Bored..

Eindelijk, ze was er. Grijnzend stapte het bruinharig meisje de taxi uit. Voor haar was de gigantische ingang, waarboven duidelijk LOS ANGELES ZOO te lezen was. Na een kaartje gekocht te hebben liep ze de dierentuin in. Ze pakte de kaart erbij en gleed er met haar vinger overheen. “Oké, ik ben nu hier.. Net na de ingang,” mompelde ze zacht tegen zichzelf. Ze keek naar links, waar de zogenaamde Sea Life Cliffs te zien waren. Ze haalde even diep adem en liep verder. Ze wilde iets.. Interessanters hebben.
Het duurde even voor ze aan kwam bij de tijgers. Ondertussen had ze al heel veel foto’s en filmpjes van de vele dieren die ze gezien had. De tijgers waren altijd beesten die haar vreselijk fascineerden. Ze hield niet echt van katten, maar de ‘grote katten’ vond ze wel mooi. Tijgers en leeuwen vooral, dan. Ze richtte haar blik op een tijger die met een bal aan het spelen was. Een zachte grinnik kwam uit haar mond. Het zag er zo onschuldig uit. Dat terwijl een tijger helemaal niet zo onschuldig was. Ze wist maar al te goed dat als je in zijn hok terecht zou komen - hoe je dat dan ook voor elkaar kreeg - je nog lang niet jarig was. Hij zou je levend verscheuren, een gebeurtenis die ze liever niet meemaakte. Ze hief haar wenkbrauwen even op en hield haar camera voor zich. Ze leunde een beetje naar voren en keek een tijger aan. Deze keek net om toen zij de foto maakte, waardoor ze alleen zijn zijkant op de foto had. “Ugh,” zuchtte ze droogjes. Waarom werkten die beesten niet mee als ze hen op de foto wilde zetten? Ze waren mooi, dus ze konden best gewoon meewerken. Een diepe zucht verliet haar mond. Nog een keer, dacht ze bij zichzelf. Ze richtte de camera op een andere tijger en drukte op het knopje. Deze bleef wel goed zitten. Ze keek even tevreden naar de foto die ze net gemaakt had en stopte de camera weg.
Ze liep door naar de leeuwen, waar ze opnieuw wat foto’s maakte, maar uiteindelijk kalm bleef staan. Ze had een lichte glimlach op haar gezicht staan terwijl ze haar blik gericht had op een vrouwtjesleeuw, die kalm en arrogant rond liep. Ze leken zich niets van de toeschouwers aan te trekken, wat Chelsea liet grijnzen. Als zij daar zat zou ze gillend gek worden van de mensen die steeds maar naar je keken. Een rilling schoot over haar rug bij het idee hieraan. Gedsie. Vieze pedo’s. Ze schudde haar hoofd zacht grinnikend heen en weer. Zoiets zou niet gebeuren. Dieren waren anders.. Ze hadden minder privacy nodig dan de mens. Even haalde ze diep adem. De dag was nog lang niet voorbij. Maar.. Toch had ze er steeds minder zin in, aangezien ze hier in haar eentje was. Bepaald gezellig was dat niet..

Dave&Chelsea.. <3 ~

Een bruinharige jongen liep neuriënd rond en zuchtte terwijl hij een kooi zag waarin er allemaal apen zaten. Dave keek meelevend naar het beestje dat voor de tralies zat en zijn vingers door de gaten legde. Zijn schattige snoet leek te vertellen: "waarom houden jullie mij gevangen". Het leek Dave even aan het denken te zetten want zijn aandacht dwaalde helemaal af en zonder het te beseffen gleed er een traan van zijn wang en sijpelde op de grond. Meteen schudde hij zijn hoofd en streek met zijn mouw over zijn wang om de traan weg te vegen en keek niet-begrijpend naar de aap die ondertussen al weg was. Vreemd..had hij nou echt die traan laten vallen? Een tikkeltje verward liep hij verder met zijn gedachte naar dat ene moment, net of hij, door naar dat dier te kijken, medelijden kreeg en precies begreep hoe het dier zich voelde. Hij had het namens zelf meegemaakt, zou het daarom geweest zijn dat die traan viel? Hoofdschuddend liep Dave langs de andere kooien om zijn gedachten te verzetten en merkte op een bordje: "Tigers and Lions" stond er op te lezen. De pijl wees naar links dus liep Dave die kant uit en keek met zijn handen in zijn broekzakken voor zich en slenterde moeizaam wat vooruit. Toen een bruinharige meid zijn aandacht wenkte keek hij wat raar heen en weer en probeerde zich zicht scherp te zetten. En ja hoor, daar stond ze. Het meisje van het strand.. Ze had hem nog weten terug te krijgen door zijn hand te pakken. Een grijns was bij die gedachte vanaf zijn gezicht te lezen en met diezelfde grijns liep hij op Chelsea af en lachte wat toen hij haar zag fotograferen. "Heey", zei hij droogjes waarna hij een blik zette op een tijger die lui met zijn kop op een steen lag te slapen en geen aandacht leek te geven aan de bezoekers. Wat leuk, die beesten. Dave slikte en was benieuwd naar het antwoord dat Chelsea zou geven. Ofdat ze hem zelfs niet meer zou herkennen, dat zou nog het toppunt zijn! Met zijn handen nog steeds lui in zijn broerzakken probeerde hij oogcontact te zoeken maar steeds mislukte dat doordat Chelsea zo gefocuusd de tijgers aan het trekken was en hij haar dus onmogelijk fatsoenlijk kon aankijken.

‘Heey,’ hoorde Chelsea. Het duurde even voor ze zich realiseerde dat het tegen haar bedoeld was. Ze keek om, recht in de amberkleurige ogen van een bruinharige jongen. “Dave?” vroeg ze eerst droogjes. Ze had niet verwacht hem nog eens tegen te komen. Ach.. Het was een kleine wereld.. “Dave!” riep ze toen droogjes uit en ze sloeg haar armen om hem heen, bij wijze van een begroeting. Ze haalde diep adem door haar neus en sloot haar ogen heel even. Het duurde even voor ze zich herinnerde dat ze los moest laten.
Ze duwde zich voorzichtig van hem af en keek hem met een lichte glimlach aan. Ze kleurde een beetje rood, maar dat zou vast niet al te erg opvallen. Althans, dat hoopte ze. Ze ging een keer met haar hand door haar bruine haar, waarna ze haar blik weer op Dave richtte, op zijn ogen. Het duurde even voor ze haar blik weer losscheurde en om zich heen keek. “Ben je alleen hier?” vroeg ze en ze keek hem weer aan. Ze wist niet waarom, maar ze had een bepaalde interesse in deze jongen. Ze vond het zeker niet erg om hem weer tegen te komen. Zeker niet.. Ze schudde haar hoofd zacht heen en weer. Ze moest zich niet de hele tijd laten afleiden, zodat ze weer weg dwaalde in haar eigen wereldje. Ze sloot haar ogen heel even en haalde diep adem. Als hij hier alleen was, konden ze op zich samen de dag doorbrengen, toch? Opnieuw voelde ze haar wangen iets warmer worden. Het was lang geleden dat ze echt interesse erin had gehad om de dag door te brengen met een jongen.
Misschien.. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. “Het is al twee uur. Misschien kunnen we wat gaan eten?” vroeg ze zacht. Jij, ik.. dacht ze erachteraan en ze sloot haar ogen. Ugh.. Ze moest er met haar hoofd weer bijkomen. Ze had geen idee waarom ze ineens zo dacht; zo was ze niet. Ze dacht niet zo over iedereen die ze tegen kwam. In haar zeventien jaar had ze twee vriendjes gehad, allebei in Miami. Maar, eigenlijk was het niet goed genoeg geweest. Ze had het gevoel wat ze hoorde te hebben niet gehad. Ze haalde diep adem en keek Dave weer aan. Ze glimlachte, hopend dat hij toe zou stemmen. Als hij dit zou doen.. Dan zouden ze in ieder geval een deel van deze dag samen doorbrengen. En.. Dat was waar ze, ook al wilde ze het zelf niet helemaal toe geven, naar toe wilde.

Ugh.. ~

Dave keek naar Cheslea en streek met zijn ene hand door zijn haar. Een grijns speelde rond zijn mondhoeken toen Chelsea hem opeens om de hals vloog. "Hoow, rustig", zei hij grijnzend en legde zijn armen vriendschappelijk rond haar middel. Toen ze haar greep rond zijn hals weer wat loste lachte hij en luisterde naar wat ze te zeggen had. "Geen haar veranderd", zei hij en bekeek haar eens van top tot teen. Nee, Chelsea zou niet snel veranderen. Alhoewel, dat ze hem zomaar knuffelde, uit het niets. Dat was hij nog niet gewoon van haar. Maar blijkbaar bleek Dave dan toch al een goeie vriend te zijn van Chelsea en dat maakte hem alweer wat blijer. Toen ze voorstelde om wat te gaan eten wist hij al meteen bevestigend te knikken. "Jaah, als je je daardoor gelukkiger voelt door de dag", zei hij en lachte waarna hij haar eens speels porde. "Grapje hoor, nee. Graag zelfs. Met een schoon gezelschap een dagje doorbrengen, ja heel graag", zei hij en gaf haar een knipoog waarna hij eens om zich heen keek opzoek naar een kraampje of een restaurant. "En wat is de voorkeur van restaurant? Hier zijn er wel veel kraampjes, ijsjes?", zei hij en keek naar een ijsjeskraam en ergens verderop een meertje met een bankje dat er gezellig bij stond. "Hmm, ik heb wel trek in een ijsje. En als we dat dan aan dat meertje gezellig eten?", zei hij en lachte alsof hij een hint wilde geven. Hij zag nog net een glimp van de blos op haar wangen en lachte in zich zelf. Het zou wel toeval geweest zijn, of ze had het gewoon veel te warm. Hij had dat ook wel eens, en velen dachten dan dat hij verliefd was terwijl dat helemaal niet waar was. Dave besloot er maar niets over te zeggen en keek naar Chelsea met een vragende blik. "Of heb je liever een restaurant?", zei hij en wilde haar zeker de keus geven. Afwachtend wat ze zou zeggen sloot hij bij de bries die net opsteeg zijn ogen en glimlachte verontschuldigend. "Jaah, ik heb niet echt veel geslapen moet ik toegeven", zei hij en wreef over zijn slaap.

-Meer kreeg ik er echt niet uit.. XD

Even ging ze met haar hand door haar bruine haar. Ze wilde dat hij toe zou stemmen, ook al wist ze zelf niet helemaal precies waarom dit haar zo veel boeide. Misschien omdat hij één van de weinige mensen was die ze hier kende. Hij maakte een droge opmerking, maar daar kon ze wel uit opmaken dat hij mee wilde. Ze zette een brede glimlach op haar gezicht. De neiging om hem opnieuw te omhelzen onderdrukte ze, terwijl ze hem in zijn amberkleurige ogen aankeek. Ughe. Toen hij begon over ijsjes, rolde ze met haar ogen. Hij zei iets over een ijsje eten bij het meer. Afgezien van het ijsje leek het haar wel leuk, maar.. Het was een beetje koud. Ze konden beter ergens binnen eten.
Toen hij vroeg of ze liever een restaurant wilde, pakte ze de kaart van de dierentuin - de Zoo Map - er even snel bij. Ze gleed met haar vinger over de kaart. “We zijn nu hier,” zei ze zacht en ze liet haar vinger even stoppen. “Als we dan zo gaan,” zei ze langzaam, terwijl haar vinger weer over het blad gleed, “dan kunnen we hier wat eten.” Ze grijnsde naar Dave en pakte zijn hand beet. “Kom mee, slome!” riep ze glimlachend uit en ze sleurde hem mee, op naar het restaurant.

Eenmaal hiervoor aangekomen liet ze zijn hand los en opende ze de deur. De geur van patat - en al dat andere wat ze niet kon herkennen - drong haar neus binnen. Ze glimlachte en keek Dave aan. “We zijn er,” zei ze droogjes, alsof hij dit zelf nog niet door had. Ze keek even rond. Erg druk was het niet, maar het was ook niet leeg. Dit restaurant, die dicht bij de Gorilla’s lag, droeg de naam ‘Gorilla Grill’, wat Chelsea wel een grappige naam vond. Ze keek Dave met een glimlach aan en wees naar de plek waar ze eten konden halen. “Wat wil je?” vroeg ze kalm, terwijl ze er al op af liep. Ze keek even naar wat ze allemaal hadden. Uiringen, kindermenu’s - die kinderachtig, maar lekker waren volgens haar -, sandwiches, patat en hot dogs. En nog een of andere soort worst, of zo. Ze snoof zacht en besloot zelf voor de patat te gaan. Als drinken zou ze er een colaatje bij nemen. Ze ging, zoals vaker, even met haar hand door haar haar, wachtend op een reactie van Dave.

Sorry! Laat en Slecht. o: ~

"I'm so glad you made time to see me. How's life, tell me how's your family? I haven't seen them in a while. You've been good, busier than ever we small talk, work, and the weather. Your guard is up and I know why because the last time you saw me. It still burned in the back of your mind. You gave me roses and I left them there to die..", Zong hij zachtjes en keek naar de lucht terwijl hij naar Chelsea keek en verontschuldigend glimlachte. Hij mocht toch wel zingen? Met zijn handen in zijn broekzakken stapte hij een paar voetstappen verder en draaide-al dansend- eens rond zijn eigen as. Met zijn haren voor zijn ogen maakte hij-lachend-een beweging met zijn benen en zorgde dat het er een breakdance achtig uit zag. Tevreden knikte hij en liet een blik op de muur gaan waartegen er een kleine poster stond. Schouderophalend zette hij zich af op zijn benen en sprintte recht op de muur. Hij zette zijn linkerbeen tegen de muur en nam zijn knieën vast en drukte ze in een snelle beweging tegen zijn borst. Met een kleine grijns belandde hij weer, na de salto-achterwaarts, met zijn twee benen op de grond en maakte een typisch jongens symbooltje. Wijsvinger en middelvinger omhoog gestoken wat de meesten wel als een 'vrede, of stoer' teken vonden. Ook Dave was er opeens op gekomen om het eens te doen. En die salto, daar had hij al lang voor geoefend en had hij het nu gewoon onder de knie. Toen Chelsea met een kaart in haar handen een restaurant opzocht keek Dave naar de lucht en kneep meteen zijn ogen tot spleetjes om de brandende zon een beetje minder fel te maken. Toen Chelsea plots zijn hand pakte en hem meesleurde struikelde hij half over een steen en liet haar hand los. Met een snelle beweging kon hij nog net zijn knokkels op de grond plaatsen en zijn voeten plat op de grond zetten om zich daarna weer rechtop te zette. Hij zuchtte en zag dat Chelsea al weg was gelopen naar het restaurant. Mooi.. Dave rolde met zijn ogen en liep de richting uit waar hij Chelsea nog net had zien passeren en zag haar inderdaad al in de verte staan. Snel liep hij naar haar toe en stopte bruusk net voor haar. Zijn handen plaatsten zich zuchtend op haar schouder en onopmerkend drukte hij Chelsea dicht tegen zich aan. "Zomaar weglopen hé", zei hij en deed net alsof hij haar ging kussen door zijn lippen te tuitten en zijn gezicht dichter naar haar toe te brengen. Net toen hun lippen elkaar zouden raken trok hij zijn hoofd weg en lachte. "Je dacht toch niet dat ik je ging zoenen hé?", zei hij en schoot opnieuw in de lach. Of Chelsea het ook zo grappig zou vinden wist hij niet, maar ze kon toch wel tegen een grapje? Alhoewel het niet veel scheelde of ze gingen in een kus-fase, Dave had haar zelfs niet wíllen zoenen. Gatzie, hij zou er nog niet aan willen denken. Dat is allemaal voor later, nu hield hij gewoon van zijn jonge jaartjes. Toen Chelsea naar binnen gaan, volgde hij haar voorbeeld en dacht naast Chelsea na wat hij zou nemen. "Ik denk dat ik een hotdog ga nemen", zei hij en keek naar een paar mensen die achter hun stonden en grinnikte voor kort.

Toen Dave op haar af kwam lopen en met zijn hoofd heel dicht bij kwam, ging ze zelf automatisch met haar hoofd naar achteren, tot ze op haar kont neer viel op de grond en hem van beneden aankeek, met een typisch =,=-hoofd. ‘Je dacht toch niet dat ik je ging zoenen, hè?’ Ugh. Dat klonk eigenlijk best beledigend. Ze zette zichzelf overeind en keek hem recht in zijn ogen aan. “Ik hoopte van niet,” zei ze droogjes en ze grinnikte zacht, niet wetend wat ze nou echt hoopte, dacht of wilde. Toen hij eenmaal gezegd had wat hij wilde, fronste ze. Geen drinken? Ach.. Waarschijnlijk wilde hij ook gewoon cola. Toen ze eenmaal aan de beurt waren glimlachte ze. Ze bestelde. Rustig pakte ze haar portemonnee erbij. Ze trok haar pinpas eruit en zette een lichte glimlach op haar gezicht. Ze speelde even met het pasje, voor ze ermee betaalde. Het duurde niet lang voor het patatje en de hotdog klaar waren en ze ze op een blad zette, samen met de twee cola’s. Chelsea wilde het blad pakken, tot ze zich herinnerde dat Dave er ook was. Ze zette zich weer recht en keek hem veelbetekenend aan. “Ik ga alvast een tafeltje pakken,” zei ze glimlachend en ze draaide zich om. Bij deze beweging zwierden haar bruine haren naar achteren en liep ze kalm naar een tafel toe.

Eenmaal bij het tafeltje aangekomen schoof ze de stoel een beetje naar achteren, zodat ze kon gaan zitten. Ze zette haar ellebogen op de tafel en vouwde haar handen samen, terwijl ze haar blik richtte op Dave. Ze ging even snel met haar hand door haar bruine haar en keek toen even rond. Zoals ze al eerder opgemerkt had was het niet al te druk, maar leeg was het ook niet. Je zag vooral gezinnen met kinderen - de oh zo irritante gillende, krijsende, rondrennende, met eten spelende kinderen - en kleine of grote groepen tieners. Ze haalde even diep adem en keek toen weer naar Dave. Voor anderen zou het eruit zien alsof ze niet gewoon twee tieners waren - die elkaar als vrienden beschouwden, niet meer en niet minder - die elkaar pas voor de tweede keer zagen. Ze haalde nog een keer diep adem, voor ze haar blauwe ogen weer richtte op Dave.

Dave lachte bij haar opmerking en sloot zijn ogen voor kort. Hij kon zichzelf gewoon niet zijn als hij geen grapjes mocht maken. En Chelsea leek er precies niet mee onder de indruk te zijn. Ach, kon het hem wat schelen. Híj vond het wél grappig. Met een simpele emotieloze blik ging hij het restaurantje binnen en zag dat Chelsea voor hem ook een cola had besteld terwijl hij totaal geen dorst had. Nah jah, hij zou er maar niet op reageren. Misschien kreeg hij na die hotdog wél dorst. Een zucht verliet zijn keel toen hij aan het wachten was en met een knik op wat Chelsea zei nam hij de plateau met het eten en de drank op en liep er soepel, met één hand vasthoudend, naar het tafeltje waaraan het bruinharige meisje zat. Moeiteloos schoof hij de plateau voor Chelsea en nam zijn hotdog in zijn handen. Een vlugge hap en zijn mond zat alweer helemaal vol. Appetijtelijk at hij dat kleine stukje op en veegde met zijn servet zijn mond wat properder. "En, smaakt het?", vroeg hij terwijl hij nog een hap nam en een kleine onopmerkelijke glimlach op zijn gezicht zette en zijn benen wat gemakkelijker zette. Aangezien hij nogal gespierd gebouwd was moest hij toch wat plaats hebben om zijn benen te zetten. Ook, het tafeltje waaraan ze allebei aten was best klein en dat belette Dave om wat onderuit te zakken op zijn stoel. Maar misschien was het wel een goed idee als hij dat niet zou doen, misschien vond Chelsea hem dan een boer of whatever.. Met een zucht at hij zijn laatste stukje hotdog op en keek teleurgesteld naar de enige kleine kruimeltjes hotdog die daar levensloos op zijn bord lagen. "Jammer, hij is op..", mompelde Dave droog en grinnikte waarna hij toch dorst kreeg en een slok van zijn cola nam. "Ik hoorde eigenlijk wel te betalen hé", zei hij toen hij er bij nadacht dat zíj had betaald.

Het eten werd al snel op tafel gezet en Dave ging zitten. Chelsea glimlachte. Ze pakte het bakje patat van het blad af en zette het voor zich neer. Rustig prikte ze het plastic vorkje in een patatje en stopte ze het patatje in haar mond. Ondertussen zag ze hoe Dave zijn hotdog redelijk snel op at, terwijl zij patatje voor patatje haar bakje leeg probeerde te krijgen. Hij vroeg haar of het haar smaakte en ze knikte – niet van plan te praten met ‘volle’ mond. Toen hij zijn hotdog op had, was het maar al te duidelijk dat die hotdog niet genoeg was geweest. Ze schoof haar bakje naar het midden van de tafel en zette een lichte glimlach op haar gezicht, waarna ze voorzichtig het vorkje in een patatje prikte, om hem vervolgens in haar mond te doen. ‘Ik hoorde eigenlijk wel te betalen, hè?’ merkte Dave op. Chelsea fronste en slikte het patatje op. Ze wachtte een seconde, voor ze diep adem haalde. “Tuurlijk niet,” zei ze kalm. “Ik stelde voor om wat te gaan eten. Bovendien heb ik meer dan genoeg op mijn bankpas staan. Verder.. We leven niet meer in de middeleeuwen. Meisjes mogen ook betalen,” zei ze droogjes. Ze had haar ellebogen op tafel staan, terwijl ze een beetje voorovergebogen zat, etend met een vorkje. Als haar moeder haar in deze houding zou zien zitten, zou ze een preek geven over dat ze uit een beschaafd gezin kwam en dus rechtop moest leren zitten, zonder haar ellebogen op de tafel. Ze at – tot grote opluchting van haar moeder - haar patat nog altijd met een vorkje. Dit was niet om net te lijken, maar omdat ze geen vieze vingers wilde en omdat ze geen bacteriën aan haar patat wilde. Ze haalde even diep adem en keek Dave aan. Ze nam nog een patatje, zodat ze niets hoefde te zeggen. Meestal kon ze niet tegen stiltes, wilde ze ze opvullen. Maar, op dit moment wist ze niets te zeggen. Bovendien wilde ze niet met volle mond praten, dus werd praten moeilijk tijdens het eten. Ze pakte haar glas cola even en nam een slok, waarna ze haar blik weer richtte op Dave. Het glas zette ze neer, waarna ze haar blik richtte op het bakje patat. Ugh..

Dave zag dat Chelsea niet met haar mond vol wou praten en dat viel al meteen op. Ze kwam uit een nette familie, dat had hij al gezien. Maar dat ze haar best deed om niet onbeleefd over te komen begreep hij wel. Met een zucht keek hij verveeld voor zich uit en voelde dat hij eigenlijk wél nog wat honger had, maar daar besteedde hij gewoon aandacht meer aan. Het was al erg genoeg dat hij op zijn lijn moest letten. Want de laatste tijd was het erg vreselijk aan het worden. Alles wat hij maar kon eten wilde hij altijd maar meer hebben. En dat was een fout die hij nu al vaak had gemaakt. Niet aan de lekkere geur kunnen weerstaan die voor je neus zat. Zuchtend keek hij nu recht in de ogen van Chelsea terwijl hij lichtjes glimlachte en voelde hoe zijn handen zich in elkaar kruisten en hij een raar gebidteken deed. Waarom, hij had geen idee. Gewoon, hij had er blijkbaar zin in. Droog zag hij dat ze haar bord in het midden zat. "Neeh, eet zelf maar", zei hij beleefd en wist zelf maar al te goed hoe slecht hij maar kon liegen. Toen hij dan toch die verleiding naar die patatjes niet kon verdragen nam hij toch zijn eigen vorkje en prikte er in een klein patatje dat nogal verslagen tegen de kant van het bordje lag. Een grijns kwam op zijn gezicht te staan toen hij het gewoon emotieloos in zijn mond stak en er smakelijk op beet. De lekkere geuren en kruiden in dit restaurantje, ja ze konden er wel wat van. Wat onzeker keek hij naar de twee kleine patatjes die nog in het bakje lag. Neeh, die zou hij voor Chelsea houden. Het zou wel zwaar onbeleefd zijn moest hij het zomaar voor haar neus opeten. Dzve keek nog een laatste maal naar het kleine bakje met patatjes en keek daarna weer in de ogen van Chelsea. "Eet jij maar op", zei hij en knikte waarna hij op zijn horloge keek en zag dat het al heel laat in de avond was. Ach wat, ze zaten hier gewoon al een paar uurtjes hier zaten. Toen hij het klotsende geluid van de regen buiten hoorde vloekte hij kort inzichzelf. Met een korte blik keek hij naar het kleine truitje dat Chelsea aanhad en keek daarna naar zijn dikke jas. Ach, hij zou haar straks wel zijn jas geven. Dat zou ze vast leuk vinden. Zelf was hij wel redelijk romantisch aangesteld maar soms vond hij het zelf wel redelijk moeilijk om die momenten te creeëren.

Toen Dave bij de laatste twee patatjes zei dat zij ze mocht hebben, stak ze de vork in beide patatjes tegelijk en stopte ze de twee droog in haar mond. Ach.. Het was per slot van rekening haar bakje patat. Ze nam kalm een slok van haar cola en keek om zich heen. Het was al rustig geworden. Ze pakte haar telefoon uit haar broekzak en fronste. Het was al redelijk laat.. De dierentuin zou vast niet lang openblijven. Het geluid van de naar beneden stortende regen liet haar fronsen. Ze wilde haar jas, waarvan ze dacht dat hij aan de stoel hing, pakken. Maar, hij was er niet. Haar ogen werden groot. Ze was hem vergeten in de taxi. Hoe dom kon ze zijn? Ze had een shirt met korte mouwen aan, omdat ze onder haar jas wel warm zou zijn. En.. Nu was ze haar jas vergeten in de taxi. Gelukkig zat er niets in de jas, dus zou ze alleen de jas kwijt zijn. De weg terug zou echter een beetje.. Irritant worden, als ze helemaal natgeregend zou worden. “Ik ben m’n jas in de taxi vergeten,” besloot ze droogjes toe te geven en ze zette een droge glimlach op haar gezicht. Ze wist niet hoe Dave hier naartoe was gekomen. Als hij met de taxi was, konden ze misschien samen teruggaan. Ze haalde een keer diep adem en sloeg haar ogen neer. Ze wreef met haar hand over haar arm. Vreemd, hoe als je je realiseerde geen jas te hebben, je het ineens koud kreeg. Ze haalde diep adem en keek Dave aan. “Misschien moeten we het park dan maar verlaten,” zei ze. Ze wilde eigenlijk nog niet weg. Bij Dave voelde het vertrouwd.. Ze mocht hem wel. Maar.. Vroeg of laat moesten ze toch echt gaan. En, aangezien vroeg al niet meer kon en het al laat was.. Moesten ze er maar eens vandoor. Ze ging even met haar hand door haar bruine haar en keek Dave aan, benieuwd hoe hij zou reageren. Zouden ze samen met de taxi teruggaan, of had hij een ander vervoersmiddel en zouden ze elkaar pas later weer zien? Ugh.. Het leek erop dat de mensen in Santa Monica misschien zo slecht nog niet waren. Misschien kon ze zich nog wel echt thuis gaan voelen in Santa Monica. Alleen moest haar beste vriendin nog komen; dan was alles goed. Ze haalde diep adem. Dat zou waarschijnlijk niet gebeuren..

Dave keek Chelsea met een kleine grijns aan en lachte scheef. "Is dat een hint of zo?", zei hij op de zin die ze uitsprak dat ze geen jas had. Zijn wenkbrauw ging wat omhoog staan terwijl hij naar zijn T-shirt keek die korte mouwen had. Misschien kon hij maar eens de gentleman gaan uithangen, dat was toch waar ze naaruit ging? Nou ja, tot nu toe wist hij wel dat vrouwen altijd wat aandacht wilden. En vooral leek voor meisjes ook de romantiek een groot spel in hun leven te spelen. Dave rolde met zijn ogen bij die gedachte en keek nog eens naar buiten naar het rotweer. "Kom", zei hij en stelde zich recht waarna hij zijn jas nietsvermoedend aantrok en Chelsea recht hielp. Toen ze naar buiten gingen voelde hij al meteen de natte regen tegen zijn jas aan. "Oké, ik zal maar weer eens de gentleman gaan uithangen en je mijn jas aanbieden. En neeh, je mag hem echt aandoen, niet bang zijn", zei hij vooraleer ze zou tegenspreken. En als hij iets romantisch probeerde te doen deed hij het wel goed. Met een simpele beweging deed hij zijn jas uit en hing die losjes rondom Chelsea's schouder. Meteen voelde hij een frisse wind tegen zijn flinterdunnen T-shirt gaan. En raar maar waar,hij had het echt warm. Maar dat kwam dan waarschijnlijk ook gewoon aan hem zelf. Ook zijn haren leken wel al de regen op te vangen want die zetten zijn haar helemaal plat tegen zijn schedel. "Kut regen", vloekte hij al mompelenden ging met zijn hand door zijn haar om de piekjes er weer in te wrijven. Met een zucht keek hij voor zich uit. Het park zou binnen..Met een korte blik keek hij op zijn horloge. "Fuck, we hebben nog vijf minuten, vlug!", zei hij en nam haar zonder nog wat te zeggen bij de hand en trok haar mee vooruit. Zijn benen bewogen zich snel vooruit terwijl hij zijn hand opstak naar een taxi die net voorbij reed. "Shit..Die zijn we ook al kwijt, vlug..", zei hij en trok haar weer mee. Zo vlug als hij liep hij naar de uitgang en zag algauw een taxi aankomen. "STOP!", riep Dave luid en zwaaide met zijn hand.

Toen Dave vroeg of het een hint was, hief Chelsea haar wenkbrauwen op. Toen hij haar vertelde te komen, keek ze hem met haar lichte ogen aan. Hij hielp haar overeind en ze keek naar de grond. Sukkel, dacht ze bij zichzelf. Je moet je jas ook niet uitdoen in de taxi. Ach.. Eigen schuld. Toen ze buiten waren, voelde ze hoe de naar beneden stortende regen haar huid raakte. Ze zorgden ervoor dat haar haren plat naar beneden gingen hangen, waar ze een hekel aan had. Toen Dave begon over de gentleman uit te hangen, wilde ze haar hoofd heen en weer schudden. Nee. Het is mijn eigen schuld, wilde ze zeggen, maar hij gooide de jas al over haar heen. “Bedankt,” siste ze zacht, niet wetend wat ze anders moest zeggen. Toen hij op zijn horloge keek en ineens schreeuwde dat ze nog vijf minuten hadden, hief ze één wenkbrauw op. Hij pakte haar hand beet - zoals zij ook bij hem had gedaan - en trok haar mee. Ze had nou niet de allerbeste schoenen aan om mee te rennen, maar daar was ze aan gewend, dus het lukte wel. Ze renden samen het park uit, om een taxi te pakken. De eerste mislukte; hij reed al weg. Toen ze een andere taxi aan zag komen, hoorde ze Dave roepen en zag hoe hij naar de taxi zwaaide. Deze kwam tot stilstand en Chelsea glimlachte. Ze rende mee tot aan de taxideur en deed hem voorzichtig open. Het had geen zin om beleefd te doen nu, om Dave eerst te laten. Dan zou het alleen nog maar langer duren voor ze droog in de taxi zaten. De jas hing nog altijd om haar schouders. Ze wist niet echt of ze hem nou terug moest geven, of moest wachten. Ze luisterde naar het getik van de regen op het dak van de taxi. ‘Waar willen jullie heen?’ vroeg de chauffeur wat ongeduldig. Oh ja, dat moest hij natuurlijk ook nog weten. “Santa Monica. Doe maar naar Monica High,” zei ze kalm. Ze keek Dave met een vragende blik aan. Waarschijnlijk was dat wel goed. Per slot van rekening was daar de Living Building.. En op het moment keek ze alleen maar uit naar een warme douche. Haar haren plakten aan haar gezicht en dat voelde vies, vond ze.