Just really, really bored.

"Hé Nico, kun je me nog even die glazen brengen?" Dimitri stond achter de bar en knikte met zijn hoofd naar het lege tafeltje waaraan zonet nog een drietal vrouwen van middelbare leeftijd hadden gezeten. Het waren van die vrouwen, die maar praatte en praatte en praatte. Om gek van te worden gewoon, en elke keer de aandacht vragen van de obers. In dit geval van hem, vreselijk gewoon. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette de glazen op het dienblad dat op zijn linkerhand balanceerde. Handig manoeuvreerde hij tussen de tafeltjes door, het was zoals altijd gezellig druk in het Italiaanse restaurantje waar hij nu al een paar maanden werkte. Het beviel hem wel, het werk was leuk bovendien kon hij het goed vinden met zijn baas, Dimitri. Die evenals hem uit Sicilië kwam, regelmatig vervielen ze dan ook in het Italiaans. Waarom de man hem nu gewoon in het Engels aan had gesproken wist hij niet, waarschijnlijk omdat ze met Laura erbij meestal in het Engels praatte zodat zij het gesprek kon volgen. Nick zette het dienblad achter de bar neer, waarna hij kort naar Dimitri keek. Die knikte als antwoord op Nick's onuitgesproken vraag, zijn dag zat er op. Hij mocht naar huis, of beter gezegd hij mocht gaan. Kort stak hij zijn hand op naar Laura, die druk bezig was de bestelling van een relatief groot gezin op te nemen. De twee jongste kinderen leken te stuiteren op hun stoel, en een jongen met vuurrood haar had zijn glas cola om gestoten waardoor het kleverige goedje nu langs het tafelkleed omlaag druppelde. Arme Laura. Toch liep hij door, het werd niet op prijs gesteld als twee mensen zich er mee zouden gaan bemoeien. Bovendien had hij al acht uur achter de rug en was hij toe aan frisse lucht, in het kleine kamertje achter de bar en naast de keuken trok hij zijn zwarte schort uit dat hij opvouwde en op het houten blad legde. Ook zijn shirt trok hij uit, en propte het in de wasmachine die onderhand uit puilde. Uit zijn rugzak viste hij een donkerblauw shirt, dat hij aan trok. Buiten was het ondanks het feit dat het tegen tienen liep, warm genoeg om zonder vest rond te lopen. Althans dat vond hij, maar hij was gewend aan kou. Hij slingerde zijn zwarte rugzak over zijn linker schouder, waarna hij het restaurant weer in liep. "Ciao!" Kort stak hij zijn hand op naar zijn baas, die kort naar hem grijnsde en vervolgens weer op de bestelling richtte die Laura hem zonet onder zijn neus had geschoven. Zodra hij buiten stond, streek de koele avond lucht langs zijn armen. De zoute zee lucht was hier sterker dan binnen, hij glimlachte even. Liep zwijgend over de pier, die op dit tijdstip altijd redelijk druk bezocht was. De zon was nog net niet helemaal onder, zorgde voor een dunne oranje streep aan de horizon. Nog een kwartiertje en dan zou de nacht zijn intreden maken, dan zouden de eerste sterren verschijnen. Hoog in de lucht zouden ze helder vonkelend de maan vergezellen. Die was overigens al wel te zien, een kleine sikkel stak zich lichtjes af tegen de oranje gekleurde hemel. Hoe zou het met Angel gaan? Hij had haar nu al weer twee dagen niet gesproken, en in die twee dagen kon er van alles gebeurd zijn. Al helemaal nu er een bende oorlog in Palermo aan de gang was, zijn vrienden hadden het veel te druk om op zijn zusje te passen. Ergens kon hij het ze ook niet kwalijk nemen, de enige die hij het kwalijk kon nemen was zichzelf. Als hij die avond niet door was gedraaid dan was hij zelf nog in Sicilië geweest, dan had hij zijn zusje zelf voor stomme dingen kunnen behouden. Maar hij had zijn woedde natuurlijk weer niet in toom kunnen houden, sukkel dat ie was. Nick duwde de gedachten van zich af, het zou hem niet terug brengen naar zijn land. Het zou niet ongedaan maken wat hij had gedaan, helaas. Zijn ogen richtte hij op de zee, die met enige regelmaat kapot sloeg tegen de kliffen. Hij hield van de zee, had er altijd al van gehouden. Zijn hele leven had hij in een kust plaatst gewoond, eerst in Ciammarita daarna in Palermo. In Palermo was hij opgegroeid, dat was zijn stad hij kende hem op zijn duimpje. Wist elk hoekje, en elk gaatje. Maar zo langzamerhand begon hij ook aan Monica te wennen, al vond hij het er dodelijk saai. Er was gewoon niets te doen, oké dat was niet helemaal waar. Maar wat hem betrof gebeurde hier veel te weinig, en nu hij twee weken lang niet in de sportzaal mocht komen basketbal training en gym uitgezonderd verveelde hij zich al helemaal dood. Ook nu wist hij niet wat hij moest doen, naar Bar Copa? Naar een andere club, of gewoon naar zijn kamer?

[Iedereen welkom ^^]

Een blond meisje, met lange haren en grijze ogen zat met haar armen rond haar knieën te kijken naar de zon, die in verte in de horizon langzaam aan het ondergaan was. Het trok haar aandacht al te hele tijd, maar de kunst was om er naar te blijven kijken zonder je blik dan op de een of andere manier toch even af te wenden om om je heen te kijken of er toevallig iemand in de buurt was. Het duurde trouwens niet lang meer dat de zon zou ondergaan. Misschien een kwartiertje, of tien minuten. Omdat het redelijk frisjes was, had ze een jurk aangetrokken met een soort vestje, die een borstsluiting had en dan dus erg kort was. Volgens Chéla was het het Batman-pakje, maar ze deed het alleen maar aan omdat het van haar moeder geweest was. Haar moeder had het haar gekocht en ergens was Chéla er ook wel blij mee. Het was het enige wat nog een beetje rook naar haar moeder. Haar ouders waren beide vermoord. Zij had moeten wachten thuis, maar was hun achtervolgd. Ze waren in een straatje gedood. In paniek was Chéla naar ze toegelopen en ook zij was toen neergeknald. Chéla sloot haar ogen. Het deed pijn om het te herinneren, maar ergens voelde het ook goed om hun doodsoorzaak te weten. Ze had de dader nog steeds niet te pakken, maar het bleek dat hij hier ergens in Monica rondliep. Een van de redenen waarom ze naar Monica ging, maar ook omdat ze hier een beter school hadden en ze hier veel betere zorg over zichzelf kon dragen. Ze zuchtte even. Het deed allemaal zo’n pijn om hier te zijn, maar ze zou de moordenaar hoe dan ook vinden. Zachte plofjes in het zand trokken haar aandacht en Chéla keek om. Ze zag een jongen met blond haar – of was het een andere kleur haar, ze zag het van deze afstand niet zo goed – lopen. Ze kon van deze afstand al zien dat hij veel groter was dan haar, maar dat maakte niet zoveel uit. Als hij maar aardig was. Moeizaam stond Chéla op en liep richting de jongen. Toen ze dichterbij hem kwam, begon ze pas spijt te krijgen. Wat als het zo’n creep was die haar lichaam wou? Zulke creeps had je vlakbij de pier, dat bleek maar weer eens toen ze daarnet een jongen had zien staan met een sigaar. Die stond er nog steeds trouwens, alleen leek hij niet Chéla of in de jongen voor haar geïnteresseerd te zijn, maar meer in zijn joint. ‘Hoi,’ zei Chéla voorzichtig, terwijl ze langzaam naderde.

- Ik wil Chéla graag actief krijgen en kan af en toe wel proberen te posten. (zie afwezigheidstopic) Sorry, ik heb echt mijn best gedaan op deze post. Maar na een hoop schrijven voor mijn verhaal is mijn inspiratie voor Chéla erg leeg + ik moet inkomen met haar. Oftewel: sorry ^^ -

Zonder er echt bij stil te staan dwaalde hij af naar het strand, de stenen van de pier gingen over in zacht zand dat nog warm was van de zon. Zijn schoenen zakte lichtjes weg, en er kwam zand tussen de veters van zijn sneaker's te zitten. Hij overwoog ze uit te trekken, maar verwierp dat idee vrijwel direct. Dan zou hij ze of mee moeten nemen, of straks weer op halen. Rustig liep hij verder in de richting van de zee, het begon vloed te worden. De kustlijn verplaatste zich steeds verder naar voren, maakte het strand kleiner. Misschien moest hij een eindje gaan hardlopen, dan had hij in elk geval wat te doen. Het was nog te vroeg om naar een club te gaan, nee meestal werd het pas interessant na een uur of twaalf. Rustig begon hij te rennen, parallel aan het strand. Net voor de lijn die de branding had geslagen, nat zand rende makkelijker. Te makkelijk als je het hem vroeg. Als je al iets saai's als hardlopen deed, moest je elke mogelijkheid aan grijpen om het iets moeilijker te maken. Oké, een spijkerbroek rende niet geweldig. Maar om direct te stoppen was niks voor hem, hij rende dan ook stug door. Kwam tot de conclusie dat hardlopen op het strand beter was dan in Topanga State Park, dit zou hij vaker moeten doen. Het zand maakte het rennen daadwerkelijk zwaarder. Uiteindelijk stopte hij dan toch, hij zou morgen voor de wedstrijd nog wel even gaan hardlopen. Dan was hij gelijk goed opgewarmd. Rustig slenterde hij verder, uit zijn broekzak vist hij zijn mobiel. Het schermpje was leeg, normaal gesproken belde Angel hem rond dit tijdstip maar net zoals de afgelopen twee dagen liet ze het afweten. Hij toetste het nummer van Stefano in, het ding ging tien keer over voor hij uiteindelijk de voicemail te horen kreeg. Een zucht schoof over zijn lippen, met zijn hand ging hij door zijn haar. Er zou toch niks gebeurd zijn? Nee, dat mocht niet. Als hij over een paar dagen nog niks te horen kreeg zou hij terug gaan naar Italië, dan had hij schijt aan de bende van Ricardo. Hij zou er wel voor uitkijken dat ze hem niet te pakken kregen. Hij was hen al eerder te slim af geweest, dat zou hem nog wel een keertje lukken. Een stem deed hem op kijken, een meisje kwam naar hem toe gelopen. "Hey." reageerde hij met een glimlachje, terwijl hij haar rustig in zich op nam. "Ik ben Nick." stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn mobiel in zijn broekzak liet zakken.

Ergens twijfelde Chéla wel om op deze jongen af te lopen. Het was lang geleden dat ze haar muur had laten proberen te zakken en die poging was mislukt. En niet zo’n klein beetje. Ze had die persoon uitgescholden voor alles en nog wat, alleen omdat ze had gevonden dat hij veel te dichtbij haar had gestaan. Ze was sowieso erg schuw en had een muur om zich heen opgebouwd om mensen af te weren. Echter, het werd soms erg vervelend. Mensen trokken zich er tegenwoordig niks meer van aan, waardoor ze nog meer kwetsbaar was als maar kon. Ze probeerde zichzelf een beetje van het snauwen te houden door naar de jongen te kijken, recht in zijn ogen. De ogen zijn de poorten naar de ziel. Of zo iets. Nog een hocus-pocus verhaaltje van haar moeder. Chéla zou het nooit vergeten hoe haar moeder altijd op haar bed zat als ze in haar Mickey Mouse-pyjama lag en haar moeder nog even langskwam om haar vervolgens een klein verhaaltje te vertellen uit het verhaaltjesboek die Chéla op de plank boven haar bed had staan. Dat boek was even later uit de kast gevallen, recht op haar neus. Ze had gehuild en haar moeder had haar getroost, aangezien zij diegene was die het boek niet fatsoenlijk en goed had teruggelegd. De moordenaar van haar ouders moest hier ergens rondlopen, dat moest gewoon. Chéla glimlachte voorzichtig. Ze keek even in zijn ogen en keek toen weer weg, om geen vervelende reacties op te wekken. ‘Ik ben Chéla, aangenaam,’ zei ze voorzichtig en ze deed nog een stapje dichterbij, zodat er uiteindelijk nog een metertje of twee tussen hun zat. Dat vond ze wel dichtbij genoeg. Ze deed aarzelend een stap achteruit. Ze keek om zich heen en beet op haar lip. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. ‘Ik ben nieuw hier, waarschijnlijk heb je me nog nooit gezien,’ zei ze alleen maar. Natuurlijk had hij haar nooit gezien, anders zou hij zichzelf niet voorstellen. Stommerd dat ze was! Nou ja, ze had ook nog niet in de klas gezeten, dus vandaar zou Nick haar ook niet kunnen kennen. Misschien eens zien lopen door de gangen? Chéla dacht na. Zou de moordenaar eigenlijk op school zitten? En zo ja, wist hij wie Chéla was? Was daarmee haar leven in gevaar? Ze keek een beetje dromerig voor zich uit en schudde haar hoofd toen. Ze wist bijna niks te zeggen tegen Nick. ‘Is het hier te overleven?’ Goede vraag, Chéla. Dat was sarcastisch tegen zichzelf bedoeld. Wie ging er nu vragen of het te overleven viel? Zij.