Do you remember me?

Zijn bruine haren hingen losjes te zwieren in de wind terwijl er een windvlaag opstak en hij rap naar de overkant van de straat liep om daarna de deur te openen van de 'zanzibar'. Met zijn handen in zijn blauwe jeansbroek liet hij zijn blik over heel de club gaan. De geuren die in zijn neusgaten binnen drongen roken niet echt zo gezond maar eerlijk gezegd kon hem dat niet echt veel schelen. Misschien was het gewoon dat het veel te lang geleden was dat hij hier kwam. Op de dansvloer stonden vele mensen uit hun dak te gaan maar Bentley deed het liever nog even rustig aan. Hij zette zich op een barkruk en knikte met zijn vinger om duidelijk te maken dat hij wat wilde drinken. "Een biertje", maakte hij zijn drank duidelijk aan de barman en betaalde vlug zijn drank en nipte al een beetje van het frisse glas in zijn hand. Zijn glas werd zelfs bijna uit zijn handen geduwd door een jonge vent die bruusk tegen zijn zij botste tijdens het lopen naar de bar. "Kijk toch uit druiloor", zei Bentley scherp en stuurde hem een kille blik toe. Meteen gingen een paar mensen langs de kant toen hij elk van de mensen boos aankeek en liep dan naar de lounge waar hij zich rustig liet neerzakken om rustig van zijn biertje te genieten.

-Alleen Optimism&Bentley.

Optimism's heupen wiegde lichtjes heen en weer terwijl ze door liep. Ze was wat verandert over de maanden, ze droeg meer punk slash emo spul. Ze had zich bij een "groep" gevoegd, een groep die tegen een andere was. Ze droeg twee zwarte banden om haar arm. Ze waren wat verminkt en verscheurd maar waren met een soort van knoop aan haar arm gezet. Ze waren tegen een groep die van die rode armbanden droeg, de groep van Alain. Het was vreemd, want ze had ooit in zijn vriendengroep gezeten. Niet dat dat zo leuk of boeiend was geweest. Ze had zelf niks gedaan en de rest ook niet.
Uiteindelijk stapte ze Zanzibar binnen, alsof ze er thuis hoorde. De mensen bij de ingang herkende haar en lieten haar binnen, ze betaalde altijd wat van tevoren. Nog geen vijf minuten later stond ze te dansen, te dansen alsof ze een ordinair kader kind was. Haar leggings waren van de onderkant naar boven gescheurd en ze droeg een klein, spijker minirokje. Ongeveer twee uur later zette zich naar de bar en zag daar een bekende zitten.
Haar arm draaide zich om hem heen terwijl ze een kus op zijn wang plaatste als begroeting. "Hey Ben!" riep ze vrolijk over de muziek heen en zette zich op het barkrukje naast hem neer. Ze bestelde wat te drinken en keek Ben toen aan. "Waarom ben je niet aan het dansen?" riep ze, proberend over de muziek uit te komen.

Bentley bewoog met zijn voet wat mee op de muziek en zag plots een grote bekende op hem afkomen. Meteen voelde hij al een een begroetingskus op zijn wang en een grote vrolijke glimlach sierde al meteen zijn gezicht. "Ahn bestiee, ben je er ook?", vroeg hij met een grijnsje en legde zijn arm over haar middel en kuste haar begroetend in haar nek. "Eerst een beetje wachten en meestal ook dronken worden en daarna los gaan hé, je kent me wel", zei hij en stelde zich recht waarna hij Optimism los liet en met zijn handen een beweging maakte om te gaan dansen. "Misschien heb ik wel nog eens zin om te dansen", zei hij en begon zijn heupen al meteen goed op het ritme mee te bewegen. Zijn gat begon hij ook al mee te bewegen en langzamerhand liet hij zich helemaal gaan op de muziek en keek lachend naar Optimism om te zien of hij niet te wild aan het dansen was. Want met de maanden mee had hij gemerkt dat als hij spastich begon te doen zij hem raar aankeek en een afstandje van hem nam. Daarvoor kende hij haar nu al wel goed. Op het begin wat afstandelijk maar nu de beste vrienden. Jaah, hij hield wel van haar. Haar emo style maakte hem totaal niet uit, hij vond haar zelfs knap. En beschermen zou hij haar altijd doen als er ook maar iemand een vuil woord naar haar gooide!

Blijkbaar had haar bezoek hem wat opgevrolijkt. Een brede glimlach verscheen rond zijn mond. Hij meldde eigenlijk dat zij er was, al was "bestie" voor haar een nieuwe term. Blijkbaar was ze zijn nieuwe beste vriendin. Ach, je moest wat met je leven. Zijn hand gleed achter haar rug en ze kreeg een kus in haar nek. Het beviel haar nooit, maar ze had er maar nooit wat van gezecht. In plaats daarvan had ze een glimlach opgezet, wat ze nu dus ook deed.
"Ja, dronken is het pas echt leuk. Je beseft pas wat er gebeurd is als die zon op je gezicht schijnt - in de ochtend." grinnikte ze. Vroeger werd ze snel dronken, maar nu probeerde ze dat te minderen. De katers waren vreselijk en ze had die het liefst zo min mogelijk. Om de een of andere reden vond Bentley altijd dat hij haar moest beschermen. Hij was groter dan haar en sterker, maar voor een meisje was ze wel sterk - al zei ze het zelf. Ze hoefde helemaal geen bescherming, ze kon wel voor zichzelf zorgen. En dat had ze de afgelopen paar jaar wel bewezen. Niemand wou met haar ruzie. Ze raakte het kruis aan dat rond haar nek hing, het was er meer voor de sier dan dat ze gelovig was. Al was ze dat stiekem ook, gewoon voor de zekerheid. Anders kwam het nooit goed met haar moeder.
"Misschien?" grinnikte ze. Terwijl hij als een spastische begon te dansen, rolde ze haar ogen maar zette een glimlach op. Ze nam een kleine slok van haar drinken en draaide zich toen om.
"Je zet jezelf echt voor schut, weet je dat?" zei ze lachend.

Bentley zag haar rollende ogen en meteen keek hij onecht beteuterd naar de grond maar begon daarna al weer wat normaler te dansen. Hij danste naar Optimism en trok haar mee de dansvloer op. "Komaan, danse babe", zei hij melig en al meteen besefte hij dat het al wat ver ging in zijn dronkenheid. Aangezien hij thuis al wat whiskey had binnengekapt voelde hij nu pas hoe het al erg begon te worden. Maar diep in zichzelf voelde hij zich opperbest en nuchter. Met zijn ogen op zijn vriendin gericht danste hij lekker mee totdat het liedje tot zijn einde kwam en Bentley zijn glas weer nam en er weer wat van dronk. Meteen was heel zijn lichaam weer wat verkoeld en kon hij weer frisjes naar Optimism gaan en luisteren naar het volgende lied. Het was blijkbaar een lied voorgedragen aan iemands overleden grootvader. Het was een traag maar toch een lied met een beat. Zachtjes begon hij met zijn armen op het ritme te bewegen en boog zo steeds door zijn benen. Het was een dans die heel de club deed altijd op datzelfde liedje. En Bentley kende het helemaal al uit zijn hoofd. "Komaan Optimism, dansen!", zei hij en deed de mensen na.

"Komaan, danse babe!" riep Bentley bemoedigend. Eerder dronken dan melig, al wist hij dat zelf ook wel. Ze schudde haar hoofd en liet haar hand uit de zijne vallen.
"Ik heb net al twee uur gedanst!" zei ze nep-lachend, maar het was niet erg duidelijk dat het nep was. Ze zette zich weer op de bar kruk en nam nog een slok van haar drinken. Al gauw had Bentley het idee dat ze nog niet genoeg vernederd was en er luidde weer enkele woorden uit zijn mond. Dat ze moest dansen. Waarom moest dat? Ze wou niet gecommandeerd worden, door niemand niet. Ook niet door Bentley.
"Eerst mijn drinken op!" riep ze toen lachend, al was er nog een lichte na irritatie te horen in haar stem. Bentley bedoelde het natuurlijk goed - in het algemeen -, maar zijn opdringerigheid begon haar inmiddels te irriteren. Dat had hij nou eenmaal als hij dronken was. Ze deed maar extra langzaam over haar drinken, misschien dat hij haar dan even met rust liet en een leuk meisje ging opzoeken.

[SFLJASLF KUDTPOST]

Bentley merkte dat Optimism niet echt veel zin had in dansen dus zette hij zich gewoon netjes neer naast haar. "Oké, dan zitten we hier lekker te kijken naar de dansvloer", zei hij en zuchtte waarna hij de laatste zweetdruppeltjes op zijn hoofd wegvoog en weer wat van zijn bier begon te drinken. Toen de deur wagenwijd open werd geduwd en er een jongen van ongeveer zijn leeftijd naar hem woedend kwam lopen herkende Bentley hem direct. "Jeroen, ga toch weg", zei hij scherp en meteen werd hij tegen zijn neus geslagen. "Je weet wat je me hebt aangedaan broer", siste Jeroen. "Niet waar zij bij is", zei Bentley kalm en meteen gingen ze naar buiten en Jeroen smeet hem meteen tegen de muur. "Je wist maar al te goed dat vader me ging ontslaan, omdat hij me haatte!", zei Jeroen en weer voelde ik de platte hand tegen Bentley's wang aan. "Het was je eigen schuld, je moest hem maar niet geslaan hebben", zei Bentley kalm en langzamerhand voelde hij bloedruppels van zijn lip naar de grond druipen. 'Scheer je weg, voor ik mijn vuist eens uitprobeer", waarschuuwde Bentley schor en al meteen was Jeroen met een laatste stomp in zijn maag weg. Bentley kuchtte en leunde met zijn rug tegen de muur. "Kut!", zei hij en bleef nadenkend staan.

"Heei," zei de jongen wat kortaf. Het had even geduurd en hij leek wat onzeker, maar fronste al snel zijn wenkbrauwen. "Raar dat ik je hier zie." blijkbaar durfde Bentley haar niet aan te kijken, want hij had zijn blik naar de lucht afgewend. Al gauw keek hij terug en leek daarbij wat meer zelfzeker. En dat was hij dan ook. "Is dit een flauwe grap of zo? Met mij spreken en dan me uitlachen?" vroeg hij toen, maar er klonk haat in zijn stem. Ze herkende het. Het was de manier waarop ze mensen vroeger had aangesproken. Na de dood van haar ouders en hoe zwaar die was gevallen. Maar ze had wel door wat er gebeurde. Bentley dacht dat hij nu een beetje stoer kon lopen doen omdat er verder niemand bij was. Mooi niet dus. "Oh, geloof me, als dit een grap was geweest dan had je het wel geweten. En als je denkt dat je nu een beetje stoer kan doen omdat we alleen zijn heb je het mooi mis, ik durf heus wat terug te zeggen zonder mijn vrienden erbij. Als je me niet een beetje normaal aan wil spreken zeg je het maar, dan ben ik weg." zei ze toen. Haar stem was duidelijk, haar blik strak op hem gericht. Ze was niet van plan zich te laten kleineren door iemand die verder nooit voor zichzelf op durfde te komen. Kwam er eindelijk iemand op hem af, negeerde hij deze of katte hij deze af. Het kwam niet meer in haar op dat ze dat zelf vaak deed, of vroeger had gedaan.

De eerste keer dat ze Bentley had ontmoet, kon ze zich nog goed herinneren. Ze konden het helemaal niet met elkaar vinden. "Ja toooch?" grijnsde ze tegen Bentley, toen hij het had over de dansvloer. Al gauw verdween hij, omdatene Jeroen hem irriteerde.
Ze besloot maar niet achter hem aan te gaan, hij kon prima zijn eigen boontjes doppen. Hopelijk kwam hij snel terug, want anders zat ze daar zo eenzaam.