron Emilie vriendelijk verzoeken hem een tijd met rust te laten. Want het laatste wat hij wilde was haar delen met een andere jongen, gewoon, omdat hij zichzelf dan op de tweede plaats voelde staan en hij dit gevoel haatte - en bovendien nog nooit had gevoeld.

Kort fronste hij en dacht na. Wat als hij de liefde tegen het lijf liep? 'Tja, dan zal ik wel zien wat er gebeurt zeker.' Mompelde hij droog tegen Lyron en keek even naar beneden. Liefde zou hij niet gaan tegenkomen, daar zorgde hij wel voor. Gewoon bij de vaste mensen die hij kende blijven rondhangen en dan zou alles wel weer in zijn plooien vallen. Dat leek hem toch het normaalste. Lyron had nog geen antwoord gegeven op zijn vraag en ergens was hij wel nieuwschierig naar zijn antwoord. Waarschijnlijk hield hij wel van haar, anders zou hij al lang naar een ander meisje zijn gegaan, toch? "Ik hou bijna meer van haar dan dat ik van mezelf hou.." Kenneth keek hem weer aan en glimlachtte even. Net zoals hij had gedacht dus. Kenneth hoopte maar dat hij het meende en haar hart niet zou breken, alleszins toch niet zoals hij het had gedaan bij haar want dat verdiende ze niet. Even keek hij naar de lucht maar richtte door de vraag al snel zijn blik weer op Lyron. Nu werd het dus tijd om maar eens te gaan nadenken over wat woorden. Toch over de juiste woorden, want als hij een foute woordkeuze maakte dan zouden er problemen gaan komen. 'Ik hou van haar op een vriendschappelijke manier. Misschien net een beetje meer maar het is geen verliefdheid meer daar ben ik zeker van.' Legde hij uit. Nee, hij was niet meer verliefd op Emilie, er waren nog gevoelens voor haar. Maar die waren puur vriendschappelijk, en als ze meer betekende waren ze toch aan het afsterven. Hoe laat zou het zijn? Waarschijnlijk al vrij laat, dus hij zou zometeen wel weer naar zijn kamer gaan. Dat leek hem het handigste en dan vooral omdat hij morgen de eerste uren van de dag training had. Een hele morgend lang dus dan kon hij maar beter uitgeslapen zijn, of niet?

Lyron grijnsde om de reactie van Kenneth, die hij ergens ook wel had verwacht maar hij alsnog droog vond. Ja, nu hij het zo bekeek kon je liefde niet echt ontlopen. Je hield van iemand, en zonder dat je er eigenlijk veel tegen in kon brengen zou deze liefde ook zomaar afgelopen kunnen zijn. Het gebeurde gewoon, als een natuurlijk proces dat zijn rails zou volgen hoe erg je ook probeerde de route naar de eindbestemming om te leiden of iets dergelijks. Zo wist de jongen ook dat zijn liefde voor Emilie elk moment zou kunnen verminderen, hoewel het nu op een punt vast leek te zitten en voorlopig niet meer zou dalen.
"Als je maar zorgt dat je van haar af blijft.." zei hij ietwat lachend, en hoewel zijn stem en gelaat vertelde dat hij hier wel om kon lachen kwam de waarheid in zijn ogen naar voren. Ja, hij wist hoe verschrikkelijk hij het zou vinden wanneer Kenneth aan haar zat. Maar dan enkel en alleen wanneer zij zoiets niet van hem vroeg, omdat hij niet wilde dat de Emo-jongen Emilie in zoiets zou dwingen. En ja, als ze beiden van elkaar hielden.. wie was Lyron dan om er tussen in te gaan staan? "Ik hoop dat je er zo snel mogelijk uit komt. Dit.. gekloot met die liefde en vriendschappen en alles." mompelde hij, zijn stem klonk ietwat opgelaten, terwijl hij langzamerhand overheind krabbelde. Hierna knikte hij naar de jongen en liet hij zich van de halfpipe afglijden, door zijn schoenen als wielloze skates te gebruiken terwijl zijn armen bedoeld waren om zijn evenwicht te hervinden. Hij zwaaide naar de jongen zonder zijn blik op hem te richten als soort van laatste begroeting, waarna hij de plek verliet zoals hij aangekomen was: met zijn handen in zijn zakken gestoken en zijn gezicht diep in de kraag van zijn jas verborgen.